คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ณ บ้านหลังหนึ่งที่ไม่ใหญ่ไม่เล็กพูดง่ายๆคือบ้านที่คนสามารถอยู่อาศัยได้
ปัง
"กลับมาแล้วค่ะ~"เสียงของหญิงสาวดังขึ้นพร้อมๆกับที่เธอเปิดประตูมาด้วย เธอรีบถอดรองเท้าก่อนที่จะเดินขึ้นไปก็ถูกขัดขึ้นโดนเสียงอีกคนหนึ่ง
"ยินดีต้องรับกลับ"เสียงที่ดูแก่กว่าดันขึ้นพร้อมกับที่เธอกำลังเดินออกมาจากห้องครัว
เด็กสาวเรือนผมสีส้มถึงกับชะงักพร้อมกับมองตนเสียงอย่างช้าๆ
ซวยอีกแล้ว..
"คะ ค่ะพี่"เธอตอบคนที่เป็นพี่สาวไปอย่าตะกุกตะกัก แต่พอพี่ของเธอเห็นร่างบางเท่านั้นเธอก็เผลออุทานขึ้นมา
"คุณพระ!? ไหงสภาพน้องสาวสุดรักถึงเป็นแบบนี้เนี้ย.."เธออุทานเสียงดังแต่ก็ค่อยๆเสียงเบาลงเพื่อไม่ให้คนอยู่ในครัวได้ยิน
สภาพของเด็กสาวคือท่อนล่างนั้นเปราะเปลือนไปด้วยน้ำเสียเหม็นกลิ่นอบอวนไปทั่วตัวแถมยังมีแผลทะลอกผมยังยุ่งอีกตั้งหาก
"แหะๆ พอดีไปสะดุ้ดล้มมานะคะ"เธอยิ้มจืดๆพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ พออีกฝ่ายเห็นสภาพน้องสาวก็เผลอถอนหายใจแล้วก็ยิ้มให้
"เห้อแน่นะว่าไม่ได้ผ่านสงครามที่ไหนมานะ"
"เดียวเถอะพี่หนูไม่เคยหาเรื่องใครสักหน่อย"
"พี่ยังไม่ได้บอกเราเลยนะว่าไปตีกับใครมานะ"พูดจบก็เล่นเอาคุณทำแก้มป่องหันไปทางอื่นทันที "แหม่ๆพี่ล้อเลนน่าจริงจังไปได้"
จะไม่ให้จริงจังได้ไงเล่นพูดสะดูจริงจังแบบนี้
แต่..พอคิดดูสภาพนี้อย่างกับผ่านสงครามมาจริงๆ...
"เอาไม่ต้องมาบ่นในใจเลย รีบๆไปอาบน้ำก่อนแม่มาเห็นดีกว่า"พี่พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องครัว เธอยังได้ยินอยู่เลยว่ากำลังคุยกับแม่ในครัวอยู่
"ขอบคุณค่ะพี่"ฉันขอบคุณพี่ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปโดยไม่ลืมปิดประตู
ปัง
เห้อ..
ถ้าถามว่าฉันไปทำอะไรให้เกิดสภาพแบบนี้ ก็คือฉันไปสดุ้ดล้มตรงหมาพอดีเลยต้องวิ่งหนีหมาจนตกท่อไปอีกระนาบ เรียกได้ว่าซวยซ้ำซวยซ้อน
แต่ก็ยังดีที่ไม่ตกท่อตายเหมือนในนิยาย เอ้ามันก็อนาตจริงๆอะ เอ่...
หนูคุยกับใคร...
เธอคิดได้ว่านี้ตรูคุยกับใครวะ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเข้าห้องน้ำอย่างเขินๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดโว้ยยยยไม่ให้ดูตอนอาบน้ำ!!!!!
*ติ้ดดดดดด-------------*
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากอาบน้ำเสร็จ
ณ ห้องครัวที่มีกลิ่นที่อบอวนไปด้วยอาหารใหม่ๆสดๆร้อนๆที่พึ่งออกมาจากเตาอบและกระทะ
มิคุเดินเข้าไปในห้องครัวก็พบว่าแม่และพี่สาวกำลังกินข้าวกันอยู่ "สวัสดีค่ะแม่"เธอทักทายคุณด้วยการเดินไปหาแล้วเอาหน้าไปแหย่แก้มของแม่พร้อมกอด
"อารมณ์ไหนของลูกเนี้ยหืม?"แม่ที่กินข้าวอยู่ก็วางจานลงพร้อมกับลูบหัวคนเป็นลูกจนพี่สาวแอบอิจฉา
"แหม่แม่ก็เป็นแบบนี้ทุกวันนั้นแหละ"คนเป็นพี่พูดแล้วยิ้มให้จนมิคุเลิกแล้วเดินไปนั่งกินข้าว
"วันนี้มีไข่ตุ๋นด้วยของโปรดหนูเลย"เธอทำตาเป็นประกายพร้อมไม่รอช้าข้าวทันที ในขณะที่ทั้งครอบครัวกำลังกินข้าวอย่างเอร็ตอร่อยมิคุก็หยุดกินสักแปบหนึ่งก่อนจะหันหน้าไปทางแม่
"แม่..พี่..หนูมีเรื่องจะบอก.."
"มีอะไรงั้นหรอมิคุ"พี่ของเธอเป็นคนเอ่ยถาม เธอคุยๆสูญหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเอ่ยออกมา
"หนู จะย้ายโรงเรียนค่ะ!"
...
..
.
ห้ะ!?
เล่นทำเอาทั้งห้องช๊อคไป3วิ จนแถบคิดว่าหูฟาด
"ตะ..ตะกี้มิคุพูดว่าอะไรนะลูก.."
"เอ่อ..คือ..หนูจะย้ายโรงเรียนค่ะ เพราะ... หนูคคิดว่าอยากจะลองไปใช้ชีวิตเองมากกว่าหมกหมุ่นอยู่แต่ในบ้าน หนูอยากจะลองใช้ชีวิตเอง ได้ไหมค่ะ!"นี้เป็นครั้งในรอบหลายปีที่มิคุทำหน้าจริงจังใส่จนคนเป็นแม้และพี่สาวรู้สึกปฏิเสธไม่ได้
แต่ว่า
"มันก็ได้อยู่นะลูก แต่ลูกยังแค่ม.2ที่จะขึ้นม.3แล้วก็ยังพ่อของลูกนี้สิ แม่คิดว่าพ่อคงให้ไปได้ยาก"
"..."มิคุเงียบไป แต่เธอก็แนวแน่แล้วว่าจะไปเรียนที่อื่นให้ได้ "งั้นไม่เป็นไรค่ะ เดียวหนูจะคุยกับพ่อเอง แต่ถือว่าพี่กับแม่ให้ไปแล้วนะ"เธอยิ้มให้แม่และพี่ก่อนเธอจะเก็บจานแล้วเดินขึ้นไปข้างบน
"..."แม่และพี่สาวมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
หวังว่าระเบิดจะไม่บึ้มนะ...
...
..
.
.
ถึงจะพูดยังงัน...
แต่จริงโคตรกังวลเลยโว้ยยยยยยยย
'ถ้าพ่อไม่รับสายตอนนี้เราอาจหน้าแตกก็ได้ แถมถ้าให้ไปไม่ได้เราก็ต้องอยู่ที่นี้ แล้วถ้าพ่อเกิดโกรธขึ้นมา แล้วถ้าโดนตัดพ่อลูกกันอ้ากกกกก ทำไหมฉันต้องกังวลด้วยเนี้ยยยยย!!!!'เธอเริ่มกังวลนักนิสัยของเธอคือพูดแล้วเอามาคิดตอนหลังเนี้ยแหละคือความซวยของเธอ
แล้วผลจากการคิดมากเกินไปก็คือ..
ติ๊ด!...
อ้ะ!?
เธอดันชอบทำอะไรเผลอๆไปเองอยู่ตลอด... นั้นร่วมถึงที่เอธอเองนั้นเผลอกดเบอร์พ่อไปเป็นที่
โทรไปแล้ว!?
*เพราะพ่อรักลูกที่สุด ที่สุด ที่สุดจากหัวใจ รักลูกที่สุดที่สุด แม้ว่าจะโตเป็นผู้ใหญ่----*
เชี้*เพลงอะไรของพ่อวะค่ะ...
*ติ๊ด เนื่องจากว่าเขากำลังยุ่งๆอยู่กับงาน ขอให้ท่านโทรมาใหม่ในคราวหน้าค่ะ...*
"อ่าว... ทำไหมไม่รับสายอะ.."
ว่าแต่..เสียงอินโทรนนี้เสียงใคร!?ผู้หญิงด้วย!!
นี้พ่อมีกิ๊กหรอ!! ไม่ดิไม่ๆ คงไม่ใช่อย่างงั้นหรอก...
แต่ในเมื่อเราโทรไปแล้ว... ก็เท่ากับว่า... เขารู้แล้วว่าเราโทรมา!!
พระเจ้าจีอ๊อตโตช่วย! ทำไงดีอะๆๆๆๆ ต้องคิดคำพูดๆ แต่มันต้องเป็นธรรมชาติที่สุดนิ อ้ากกกกกกกก(?)
*โหยหา~ความรักความเมตตา~~-----*
เชี้*..มือถือเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าเองอีกแล้ว... แล้วทำไมเพลงนี้มันจี้จุดจังวะ
แต่นี้มันเบอร์พ่อนี้หว่า...กรี้สสสสสส!!!!
*ติ๊ด---*
ระ..รับไปแล้ว!!!
[อ่าวไงครับลูกสาวที่รักของพ่อคิดถึงพ่อใช่มะะะ]เสียงปลายสายดังขึ้นความซึนเริ่มทำงาน
"มะ..ไม่ได้คิดถึงสักหน่อย อยู่กับแม่และพี่ก็ไม่คิดถึงพ่อหรอก"
[งะ ใจร้ายพ่อร้องไห้แล้วเนี้ย..]
"..."ปวดกบาลกับพ่อตัวเองจริงๆ..
[ว่าแต่ว่ามีธุระอะไรกับพ่อหรอหืม? ทุกทีพ่อไม่ก็แม่นี้แหละจะโทรมาหา]
... พ่อยังไงก็พ่ออะเนอะ...
เอาละเอาไงเอากัน!
"คือ..เอ่อพ่อค่ะคือหนู... จะย้ายโรงเรียนค่ะ!!"
พะ..พูดไปแล้วๆ!
[...]ปลายสายนั้นเงียบไปจนเธอต้องมาดูอีกทีว่าพ่อสายหลุดหรืองานอะไรเข้าก่อนจะเอาหูแง้มหูฟังต่อ
"พ่---"
[ไมได้!!!! ไม่ได้เด็ดขาด!!! ]แทบจะเอาโทรศัพท์หนีไม่ทัน เล่นจะปาทิ้งออกนอกหน้าต่างกันเลยทีเดียว
"พ่อบอกเบาๆหน่อยก็ได้หนูแทบจะปามือถือทิ้งแล้วเนี้ย!!"เธอตะโกนกลับพ่อของตนออกไป
[แต่ยังไงพ่อก็ไม่ให้ไปเด็ดขาดเลย ขนาดอยู่ที่บ้านก็ยังทำตัวเหมือนเด็กๆแล้วแบบนี้จะให้ไปได้ยังไง]
"พ่อ.. หนูก็โตแล้วนะอีกแค่ม.3ปีเดียวหนูก็จะม.ปลายแล้ว หนูอยากจะลอง..."
[ไม่ได้ๆ ม.2ม.3ยังไงก็ยังถือว่าลูกยังไม่โต อีกอย่างขนาดจะทำอาหารหรือจำทางก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย]
"พ่อก็ไม่ได้กลับมาหลายเดือนแล้วนะ อีกอย่างหนู่ก็พอทำอาหารเป็นแล้วด้วย!"เธอเริ่มหงุดหงิดนิดๆ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ก็เถียงกันไม่จบ
เถียงกับเถียงเท่ากับยาว ผลสรุปคือลูกมักเป็นฝ่ายแพ้ตลอด
เอาวะค่ะ ถ้าใช้วิธีเถียงไม่ได้ก็ต้องวิธีสุดท้าย!!!
"งันหนูจะฟ้องแม่ว่าพ่อมีกิ๊กนะ!"
[ห้ะ?!]เอาละสิทำเอาคนเป็นพ่อถึงกับเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง
[เดียวๆพ่อไปมีกิ๊กตอนไหน?!]
"ก็เสียงตอนที่พ่อไม่รับสายอะ มันเป็นเสียงผู้หญิงด้วย!"
[นั้นเสียงเลขาพ่อเอง เห้อ..นี้จะไปให้ได้จริงๆใช่ไหม...]
"อืมๆ"เธอพยัญหน้าตอบไปพร้อมกับเสียงที่ดูจริงจัง
[...]เสียงปลายสายเงียบไปอีกครั้งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ [งันมีที่หนึ่งที่พ่ออนุญาตให้ไป]
"ทะ..ที่ไหนหรอคะ?"
[เมืองนามิโมริ พอดีพ่อมีเพื่อนอยู่ที่นั้นนะ สนมะ]
"เอ่...ไม่ให้หนูอยู่คนเดียวหรอคะ..."เธอตอบไปด้วยเสียงเศร้านิดๆ นึกว่าจะได้อยู่คนเดียวอะไรงี้
[หึ ใครจะปล่อยให้ลูกจอมเซ่อไปอยู่คนเดียวกัน อ่อแล้วก็อีกเรื่อง..]
"??"
[ลูกจะต้องหาทั้ง6คนให้ได้ภายในหนึ่งเทอมในนามิโมริ ไม่งันพ่อจะให้ลูกกลับมาเรียนอยู่ที่เดิม ตกลงนะ งันถ้าไม่มีอะไรแล้วพ่อขอตัวไปทำงานต่อละฝันดีนะลูก]
*ติ๊ด*
"..."
ห้ะ...
อนุญาตแล้วหรอ?
"จะ..จริงดิ! จะได้ย้ายโรงเรียนแล้วเย้!!"เธอดีใจกระโดดโลดเต้นไปมาแล้วล้มลงบนเตียงไป
OMG OMG OMGGGGG ฉันไม่ได้ฝันสินะเนี้ยยยยย
เด็กหญิงเรือนผมสีส้มที่สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม จะได้ออกจากชีวิตโรงเรียนแบบนี้สักที
ว่าแต่ว่า...
แล้วทั้ง6คนนี้ใคร.......
ความโชคดีมักมาพร้อมกับความชิบหา*เสมอ เมื่อเธอนั้นดีใจจนลืมถามว่าทั้ง6คนนั้นอะ เป็นใคร!!!!
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดจบๆเดียวยาว
# แค่นี้ก็รู้แล้วว่านางเอกแม่งเป็นไง555555//เล่นเองฮาเอง
# พระเอกยังไม่ออกแต่ออกตอนหน้าบอกได้แค่นี้แหละ
# ทิ้งปมไว้เยอะแต่นางเอกแม่งซื่อกว่าจะรู้ตัวก็อีกนาน
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดติดตามแล้วก็คอมเม้นกันด้วยนะคะ
ความคิดเห็น