Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #7 : Photograph memory -7-

Photograph memory -7-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 แสงแดดยามเช้าของหยุดอย่างวันเสาร์ที่แสนสบายใครหลายคนกำลังนอนหลับอุตุบนเตียงเพื่อพักผ่อนจากการเล่าเรียนตลอดหนึ่งสัปดาห์ แต่สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่มันไม่ใช่การนอนแต่อย่างใด...

 

 "อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!! เสร็จสักที่โว๊ยย!"

 

 เสียงเข้มของชานยอลตะโกนขึ้นลั่นห้องอัดภาพในสตูดิโอบ้านของมันเอง ทำไมเพื่อนผมต้องตะโกนอย่างนั้นน่ะเหรอก็เพราะภาพที่ถ่ายกันเมื่อวันงานประกวดดาวเดือนไงล่ะถ่ายจนงานจนตาแทบถลนออกมาจากเบ้ากันไม่พอยังมานั่งเลือกภาพทั้งคืนและอัดออกมาเพราะมหาลัยจะเอา

 

 เลยกลายเป็นซอมบี้อย่างที่เห็นๆอยู่ -..-

 

 "อ่าเตียงจ๋าอี้มาแล้ว ~ "

 

 เลย์ว่าด้วยหน้าเคลิ้มที่แทบจะทิ่มโต๊ะอยู่ร่อมร่อ ผมจัดการรวบรวมรูปภาพที่อัดใส่แฟ้มพร้อมแฟดไดร์ที่มีรูปอยู่ก่อนจะทิ้งตัวนอนกับพื้นห้องอย่างเกียจคร้าน

 

 "เฮ้ยเดี๋ยวๆใครจะเอารูปไปให้มหาลัยวะ?"

 

 ชานยอลโพรงขึ้นมาแต่มันได้ทำให้ความง่วงของผมมลายหายไปเลย เลย์พลิกตัวไปอีกทางพร้อมกับคลานอย่างคนหมดอาลัยไปมุมห้องแล้วทิ้งตัวนอนทันที

 

 "ไอ้เลย์อย่ามาเนียนมึงไปเลยนะ"

 

 ชานยอลเดินไปจิ้มๆมันพร้อมลากขามันมาทางประตูห้อง "ไม่เอาาาาน้องอี้จะนอน" มันคิดว่ามันอายุเท่าไรกันงอแงพร้อมกับคว้าขาของผมเอาไว้

 

 "เฉินนนนน ~ แกต้องช่วยฉันนะ"

 

 "ก็เอารูปไปให้ลู่เก่อของแกสิ"

 

 เพื่อนหน้ามึนยื้อตัวแล้วลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนคลานเข่าเข้ามาหาผมแล้วล้วงมือเข้ามาในกระเป๋ากางเกงของผมก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์ของผมไปและหยิบของมันขึ้นมา กดอะไรยุกยิกๆอยู่สักพักมันก็ส่งคืนผม

 

 "รูปต้องให้มินซอกต่างหาก หยุด!อย่ามายุ่ง"

 

 ว่าแล้วไอ้เพื่อนหน้ามึนของผมก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันทีชานยอลได้แต่วิ่งตามมันออกพร้อมเสียงโวกเวกโวยวายลั่นบ้านของมันสองคนคือเกรงพ่อแม่มึงมั่งก็ดีนะครับคุณปาร์ค ร้านมึงก็เปิดอยู่นะครับ

 

 ผมถอนหายใจกับเพื่อนที่โตแต่สมองทั้งสองตัวก้มลงมองโทรศัพท์ของตัวเอง ไอ้เลย์!นี่ผมควรจะโกธรหรือขอบใจมันดีล่ะ มันให้เบอร์มินซอกมาก็ดีแต่ดูชื่อที่มันเมมให้สิ....

 

 'เมียจงแด'

 

 เจริญเถอะมึง - -

 

.

.

.

.

 

 

 แล้วมันก็กลายเป็นผมเสียเองที่ต้องกระเตื้องออกมาจากบ้านของชานยอลมัน สุดท้ายพวกมันก็หนีผมไปนอนในห้องนอนสบายใจเฉิบเข้าขากันดีจริงๆนะเรื่องแบบนี้เนี่ย

 

 ผมหยิบโทรศัพท์มองยังเบอร์ที่ผมเมมชื่อใหม่แล้วชั่งใจอยู่นานว่าจะโทรไปดีไหมเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านของชานยอลจนมาเดินเตรๆแถวตึกอธิการบดีก็ยังไม่ยอมกดโทรออกไปสักที แค่คิดว่ามินซอกรับโทรศัพท์มันก็เขินจนพูดไม่ออกแล้วล่ะ -///-

 

 แต่ถ้าให้เดินอยู่อย่างนี้ทั้งวันก็ไม่เอานะ ผมตัดสินใจกดลงไปยังเบอร์ที่ขึ้นโชว์อยู่นานยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูเสียงรอสายดังระงมไปทั่วหูรอเพียงอึดใจอีกฝ่ายก็กดรับ

 

 "สวัสดีครับ"

 

 ฮอลลลลอยากจะระเบิดตัวแตกเสียงน่ารักเชียว เฮ้ยนี่ไม่ใช่เวลาหลงมินซอกนะจงแดคุยธุระสิคุยธุระ

 

 "ถ้าไม่พูดจะวางสายแล้วนะ..."

 

 "เฮ้ย! เดี๋ยวๆมินซอกนี่ฉันเอง"

 

 ผมสวนปลายสายขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายพยายามจะวางสาย ปลายสายของผมเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว "...จง..แดเหรอ?"

 

 ผมพยักหน้ารับซึ่งไม่รู้ว่าจะทำทำไมในเมื่อเจ้าตัวไม่เห็น "เอาเบอร์ฉันมาจากไหน?" ผมระบายยิ้มออกมาส่งเสียงหัวเราะหึๆให้อีกนึกหมันไส้เล่น

 

 "สำคัญเหรอ?"

 

 อีกฝ่ายเงียบไม่ตอบอะไรมาจนผมต้องพูดขึ้น "ฉันแค่จะโทรมาถามว่ารูปงานประกวดให้เอาไปไว้ที่ไหน"

 

 "ลืมเลยอ่ะ! ขอบใจนะจงแดตอนนี้จงแดอยู่ไหนล่ะเดี๋ยวฉันไปเอาเอง?"

 

 มินซอกเอ่ยรัวๆผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับเสียงที่ได้ยินถ้าให้เดาเจ้าตัวคงทำตัวเป็นหนูติดจั่นอยู่แน่ๆ

 

 "มินซอกแหละอยู่ไหนเดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง"

 

 เงียบ ปลายสายเงียบอีกแล้วนี่ผมจะเอาไปให้นะไม่ใช่พาไปเดทเงียบบ่อยจัง "ที่คณะฉันน่ะ"

 

 "มินซอก"

 

 "หืม?"

 

 ผมลอบยิ้มออกมาฝ่ายเดียวอีกฝ่ายคงจะทำหน้างงเอียงคอตามแบบฉบับตัวเองอยู่แน่ๆ 

 

 "นี่เบอร์ฉัน...อย่าลืมเมมไว้ล่ะเพราะฉันคงจะโทรหาทุกวันเลย"

 

.

.

 

 รถยนต์คันคุ้นตากำลังขับเคลื่อนเข้ามาริมฟุตบาทก่อนจะดับเครื่องยนต์ลงประตูรถถูกเปิดด้วยคนคุ้นเคยของผม ร่างของจงแดกำลังวิ่งเยาะๆมาทางผมก่อนจะหยุดแล้วยื่นแฟ้มมาให้

 

 "ขอบใจนะ"

 

 ผมยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะยื่นมืออกไปรับแต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่ออีกคนกลับชักมือของตัวเองกลับพร้อมส่งรอยยิ้มกวนประสาทมาให้

 

 "มินซอกว่างไหม?"

 

 เอาอีกแล้วจงแดถามแบบนี้อีกแล้วมันทำให้ผมย้อนไปนึกถึงวันที่ไปสวนสนุกกับเขาสองคน ผมส่ายหน้าปฏิเสธอีกฝ่ายพรางมองไปยังข้างหลังที่มีหนังสือและชีทงานวางอยู่บนโต๊ะหินอ่อน

 

 คนร่างสูงถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเข้าใจแล้วส่งแฟ้มมาให้ผมแบบง่ายๆ ส่งรอยยิ้มขอบคุณให้อีกฝ่ายเตรียมหมุนตัวกลับไปทำงานต่อแต่ข้อมือของผมก็โดนคว้าไว้

 

 "งั้นฉันนั่งรอมินซอกจนกว่าจะทำเสร็จดีกว่า"

 

 "รอฉัน? จงแดจะรอทำไม?"

 

 ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้จนผมต้องหันหน้าหนีทำให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดรินอยู่ริมหูของตัวเองก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงติดจะเจ้าเหล่

 

 "ก็เราจะไปเดทกันไง"

 

 จงแดละใบหน้าออกจากผมแล้วอแกแรงดึงให้ผมไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเดิมโดยที่อีกคนก็นั่งลงฝั่งตรงข้าม

 

 ผมจำใจนั่งทำงานโดยมีสายตาของจงแดค่อยจ้องไม่เว้นระยะ ผมจะไม่ว่าอะไรเลยนะถ้าเขาไม่ส่งยิ้มที่ชวนให้ใจเต้นแบบนี้มาให้น่ะสิ ><

 

 "วันหยุดแท้ๆมินซอกมานั่งทำงานทำไมเหรอ?"

 

 ผมเงยหน้าจากชีทงานมองคนตรงหน้า ใบหน้าหล่อเคลื่อนเข้ามาใกล้เพื่อให้เห็นงานที่อยู่ตรงหน้าผมก่อนจะทำปากแบะเป็นเป็ด ผมหลุดยิ้มออกมากับการกระทำของคนตรงหน้าก่อนเอ่ยตอบอีกฝ่ายไป

 

 "ก็มันงานค้างนี่จะให้ทำยังไงล่ะ"

 

 จงแดพยักหน้ารับก่อนจะเคลื่อนใบหน้าไปเหมือนเดิม มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก้มหน้าก้มตากดเล่น ผมเลิกให้ความสนใจกับคนตรงหน้าแล้วมาสะสางงานของตัวเองต่อ

 

 'แชะ'

 

 ผมเงยหน้าทันทีที่ได้ยินเสียงทำตาโตใส่อีกฝ่าย จงแดได้แต่หัวเราะชอบใจพรางชี้ให้ดูรูปบนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง

 

 "จงแด! เอาอีกแล้วนะ"

 

 อมลมจนเต็มสองแก้มของตัวเองเสหน้าหนีเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าโกธร จงแดรีบเก็บโมรศัพท์ของตัวเองก่อนจะเคลื่อนจากฝั่งตรงข้ามมานั่งข้างๆผมพรางเอือมมือมากอดเอวผมอย่างลืมตัว

 

 "โอ๋ๆ ผมขอโทษนะคร้าบบบ ~ คุณมินซอกอย่างอลผมเลยนะ"

 

 เหมือนจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงจงแดรีบคลายอ้อมกอดออกทันที มือหนายกขึ้นมาเกาแขนตัวเองแก้เขิน ผมได้แต่ก้มหน้าเก็บใบหน้าที่มันเริ่มร้อนเห่อมากขึ้นเรื่อยๆ

 

 "ยังงอลฉันอยู่เหรอ?"

 

 นิ้วแกร่งจิ้มลงบนแก้มของผมอย่างต่อเนื่องจนผมต้องสะบัดหน้าหนี "ป่าวสักหน่อย"

 

 ผมเขยือบตัวออกจากคนตัวสูงเล็กน้อย ก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่มองอีกฝ่ายคนตัวสูงนั่งนิ่งสักพักก็ลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนไปผมเงยหน้ามองตามแผ่นหลังที่เดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อย่าบอกนะว่าจงแดจะงอลผมเองอ่ะ

 

 นี่ผมเล่นตัวมากไปใช่ไหม T[]T

 

 ผ่านไปสักสิบนาทีร่างสูงที่คุ้นเคยก็เดินกลับเข้ามาพร้อมถุงจากร้านมินิมาร์ทวางลงตรงหน้าผม ผมมองจงแดที่กำลังนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนพร้อมส่งรอบยิ้มอบอุ่นมาให้

 

 "กินอะไรรองท้องก่อนสิ เดี๋ยวทำงานไม่เสร็จนะ"

 

 "เกี่ยวไหมเนี่ย?"

 

 "เกี่ยวสิ" มือหนาล้วงลงไปในถุงของร้านมินิมาร์ทก่อนจะหยิบนมกล่องออกมาพร้อมขนมปัง จงแดจัดการเจาะหลอดลงในกล่องนมพร้อมยื่นมาตรงหน้าผม ผมได้แต่เลิกคิ้วมองการกระทำของคนตัวหน้า

 

 "กินสิ นะๆนิดนึงก็ดีนะ"

 

 ผมเอื้อมมือไปคว้ากล่องนมจากจงแดแต่ก็โดนร่างสูงชักกลับเสียก่อน "ทำงานไปเดี๋ยวป้อนเอง"

 

 ผมส่ายหัวปฏิเสธทันทีจงแดหน้าหงอยลงเล็กน้อย เปลี่ยนตัวเองมานั่งข้างผมพร้อมยื่นกล่องนมมาจ่อที่ปาก ผมถอนหายใจกับการกระทำของจงแดยอมเผยปากงับหลอดนมแล้วดูดลงคอ

 

 "แค่นี้เอง" จงแดยิ้มออกมาก่อนจะวางกล่องนมลงเมื่อผมคลายหลอดออกมือหนาหยิบขนมปังขึ้นมาก่อนจะแกะถุงแล้วฉีกก้อนขนมปังออกมาให้พอดีคำแล้วยื่นมาให้ผมอีกครั้ง

 

 "กินแต่นมจะไปอิ่มอะไรกินขนมปังด้วยสิ"

 

 "ไม่เอาอ้วน" ผมยู่ปากลงพร้อมก้มทำงานต่อแต่ดูเหมือนคนข้างๆจะไม่ละความพยายามมือหนาที่ถือขนมปังยื่นมาบังสายตาของผมจากชีทจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

 

 "อ้วนแลัวยังไง? อ้วนน่ารักจะตายเต็มมือดี"

 

 ผมหันหน้ามองอีกฝ่ายทันที นี่จะบอกว่าผมเจ้าเนื้อเหรอจงแดวางชิ้นขนมปังลงพร้อมหันนั่งหน้าเข้ามาหาผม "ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ก็เนื้อเยอะเต็มมือตัวนุ่มกอดอุ่นจะตาย"

 

 เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจความคิดของผมจงแดโบกมือพัลวันไปมา ผมอมลมเข้าแก้มจงเต็มทั้งสองข้างเชิดหน้าหนีอีกฝ่าย "ง่า มินซอกอ่า ~ ฉันพูดอะไรผิดเหรอ"

 

 "ก็ไม่ผิดนี่"

 

 ผมยังคงเชิดหน้าใส่จงแดเหมือนเดิมก่อนที่ใบหน้าจะเห่อร้อนอีกรอบเพราะคนข้างๆ "เป็นแบบเนี้ยมินซอกน่ารักจะตาย"

 

 ไม่พอคนข้างๆยังแอบฉวยโอกาศตอนผมเผลอใช้จมูกของฝังบนแก้มจองผมเต็มฟอด ผมยกมือปิดแก้มตัวเองทันที

 

 "เห็นไหมเต็มปากเต็มคำนุ่มด้วย"

 

 ผมเม้นริมฝืปากแน่นจัดการฟาดฝ่ามือลงไปบนอกกว้าง จงแดหัวเราะร่วนก่อนจะคว้ามือของผม "จบแดคนบ้า"

 

 บอกผมที่ว่านี่คือการจีบของอีกฝ่ายเอาใส่ใจมันก็ดีอยู่หรอกแต่ทำแบบนี้ ผมชักจะไม่ชอบวิธีจีบของคนที่ชื่อว่า'คิม จงแด'ซะแล้วสิให้ตายเปลืองตัวและเสียเปรียบเป็นบ้า....แต่มันก็มีความสุขดีนะ -///-






















-------------------------------------------------------


 หวืดดดดดดมาแล้วกับตอนที่เจ็ด 555555555555
 อยากบอกว่าใจเย็นๆทุกอย่างมีทางแก้ไขไม่งงแน่นอน 555555555
อาจจะอัพช้านะจ๊ะเพราะเปิดเรียนแล้วงานยุ่งสุดยอด
แต่จะมาอัพจนจบเรื่องแน่ๆยังไงก็รอติดตามผลงานแก้บนเรื่องที่สองด้วยนะคะ

ขอบคุณฮ้าปปปปปปปปปปป >/\<