[ C ] u r s e o f W i n [ G ]

เนื้อเรื่อง

มือใหม่หัดเเต่งนะค่ะ ^^ ไม่สนุกขออภัย ด้วยนะ
เเละคำผิดต่างๆเนื่องจากไม่ชำนาญภาษาไทยเละอังกฤษ ค่ะ




ออกไป เรเรีย พวกข้าไม่ต้อนรับนางฟ้าปีกดำอย่างเจ้า
เสียงตวาดของนางฟ้าสูงวัย ผู้เป็นนักพรตผู้ยิ่งใหญ่แห่ง Midland กล่าวขับไล่ สาวน้อยผู้หนึ่งด้วยความ เกรี้ยวกราด
ย้อนหลังไป 15 ปี สุริยะเทพสาวผู้งดงาม มารีน่า ได้ตกหลุมรักปีศาจแห่งจันทรา ...เรน ทั้งคู่ได้ทำผิดกฏ สวรรค์ เเละนรก
เเต่ด้วยความรักเเล้ว ทั้ง 2 ไม่กลัวโทษทัณษ์ใดๆ เเม้สิ่งใดก้ไม่อาจพรากความรักของทั้งสองได้ ทั้งคู่หนีไปด้วยกัน จนได้ ลูกบุตรี
ผู้ที่ มี ตาสีฟ้าเหมือนมารดา มีผมสีดำสนิทเหมือน บิดา ผิวขาวผ่อง
ดังหิมะ ใบหน้าเล็กๆดูน่ารักน่าเอ็นดู เเต่ปีกเล็กของนางกลับมีสีดำ!! เเละเเล้วทั้งคู่ตั้งชื่อให้นางฟ้าตัวน้อยๆนี้ว่า
................เรเรีย..............
บัดนี้เรเรียได้อายุ 15 ปีเเล้ว ผมที่ยาวสลวยที่ทอดตัวยาวจรดเอวของนาง ยังคงดำสนิทเหมือนเดิม ตากลมโตสีฟ้า ตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่หม่นหมอง ปากเล็กๆสีโอรส บิดเบี้ยวด้วยความเสียใจ ใบหน้าขาวดังหิมะ ละเอียดดังไข่มุก เปรอะเปี้อนด้วยโคลน
ท่านพ่อท่านเเม่ อยุ่ที่ใด ทำไมถึงทิ้งข้าไว้......
นางเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย นางฟ้าเเละเทพ ทุกคนบนสวรรค์ล้วนรังเกียจข้า ข้าผู้มีปีกสีดำ!!......ด้วยความเหนื่อยอ่อน จากที่ตรากตรำมานาน........ความมืดค่อยๆมาเยือน.....สติของเรเรียก็ได้หมดลง

++++++++++++++



เเสงสว่างค่อย..ค่อยมาเยือน ดวงตาคู่สวย กระพิบตา อย่างอ่อนล้า ข้าอยุ่ที่ใด..กัน
"ตื่นเเล้วหรอ สาวน้อย ^^ "
เสียงของเทพหนุ่ม ใบหน้าของเค้า เรียวยาว ตาสีอำพันดูอบอุ่น ผมสีเงิน รวบอยุ่ด้านหลัง
เค้าเป็นใครกันนะ ทำไมช่างงดงามเช่นนี้
"ท่านเป็นใคร เเล้วข้ามาอยุ่ที่นี้ได้อย่างไร"
"นามเเห่งข้าคือ ฮาเดส.....ไม่ต้องกลัวไปนะสาวน้อย.....ข้าเจอเจ้าตอนที่สลบอยู่นอกเมือง Midland "
" ที่นี้.......ที่พักของข้าเอง"
"ท่านไม่รังเกียจหรอที่ รับนางฟ้าอย่างข้ามาอาศัย"
" ไม่นะ ข้าถูกชะตากับเจ้า....ไม่ต้องกังวลหรอกนะ. "ฮาเดสพูดพร้อมส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นให้นาง
นานมาเเล้วที่...ไม่เคยได้รับร้อยยิ้มเเบบนี้ทำไมนะหรอ...เพราะข้าถูกขับไล่ถูกรังเกียจ หาก ข้าเด็ดปีกสีดำนี้ทิ้งได้...ก็คงจะดี
"ว่าเเต่ เจ้าชื่ออะไรหรอสาวน้อย "
" เรเรีย"
"ชื่อน่ารักจังนะ ตามข้ามาจะพาเจ้าไปเเต่งตัวซะใหม่เสียก่อน"
ห้องที่ถูกจัดไว้ อย่างน่ารัก ม่านไหมสีชมพู ดูระยิบระยับงดงาม เตียงนอนสีชมพูที่ดูเข้ากับห้อง ภายนอกเห็น ทะเลสาบสายรุ้งที่งดงาม
" ต่อไปนี้ นี้คือห้องของเจ้านะ ชั่วคราวนะ "
เรเรียพยักหน้ารับคำอย่างดีใจ เมื่อก่อนเธอเร่รอน ตามป่าเขา ไม่มีใครต้อนรับเธอ ในที่สุดเธอก้มีห้องอย่างที่เทพสาวอื่นๆเค้ามี .....ตลอด 15 ปีที่เธออยู่อย่างโด่ดเดียว
"เปลี่ยนเสื้อที่ข้าเตรียมไว้ให้ซะ นะ เเล้วตามไปล่ะ"
"อ่ะ คงเหงาซินะ ข้ามอบนี้ให้เจ้าละกัน " เเฟรี่ ตัวน้อยๆ
ปีกใส น่าตาน่ารัก ลอยอยุ่บนมือของฮาเดส
"ชื่อว่า พูมี เป็นเพื่อนกับนางซะนะพูมี "
มี๊มี๊ พูมีรับคำสั้ง พร้อมทั้งส่องรอบยิ้มให้ เรเรีย
นายหญิงเรเรีย ^^ ข้ายินดีรับใช้เจ้าค่ะ
" ข้าขอขอบคุณท่านมาก"
ไม่เคยมีใคร ใจดีกับนางเเบบนี้มานาน ท่านพ่อเรน ท่านเเม่ มารีน่า ....พวกท่านอยู่ที่ไหน

++++++++++++++++++

ชุดสีชมพู ลูกไม้ฟูฟอง เรเรียหมุนดูตัวเองในกระจก บานใหญ่ มันจะเข้ากับข้ามั้ยนะ .
สวยมาก นายหญิงเรเรีย งดงามมากๆเจาค่ะ
" ขอบใจจ๊ะพูมี "
ฮาเดสจะว่าอย่างไรนะ....จะชมข้ารึป่าว(เรเรียเริ่มฝันหวาน ตื่นๆๆ : วิงเวียน)
เรเรียยังคงส่องกระจก ปีกสีดำสนิท ทำให้นางนึกถึงอดีต
ปีกสีดำ ช่างน่าขยะเเขยง เลือดโสกโครกของปีศาจที่ไหลเวียนในตัวเจ้า ร่วมถึงพ่อเเม่ของเจ้าที่น่าอดสู..
เรเรียจำถึงอดีตไม่ได้ จำว่านางกระทำอะไรลงไปบ้าง ......ไม่ได้เลย........
นายหญิงเรเรีย นึกอะไรอยู่หรอเจ้าค่ะ
เสียงของพูมีทำให้ นางตื่นจากภวังค์
ลงไปชั้นล่างเถอะเจ้าค่ะ ท่านฮาเดสรอนานเเล้วเจ้าค่ะ

อาหารมากมายถูกจัดต่างตระการตา
ห้องโถง หรูหรา โตะอาหารที่ยาว ถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีเเดงสด เก้าอี้ไม้โอ๊กเเกะสลักอย่างสวยงาม ที่ริมสุดของโต๊ะ มีชายผู้หนึ่ง นั้งยิ้มอย่างอ่อนโยน .......ฮาเดสนั้นเอง
" ลงมาสิ เรเรียทำอะไรอยู่ที่เชิงบันไดกันเหล่า"ฮาเดส กล่าวพร้อมยิ้มอย่างขบขัน
" ข้า...เอ่อ....ข้า.."เรเรียก้มหน้านิ่งเงียบ
ข้าไม่อยากให้ท่านเห็นมัน.....ข้ากลัวท่านจะรังเกียจข้า ปีกสีดำสนิทนี้ คือตราบาปเเห่งข้า....เเต่มันก็เป็นสิ่งดูต่างหน้าของท่านพ่อ......
" ลงมาเถอะไม่ต้องอาย ...ข้าไม่รังเกียจเจ้าหรอกเรเรีย"ชายหนุ่มกล่าวอย่างรู้ใจ

นายหญิงลงไปเถอะเจ้าค่ะ
เรเรียผละจากเชิงบันได ค่อยกล่าวมาสู่โต๊ะอาหาร
"หิวเเล้วซินะ"
เรเรียพยักหน้ารับคำ ฮาเดส...ทำไมท่านถึงดีกับข้าเช่นนี้......เพราะอะไรกันนะ....
" คิดอะไรอยุ่ล่ะเรเรีย ...กินซะสิเดี๋ยวจะเย็นหมดนะ"
เรเรียพยักหน้ารับอีก
" เรเรียวันหลังพูดบ้างก็ได้นะ กลัวอะไรจ๊ะสาวน้อย"
" เอ่อ ....ป่าวข้าไม่ได้กลัวอะไรท่าน"
"อื้มงั้นก็กินซะนะจะได้อ้วนๆหน่อย ฮ่าๆเจ้าเเห้งเสียจริงนะ "
" ข้าไม่ได้เเห้งนะ " นางก้มหน้างุดๆด้วยความอาย
" อื้ม ข้ารู้เเล้วว่าเจ้าไม่ได้เเห้ง ^^"

ครั้นมื้ออาหารที่เเสนอบอุ่นได้ผ่านไปเเล้ว
"เรเรียไปซื้อ ของในตัวเมืองพร้อมข้านะ ข้าจำเป็นต้องซื้อของจำเป็นให้เจ้า"
"ค่ะ ....เเต่ข้าไม่กล้า"
"ไม่เป็นไรไปกับข้าไม่ต้องกลัวหรอกนะ"
ตัวเมืองที่เเสนคึกครื้น ชาวฟ้าต่างสีสัน ต่างสายเดินกันวุ่นวาย เเถมยังมีชาวจากฟากฟ้า ต่างมากมายหลากหลายสีสัน
เเต่กระนั้น เสียงซุบซิบ นินทามากมาย
" ดูท่านฮาเดส นั้นสิทำไมถึงมี เลือดโสโครกติดตัวด้วยนะ" "ดูนั้นสิ ทำไมนางถึงมีปีกสำดำนะ ช่างน่าสมเพชเสียจริง"
เรเรียก้มหน้าด้วยความอับอาย ชาวฟ้าต่างรังเกียจนาง
อยากจะหายไปจากตรงนี้เสียจริง.....
ทันใด ฮาเดสได้เอา ร่ายเวท ผ้าคลุมสีฟ้าโปร่ง พร้อมคลุมผ้าที่ตัวนาง ปีกสีดำ ขอนางหาย ผ้านี้ซ่อนปีกของนางไว้
ทำไมท่านฮาเดสไม่เอาออกมาตั้งเเต่เเรกละเจ้าค่ะ
"เพิ่งนึกได้ -- --" " ขอโทษนะเรเรีย ข้าจะไม่ให้เจ้าเสียใจอีกนะ ข้าสัญญา"
"อือ ไม่เป็นไร ข้าชินเเล้ว ล่ะ"
นายหญิง ตรงนั้นมีร้านเครื่องประดับอยู่ตรงนั้น ลองดูมั้ยเจ้าค่ะ
เรเรียหยุดมองที่สร้อยเส้นหนึ่ง เป็นรูปเกร็ดหิมะ ข้างในฝั่งเพชรเม็ดเล็กๆสีฟ้าส ...สีฟ้าที่เหมือนนัยต์ตา ของเรเรีย
นายหญิงเรเรีย ชอบหรอค่ะ
" ชอบหรอเรเรีย......ถ้าชอบข้าซื้อให้นะ" ฮาเดสกล่าวระหว่างที่เค้ากำลัง ดูเเหวน กับสร้อยเข้าชุด จี้เป็นรูปหงส์ เเวววาว งดงาม เเหวนเป็นเพชรสีชมพู จี้นั้นมีพลังเกี่ยวกับการรักษาเยียวยาจิตใจ เเหวนเเสดงถึงความอ่อนหวาน ความหวังดีเเละ......ความรัก.....
" เปล่า....." ฮาเดส....ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ข้าอยากรู้เสียจริง.....
." พูมี เจ้าพาเรเรียไปที่ร้านเสื้อผ้า Warian ตรงฝั่งหัวเมืองนะ บอกว่า ข้ามารับชุดพิเศษนั้น
เจ้าค่ะนายท่าน

ฮาเดส ออกมาจากร้าน เครื่องประดับเเล้ว ในมือของชายหนุ่ม มีกล่องเล็กๆสีฟ้าใส ถูกริ้บบิ้นอย่างน่ารัก สร้อยเกร็ดหิมะสีฟ้า ที่เรเรียอยากได้.......เเต่ภายทำไมถึงมีสร้อยชุดนั้น.......
นายหญิงเรเรีย ท่านถูกใจชุดไหนมั้ยเจ้าค่ะ
"ไม่มีจ๊ะพูมี..เอ่อ...ข้าเกรงใจท่านฮาเดส"
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นายหญิงงั้น พูมีเลือกให้นายหญิงนะเจ้าค่ะ พูมีเลือกสวยอยุ่เเล้ว (นิสัยนี้ติดมาจากใครเนี้ยพูมี :วิงเวียน)
"อื้มจ๊ะ" สายตาของเรเรียได้ไหล่ไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่ชุดหนึ่ง ชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ ประดับประดา ด้วยไหมขาวชั้นดี รวมทั้งดอกกุหลาบสีขาวเล็กๆเป็นจุดๆ
นายหญิง ชุดนี้สวยมั้ยค่ะ
เรเรียละสายตา จากชุดราตรีนั้น พลางมองมาที่ พูมีที่สั้งเสื้อผ้ามามากมาย
"อื้ม ขอบใจมากจ๊ะพูมี "
เจ้าค่ะ
พูมีได้หยิบ การ์ดใบของฮาเดส พร้อมมอบให้เเก่ ชาวฟ้านางหนึ่ง ที่ขับขานเสียงเพลงอยุ่ในร้าน
รับชุดที่ท่านฮาเดสสั่งไว้เจ้าค่ะ
" อื้มเดี๋ยวทางฝ่ายนางฟ้าขนส่งจะให้วาร์ปไปส่งที่ วังของท่านอาเดสนะค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ"
นายหญิง กลับวังท่านอาเดสเถอะเจ้าค่ะ เกรงว่าท่านฮาเดสคงติดธุระอยุ่กระมั้ง ถึงมาช้า
"อือ" ฮาเดส...ท่านทำอะไรอยู่นะ....

+++++++++++++++++++++

เมื่อกลับ สู่วังของฮาเดส
"ขอโทษนะนางฟ้าน้อยของข้า ...ข้าพะวงกับการเชิญเหล่าแฟรี่และชาวฟ้าทั้งหลายในงานสำคัญยิ่งพรุ่งนี้ "
" อือ ไม่เป็นไรค่ะ ว่าเเต่งานอะไรหรอค่ะ "
" ไว้พรุ่งนี้เจ้าก็รู้ เจ้าต้องยินดีเป็นเเน่"
ว่าเเต่ หลับตาก่อน สิ เรเรีย ข้ามีอะไรจอมอบให้เจ้า
ฮาเดส เอื้อมมือหยิบ กล่องสร้อย ขึ้นมา นำสร้อยเล็กๆ จี้เกล็ดหิมะอันนั้น ใส่ที่คอ ขอเรเรีย ผิวขาว รับกับจี้เกล็ดหิมะสีฟ้าใส ลมหายใจอุ่นๆของ ฮาเดสรดที่ต้นคอของเรเรีย จะลืมตาดีมั้ย...
"เสร็จเเล้วนะ ลืมตาสิเรเรีย"
เหมาะกับนายหญิงดีเจ้าค่ะ
" อือ ข้าขอบคุณท่านมากฮาเดส "
กล่าวเเล้วเรเรีย ขึ้นไปพักผ่อน นางล้มตัวนอน เเละหลับไปในห้วงเเห่งราตรี

รุ่งเช้า.....เรเรียตื่นมาด้วยเสียงปลุก ของ พูมี

เสียงบรรเลงบทเพลงแห่งความรื่นเริงดังแว่วมาตั้งแต่ทางเดินเข้าพระราชวัง
" มีงานอะไรกันหรือ พูมี "
งานเเต่งเจ้าค่ะ นายหญิง
งานเเต่งของใครกันนะ......หญิงสาวที่ร่วมพิธีคงมีความสุขน่าดู...งานเเต่งงาน เรเรียมองไปที่จี้เกร็ดหิมะ ข้าจะรักษามันอย่างดี....ท่านฮาเดส
นายหญิงเรเรีย รีบเเต่งตัวเถอะเจ้าค่ะ ท่านฮาเดสมีอะไรจะบอกท่าน
"อื้ม จ๊ะ"เรเรียรับคำอย่างว่าง่าย (ใครเป้นเจ้านายใครฟร่ะเนี้ย)
ชุดของเรเรีย เป็นประโปรงยาว ฟูฟองสี ขาว งดงามเพิ่งจุติ
กุหลาบขาวที่ผมของนางรับกับ ผมสลวยสีดำสนิทเป็นอย่างดี
ณ ห้องโถงกลางเเห่งราชวัง
ชาวฟ้าทั้งหลายต่างพากันมาอวยพรคู่บ่าวสาวแห่งสรวงสวรรค์ด้วยน้ำเสียงยินดี

เรเรีย ก้าวลงมาจากบันได...เเล้วเมื่อได้เห็น......ฮาเดสยืนอยุ่กับ หญิงสาว ชาวฟ้า เเต่งชุดราตรี สีขาว......ชุดที่เรเรียมองในร้าน วันนั้น..!!!
ทั้งสองส่งยิ้มให้เรเรีย..... รอยยิ้มที่บาดหัวใจ........อะไรกันข้าเป็นอะไร.....ทำไมถึงทรมานเช่นนี้....
ฮาเดส กล่าวเข้ามาพร้อมเเนะนำ เรเรียให้เธอคนนั้นรู้จัก
" เนียริส นี้ เรเรียนะ น้องสาวบุญธรรมของข้า "
"ยินดีที่ได้รุ้จักนะจ๊ะ เรเรีย" ถึงเเม้นางจะกล่าวด้วยความเป็นมิตร เเต่ลึกๆเเล้วภายในใจ........นางหึงหวงฮาเดส......
" เนียริส เรเรียจะเป้นเพื่อนเจ้าสาวให้เจ้านะ......นางน่ารักนะ.....เรเรียไงที่ข้าบอกว่า จะเป็นน้องสาวของเจ้าเเละข้า
ฮาเดส......ท่านคิดกับข้าเเค่น้องสาว...กระนั้นข้า.....ข้าผิด....ผิดที่ข้ารักท่าน....เข้าใจมั้ย
ไม่มีคำใด หลุดออกมาจากริมฝีปาก...ที่บิดเเน่น ราวกับเก็บซ่อนความรุ้สึกรวดร้าวในใจไว้ นัยต์ตาสีฟ้าร่องลอย.....หยาดน้ำตาเอ่อล้น
ฮาเดสเเละ เนียริสไม่ได้สังเกตความผิดปรกตินี้เลย ทั้งคู่ยิ้มรับ ชาวฟ้าทั้งหลาย....ที่มางานวิวาห์ของทั้งคู่
ความสุขร่ายล้อม ราชวังของฮาเดส....มีเพียงมุม..มุมหนึงที่ยังคงเศร้า...อยุ่เพียงลำพัง
....ใจเเตกสลาย.....เพียงชั่วคื่นเเห่งวันเวลา.....สุดท้ายเเล้ว....ข้าก้ไม่เหลือใคร....
นายหญิงเรเรีย อยุ่ที่ใด ท่านฮาเดส เรียกท่านให้เป้นเพื่อนเจ้าสาวท่านเนียริสเเล้วนะเจ้าค่ะ
".............."ไม่มีเสียงตอบรับจากเรเรีย.....มีเพียงน้ำตาที่ไหล...ราวกับว่าเป็นวันที่ขาดใจ.....
ขอให้ท่าน...มีความสุข.....ข้าจะไม่อยุ่ให้นางระห่องระเเหงในวันวิวาห์ของท่านหรอก....ใจรำพึงรำพัน....จะรับไหวมั้ยหนอ...ใจดวงนี้...
พลันนึกถึง......ข้าคงทนไม่ได้.....หากท่านเห็นข้าเป็นตัวภาระ.....
นางตัดสินใจ หนีออกจากราชวังเเห่งฮาเดส ......วิ่งพลางน้ำตาอาบเเก้ม...ดวงใจที่เเตกสลาย....ไม่เหลืออะไร...ก็ควรกลับไป....ไปยังที่เริ่มต้นเเห่งเรา.....ที่...ที่ไม่มีเค้าอีกต่อไป....

+++++++++++++++++++++++++

ฟ้ามืดม่น หยาดฝนร่วงหล่น เหมือนน้ำตาจากฟากฟ้า.....ที่ร่วมร้องกับนาง.....หยาดฝนตกลงอย่างบ้าคลั่ง...น้ำตาอาบเเก้มขาวนวลของหญิงสาว เรเรียวิ่งอย่างไม่ลืมหูลืมตา...ราวกับว่าจะลืมเค้าที่อยุ่ในจิตใจนาง.....
ทันใด นางสะดุดล้มลง....กระโปรงขาวเปรอะเปรื้อนโคลนดำ ใบหน้าขาวผ่องเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา...หวังว่าจะมีมือนั้น...มือของฮาเดสมาฉุดนางไว้......เเต่ไม่....ไม่มีเค้าอีกเเล้ว......เรเรียร้องไห้ใต้โอ๊ก...นางซุกลงในซอกไม้......ด้วยความอ่อนเพลีย....เเละพิษไข้.....สติของนางค่อนผ่อนปรน...เหลือเพียงความมืดมิดในจิตใจ....นางสะดุ้งตื่น......มีใครกำลังผ่านมาทางนี้
ชาวฟ้าเเห่งเมือง มิดเเลนด์.....เมืองที่เคยขับไล่นางมา
" ดูนั้น เรเรียยัยนางฟ้าเลือดโสโครกนิ"
"......." ไม่มีเสียงใดตอบรับจากเรเรีย นางในตอนนี้เหนื่อยล้าทั้ง ร่างกายเเละ...จิตใจ...ดวงตาสีฟ้าเหม่อลอย
" ไปเเจ้งท่านนักพรต.....เราจะเผานางโสโครกที่บังอาจกลับมาเหยียบเเดนศักดิ์สิทธิ์นี้"
ไม่มีเเรงที่จะหลีกหนี นางถูกจองจำด้วยโซ่เเห่งเวทย์เสียเเล้ว...ยิ่งดิ้นรน..ก็ยิ่งรัดเเน่น...เเต่งหากนางกลับนิ่งดังตุ๊กตาที่ไร้ความรู้สึกเสียเเล้ว....
โซ่เเห่งมนตรา.....หรือจะสู้....พันธะเเห่งรักที่จดจรึกในจิตใจ...
เสียงของชาวฟ้าเเห่งมิดเเลนด์ที่ต่างร้องเฮ
เปรียบดังเสียงระฆังเข้าพิธีวิวาห์

เสียงเฮเเสดงความยินดีมากมายดังสนั่น
เหมือนดังตอนที่บ่าวสาวเข้าพิธี

นักพรตเเห่งมิดเเลนด์มาถึง พร้อมกล่าวโทษทัณษ์
"ข้าเคยเมตตาขับไล่เจ้าไปเเล้วนะเรเรีย เเต่เจ้ายังคงกลับมาอีกเจ้าจะต้องถูกลงโทษขั้นสูงสุด...เผาทั้งเป็น!!!"

ย้อนไปครั้นที่นางยังอยุ่ที่มิดเเลนด์
ผู้คนดูถูกเหยียดหยามนาง
เลือดโสโครกจงออกไปให้พ้น หน้าบ้านข้าออกไป๊
ปีกสีดำนี้ ดูเเล้วชวนสมเพช
พ่อเเม่เจ้าเป็นพวก นอกคอกน่าอดสูยิ่งนัก...เป็นถึงนางฟ้าผู้ยิ่งใหญ่เเท้ๆ
เมื่อหลุดจากภวังค์
เรเรียจำได้เเล้วว่าเกิดเหตุการณ์อะไร.......ด้านมืดครอบงำนาง....นางฆ่า...ฆ่าทุกคน.....คนที่พยายามจะข่มเหงนาง....ปีศาจที่งดงามอีกร่างของเรเรีย....ใครผู้เห็นร่างนี้ไม่เคยรอดชีวิต !!!

โทษทัณษ์ในครานี้มิได้ถูกขับไล่อีกเเล้ว.......
เผาทั้งเป็นคือโทษ ที่นางกำลังจะเผชิญ

ฝนฟ้ายังคงอื้ออึงอย่างบ้าคลั่ง...ราวกับว่าเสียใจกับเหตุการณ์ที่กำลังจะ....เกิดขึ้น

ชาวฟ้าตรึงนางไว้กับท่อนไม้......ก่อนที่ชาวฟ้าทั้งหลายจะเตรียมการ ร่ายคาถาจุดไฟ...เพื่อพรากชีวิตของเรเรีย...
สิ่งที่ย้อนเข้ามาในมโนภาพ....ภาพฮาเดสสาบานรักต่อเนียริส....ภาพที่ฮาเดสจุมพิตเจ้าสาวที่น่ารักของเค้า...ตอกย้ำหัวใจของเรเรีย หยาดน้ำตาไหลริน....มิใช่เพราะความกลัว...เเต่เพราะความปวดใจ...ใจที่กำลังจะเเตกสลายไปพร้อมกับชีวิตของนาง...
ครั้นทั้งหมดร่ายคาถา เปลวไฟได้สว่างขึ้น
เปลวไฟกำเนิดขึ้น เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของเรเรียดังขึ้น....ไฟสีฟ้าลุกท่วมตัวนาง...เเม้จะงดงามเต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เสียงกรีดร้องของนางดังไปเรื่อยๆผ่านไปยังสายลม ฮาเดสท่านคงมีความสุข......ข้ายินดีกับท่านด้วยจริงใจนะ...ขอให้มีความสุข.....ข้ารักท่านเหมือนสายลมจะพัดพา...ความรู้สึกนี้ไป.....ขณะที่ฮาเดสกำลังพลอดรักกับเนียริสนั้น ฮาเดสรุ้สึกเหมือนว่าได้ยินเสียงกรีดร้องของเรเรีย....เเต่คิดว่าคงหูเเว่วไปกับสายลม......

ร่างของเรเรียถูกเปลวไฟสีฟ้ากลืนกิน........กลายเป็นเถ้าธุลี........

++++++++++++++++++++++
WaiLin : ภาคนี้เป็นภาคแรกที่ เขียนไว้นะค่ะ + +
กำลังจะต่อภาค ll ซึ่งจะเป็นภาคที่เฉลย ทุกสิ่งทุกอย่าง
เหตุใด?...ฮาเดสถึง ดูเเล เรเรียอย่างดี... มารีน่า เเละเรน อยู่ที่ใด....เเละความมืดจะกลับมาในรูปแบบไหน...


+++++ สุดท้ายขอขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาจนถึงบรรทัดนี้
ขอบคุณมากๆค่ะ ><