Photograph memory (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #1 : Photograph memory

Photograph memory

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 'แชะ แชะ แชะ '

 

 "เฮ้ออออ ใช้ไม่ได้อีกแล้ว" 

 

 เสียงบ่นกระป้อนกระแปนของชายหนุ่มใบหน้าที่ดูคล้ายคนจีนจนมักถูกเข้าใจผิดบ่อยๆดังขึ้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อสิ่งที่อยากได้ดังใจหวังกลับไม่เป็นไปตามที่คาดคิดไว้สักที กะอีแค่โจทย์ถ่ายสิ่งที่มีความสุขแค่นี้ทำไมมันยากจัง 

 

 "อาจารย์ก็สั่งงานบ้าบออะไรเนี่ยใครมันจะไปตีโจทย์ออกวะ"

 

 สุดท้ายแล้ว 'คิม จงแด' ผู้นี้ก็ยังไม่ได้รูปที่ใจปราถนาสักที ชายหนุ่มเดินไปรอบๆบริเวณสวนสาธารณะไปเรื่อยๆ เขาคิดว่าสถานที่นี้น่าจะเป็นสถานที่ที่ตอบโจทย์งานนี้ได้มากที่สุดแต่ป่าวเลย...มันแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ

 

 "อะไรนะคิดสิๆจงแดคิดๆ"

 

 ผมหย่อนกายลงบนม้านั่งริมทางของสวนสาธารณะเอนหลังพิงลงไปกับพนักพิง ปิดเปลือกตาลงหวังให้ความเหนื่อยล้าที่เดินถ่ายรูปมาครึ่งวันให้มันคลายลง

 

 ผมเป็นนักศึกษาปีสี่ครับอยู่คณะนิเทศน์เอกการถ่ายภาพ ผมเพิ่งได้รับโจทย์โปรเจกจบการศึกษาของผมมาคือ 'ถ่ายอะไรก็ได้ที่มีความสุข' แล้วมาจัดเป็นแกรลอรี่ของตัวเอง แต่นี่ก็ปาไปครึ่งเดือนของกำหนดส่งแล้วผมก็ยังถ่ายไม่ได้สักที

 

 "เอาวะ" 

 

 ผมเปิดเปลือกตาลุกจากเก้าอี้นั่งเดินไปตามทางเรื่อยๆต่อไปหวังว่าจะเจอสิ่งที่ถ่ายออกมาแล้วมีความสุข

 

 "น้ำเปล่าขวดหนึ่งครับ"

 

 ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านค้าสวัสดิการของสวนสาธารณะ หยิบกระเป๋าออกมาจ่ายเงินให้กับคุณป้าเจ้าของร้าน เปิดฝาขวดน้ำออกดื่มเข้าไปชนิดรวดเดียวครึ่งขวด

 

 "เฉิน~ มานี่เร็ว"

 

 ผมรีบหันไปหน้าไปตามเสียงเรียกทันที ก็เฉินน่ะชื่อภาษาจีนที่เพื่อนคณะผมชอบเรียกน่ะสิครับ ผมเดินไปตามต้นต่อของเสียงผ่านพุ่มไม้แล้วพุ่มไม้เล่าไปตามทางเรื่อยๆ มันเป็นเส้นทางที่ร่มรื่นที่นำไปสู่สระน้ำของสวนนี่ผมไม่เคยเห็นตรงนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย

 

 "ง่า~ มาหาเขาเร็วเฉินมาเร็วๆๆๆ"

 

 ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นก็คือผู้ชายตัวเล็กๆผมสีน้ำตาลส้มที่เข้ากับใบหน้ากลมๆ ดวงตากลมโตที่มีชั้นเดียวแต่ก็แอบแฝงเสน่ห์เอาไว้ เขาอยู่ในชุดลำลองสบายๆอย่างกางเกงบอลและเสื้อยืดธรรมดาแต่มันกลับขับให้ผิวของเขาดูมีออร่าและหน้ามองมาก

 

 "อ๊ะอยู่นั่นเอง"

 

 ผมรีบแอบหลังพุ่มไม้ทันทีเมื่อเห็นว่าเขาเดินตรงมาทางผม แต่สิ่งที่เขาพากลับไปกับเป็นเจ้าลูกหมาบีเกิ้ลตัวน้อยที่เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องหลบเขาด้วยแต่เมื่อมองดูดีๆแล้วเขาคนนี้ช่างดูสดใสแล้วก็มีความสุขมากๆ ผมว่าผมแอบมองเขาเล่นกับเจ้าหมาน้อยนั่นต่อไปดีกว่า

 

 เหมือนมนต์สะกดอะไรสักอย่างผมยกกล้องขึ้นจับโฟกัสไปที่เขาทันที

 

 'แชะ'

 

 ได้มาแล้ว ผมก้มลองดูรูปของเขาที่ผมถ่ายมามันเป็นช่างเป็นภาพที่ดูแล้วมีความสุขแต่บรรยายไม่เป็นคำพูดไม่ออกก็แค่ภาพของคนคนหนึ่งที่เล่นกับลูกหมาก็แค่ภาพของคนคนหนึ่งที่ยิ้มอย่างไม่ฝืนความรู้สึกก็แค่ภาพที่มองดูกี่ครั้งมันก็ชวนให้ผม...ยิ้มตาม

 

 

.

.

.

.

 

 ผมเพิ่งเข้าใจในโจทย์ที่อาจารย์ให้มาแล้วล่ะว่าการ'ถ่ายอะไรก็ได้ที่มีความสุข'มันเป็นยังไง เพราะหลังจากที่ผมถ่ายรูปเขาคนนั้นมาผมก็ไปแอบที่สวนตรงสระน้ำนั่นประจำแล้วมันทำให้ผมพบว่าเขาคนนนั้นพาลูกหมานั่นมาเล่นที่สวนข้างสระน้ำประจำและในทุกๆวันที่ผมไปผมจะได้รูปของเขากับอากัปกิริยาน่ารักต่างๆของเขามาวันละหนึ่งรูป

 

 "อยู่นี่เองเฉิน พวกฉันตามหาตั้งนาน"

 

 เสียงทักทุ้มต่ำที่ไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาของคนทักเท่าไรนัก ดึงความสนใจของผมจากหน้าจอกล้องให้หันไปมอง ชานยอลและเลย์เดินเข้ามาหาผมและนั่งลงที่โต๊ะใต้คณะตัวเดียวกันกับผม ไอ้สองคนนี้มันเป็นเพื่อนสนิทในคณะของผมครับเรียกว่าแก๊งเลยน่าจะดีกว่าแต่ก็มีแบคฮยอนแฟนของชานยอลอีกคนด้วยแต่เราอยู่คนละคณะก็แค่นั่นเอง

 

 "เฮ้ยรูปใครอ่ะ น่ารักสุดยอด"

 

 เป็นไอ้เลย์ที่ดึงกล้องจากมือของผมไปแล้วกดดูรูปไปเรื่อยๆพร้อมด้วยชานยอลที่ชะโงกหน้าตามไปดู

 

 "อะไรๆเดี๋ยวนี้หัดชมผู้ชายน่ารักแล้วเหรอวะ 5555"

 

 เป็นชานยอลที่เอ่ยแซวเพื่อนชาวต่างชาติของพวกผม มันเลยได้อุ้งมือตะปบเข้าที่หัวมันจนทิ่มโต๊ะไป

 

 "ปากแกนี่มันน่าเอาหมาออกนะ ฉันเป็นผู้ชายแล้วชมผู้ชายมันผิดตรงไหนไม่ทราบห๊ะ เดี๊ยะ!พ่อเจี๊ยะให้หรอก"

 

 เลย์ว่าพร้อมทำท่ายกมือจะฟาดชานยอลอีกครั้ง ผมเลยยื่นมือไปคว้ากล้องมาไวักับตัวเองอีกครั้ง

 

 "มันแปลกตรงที่แกเป็นผู้ชายไง 5555 พอเลยๆไม่ต้องดูแล้ว"

 

 ผมรีบกดปิดกล้องทันที่แต่ก็ไม่ทันมือของไอ้เลย์ที่คว้าไปไว้กับตัวแล้วเปิดดูรูปอีกครั้ง

 

 "อ่า~ เฉินอ่าขอดูอีกนิดนะฉันว่าคุ้นๆยังไม่รู้สิ"

 

 "แกมันก็คุ้นไปหมดป่ะวะ โอ๊ยๆขอโทษครับแม่ขอโทษๆๆๆ"

 

 แล้วชานยอลกับเลย์ก็เปิดศึกกันอีกครั้งผมไดัแต่นั่งหัวเราะกับพวกมันทั้งคู่อยู่อย่างนั้น ไอ้สองคนนี้มันฮาตั้งแต่รับน้องเมื่อปีหนึ่งแล้วครับเข้ามาก็สร้างวีระกรรมมากมายเอาไว้เรียกได้ว่าเป็นดูโอกันเลยก็ว่าได้

 

 "แกชอบสถานที่เหรอไว้ว่างๆแล้วฉันจะพาไปนะ"

 

 ผมรับกล้องคืนมาจากเลย์แล้วเก็บลงกระเป๋าให้เรียบร้อย เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับสายตาจับผิดจากพวกมันทั้งคู่จ้องอยู่ก่อนแล้ว

 

 "แกไปถ่ายรูปคนนี้มาจากไหนวะ"

 

 ชานยอลเป็นคนเเรกที่เอ่ยถามผมขึ้นมาผมแสร้งตีหน้าไม่รู้เรื่อง ยักไหล่ขึ้นแล้วส่งหน้าตากวนตีนไปให้มัน

 

 "ฉันว่าคนนี้ๆอ่ะคุ้นๆนะ.....อ๋อมินซอกไงชานยอลมินซอก"

 

 เลย์ทำหน้าเหมือนคิดอะไรไม่ออกแต่อยู่ๆก็โพรงชื่อชื่อหนึ่งออกพร้อมตีโต๊ะตรงหน้าชานยอลรัวๆ 

 

 "มินซอก?"

 

 ไม่ต้องคิดอะไรให้มากมายผมเอ่ยถามสิ่งที่อยู่ในใจทันที อย่าบอกนะว่าไอ้สองคนนี้มันรู้จักคนๆนี้อ่ะแล้วทำไมผมไม่รู้จักล่ะ

 

 "ใช่มินซอก ฉันจำมินซอกได้เพื่อนลู่เก่อไง"

 

 ผมขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างเผลอตัวเหมือนชานยอลจะรู้ว่าผมไม่รู้อะไรเลยอธิบายออกมา

 

 "ลู่เก่อที่อยู่ห้องข้างๆไอ้เลย์มันไงแฟนไอ้เซฮุนอ่ะ"

 

 อ๋ออออออออแฟนไอ้เซฮุน คนๆนี้ชื่อมินซอกเป็นเพื่อนกับลู่เก่อของไอ้เลย์ที่เป็นแฟนกับไอ้เซฮุนนั้นแสดงว่ารุ่นเดียวกันน่ะสิเหมือนผมจะจับต้นชนปลายได้คร่าวๆแล้วล่ะ

 

 

.

.

.

.

 

 "ซิ่วหมินนนนน~ อ้าววันนี้ไม่พาเฉินไปเดินเล่นเหรอ"

 

 ผมหันไปตามเสียงหวานๆที่เอ่ยเรียกผมพร้อมกับเดินเข้ามาในห้องของผมอย่างถือวิสาสะตามความเคยชิน

 

 "ไม่ล่ะลู่หาน"

 

 "อ้าวเห็นปกติก็พาไปนี่"

 

 ลู่หานทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผมพร้อมกับอุ้มเจ้าเฉินลูกหมาพันธ์ุบีเกิ้ลที่ผมแอบตั้งชื่อตามใครบ้างคนไปเล่นเอง

 

 "บอกตรงๆเลยนะลู่หานช่วงนี้ฉันว่ามันเเปลกๆล่ะ...ทุกครั้งที่ฉันไปที่สวนนั้นนะมันเหมือนจะมีสายตาจ้องฉันอยู่ล่ะแต่ฉันก็มองหาแล้วนะสุดท้ายก็ไม่เจออ่ะฉันกลัวจังเลย"

 

 ลู่หานพยักหน้าอย่างเข้าใจพร้อมขมวดคิ้วอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็คลายออกพร้อมรอยยิ้มที่มีความนัย

 

 "มีใครแอบชอบป่าวเนี่ย อันแน่ะพ่อซาลาเปาน้อยของฉันเสน่ห์แรงจัง"

 

 "บะ...บ้าน่าลู่หาน ไม่มีหรอกอีกอย่างนะฉันเองก็...."

 

 ผมว่าอย่างเขินๆเมื่อโดนเพื่อนของตัวเองแซวเข้าเลยบอกบอกปัดปฏิเสธไปแต่ก็เหมือนว่าจะพลาดอะไรไปบางอย่าง

 

 "แน่ะๆๆๆก็อะไรบอกมาเลยนะซิ่วหมินบอกมาๆ"

 

 ลู่หานว่าพร้อมอุ้มเจ้าเฉินขึ้นมาแล้วใช้ขาหน้าของมันเขี่ยไปมาที่แก้มของผมเบาๆ ให้มันได้อย่างนี้สินี่ผมร้อนหน้ามากๆเลยนะผมยกมือขึ้นมาพัดที่หน้าไปมาอ่าทำไมมันร้อนอย่างนี้เนี่ย

 

 "ให้มันได้อย่างนี้สิซิ่วหมินอ่า ฉันไม่ใช่เพื่อนใช่ไหมน้อยใจจัง"

 

 ลู่หานทำตาโตอ้อนวอนผม แต่ขอโทษนะมันคงได้ผลแต่กับเซฮุนคนเดียวล่ะมั้ง ผมไม่พูดอะไรต่อแต่ยื่นมือไปอุ้มเฉินว่าไว้กับตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง

 

 "อ้าว จะไปไหนอ่าซิ่วหมิน"

 

 "พาเฉินไปเดินเล่น"

 

 "อ้าวแล้วไหนบอกว่าไม่ไปวะ?"









----------------------------

ชะแว้งสวัสดีค่ะซีไม่เนอร์ขอบขอบคุณคนที่หลงเข้ามาอ่านะคะ
ต้องบอกเลยว่ามันเป็นฟิคแก้บ่นของเค้าเองง่ะ
ซึ่งไม่ได้มีแค่เรื่องนี้แน่นอน จะขยันๆอัพนะคะเพราะแก้บ่น 555

ใครอยากติชมหรือแนะแนวเรื่องก็ดีนะคะ ติดแท็กนี่โลด #cminorช่างกล้อง

รักนะจุ้บๆ Cminor