คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1:วันเวลาที่ใกล้เข้ามา
บทที่1:วันเวลาที่ใกล้เข้ามา
ผ่านไปเป็นเวลาถึง 2 อาทิตย์ ก็ถึงในช่วงปิดเทอมฤดูร้อม แน่นอนว่าผ่านพ้นช่วงสอบไปแล้วก็คิดว่าคงสบายกัน แต่ไม่สำหรับเด็กที่จะย้ายบ้านย้ายโรงเรียน
"เห้อเสร็จสักที.."ภายในห้องของหญิงสาวเรือนผมสีออเรนนั้นเต็มไปด้วยเสื้อผ้าเกลื่อนกลาดไปหมด เรียกไปได้ว่าระเกะระกะจนไม่มีที่จะเดิน เธอล้มตัวลงบนเตียงพร้อมกับมองไปที่โทรศัพท์ของเธอซึ่งมันเป็นเวลาเที่ยงของวันนี้
'อีกไม่กี่วันก็ต้องไปแล้ว... หรือเราคิดถูกจริงๆน่า...' เธอเริ่มเกิดความลังเลขึ้นมา ในใจของเธอก็ไม่ได้อยากจะย้ายหรอก แต่เพราะเมืองนี้มีโรงเรียนเดียวแถมยังชอบบ่นอะไรก็ไม่รู้อีก
'แต่จะว่าไปเรายังไม่ได้ถามพ่อเลยนิน่า... ว่า6คนนั้นเป็นใคร แต่..พ่อคงยุ่งอยู่แน่ๆเลยไม่โทรดีกว่า' เธอวางโทรศัพท์ลงก่อนลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแทนพร้อมกับมองสภาพห้อง
เละชิบ...
เธอถึงกับที่หน้าเหนื่อยๆพร้อมกับเริ่มขี้เกียจ
'เอาละๆแค่แปบเดียวเดี่ยวก็เสร็จ'เธอพยามพยามปลุกความขยันของเธอแล้วลุกขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเดินไปเก็บเสื้อผ้าของเธอที่เกลื่อนกลาดทั่วห้อง
ก๊อกๆ
"อ้ะ?!"เด็กสาวพอได้ยินเสียงเคาะประตูก็รีบเก็บผ้าที่อยู่บนพื้นมาก๊องกันไว้ในตู้เสื้อผ้า เรียกได้ว่าโคตรยับสำหรับคนไม่ค่อบพับผ้า ก่อนจะรีบปิดตู้ของตนเองได้อย่างทันเป้ะๆ
"แหม่ไม่ส่งเสียงให้เข้าเลยนะ นึกว่าจะเดินไปแล้วสะอีก"พี่สาวของมิคุหรืออีกชื่อคือ คิริซากิ โนริ พี่สาวแท้ๆของมิคุ เธอเปิดเข้ามาพร้อมกับเดินไปขยี้หัวคนเป็นน้อง "แบบนี้มันต้องลงโทษ!"
"งะพี่! หนูขี้เกียจหวี่ผมใหม่นะ!"ดูเหมือนคำพูดของเธอจะไม่ได้ช่วยทำให้คุณพี่สาวสุดสวยที่สุดในบ้าน(??)หยุดขยี้ผมเล๊ยยย
"หึ ก็สมควรแล้วแหละ ถ้ายังคิดว่าขี้เกียจอีกแล้วแบบนี้จะไปทำอะไรได้ละ"เธอพูดจบก็หยุดขยี้ผมทันที
มิคุที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปพร้อมกับจัดผมตัวเอง จริงๆเธอก็กังวลอยู่นั้นแหละซึ่งพี่ของเธอก็รู้ดีจึงเข้าไปแตะบ่าแล้วให้อีกฝ่ายนั่งลง
"มีอะไรก็ปรึกษาได้นะ พี่รู้ว่ามิคุนะชอบเก็บเอาไปคิดคนเดียว"พอพี่พูดแบบนั้นเจ้าของเรื่อนตาสีแดงก็เหลือบไปมองคนข้างๆก่อนจะถอนหายใจ
"หนูกังวนนิดหน่อยนะ แต่ก็แค่เรื่องเล็กน้อยนะไม่มีปัญหา!"เธอยิ้มออกมา แต่เอาจริงๆเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลส้มก็รู้มาวันคือเรื่องอะไรแล้วอดคิดไม่ได้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย
"เห้อ ในเมื่อไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่พี่จะบอกอะไรให้ พี่ก็ผ่านจุดๆนี้มาเหมือนกันนะ"
"เอ่? ยังไงอะพี่??"ดูเหมือนคำพูดของหญิงสาวจะสร้างความสนใจในเด็กสาวได้ไม่น้อย
"ก็อย่างเรื่องที่มิคุกำลังกังวลอยู่ไง ให้เดานะ อย่างเรื่องเพื่อนใช่ไม่ถ้าจำไม่ผิด มิคุก็มีเพื่อนนิ"ร่างบางพยัญหน้าตอบกลับไป "นั้นแหละพี่ก็กังวลว่าถ้าไปอยู่ที่อื่นจะมีเพื่อนหรือป่าวเหมือนกัน แต่สุดท้ายพี่ก็ผ่านมันมาได้แถมยังได้เพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องช่วยด้วย ส่วนเรื่องอยู่คนเดียวก็ใช่ว่าพี่จะอยู่คนเดียวสักหน่อยนิเนอะ"
"ถ้าจำไม่ผิด พี่ก็มีเพื่อนไปเรียนที่เดียวด้วยใช่ไหมคะ?"
"ใช่ๆ พี่จะบอกว่าถึงมิคุจะอยากอยู่คนเดียวยังไง แต่ยังไงมิคุก็ต้องมีคนค่อยช่วยด้วย เหมือนที่พ่อบอกเราว่าไม่ยอมให้อยู่คนเดียงไง"
"แต่ก็ตกใจเหมือนกันนะ ที่พ่ออนุญาตเนี้ย พี่แทบจะไม่เชื่อคำจากปากมิคุเลยนะถ้าไม่โทรไปถามเองเนี้ย"คำพูดนี้เล่นทำเอาร่างบางถึงกับแก้มป้อง
"โฮ้ว..พี่ พูดแบบนี้ตีกับหนูเถอะ"
"แหม่ ท่าทีและน้ำเสียงขึงขังน่ากลัวจัง ไม่เหมือนตอนมาเกาะแขนขอเงินไปเติมซื้อโมเดลเลย ว่าไปนั้น"(ยัง ยังไม่หยุดเล่นอีก555//ไรท์)
"...=-="เล่นได้ว่ามิคุถึงกับตามไม่ทัน อะไรวะพี่ตรู...
"อ่าว.. ไม่ตอบโต้อะไรเลยหรอ..=3="
"ไม่อะ ไม่มีอารมณ์ตบคำๆนี้เท่าไหร่ แล้วอีกอย่างนะ หนูคืนเงินไปหมดแล้วด้วย!"
"แหม่ๆแค่ล้อเล่นเองน่า.."ทั้งสองคนคุยกันตามภาษาพี่น้องกันอย่างสนุกสนาน เรียกได้เลยว่าบรรณยากาศนี้หายากเอามากๆที่จะได้คุยอะไรแบบนี้
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วบเย็น โนริเริ่มสังเกตุได้จึงลุกเตรียมออกห้องทำให้สาวน้อยก็เริ่มที่จะสังเกตุเวลนี้มันเข้าช่วงเย็นแล้ว
"งัน พอแค่นี้ก่อนละกันเดียวพี่ไปช่วยแม่ก่อน"
"เดียวหนูไปช่วยด้ว---"
"เก็บห้องให้เสร็จก่นแล้วค่อยไปช่วยพวกพี่ละกันนะ"เธอยิ้มอย่างขำขันกับอีกฝ่ายเพราะถ้าดูจากสภาพห้องแล้ว ถือว่ายังไม่เชิงผู้คำๆนี้ว่าสะอาด
มิคุพอได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะแหะๆ "โอเครค่ะเดียวเก็บเสร็จแล้วหนูตามไป" พี่สาวของเธอยิ้มก่อนจะเดินออกห้องไป บรรณยากาศในตอนนี้กลับมาเป็นปกติอีกครั้งหนึ่ง
'โอ้มายก๊อดดด พี่อะไรโคตรเท่เลยอะ! จะบ้าตายไม่คิดว่าพี่จะเจออะไรแบบนี้ด้วยยย แถมยังบอกจะให้คำปรึกษาอีก นี้มัน...พี่ดีเด่นแห่งปีชัดๆ!!'เธอปิดหน้าเขินนิดๆ โคตร.. โคตรภูมิใจ!!
'แต่..จะว่าไปพี่ก็เป็นคนค่อยห้ามเวลาพ่อทะเลาะกับเรา ปลอบเรา เล่นกับเรา แถมยังค่อยเป็นห่วงเรา แล้วยังค่อยปกป้องเราอีก...'
'ถ้าไม่ติดว่าชอบแกล้งนี้...จีบไปแล้วนะเนี้ย!'
'เอ่..ไม่ใช่ยูริแบบพี่น้องกินกันเองหรอ...โทษทีค่ะ!'
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คัตโว้ยยยคัต!!!
*ติ๊ดดดดดดดด----*
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
'แต่ทำไหมพี่ออกจะนิสัยดีแถมยังสวย ถึงได้ยังไม่มีแฟนน่า...'เธอคิดอยู่ประมาณ3นาที พี่แบบนี้ถ้าได้มีลูกหรือสามีนี้ เป็นแม่ดีเด่นได้เลยน่า แอบเสียดายพวกผู้ชายแหะ...
เอ่อ..ถ้าไม่เปลี่ยนเรื่องสงสัยหนูฆ่าตัวเองตายแน่...เอ่?
หนูคุยกับอีกแล้วเนี้ย!
เธอเริ่มทำหน้าแดงนิดๆก่อนจะรีบไปเก็บเสื้อผ้าที่เหลือต่อพร้อมกับเก็บที่นอนไปด้วย
ติ้ง!
"หืม?"โทรศัพท์ที่อยู่บนเตียงดังขึ้นมาทำให้เธอหยุดการทำงานทุกอย่างพร้อมกับมองมองไปยังข้อความนั้น
"อะไรกัน ข้อความจากรถที่เราจะขึ้นหรอ... 'เนื่องจากว่าพายุกำลังมาทางนี้แถมถนนเสียนทางที่เรากำลังจะไปนั้นเกิดรอยแยกขึ้นทำให้ไม่สามารถเดินทางได้ เลยจะขอทำการเลื่อนวันออกเดิยทางไปอาทิตย์หนึ่งจึงเรียนมาเพื่อใหท่านทราบ..'"
"รอยแยก..แถมพายุก็กำลังจะเข้าด้วย..."
ครื้อ..เปรี้ยง!
พรึ่บ!
ถึงกับทิ้งขว้างโทรศัพท์ไปบนเตียงทันทีเมื่อไปยินเสียงฟ้าร้องแล้วยังไม่พอไฟก็ดับอีก
ยังไม่ทันขาดคำ ขนาดไม่ออกไปไหนก็ยังมีอุปสรรค จะบ้าตาย!! ไม่ต้องออกไหนแล้วทีนี้
แต่อย่างน้องมันก็ทำให้มีเวลาเหลือเฟื้อที่จะได้อยู่กับครอบครัวละนะ...
......
....
...
..
.
ตัดภาพมายังบ้านหลังหนึ่งที่มีคนอาศัยอยู่2คนปัจจุบันมีคนอาศัยอยู่มากกว่า3คน แม้จะเป็นบ้านที่วุ่นวายที่สุดแต่พอนานๆไปก็กลับกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันไปสะแล้วสำหรับบ้านซาวาดะ
"ม่าม๊ามีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ"เสียงของเด็กวัยประถมดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่เธอมาหา หญิงร่างบางผมสีน้ำตาลสั้นที่ตอนนี้กำลังทำอาหารเย็นอยู่
"งันรบกวนด้วยนะจ้ะฟูตะคุง"
"คุณแรมโบ้ก็จะช่วยด้วย/อี้ผิงก็จะช่วยอีกแรง"เด็กทั้งสองวิ่งมาตามๆกันพร้อมกับเสียงที่ร่าเริงสำหรับเด็กวัยนี้
"ขอบคุณนะแรมโบ้คุงอี้ผิงจัง"
ในขณะที่ทั้งในห้องครัวกำลังช่วยกันอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดันขึ้น
กริ้งงง!...กริ้งงงง!
"เดียวผมรับเองนะม่าม๊า"เสียงของเด็กคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับชุดสูธสีดำสนิทและหมวกใบใหญ่พร้อมกับกิ้งก่าคาเมเลี่ยนที่อยู่บนหมวก
"ดีจ้า อ่ออิเอมิสึหรอว่าไง?...ฝากหรอ?...เด็กผู้หญิง...ห้ะ?...อ่าๆ...ได้ๆ...อืมๆ..เดียวฉันบอกสึนะให้โอเคๆ.. งันแค่นี้ก่อนละ"หลังจากนั้นรีบอร์นก็วางสายไปพร้อมกับเดินไปบอกกับนานะ "ม่าม๊า ปะป๋าบอกว่าจะมีคนจะมาอยู่อาศัยด้วย เห็นว่าเป็นผู้หญิง"
"เฮ้..ผู้หญิงหรอจ้ะแบบนี้บ้านเราก็ยิ่งอบอุ่นขึ้นสินะ แล้วเธอจะมาวันไหนละ"นานะหันไปหาด้วยความสนใจ
"เห็นว่ามาอาทิตย์หน้านะได้ยิมมาว่าแถวนั้นพายุเข้าพอดี"
"งั้นหรอ ถ้าได้เจอกันเร็วๆก็ดีสิน่า.."
"งันผมขอขึ้นข้างบนก่อนนะ"รีบอร์นพูดจบเจ้าตัวก็เดินขึ้นไปบนห้องของ'ซาวาดะ สึนะโยชิ'หรือบอสของวองโกเล่รุ่นที่10ซึ่งเป็นแฟมิลี่ที่มีขนาดใหญ่รู้จักกันทั่วโลกในกลุ่มาเฟีย
แต่ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยขยะทีสะสมเอาไว้แถมยังกระดาษมากมายรวมถึงกระดาษข้อสอบพร้อมกับเสื้อผ้าเกลื่อนกลาดเรียกได้ว่า ห้องนี้อย่างกับถังขยะกันเลยทีเดียว
ภายในห้องนั้นมีเพียงเด็กหนุ่มผมฟูสีน้ำตาลที่ดูจะไม่ได้เรื่องแต่คือใครๆก็รู้ว่าเด็กคนนี้คือเจ้าของห้องหรือก็คือซาวาดะ สึนะโยชินั้นเองงงงงงงง----//แค่กๆ
ซึ่งตอนนี้หลังจากที่ปิดเทอมเขาก็กำลังเล่นเกมอยู่ถ้าไม่คิดว่าใครจะมาขัดขวางเจ้าตัวเล่นเกมได้ก็มีแต่รีบอร์นที่ตอนนี้หยิบเลออนหรือกิ้งก่าคาเมเลี่ยนให้เปลี่ยนเป็นปืนพร้อมกับยิงใส่ปลั้กไฟเป็นที่เรียบร้อย
ปัง! เปรี้ยง!?
"เห้ย!!?"สึนะถึงกับร้องอุทานเสียงดัง ก็เพราะถ้ายิงปลั๊กไฟไปแล้วจอก็ดับ เกมก็ไม่ได้เซฟฟฟฟ "ให้ฉันเซฟเกมก่อนสิเห้ยเจ้าบ้ารีบอร์น!"
"หืม..หรือว่าอยากให้ฉันยิงสมองของนายละหืม?เจ้าห่วย"
"เปล่าครับเปล่า---"น้ำตาของชายหนุ่มแทบจะไหล่ โอ้วววเกมข้าT-T
"ว่าแต่มีอะไรถึงเรียกร้องโดยการยิงปืนใส่ปลั๊กไฟเนี้ย วิธีอื่นก็มีตั้งเยอะ"
"ก็แหม่จะให้เผาเกมนายไหมละ"รีบอร์นพูดยิ้มเยาะกวนประสาททำเอาสึนะถึงกับขนลุก แต่เกมเขาโดนเผาหมดนี้ สงสัยต้องโดนเทพเจ้าแห่งเงินลงโทษแหงๆ"แล้วที่ฉันจะมาบอกนายเนี้ยเพราะว่าจะมีเด็กใหม่ย้ายมาอยู่บ้านนายด้วยละนะ"
พอได้ยินคำว่า'เด็กใหม่'จะมาอยู่บ้านเขาก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา ไม่ใช่เพราะอะไร แต่กลัวมาจะทำให้บ้านยิ่งเละไปใหญ่ "ไหงนายขยันเอาคนอื่นมาอยู่บ้านฉันเนี้ยห้ะ!"
"ก็เปล่าสักหน่อย อิเอมิสึเป็นคนบอกตังหาก ฉันไม่ได้มีส่วนเอี้ยวกับเรื่องนี้เลยน่าา~"
"พ่อนะหรอ?"พ่อของสึนะหรือก็คือ ซาวาดะ อิเอมิสึ ผู้เป็นพ่อของสึนะโยชิและเป็นสามีของนานะ อาชีพบังหน้าคือขุดเจาะน้ำมันแต่จริงๆแล้วกลับเป็นที่ปรึกษาของแก๊งมาเฟียอย่างวองโกเล่แฟมิรี่อีกด้วย
"ก็ตามนั้นแหละ อ่อแล้วก็เธออายุคราวเดียวกับนายแถมยังเป็นผู้หญิงปกติที่ไม่มีทางสู้ด้วย เพราะฉะนั้นเป็นคนปกติแน่นอน"
'ไม่น่าไว้ใจเอาสะเล๊ยยยย'สึนะคิดแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอนั้นจะเป็นคนแบบไหน แต่ยังไงสะเธอคนนั้นคงไม่ใช่สเปคเขาหรอก...
"จริงสิ ลืมอีกเรื่องไปเลยแหะ"รีบอร์นเดินไปเรื่อยจนกระโดดมาอยู่ตรงหน้าต่าง
"??"สึนะทำสีหน้าประมาณ ยังมีอีกหรอ?
"ฟังนะเจ้าห่วยตั้งแต่นี้ไปนายจะได้เป็นศิษย์พี่แล้ว"
...
"ห้ะ?! ไม่ใช่ว่าคุณดีโน่เป็นศิษย์พีหรอ?"
"ห่วยแล้วยังเก็ตช้าอีก เอาเถอะอย่างน้อยนายก็ดีขึ้นกว่าแต่ก่อน"
"พูดง่ายๆก็คือ..."
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไรท์ขอลาตายให้ลูกล่วงหน้าค่ะ---แค่กๆ
ตอนนี้ไรท์เป็นไข้หวัดด้วยแล้วก็วันจันทร์ไปเข้าค่ายบำเพ็ญเลยจะไม่ได้มาอัพนะคะ
แต่.. แหม่สึนะคิดว่าเธอไม่ใช่สเปคเว้ย! พอได้เห็นเหอะ เดียวจะทำให้หน้าแดงไม่ออกเอง!!!(?)//ไฟลุก(???)
ปล.ตอนหน้าสึกับมิจะได้เจอกันแล้วววว><
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามแล้วก็คอมเม้นกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น