คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapz21
[Special Chayen Talk*]
ผมไม่เข้าใจว่าแฮนด์ซัมกับลมหนาวจะกอดกันไปอีกนานแค่ไหน พวกมันรู้บ้างมั้ยนะว่ามันทำให้ผมเดือดด้วยความหมั่นไส้ แฟนกันก็ไม่ใช่ กอดกันอยู่ได้ น่ารำคาญ!
“รู้ว่าดีกันแล้วแต่เมื่อไหร่จะเลิกกอดกันสักที เห็นแล้วน่ารำคาญ” ผมเอ่ยออกไปอย่างสุดทน และเหมือนว่าทั้งคู่จะรู้ตัวก็เลยผละออกจากกันและกัน ลมหนาวปรายตามองผมอย่างเย็นชา(อีกแล้ว - -) พร้อมกับพูดว่า
“ขอบใจนะ”
“เรื่องจิ๊บๆ”
“ขอบใจนะชาเย็น ถ้าไม่ได้นายฉันคง...”
”หยุดขาอ้วนๆ ของนายไว้ตรงนั้น อย่าคิดที่จะวิ่งเข้ามากอดฉันเหมือนเมื่อตอนกลางวันอีก รู้มั้ยว่ามันสยอง” ผมรีบพูดดักแฮนด์ซัมไว้ก่อนที่มันจะทำอะไรบ้าๆ เหมือนเมื่อตอนกลางวันอีก มีอย่างที่ไหนวิ่งมาหาผมพร้อมกับร้องไห้เรื่องลมหนาว -*- ตกลงผมมีเพื่อนเป็นเก้งใช่มั้ยเนี่ย!
“ก็ได้ แต่ยังไงก็ขอบใจนายนะที่คิดอะไรเจ๋งๆ แบบนั้นได้ เพราะถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงคิดไม่ได้แหงๆ”
“เออ รู้แล้ว เลิกพิรี้พิไรแล้วกลับห้องไปซะ ฉันก็จะกลับห้องของฉันเหมือนกัน” ผมโบกมือไล่ทั้งสองคนอย่างเอาจริงเอาจัง พวกมันหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะโบกมือลาและเดินจากไป
ผมมองแฮนด์ซัมกับลมหนาวเดินไปจนลับตาก่อนจะรู้ตัวว่าผมต้องกลับเข้าสู่สภาพความเป็นจริง จิตใจที่เคยพองโตด้วยความดีใจเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองคนดีกันกลับฟีบลงถนัดตาเมื่อรู้ตัวว่าต้องอยู่กับแตแตท่ามกลามกลางความเงียบงันแบบนี้
“นาย...สบายดีมั้ย” เสียงของแตแตดังขึ้นท่ามกลางความเงียบจนผมที่กำลังเผลอคิดอะไรอยู่ถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะหันไปหาเธอแล้วฝืนยิ้มบางๆ โดยไม่ยอมพูดอะไร
“ขอโทษนะชาเย็น ที่ฉันทำให้นายเจ็บอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆ ที่นายทำเพื่อฉันมาตลอด ทำไมฉันถึงไม่รักนายก็ไม่รู้”
“ยังพอมีเวลานะ ฉันให้โอกาสเธอในการบอกว่ารักฉัน บอกฉันสิแตแตว่ารักฉัน” ผมตัดสินใจพูดอออกไปทั้งๆ ที่รู้คำตอบดี เหอะ สงสัยผมจะเสียสติไปแล้วล่ะมั้ง
“…” เป็นไปอย่างที่ผมคิด แตแตเงียบลงในทันที เธอเบือนสีหน้าไปอีกทาง ใบหน้าตอนนี้ของเธอกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างซึ่งผมรู้ดีว่าสิ่งที่เธอคิดมันตรงข้ามกับสิ่งที่ผมต้องการ ผมรู้ดี
“ถ้าบอกรักฉันไม่ได้ก็อย่าพูดแบบนี้อีก เพราะฉันกำลังทำตัวแบบที่เธออยากให้เป็นอยู่ ยิ่งพูดแบบนี้ ฉันยิ่งทำไม่ได้ เข้าใจใช่มั้ย”
“นายพูดเรื่องอะไรน่ะชาเย็น ฉันไปต้องการให้นายทำตัวแบบที่ฉันต้องการตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ต้องให้บอกเหรอแตแตว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ตั้งแต่วันที่เธอมีพายุเข้ามาในหัวใจยังไงล่ะ”
“…”
“และฉันก็กำลังทำตัวแบบที่เธอต้องการ เธอต้องการให้ฉันลบคำว่ารักออกไปแล้วใส่คำว่าเพื่อนลงไปแทนที่ใช่มั้ยล่ะ”
“...”
แตแตนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น จนผมต้องหันหน้าไปอีกทางด้วยความอึดอัดใจ ทำไมระยะหลังๆ เวลาผมอยู่กับเธอมันถึงมีแต่ความอึดอัดใจรอบๆ ตัวด้วย ทำไมความสดใส เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่เคยได้รับเมื่อครั้งก่อนมันถึงไม่กลับมา หรือว่าผมจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันจากเธออีกแล้ว...
“ฉันขอโทษนะชาเย็น ฮึก ฉันขอโทษ” เสียงสะอื้นไห้และคำพูดลอดผ่านริมผีปากคู่สวยของเธอ ผมใจหล่นวูบเมื่อได้เห็นมัน และรู้สึกเสียใจที่สาเหตุที่ทำให้เกิดก็คือคำพูดทิ่มแทงใจของผม
“ช่างมันเถอะ ฉันก็ผิดเองที่พูดจาเสียดแทงใจเธอแบบนี้ หยุดร้องได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้ฉันเจ็บมากไปกว่านี้” ผมปาดน้ำตาของเธออย่างลวกๆ ก่อนจะหยุดมองและสัมผัสใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างเผลอไผล สองมือของผมลูบไปที่แก้มอย่างช้าๆ และหยุดที่ริมฝีปาก จากนั้นก็ค่อยๆ โน้มลงเข้าไปใกล้เรื่อยๆ แต่ก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ก็มีเสียงๆ หนึ่งหยุดความคิดชั่ววูบของผมไว้
“กรุณาอย่าทำอะไรที่มันประเจิดประเจ้อ ที่นี่โรงเรียน ไม่ใช่โรงแรม” ผมหันขวับไปหาเจ้าของเสียงก็พบว่าไม่ใช่ใครอื่นไกล พายุนั่นเอง ตอนนี้เขากำลังทำสีหน้าทมึงถึงใส่พวกเรา โดยมีกวากวาที่ทำสีหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกอยู่ข้างหลัง วันนี้ยัยกวากวามาแปลกแหะ ปกติชอบทำสีหน้าเหมือนคนโรคจิตอยู่ตลอดเวลา
“เธอผิดสัญญากับฉันแตแต เธอผิดสัญญา” สีหน้าของพายุเต็มไปด้วยความรวดร้าวขณะที่พูดประโยคนี้ มันมีอะไรที่ผมไม่เข้าใจอยู่หรือเปล่า
“เปล่านะพายุ ฉันเปล่า”
“เธอบอกว่าเธอจะไม่เลือกใคร แต่เธอก็เผลอไผลให้ไอ้ชาเย็นทำแบบนั้นกับเธอ!!! เธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่แตแต!!!”
เพี้ยะ!!!
เมื่อพายุพูดจบเสียงของฝ่ามือที่กระทบใบหน้าก็เกิดขึ้น ตอนแรกผมนึกว่าเป็นแตแตที่ทำ แต่เธอจะลุกขึ้นไปทำได้ไงในเมื่อเธอยืนอยู่ข้างผม ดังนั้นก็เหลือเพียงคนเดียว...ไม่จริง กวากวาอย่างนั้นเหรอ!
“ทำไมพี่พายุพูดจาร้ายกาจกับพี่แตแตแบบนั้น ทำไมพี่พายุถึงได้ทำร้ายพี่แตแตแล้วก็หัวใจตัวเองแบบนี้”
“น้องแตงกวา คือพี่...”
“ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะ กวากวาเข้าใจเรื่องทุกอย่างดีเพียงแต่ตอนนั้นกวากวาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินก็เท่านั้นเอง พี่พายุคะ ออกไปจากชีวิตกวากวาเถอะค่ะ”
อะไรนะ! นี่เธอบ้าไปแล้วเหรอถึงได้พูดแบบนี้ออกมา มันจะเป็นไปได้ยังไงก็ในเมื่อเธอออกจะรักพายุขนาดนั้น
“ทำไมน้องแตงกวาพูดแบบนั้นล่ะ พี่พายุจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงก็ในเมื่อพี่สัญญากับน้องแตงกวาแล้วว่าจะดูแลน้องแตงกวาให้ดีที่สุด”
“แต่กวากวาไม่ต้องการ กวากวาเบื่อที่จะเล่นเกมส์นี้แล้ว กวากวาเบื่อผู้ชายน่าเบื่อแบบพี่พายุแล้ว เบื่อ เบื่อแล้วก็เบื่อ อีกอย่างอาทิตย์หน้ากวากวาก็จะไปอเมริกา ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเล่นเกมส์นี้อีกต่อไป”
“เกมส์ เกมส์อะไรกัน น้องแตงกวาพูดอะไร พี่พายุไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“ก็ไม่มีอะไรมากหรอก กวากวาก็แค่หาอะไรทำแก้เซ็งด้วยการให้พี่ทั้งสองคนทะเลาะกัน ก็เท่านั้นเอง ตอนแรกนึกว่าจะดีกันโดยมีพี่แฮนด์ซัมหรือพี่ลมหนาวเป็นกาวประสาน แต่ยิ่งนานเรื่องยิ่งยุ่ง กวากวาก็เลยเบื่อ ก็แค่นี้แหละ”
แตแตกับพายุดูเหมือนจะตกใจที่ได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากกวากวา แต่ยกเว้นผม ผมจับน้ำเสียงที่สั่นไหวขณะที่พูดได้ สีหน้าที่ดูเหมือนกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ทำให้ผมรู้ว่า...ที่กวากวาพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง
แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ได้สังเกตเท่าผมเนื่องจากได้รับผลกระทบจากสิ่งที่กวากวาพูด และคนที่ดูเหมือนจะได้รับมามากที่สุดก็คือพายุ
“เธอทำเกินไปแล้วนะ ทำแบบนี้ได้ยังไง เล่นกับความรู้สึกของคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!!!” พายุตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ก่อนจะหันไปมองแตแตด้วยแววตาที่ต้องการให้เธอพูดอะไรก็ได้ อะไรก็ได้ที่ปลอบโยนจิตใจเขา แต่สิ่งที่แตแตทำกลับต่างออกไป
“ฉันทำไม่ได้ ถึงยังไงฉันก็เชื่อว่ากวากวายังรักนายอยู่ ฉันทำไม่ได้ ฉันทำให้กวากวาเสียใจไม่ได้”
“พวกเธอทั้งคู่นิสัยไม่ดีเลยรู้ตัวบ้างมั้ย ทำไมต้องเหยียบย่ำความรู้สึกของฉันเพื่อความต้องการของตัวเอง พวกเธอเคยนึกถึงจิตใจฉันบ้างมั้ย!! เคยคิดว่าฉันเป็นคนบ้างหรือเปล่า ฉันร้องไห้เป็น ฉันเจ็บเป็น ได้ยินมั้ยว่าฉันเจ็บเป็น!!!!!” พายุตะโกนใส่แตแตและกวากวาด้วยอารมณ์ที่ใครๆ ก็ดูออกว่าเจ็บปวด ก่อนที่เขาจะวิ่งหนีออกไปอีกทาง โดยมีแตแตกับกวากวาที่ดูเหมือนจะวิ่งตามไป หากแต่ทั้งคู่กลับหยุดขาทั้งสองข้างไว้และมองหน้าซึ่งกันและกันด้วยความลำบากใจ
“พี่แตแตไปเถอะ ต่อแต่นี้คือส่วนของพี่แตแตแล้วนะ” กวากวาผายมือให้แตแตวิ่งไปหาพายุ หากแต่เธอกลับหันมามองผมด้วยสีหน้าลำบากใจ ก่อนจะพูดออกมาว่า
“ฉันทำไม่ได้ เพราะถ้าฉันทำ ชาเย็นก็ต้องเสียใจ” เมื่อได้ยินประโยคนี้ออกจากปากของแตแตบวกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่มันทำให้ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ ดังนั้นผมจึงเดินไปหาเธอพร้อมกับดุนหลังให้เธอวิ่งไปข้างหน้า
“วิ่งตามพายุไปสิ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอนะ ไม่ต้องห่วงความรู้สึกของฉัน เพราะฉันสบายดี”
“แต่...”
“แต่ถ้าเธอไม่ไป รู้ไว้ซะว่าฉันจะเกลียดเธอ เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดคนที่ทรยศความรู้สึกของตัวเอง เลิกทำเพื่อคนอื่นและหันมาทำเพื่อตัวเองบ้างเถอะแตแต ถือว่านี่เป็นคำขอจากฉัน” เมื่อแตแตได้ยินสิ่งที่ผมพูด เธอก็วิ่งออกไปทันที ทว่าเมื่อวิ่งไปได้ครึ่งทางก็หันหลังกลับมา ดังนั้นผมจึงตะโกนออกไป
“อย่ามองกลับหลังมาแตแตถ้าเธอไม่ได้รักฉัน ถ้าเธอทำแบบนั้นฉันสัญญากับตัวเองว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อไปชิงเธอมาจากพายุ และถ้าอยากให้ทุกคนมีความสุขก็วิ่งไปข้างหน้า ไปสิ ไป!!!!!!!!!!” แตแตยิ้มให้ผมอย่างขอบคุณก่อนที่เธอจะวิ่งไปหาพายุอย่างเร่งรีบ
เมื่อผมเห็นแตแตวิ่งลับสายตาไปแล้ว ตัวของผมก็ทรุดลงกับกำแพงอย่างหมดแรง จบลงแล้วสินะ ความรักของผม...
ตุบ!
เสียงร่างบางทรุดลงข้างๆ ผมหันไปมองก็พบว่าเป็นกวากวา เธอหันมายิ้มให้ผมทั้งน้ำตาพร้อมทั้งพูดว่า
“เมื่อกี้พี่ชาเย็นเท่มากเลยนะ พี่เป็นผู้ชายที่เสียสละจริงๆ”
“เธอต่างหากกวากวา ฉันรู้นะว่าที่พูดเมื่อกี้ก็เพราะว่าต้องการให้พายุกับแตแตมีความสุขด้วยกัน เจ็บปวดมากสินะที่ต้องทำอะไรแบบนั้น ก็พายุเป็นคนที่เธอรักมากที่สุดนี่หน่า”
“อืม ถ้าอย่างนั้นพวกเราทั้งคู่ก็เจ็บปวดเพราะคำว่าเสียสละเหมือนกันสินะ”
“ก็คงจะอย่างนั้น”
“แล้วพี่ชาเย็นอยากร้องไห้เหมือนกวากวาบ้างมั้ย เผื่อความเสียใจจะได้เบาบางลง”
“ไม่เอาหรอก น่าอายจะตายไป”
ฟุบ!
อยู่ดีๆ ก็มีเสื้อคลุมขนาดใหญ่มาคลุมตัวผมและกวากวาเอาไว้
“ร้องออกมาสิพี่ชาเย็น พวกเรามาร้องให้ในเสื้อคลุมกันเถอะ ไม่มีใครเห็น แล้วก็ไม่มีใครอายด้วย”
สิ้นคำพูดของกวากวา พวกเราทั้งคู่ก็ร้องไห้กันเสียงดังโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย ความทรงจำที่ดีของผมไหลวนเข้ามาในสมองราวกับภาพยนตร์ฉายซ้ำ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะของแตแตยังคงอยู่ในหัวของผมไม่หายไปไหน แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ก็คือ ความเศร้ามันเบาบางอย่างที่กวากวาบอกไว้จริงๆ
ตอนนี้เธออาจจะกำลังมีความสุขกับพายุแล้ว ตอนนี้รอยยิ้มคงปรากฏบนใบหน้าของเธออีกครั้งและตอนนี้น้ำตาของเธอคงจะไม่ต้องไหลอีกต่อไปแล้ว
แต่ตอนนี้ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ถึงแม้ว่าผมจะต้องร้องไห้ ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บปวดและถึงแม้ว่าผมจะต้องเป็นคนเสียสละเพื่อความรักครั้งนี้ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยคนที่ผมรักก็มีความสุข แบบนี้เขาเรียกว่าสุขเศร้าเคล้าน้ำตาหรือเปล่านะ
หายเศร้าได้แล้วนะ เลิกร้องไห้แล้วหันมายิ้มสักที ความทุกข์ที่เธอแบกรับมาตลอดฉันจะรับไว้เอง
ผู้ชายที่ชื่อว่า ‘ชาเย็น’ จะรับมันไว้เอง...
http://upic.me/i/hh/iho14.gif
ความคิดเห็น