Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #12 : Photograph memory -12-

Photograph memory -12-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 สามอาทิตย์ สามอาทิตย์ที่ผมกับจงแดไม่ได้เจอกันเลยก่อนหน้านี้ร่างสูงก็เอาแต่ยุ่งจนไม่มีเวลามารับหรือถ้ามาได้ก็แค่ส่งแล้วจากกัน ไม่มีไปเที่ยวหรือดินเนอร์อย่างแต่ก่อน

 

 มันทำให้ผมหงุดหงิดใจมากเพราะตลอดระยะเวลามานี้ผมติดต่อกับจงแดไม่ได้เลย สัปดาห์การสอบผ่านพ้นไปพร้อมกับงานจบของผม ซึ่งมันก็หมายถึงการหมดวาระของนักศึกษามหาวิทยาลัย

 

 รอเวลารับใบจบแล้วหางานทำแต่ผมไม่มีอารมณ์จะทำอย่างนั้นจริงๆ เพราะในใจมันพร่ำเรียกหาแต่คนคนเดียวอยู่ในตอนนี้

 

 'นายหายไปไหนนะจงแด??'

 

 ผมออกเดินไปทางหน้าพร้อมอารมณ์ขุ่นมัว งอนมากจนต้องมาเดินห้างคนเดียวแบบนี้ ทำไมพอเรียนจบแล้วอะไรๆมันก็ดูหน้าเบื่อนักนะ แบคฮยอนก็กำลังหวานมดขึ้นกับชานยอลไม่แพ้ลู่หานกับเซฮุนไหนยังจะเลย์ที่กลับมาจากจีนก็เอาแต่ติดโทรศัพท์ง่อมแง่ม

 

 'แล้วผมล่ะ????'

 

 ผมเดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางของห้างจนเดินผ่านร้านไอศครีมที่เคยมากับจงแดเมื่อตอนเรามาดูหนังด้วยกัน มันก็แค่ความหลัง แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมก้าวเข้าไปภายในร้านไอศครีมเลือกสั่งและนั่งที่เดิมที่มากับ...จงแด

 

 ไอศครีมถ้วยใหญ่มาเสริมลงตรงหน้า ผมหยิบช้อนขึ้นมาจิ้มมันลงไปลูกไอศครีม ไม่มีอารมณ์กินเลยพรันสายตาก็เหลือบไปมองเห็นคนบางคนที่คุ้นตา

 

 ใบหน้าที่คุ้นเคยกับรอยยิ้มที่คุ้นชินอากัปกริยาที่เคยเห็นแต่คนที่อยู่เคียงข้างเขากับ...ไม่ใช่ผม

 

 ร่างสูงเดินมาพร้อมหญิงสาวร่างเพียวใบหน้าสะสวยน่ารัก ทั้งคู่ดูมีความสุขที่ได้เดินเคียงข้างกันใบหน้าคมมีรอยยิ้มประดับอยู่ไม่คลายพวกเขาดูมีความสุขกันจังแถมยังเหมาะกันเสียด้วยสิ

 

 จงแดและผู้หญิงคนนั่นเดินเข้ายังร้านเครื่องประดับที่อยู่ตรงข้ามกับร้านไอศครีมที่ผมนั่งพอดี ไม่รอให้ความสงสัยคาใจผมรีบลุกไปจ่ายเงินที่เคาร์เตอร์แล้วเดินไปที่ร้านเครื่องประดับทันที

 

 'หรือนี่จะเป็นเหตุผลที่จงแดไม่สามารถมาหาผมได้?'

 

 ผมค่อยๆเดินไปให้ใกล้ร้านนั้นมากที่สุดชะเง้อคอมองเข้าไปยังในตัวร้านก็เจอแผ่นหลังของจงแดที่ยืนข้างๆกับผู้หญิงคนนั้นคนเดิม ทั้งคู่เหมือนกำลังเลือกอะไรสักอย่าง

 

 ความสงสัยหายไปทันทีเมื่อผู้หญิงคนนั้นยกมือข้างซ้ายขึ้นและที่นิ้วนางของเธอมี'แหวน' ภาพทุกภาพถูกหยุดไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผู้หญิงคนนั้น

 

 จงแดซื้อแหวนให้เธอคนนั้น มันหมายความว่ายังไงกัน? ผมทิ้งตัวนั่งลงกับเก้าอี้ของห้างขาไร้เรี่ยวแรงที่จะเดินหนีไป เพราะทั้งคู่กำลังเดินออกมาจากร้าน

 

 สมองสั่งให้วิ่งหนีแต่หัวใจสั่งให้หยุด ภาพของคนสองคนเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆและดูเหมือนจงแดจะเห็นผมเสียแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าคมเริ่มหายไปเรื่อยๆร่างสูงหยุดยืนนิ่งพร้อมกลืนน้ำลายลงคอ

 

 หญิงสาวที่มากับเขาก็ดูเหมือนจะมีอาการไม่แตกต่างจากร่างสูง จงแดค่อยก้าวเท้ามาใกล้ผมที่ละนิดผมลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งเดินถอยหลังออกห่างที่ละก้าวเช่นเดียวกัน

 

 มือหนาเอื้อมมาคว้าแขนผมไว้พร้อมส่งสายตาเว้าวอนมาให้ จงแดหันไปมองผู้หญิงคนนั้นก่อนจะพยักน้าให้เธอเล็กน้อยแล้วเธอก็เดินจากไป จงแดหันกลับมามองผมอีกครั้งร่างสูงดูมีสีหน้ากระอักกระอวนอยากจะเอ่ยอะไรแต่ก็ไม่กล้า

 

 "ว่างแล้วเหรอ?"

 

 เป็นผมที่เอ่ยขึ้นมาจงแดส่ายหน้าช้าๆก่อนที่แรงบีบที่แขนจะเพิ่มมากขึ้น "ก็ไม่เชิง มินซอกมาทำอะไร?"

 

 ผมรู้สึกเหมือนมีม่านน้ำมาขวางกันตาเอาไว้กระพริบถี่ๆเพื่อไล่ให้มันหายไปก่อนจะฝืนยิ้มแล้วส่งให้อีกฝ่าย "สำคัญด้วยเหรอ?"

 

 ร่างสูงขมวดคิ้วเข้ากันแน่นก่อนที่จงแดจะกระตุกแรงให้ผมเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น "เป็นอะไรมินซอกพูดจาไม่น่ารักเลยนะ"

 

 "ฉันก็ไม่ได้น่ารักอยู่แล้วนี่"

 

 "มินซอก.."

 

 "ถ้าไม่ว่างก็กลับไปเหอะ"

 

 ผมสะบัดแขนออกจากอีกคน จงแดยืนนิ่งพร้อมกำมือแน่นแววตาคมดูดุดันแต่ก็แฝงความเศร้าปากที่มักจะยกยิ้มบัดนี้กลับเศร้าไม่เหลือเค้าเดิมของจงแด

 

 "เป็นอะไรไปมินซอก"

 

 "มีคนต้องดูแลไม่ใช่เหรอ?สนใจฉันไปทำไม"

 

 "ฉันว่ามินซอกกำลังเข้าใจผิดนะ"

 

 จงแดว่าพร้อมเดินมาจับแขนผมอีกครั้งแต่คราวนี้ล่างสูงกลับออกแรงดึงให้ผมเดินตาม "ปล่อยฉันจงแด!"

 

 ร่างสูงหยุดเดินตามที่ผมบอกแต่มือหนาก็ยังไม่ปล่อยแขนผมให้เป็นอิสระ "ปล่อยฉันแล้วกลับไปหาคนของนายซะ"

 

 แรงบีบจากมือหนามากขึ้นจนผมเริ่มรู้สึกเจ็บใบหน้าคมที่เศร้ากลับเปลี่ยนเป็นความโกธร "เลิกพูดประชดฉันสักที"

 

 จงแดยังคงใจเย็นพูดกับผม น้ำตาที่ถูกกังเก็บไว้เริ่มไหลออกมาผมเม้นริมฝีปากเข้าหากันก่อนจะสะบัดแขนอีกคนให้หลุดแต่มันไม่เป็นผลมีแต่จะเป็นการเพิ่มแรงให้อีกฝ่าย

 

 "ฉันไม่ได้ประชดภาพมันก็ฟ้องอยู่!"

 

 หยาดน้ำตาไหลรินตามใบหน้าของตัวเอง ภาพตรงหน้าเริ่มพร่ามัวมากขึ้นเรื่อยๆ จงแดผ่อนแรงที่แขนของผมก่อนจะยื่นมืออีกข้างมาหวังจะเกลี่ยน้ำตาให้แต่ผมกับเอี่ยวตัวหลบ

 

 "เลิกยุ่งเลิกทำให้ฉันรู้สึกดีมากขึ้นไปเรื่อยๆเถอะ"

 

ผมกังเก็บเสียงสะอื้นไห้เอาไว้พร้อมเอ่ยกับคนตรงหน้าตัวเสียงแผ่วเบา ไม่อยากรับความหวังดีไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

 

 "เลิก..ทำให้ฉัน..รักนายสักที"

 

 ร่างทั้งร่างของผมถูกจงแดฉุดไปกอดไว้แน่นร่างสูงก้มลงกับไหล่ของผมพร้อมพร่ำบอกแต่คำว่าไม่ออกมา ผมดันให้อีกคนออกจากตัวเองสลัดให้หลุดออกพร้อมเตรียมก้าวเดินไป

 

 "ไม่มินซอก! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ฉันทำอะไรผิดมินซอกไม่พอใจอะไรฉันก็พูดมาสิพูดมา!"

 

 ร่างสูงว่าพร้อมจับไหล่ทั้งสองข้างของผมเขย่าเพื่อเรียกถาม น้ำตายังคงไหลรินไม่หยัดและไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดไหล ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาในห้างเริ่มมองมาที่ผมและจงแดเป็นตาเดียว

 

 "ไม่ผิดหรอก..จง..แดไม่ผิด ฮึก...มันผิดที่ฉันเอง..ที่ฉัน...รักจงแดแต่แรก"

 

 น้ำตาไหลออกมายังไม่อายใครผมบ่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นเสียงสะอื้นร้องไห้เริ่มดังไปทั่วบริเวณนั้น จงแดดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้งแต่ผมขืนตัวไม่ยอมทำตามอีกฝ่าย

 

 "เรา..ฮึก..ห่างกัน..ฮึก...เถอะ"

 

.

.

.

.

 

 

 บอกผมทีว่าผมควรทำอย่างไรต่อจากนี้ไปภาพของคนตัวเล็กที่ร้องไห้ไม่ยอมหลุดมันวนเวียนอยู่ในหัวของตั้งแต่เมื่อสองวันก่อน ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งสิ้น

 

 "เฮ้ยๆเลิกแดกสักที เลย์รู้เดี๋ยวก็ด่ามึงอีก"

 

 ชานยอลว่าพร้อมดึงกระป๋องเบียร์ในมือผมไปไว้ที่มันเอง ผมอาลัยตายอยากอยู่ภายในห้องที่หอกับชานยอล โทรเรียกมันหวังมานั่งปรับทักข์แต่ดันมาเทศน์ซะเป็นแม่

 

 "มึงนอนก่อนไหมจงแด?เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคิดวิธีง้อมินซอก"

 

 ผมส่ายหน้าปฏิเสธมันพร้อมเอื้อมตัวไปหยิบกระป๋องเบียร์แล้วดื่มรวดเดียวหมด มือหนาของชานยอลยื่นมาคว้ากระป๋องไปทันทีก่อนจะโยนทิ้ง

 

 ผมไม่เข้าใจผมทำอะไรผิดหรือมินซอกจะเข้าใจผมกับพี่ลี่อินผิดไป จะให้ทำยังไงล่ะเวลาจะอธิบายคนตัวเล็กยังไม่ให้เลย ถ้าวันนั้นผมไม่บังเอิญเจอพี่อี่ลินแล้วขอให้ไปช่วยเลือกแหวนให้มินซอกเรื่องก็คงไม่เกิดขึ้น

 

 ผมลุกเดินจากชุดโซฟารับแขกไปยังเตียงของตัวเองก่อนจะหยิบกล่องกำหยีสีแดงขึ้นมาเปิดออกก่อนหยิบแหวนเงินวงเล็กกว่าที่นิ้วของผมขึ้นมาดู

 

 "ใจเย็นนะมึง"

 

 ชานยอลลุกเดินตามผมมาก่อนจะหยิบแหวนแล้วเก็บลงกล่องเหมือนเดิม "กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วว่ะ"

 

 "ค่อยคิดนะมึงยังเหลือเวลาไม่ใช่เหรอ?"

 

"กูว่าเวลาคงหมดแล้ว กูทั้งโทรทั้งส่งข้อความทั้งไปรอที่หอแต่มินซอกก็ไม่ยอมเจอกูเลยนะเว้ย"

 

 ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรงเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าตังที่โต๊ะข้างเตียงมาก่อนจะเปิดออกแล้วหยิบบัตรเชิญขนาดนามบัตรออกมา

 

 'บัตรเชิญไปงานแกลอรี่'

 

 ผมอยากจะขยำมันทิ้งให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ สิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ผมสารภาพความในใจกับมินซอกได้มันเป็นสิ่งเดียวที่จะแทนความรู้สึกของผมที่มีต่อคนตัวเล็ก

 

 'ก๊อกๆ!!!!'

 

 ชานยอลวางกล่องแหวนลงบนเตียงก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องแทนผมเพื่อดูว่าใครมา "ไอ้เฉิน!!!"

 

 ผมลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงร่างของเพื่อนชาวจีนรีบวิ่งกรูมาหาผมด้วยอารมณ์โกธรเกี้ยวก่อนที่ไอ้เลย์จะกระชากคอเสื้อของผมและต่อยเข้าหน้าจังๆหนึ่งที ลู่หานและเซฮุนที่รีบตามเข้ามามาดึงเลย์ออกจากผมทันทีและยื้อตัวมันไม่ให้เข้ามาอีกที

 

 กลิ่นคาวขอวเลือดคละคุ้งเต็มปากผมเช็ดคราบเลือดที่ปากของตัวโดยมีชานยอลยืนดูอาการข้างๆ ผมลุกขึ้นจากเตียงตรงไปกระชากคอเสื้อมันทันที "มึงต่อยกูทำเหี้ยไรวะ!!!"

 

 "แล้วมึงล่ะ!!!ทำอะไรไว้!!!"

 

 "กูไปทำอะไร!!!"

 

 "ยังหน้าด้านตอบนะมึง!! มึงรู้ไหมมินซอกหายตัวไปสองวันแล้ว!พี่ลี่อินเล่าให้กูฟังหมดแล้ว!!! มึงได้ยินไหมมินซอกหายไปแล้ว!!!!"

 

ร่างทั้งร่างของผมหยุดชะงักทันที'มินซอกหายตัวไป'มันเกิดอะไรขึ้นมินซอกหายไปไหน ผมปล่อยมือจากคอเสื้อของเลย์ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอีกครั้งอย่างหมดแรง

 

 หัวสมองเบลอจนทำอะไรไม่ถูกแต่ก่อนจะได้คิดอะไรกำปั้นของเลย์ก็กระทบลงบนใบหน้าผมอีกครั้งแต่คร่าวนี้ผมปล่อยให้มันต่อยโดนไม่ตอบโต้อะไร

 

 "มึงมันโง่ที่สุดจงแด!!!!มินซอกรักมึงมาตั้งนานแต่มึงกลับทำลายความรักของเขาอย่างนี้น่ะเหรอ!!!!"

 

 "พอแล้วน่าเลย์แค่นี้มันก็เครียดจะตายห่าแล้ว"

 

 ชานยอลดึงตัวเลย์ออกไปที่ชุดรับแขกแต่เสียงโวยวายของมันยังดังไม่หยุดมันคงจะโกธรผมจริงๆถึงขั้นเรียกชื่อจริงของผม ลู่หานทิ้งตัวนั่งลงข้างผมก่อนจะพยักไปทางเลย์และชานยอลให้เซฮุน

 

 เซฮุนพยักหน้ารับและเดินออกไปจากห้องนอนทำให้ทั้งห้องเหลือแค่ผมกับลู่หาน "อันที่จริงฉันก็รู้นะว่ามินซอกไปไหนแต่เลย์มันอารมณ์ร้อนไม่ฟังอะไรเลย"

 

 ผมพยักหน้ารับลู่หานช้าๆก่อนยกมือขึ้นมาเช็ดคราบเลือกที่ปากอีกครั้ง "มินซอก.." ลู่หานหันหน้ามามองผมก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง

 

 "เรื่องของมินซอก"

 

 เจ้าตัวพยักหน้าเข้าใจก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบโทรศัพท์ออกมา กดหน้าจออยู่สักครู่ลู่หานก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผมดู

 

 มันเป็นภาพของมินซอกที่กำลังเล่นกับเจ้าลูกหมาบีเกิ้ลที่มินซอกเลี้ยงไว้ ผมรับมาดูอย่างไม่เข้าใจจนต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

 

 "จงแดจำลูกหมาตัวนี้ได้ไหม? มันชื่อเฉินเหมือนจงแดไง"

 

 ผมหันมามองลู่หานพร้อมชี้ตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ลู่หานส่งยิ้มบางมาให้ผมก่อนจะเงยหน้ามองเพดานแล้วถอนหายใจ

 

 "มินซอกน่ะเก็บหมาตัวนั้นมาเพราะจงแดตั้งชื่อตามจงแดเพราะจงแดเคยช่วยหมานั่นไว้ ยังไงดีล่ะมินซอกคงประทับใจจงแดมั้ง"

 

 "ช่วยหมานั่นเหรอ?"

 

 ผมนั่งคิดย้อนไปถึงเหตการณ์ที่ตัวเองเคยช่วยหมา มันมีด้วยเหรอ?ผมก้มมองรูปในมืออีกรั้งพรันความทรงจำลางๆก็แล่นเข้ามาในหัว ถ้าผมจำไม่ผิดเรื่องนั้นมันตั้งแต่...

 

 'สองปีที่แล้ว'

 

 วันที่ผมมีเรื่องแต่ทำอะไรได้เพราะอุ้มลูกหมานั่นอยู่ ใช่เจ้าหมานี่กำลังถูกรังแกในวันนั้นแล้วผมก็เข้าไปช่วย นี่มินซอกชอบผมมาตั้งสองปีเลยเหรอทำไมผมถึงจำเขาไม่ได้นะ

 

 "จงแดกำลังคิดว่าทำไมจำมินซอกไม่ได้ล่ะสิ?"

 

 ผมหันไปทางลู่หานและพยักหน้ารับอีกคน ผมว่าผมเป็นคนที่จำคนง่ายมากแต่ทำไมกลับมินซอกผมถึงจำไม่ได้ ลู่หานยิ้มและหัวเราะเบาๆก่อนจะเอ่ยตอบผม

 

 "ถ้าจงแดจำได้ก็เก่งแล้ว เวลาเจอแดที่ไรนะมินซอกจะชอบหาของปิดหน้าแล้วแอบมองแทนอย่างนี้จงแดยังจะจำได้เหรอ? คุยก็ไม่เคยคุยจะเอาหน้าไปให้เห็นรึก็ไม่มี มันรักจงแดข้างเดียวมาตลอดแหละ"

 

 ลู่หานพูดจบก็ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้องนอนไปแต่ก็ต้องหันกลับมาเมื่อผมเรียกรั้งไว้ "ลู่หาน....มินซอกอยู่ที่ไหนเหรอ?บอกฉันเถอะนะ"

 

"มินซอกกลับบ้านเกิดฉันไม่รู้จักหรอก..แต่เห็นบอกว่าจะกลับมาแล้วในเร็วๆนี่แหละ"

 

 ผมเดินไปหยิบกระเป๋าตังของตัวเองและเดินไปหาลู่หาน เปิดกระเป๋าออกพร้อมกับหยิบบัตรเชิญออกมาและส่งให้ลู่หานพร้อมโทรศัพท์เจ้าตัว

 

 "อะไร?"

 

 "ฉันฝากให้มินซอกด้วยนะถ้ามินซอกกลับมาแล้ว และฝากบอกอีกว่ามาให้ได้นะ"


















--------------------------------------




 กลับมาแล้วฮ้าปไม่รู้มีคนรออ่านไหม?
ช่วงนี้ขอดร่าม่ากับแกพแพทไปก่อน 55555
จัดไปสองตอนจบเทศกาลนี้เหมือนไรจบเรื่องแน่ๆ

ฝากติดตามด้วยนะจ๊ะ โปรเจคแก้บนมีอีกเพียบ