Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #4 : Photograph memory -4-

Photograph memory -4-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 "นี่เราจะไปไหนกันเหรอจงแด?"

 

 มินซอกหันมองซ้ายมองขวาบริเวณนอกรถอย่างตื่นตาตื่นใจเพราะที่ที่ผมพาคนตัวเล็กมาน่ะมันคือ...

 

 "สวนสนุก!"

 

 มินซอกร้องออกมาอย่างดีใจเหมือนเด็กที่พ่อพามาเที่ยวไม่มีผิด อ่าถ้าผมเป็นพ่อก็ขอเป็นพ่อทูนหัวแล้วกันนะ -///-

 

 ผมเลี้ยวรถเข้ายังบริเวณลานจอดรถของสวนสนุกดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถวิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูรถให้อีกฝ่าย

 

 มินซอกลงมาพร้อมมองไปรอบๆอย่างตื่นตา คนตัวเล็กตรงหน้าผมดูมีความสุขเสียจนปิดไม่มิด มินซอกไม่ได้เอ่ยอะไรกับเพียงหันมาส่งยิ้มแล้วคว้าแขนผมให้เดินเข้าไปในสวนสนุกเร็วๆ

 

 "เล่นอะไรดีล่ะ"

 

 มินซอกกวาดสายตามองไปรอบพรางทำหน้านึกคิดจนผมต้องหลุดยิ้มออกมาเพราะเอ็นดูเลยล่ะ

 

 "มินซอกอยากเล่นอะไรล่ะ"

 

 มินซอกหันหน้ามาหาผมแล้วทำหน้านึกอย่างชั่งใจ ผมเลิกคิ้วมองไปยังรถไฟเหาะแลัวหันมาคว้ามือมินซอกให้เดินไปทางเครื่องเล่นเพราะดูแล้วถ้าปล่อยให้คนตัวเล็กคิดคงอีกนาน

 

.

.

.

 

 เป็นเวลากว่าครึ่งวันที่ผมและคนตัวเล็กใช้เวลาในสวนสนุกจนตอนนี้เราทั้งคู่อยู่บนชิงช้าสวรรค์ มินซอกดูถ้าจะชอบและตื่นเต้นมากๆเพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่คนตัวเล็กทั้งพูดไม่หยุดและไม่ยอมหุบยิ้มเลย

 

 "ขอบคุณมากๆเลยนะจงแด ฉันมีความสุขมากเลยล่ะเดี๋ยวเรามาหารค่าเครื่องเล่นที่จงแดออกกันนะ"

 

 ผมส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธแทบจะทันทีเพราะที่ผมพาคนตัวเล็กมาก็เพราะเต็มใจและอยากจะไถ่โทษที่พาไปเจอเรื่องซวยๆแบบนั้น

 

 "ไม่ต้องหรอกแค่วันนี้ฉันได้เห็นมินซอกยิ้มได้รู้จักมินซอกมากขึ้นก็พอแล้ว ถือว่าไถ่โทษที่พาไปเจอแย่ๆนะ"

 

 "ไม่ต้องหรอกๆยังไงก็ต้องหารกันงั้นฉันก็เอาเปรียบจงแดซิแล้วเรื่องเมื่อตอนเช้าน่ะก็ชั่งมันเถอะตื่นเต้นดี"

 

 มินซอกเอ่ยพร้อมหันไปมองวิวรอบๆเป็นจังหวะเดียวกับที่ชิงช้าสวรรค์หยุดค้างบนจุดสูงสุดพอดี คนตัวเล็กคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาพยายามจะถ่ายรูปคู่ตัวเองกับวิว

 

 "ฉันถ่ายให้ดีกว่า"

 

 ผมหลุดยิ้มกับพฤติกรรมของคนตรงหน้าเพราะเจ้าตัวเองเอาแต่ถ่ายและทำหน้ายู่เพราะพอใจแล้วถ่ายใหม่อยู่เรื่อยๆ มินซอกหันมาพยักหน้าให้ผมและส่งโทรศัพท์ตัวเองมาให้ผม

 

 "1 2 3!"

 

 ผมนับและกดชัตเตอร์ส่งโทรศัพท์คืนมินซอก เจ้าของโทรศัพท์รับและมองดูรูปตัวเองพร้อมระบายยิ้มกว้างออกมา 

 

 "โหยจงแดถ่ายสวยจังเลยอ่ะ สมแล้วที่เรียนนิเทศน์ขนาดกล้องโทรศัพท์ยังสวยเลย"

 

 ผมยิ้มตอบมินซอกก่อนจะหันออกไปมองบรรยากาศรอบๆบ้าง แสงอาทิยต์สีส้มที่บ่งบอกเวลาเย็นพร้อมสายลมที่พัดอ่อนๆมันทำให้รู้สึกผ่อนคลายจนเผลอหลับตารับลมนั่น

 

 'แชะ'

 

 ผมลืมตาแลัวหันไปตามต้นเสียงที่ได้ยิน มินซอกยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าผมพร้อมยิ้มกว้างอวดฝืมือของตัวเอง

 

 "ดูสิๆ ฉันถ่ายสวยไหม รูปนี้จงแดหล่อมากเลยนะ"

 

 ว่าแล้วคนตัวเล็กก็พูดชมผลงานของตัวเองอยู่คนเดียว ผมคว้าโทรศัพท์ของตัวเองออกมาพร้อมเข้าโปรแกรมกล้องก่อนจะเดินนั่งฝั่งเดียวกับมินซอก ยกโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นก่อนจะเอ่ยเรียกคนข้างๆ

 

 "มินซอก"

 

 'แชะ'

 

 มินซอกเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกผมกดชัตเตอร์ลงไปทันที่ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรูปคู่รูปแรกของผมและมินซอก 

 

 "โหยลบเลยนะจงแดตลกอ่ะ"

 

 "น่ารักดีออก 55555"

 

 "เอาใหม่ๆจะถ่ายก็บอกดีๆสิ"

 

 มินซอกว่าพร้อมกับจับมือของผมให้ยกขึ้นก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้ๆผมจนผมได้กลิ่นตัวของเขา มินซอกยิ้มให้กับกล้องก่อนจะหุบลงเพราะผมเอาแต่มองเขาและไม่ยอมถ่ายสักที

 

 "ยิ้มเหงือกแห้งแล้วนะจงแด"

 

 ผมละจากใบหน้าน่ารักนั่นก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วจัดการกดชัตเตอร์ลงไปใหม่

 

 'แชะ'

 

 "ดูดีอ่ะ"

 

 คนตัวเล็กว่าพร้อมกับก้มดูรูปในโทรศัพท์ ใกล้...ใกล้จนปลายจมูกของผมเฉียดแก้มของมินซอกใกล้จนผมมองเห็นใบหน้านั้นได้เต็มตาใกล้จน...หัวใจผมสั่น

 

 'ตึก ตึก'

 

 ผมรีบลุกจากฝั่งมินซอกและกลับไปนั่งฝั่งของตัวเองเพราะกลัวว่าเสียงหัวใจที่มันเต้นแรงมันจะทำให้มินซอกได้ยิน กระเช้าชิงช้าสวรรค์มาหยุดอยู่ข้างล่างเมื่อหมดรอบของมัน มินซอกเดินนำผมออกมาก่อนจะยกข้อมือที่มีนาฬิกามาดูเวลา

 

 "มินซอกจะไปไหนอีกไหม?"

 

 คนตัวเล็กเงยหน้ามาปฏิเสธผมก่อนจะเหลือบมองท้องฟ้าที่เริ่มหมดแสงของวัน

 

 "ไม่ดีกว่า ฉันว่าจะกลับเลย"

 

 "งั้นเดี๋ยวฉันไปส่งนะ"

 

 "เฮ้ย ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันขึ้นรถเมล์กลับเองก็ได้รบกวนจงแดเปล่าๆ"

 

 ผมเดินไปคว้ามือเรียวแล้วพาไปยังลานจอดรถทันที จัดการปลดล็อดรถแล้วเปิดประตูให้อีกฝ่าย มินซอกทำท่าเกรงใจแต่ก็ถูกผมดันตัวให้เข้าไปในรถปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนจะตามขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ

 

 "มินซอกอยู่แถวไหนล่ะ?"

 

 "ฉันอยู่ในซอยข้างมหาลัยน่ะ แต่ฉันเกรงใจจงแดนะฉันกลับเองก็ได้"

 

 "เหอะน่าให้ฉันไปส่งมินซอกนะ"

 

 ผมสตาทเครื่องยนต์รถพร้อมขับออกไปยังถนนมุ่งหน้าไปตามสถานที่ที่มินซอกบอกทันที

 

.

.

 

 รถยนต์ขอผมขับมาจอดยังบริเวณหน้าหอของมินซอก คนเล็กเตรียมจะเปิดประตูเพื่อลงจากรถแต่ก็ถูกผมคว้าข้อมือเอาไว้ก่อน มินซอกหันมาทางผมก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

 

 "คือ....."

 

 มินซอกผ่อนลมหายใจพร้อมส่งยิ้มมาให้ผม "มีอะไรก็พูดมาเถอะฉันไม่ว่าอะไรสักหน่อย"

 

 ผมสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดรู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างที่จุกอยู่ลำคอ ทำไมมันถึงอึดอัดขนาดนี้นะกลับพวกบรรดาแฟนเก่าหรือจะจีบใครผมไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อนรู้สึกกากอย่างที่เพื่อนมันว่าจังแฮะ

 

 "ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉัน..."

 

 "ฉันอยากรู้จักมินซอก!...ให้มากกว่านี้ได้ไหม?"

 

 ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะเอ่ยจบผมก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน ผมค่อยๆคลายมือออกจากข้อมือบางเสหน้ามองไปทางอื่นรู้สึกถึงความร้อนที่หน้าที่มันมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

 

 "จงแด...จะ..จีบฉันเหรอ?"

 

 เงียบ ผมถีงกับไปไม่เป็นเหมือนเสียงและความมั่นใจของตัวเองมันขาดหายไปได้แต่พยักหน้ารับช้าๆ

 

 'ก๊อกๆ!'

 

 มินซอกที่นิ่งไปสักพักกลั้นใจทำท่าเหมือนจะเอ่ยอะไรสักอย่างแต่ก็ต้องหยุดไปเพราะมือปริศนาที่เคาะมาบนกระจกรถของผมแรงๆ มินซอกหันไปตามเสียงก่อนจะเปิดประตูรถลงไปทำให้ผมเห็นเจ้ามือชัดๆ ไอ้เพื่อนหน้ามึนนี่เองว่าแล้วทำไมหอมันคุ้นๆ

 

 "ไงมึงแอร์รถเสียเหรอ?หน้าแดงเชียว"

 

 ผมยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองก่อนจะเหลือบมองไอ้เพื่อนตัวดีที่ยืนอุ้มลูกหมาบีเกิ้ลอยู่

 

 "ว่าไงฉะ....ฉิน"

 

 มินซอกที่ทำท่าจะทักทายเข้าลูกหมานั่นด้วยชื่อที่มันเหมือนจะคุ้นหูแต่ก็ถูกสายตาดุๆของไอ้เลย์ส่งมาให้เสียก่อน

 

 "ว่างมากเหรอมึงหอเหอไม่กลับ"

 

 ไอ้เลย์ว่าพร้อมส่งลูกหมานั่นให้มินซอก ผมหยักไหล่อย่างไม่สนใจสายตาเหลือบไปมองมินซอกที่กำลังอุ้มเจ้าลูกหมานั่นเข้าหอก่อนจะเรียกคนตัวเล็กให้หันมา  

 

 "มินซอก"

 

 มินซอกมาตามเสียงเรียกก่อนจะเดินกลับมายืนข้างๆไอ้เลย์อีกครั้ง

 

 "เมื่อกี๊ก่อนจะลงจากรถ..มินซอกจะพูดว่าอะไรเหรอ?"

 

 "เปล่าสักหน่อยไม่มีอะไรหรอก แค่จะบอกให้กลับบ้านดีๆน่ะ"

 

 มินซอกว่าพร้อมส่ายหน้าปฏิเสธ ผมเลยได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำใจแต่ผมว่าสิ่งที่มินซอกจะเอ่ยมันไม่ใช่แบบนี้แน่นอน

 

 "ได้กำลังใจแล้วก็กลับไปสิ"

 

 ไอ้เลย์พูดพร้อมกับปิดประตูรถให้ผม แต่ผมมีสิ่งที่อยากจะพูดมากกว่าการถามมินซอกเรื่องนั้นผมกดเปิดกระจกรถของตัวเองก่อนจะเอ่ยดักมินซอกที่กำลังเดินเข้าหอไปอีกครั้ง

 

 "ที่พูดไปฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ!"

 

 มินซอกหยุดชะงักก่อนจะหันมาหน้ามาพยักหน้ารับพร้อมสีระเรื่อ คนตัวเล็กรีบวิ่งขึ้นบันไดของหอไปทันที ผมมองตามจนแผ่นหลังเล็กๆนั่นหายไป ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาเปิดดูรูปที่ถ่ายวันนี้

 

 ผมมองดูรูปคู่ของผมและมินซอกก่อนจะเลื่อนกลับไปยังรูปก่อนหน้านี้ที่มีมินซอกในอริยาบทต่างๆในสวนสนุก ใช่แล้วจังหวะที่มินซอกเผลอผมแอบถ่ายรูปของเขาเก็บไว้มากมาย รูปของคนตัวเล็กมันยังคงทำให้ผมยิ้มตามได้ไม่หยุดตั้งวันแรกเห็นจนตอนนี้

 

 "แฮร่!!"

 

 "เฮ้ย!"

 

 ยังไม่ทันที่สติจะหลุดลอยไปสู่ห้วงแห่งความหอมหวานผมก็ต้องผวาเพราะไอ้เพื่อนหน้ามึนที่ไม่ยอมปล่อยผมไปไหนดันมาเกาะกระจกรถฝั่งผมพร้อมทำหน้าอุบาทโชว์อีก

 

 มันเอ่ยปากพูดอะไรสักอย่างที่ผมจับใจความได้ว่ากลับหอมึงซะ เพราะผมไม่ได้ลดกระจกรถลงเลยได้แต่สรุปว่ามันไล่ผม ผมเลยตอบกลับมันไปแบบปากลมๆว่า 'เรื่องของกูครับ!' เน้นย้ำทีละตัวให้มันอ่านออกเลย์พยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยแบบผมบ้าง แต่มันพูดว่าอะไรนะกล้วยเหรอ?อยากกินแลัวมาบอกผมทำไมวะ

 

 ผมกัดฟันฉีกยิ้มให้มันก่อนจะเจอมือไล่ปัดๆของมันที่ให้ผมไปๆสักที ผมหมุนพวงมาลัยขับรถออกมาเพื่อกลับหอของตัวเองบ้าง อ่าวันนี้ผมมีความสุขจังเลยแฮะนี่ขนาดอยู่ด้วยกันแค่วันเดียวนะถ้ามีมินซอกอยู่ด้วยกันไปทุกวันมันจะมีความสุขขนาดไหนนะ :)

 

.

.

 

 ผมโผล่หน้าออกมาจากหลังกำแพงทางขึ้นบันไดก็เจอเข้ากับเลย์ที่เดินเข้ามาพอดี เลย์เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มให้ผมแล้วเลิกคิ้วถาม

 

 "ขอบคุณนะที่พาเฉินไปเดินเล่นแทนน่ะ"

 

 เลย์พยักหน้ารับพร้อมส่งผมมาให้ผมอีกทีพร้อมเตรียมจะเดินขึ้นบันไดไป

 

 "...จงแดกลับแล้วเหรอ?"

 

 เลย์หยุดเดินแล้วหันมามองผมอย่างมีเลศนัย ให้ตายสิผมล่ะเกลียดการถูกมองด้วยสายตาแบบนี้จริงๆมันทำให้หน้าผมร้อนจนต้องยกมือขึ้นมาพัดเลยล่ะ

 

 "กลับแล้ว"

 

 ผมพยักหน้ารับเตรียมจะเดินขึ้นบันไดเพื่อกลับห้องบ้างเลยกลายเป็นว่าผมเดินบันไดคู่ไปกับเลย์ เดินขึ้นมาได้สองสามขั้นเลย์ก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมาแต่มันกลับทำให้เลือกที่อยากจะเงียบมากจริงๆ

 

 "มินซอกจะบอกอะไรจงแดมันเหรอก่อนลงจากรถน่ะ?"

 

 ผมได้แต่เลิกลั่กไม่รู้จะตอบยังไงดียิ่งคิดถึงตอนที่จงแดบอกว่าจะจีบผมมันยิ่งทำให้ใบหน้าของผมร้อนขึ้นไปเป็นเท่าตัว นั่นแสดงว่าจงแด..ชอบผมใช่ไหม

 

 ผมส่ายหน้าปฏิเสธไปก่อนจะเดินนำไปยังชั้นที่ผมอยู่เอ่ยทิ้งท้ายให้เลย์ก่อนจะจากไป

 

 "ขืนบอกเลย์ไปเลย์ก็เอาไปบอกจงแดสิ"

 

 เลย์ได้แต่ส่งหน้าเอือมๆมาให้ผมพร้อมพยักหน้ารับอย่างจำได้แล้วโบกมือลาผมก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสามที่เลย์อยู่ ผมหันเดินมาตามทางเดินก็ได้แต่ยิ้มเมื่อนึกถึงประโยคที่กลั้นใจจะบอกกับจงแดไป

 

 แต่มาคิดๆดูแล้วเก็บไว้ดีกว่าเนอะก็ใครจะไปบอกล่ะว่าต่อให้จงแดจีบผมแค่ไหนก็ไม่ติดเพราะว่าจงแดน่ะ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ได้หัวใจของผมไปตั้งนานแล้ว'




















---------------------------------------------------------

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะซึ้งใจจังไม่คิดว่าจะมีคนสนใจด้วย
การแก้บนของซีไมเนอร์ไม่ได้มีแค่นี้แน่ๆค่า 55555
สำหรับเรื่องนี้ไม่ชอบยัวไงคอมเมมต์ได้เลยนะเราอ่านจริงๆนะ