Ten Song for ChenMin

ลำดับตอนที่ #1 : คนที่คุณก็รู้ว่าใคร

 

 

 

'คนที่คุณก็รู้ว่าใคร'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  'หากคุณตื่นตอนเช้าแล้วพบว่ามีช่อดอกไม้ใหญ่
มองหาเจ้าของคุณก็ไม่เห็นใคร
ก็ไม่ต้องแปลกใจเพราะช่อนั้นมันเป็นของคุณ...'

 

 

.

.

.

.

 

           แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านของห้องสี่เหลี่ยมเข้ามากระทบร่างเล็กที่นอนกระพริบตาเพื่อปรับแสงแล้วยันกายลุกขึ้นมา 

 

                  ติ๊ดๆๆ

 

          ร่างเล็กปิดขี้เกียดเล็กน้อยเอี้ยวตัวเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกที่หัวเตียง เมื่อดวงตากลมโตมองเห็นเวลาที่ปรากฏอยู่บนหน้าปัดนาฬิกาก็รีบลุกจากเตียงแล้วเดินไปยังประตูห้องของตัวเองทันที ร่างเล็กยืนหลับตาแล้วถอนหายใจออกมา หมุนบิดกอนประตูแล้วเปิดมันออก

 

 

                    อีกแล้ว

 

 

           นี่คือคำที่'คิม มินซอก'อุทานอยู่ในใจ มือบางหยิบช่อดอกไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กจนเกินไปขึ้นมา สูดดมกลิ่มหอมของดอกกุหลาบสีขาวสะอาด

 

           มือเรียวหยิบกระดาษโพสอิทสีส้มสดที่แปะมากับช่อดอกไม้ขึ้นมาอ่านก่อนที่ริมฝีปากบางจะวาดรอยยิ้มบางๆออกมา

 

 

ขอให้วันนี้มีแต่ความสุขนะครับ..วันนี้ให้สีขาวหวังว่าคุณคงจะรู้นะ Good luck. นะครับ :)

 

                                                                                                        คนที่คุณก็รู้ว่าใคร  

 

 

           มินซอกหมุนตัวกลับเข้ามาในห้องจัดการวางดอกกุหลาบสีขาวลงในแจกันใบสวยแล้วเดินมาที่โต๊ะเขียนหนังสือ แปะกระดาษโพสอินไว้บนพนังต่อจากอันก่อน มินซอกพาร่างตัวเองไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแล้วหยิบโทรศัทพ์เครื่องสวยขึ้นมาแล้วเปิดค้นหาความหมายของดอกกุหลาบสีขาว

 

            รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นมาบนหน้าสวยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นอมยิ้มปนเขิน ใบหน้ากลมขึ้นระเรือสีแดงอ่อนๆก่อนจะวางโทรศัทพ์ลงแล้วพาตัวเองไปห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว ทำไมต้องเขินน่ะเหรอ? ก็ความหมายของมันน่ะแปลว่า..รักที่บริสุทธิ์น่าถนุนถนอมโดยไม่เคยคิดเลยว่าความรักที่มอบให้นั้น จะได้ความรับตอบกลับมาหรือเปล่า....

 

 

.

.

.

.

 

    'กลางคืนก่อนเข้านอนแล้วพบว่ามีเบอร์ที่ไม่คุ้น
 ส่งเป็นข้อความว่าเขาคิดถึงคุณด้วยข้อความอ่อนละมุล
ว่าคืนนี้ฝันดีรีบเข้านอน...'

 

.

.

.

.

 

                     "เฮ้ออออ เหนื่อยๆ"  

 

              มินซอกกลับมาเข้าห้องของตัวเองเวลาช่วงค่ำ นี่ถ้าเขาจะเรียนอะไรเยอะแยะขนาดนี้นะเนี่ย มินซอกจัดการปลดชายเสื้อออกจากกางเกงสเลกนักศึกษา วางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดินมาทิ้งตัวลงนอนที่เตียงอย่างคนหมดแรง

 

                      ติ๊ดๆ

 

              ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบเอาโทรศัทพ์ออกมา นิ้วเรียวกดเปิดเข้าไปยังเมทเสทที่ถูกส่งเข้ามาพลันความเหนื่อยล้าก็หายไปทันที


 

 

                    'วันนี้คงเหนื่อยน่าดูเลยนะครับ เห็นเดินซะช้าเชียวอย่าลืมหาเวลาพักผ่อนบางนะครับพรุ่งนี้ผมจะฝากน้ำเต้าหู้ไว้ที่ป้าเจ้าของหอพอดีช่วงนี้เห็นคุณไม่ค่อยทานอะไรตอนเช้าๆเลยดูแลตัวเองด้วยนะ ฝันดีนะครับ'

 

                                                                                                    คนที่คุณก็รู้ว่าใคร


 

 

             ตากลมโตไล่อ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมาปากบางยกยิ้มอย่างหุบไม่ได้ นิ้วเรียวกดปิดข้อความทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ถึงจะไม่รู้ว่าใครแต่มันก็ชินซะแล้วล่ะกับการที่มีคนส่งข้อความมาหาเขาหลังจากเลิกเรียนทุกวัน

 

.

.

.

.

 

  'เมื่อไรเจอลมฝนตัวเปียกปอนหนาวกายต้องรีบไปให้ทัน
ในหวังเพียงขอแค่มีลมสักคัน
ก็ไม่ต้องตกใจถ้าคุณบังเอิญเห็นมันวางอยู่ตรงนั้น..'

 

.

.

.

.

 

                       ซวยๆๆๆๆ นี่คือคำที่มินซอกบ่นตั้งแต่ออกมาจากคลาสเรียน ฝนเจ้ากรรมดันฝกมาห่าใหญ่ซะด้วยที่แย่กว่านั้นตัวเขาเองยังมีโปรเจกงานด้วยน่ะสิ มินซอกยืนหอบงานอยู่ใต้อาคารของคณะ ในใจคิดว่าคร่าซวยมาถึงแล้วเมื่อร่างบางเดินมาสุดทางเชื่อมแล้ว ร่างบางหันซ้ายทีขวาทีพยายามมองผ่านสายฝนเม็ดใหญ่ที่บดบังทางข้างหน้ายังมิดชิด

 

                      นี่ถ้ามีรมสักคันก็ดีสิเนี่ย ถึงจะคิดได้แบบนั้นแต่มินซอกก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดีครั้นจะวิ่งฝ่าไปงานก็เปียกครั้นจะยืนรอก็ไม่รู้จะหยุดตกเมื่อใด

 

                              "เอ่อ...."


 

 

                       มินซอกหันไปตามเสียงที่จู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา ร่างเล็กตกตะลึงเล็กน้อยกับคนตรงหน้าที่ปรากฏ มองลงมายังของที่ถูกส่งมาเบื้องหน้าตัวเอง


 

 

                             "ถ้าไม่รังเกียจ....เอาร่มคันนี้ไปใช้ก็ได้นะ.."


 

 

                      ร่มสีส้มถูกส่งมายังมินซอกพร้อมคำพูดที่เเทบจะหายไปกับสายฝน เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนิ่งไม่ขยับ คนแปลกหน้าจึงจัดการจับมือบางขึ้นมาแล้วยัดร่มใส่มือพร้อมวิ่งหายไปทางอีกด้านของตึก มินซอกมองการกระทำอย่างแปลกใจแต่ไม่แปลกใจเท่าคนที่ส่งร่มมาให้เพราะคนนั่นน่ะคือ 'คิม จงแด' น่ะสิจงแดคนที่มินซอกแอบชอบไงล่ะ...

 










 

.

.

.

.

.

 

 'โปรดอยาสงสัยนั่นคือความจริงใจจากผม จากใครบางคนคนที่คุณก็รู้ว่าใคร....'

 

 

 

 

 -เมื่อสามเดือนก่อน-

 

 

                             "เราเลิกกันเถอะ!" 


 

 

                 เสียงหวานของหญิงสาวร่างเพียวบางเอ่ยเน้นกับชายหนุ่มตรงหน้า ร่างสวยหันหลังกลับอย่างไม่แยแสในใจคิดว่าตนคงทำให้อีกฝ่ายอยากล้มทั้งยืนได้แน่ๆแต่..ไม่ใช่กับ 'คิม จงแด' คนนี้

 

                   คนที่สามแล้วสินะ คนที่สามที่บอกเลิกเขาในรอบครึ่งปีที่ผ่านมานี่เขาทำผิดอะไร? ร่างสูงถอนหายใจหันหลังเดินกลับไปยังมอเตอร์ไซค์ของตนเอง ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์สตาทเครื่องพร้อมบิดมันออกไปยังถนนเบื้องหน้าด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวสุดๆ นาทีนี้เขาไม่อยากสนใจอะไรแล้ว


 

 

                               "เอ้ย!!!!ระวัง!" 


 

 

 

                อะไรนะระวังอะไร? 'โป้ก!'


 

 

 

 

                               เฮ้ย! 

 

 

 

                เสียงร้องเตือนดังแว่วๆเข้ามาในหูของร่างสูงแต่ยังไม่ทันจะจับใจความได้ดี ลูกฟุตบอลก็ลอยเข้ามากระทบกับศีรษะของดงแจอย่างจัง มิหนำซ้ำมอเตอร์ไซค์ของเขาเกือบเสยกับท้ายรถข้างหน้าให้ ร่างสูงรีบหักแฮนด์รถให้พ้นแต่รถของเขาดันชนกับฟุตบาทแทน ทำให้รถทั้งคันเซล้มลงไป


 

 

                มันอะไรกันวะ!วันนี้มันวันซวยอะไรเนี่ยแฟนบอกเลิกรถล้มยังมีอะไรอีกไหม! ร่างสูงประคองร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นมา ยืนมองสภาพมอเตอร์ไซค์ที่นอนแอ้งแม้งสลับกับลูกฟุตบอลใกล้ๆ โชคดีที่ล้มไม่แรงไม่อย่างนั้นเขาเองคงไม่รอดแน่ๆ จงแดก้มหยิบลูกฟุตบอลเจ้าปัญหาขึ้นมาพยามยามมองหันต้นเหตุที่ทำให้มันลอยมาโดนหัวเขา

 

                              "เอ่อ.....ข...ขอโทษนะครับ.... ขอลูกบอลค...คืนได้ไหม..."


 

 

               จงแดหันมาตามเสียงร้องขอที่ฟังดูอย่างไงก็ติดขัดกล้าๆกลัวๆ คนนี้คงเป็นต้นเหตุสินะหึ!พ่อจะด่าให้ไม่กล้าเตะบอลเลยคอยดู "นี่!เล่นยังไงห๊ะมันถึงได้....."


 

 

               กระแสเสียงแข็งกร้าวในคร่าแรกกลับอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้า 'น่ารัก'ผู้ชายแน่เหรอเขาไม่เคยอึ้งกับผู้ชายขนาดนี้นะเนี่ย เหมือนจะรู้ว่าโดนจ้องนานไปร่างเล็กตรงหน้าเลยยกมือขึ้นปัดๆกลางอากาศเพื่อเรียกสติของจงแด

 

                           "ขอโทษนะครับ!"


 

 

             ร่างสูงสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียก เขามองไปคนตรงหน้าอีกครั้ง ให้ตายสิดูยังไงก็น่ารักจริงๆ "คือ...บอล..."


 

 

             จงแดขมวดคิ้วเข้าหากันก้มมองไปยังลูกบอลในมือพร้อมร้องอ๋อเบาๆ ร่างสูงยื่นลูกบอลไปข้างหน้าแต่ไดัรับการส่ายหน้าแทน

 

                             "คือ..มันโดนหัวคุณใช่ไหมครับ?"


 

 

                                 "..."


 

 

                            "ผมขอโทษนะครับ!ถ้ามันทำให้คุณเจ็บมากล่ะก็ผมขอโทษนะครับขอโทษครับๆๆๆๆๆๆ คุณเป็นอะไรมากไหมครับ เฮ้ย!รถล้มนี่คุณ คุณโอเคไหม?ไหวแน่นะ?ผมพาไปโรงพยาบาลไหม?"


 

 

              ร่างสูงอ้าปากค้างเขาไม่รู้จะเริ่มตอบคำถามไหนก่อนดีคนตัวเล็กเอาแต่ถามเขาไม่หยุดหย่อย มือบางพยายามจับสำรวจไปทั่วๆตัวเขาเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่มีบาดแผลใดๆเกิดขึ้น


 

 

                             "ทีหลังขี่รถใส่หมวกกันน็อกด้วยนะครับ เอางี้ถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมาก็ไปที่หอหลังมหาลัยนะครับบอกว่ามาหามินซอกเดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเองนะ"

 

               จงแดพยักหน้าเข้าใจอย่างงงๆ ถ้าคนตัวเล็กจะไม่เปิดโอกาศให้เขาพูดเลยนะ 


 

 

                              "เฮ้ย!มินซอกเร็วสิ"

 

                ทั้งคนตัวสูงและคนตัวเล็กหันไปมองตามเสียงเรียก คนตัวเล็กพยักหน้ารับแล้วหันมามองคนตัวสูง "ถ้ามีปัญหาอะไรก็อย่าลืมนะครับ ผมไปก่อนนะ"

 

                ร่างบางยื่นมือไปจับลูกฟุตบอลแล้วฉวยมันออกมาจากมือกร้าน หันหลังวิ่งหายไปพร้อมรอยยิ้ม จงแดยกมือขึ้นเพื่อจะรั้งไว้แต่ก็ไม่ทัน

 

                                 'ถ้าผมบอกว่า หัวใจ ผมมีปัญหาล่ะครับมินซอก....'

 

 

.

.

.

.

 

  'คนที่คอยอยู่ดูแลระยะไกล....'

 

 

                   06.30 น.  นี่เขามาทำบ้าอะไรที่หอหลังมหาลัยเนี่ย จงแดก้มมองหน้าปัดนาฬิกาซ้ำไปมาสลับกับช่อดอกไม้เล็กๆในมือ ถ้าเขาจะรีบขนาดนี้ก็นะ ร่างสูงสูดลมหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในตัวอาคารเดินตรงไปยังเคาเตอร์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ น่าจะเป็นเจ้าของหอนะ


 

 

                          "เอ่อ"


 

 

               ใบหน้าของหญิงสาวเงยขึ้นมามองคนตรงหน้าเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร


 

 

                        "คือ...ผมมาหามินซอกครับ"


 

 

             หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นมองไปยังช่อดอกไม้ในมือร่างสูงก่อนจะกระตุ้กยิ้มมุมปาก "อยู่ห้อง123เดินขึ้นบรรไดไปก็เจอเลย"


 

 

                    "ขอบคุณครับ"


 

 

             จงแกกล่าวขอบคุณยิ้มๆเดินตรงไปยังบรรได แต่ยังไม่ทันก้าวขึ้นบรรไดขั้นแรกร่างสูงก็เกือบสะดุดกับคำทักซะก่อน


 

 

                    "มินซอกชอบคนเอาใจนะ ขอให้จีบติดล่ะ"


 

 

            นี่คนตัวเล็กของคนมีคนมาจีบเยอะขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย คนหล่อล่ะเซ็ง เฮ้อออออ

 

            121 122 นี่ไง123 ร่างสูงเดินขึ้นบรรไดมาตามที่บอกไล่สายตามองประตูห้องก่อนจะเจอกับประตูเป้าหมาย 


 

 

           เอาไงดีวะจะเคาะแล้วยื่นให้ตรงๆหรือจะแอบให้โอ้ยอยากจะบ้าตายไม่เคยจีบใคนแล้วเขินขนาดนี้เลยนะ ร่างสูงยกมือขึ้นทิ้งหัวตัวเองเถียงกับตัวเองเงียบๆอยู่หน้าห้อง 123 จนแล้วจนรอดจงแดตัดสินใจวางช่อดอกไม้ลงกับพื้นหยิบกระดาษโพสอินสีส้มสดพร้อมปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขียนข้อความลงไปแล้วแปะบนช่อดอกไม้ ร่างสูงยืนขึ้นเต็มความสูงสูดลมหายใจเข้าแล้วเคาะประตูลงไปก่อนจะรีบวิ่งมาแอบตรงมุมพนังฝั่งบันได


 

               เงียบ

 

 

 

         เวลาผ่านไปราวๆสามนาทีไม่มีท่าที่ที่ร่างบางจะออกมา ร่างสูงเดินออกมาจากมุมตรงไปยังประตูห้องอีกครั้ง แต่เดี๋ยวถ้าเขาเกิดเปิดมาแล้วเจอพอดีล่ะแต่ถ้าไม่ได้ยินล่ะ เอาวะเป็นไงเป็นกัน จงแดเดินมาเคาะประตูอีกครั้งแต่คร่าวนี้เคาะนานและดังกว่าเดิม เคาะเสร็จก็รีบวิ่งไปหลบมุมเดิม 


 

 

                    แกร๊ก



         เสียงเปิดประตูออกมาพร้อมกับร่างบางที่เดินงัวเงียออกมา มินซอกเดินออกมายังหน้าห้องมือหนึ่งขยี้ตาพร่างส่ายหน้าเพื่อมองหาคนเคาะประตู ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเพิ่งตื่นขนาดช่อดอกไม้ยังเลยข้ามเลย = =

 

         เมื่อเห็นว่าไม่มีใครร่างบางเลยหันตัวเตรียมจะเข้าห้องแต่ก็สะดุดเข้ากับช่อดอกไม้ซะก่อน มินซอกก้มลงเก็บช่อดอกไม้ขึ้นมาหันกลับมามองอีกครั้ง แต่ดวงตากลมโตก็เห็นกระดาษโพสอิทสีส้มที่เขียนถึงเขาซะก่อน


 

 

          รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าสวยก่อนจะพาร่างของตัวเองและช่อดอกไม้ปริศนาเข้าห้องไปด้วย


 

 

        เยส~คนหล่ออยากจะตะโกนให้ลั่นอาคารมินซอกของเขารับช่อดอกไม้ด้วยถึงจะไม่ได้ให้เองก็เหอะ

 

         จงแดเดินลงมายังข้างล่างของตัวอาคารอย่างอารมณ์ดี รู้สึกเช้านี้จะเป็นเช้าที่สดใสเหลือเกิน :)


































----------------------------------------------

สวัสดีค่า กลับมาเปิดเรื่องใหม่แล้วค่ะ
ยังอยู่ในโปรเจกเดิมคือแก้บน 5555555555
แต่คร่าวนี้จะมาเป็นฟิคสั้นนะคะ
มีสิบเรื่องเป็นฟิคเพลงคล้ายๆอารมณ์เอ็มวีบวกหนังสั้น
ยังไงก็ฝากติดตามนะคะ ติดแท็กก็ #CM(ตามด้วยชื่อเพลงในตอนนะคะ)



#CMคนที่คุณก็รู้ว่าใคร