Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #5 : Photograph memory -5-

Photograph memory -5-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 เช้าวันที่แสงแดดเจิ่ดจ้าผมเดินงัวเงียๆเข้ามายังภายในบริเวณคณะของตัวเองเดินตรงมายังม้านั่งกลางสวนก่อนจะทิ้งตัวลงอย่างหมดแรงจนเพื่อนอีกสองคนต้องหันมามอง

 

 "ไปทำอะไรมาวะจงแด? เดินซะเหมือนหนอนตายซากเลย"

 

 ชานยอลเอ่ยถามผมเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่ก้มหนัาลงกับโต๊ะ โหยนี่ผมง่วงมากเลยนะเนี่ยผมจำใจเงยหน้าขึ้นมานั่งท้าวคางกวาดสายตามองเพื่อนสองคนยังอย่างเซ็งๆ

 

 "ก็เมื่อคืนอ่าดิพอกลับหอมาก็มีแต่คนโทรมาทั้งคืนไม่รู้ไปสรรหาเบอร์กูมาจากไหน"

 

 ผมว่าอย่างเซ็งๆก็มันจริงนะครับทั้งคืนผมไม่ต้องทำอะไรได้แต่รับโทรศัทพ์จากใครนักก็ไม่รู้ที่โทรมามีใจความเดียวว่าอยากจะชวนผมมางานประกวดดาวเดือนมหาลัยคืนนี้ นี่ผมปีสี่แล้วนะต้องมางานแบบนี้อีกเหรอ

 

 "แหมก็พี่จงแดหล่อซะขนาดนี้เป็นใครใครก็อยากชวน ถ้าควงมึงมาได้หญิงทั้งมหาลัยคงฉิจฉาคนนั้นแน่ๆ"

 

 ชานยอลยังคงเอ่ยแนวประชดผมต่อไปเรียกเสียงหัวเราะจากพวกมันสองคนได้อย่างกระหึ่มชนิดไม่กลัวใครมองว่าบ้าเลย นี่ผมใช้อะไรคิดตอนจะเป็นเพื่อนพวกมันเนี่ย

 

 "โอ๊ะงั้นคืนนี้พี่จงแดมางานกับหนูนะคะ คนคงอิจฉาหนูทั้งมหาลัยเลย"

 

 เลย์เอ่ยล้อเลียนเหล่าบรรดาผู้หญิงที่โทรมาชวนผมไปงาน ผมเลยพลักหน้ามันไปแมร่งทำซะขนลุกเลยเว๊ย

 

 "แหมเธอคงจะไม่ได้ล่ะนะดูนั่นสิ"

 

 ชานยอลทำตัวเป็นผู้หญิงแล้วชี้นิ้วไปยังน้องผู้หญิงสองคนที่ทำท่าเขอะเขินเดินเข้ามาทางพวกผม

 

 "คือ....พ...พี่จงแดคะ.....ค...คืนนี้...พี่ว่างไหมคะ?"

 

 ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเลิกคิ้วแล้วหันไปหาเพื่อนทั้งสองคนอย่างขอความช่วยเหลือแต่ก็ได้รับการเมินกลับมาแทน ผมเลยหันมาพยักหน้ารับน้องเขาเธอดูเขินจนอยากจะกรี๊ดแต่ก็ต้องเก็บไว้ก่อนจะเอ่ยกับผมอีกที

 

 "งั้น....คืนนี้หนูจะรอพี่อยู่ตรงทางเข้านะคะ"

 

 เอ่ยจบน้องเขาก็รีบออกไปพร้อมเพื่อนอีกคนทัน ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเพราะไม่รู้จะปฏิเสธยังไง

 

 "เฮ้ยชานยอลน้องเขาจะรู้เปล่าวะว่าพลาดแล้ว ไอ้หน้าเป็ดนี่ก็แค่รับไปส่งๆเท่านั้นน่ะ"

 

 "อืมนั่นสิ กูว่าน้องเขาพลาดอย่างแรงเลยล่ะ"

 

 ไอ้เพื่อนสองตัวทำตัวเป็นผู้ประการข่าวที่กำลังวิเคาระห์เนื้อข่าวกันอย่างเข้มข้นจนผมทนไม่ไหวเลยยกมือฟาดไปยังศีรษะของพวกมันอย่างงามๆคนล่ะที

 

 "โอ๊ยเจ็บนะเว๊ย/เฮ้ยเจ็บนะเว๊ย"

 

 ที่นี้ล่ะสามัคคีประสานเสียงเชียวนะพวกมึง ผมเลิกสนใจพวกมันสองคนก่อนจะหยิบหูฟังออกมาจากกระเป๋าสะพายตัวเองแล้วเสียบต่อกับโทรศัทพ์เตรียมที่จะเข้าสู่โหมดส่วนตัวเต็มที่ แต่ยังไม่ทันที่หน้าจะฟุบโต๊ะมือของชานยอลก็จับหน้าผมพร้อมพลักให้เงยขึ้นแล้วดึงหูฟังออก

 

 "อะไรของมึงเนี่ย"

 

 ผมว่าอย่างหัวเสียก็พวกมันเล่นมองหน้ากันอย่างมีเลศนัยแล้วหันมาส่งยิ้มร้ายให้ผม พวกมันจะเล่นพิเรนอะไรอีกล่ะ

 

 "พวกกูน่ะไม่มี"

 

 "แต่มินซอกน่ะมี"


 

 

.

.

.

 

 พวกผมสามคนเดินเข้ามายังภายในตึกอธิการบดีเดินเข้ามาเรื่อยๆก็เจอเข้ากับคนที่ผมคุ้นตา มินซอกยืนอ่านแผ่นกระดาษอยู่กับลู่หานสีหน้าดูเคร่งเครียดแต่ก็เป็นลู่หานที่เงยหน้าขึ้นมาทักพวกแทนก่อนที่คนตัวเล็กจะเงยหน้าขึ้นมาบัาง 

 

 "กำลังเสริมมาแล้วฮ้าปลู่เก่อ ~ <3 "

 

 เลย์เดินเข้ากอดแขนลู่หานแล้วทำหน้าอ้อนใส่ก่อนจะโดนม้วนกระดาษในมือลู่หานเคาะลงบนหัว

 

 "เป็นงานเป็นการหน่อย ขอบใจนะที่มากัน"

 

 ลู่หานหันมาพูดพร้อมส่งยิ้มให้ผมและชานยอล ชานยอลพยักหน้ารับรัวๆและฉีกยิ้มตามสไตร์ของคนที่ไม่เคยทุกข์

 

 "มีอะไรให้ช่วยเหรอ?"

 

 ผมเอ่ยพร้อมมองมินซอกและลู่หานเพราะเลย์มันบอกว่ามินซอกโทรมามีเรื่องจะให้ช่วย คนตัวเล็กทำหน้าสงสัยพรางเอียงคอมองผม  

 

 "เลย์ไม่ได้บอกจงแดเหรอ?"

 

 มินซอกว่าแล้วก็หันมาทางเลย์ที่ยังยืนกอดแขนลู่หานไว้อยู่ ไอ้เพื่อนหน้ามึนส่ายหน้ารัวก่อนจะเอ่ยขึ้นแล้วเบนหน้าไปทางอื่นแทน

 

 "บอกไปมันอาจจะไม่มาก็ได้นี่ -3-"

 

 "ใช้ไม่ได้เลย"

 

 ลู่หานว่าพร้อมกับเคาะม้วนกระดาษลงบนหัวเลย์อีกครั้งก่อนจะหันมาชี้แจ้งให้พวกผมฟัง

 

 "คืองี้นะ พวกเราได้รับหนัาที่ให้เป็นทีมงานคืนนี้น่ะแต่คนมันขาดเลยอยากจะให้ช่วย เฮ้ยแต่ไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไรนะ"

 

 ลู่หานสารยายยาวๆถึงจุดประสงค์ในการตามพวกผมมา ผมพยักหน้ารับลู่หานช้าๆพรางเหลือบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าพอเงยขึ้นมาสบตาก็เอาแต่หลบหนี

 

 "แล้วมันขาดอะไรล่ะ?"

 

 ชานยอลเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากที่ฟังมาเงียบๆ

 

 "ก็คนถ่ายรูปงานเนี่ยแหละ อยากได้จากหลายมุมเลยวานเยอะหน่อยน่ะ"

 

 ชานยอลพยักหน้ารับคำของลู่หานก่อนจะหันมองผมและเลย์สลับไปมา

 

 "ถ้าพวกมึงทำกูก็ทำเว๊ยตัดสินใจเลยไปและเดี๋ยวแบคฮยอนรอนาน"

 

 ชานยอลคว้าโทรศัพท์ออกมากระเป๋ากางเกงกดล็อคดูเวลาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป ผมเลยหันหน้ามามองไอ้เพื่อนหน้ามึนแทน

 

 "กูยังไงก็ได้ไม่ทำก็ต้องทำแล้วแต่มึงเลย"

 

 มันว่าพร้อมมองลู่หานอย่างเอือมระอาเป็นนัยว่ายังไงก็ต้องบังคับทำ ผมพยักหน้ารับคำชวนของลู่หานก่อนที่เจ้าตัวจะยิ้มกว้างออกมา

 

 "ขอบใจนะจงแด งั้นเดี๋ยวคุยรายละเอียดกับซิ่วหมินเลยนะ"

 

 ลู่หานเอ่ยขึ้นรัวๆก่อนจะหันไปดันไหล่ให้เลย์เดินไปแต่ไอ้เพื่อนตัวดีตอนแรกดูจะโวยวายแต่พอกระซิบกระซาบกับลู่หานก็หันมายิ้มอย่างมีเลศนัยทางผมและมินซอกและยิ้มเดินไปโดยดี

 

 คนตัวเล็กข้างๆผมเอาแต่ก้มหน้ามองกระดาษแผ่นหนาแล้วพลิกอ่านไปมาดูก็รู้ทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่าง

 

 "ขอหน่อย"

 

 มินซอกเงยหน้าจากกระดาษแล้วหันมามองผมหน้างงๆ ผมหลุดหัวเราะแล้วส่ายหน้าเบาๆให้กับคนน่ารักก่อนจะเอ่ยถึงจุดประสงค์ของตัวเอง

 

 "กำหนดการน่ะ"

 

 มินซอกพยักหน้าเข้าใจแล้วยื่นแผ่นกระดาษที่ตนเองมาให้ผม ผมเปิดอ่านกำหนดการคร่าวๆขมวดคิ้วเข้าหากันแกล้งตีหน้า

 

 "จงแดไม่เข้าใจเหรอ?"

 

 ผมพยักหน้ารับอีกคนแล้วเขยิบตัวให้เข้าใกล้มินซอกมายิ่งขึ้นยื่นแผ่นกระดาษไปตรงหน้าอีกฝ่ายก่อนจะชี้ไปยังบรรทัดหนึ่งของกำหนดการ

 

 "จงแดจะเข้าไปถ่ายรูปตอนน้องเขาเปลี่ยนเสื้อกันหรือไง?"

 

 ผมย่นคิ้วเข้าหากันก้มมองไปยังที่ตัวเองชี้ปรากฏว่าผมชี้ไปยังเวลาที่บอกให้ผู้เเข่งขันเตรียมตัว

 

 "อ่อ..เออคือฉันอยากรู้ไงต้องไปเก็บภาพหลังเวทีหรือเปล่า?"

 

 มินซอกพยักหน้ารับเข้าใจก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาวงสถานที่ที่ผมต้องทำ

 

 "ก็ดีเหมือนกันนะแล้วก็มีตรงนี้ เวลานี้ที่จงแดต้องเก็บภาพ สงสัยอะไรอีกไหม?"

 

 ผมแสร้งตีหน้าไม่เข้าใจพยักหน้าแสดงให้รู้ว่าผมยังมีเรื่องสงสัย คนตัวเล็กเลิกคิ้วเป็นเชิงถามผมอมยิ้มก่อนจะก้มไปกระซิบชิดหูของอีกฝ่าย

 

 "แล้วถ้าจะให้มินซอกเป็นแฟนต้องไปที่ไหนเวลาไหนเหรอ?"

 

 ใบหน้าน่ารักรีบถอยห่างออกไปก่อนที่สีแดงระเรื่อจะเริ่มปรากฏให้เห็นจนมันกลายเป็นสีแดงสด มินซอกเม้นริมฝีปากเข้าหากันเแน่นก้มหน้าลงมองพื้นก่อนเอ่ยเรียกรอยยิ้มจากผมแล้วจากไป

 

 "จะไปรู้เหรอ....อยากทำอะไรก็ทำ"

 

.

.




 

 

 เวลาหกโมงเย็นของวันผมและเพื่อนอีกสองคนเดินเข้ามาภายในบริเวณจัดงานประกวดดาวเดือนของมหวิทยาลัย พวกผมเดินตรงมายังหลังเวทีจัดงานเหลือบมองเห็นลู่หานที่ยกมือขึ้นโบกมาให้

 

เจ้าตัววิ่งมาทางพวกผมอย่างรวดเร็วพร้อมกับยื่นป้ายสตาร์ฟมาให้

 

 "อุปกรณ์พร้อมนะ?"

 

 ชานยอลพยักหน้ารับพร้อมกับรับป้ายมาให้พวกผม ลู่หานจัดแจงแจ้งสถานที่ที่พวกผมต้องไปอยู่ซึ่งแต่ล่ะคนไม่ได้อยู่ใกล้กันเลยอย่างชานยอลงี้ไปหน้างานเลย์นี่หนักหน่อยขึ้นไปอยู่บนตึกส่วนผมก็เดินเตรๆแถวเวที เมื่อบอกถึงหน้าที่ของพวกผมเสร็จลู่หานก็ขอตัวไปทำงานต่อผมหันซ้ายหันขวาทีมองหาเป้าหมายของผมที่น่าจะอยู่

 

 "หันขนาดนี้ก็เดินหาเลยไหม นู่นไอ้ห่าอยู่นู่น"

 

 มือหนาของชานยอลจับเข้าที่หน้าของผมแล้วผลักให้หันไปทางข้างเวที มินซอกกำลังง่วนกับการเตรียมงานเจ้าตัวดูจะยุ่งมากๆเล่นเดินไปมาสลับกับกับสั่งงานเห็นแล้วเหนื่อยแทน

 

 "พวกกูไปนะ"

 

 ยังไม่ทันที่จะหันมาดีๆไอ้สองคนนั้นก็เดินแยกออกไปก่อนเสียแล้วผมหันมองบรรยากาศรอบๆผู้คนเริ่มทยอยเข้ามาในงานกันมากพอสมควร ผมเริ่มลงมือถ่ายรูปบ้างละสายตาจากกล้องมามองข้างเวทีก็ไม่พบมินซอกเสียแล้ว คนหล่อล่ะเซ็ง

 

 บรรยากาศในงานเริ่มมีแสงสีงานในช่วงแรกจบลงพรัอมเสียงที่อึกทึบมากขึ้น เพราะเนี้ยแหละถึงไม่อยากมาไงล่ะ ผมเดินเลี่ยงออกมาจากหน้าเวทีผู้คนเริ่มหลั่งไหลเข้ามากันจนแทบไม่มีที่ยืน 

 

 ร่างเล็กๆที่แสนคุ้นตาของผมกำลังเดินจ้ำอ้าวไปหลังเวทีไม่รอช้าผมรีบตามเข้าไปแทบจะทันที ภายในหลังเวทีทุกคนกำลังง่วงกับการแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อรอแข่งในรอบแสดงความสามารถ

 

 ผมที่เริ่มกลายเป็นเป้าสายตาของผู้คนก็ทำเนียนยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บภาพหลังเวทีแทน "หมดเวลาเตรียมตัวแล้วนะครับน้องๆเดี๋ยวเดินไปสแตนท์บายข้างเวทีเลยนะครับ"

 

 ผมหันไปตามเสียงที่แสนคุ้นเคยก็เห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามา ดวงตากลมโตเหลือบมองมาที่ผมเล็กน้อยก่อนจะหลบสายตาไป ผู้เข้าแข่งขันทั้งหลายต่างทยอยลุกขึ้นตามเสียงเรียกของมินซอกจนหลังเวทีเหลือเพียงผมและมินซอกเท่านั้น

 

 "เหนื่อยไหม?"

 

 หลังจากเงียบไปนานคนตัวเล็กก็เอ่ยขึ้น ผมหันซ้านขวาเพื่อให้แน่ใจว่าเมื่อกี้เขาพูดกับผม มินซอกลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

 

 "ฉันถามจงแดนั่นแหละ"

 

 "ก็ถ้าตายังไม่รวมกับเลนล์กล้องก็ไหวอยู่"

 

 มินซอกหัวเราะเล็กๆให้กับคำตอบของผมเจ้าตัวเดินเข้ามาหาก่อนจะยื่นขวดน้ำมาให้ผม 

 

 "อ่ะน้ำ"

 

 "รู้อยู่หรอกน่ามันคงไม่ใช่ไก่หรอก"

 

 มือเล็กตีลงบนไหล่ของผมเบาๆพร้อมเสียงหัวเราะจากคนตรงหน้า ผมมองลงไปยังฝาขวดเป็นเชิงขอให้อีกฝ่ายช่วยเปิดให้ มินซอกส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้ผมก่อนจะจัดการเปิดขวดให้ตามคำขอ

 

 "ป้อนหน่อยสิ"

 

 "มือก็ยังใช้การได้ไม่ใช่เหรอจงแด?"

 

 ผมยู่ปากทันทีกับประโยคนั้นของมินซอก แกล้งหันหน้าไปอีกทางแล้วไม่ยอมรับน้ำจากอีกฝ่ายจนมินซอกเดินยื่นขวดเข้ามาให้ใกล้กว่าเดิม

 

 "ก็ถ้าได้มินซอกป้อนมันคงจะสดชื่นกว่านี้น่ะสิ"

 

 ผมแกล้งเอ่ยออกมาลอยๆแต่กลับจงใจให้ใครบ้างคนได้ยิน รอยยิ้มเล็กเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าน่ารักพร้อมพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 

 "ก็หันมาดีๆสิแล้วก็ไม่บอก"

 

 มินซอกเสียบหลอดลงในขวดน้ำแล้วยื่นมาจ่อที่ปากของผมยกขวดขึ้นเล็กน้อยเป็นการเร่ง ผมดูดน้ำลงไปในลำคอโดยมีมินซอกค่อยถือขวดให้

 

 "อ่า~ สดชื่นที่สุดเลยล่ะ"

 

 คนตัวเล็กหัวเราะกับการกระทำของผม จัดการปิดขวดน้ำให้เรียบร้อยพร้อมเอ่ยขึ้น "เราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยนี่ จะให้ทำแบบนี้ทำไม"

 

 เหมือนเป็นการเอ่ยกับตัวเองเบาๆแต่มันกลับได้ยินเต็มสองหูของผม ผมหันตัวเข้าหาทางมินซอกยกมือขึ้นท้าวกับกำแพงกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีไปไหนได้ มินซอกดูตกใจกับการกระทำของผมถอยตัวจนแนบชิดกับกำแพงแทบทันที

 

 "แล้วอยากเป็นไหมล่ะ?"

 

 ผมก้มหน้าลงไปหาคนตัวเล็กใช้มือเชยคางให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้น มินซอกหลับตาลงทันทีใบหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงลมหายใจกลั้นปลายจมูกสัมผัสซึ่งกันและกันก่อนที่ผมจะ...

 

 "ไว้รอมินซอกเป็นแฟนฉันก่อนดีกว่า 555555"

 

 ผมหยุดทุกการกระลงแค่นั้นพร้อมละใบหน้าออกมา คนตัวเล็กลืมตาแทบจะทีที่ผมเอ่ยยังไม่จบประโยคมือบางตีลงบนอกของผมด้วยแรงที่มากกว่าตอนแรกจนเจ็บ ใบหน้านวลเปลี่ยนสีแทบจะทันที่

 

 "บ้า!จงแดคนบ้า หลอกฉันให้กลัวแทบแย่"

 

 มือบางยังคงตีอกผมไม่ยั้งจนต้องรวบมือบางนั่นเข้าด้วยกัน ออกแรงกระตุกเพียงนิดเดียวร่างทั้งร่างของมินซอกก็อยู่ในอ้อมกอดของผม

 

 "อยากให้ฉันทำหรือไง?"

 

 มินซอกหยุดทุกการกระทำใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงมากขึ้นไปอีกจนล่ามมาที่หู "มะ...ไม่สักหน่อย" ผมเลิกคิ้วมองจับผิดกับใบหน้าและเสียงกระตุกนั่นจนมินซอกต้องเสหน้าหนีไปทางอื่นเผลอตระโกนขึ้นมาอย่างลืมตัว

 

 "ก็ไหนบอกจะจีบไง....จงแดไม่เห็นทำอะไรเลย"

 

 ท้ายประโยคดูจะเบาลงแต่ผมก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน ผมหลุดยิ้มให้กับประโยคที่ดูเอาแต่ใจนั่นมันทำให้ผมอจากจะกอดร่างบางนี้ให้แตกไปเลยล่ะ

 

 "ก็นี่แหละวิธีจีบของฉัน"

 

 ใบหน้าน่ารักรีบหันมามองพร้อมสีหนัาสงสัย เคยมีใครบอกมินซอกไหมว่าเวลามินซอกสงสัยน่ะมันน่ารักแค่ไหน ผมอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปฝังจมูกกับแก้มเนียนนั่น มินซอกผลักผมทันทีพร้อมจับที่แก้มใบหน้าที่คลายสีแล้วกลับมีสีขึ้นมาใหม่แทน

 

 "จงแดคนบ้า!"

 

 มือเล็กเตรียมจะตีผมอีกครั้งแต่ผมเอียงตัวและหลบ มินซอกแสดงสีหน้าไม่พอใจจึงเดินออกห่างจากผมแต่ก็ต้องหันกลับมาเมื่อเอือมมือไปคว้าไว้

 

 'แชะ'

 

 "จงแด! ทำไมชอบถ่ายตอนเผลอนักห๊ะ"

 

 เจ้าตัวว่าพร้อมกับพุ่งเข้ามาหมายจะแย่งกล้องไปจากผม แต่มีหรือที่ผมจะยอมรูปเมื่อกี้น่ารักจะตาย ผมวิ่งอ้อมมินซอกพร้อมตรงไปยังทางออกแลบลิ้นล้อเลียนอีกฝ่ายก่อนจะออกไป