Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #10 : ตกหลุมรักเธอทุกวัน -2-

 

ตกหลุมรักเธอทุกวัน -2-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          เข็มนาฬิกาบนผนังห้องเดินไปเรื่อยๆแสงไปสลัวเปิดพอให้มองเห็นทาง ไอร้อนจากแก้วกาแฟเริ่มจางลงเปลี่ยนจากร้อนกลายเป็นอุ่น จงแดยังคงนั่งอยู่ที่เดิมที่โซฟาห้องนั่งเล่น ย้อนคิดไปถึงอดีตที่เขาตัดสินใจขอพี่ใหญ่ของวงคบกลางห้องซ้อม

 

 

 

 

          คิดแล้วก็นึกขำตัวเองไม่หายเขาจำได้ว่านั่งปรึกษากับชานยอลและแบคฮยอนในเวลาพักซ้อม เพื่อนทั้งสองดูตกใจกับคำสารภาพของเขาและด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ที่ทำให้จงแดตัดสินใจลุกเดินไปสารภาพความในใจ

 

 

 

 

               'นี่ก็สามปีแล้วสินะที่คบกันมา'

 

 

 

 

          จงแดยกแก้วกาแฟขึ้นมาพร้อมดื่มรวดเดียวจนหมด ลุกจากโซฟาไปในครัวเพื่อเก็บแก้วก่อนจะเดินไปยังบานประตูห้องหนึ่ง จงแดแนบหูลงกับประตูฟังเสียงการเคลื่อนไหวภายในห้องแต่ก็พบว่ามันเงียบ

 

 

 

 

          มือหนาลองหมุนกอนประตูก็พบว่ามันไม่ได้ล็อคอยู่ จงแดเปิดประตูห้องเข้าไปอย่างถือวิสาสะกวาดสายตามองไปทั้วห้อง ภายในห้องมือมิดจนมองไม่เห็นจงแดอาศัยความเคยชินเดินคลำไปตามทางเรื่อยๆ

 

 

 

 

               'พรึ่บ'

 

 

 

 

          จู่ๆแสงไฟในห้องก็สว่างขึ้นร่างสูงหันไปทางสวิตไฟที่อยู่ข้างประตู ดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตัวเล็กยืนอยู่  "พี่มินซอก"

 

 

 

 

               "เข้ามาทำไมมิทราบ?"

 

 

 

 

               "ก็......ก็........"  ร่างสูงยืนตัวเกร็งสายตาเลิกลักมือไม้อยู่ไม่นิ่ง ดวงตากลมยังคงจ้องมองกิริยาของร่างสูง สุดท้ายแล้วจงแดก็ต้องยอมแพีกับสายตากดดัน ร่างสูงเดินเข้าไปคนตัวเล็กอย่างออดอ้อน

 

 

 

 

               "แหมมพี่มินซอกง่า ~ ผมก็มาง้อพี่ไงก็พี่บอกโกธรผมนี่รู้ไหมผมใจแป่วมากเลยนะ"

 

 

 

 

               "ไม่ต้องมาทำเป็นหยอดคำหวานเลยนะ"

 

 

 

 

          จงแดมู่หน้าลงเล็กน้อยก่อนจะกอดเอวบางให้แน่นขึ้นแฃะวางหน้าบนไหล่ของมินซอก ใช้ศีรษะถูไปมากับข้างแก้มเนียน มินซอกผลักศีรษะของจงแดออกให้พ้นจากไหล่ของตน  "ปล่อยเลยนะพี่จะนอนแล้ว"

 

 

 

 

          มินซอกเดินเลี่ยงตัวออกจากจงแดตรงไปยังเตียงของตนเอง จงแดเห็นการกระทำเมินเฉยของคนตัวเล็กก็ได้แต่เดินตามไปอย่างออดอ้อน จงแดทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงข้างมินซอกก่อนจะถือวิสาสะล้มตัวลงนอน

 

 

 

 

               "จงแด! พี่จะนอนหลบไป"

 

 

 

 

               "ก็นอนสิครับ มาๆนอนลงเร็ว"

 

 

 

 

          ไม่ว่าป่าวจงแดยังดึงมินซอกให้ล้มตัวลงนอนข้างเขาพร้อมทั้งยังกอดมินซอกไว้เสียแน่นด้วยสิ มินซอกทำได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคนร่างสูงแต่กลับไม่เป็นผลจงแดไม่สะทกสะท้านกับแรงดิ้นในอ้อมกอดเลยสักนิด 

 

 

 

 

          มินซอกยอมนอนนิ่งให้จงแดกอดอยู่อย่างนั้นความอึดอัดถาโถมเข้ามามินซอกหมายจะพลิกตัวหันหลังให้จงแด แต่ผลก็เหมือนเดิมหนำซ้ำจงแดยังดึงมินซอกให้มาใกล้อกตนเองมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ

 

 

 

 

          ความเงียบเข้าปกครุมคนทั้งสองมีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงให้คนสองคนที่นอนกอดอยู่ได้ยิน ลมหายใจถี่จากคนที่กอดคนตัวเล็กทำให้มินซอกรับรู้ว่าเด็กดื้อของเขาหลับไปเสียแล้วเรียบร้อย

 

 

 

 

               "กือแดรึล อันโกซอ ฮีมี ดึลมยอน นุนมูรึล ฮึลริล ซูกา อิดซอซอ  (สำหรับการได้โอบกอดคุณและร้องไห้ออกมาได้ในช่วงเวลาที่แสนลำบาก)  "

 

 

 

 

          อยู่ๆเสียงร้องเพลงจากคนที่มินซอกคิดว่าหลับไปแล้วดังขึ้นมาให้ได้ยิน มินซอกเงยหน้ามองอีกคนเห็นจงแดยคงหลับตาแต่กลีบปากกระจับยังร้องท่วงทำนองของเพลงต่อจากที่มินซอกร้องไว้ตอนเช็ดผมให้กับจงแด

 

 

 

 

               "ดาแฮงอีดา กือแดรานึน อารึมาอุน เซซังงี ยอกี อึดซอ จวอซอ  (ผมช่างโชคดีเหลือเกิน สำหรับโลกอันงดงามนี้ ที่ที่ผมได้รู้จักคุณ)  "

 

 

 

 

          จงแดค่อยๆลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าช้าๆส่งผ่านความรู้สึกไปในบทเพลงพร้อมดวงตาคมที่จ้องมองมินซอก มือหนาเกลี่ยข้างแก้มของมินซอกอย่างเบามือปัดเส้นที่ปรกหน้าผากมนให้เรียบร้อยก่อนจะลูบใบหน้าน่ารัก

 

 

 

 

               "นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก"

 

 

 

 

               "ยังครับ ยังไม่ได้หลับ...พี่มินซอกรู้ไหมครับ"

 

 

 

 

          มินซอกผละตัวออกห่างจากจงแดเล็กน้อยอาศัยเเสงจากดวงจันทร์สาดส่องมายังภายในห้องมองสบกับดวงตาคมที่เคยแฝงแววขี้เล่นไว้แต่บัดนี้กลับฉายแววความหนักไว้ให้เห็น

 

 

 

 

               'สายตาแบบนี้ของจงแดนั่นแหละที่ทำให้มินซอกต้องหลงไหล'

 

 

 

 

               "รู้อะไรเหรอ?"

 

 

 

 

          รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้คนตัวเล็กที่นอนเคียงข้างกับเจ้าของรอยยิ้ม  "ผมชอบ...ชอบที่ได้อยู่ใกล้พี่ ชอบที่พี่ให้ความสำคัญกับผม"

 

 

 

 

          มินซอกเลิกคิ้วกับคำพูดกำกวมของอีกคนก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อจงแดเอ่ยขึ้นอีกครั้ง  "ผมอยากจะดูแลพี่นะแต่ทุกครั้งพี่กลับเป็นต้องค่อยมาดูแลผมซะมากกว่า"

 

 

 

 

               "ก็นายมันเด็กนี่"  นิ้วชี้ของจงแดยกขึ้นทาบริมฝีปากบางไว้ก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย  "คนเขาพูดอยู่อย่าพูดแทรกสิครับ"

 

 

 

 

               "ย๊าห์ ~ คิมจงแด!!"

 

 

 

 

               "คร้าบๆเบาๆสิครับคนอื่นเขานอนกันหมดแล้วนะ"  มินซอกส่งเสียงจิ๊ในลำคออย่างขัดใจ จงแดมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเอ็นดูก่อนจะดึงมินซอกให้มานอนทับท่อนแขนของตัวเอง ลูบเส้นผมของคนตัวเล็กอย่างเบามือพร้อมเอ่ยขึ้น

 

 

 

 

               "ที่ผมหัวเราะพี่เวลาร้องเพลงไม่ใช่เพราะพี่ร้องไม่เพราะนะ แต่มันน่ารักจนผมอดยิ้มไม่ได้ต่างหากเพราะสำหรับผมแล้วไม่ว่าพี่จะร้องเพลงอะไรหรือร้องยังไงมันก็เพราะสำหรับผมเสมอ"

 

 

 

 

               "ผมชอบเวลาที่พี่แสดงด้านซุ่มซามนะผมไม่เคยอยากหัวเราะพี่เพราะล้อเลียนเลยแต่ท่าทางของพี่มันน่ารักจนผมต้องยิ้มและหัวเราะต่างหาก"

 

 

 

 

               "พี่รู้ไหมเวลาผมเจอเรื่องแย่ๆคนที่ผมนึกถึงคือครอบครัวแต่ถ้าคิดถึงคงต้องเป็นพี่ เรื่องที่เป็นปัญหาทุกอย่างมันหายไปเลยเมื่อเห็นหน้าพี่"

 

 

 

 

               "ผมไม่เคยเบื่อเลยที่ต้องโดนพี่บ่นทุกเรื่องมันแสดงว่าพี่ยังแคร์ผม ผมไม่เคยเบื่อเลยที่จะพูดคำว่ารักกับพี่...พี่มินซอกครับ...ผมรักพี่นะ"

 

 

 

 

          แก้มนวลเริ่มขึ้นสีเมื่อสารพัดคำพูดหวานซึ้งออกมาจากปากร่างสูง ถึงแม้ตลอดเวลาที่ผ่านมาจงแดจะชอบเอ่ยถึงความรู้สึกบ่อยครั้งแต่มันก็แปลกที่มินซอกเองก็ไม่เคยเบื่อที่จะฟังเลยสักครั้ง

 

 

 

 

          มินซอกเขยิบตัวให้เข้าใกล้อกแกร่งมากขึ้นก่อนกวาดวงแขนกอดร่างสูงไว้เสียแน่น จงแดระบายยิ้มและวางแขนอีกข้างบนเอวบางสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากเส้นผมของคนตัวเล็กก่อนจะเคลื่อนมาจุมพิตยังหน้าผากมน

 

 

 

 

               "ไม่เห็นพี่จะบอกรักผมมั่งเลย"

 

 

 

 

          มินซอกเงยหน้าก่อนจะดึงจมูกของจงแดอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วแปรเปลี่ยนเป็นวางมือลงข้างแก้มแทน  "เด็กโง่ทุกวันนี้ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ"

 

 

 

 

               "แต่พี่ก็ยังไม่เคยบอกเลยว่าทำไมถึงยอมคบกับผม?"  มินซอกถอนหายใจให้กับเด็กเอาแต่ใจที่เมื่อกี้ยังทำตัวหวานซึ้งเปลี่ยนมาเป็นเด็กน้อยจอมงอแง  "พี่ก็แค่อยากกำหราบเด็กดื้อที่บังอาจมาสารภาพกับพี่กลางห้องซ้อมน่ะสิ"

 

 

 

 

              "แต่พอเวลาผ่านไปพี่กลับตกหลุมรักเด็กบ้านั่นทุกวันเรื่อยๆอย่างถอนตัวไม่ขึ้น  :)  "








































--------------------------------------------

มาอัพก่อนวาเลนไทน์พอดี 55555555555
โชว์ความหวานเรียกพี่เลยกับตอนจบแบบสั้นๆนะคะ

แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะ <3





#CMตกหลุมรักเธอทุกวัน

@Cminor2199