Together...Forever..[SNSD Yuri]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1

Together..Forever..

...1...

Kiss me,Breathe me,touch me,Say you love me..

จูบฉัน..สัมผัสฉัน..สัมผัสถึงลมหายใจของฉัน..แล้วบอกสิ..ว่ารักฉัน..

..คิมแทยอนรักยุนอา..

Miss you, Need you, Want you Said I love you..

คิดถึงคุณ..ต้องการคุณ..ฉันต้องการคุณ..ฉันพูดได้แค่ว่าฉันรักคุณ..

..อิมยุนอารักพี่แทยอน..

ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน..ตั้งแต่วันแรกที่เราสบตากัน..ตั้งแต่วันแรกที่เราได้พบกันใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ สายฟ้าแลบแปลบส่องแสงผ่านพวกเราทำให้ฉันได้เห็นพี่..ร่างเล็กเปียกปอนราวกับลูกนกตกรัง ไหล่เล็กแคบๆที่กำลังสั่น นั่งก้มหน้าหนีบเข่าปิดหูพยายามไม่รับรู้กับเสียงหรือสรรพสิ่งรอบข้าง ดูหวาดกลัวจนน่าสงสาร..ฉันเอื้อมมือออกไป..สัมผัสไหล่บอบบางที่สะดุ้งไหวอย่างแรง

"เธอ..เป็นอะไรรึเปล่า"

"ฮึก..ฮืออ"

เสี้ยววินาทีแรกที่ฉันเอ่ยทักพี่ออกไป..นาทีแรกที่เราได้สบตากัน..ฉันแทบหยุดหายใจเมื่อร่างนั้นโผเข้ากอดฉันราวกับต้องการที่พึ่งพิง..ครั้งแรกที่ได้โอบร่างบอบบางอันสั่นเทานั้น..ฉันได้สาบานกับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยมันตลอดไป..

ครอบครัวของเรารู้จักกัน จากที่ครอบครัวเล็กๆสองครอบครัวที่บังเอิญ ย้ายเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ในหมู่บ้านจัดสรรเล็กๆที่แสนจะร่มรื่นนี่พร้อมกัน น่าตลกที่แม้แต่รั้วบ้านของเราเองก็ยังอยู่ติดกัน พ่อแม่ของเราทั้งคู่ต่างพอใจที่ลูกๆของพวกเขาได้เพื่อนใหม่อย่างรวดเร็ว เพราะความเป็นลูกคนเดียวทั้งคู่ พวกเราจึงสนิทสนมกันราวกับเป็นพี่น้องแท้ๆ

แต่จากเหตุการณ์ฝนตกฟ้าร้องใต้ต้นไม้ใหญ่นั่น..พวกเขาไม่รู้หรอก ว่าความอบอุ่นเล็กๆที่เกิดขึ้นในวันนั้น..กำลังหล่อหลอมให้หัวใจเล็กๆสองดวงได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียวอย่างไม่มีใครรู้ตัว..

"ใครมาแกล้งพี่แทยอนฉันจะไม่ยกโทษให้!!"

เป็นอีกครั้งที่ร่างสูงกว่าจังก้ายืนกางแขนบังร่างเล็กที่กอดหนังสือเอาไว้แนบอก ดวงตาเล็กใต้กรอบแว่นหลุบต่ำอย่างหวาดกลัวจากเด็กผู้ชายเกเรสองสามคนที่พยายามแย่งแว่นกรอบหนามาจากเธอ โชคดีที่เวลาพักของยุนอาที่เรียนอยู่ชั้นประถมปลายไม่ห่างจากเวลาพักของเด็กมัธยมต้นมากนัก

"อิมยุนอา แกอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นให้มากนัก เด็กก็อยู่ส่วนเด็กสิวะ"

"เด็กแล้วยังไง ดีกว่าพี่ที่โตกว่าแล้วมารุมหมาหมู่รังแกผู้หญิงก็แล้วกัน!"

เด็กผู้ชายที่โดนด่าว่าหมาหมู่รังแกผู้หญิงถึงกับสะอึกอายหน้าแดงที่ถูกยุนอา เด็กชั้นต่ำกว่ามายืนตะโกนชี้หน้าด่าปาวๆอย่างไม่เกรงกลัวเค้าที่เป็นรุ่นพี่ ซ้ำยังสายตาของเด็กคนอื่นที่กำลังจับกลุ่มมองมาจากเสียงตะโกนที่ดังลั่น ทำให้เค้าที่คิดว่าอยากจะแกล้งแทยอนแค่เล่นๆ กลับกลายเป็นสองแขนหนาเดินเข้ามาผลักยุนอาจนเซล้มลงไปนั่งกับพื้น

"ยุนอา!!"

เมื่อแผ่นหลังที่ยืนปกป้องเธอมาก่อนหน้านี้ล้มลง แทยอนไม่ช้าที่จะรีบเข้าไปประคอง แต่คนที่ถูกพลักกลับเร็วกว่า ยุนอาก่อนที่จะล้มลงแตะพื้น เด็กสาวยันตัวเองขึ้นแล้วพุ่งเข้าหารุ่นพี่ที่พลักเธอจนล้มทันที เกิดการตะลุมบอนระหว่างร่างสูงบางกับเด็กผู้ชายสองคนที่ต่างไม่มีใครยอมใคร โชคดีที่เรื่องจบลงตรงที่มีเด็กนักเรียนคนอื่นวิ่งไปแจ้งอาจารย์ฝ่ายปกครองให้มาห้ามไว้จนไม่มีใครต้องบาดเจ็บมากไปกว่านี้

"ฉันละเหนื่อยใจกับเธอจริงๆเลยนะ อิมยุนอา..ครูรู้ว่าเธออยากปกป้องพี่สาวเธอ แต่นี่ก็ทำเกินไปหน่อยนะ เธอเองก็เป็นเด็กผู้หญิงน่าจะเรียบร้อยให้ได้ครึ่งนึงของแทยอนเค้าบ้างก็ดี"

คุณครูพยาบาลบ่นให้ยุนอา ขาประจำห้องพยาบาลที่ชอบมีเรื่องต่อยตีกับเด็กผู้ชายชั้นสูงกว่าได้ฟัง พลางจับร่างที่นั่งไม่ติดที่ แปะพลาสเตอร์ยาลงบนแผลตรงหางคิ้ว เหตุผลก็เดิมๆที่ทะเลาะกันก็คงเพราะเหล่าเด็กผู้ชายพวกนั้นที่อาจจะแค่อยากจะเห็นใบหน้าใสๆใต้กรอบแว่นหนานั่นสักครั้งละมัง คงจะจริงที่เค้าว่าเด็กผู้ชายนั้นชอบแกล้งคนที่ตัวเองแอบชอบ..ติดแค่เจ้าลูกหมาตัวน้อยองค์รักษ์นี่หล่ะ..ที่คงจะไม่ยอมให้ใครได้เข้าใกล้ร่างบางนี้ได้แม้แต่คนเดียว..รักกันดีจริงๆ พี่น้องคู่นี้..

"โอ๊ย หนูเจ็บนะ อาจาร์ย เมื่อไหร่จะเสร็จคะ"

"บ่นทำไมละ เอ้า เสร็จล่ะ"

ครูพยาบาลบอกหลังจากล้างแผลทายาแล้วติดพลาสเตอร์ลงบนข้อศอกมนนั้นเป็นที่สุดท้าย ดูเอาเถอะ แผลเก่าตรงต้นแขนยังไม่ทันหายดี แผลใหม่ก็มาอีกแล้ว ร่างเล็กที่ยืนรออยู่นอกห้องแง้มประตูเข้ามาก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อถูกอนุญาติให้เข้ามาได้ ดวงตาหวานใสใต้กรอบแว่นที่น้อยคนจะได้เห็น ส่งสายตาเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง พอเจ้าของเข้ามาหน่อย เจ้าลูกหมาน้อยก็ทำทีอ้อนเจ็บให้แทยอนต้องก้มลงเป่าแผลตรงหางคิ้ว ทำเอาครูสาวใจดีประจำห้องพยาบาลอดไม่ได้ต้องอมยิ้มไม่รู้ตัว

"พวกเธอนี่รักกันดีนะ จะปกป้องแทยอนก็ดีอยู่ แต่อย่าให้มันมากนักละ ยุนอา เธอเองก็เป็นเด็กผู้หญิงนะ ดูแลตัวเองบ้างสิ"

"หนูไม่สนหรอกค่ะ ใครมารังแกพี่แทยอน ให้หนูอยู่เฉยๆ หนูไม่ยอมหรอก"

"ยุน.."

แทยอนออกปรามเจ้าลูกหมาน้อยที่พยายามเถียงอาจารย์เพื่อปกป้องเธอ ในใจเธอเองลึกๆก็ดีใจที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เธอมีปัญหา แผ่นหลังเล็กๆของยุนอาก็จะออกมาปกป้องเธออยู่เสมอ แต่พอเห็นยุนอาต้องมาเจ็บตัวบ่อยๆเพราะเธอแบบนี้ เธอเองก็ชักจะไม่สบายใจซะแล้ว

"ยุน เจ็บแผลรึเปล่า.."

"ไม่เลยสักนิด พี่อย่าห่วงเลยน่า"

เด็กสาวอายุน้อยกว่าบอกพลางยิ้มกว้าง มือของแทยอนที่จะเอื้อมมาสำรวจบาดแผล ถูกยุนอาคว้าไป มือเล็กที่จับกันไว้ถูกแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดีจากคนตรงหน้า วันนี้ยุนอาดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทั้งคู่รีบตรงกลับบ้านเร็วกว่าปรกติที่ทุกวันพวกเธอจะไปนั่งทำการบ้านกันก่อนที่สวนใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น

แทยอนอมยิ้มเงยหน้ามองยุนอาที่ยังยิ้มกว้างไม่ยอมหุบ แกว่งแขนเธอไปมา อดตื่นเต้นแทนไม่ได้ เพราะวันนี้เป็นวันที่คุณแม่ของยุนอาจะกลับมาบ้านเร็วกว่าทุกวัน แม่ลูกคงจะได้นั่งคุยกันหรืออาจจะทานข้าวเย็นพร้อมกันหลังจากที่ต้องฝากยุนอาให้ทานข้าวเย็นกับครอบครัวของแทยอนมาได้สักพักหนึ่งแล้ว

ครอบครัวของยุนอามีปัญหาจากพิษเศรษฐกิจไม่นานหลังจากที่ยุนอาขึ้นชั้นประถมห้า ปีนึงมาแล้วที่คุณพ่อของยุนอาต้องย้ายไปทำงานอยู่ที่อื่นไกลจากบ้านเพื่อจะหาเงินมาจุนเจือครอบครัว คุณแม่ของยุนอาที่ไม่เคยต้องทำงานก็ต้องออกทำงานจนต้องกลับบ้านมืดค่ำหลังจากที่ยุนอาเข้านอนแล้วและออกไปก่อนเด็กสาวจะตื่นเป็นประจำ บ้านที่ถึงแม้จะไม่ใหญ่โตมากนัก แต่มันก็ดูกว้างจนอ้างว้างเมื่อเด็กตัวเล็กๆต้องตื่นและกลับมาแล้วไม่เจอใครรออยู่เหมือนอย่างเคย

"บายๆ ยุน เจอกันพรุ่งนี้ ฝากสวัสดีคุณแม่ด้วยนะ"

"อื้ม บายๆ พี่แทยอน"

แทยอนโบกมือจนยุนอาวิ่งหายลับเข้าไปยังบ้านข้างๆ หลังจากมาส่งแทยอนจนถึงหน้าบ้านแล้ว แต่ยังไม่ทันที่แทยอนจะเข้าบ้าน เสียงตะโกนลั่นจากข้างบ้านก็ทำให้แทยอนต้องวิ่งกลับไป

"แกจะหาเรื่องมาให้ฉันสักเท่าไหร่กัน ห๊า!! วันนี้อาจารย์โทรมาบอกว่าแกไปทะเลาะกับพวกผู้ชายมาอีกแล้ว!!ฉันทำงานมาเหนื่อยๆ จะไม่ต้องให้ได้ฟังเรื่องแบบนี้สักวันได้ไม๊ ออกไปเลยนะ ชั้นไม่มีลูกอย่างแก!!"

เสียงกราดเกรี้ยวที่แทยอนไม่เคยได้ยินมาก่อนจากคุณน้าผู้หญิงที่ดูใจดีเสมอ แทยอนเปิดประตูรั้วบ้านยุนอาเข้าไป มือเล็กที่วันนี้ได้ปกป้องเธอกำลังทุบประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำตาไหลนองเต็มหน้า แก้มเนียนข้างขวาเป็นรอยแดงจัดเต็มแก้ม..

"หนูขอโทษ ฮืออ แม่ค่ะ อย่าทิ้งหนูไว้ข้างนอก หนูอยากเจอแม่นะ ฮึก ฮือๆ หนูขอโทษ"

"ยุนอา.."

แทยอนตรงเข้าไปที่ร่างสูงนั้นก่อนจะค่อยๆโอบร่างยุนอาที่คู้ลงหลังจากการสะอื้นไห้อย่างหนักมาไว้แนบอก ร่างเล็กกัดริมฝีปากแน่น ไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้น..ไม่สามารถถามอะไรได้ในตอนนี้ จากเด็กสาวที่เคยดูเข้มแข็งพร้อมที่จะปกป้องเธอเสมอ..ในตอนนี้ ยุนอา..กลับดูอ่อนแอเหลือเกิน..ร้องไห้ตัวโยนราวกับเด็กเล็กๆ..ให้พี่ปกป้องเธอบ้างจะได้ไหมนะ..ยุนอา..

"น้องหลับแล้วหรอลูก แท"

"ค่ะ พ่อ"

แทยอนลงมาชั้นล่างหลังจากที่แน่ใจว่ายุนอาหยุดร้องไห้และหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อน ร่างบางในชุดนอนนั่งลงตรงข้ามผู้เป็นพ่อในห้องครัวที่มีสีหน้ากังวลไม่ต่างกัน

"ทำไมค่ะ คุณแม่? ทำไมคุณน้าถึงได้ตียุนอา? ทั้งๆที่ปรกติคุณน้าใจดี แล้วก็รักยุนอามากแท้ๆนะคะ"

"คงเพราะสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไปน่ะ ลูก คุณนายอิมคงจะเครียดมากกับปัญหาทางบ้านที่เกิดขึ้น เพราะเธอไม่เคยต้องออกไปทำงาน ความเหนื่อยล้าสะสมมากไป จนต้องไปลงกับยุนอาที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"

ผู้เป็นแม่ของร่างบางเอ่ยพลางดันแก้วนมอุ่นๆไว้ตรงหน้าลูกสาวก่อนจะนั่งลงเคียงข้าง

"แม่เองที่ไปคุยกับเธอมา  เธอเองก็เสียใจที่ตียุนอานะ เพราะทางที่ทำงานที่เธอทำงานอยู่ตอนนี้ กำลังมีปัญหาและจะอาจจะต้องปลดพนักงาน เธอเองเลยเครียดมาก"

"เราช่วยอะไรบ้านยุนอาไม่ได้เลยหรอค่ะ พ่อ"

ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าเบาๆ ใช่ว่าเค้าเองจะไม่อยากช่วย ครอบครัวทั้งคู่สนิทกันพอสมควรหลังจากที่ย้ายเข้ามาสมัยที่ลูกสาวของทั้งสองยังเรียนชั้นประถม ก็ได้ยุนอาที่คอยปกป้องดูแลแทยอนที่เป็นเด็กเรียบร้อยไม่ให้โดนรังแกอยู่ไม่ห่าง ลูกสาวเค้าเองก็ร่าเริงขึ้นมากเพราะมียุนอาเปรียบเหมือนน้องสาวที่อยากได้มานาน เค้าเองก็เอ็นดูยุนอา แต่เรื่องเงินเรื่องทองที่ตอนนี้ใช่ว่าตัวเค้าเองจะไม่เดือดร้อน แค่เพราะบริษัทที่เค้าทำงานอยู่นั้น ยังโชคดีไม่มีแผนจะปลดพนักงานเหมือนของพ่อยุนอาเท่านั้นเอง..

แทยอนถูกไล่ขึ้นมานอนเมื่อถึงเวลาอันสมควร ปัญหาของผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่เองก็ไม่อยากที่จะให้เด็กๆต้องมามีส่วนร่วมรับรู้ พ่อกับแม่ของแทยอนสัญญาว่าจะดูแลยุนอาให้ดีตามคำขอร้องฝากฝังที่ได้มาจากบ้านของยุนอา แทยอนเองก็หวังว่าพ่อและแม่จะช่วยแก้ปัญหาให้ยุนอาได้ แล้วตัวเธอล่ะ..จะทำอะไรให้ยุนอาได้บ้าง..

"อือ แม่ค่ะ"

ร่างสูงในผ้าห่มผืนหนาบนเตียงของแทยอนครางเบาๆเมื่อเธอกำลังจะล้มตัวลงนอน ยุนอาขยี้ตาที่บวมช้ำน้อยๆ ก่อนจะลืมตามาพบแทยอน

"พี่แท.."

"ยุน? พี่ทำให้ตื่นหรอ ขอโทษนะ"

มือเรียวบางลูบศรีษะเด็กน้อยคนที่เคยคอยออกโรงปกป้องเธอเสมอ ปัดปอยผมที่ระใบหน้าให้ทัดหู ยุนอาซุกตัวเบียดเข้าหาคนตรงหน้าอย่างต้องการหาที่พึ่งพิง สองแขนกอดเข้ากับเอวบางของแทยอน เสียงสะอื้นน้อยๆดังลอดมาจาก ใบหน้าที่ซุกอยู่ระหว่างอกของเธอ

"แม่ไม่รักยุนอีกแล้ว.."

เสียงอู้อี้เพราะแรงสะอื้นแต่แทยอนกลับได้ยินมันชัดเจนจนรู้สึกเจ็บเข้าไปถึงหัวใจ..เธอไม่อยากให้ยุนอาต้องร้องไห้..ไม่อยากให้ยุนอาต้องเจ็บปวด..อยากจะปกป้องยุนอาให้ได้แม้เพียงสักนิด..

"ยุน?"

"แม่คงไม่รักยุนอีกแล้ว..ทุกทีถึงแม่ตียุนแม่ก็จะให้ยุนเข้าบ้าน แต่นี่แม่ไล่ยุนออกมา แม่คงไม่อยากได้ยุนแล้ว.."

เด็กน้อยยังคงกลั้นเสียงสะอื้น สาเหตุที่รอยแผลของยุนอาไม่ยอมหายสักทีในตอนแรกที่แทยอนคิดว่าเพราะไปมีเรื่องบ่อยครั้ง ตอนนี้เธอรู้สาเหตุที่แท้จริงแล้ว..

"แม่ตียุน..บ่อยแค่ไหนหรอ?"

"ไม่รู้สิ แม่กลับมาทีไรก็ตียุนทุกที บอกว่ายุนดื้อชอบไปมีเรื่องกับพวกเด็กผู้ชาย แต่ไม่ใช่เพราะพี่แทหรอกนะ เพราะยุนดื้อเองตังหาก"

ดูเอาสิ ถึงแม้เวลาที่ตัวเองกำลังเจ็บปวดแบบนี้ เธอก็ยังออกตัวก่อนเพื่อปกป้องฉันที่ไม่ได้เรื่องคนนี้..

"ฮึก..ขอโทษนะยุน"

"พี่แทร้องไห้ทำไม ไม่ใช่เพราะพี่แทหรอก ยุนดื้อเอง ไม่ต้องร้องนะ"

ปลายนิ้วเล็กๆไกล่เกลี่ยน้ำตาบนหน้าฉันเบาๆ รอยยิ้มและความอ่อนโยนของยุนอาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ทำไมทั้งๆที่เธออายุน้อยกว่าฉันแค่สองปี กลับสามารถก่อร่างสร้างความอบอุ่นจนทำให้หัวใจฉันพองโตได้อยู่เสมอ..

ฉันดึงร่างสูงกว่านั้นเข้ามาในอ้อมกอด กดจูบเบาๆลงไปที่หน้าผากมนนั้นทำเอาเจ้าตัวหน้าขึ้นสี น่ารักจังนะ..

"พี่แท.."

"พี่รักยุนนะ..ไม่มีใครรักยุนก็ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะอยู่กับยุนเอง"

"พี่แท.."

ยุนอาครางเสียงเบาราวกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดออกไป เธอเบียดตัวเข้ามากอดฉันมากขึ้น

"ยุนก็รักพี่แท.."

เสียงอู้อี้แผ่วเบาจากเจ้าลูกหมาตัวน้อยที่ซุกหน้าเข้ากับไหล่ของฉันเพื่อซ่อนใบหน้าที่เขินอายของตัวเองไว้..น่าแปลกที่ปลายเสียงแผ่วเบานั่น ทำให้ฉันรู้สึกดีใจ..ดีใจมากเหลือเกิน ฉันพยายามแงะใบหน้าหวานที่มักจะแต่งแต้มรอยยิ้มอยู่เสมอให้ขึ้นมาจากไหล่ของฉัน ยุนอาขืนตัวอยู่พักหนึ่งก็ยอมเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างเขินอาย ฉันยิ้มขำกับอาการนั้นจนร่างที่อยู่บนตัวฉันเกิดอาการงอนขึ้นมาจะซุกหน้ากลับลงไปที่เดิม แต่ฉันจับพวงแก้มนิ่มที่ยังมีรอยจางๆสีแดงแต้มอยู่อย่างเบามือนั่นเอาไว้ ปลายนิ้วเกลี่ยเบาๆ

"ยังเจ็บอยู่ไหม"

ฉันถามอย่างเป็นห่วง ยุนอาส่ายหน้าช้าๆ ฉันดึงใบหน้านั่นลงมาก่อนจะกดจูบเบาๆลงบนรอยจางๆนั่น อยากให้จะยุนอาหายเจ็บปวด ไม่ต้องคิดถึงเรื่องอะไรนอกจากฉัน อยากจะปกป้องยุนอาให้มีความสุขตลอดไป ริมฝีปากเลื่อนจากพวงแก้มนิ่มนั่น เลยเบี่ยงขึ้นมายังปลายจมูกโด่ง ไล่ต่ำลงมาถึงปลายคางมน ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะสัมผัสกัน เนิ่นนาน..

ไม่รู้หรอกว่าคนที่รักกันต้องทำเช่นไร ไม่รู้หรอกว่าคำรักนั้นเมื่อออกมาจากความรู้สึกเล็กๆของเด็กสองคนที่ดูยังจะไม่ประสีประสากับโลกใบนี้มากนักนั้นจะมั่นคงแค่ไหน รู้แต่เพียงว่าอ้อมกอดเล็กๆที่แสนอบอุ่นนี้จะไม่มีทางปล่อยมือ อยากจะปกป้องกันและกันอยู่อย่างนี้ตลอดไป..

.............
......
..

ทูบีคอนตินิวส์~

สวัสดีค่า!!

กลับมาพร้อมกับยุนแทที่เคยโปรยไว้คร่า~

ฝากด้วยนะค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ตั้งใจแต่งม๊ากมากก >w<

ส่วนเรื่อง Saying รออีกไม่นานนะค่ะ (จริงอะ?)

ยุนแทนี่จบคงได้ฤกษ์ลง ฮ่าๆๆ เรื่องนี้ไม่ยาวค่ะ สัก 2-3 ตอน (มั้ง?)

ฝากไว้ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ >w<