คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Hope : นี่ฉันกำลังหวังอะไรอยู่นะ 70%
[Special LomNhow Talk*]
ตึก ตึก ตึก..
เสียงหัวใจของฉันกำลังเต้นไปพร้อมๆ กับเสียงรองเท้าที่ดังลั่นโรงอาหารที่ไร้ผู้คน ขาดูเหมือนจะไร้เรี่ยวแรงและไม่สามารถเดินต่อไปได้ ร่างกายสั่นไหวจนตัวเองยังรู้สึกแปลกใจ แต่เหนืออื่นใด ภาพและน้ำเสียงของเขายังก้องอยู่ในใจของฉัน
เขาบอกว่ารักฉัน
แค่ได้ยินคำนี้หัวใจก็ฟูฟ่อง ใบหน้าขึ้นสีและรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก แต่อยู่ดีๆ ภาพของผู้หญิงอีกคนก็ซ้อนทับจนใบหน้าและคำพูดของเขาได้หายไปจากใจของฉัน
ผู้หญิงคนนั้นคือรักแรกของเขา...
และความไม่มั่นใจก็ก่อตัวขึ้นเหมือนเส้นใยบางๆ ที่ก่อตัวขึ้นมานานและวันนี้มันก็ชัดเจนเสียจนฉันได้พูดจาทำร้ายจิตใจเขาไป ทั้งๆ ที่เขายื่นโอกาสแต่ฉันกลับโยนมันทิ้ง ทั้งๆ ที่เราใจตรงกันแล้วแท้ๆ แต่ด้วยทิฐิและกลัวความเจ็บปวดเลยทำให้ทำแบบนั้นไป
แต่ฉันก็กลัว กลัวว่าสิ่งที่กลัวมันจะเป็นเรื่องจริงขึ้นมา ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าฉันจะไม่เจ็บปวดเพราะเขา ไม่มีอะไรรับประกันได้เลยว่าถ้าเธอคนนั้นกลับมา คนที่เขาเลือกจะเป็นฉันหรือเธอ
ความหวาดกลัวและโง่เขลาทำให้ฉันต้องทำแบบนั้นออกไป แต่เมื่อหันหลังไปฉันกลับเห็นเขายืนมองโดยไม่ไปไหน ร่างกายแข็งทื่อและสีหน้าไร้ความรู้สึกทำให้ฉันไม่รู้ว่า ณ เวลานั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาเกาะในใจนั่นคือยามที่เห็นน้ำตาของเขา...
เขาคนที่ร่าเริงเสมอกำลังหลั่งน้ำตาให้ฉัน
ถ้าจะหันหลังกลับและวิ่งไปหาเขาตอนนี้จะยังทันมั้ยนะ เขาจะยังคงอยู่ที่เดิมและรอฉันอยู่หรือเปล่า ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ฉันหันหลังและเตรียมวิ่งกลับไปหาแฮนด์ซัม ทว่ากลับมีมือหนาคว้ามือฉันและกระชากให้เข้าไปอยู่ในอ้อมอก ลมหายใจอุ่นๆ รดที่ต้นคอเป็นจังหวะ ถ้าเป็นสาวคนอื่นอาจจะระทวยแล้วก็ได้ แต่สำหรับคนอย่างลมหนาว ถ้าไม่ใช่ลมหายใจของคนที่ตัวเองรักแล้วนั้น ต่อให้ดีมากแค่ไหน ลมหายใจที่อบอุ่นมันก็เป็นได้แค่เพียงลมหายใจที่พัดมาและผ่านไป มันไม่มีทางทำให้ใจอันเหน็บหนาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาได้เลย
“อย่าไปนะ ก็ไหนบอกว่าจะกลับมาคบกันแล้วไง” เสียงเจ็บปวดรวดร้าวที่ฉันจำได้นั้นกำลังตัดพ้ออยู่
“บลิ้งค์ คือฉัน...คือฉัน”
“เธออยากกลับไปเจ็บปวดเหมือนเดิมอีกเหรอ ก็ไหนเธอบอกว่าเธอไม่มั่นใจในตัวเขา ก็ไหนเธอกลัวเงาของผู้หญิงคนก่อนของไอ้หน้าโง่นั่นไง แล้วนี่อะไร นี่เธอจะกลับไปรับความเจ็บปวดแบบนั้นอีกอย่างนั้นเหรอ แล้วฉันล่ะ เธอคิดจะผิดสัญญากับฉันอย่างนั้นเหรอ คนอย่างลมหนาวไม่เคยผิดสัญญาไม่ใช่เหรอ”
คนอย่างลมหนาวไม่เคยผิดสัญญาไม่ใช่เหรอไง
คำๆ นี้กระแทกใจฉันเขาอย่างจัง ในขณะที่ฉันกำลังนึกถึงแต่แฮนด์ซัมอยู่นั้น ฉันกลับลืมคำพูดที่เคยพูดเอาไว้ ลืมไปว่าเคยพูดกับบลิ้งค์ว่าเราจะกลับมาคบกันใหม่ แต่ตอนนั้นมันเป็นเพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ทว่ามันก็จริงอย่างที่เขาว่า ฉันไม่เคยผิดสัญญากับใครมาก่อน แต่ครั้งนี้ขอเป็นครั้งแรกได้มั้ยที่ฉันจะผิดสัญญา เพราะฉันก็ไม่อยากจะทำร้ายหัวใจตนเองไปมากกว่านี้แล้ว
“ขอโทษนะบลิ้งค์ บางทีคนเราก็อยากจะผิดสัญญาเพื่อทำตามหัวใจตนเองบ้าง”
“ง่ายอย่างนั้นเลยเหรอ เธอให้อภัยเขาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วทีฉันล่ะ เธอไม่เห็นกลับมารักฉันเหมือนก่อนเลย!!!”
“มันไม่เหมือนกัน แล้วอีกอย่างในตอนแรกนายไม่ได้หวังให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้นายถึงได้ร้องขอให้ทุกอย่างย้อนกลับไปล่ะ นายอย่าทำแบบนี้สิบลิ้งค์”
“ที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าฉันน้อยใจ ทำไมล่ะ กว่าเราจะพูดกันได้แบบนี้ฉันต้องแลกกับการโดนเธอเย็นชาและคำพูดที่เสียดแทงตั้งหลายครั้ง แต่ทีหมอนั่น เพียงแค่หยดน้ำตาของหมอนั่นก็ถึงกับทำให้เธอใจอ่อนเลยอย่างนั้นเหรอ แล้วถ้าฉันร้องไห้บ้างเธอจะใจอ่อนกับฉันบ้างมั้ย…”
“นายอย่าทำแบบนี้สิ”
“จะไม่ให้ฉันทำได้ยังไงในเมื่อหมอนั่นจะได้อะไรง่ายๆ กลับมาโดยไม่ต้องพิสูจน์อะไรเลย ทำไมเธอไม่ให้เขาพิสูจน์ล่ะว่าเขารักเธอจริงๆ”
“ทำยังไง”
“รอดูการกระทำของเขาโดยที่เธอไม่ยื่นมือเขาไปเกี่ยวข้อง”
“แค่นี้อย่างนั้นเหรอ”
“อืม แต่ฉันมีเรื่องบางอย่างจะขอร้อง”
“อะไรล่ะ”
“จะเป็นอะไรมั้ยถ้าฉันอยากให้เธอทำเหมือนแคร์ความรู้สึกและสนใจฉันบ้างเพราะฉันก็แค่อยากไดรับความสุขเก่าๆ ที่เคยได้รับ ก่อนที่จะต้องรู้ตัวว่าต้องสูญเสียเธอไป”
“บลิ้งค์...”
“ได้มั้ย”
“อืม”
“ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันได้รับความสุขกลับคืนมาแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ก็ตาม...” บลิ้งค์พูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ก่อนที่ฉันจะเดินจากมาพร้อมกับบอกกับตัวเองว่าให้รอคอยสิ่งที่คาดหวังเพราะยังไงฉันก็ยังจะอยากเชื่อว่าแฮนนด์ซัมยังคงรอฉันอยู่...
นี่เวลามันผ่านไปนานเท่าไหร่แล้วนะหลังจากวันที่แฮนด์ซัมบอกรักฉัน อืมม สองเดือนแล้วสิ แต่ทำไมเหตุการณ์ต่างๆ มันถึงเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักนิดหรือว่าการที่เขาบอกรักฉันมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ แล้วถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ฉันมันก็คงเป็นผู้หญิงน่าโง่ที่เฝ้ารอเขาสินะ...สมเพชตัวเองจัง
ฟิ้ว~
เสียงกระดาษปลิวผ่านใบหน้าฉันไปโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก มันก็แค่กระดาษใบหนึ่งเท่านั้นเอง ทว่ากระดาษใบที่เหลือกลับปลิวผ่านมาเรื่อยๆ จนอดไม่ได้ที่จะหยิบมาสักแผ่น
มันเป็นกระดาษสีขาวธรรมดาๆ แต่กลับมีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ฉันต้องพลิกกระดาษแผ่นนั้น มันเหมือนกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันรอคอย ทว่าขณะที่ฉันกำลังจะดูให้แน่ใจนั้นก็มีมือมาคว้ามันออกไปและเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าไม่ใช่ใครที่ไหน บลิ้งค์นี่เอง
“นี่เธอสายไปตั้ง 15 นาทีเลยนะ ฉันก็นึกว่าเธอเป็นอะไรไปเสียอีกที่แท้ก็มายืนท่ามกลางเศษกระดาษนี่เอง เอาเป็นว่าฉันจะยกโทษให้เธอถ้าเธอรีบไปกินข้าวกับฉัน”
“พูดอย่างกับฉันผิดมากเลยเนอะ แค่ 15 นาทีเอง”
“ตามจริงก็ไม่ผิดหรอกแต่ตอนนี้ฉันหิวมากกก นะ นะ รีบไปกันเถอะ”
“อืม” ฉันตอบรับไปอย่างส่งๆ ก่อนจะเดินนำบลิ้งค์ไปทว่าร่างหนาของเขากลับกระแทกข้างตัวเข้าอย่างจัง ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้งก็เห็นเขายืนยิ้มแฉ่งรับแสงอาทิตย์อย่างร่าเริง
“นายบ้าหรือไงยิ้มคนเดียวเนี่ย”
“เปล่า ก็แค่ดีใจที่ได้ยืนข้างๆ เธอ”
“ประสาท”
“ฉันไม่ได้ประสาทสักหน่อย ก็คนทั่วไปเวลาเขาไปเที่ยวด้วยกันก็ต้องเดินข้างกันสิ ไม่ใช่เดินไล่หลังกันสักหน่อย”
“อืม อย่าพูดมากเลย ไหนนายบอกว่าหิวไง”
“โหยย ทีอย่างนี้นะทำมารีบ”
“ตกลงจะไปมั้ย”
“ไปๆ”
“ก็แค่นั้น” ฉันพูดนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ของเขา ทว่าระหว่างทางฉันกลับได้ยินเสียงเศร้าศร้อยของใครบางคนดังผ่านสายลมมาหลายครั้งจนในตอนแรกคิดว่าตัวเองต้องหิวมากเกินไปเลยทำให้หูแว่วแต่นานเข้ามันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเพราะเมื่อกำลังซ้อนท้ายบลิ้งค์ ฉันก็ยังคงได้ยินคำๆ นี้อยู่เรื่อยๆ
‘ลมหนาวฉันขอโทษ อย่าไปเลยนะ’
อดคิดไม่ได้ว่าจะเป็นแฮนด์ซัมที่พูดคำนี้แต่เมื่อหันหลังมองกลับไป สิ่งที่เห็นก็คือความว่างเปล่า สงสัยฉันคงจะหูแว่วไปจริงๆ ทว่าขณะที่มอเตอร์ไซค์กำลังเคลื่อนตัวไปนั้น สายตาก็เหลือบไปเห็นพุ่มไม้ใกล้ๆ ลานจอดรถสั่นไหว มันจะไม่ทำให้ฉันประหลาดใจเลยถ้าไม่เห็นปอยผมสีบลอนด์ที่ดูคุ้นตา
“บลิ้งค์ จอด จอด จอดมอเตอร์ไซค์เดี๋ยวนี้!” ฉันทุบหลังบลิ้งค์รัวๆ เพื่อบอกให้เขาหยุด
“ได้ๆ” เขารับคำก่อนจะพาไอ้คู่ใจของเขาไปจอดริมฟุตบาท ยังไม่ทันที่มันจะจอดสนิทดีฉันก็รีบลงมาและวิ่งไปยังลานจอดรถทันที
“ลมหนาว ลมหนาวนี่เธอจะไปไหน!!” เสียงของบลิ้งค์ตะโกนไล่หลังมาแต่ฉันกลับไม่สนใจ เพราะสิ่งที่ควรจะสนใจตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวนั่นก็คือเจ้าของผมบลอนด์ที่เห็นเมื่อครู่
ขอให้ใช่เขาเถอะนะ ขอให้ใช่เขา...
“แฮ่กๆ” ฉันยืนหอบอยู่ตรงหน้าพุ่มไม้เกิดเหตุสักพัก ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างแหวกเขาไปข้างใน ทว่ากลับไม่มีอะไรอยู่ข้างในนั้นเลย
นี่ฉันกำลังหวังอะไรอยู่นะ...
“แฮ่กๆ นี่เธอรีบวิ่งลงมาแบบนี้เดี๋ยวก็หน้าคว่ำหรอก หัดห่วงตัวเองบ้างสิ!” บลิ้งค์ต่อว่าฉันที่กำลังยืนหันหลังมองพุ่มไม้ด้วยความเสียใจ ฉันไม่มีแรงไปตอบเขาเลยเมื่อเห็นความว่างเปล่าในนี้ สองเดือนที่ผ่านมาฉันกำลังรอคอยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นอย่างนั้นเหรอ บางอย่างที่ว่าคือความจริงใช่มั้ย ความจริงที่ว่าก็คือ...เขาลืมฉันไปแล้ว
แค่คิดลำคอก็แห้งผาก จมูกก็แสบร้อนเหมือนกับว่าต่อจากนี้น้ำใสๆ มันจะไหลออกมา ไม่มีทาง ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้าใครอีกแล้ว แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกลั้นก็ยิ่งเจ็บ ฉันกัดริมฝีปากจนแน่นและคิดว่ามันคงจะห่อเลือด ก็ดีเหมือนกันให้มันเจ็บทั้งกายและใจไปเลย
“เธอกำลังรอเขาอย่างนั้นเหรอ เขาไม่มาหรอกเพราะถ้าเขาจะมา เขาก็ต้องมาตั้งแต่สองเดือนที่แล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาเอาตอนนี้” แค่คำพูดเบาๆ ของบลิ้งค์ก็ทำให้น้ำตาที่ฉันพยายามจะกลั้นไหลลงมาเป็นสาย ไหลโดยปราศจากเสียงสะอื้นใดๆ เพราะสิ่งที่เขาพูดมูลความจริงมันก็มีอยู่
แฮนด์ซัม ทำไมนายไม่รักษาคำพูด ไหนนายบอกว่ารักฉันไง แล้วคนรักกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ ทำไมนายถึงไม่เจ็บปวดเหมือนที่ฉันเจ็บ ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายเจ็บปวดอยู่คนเดียว ทำไมนะ ทำไม...
ความคิดเห็น