ตอนที่ 2 : ตอนที่ 1 ปีกนางฟ้า ฉบับรีไรท์
ปีกนางฟ้า
ตอนที่ 1 ปีกนางฟ้า
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก....
“มันไปไหนแล้ว!“ เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ในขณะที่เขาและเพื่อนกำลังวิ่งอยู่ในตรอกที่ทั้งเล็กทั้งแคบแถมยังอับชื้นเป็นที่สุด
“มันโดดข้ามรั่วเหล็กข้างหน้าไปแล้ว ฉันตามเอง!“ ชายหนุ่มอีกคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าตะโกนตอบ จากนั้นเขาก็เร่งฝีเท้าใช้แรงขาถีบส่งร่างสูงใหญ่ให้ลอยขึ้น ก่อนจะใช้มือคว้าขอบกำแพงโหนตัวข้ามรั่วเหล็กที่ตั้งสูงเกือบๆ สองเมตร ไปโผล่ยังถนนเส้นหนึ่งที่ตั้งอยู่อีกฟาก
เคร็ง!!
ร่างสูงใหญ่ของเพื่อนโดดลอยตัวข้ามรั่วเหล็กและวิ่งตามใครคนหนึ่งไป ในขณะที่ผู้ที่วิ่งตามหลังมาได้แต่ยืนรีรอเพราะเขาตามไปไม่ทันเสียแล้ว หนุ่มฝรั่งทำได้แต่เพียงตะโกนเรียกชื่อเพื่อนที่วิ่งห่างออกไปด้วยความเป็นห่วง
“โรม!“
..................................
ลอสแองเจลิส...สหรัฐอเมริกา
ปิ๊นๆ ปิ๊นๆ เสียงบีบแตรและเสียงดังวุ่นวายเกิดจากจำนวนประชากรที่มากมายของที่นี่ สองข้างทางเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินไปมากวักไกว แถมยังมีรถราหลากหลายคันวิ่งไปมาคลาคล่ำ และทุกภาพที่เห็นก็เป็นการยืนยันว่านี่คือลอสแอนเจลิส (
ปัง!
เสียงตบโต๊ะที่ดังขึ้นอย่างไม่พอใจนั้นมาจากหัวหน้าหน่วยสืบสวนพิเศษที่ถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อตามจับคนร้ายคดีปล้น และฆ่าชิงทรัพย์มหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในโลกอย่างชาร์ลิตัน กว่าสี่เดือนแล้วที่พวกเขาไล่ล่าตามจับคนร้ายที่เป็นคนก่อคดีอุกอาจ แต่ทว่ามันเป็นเป็นสี่เดือนที่ไร้ประโยชน์ ตอนนี้ข่าวล่าสุดจากสายได้รายงานมาว่าคนร้ายรายใหญ่ที่เป็นหัวหน้าแก๊ง พาพรรคพวกสามคนของมันหลบหนีออกนอกประเทศไปภายใต้จมูกของตำรวจแอลเอนี่เอง
“พวกคุณทำให้ผมผิดหวังมาก ผมให้โอกาสพวกคุณแต่นี่มันอะไร คดีไม่มีความคืบหน้าแถมหน่วยเรากำลังจะโดนยุบด้วยเพราะว่าไร้ความสามารถ ไหนพวกคุณลองตอบผมซิผมควรทำยังไงดี!“
ชายวัยกลางคนผมสีทองมองจ้องเหล่าลูกน้องนายตำรวจสัญชาติอเมริกันทั้งหลายที่อยู่ในสังกัด ด้วยดวงตาสีฟ้าสดที่มันใกล้จะกลายเป็นสีแดงเต็มที และหัวหน้าของพวกเขาอาจจะพ่นไฟออกมาได้อีกในไม่ช้านี้ ถ้ายังไม่มีใครทำให้อารมณ์ของหัวหน้าเย็นลงบ้าง
“พวกมันเป็นมืออาชีพและวางแผนการมาอย่างดี พวกเราก็ทำกันเต็มที่แล้ว“ ใครคนหนึ่งเสนอตัวเป็นหน่วยกล้าตาย และทันทีที่เขาอ้าปากพูด สายตาอันกราดเกรี้ยวของหัวหน้าหน่วยก็ถูกตวัดส่งมาเผาผลาญจนคนพูดต้องปิดปากฉับ
“เต็มที่เรอะ! เต็มที่แต่กลับปล่อยให้มันหนีไปได้“ คำแก้ตัวทุกอย่างฟังไม่ขึ้นเมื่อหัวหน้าหน่วยกำลังฉุนขาด ทุกคนรอหวังพึ่งคนๆ เดียวที่ควรจะมาแก้ไขสถานการณ์ได้แล้ว
แต่เขาก็ยังไม่โผล่มา!
“ผมอยากบอกให้พวกคุณรู้เอาไว้นะ เบื้องบนให้เวลาเราอีกแค่สามเดือนกับการตามจับคนร้าย และนำเอาของกลางที่ถูกขโมยไปทั้งหมดกลับมา“ คำสั่งเฉียบขาดออกมาจากปากของนายตำรวจชั้นหัวหน้า และมันก็ทำให้คนทั้งห้องเกิดปฏิกิริยาเดียวกันทันที
“หา! แต่ทรัพย์สินพวกนั้นมูลค่าหลายล้าน และมันก็ไม่ได้มีอยู่ชิ้นเดียวด้วยนะครับ แล้วแบบนี้จะไปหากันได้ที่ไหน“
เสียงโวยวายดังลั่นขึ้นภายในห้องประชุม หน่วยพิเศษที่ประกอบไปด้วยนายตำรวจหนุ่มไฟแรงกว่าสี่สิบคนเป็นอันต้องโวย เมื่อพวกเขาโดนกรอบเวลาบีบบังคับให้ทำในเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
แอ๊ด!
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก การปรากฏตัวของนายตำรวจหนุ่มชาวเอเชียคนหนึ่งทำให้คนทั้งห้องพากันเงียบกริบ ผู้เข้ามาใหม่เดินตรงไปนั่งเก้าอี้ของเขาที่ว่างอยู่ โดยที่เจ้าตัวเองยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือที่เขาถือติดมาด้วยต่อไป
“ต่อซิครับ”
หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องได้สักพัก ชายหนุ่มผู้มาใหม่ก็จำต้องเงยหน้าขึ้นมามองไปรอบๆ ห้อง เพราะสงสัยว่าทำไมมันถึงได้เงียบนัก ผู้บัญชาการของเขายังคงอยู่ในตำแหน่งของผู้บรรยาย และท่านก็กำลังอ้าปากค้างเหมือนกำลังจะพูดอะไรต่อ ชายหนุ่มมองผู้บัญชาการของเขาก่อนจะยิ้มให้และบอกให้ท่านพูดต่อ โดยที่ตัวเองก็กลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารในมือตามเดิม
“เอ่อ...” ท่านผู้บัญชาการถึงกับพูดไม่ออก เขาดูจะอึ้งๆ ไปและก็ลืมไปแล้วว่าตัวเองจะพูดอะไรต่อด้วย
“ท่านพูดจบแล้วหรือครับ? “ ผู้มาใหม่เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารในมือที่เขากำลังอ่านอยู่ เมื่อพบว่าภายในห้องประชุมยังคงเงียบกริบ
“หืม?“ ชายหนุ่มมองหน้าผู้บังคับบัญชาของเขาอย่างข้องใจ แล้วก็ได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า พยักหน้าและก็การเดินมึนๆ กลับไปนั่งที่ของหัวหน้าหน่วยโดยไม่เอ่ยปาก
นายตำรวจที่อยู่ภายในห้องคนอื่นๆ แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะว่าตอนนี้พวกเขาจะได้พักหูของตัวเองสักทีหลังจากที่โดนบ่นมาเป็นชั่วโมงๆ แล้ว
“ผมมีข่าวดี“ ชายหนุ่มผู้มาใหม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ของเขา ก่อนจะเอ่ยถ้อยคำที่ทำให้คนทั้งหมดในห้องพากันขยับตัวและหันมามองเขาอย่างสนใจ
“และข่าวร้าย“ คำพูดประโยคต่อมาของชายหนุ่มทำให้ความหวังทั้งหมดของคนที่อยู่ในห้องประชุมมลายหายไปสิ้น ทุกคนพากันเอนตัวกลับไปพิงพนักเก้าอี้และเริ่มหนวดขมับอย่างปวดเมื่อย เพราะว่าการตามสืบคดีนี้ทำให้พวกเขาต้องอดตาหลับขับตานอนกันมาเป็นเวลากว่าสี่เดือนแล้ว
“ขอข่าวดี ผมอยากฟังอะไรที่มันรื่นหูก่อน“ หัวหน้าหน่วยเอ่ยขึ้นอย่างปลงไม่ตก ในเมื่อตอนนี้มีอยู่สองหนทางให้ต้องเลือก อย่างน้อยเขาก็ยังมีตัวเลือกเป็นข่าวดีมาบ้าง หลังจากที่ได้มาแต่ข่าวร้ายเสียทุกครั้งไป
“ตอนนี้คนร้ายทั้งสามถูกจับตัวได้พร้อมของกลางครับ“
“คุณว่าอะไรนะ!“ เสียงของคนในห้องตะโกนขึ้นแทบจะพร้อมกัน หลังจากที่ได้ฟังข่าวที่แสนน่ายินดีที่สุด หน่วยของพวกเขาที่กำลังจะโดนยุบเพราะขาดความสามารถ กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งได้ก็เพราะข่าวๆ นี้
“แล้วตอนนี้คนร้ายกับของกลางทั้งหมดอยู่ที่ไหน!“ เสียงของผู้บังคับบัญชาดังขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่าคราวนี้เสียงของเขามันเต็มไปด้วยความปิติยินดีมากกว่าจะโกรธาเหมือนในตอนแรก
“ตอนนี้รออยู่ที่ด้านนอกแล้วครับ ผมจัดการสั่งให้คนของเราพาตัวคนร้ายและนำของกลางมาไว้ที่นี้ทั้งหมดแล้ว“
“ดี! ดีมากๆ งานนี้เราได้เลี้ยงฉลองใหญ่แล้ว โรมิโอคุณทำงานได้ดีมากๆ“ เสียงชื่นชมดังลั่นไปทั่วห้องประชุม ทุกคนพากันหัวเราะเฮฮา หลังจากที่ได้รู้ว่าการบากบั่นทำงานมากว่าสี่เดือนของพวกเขากำลังจะประสบความสำเร็จอย่างงดงาม
“ผมยังมีข่าวร้าย“ นายตำรวจหนุ่มคนเดิมเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่าสำหรับครั้งนี้ ไม่มีนายตำรวจคนไหนสนใจกับข่าวร้ายสักเท่าไหร่ เพราะว่ามันคงไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับการจับคนร้าย และได้ของกลางมาทั้งหมดอีกแล้ว
“ยังจะมีข่าวร้ายอะไรเล่า รีบๆ พูดมาเราจะได้ออกไปฉลองกัน“ นายตำรวจที่เป็นเพื่อนในหน่วยเดียวกันเอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินมาตบบ่าเพื่อนนายตำรวจชาวเอเชียที่ทำผลงานได้ดีเยี่ยมเอามากๆ ในวันนี้
“เราจับตัวคนร้ายได้แค่สามคนจากทั้งหมดที่มีอยู่สี่ เดวิดคือคนร้ายคนที่หลบหนีไปได้ และตามแหล่งข่าวเดวิดคนนี้แหล่ะคือคนที่หนีออกนอกประเทศไป“
“แค่คนร้ายคนเดียวไม่น่ามีปัญหานี่ จริงมั้ย? ทางเราประสานงานกับประเทศนั้นแล้วให้จัดส่งคนร้ายข้ามแดนมาก็จบ“ ข้อเสนอถูกหยิบยื่นขึ้นมาพร้อมๆ กับการพยักหน้าเห็นชอบของนายตำรวจคนอื่นๆ
“ปัญหาอยู่ที่ของกลางที่เราได้มานั้นไม่ได้ครบทั้งหมด ยังมีทรัพย์สินอีกชิ้นหนึ่งที่หายไปครับ“ นายตำรวจหนุ่มชาวเอเชียพูดขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ท่าทีของทุกคนก็เปลี่ยนไปอีก
“อะไรคือสิ่งที่หายไป ระบุได้รึยัง? “ คำถามของผู้บัญชาการทำให้คนอื่นๆ พากันเครียดไปด้วย เพราะดูท่าว่าเรื่องมันจะไม่จบง่ายๆ เสียแล้ว
“สิ่งที่หายไป...”
“อะไร?”
“มันคือปีกนางฟ้าครับ”
คำตอบของนายตำรวจชาวเอเชียทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท
“ปีกนางฟ้างั้นเรอะ!!!”
หลังจากที่เงียบกันอยู่นานผู้บัญชาการก็ร้องลั่นขึ้นเป็นคนแรก ผู้บังคับบัญชาของชายหนุ่มถึงกับทรุดตัวลงไปนั่งกับเก้าอี้อย่างหมดแรง ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังหัวเราะได้อย่างร่าเริงอยู่
“ส่งคนของเราออกไปตามปีกนางฟ้ากลับมา! เรื่องนี้เราจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดเราต้องประสานงานกับหน่วยงานของประเทศนั้น และตามสืบอย่างลับๆ การหายไปของปีกนางฟ้าต้องเป็นความลับสุดยอด เพราะปีกนางฟ้ามันคือของสำคัญมากๆ “ คำสั่งสายฟ้าฟาดถูกส่งออกมา และทุกคนก็มีสีหน้าเครียดไปตามๆ กัน ปีกนางฟ้าคือหนึ่งในสุดยอดสิ่งล้ำค่าที่ผู้คนต่างใฝ่หาและต้องการแย่งชิงไปครอบครอง
“หน่วยข่าวกรองบอกว่าเดวิดหนีไปที่ไหน!“ คำถามถูกถามขึ้นอย่างฉับพลัน เอกสารบนโต๊ะถูกรื้อค้นอย่างรวดเร็วเพื่อหาข้อมูลของคนร้ายรายสุดท้ายที่หลบหนีไปได้
“ประเทศไทยครับ เดวิด สแตรงค์เกอร์หนีไปที่ประเทศไทย“
.............................
ประเทศไทย กรุงเทพมหานครฯ
ห้องประชุมลับ...กองความร่วมมือระหว่างประเทศ...ปีกนางฟ้า
“อะไรคือปีกนางฟ้า?“ คำถามของผู้บังคับบัญชาสูงสุดดังขึ้น หลังจากที่เขาอ่านรายงานทั้งหมดที่ถูกส่งมาแล้วแต่ก็ยังไม่เข้าใจ
“พวกผมก็ไม่ทราบครับ ทางนั้นระบุมาว่าคนร้ายหนีมาพร้อมปีกนางฟ้า แต่ทว่าไม่ได้ระบุว่าปีกนางฟ้าคืออะไรครับท่าน“ คำตอบของนายตำรวจในสายงานไม่ได้ช่วยสร้างความเข้าใจให้กับผู้บังคับบัญชาสูงสุดเท่าไหร่ ชายวัยห้าสิบสองที่คร่ำเคร่งอยู่ในวงการตำรวจมานานอย่างเขา ยังคงข้องใจกับการขอความร่วมมือแบบแปลกๆ ของทางตำรวจแอลเอที่ส่งมาขอหน่วยพิเศษเพื่อช่วยสืบหาคนร้ายที่หนีเข้ามาในประเทศไทย พร้อมๆ กับอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักระบุมาด้วย
’แบบนี้จะให้หายังไงของมันเนี่ย!’
“ท่านอภิวัฒน์ครับ ตัวแทนของทางตำรวจแอลเอมาถึงแล้วครับ มิสเตอร์โรมิโอ กับมิสเตอร์จอร์นสัน ตอนนี้รอท่านอยู่ที่หน้าประตูแล้วครับ“ ในขณะที่อภิวัฒน์ สกุลชัยนายตำรวจใหญ่กำลังครุ่นคิดถึงเหตุผลและความน่าจะเป็นของปีกนางฟ้าที่พวกเขาต้องค้นหา เสียงของนายตำรวจผู้เป็นลูกน้องของเขาก็ดังขึ้น เพื่อบอกให้เขาได้รู้ตัวว่าคนที่จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดได้มาถึงแล้ว
แอ๊ด!
ประตูห้องประชุมถูกเปิดออก และทันทีที่ประตูเปิดกว้างพอชายหนุ่มสองคนในชุดสูทสีเทาเข้มก็เดินอย่างสง่างามเข้ามาในห้อง เส้นผมสีคาราเมลและรูปร่างที่สูงใหญ่บ่งบอกถึงสัญชาติของผู้ที่มาได้อย่างชัดเจน อภิวัฒน์จ้องมองนายตำรวจต่างชาติคนนั้นอย่างพิจารณา ก่อนจะมองเลยไปยังผู้ชายอีกคนที่มาด้วยกัน และเมื่ออภิวัฒน์หันไปมอง เขาก็ได้สบตากับนัยน์ตาเบิกกว้างของนายตำรวจหนุ่มชาวเอเชียที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกชายของเขา และทุกๆ อย่างบนตัวของนายตำรวจหนุ่มคนนี้ก็...
เหมือนลูกชายของอภิวัฒน์เป๊ะ!
“กรีรินทร์! นี่แก...“
“พ่อ?“
“What?”
..................................
โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง....กรุงเทพฯ
“คุณหมอค่ะ มีคนไข้รายต่อไปมาคอยอยู่แล้วค่ะ“ เสียงของพยาบาลสาวดังขึ้น ในขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งกำลังก้มอ่านประวัติการรักษาโรคของผู้ป่วยอยู่
“ค่ะ ให้เข้ามาได้เลยคุณจีรนันท์“ คุณหมอคนสวยเอ่ยออกมาก่อนจะวางแฟ้มเอกสารที่เธออ่านอยู่ไว้ด้านข้าง คุณหมอสาวขยับตัวนั่งอย่างมั่นคงเพื่อรอการพบปะกับคนไข้รายต่อไปของเธอ
“โธ่! จะดิ้นไปไหนนัก เดี๋ยวก็ไม่ต้องหาแล้วหมอนะ ไปนรกเลยมั้ยห๊ะ!“ ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินลากคอคนที่เหมือนจะเป็นคนเจ็บเข้ามาให้ห้องด้วยสีหน้าถมึงทึ้ง แต่ถึงสีหน้าท่าทางจะแสดงว่าเขาไม่สบอารมณ์อยู่ แต่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็ยังโดดเด่นอยู่ในสายตาของคนรอบข้าง และมันก็ทำให้สาวๆ หลายคนหลงใหลในรูปโฉมของผู้ชายคนนี้ทันที
จมูกที่โด่งเป็นสันรับกับใบหน้ายาวรีและผมดกดำที่ถูกหวีเรียบร้อย คิ้วเข้มกับนัยน์ตาสีดำสนิทที่น่าค้นหา ผิวของคนเอเชียแต่ค่อนข้างจะขาวมากกว่าปกติ ถ้าหากไม่นับกิริยาที่เขาทำอยู่ อาจจะบอกได้ว่าเขาคือคุณชายเจ้าสำอางที่ดูดีมากๆ และนั้นก็หมายถึงว่าถ้าไม่นับในสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้ากำลังทำอยู่ เพราะในสายตาของคนเป็นหมอ สิ่งที่ผู้ชายจัดว่าหน้าตาดีมากคนนี้ทำอยู่คือการทรมานคนไข้ของเธอ
“นี่คุณทำอะไรของคุณ
“โรม...พอดายแล้ว“ สำเนียงภาษาไทยที่ฟังไม่ค่อยชัดนัก มาจากชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของคุณชายสำอาง ด้วยผมสีคาราเมลกับผิวขาวซีดและรูปร่างสูงใหญ่ ทำให้ใครๆ ต่างพากันมองออกว่าเขาไม่ใช่คนเอเชียอย่างแน่นอน
“เหอะ!“ คุณชายสำอางยอมปล่อยคอเสื้อของคนเจ็บในที่สุด แต่เขาก็ยังไม่วายมองชายหนุ่มที่หมดแรงทรุดฮวบลงไปกองอยู่ที่เท้าด้วยตาขวางๆ
“คุณนี่นิสัยแย่จริงๆ“ คุณหมอสาวต่อว่าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ใคร่พอใจนัก กับท่าทีที่เขาแสดงกับผู้ป่วย หลังจากเรียกพยาบาลสองคนให้มาช่วยกันพยุงคนเจ็บเข้าไปในห้องตรวจ คุณหมอสาวจึงเดินตามเข้าไปเพื่อทำแผลและตรวจดูอาการบาดเจ็บอื่นๆ
“นี่คุณว่าผมเหรอ? “ คิ้วข้างหนึ่งของชายหนุ่มเลิกขึ้นอย่างข้องใจ ก่อนจะมองใบหน้าหวานๆ ของคุณหมอสุดสวยที่กำลังจะเดินผ่านหน้าเขา
“ค่ะ ดิฉันว่าคุณ“ หญิงสาวรับอย่างตรงไปตรงมาพร้อมๆ กับหยุดยืนจ้องหน้าชายหนุ่มที่เอ่ยถามเธอด้วยนัยน์ตาสีนิลคู่สวย
“ตรงดีนะครับคุณหมอ อนันตญา รุ่งระวีวงศ์ ชื่อเพราะดีนะครับ“ ชายหนุ่มหยักคิ้วให้ในขณะที่อ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่หน้าอกเสื้อกาวน์ของคุณหมอสาว
“ขอบคุณที่ชมค่ะ“ หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันกลับไปเดินต่อเพื่อไปตรวจอาการผู้ป่วยของเธอ
“รู้มั้ยครับ บางครั้งเราก็ต้องใช้ความรุนแรงบ้าง...กับบางเรื่อง“ คำพูดของชายหนุ่มทำให้เท้าของอนันตญาจำต้องหยุดชะงัก
“แล้วเรื่องไหนบ้างละค่ะ ที่ต้องใช้ความรุนแรง“ หญิงสาวหันกลับไปจ้องหน้าชายหนุ่มอีกครั้ง อย่างไม่ค่อยพอใจกับความคิดของเขา
“เอาไว้เราอยู่กันสองคนแล้วผมจะบอกเป็นการส่วนตัวดีมั้ยครับ ว่า...เรื่องไหนที่ต้องรุนแรง“ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลา และมันก็ทำให้ใครหลายคนที่มองมาพากันเคลิบเคลิ้ม
“คุณน่ะว่างๆ ก็มาหาดิฉันนะคะ“
“จะชวนผมไปเดทรึไงครับคุณหมอคนสวย“
“เปล่าค่ะ ดิฉันรู้จักสัตวแพทย์เก่งๆ คนหนึ่ง ดิฉันคิดว่าเขาน่าจะช่วยผ่าหมาออกจากปากของคุณได้“ ใบหน้าสวยหวานของคุณหมอสาวเชิดขึ้นอย่างหยิ่งๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องตรวจของเธอผ่านหน้าชายหนุ่มที่กำลังยืนมองเธออย่างอึ้งๆ ไป
“จะบาปมั้ย ถ้าผมอยากให้คนร้ายที่ผมจับได้ต้องเข้าโรงพยาบาลทุกวันเนี่ย“ นัยน์ตาของชายหนุ่มจ้องมองร่างบางในชุดกาวน์สีขาวที่เดินจากไปพร้อมกับยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ในขณะที่เพื่อนชาวอเมริกันของเขาหลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ดูท่าว่าเพื่อนนายตำรวจชาวเอเชียของเขาจะหลงเสน่ห์คุณหมอสาวปากร้ายคนนี้เข้าไปเต็มๆ เสียแล้ว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เจอกันก็ปะทะคารม แสบๆดีทั้งคู่