ตอนที่ 1 : minwoon | warm eyes
WARM EYEYS
Paring : Lim Youngmin × Jeong Sewoon
_________________________
ชีวิตช่างภาพฟรีแลนซ์ทำงานเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมงแบบผมไม่ค่อยมีเวลาว่างมากนัก วันๆอยู่แต่หลังกล้อง กดชัตเตอร์ จัดการคอมโพส ตกแต่งภาพ สร้างผลงานเพื่อให้ลูกค้าพึงพอใจที่สุด
'ยองมิน พี่มีงานให้ทำ สนมั้ย' พี่จีซองเดินเข้ามาหาผมในสตูดิโอถ่ายภาพที่สร้างขึ้นจากน้ำพักน้ำแรงของผม(และเงินสนับสนุนบางส่วนจากพ่อและแม่) เขายื่นรายละเอียดงานให้ผม ผมพิจารณาอย่างคร่าวๆก็ดูไม่มีอะไรมากมายนัก จึงตอบตกลงไป
งานล่าสุดที่พี่จีซองหามาให้คือการถ่ายแบบโปรโมตงานในคณะของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง อีกสองวันพวกเขาถึงจะมาถ่ายทำกันที่สตู
และวันถ่ายงานก็มาถึง ผมและเด็กๆนักศึกษาร่วมงานกันตั้งแต่เช้า เป็นคอนเซปท์เกี่ยวกับดนตรี ทุกๆคนต่างมีพรอปเป็นเครื่องดนตรีหลากหลายชนิด ถ่ายทั้งเดี่ยว คู่ และกลุ่ม ผมกดชัดเตอร์ไปเรื่อยๆ วางท่าทางจัดองก์ประกอบให้รูปดูดียิ่งขึ้น จนกระทั่งคนสุดท้ายของงานในวันนี้
'ช่างภาพอิม ผมจองเซอุนครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ'
เด็กผู้ชายร่างผอม ตัวเล็กกว่าผมไม่มากนัก ใส่เสื้อเชิร์ท กางเกงยีนส์สีซีด ถือกีตาร์สีคล้ายกันกับขนมพุดดิ้งเข้ามาในเซ็ท เขาโค้งให้ผมด้วยความสุภาพ
ผมตะโกนบอกให้เขาทำท่าทางตามแบบของผมเพื่อความสวยงามของรูป ซึ่งเขาก็ทำตามอย่างว่าง่าย
งานในวันนั้นผ่านไปได้ด้วยดี มีผู้คนมากมายผ่านเข้ามาอยู่ในกล้องของผม แต่ไม่มีใครน่าสนใจเท่ากับเด็กตัวผอมคนนั้นเลย
บนโลกนี้มีเรื่องบังเอิญตั้งหลายอย่างและเราก็ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นกับใคร
และมันก็เกิดขึ้นกับผม
ในวันที่ผมออกไปหาแรงบันดาลใจ พกกล้องถ่ายรูปขนาดเล็กเดินทางออกไปยังนอกเมืองที่ห่างไกลจากความวุ่นวาย บนรถไฟช่วงบ่ายที่ไม่ค่อยมีผู้คนมากเท่าไหร่นัก ผมได้พบกับจองเซอุนอีกครั้ง
เพราะจุดหมายปลายทางเดียวกัน ทำให้เราได้เริ่มพูดคุยและรู้จักกันมากยิ่งขึ้น
ในขณะที่คนตัวผอมกำลังนั่งเขียนเพลงท่ามกลางผืนหญ้ากว้าง ตัวผมเองก็ได้เก็บความทรงจำเกี่ยวกับเขากลับมาด้วย
ผมได้เจอกับเซอุนบ่อยขึ้นหลังจากที่ไปทริปแบบบังเอิญด้วยกันในครั้งแรก ติดต่อกันผ่านแอปพลิเคชั่นและโทรศัพท์มือถือ เซอุนเป็นนักศึกษาชั้นปีที่สี่แล้ว อายุเขากับผมห่างกันประมาณห้าปีได้
ผมชอบเสียงดนตรีของเขา
และเซอุนก็ชอบภาพถ่ายของผม
สองสิ่งนี้ทำให้เราได้เรียนรู้ตัวตนของกันและกันมากขึ้น
เซอุนยังคงเป็นนักศึกษาที่ดี เขามีงานแสดงที่มหาวิทยาลัยบ่อยครั้ง และแน่นอน ถ้าหากมีเวลาว่าง ที่นั่งที่หนึ่งในโรงละครจะต้องเป็นของผม
ผมชอบบอกว่าเขาเป็นคนที่จัดคอมโพสท์รูปได้ง่าย ทำให้รูปที่ถ่ายออกมามุมไหนมันก็ดูมีมิติไปเสียหมด ผมเลยชอบชวนเด็กตัวผอมมาอยู่ในเฟรมบ่อยครั้ง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จองเซอุนก็มักจะทำหน้ามุ่ยใส่ผมเสมอ
หาว่าผมขี้โม้บ้างล่ะ อวยเขามากเกินไปบ้างล่ะ
ซึ่งผมมองว่า มันน่ารัก...
'ไม่ใช่เสียหน่อย ที่พี่พูดไปคือความจริงนะ'
เวลาไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน รู้ตัวอีกทีไฟล์ภาพในคอมพิวเตอร์แลปท็อปของผมก็มีชื่อจองเซอุนอยู่แล้ว
.
.
บ่ายวันหนึ่งผมนัดเซอุนมาที่สตูดิโอของผม ผมให้เหตุผลว่าอยากจะลองกล้องใหม่ที่เพิ่งซื้อ โดยให้เขามาเป็นแบบให้
ตั้งแต่ช่วงมัธยม มหาลัย จนถึงวัยทำงาน ผมมักจะได้ยินเพื่อนๆหรือใครก็ตามบอกว่าถ้าหากตกหลุมรักใครสักคน เราจะรู้สึกเหมือนผีเสื้อนับล้านตัวบินวนอยู่ในท้อง หรือใจเต้นแรงจะเหมือนจะหลุดออกมาจากอก
ผมเฝ้านึกอยู่หลายครั้ง ว่ามันเป็นไปได้ด้วยหรือ?
จนกระทั่งวันนี้..
เซอุนในชุดเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล จัดท่าทางอย่างเป็นธรรมชาติ สายตาของเขามองมาที่กล้องของผม ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกาย ผมสบตาคู่สวยผ่านเลนส์นั้น
จองเซอุนยิ้มให้กับผม
ช่างเป็นอะไรที่สวยงามที่สุดในโลก แม้แต่กล้องราคาแพงก็ไม่สามารถเก็บรายละเอียดได้ทั้งหมด
กดชัตเตอร์ครั้งแล้วครั้งเล่า
เปลี่ยนจากใช้เลนส์กล้องมาเป็นใช้สายตาของตัวเองมองไปยังอีกคน
'พี่ว่า...'
'ครับ?'
'เซอุน พี่ชอบเรา'
.
.
.
ผมพูดออกไปโดยที่ไม่ได้ลังเลอะไร ไม่ได้สนว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่าไรเสียด้วยซ้ำ
เด็กตัวผมหัวเราะ ไม่มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด
และส่งยิ้มที่สดใสให้กับผมอีกครั้ง...
ผมก็รู้ได้ทันทีว่าความรู้สึกที่ผมเฝ้านึกหามาตลอดนั้นเป็นเช่นไร
จองเซอุนได้ให้คำตอบผมไว้หมดแล้ว
_________________________
#มุ๋นฟิค
สวัสดีค่า มุ๋นเองนะคะ แว้บไปแว้บมาสุดท้ายก็มาจบที่เด็กดี5555 ย้ายบทความในส่วนฟิคบรรยายสั้นๆไว้ที่นี่เลยนะคะ
ขอฝากเนื้อฝากตัวไว้อีกครั้งนึงนะคะ มีข้อแนะนำติชมคุยกันได้น้าที่ทวิตเรา @moonforthemoonn นะครับ ขอบคุณมากๆนะคับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
