LOVE ACTION!!

ลำดับตอนที่ #10 : 'ก็แค่แพ้แอลกอฮอล์...?'

            ผมและพี่มินซอกกลับมาถึงคอนโดของพี่เขาในช่วงเวลาเย็นเพราะกว่าจะฝ่าฟันกับการจราจรมาได้ก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว พี่มินซอกเดินนำไปทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาอย่างหมดแรง ปล่อยให้ผมเดินถือของไปไว้ในครัว ตกลงนี่บ้านใครกันแน่วะ ผมวางของลงกับเคาน์เตอร์ครัวไว้แบบนั้นก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับพี่เขา พี่มินซอกยกขาให้ผมนั่งลงก่อนจะฟาดมันบนตักผม

            เหนื่อยเป็นบ้าเลยวันนี้ ทั้งผมและพี่มินซอกนั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น คงจะเหนื่อยไม่ต่างกันนี่ขนาดแค่นั่งรถนะ เพลียสุดๆเลย แต่แล้วพี่มินซอกก็ใช้เท้าสะกิดตักผม ย้ำว่าเท้านะครับเท้า ผมเลยจำต้องหันไปมองคนที่นอนอยู่ พี่มินซอกผงกหัวขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะบอกจุดประสงค์

                    "ไปทำอาหารสิ"

                    "เรื่องอะไรล่ะพี่ก็ไปด้วยกันสิ"

                    "เอ๊ะ! ก็บอกแล้วว่าทำไม่เป็นนายก็ทำสิ"

                    "ก็ช่วยกันจะเป็นไงไป ลุกๆ!"

             ผมว่าพร้อมกับลุกจากโซฟาและเอื้อมไปดึงแขนพี่มินซอกให้ลุกขึ้น แต่ก็โดนคนแก่ทำตัวเป็นเด็กแกล้งไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงให้ตัวอ่อน ผมเลยต้องใช้ไม้แข็งโดยการอุ้มตัวเขามาพาดบ่าก่อนจะเดินจ้ำๆไปที่ห้องครัว ปล่อยคนที่โวยวายให้เป็นอิสระบนโต๊ะกินข้าวขนาดกลางกลางห้องครัว พี่มินซอกจ้องผมด้วยความไม่พอใจแต่ก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับผมหรอกนะ บอกแล้วหน้าพี่มินซอกตอนหาเรื่องน่ะมันเหมือนเด็กอนุบาลที่พยายามทำตัวกร่างมากกว่า

                    "ก็บอกว่าทำไม่เป็นๆไงเล่าหูหนวกหรอไอ้เป็ด?!"

                    "เป็ดไม่ได้หูหนวกครับพี่เปา แต่พี่เปาตั้งหากที่หูหนวก บอกให้ช่วยกันไม่ได้ยินหรอ"

            คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำเสียงฟึดฟัดไม่พอใจใส่ผมก่อนจะยกมือขึ้นกอดอก ผมถอนหายใจให้กับความเป็นเด็กเอาแต่ใจของพี่มินซอกก่อนจะเดินไปหยิบพวกผักมาใส่ชามใหญ่และเอาไปให้คนที่นั่งงอนอยู่บนโต๊ะ  "อะ เอาไปล้างแล้วหั่นหวังว่าคงทำได้นะ"

           พี่มินซอกรับเอาไปแบบส่งๆก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะกินข้าวเดินไปยังซิงค์และเปิดน้ำเริ่มล้างผัก ผมส่ายหัวให้กับความเป็นเด็กของพี่เขาก่อนจะไปทำอย่างอื่น ใช้เวลาเตรียมของไม่นาน ผมและพี่มินซอกตกลงกันว่าจะกินตรงโต๊ะเตี้ยหน้าโทรทัศน์ในส่วนห้องรับแขก แต่จู่ๆคนเป็นเจ้าของห้องก็เดินออกไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่อย่างนี้ ผมเปิดโทรทัศน์ดูเพื่อฆ่าเวลารอพี่มินซอกแล้วเจ้าของห้องก็กลับมาพร้อมกับ...

                   "ดื่มกันมั้ย?"

             ของมึนเมาทั้งหลายแลอยู่ในถุงหิ้วสีดำที่พี่มินซอกหิ้วมา พี่มินซอกเดินไปหยิบแก้วขนาดเล็กในครัวมาสองแก้วก่อนที่เราจะเริ่มลงมือกินของที่ซื้อมาทำกัน บรรยากาศมันดูเงียบมีเพียงเสียงของโทรทัศน์ที่ผมเปิดทิ้งไว้เท่านั้น ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ผมไม่ชอบเลยไหนบอกว่าเลี้ยงฉลองแต่กับเงียบเป็นเป่าสากแบบนี้มันครึกครื้นตรงไหนกัน

                   "พี่ว่านางเอกคนนี้สวยมั้ย?"

            ผมเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้ากินอยู่ให้เงยขึ้นมา พี่มินซอกมองไปยังโทรทัศน์เครื่องใหญ่ที่กำลังฉายซีรีย์เรื่องนึงอยู่ก่อนจะพยักหน้ารับช้าๆ  "ก็ต้องสวยสิ ไม่สวยแล้วเขาจะมาเป็นนางเอกได้หรอ"

 

           ผมไม่ตอบอะไรปล่อยให้เสียงของโทรทัศน์ทำงานต่อไป แต่แล้วสมองมันก็ฉุดคิดอะไรได้บางอย่าง ผมลุกขึ้นจากโต๊ะก่อนจะเดินไปยังห้องครัว คว้าเอาแก้วใสทรงเตี้ยขนาดกลางติดมือมาสองแก้ว เดินกลับมาโต๊ะดั่งเดิมก่อนจะนั่งและยื่นแก้วใบนึงไปตรงหน้าพี่มินซอก พี่มินซอกเลิกคิ้วก่อนจะมองหน้าผมอย่างงงๆ

                    "เล่นเกมกัน"

                    "เกมอะไร?"

                    "เรามาทายกันว่าฉากต่อไปในซีรีย์จะเป็นยังไงต่อ ถ้าใครทายผิดคนนั้นต้องดื่มให้หมด"

                    "ปัญญาอ่อน!"

                    "พี่กลัว?"

            พี่มินซอกรีบคว้าแก้วไปพร้อมกับเทเบียร์ลงไปเกือบเต็มแก้วก่อนจะหันมายักคิ้วให้ผม ผมพยักหน้ารับพี่เขาก่อนจะชูนิ้วโป้งให้ หันไปคว้าเอารีโมตที่วางอยู่บนโซฟามาไวักับมือแล้วเพิ่มเสียงให้ดังขึ้นเล็กน้อย หันมามองหน้าคนตรงข้ามก่อนจะเชิดหน้าเป็นนัยว่าบอกให้เริ่มก่อน  "ฉันขอทายว่าต่อไปนางเอกจะร้องไห้!"

                    "งั้นผมเดาว่าไม่ร้อง"

             ผมยิ้มยียวนให้พี่เขาก่อนจะหันไปสนใจโทรทัศน์จอแบนที่กำลังฉายฉากสำคัญของเรื่อง และมันก็เป็นไปตามที่พี่มินซอกทาย จู่ๆนางเอกของเรื่องก็ร้องไห้ออกมา พี่มินซอกยิ้มกว้างก่อนจะหันมามองผมและดันแก้วมาตรงหน้าผม ไม่รีรออะไรเกมคือเกม ผมจับแก้วขึ้นมาก่อนจะดื่มมันรวดเดียวลงคอ ซ่าดีชะมัด คร่าวนี้ผมเป็นฝ่ายเทบ้างพี่มินซอกมองตาปริบๆก่อนจะเริ่มทายออกมาก่อนอีกครั้ง ซึ่งบอกเลยว่าของจริงมันเริ่มจากนี้ต่างหาก

                     "เดี๋ยวต่อไปพระเอกจะต้องมาปลอบ"

                     "ผมว่าพระรองนะ"

            พี่มินซอกย่นจมูกใส่ผมก่อนจะหันไปสนใจซีรีย์แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อฉากต่อไปมันดันเป็นไปตามที่ผมพูด ผมหันมายิ้มให้พี่เขาก่อนจะดันแก้วไปตรงหน้าแบบที่พี่เขาทำบ้าง พี่มินซอกนิ่วหน้าก่อนจะค่อยยกแก้วขึ้นมาจิบที่ละน้อยๆจนหมด  "มันก็แค่ฟลุคแต่บอกเลยคนชนะมันคือฉัน"

                     "งั้นหรอครับ งั้นต่อไปผมทายว่านางเอกจะไปห้องพระรอง"

                     "ไม่มีทางยังไงพระเอกก็ต้องมา"

             พี่มินซอกพูดก่อนจะหันไปดูอย่างใจจดใจจ่อ ผมเลยได้ดูไปสลับกับเทเบียร์ใส่แก้วไป บอกเลยว่าคนชนะมันต้องเป็นผมอยู่แล้ว เพราะไอ้ซีรีย์เรื่องนี้น่ะคนเขียนบทคือพี่ที่มหาลัยผมเอง ผมเคยไปเยี่ยมพี่เขาตอนที่กำลังเขียนบทเรื่องนี้ซึ่งไม่อยากจะอวยพระเอกมันมาจากนิสัยของผมน่ะสิ ผมดันไปหาเขาช่วงที่คิดอะไรไม่ออกแล้วพี่เขาก็หยิบเอาคาแลกเตอร์ของผมไป เพราะงั้นแล้วยังไงคนที่ถูกมันก็คือผม พี่มินซอกหันมาขมวดคิ้วก่อนหยิบแก้วไปและดื่มรวดเดียวมือบางนั่นวางแก้วกระแทกโต๊ะจนดังไปทั่ว

                     "นี่โกงป่ะเนี่ย?!"

                    "แพ้แล้วอย่าพาลสิครับ"

            พี่มินซอกทำหน้าไม่พอใจใส่ผมก่อนที่เราทั้งสองคนจะพลัดกันเดาซีรีย์ไปเรื่อยมีบ้างที่ผมยอมอ่อนข้อให้เป็นฝ่ายผิดบ้าง แต่ก็ไม่เท่าพี่มินซอกหรอกนะ ซีรีย์จบลงพร้อมกับสติของเจ้าของห้อง พี่มินซอกนั่งสลึมสะลือเดี๋ยวก็อารมณ์ดีเดี๋ยวก็อารมณ์เสียไหนจู่ๆจะระบายความอึดอัดอะไรต่ออะไรออกมาอีกสารพัด สรุปง่ายๆว่าพี่เขาเมาแล้ว - -

                     "พี่มินซอกครับ"

             ผมเอื้อมมือไปเขย่าคนที่ฟุบหน้าไปกับโต๊ะก่อนจะโดนปัดมือออก เฮ้อสุดท้ายก็เป็นอย่างนี้สินะ ผมลุกจากฝั่งตัวเองแล้วเดินไปช้อนตัวคนขี้เมาให้ลุกมา ดูท่าจะเมาจนไม่ได้สติเลยด้วยเพราะพี่มินซอกตัวอ่อนตัวโอนแทบไม่ไม่มีแรงจะเดิน ผมเลยจำต้องอุ้มพี่เขาในท่าเจ้าสาวก่อนจะพาไปยังห้องที่คิดว่าน่าจะเป็นห้องนอนของพี่เขา วางคนขี้เมาลงบนเตียงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

                     "ขี้โกงจังเลยนะ ทิ้งผมให้เก็บของคนเดียวเนี่ย"

             ผมที่กำลังลุกจากเตียงไปเก็บของก็โดนมือของคนที่นอนอยู่ดึงชายเสื้อไว้จนต้องหันกลับมามอง พี่มินซอกค่อยๆลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่หลับตา ใบหน้านวลนั่นซบเข้าที่หลังของผมพร้อมกับถูไปมาอย่างออดอ้อน มือบางเลื่อนมาโอบรอบเอวผมไว้ก่อนที่ริมฝีปากจะเปร่งเสียงงุ้งงิ้งชวนสยิวให้ได้ยิน

                     "อื้อออ จะปายหนาย...ร้อน ร้อนจังเลย"

             ผมรีบหันไปยื้อเสื้อของพี่เขาไว้ทันทีเพราะพี่มินซอกไม่ได้แค่พูดแต่กลับถกเสื้อตัวเองขึ้นเกือบถึงอก มือบางนั่นตีเข้าที่มือผม คิ้วบางขมวดเข้ากันพร้อมกับตีหน้ายุ่งๆทั้งที่หลับตา ผมปล่อยให้คนขี้เมาได้ทำตามใจตัวเองโดยการถอดเสื้อออก พี่มินซอกโยนเสื้อใส่หน้าผมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียงอีกครั้ง ผมดึงเสื้อยืดตัวบางออกจากหน้าก่อนจะทำตาโตเพราะภาพตรงหน้านี่มัน

                    'โคตรยั่วเลย!!!'

            ผิวขาวเนียนละเอียดที่เปล่งประกายให้เห็นพร้อมกับสัดส่วนของร่างกายที่ดูหน้าสัมผัส ผมเองก็แค่ผู้ชายคนนึงที่พอผ่านประสบการณ์อะไรแบบนี้กับผู้หญิงมาบ้างแน่นอนถ้าคนตรงหน้าเป็นผู้หญิงเสร็จผมไปนานแล้ว แต่บอกเลยว่าพี่มินซอกเป็นผู้ชายที่หุ่นใกล้เคียงผู้หญิงมาก จะผิดก็แค่หน้าอกแบนราบนั่นและมัดกล้ามตามประสาคนดูแลสุขภาพ แต่มันก็ทำให้ผมมีอารมณ์ได้

             ไหนจะท่านอนที่โคตรเอ็กซ์นั่นอีก คนบนเตียงยกมือพาดเหนือหัวขึ้นไปทำให้เห็นสัดส่วนที่ชัดเจนขึ้น ใบหน้านั่นอีก ใบหน้าที่นอนหลับตาพริ้มพร้อมกับเผยปากให้ดูเซ็กซี่ ลำคอขาวผองที่น่าทำรอยนั่น เรียกว่าทุกสิ่งทุกอย่างบนตัวพี่มินซอกที่มันปรากฏตรงหน้ามันทำให้ผมอยากกระทำมิดีมิร้ายจริงๆ

                    'บอกเลยว่าจุดนี้จงแดจะไม่ทน!!'

            แต่ก็ต้องทนเอาไว้ ผมละสายตาจากตัวพี่เขาก่อนที่ความปราถนามันจะชนะสติสัมปชัญญะ ผมเขยิบตัวไปปลายเตียงก่อนจะนั่งหันหลังในพี่เขา ในมือก็กำเสื้อคนขี้ยั่วเอาไว้แน่น แต่แล้วจู่ๆมือของคนที่นอนอยู่ก็มาจับเขาที่อกผมพร้อมกับลูบไล้ไปทั่วลงไปยังหน้าท้องและมันกำลังต่ำลงเรื่อยๆจนผมต้องจับมือซุกซนนั่นให้หยุด

                    "งื้ออออ หนาวจัง"

                    "หนาวหรองั้นผมไปเพิ่มแอร์ให้นะ"

             พี่มินซอกส่งเสียงพร้อมกับซบหน้ากับหลังผมจนมันอู้อี้แต่ก็ดูน่ารักดี ผมจับมือบางให้ออกไปพ้นตัวก่อนจะลุกขึ้นแต่จังหวะที่กำลังลุกนั้นก็โดนอีกคนกระชากให้ล้มลงไปกับเตียง ผมใช้มือยันเตียงเอาไว้ไม่ให้หน้าทิ่ม แต่กลับกลายเป็นว่าผมคร่อมพี่มินซอกอยู่

                    "งื้อออ จะไปเพิ่มแอร์ทำไมหนาวก็ต้องห่มสิ"

            ไม่ว่าเปล่าพี่มินซอกยกมือมาโอบรอบคอผมก่อนจะใช้ข้างนึงมาลูบไล้อกผมให้เสียวเล่นอีกครั้ง ผมจับมือบางนั่นให้หยุดการจะทำก่อนจะยันตัวขึ้น แต่คนที่นอนอยู่ใต้ร่างก็ยื้อเอาไว้ ทีนี้ล่ะทำไมแรงเยอะจังวะพี่มินซอก  "พี่ปล่อยเหอะพี่เมาแล้วนะเดี๋ยวผมเอาผ้ามาห่มให้"

                    "ม่ายยยย ไม่เอาผ้า"

                    "แล้วจะเอาอะไรห่มล่ะครับ หื้ม?"

                    "เอาเนื้อ"

            น้ำเสียงเย้ายวนเอ่ยออกมาอย่างสุดทนพร้อมกับกัดริมฝีปากล่าง แค่นั้นสติของผมจะหายไปทันทีเกิดอะไรขึ้นผมจะมารับผิดชอบทีหลังแล้วกันนะ ผมจับมือของพี่มินซอกเอาไว้ก่อนจะกดลงกับผืนเตียง ก้มลงไปซุกไซร้คอขาวนั่น ไม่รู้ว่าพี่มินซอกชอบมั้ยแต่คนใต้ร่างกลับเบี่ยงหน้าหนีซึ่งมันเป็นการเปิดทางให้ผมทำอะไรสะดวกขึ้น ไม่รอช้าผมจูบลงไปยังลำคอขาวก่อนจะเปลี่ยนเป็นขบเม้น

            ทำสลับไปมาอย่างไม่รีบร้อน เมื่อพอใจแล้วจึงลากริมฝีปากลงต่ำไปเนินอกและกัดเข้าเบาๆเรียกเสียงครางจากอีกคน สร้างรอยรักอย่างไม่รีบร้อนจนมันกลายเป็นสีม่วงเข้ม ผมผละออกก่อนจะมองดูผลงานตัวเองที่อยู่บนลำคอขาวและเนินอกอย่างพอใจ ก้มลงไปจูบที่หน้าผากมนก่อนจะไล่ริมฝีปากลงมายังแก้มผละออกแผ่วๆแล้วกระซิบบอกคนไร้สติ

                    "ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่ามาเสียใจทีหลังนะครับ"

                    "อื้อออ"

             ผมจะถือว่ามันคือคำตอบที่โอเค ผมไล่ริมฝีปากไปทั่วใบหน้าก่อนจะหยุดที่ปากบาง จูบผละแผ่วเป็นเชิงขออนุญาตก่อนที่เจ้าของริมฝีปากบางจะเผยเล็กน้อยให้ผมได้เข้าไปสำรวจ พี่มินซอกตอบรับการกระของผมโดยการจูบตอบก่อนจะกัดที่ปากล่างผมและแอ่นตัว ผมผละจูบออกอย่างอ่อยอิงก่อนจะรู้สึกแสบๆตรงที่โดนกัด ยิ้มอย่างเจ้าเหล่ให้คนทำที่ไม่รู้ว่ามีสติมั้ย

            ผมเพิ่งรู้เองว่ามินซอกนั้นขี้ยั่วแค่ไหน เพิ่งรู้ว่าคนๆนี้โคตรจะประสีประสาเรื่องแบบนี้สุดๆ เพิ่งรู้ว่าร่างกายพี่เขามันกระตุ้นผมได้แค่ขยับตัว เพิ่งรู้ว่าผมเองก็มีอารมณ์กับผู้ชายแบบพี่มินซอกคนแรกและเดาว่าคงจะคนเดียว เพิ่งรู้ว่าสติของผมมันหายไป หลังจากโดนขนาดนี้แล้วผมคงไม่ต้องอธิบายใช่มั้ยครับว่าคนขี้ยั่วนี่จะโดนอะไร แบบไหนและ...

                    'หนักขนาดไหน! :) '

----------------------------------------------------

บอกตรงๆว่าไม่มีให้ตามอ่านแน่นอนนะคะ 5555

เอามาเป็นน้ำจิ้มเล็กน้อยเพียงพอเนอะ

แต่งไม่สนุกยังไงติชมกันได้นะฮ้าปปปปปปป

#ficaction

@cminor2199