[Fic Reborn]รักของยัยเจ้าหญิงมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2: ออกเดินทางกับเด็กปริศนา

บทที่2: ออกเดินทางกับเด็กปริศนา

ปล.ตอนนี้ยังไม่เจอสึนะน่ะไปเจอกันตอนหน้าน่อ55555//กราบ

     หลังจากผ่านมาอาทิตย์หนึ่งพายุก็ค่อยๆสงบลงจนนิ่งไป แม้จะเป็นพายุลูกเล็ก แต่ก็เป็นพายุที่ยาวนานเหมือนกัน

     สาวร่างบางเรือนผมสีออเรนเดินออกมานอกบ้านพร้อมกับสัมภาระของเธอ ยังดีที่เธอนั้นเรียนพับผ้าจากเน็ตไม่งัน คงได้เอาประเป๋าไปถึง3ใบ (กระเป๋าเดินทาง1ใบกับกระเป๋าสะพายอีก1)

     "พี่เร็วๆสิ! เดียวก็ขึ้นรถไม่ทันกันพอดี"มิคุทำสีหน้ารีบร้อน เร่งพี่ของเธอที่ตอนนี้กำลังจะเดินออกมานอกบ้านพร้อมๆกับแม่ของทั้งคู่

     "ใจเย็นๆหน่อยสิ รถมันไม่หนีไปไหนหรอกน่า.."เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเอื้อยๆ ก่อนที่เธอนั้นจะใส่รองเท้าเสร็จแล้วลุกขึ้นมาหอมแก้มแม่ "งันหนูไปส่งน้องก่อนนะคะ"

     "จ้า.. ไปดีมาดีนะทั้งคู่"แม่พูดจบมิคุก็วิ่งมาสวมกอดคนเป็นแม่ทันที

     หมับ

     "ฮะฮะ ไว้หนูหาวันหยุดได้หนูจะมาหาแม่นะ"เธอนั้นคลอเคลียแม่สะเหมือนกับลูกแมวขี้อ้อนก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับพี่ของเธอแล้วโบกมือให้ผู้เป็นแม่"บายบาย!"

     "จ้าๆ"แม่เพียงได้แต่ยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนจะปิดประตู

     มิคุขึ้นไปซ้อนหลังคนเป็นพี่ก่อนที่รถนั้นจะออกตัวไปเพื่อที่จะให้มิคุนั้นไปให้ทันก่อนรถออก

     ....

     ณ สถานีขนส่งที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายหน้าหลายตาที่มาอยู่ที่นี้กันเพราะกลับบ้านหรือผู้ที่มาเพื่อที่จะเที่ยวกันตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นอยากผจญภัย

     มิคุเดินลงมาจากรถของผู้เป็นพี่อย่างโนริพร้อมกับขนสัมพาระลงมาแล้วโบกมือให้กับพี่สาวของเธอ "ไว้เจอกันนะคะพี่ ถ้ากลับมาเดียวหนูจะซื้อของฝากมาให้!"เธอพูดพร้อมกับยิ้มร่า

     "โอเค ไว้พี่มีเวลา พี่จะพาแม่ไปเยี่ยมมิคุด้วย"

     "ค่ะ! งันหนูไปแล้วน่า!"เธอโบกมืออีกรอบแล้วก็เดินจากไป ทิ้งให้พี่ของเธอมองเธอจากข้างหลัง ยกยิ้มขึ้นมาพร้อมกับสายตาที่เปลี่ยนไป

     "ถ้าพี่มีเวลา...หรอ..."

     .....

     ...

     ..

     .

     "คนเยอะชะมัด.. สมกับเป็นวันหยุด"เด็กสาวนัยน์ตาสีแดงสดจองไปยังผู้คนมากมายที่เดินทางกลับมาพักผ่อนไม่ก็กำลังจะไปเที่ยวเมืองอื่น เธอเดินไปเรื่อยๆจะเห็นว่าคิวจองตั๋วนั้นยาวมากถ้าไม่แบ่งช่องทางกัน

     ดีนะที่พี่ของเธอจองตั๋วให้ไม่งัน คงไม่ได้ไปไหนกันแหงๆ

     เธอเดินไปเรื่อยๆจนเขาประกาศหมายเลขรถที่จะออก ซึ่งมันตรงกับรถที่เธอจะขึ้นจึงรีบเดินไปจุดที่รถอยู่

     ...

     "ชะ..ใช่ทางนี้หรือป่าวเนี้ย.."เธอมองไปรอบๆยังไงก็ยังไม่เจอรถที่เธอจะขึ้น

     ซวยละ..

     ในขณะที่เธอเดินหารถไปเรื่อยจนไม่ได้มองทางข้างหน้าจนเธอก็เดินชนเข้ากับเด็กคนหนึ่งเข้า

     อ้ะ?!

     พลั่ก..ตุบ!

     ทั้งคู่ล้มกันไปคนละท่ามกลางผู้คนจำนวนมาก แต่กลับไม่มีใครสังเกตุได้เลยว่าทั้งคู่นั้นล้มกัน

     "โอ้ย!เจ็บๆ"มิคุร้องออกมาเธอนั้นล้มก้นกระแทกเข้าจังๆ ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกันเหมือนกัน "ขะ..ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือป่าวคะ?"เธอทักออกมาถามอีกฝ่ายก่อนแม้จะยังเจ็บอยู่นิดๆก็ตาม

     "หนูไม่เป็นไรค่ะ...อ้ะ?!"เด็กคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับเผลอตกใจอีกฝ่ายจนเธองง

     "รู้จักฉันด้วยหรอ??"

     "ปะ..ปล่าวค่ะไม่มีอะไร แค่หน้าของคุณคล้ายกับเพื่อนหนูนะคะ"

     "อย่างงั้นหรอ"มิคุมองไปยังเด็กคนนั้น ที่มีเรือนผมสีฟ้าสว่างใสนัยน์ตานั้นถูกปกปิดด้วยแว่นกันแดดแล้วยังใส่เสื้อปกปิดกายเนื้อของเธอเองแถมยังมัดผมเหมือนอาม้วย ถึงจะแบบนั้นเธอก็ยังคงคิดว่าหน้าของอีกฝ่ายมันคุ้นๆ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะอาจแค่เคยเห็นแต่ไม่รู้จัก พอคิดแบบนั้นตาของเธอก็เผลอไปสะดุ้ดกับตั๋วของอีกฝ่ายเข้า

     "งันหนูขอตัวนะคะ!"อีกฝ่ายรีบวิ่งออกไปจากจุดนั้นทันที โดยที่มิคุนั้นกำลังจะถามทางแต่เธอนั้นไปสะก่อน ส่วนตั๋วนั้นคือตั๋วที่จะไปเมืองนามิโมริ

     เอ่อ... สรุปเราต้องไปถามตรงเคาน์เตอร์จริงๆสินะ...

     ....

     ผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงมิคุก็มาขึ้นรถทันเวลาพอดี

     'กะ..เกือบโดนทิ้งแล้ว...'

     เธอคิดก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับเดินไปหาที่นั่งซึ่งยังเหลือที่นั่งให้เธอพอดีเธอจึงไปนั่ง แต่เธอก็สดุ้งเพราะเธอนั้นได้เจอกับเด็กคนนั้น ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกัน

     'จะ..เจอกันอีกแล้วหรออ'

     "ขะ..ขอนั่งด้วยนะคะ.."

     "เชิญตามสบายเลยค่ะ.."พอพูดจบมิคุก็นั่งข้างๆโดยที่อีกฝ่ายนั้นนั่งดูอยู่ริมหน้าต่าง

     ผ่านไปไม่กี่นาที บรรณยากาศในรถคือเงียบมาก เงียบสะจนน่าเบื่อ และคงไม่ได้มีแต่เธอที่คิดแบบนั้น

     เด็กสาวเรือนผมสีฟ้าทำหน้างัวเงียแบบสุดๆ แต่เธอก็ยังดึงสติตัวเองจนมิคุที่เห็นแบบนั้นก็ถามเธอ

     "คือ..จะนอนก็ได้นะคะไม่ต้องเกรงใจหรอก"

     "เอ่ มะ..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ"

     "เอาเถอะน่า.."มิคุยิ้มให้กับอีกฝ่ายพร้อมกับใช้มือของเธอดันหัวอีกฝ่ายมาพิงไหล่ของเธอ 'สัมผัสคุ้นๆจังแหะ..'

     "ใจดีไม่เปลี่ยนเลย.."เด็กสาวนั้นพูดด้วยเสียงอังแผลเบาจนมิคุต้องหันมาถามอีก

     "เอ่อ..ตะกี้พูดว่าอะไรนะคะ?"

     "อะ.. ปล่าวค่ะแค่จะถามว่า.. ชื่ออะไรงั้นหรอคะ"

     "เอ่อ..มิคุค่ะ"

     "เฮ้..ชื่อน่ารักจังนะคะ"สิ้นเสียงที่ออกถามไปเด็กสาวก็หลับลงโดยที่เธอนั้นยังไม่ได้ถามชื่อเด็กคนนี้กลับเลย

     แต่..ก็ชังเถอะยังไงสะก็ได้เจอกันแค่แวบเดียวเดี่ยวก็ต้องแยกกันแล้วคงไม่ได้เจอกันง่ายๆหรอก...

     พอคิดแบบนั้นเธอก็รู้สึกง่วงขึ้นมารู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็เผลอหลับไปแล้ว

     ...

     ..

     .

     ไม่นานนักรถก็เดินทางมาถึงสถานีขนส่งเมืองนามิโมริ ผู้คนต่างเดินลงมาจากรถกันจนเหลือคนที่ลงรถคนสุดท้ายมิคุกับเด็กคนนั้น ทั้งคู่เดินลงมาพร้อมกันแล้วเดินมาด้วยกันจนถึงแถวที่มีห้องน้ำอยู่

     "งันหนูไปก่อนนะคะ คือ..ป๊ะป๋ากับม่าม๊าน่าจะมารับแล้ว"

     "อ้ะงันหรอ.."มิคุหันหน้ามายิ้มให้เด็กคนนั้นที่เดินออกไปก่อนจะหยุดเหมือนอีกฝ่ายจะคิดอะไรออกจึงหันมาหาเธอ

     "งันไว้เจอนะพี่สาว หวังว่าจะได้เจอกันเร็วๆนะชิมิ"

     "เอ่?"เธอตกใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายตอบกลับมา แต่ไม่ใช่เพราะการกระทำของอีกฝ่าย แต่เป็นคำที่ลงท้ายด้วย 'ชิมิ'ของเธอ

     'หรือว่า...'

     ไม่นานนักก็มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งเดินไปสะกิดเธอจนมิคุนั้นต้องหลุดจากความคิดนั้น "อ้ะ?!" เธอร้องออกมาพร้อมหันไปมองกับอีกฝ่าย

     หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลเข้มดวงตาสีน้ำตาลเหมือนกับสีผมของเธอ นางยิ้มออกมาพร้อมกับพูดกับเธอ "หนูใช่ มิคุจังใช่ไหมจ้ะ"เธอถามมิคุก่อนที่อีกฝ่ายจะพยัญหน้า "ฮะฮะใช่จริงๆด้วยดีจังที่เจอง่ายกว่าที่คิดไว้"

     "คุณคือเพื่อนของพ่อหรอคะ?"สงสัยเป็นเพราะสีผมของเธอนั้นเด่นด้วยจะหาง่ายก็ไม่แปลก

     "สามีของฉันเป็นเพื่อนกับพ่อของหนูแหละจ้า อ่อแล้วก็น้าชื่อ นานะ ยินดีที่ได้รู้จักนะหนูมิคุ แต่แหม่..ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้นะแถมอายุน่าจะไล่เลียกับลูกชายน้าเลย"

     มิคุได้ฟังดันก็รู้สึกเขินขึ้นมา แต่พอเห็นอีกฝ่ายสวยขนาดนี้ไม่คิดว่าจะเป็นแม่แล้วนะเนี้ย

     แต่พออีกฝ่ายทักก็ดูเหมือนเธอจะลืมเรื่องของเด็กคนนั้นไป..

     ...

     ตัดไปทางด้านของเด็กคนนั้น เธอนั้นเดินมาจนถึงที่ลับตาคนนั้นสถานี เธอนั้นถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับถอดแว่นของเธอจนเห็นนัยน์ตากลมโตสีเหลืองแวววาวเหมือนทองคำ

     "เกือบไปแล้วชิมิ ดีนะที่พี่มิคุเป็นคนซื่อๆ ไม่งันคงอดเล่นสนุกกันพอดี"เด็กสาวยิ้มออกมาอย่างร่าเริงก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋า

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตัดฉับๆ(อาจน้อยนะตอนนี้)

ดูไม่ค่อยมีอะไร แค่มาเปิดอะไรนิดๆหน่อยๆเชยๆ

อ่อแล้วก็สุขสันวันเกิดป๋าซันด้วยนะคะ มีความสุขมากๆยิ้มเยอะๆแม้จะไม่ได้มาโผล่นิยายเรื่องนี้ แต่ก็ขอให้สมหวังกับเรื่องอื่นโดยเฉพาะฟิคพี่เมดสุดสวย (อินี้เชียร์ ซัน×เมด55555)

ปล.ตอนต่อไปกะจะอัพตอนวันเกิดสึนะจ้ะ

ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามแล้วก็คอมเม้นกันด้วยนะคะ