ผิดนะ...รักอย่างนี้

เนื้อเรื่อง

ผิดนะ...ที่รักอย่างนี้

       "ย่าไม่รักหนูแล้วใช่ไหม ทำไมย่าทำกับพวกหนูอย่างนี้ หนูเป็นหลานย่านะ" เจนตะโกนใส่หน้าของย่าบังเกิดเกล้าของตัวเอง เธอตะโกนใส่ท่านทั้งน้ำตา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้เจนกับย่าก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ถึงแม่ว่าย่าพยายามจะมาคุยกับเจนก็ตาม

       "ย่าจะไปแล้วหรอค่ะ" เจนถามย่าก่อนที่ท่านจะขนกระเป๋าขึ้นรถเพื่อไปสถานีรถไฟไปยังหาดใหญ่เพื่อไปหาอาของเธอ เพราะลูกของอานั้นเพิ่งผ่าตัดเสร็จย่าจึงไปช่วยเลี้ยงน้อง

"ย่าไปแล้วนะ ทำตัวดีๆหละ โทรหาย่าบ้าง ย่าคิดถึง" ย่าพูดกับเจน เธอตบปากรับคำเป็นอย่างดีว่าฉันจะโทรหาย่าทุกวัน และย่าก็ออกรถไปที่สถานีรถไฟ พอย่าถึงบ้านของอาย่าก็โทรมาหาเธอเพื่อบอกว่าท่านถึงแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ซึ่งตลอดเวลาที่ย่านั่งรถไฟนั้นเจนได้ติดต่อกับท่านแต่ไม่สามารถติดต่อได้เลย

"เป็นห่วงย่าจัง" เจนพูดกับน้อง "ไม่ต้องห่วงหรอกเดียวย่าก็โทรมาเองแหละ" น้องของเจนพูด

 ตั้งแต่วันนั้นมาเจนก็เริ่มโทรหาย่าน้อยลงจนไม่ได้โทรเลย เพราะที่บ้านของเธอมีพี่มาอยู่เป็นเพื่อนเลยไม่เหงาเท่าไหร่ จึงไม่มีเวลาจะโทร เพราะติดทำโน้นทำนี้อยู่ตลอดเวลา จนย่าต้องโทรมาหาเจนเองว่า "ทำไมไม่โทรหาย่าเลย" เธอจึงตอบไปว่า "ไม่มีเวลา" และเวลาย่าโทรมาหาเจน เจนจะไม่ชอบรับจะให้น้องคุยเพราะเบื่อที่จะคุย

       เวลาที่ย่าไปอยู่ที่บ้านของอานั้นค่อยข้างนานอยู่ ในระหว่างที่บ้านของเจน เจนได้รับรู้สิ่งต่างๆมากมายที่ไม่เคยรู้ สิ่งที่เจนได้รู้คือ สิ่งที่ไม่ดีต่างๆที่ย่าของเธอนั้นได้ทำกับแม่ของเธอ และ สิ่งที่น้องของพ่อของเธอได้ทำ ไม่ว่าจำเอาเงินของแม่เธอไปโดยอ้างโน้นอ้างนี้กับพ่อของเธอ พอแม่ของเธอทวงเงินคืน อาที่เอาเงินไปกลับโทรไปฟ้องพ่อให้มาด่าว่าแม่ของเธอ ทำให้เธอนั้นแทบจะไม่มองหน้าของบรรดาน้องของพ่อเธอ และเธอไม่อยากจะไปเหยียบบ้านของพวกอาเหล่านั้นอีกเลย

       วันเสาร์ของอาทิตย์หนึ่ง พ่อของเธอได้พาเธอไปเที่ยวต่างจังหวัด ประจวบเหมาะที่ย่าของเธอนั้นกลับมาถึงกรุงเทพได้หลายวันพอดี พ่อของเธอจึงชวนย่าและลูกของอาคนนั้นไปเที่ยวด้วยกัน ระหว่างทางที่เธอนั่งรถไปนั้นเธอแทบที่จะไม่คุยกับย่าของเธอเลย ย่าของเธอคงรู้สึกแปลกว่าเธอนั้นเป็นอะไรรึเปล่าจึงถามเธอ เธอจึงตอบว่า "ไม่เป็นอะไรค่ะ" และเธอก็นั่งเงียบตลอดทางจนถึงบ้านพัก และตลอด 3 วันที่พักอยู่ที่นั้น เธอแทบจะไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับลูกของอากับย่าเลย พอกลับมากรุงเทพ พ่อของเธอก็ไปส่งย่ากับน้องที่บ้านของอาคนนั้น เธอไม่ลงจากรถ หรือ เปิดกระจกลงเพื่อจะเจอหน้าของอาคนนั้น เมื่อจะกลับน้องสาวของเจนก็ไหว้ลาทุกคนเพื่อขอตัวกลับแต่เธอไม่มีแต่จะคิดที่จะไหว้หรือมองหน้าอาคนนั้นอีก

       เมื่อย่าได้ไปอยู่บ้านของอาได้ 1 อาทิตย์ ย่าก็กลับมาอยู่บ้านของเธอ และย่าก็ได้ถามเธอว่า

"เจน หนูมีปัญหาอะไรไม่สบายใจรึเปล่า เกี่ยวกับพี่น้องของพ่อรึเปล่า"

เจนเงียบ "............................."

"ถ้าหนูไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้ามีอะไรที่เข้าใจกันผิดอยู่ ย่าจะได้ช่วยแก้ไขให้" ย่าว่า

"ย่า ช่วยบอกให้อาไปไกลจากครอบครัวหนูซะที" เจนพูด

"ทำไมละ อาเขาไปทำอะไรให้หนู" ย่าถาม

"ย่ายังไม่รู้อีกหรอ ว่าอาเค้าทำอะไรไว้ ย่าลองไปถามเขาดูเองสิ ย่าก็ด้วยเหมือนกัน อย่านึกว่าหนูไม่รู้นะว่าเคยทำอะไรกับแม่หนูไว้" เจนขึ้นเสียงกับย่า ทำให้ย่าของเธอตกใจ และ เสียใจเป็นอันมาก แต่ด้วยอารมย์ของเธอในตอนนั้นไม่สามารถเย็นลงได้แล้ว ทำให้ย่าของเธอต้องเดินออกไป ด้วยน้ำตาที่เสียใจที่หลายสุดที่รักของท่านพูดกับท่านอย่างนี้ พอย่าของเธอเดินออกไป น้ำตาของเจนก็หลั่งไหลออกมาเป็นสายทั่วใบหน้าของเธอ เธอเองก็เสียใจไม่น้อยที่พูดกับท่านอย่างนั้น

       เวลาผ่านไปช่างเร็วยิ่งนัก เจนกับย่าได้คุยกันเหมือนเดินแล้ว วันนั้นเป็นวันที่อาคนที่เธอเกียจได้มาที่บ้าน คนในบ้านต่างพร้อมหน้าพร้อมตากันอย่างประหลาด ทุกคนคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่เจนนี่สิกลับนั่งเงียบอยู่อีกห้องหนึ่ง เพราะเธอไม่อยากเจอหน้าคนที่เธอเกียจ ย่าเห็นว่าหลานสาวเงียบไปจึงเดินมาดูแล้วถามว่า "เป็นอะไรรึเปล่า" เธอตอบว่า "เปล่า" แล้วอาคนนั้นก็เดินตามเข้ามาในห้องแล้วพูดกับเธอว่า "เจน ทำไมเธอชอบทำตัวมีปัญหาจังเลยนะ คนอื่นเขาสนุกสนาน แต่เธอกลับมานั่งทำหน้าเหมือนมีคนตาย" ด้วยคำพูดของอาทำให้เจนทนไม่ไหวจึงตอบไปว่า "ที่ฉันต้องมานั่งในห้องนี้คนเดียวก็เพราะ เธอนั้นแหละ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ เรียบๆกลับไปซะ ก่อนที่บ้านของฉันจะสกปรก" ย่าของเธอทำหน้างง ท่านคงไม่คิดว่า เจนจะกล้าพูดอย่างนี้กับอา ย่าว่า "เจนรู้รึเปล่าหนูพูดอะไรออกมา ขอโทษอาเข้าซะ"  "หนูไม่ขอโทษ" เจนยืนยัยหนักแน่น "เพราะย่านั้นแหละที่เป็นต้นเหตุทำให้เกิดเรื่อง ถ้าย่าไม่คิดที่จะทำร้ายแม่ของหนู ไม่คิดที่จะพูดอวด ยุยงส่งเสริม ให้อามาเอาเงินแม่ของหนู ทำให้ พ่อกับแม่ต้องทะเลาะ หนูก็ต้องไม่เป็นแบบนี้" ย่านิ่ง เงียบ ทุกคนตอนนั้นเงียบ และกำลังตกใจ "นี้หรอที่ย่าบอกว่ารักหนู หนูคือหลานคนที่ย่ารักที่สุด แล้วทำไมย่าทำกับครอบครัวหนูอย่างนี้ นี้เหรอที่ย่าเรียกว่ารัก พวกหนูเป็นหลานของย่านะ หนูเคยรักย่า แต่ตอนนี้ มันจะไม่มีคำว่ารักย่าใน สมองหนูอีกต่อไป" เจนตะคอกใส่หน้าของย่าของเธอพร้อมกับที่น้ำตาไหลรินมาเป็นสายตลอดระหว่างที่พูด ตั้งแต่วันนั้นมาเจนกับย่าก็ไม่ได้เจอกันอีก เพราะย่าของเธอได้ไปอยู่กับอาคนนั้น และอาคนนั้นก็ไม่มาเหยียบบ้านเธออีกเลย .....