หลอกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #16 : เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ (100%)

วันรุ่งขึ้น ณ บ้านเกริกพล

‘’คุณแม่ขา เดี๋ยวจิ๋วออกไปหาเพื่อนๆหน่อยนะคะ บ่ายๆจะกลับค่ะ’’

‘’เพื่อนที่ไหนจ๊ะ? ถึงต้องรีบไปหากันแต่เช้าขนาดนี้ แล้วแทนที่จะอยู่กับแม่ให้หายคิดถึงก่อน เดี๋ยวเย็นก็ต้องขึ้นเครื่องกลับแล้ว’’

‘’นัดไงคะคุณแม่..ลูกชายสุดที่รักของคุณแม่ไง’’

เพราะเธอต้องไปทำงานใช้ทุนที่ต่างจังหวัด จึงได้ไหว้วานเพื่อนสนิทอย่างนายแพทย์ณัฐภัทร หรือเรียกกันสั้นๆว่าหมอนัดมาคอยดูแลมารดาของเธอ…จนทำให้ท่านรักและเอ็นดูเพื่อนของเธอคนนี้จนรับมาเป็นลูกรักแทนที่เธอไปเรียบร้อย

‘’อ๋อ…งั้นก็ไปเถอะจ๊ะ แล้วฝากบอกหมอนัดด้วยนะ ว่าเย็นนี้ว่าง แม่ชวนมาทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อย เพราะลูกลูกสาวตัวดีจะหนีกลับต่างจังหวัดแล้ว’’

‘’โธ่! คุณแม่…’’

จิ๋วบ่นกระปอดกระแปดอีกเล็กน้อยแล้วก็ออกจากบ้านไป โดยที่อีกคนหนึ่งที่มาขออาศัยชายคายยังไม่ตื่น ก็เพราะกลัวว่านิวจะขอตามไปด้วยเนี่ยแหระ ถึงต้องรีบออกจากบ้านเช้าขนาดนี้

‘’คุณน้าคะ…น้องจิ๋วยังไม่ตื่นอีกเหรอค่ะ’’

คล้อยหลังจิ๋วออกไปได้ไม่เท่าไร นิวอก็เดินลงมาจากห้องนอนรับแขก

‘’ตื่นแล้วจ๊ะ แล้วก็ออกไปข้างนอกแล้ว เดี๋ยวบ่ายๆกลับ’’

‘’ไปไหนคะ’’

‘’ไปหาเพื่อนเขาน่ะ…เป็นหมอเหมือนกัน นิสัยดีและน่ารักมากเลยนะ คอยมาเยี่ยมและอยู่คุยเป็นเพื่อนน้าบ่อยๆนี่น้าก็ฝากชวนหมอหมอนัดมาทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนแล้ว นิวอาจจะเจอก่อนกลับเนี่ยแหระจ๊ะ’’

นิวคิดตาม แล้วนิวก็จินตนาการถึงคุณหมอคนสวยอีกคน ที่ดูเงียบๆเรียบร้อย เป็นเด็กเรียนเต็มตัว คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลหรอกสินะ

….แต่ความจริงกลับไม่เป็นตามที่นิวจินตนาการ…..

จิ๋วเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่จัดร้านอย่างน่ารักร้านหนึ่ง สายตาสอดส่องหาเพื่อนชายที่เธอนัดไว้ แล้วเธอก็พบผู้ชายที่มีรอยยิ้มสุดแสนจะน่ารักคนนั้น

‘’รอนานไหมจ๊ะ?’’

‘’นาน…นัดรอจิ๋วหลายเดือน กว่าจะยอมมาเจอได้’’

ณัฐภัทรแกล้งแซวเพื่อนเล่น และก็ได้เห็นใบหน้ามุ่ยน่ารักๆนั้นจริงๆ

‘’จิ๋วถามถึงวันนี้หรอก…ชิ’’

‘’ไม่นานคร้าบ พอใจรึยัง ถ้าพอใจก็นั่งได้แล้วสาวน้อย’’

จิ๋วยอมนั่งลง แล้วก็ยกมือเรียกพนักงานในร้าน

‘’ไม่ต้อง นัดสั่งให้จิ๋วแล้ว’’

‘’สั่งอะไรไปล่ะ’’

จิ๋วพลิกเมนูไปมา เผื่ออยากจะสั่งอะไรเพิ่มเติมอีก

‘’วาฟเฟิลช็อก…แพนเค้กกล้วยหอม ลาเต้ปั่นเพิ่มวิปครีมเยอะๆ จะเอาอะไรอีกล่ะครับ’’

…สั่งมาซะครบเลย ช่างสมกับเป็นเพื่อนรู้ใจจริงๆ…

‘’ไม่สั่งเพิ่มแล้วค่ะ ขอโทษนะจ๊ะน้อง’’

จิ๋วส่งเมนูคืนพนักงาน แล้วก็กลับมาส่งยิ้มประจบให้เพื่อน

‘’นัดนี่เป็นเพื่อนที่รู้ใจจิ๋วที่สุดจริงๆเดี๋ยวไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนจิ๋วหน่อยนะ ไม่ได้เข้ากรุงตั้งนานแล้ว ต้องช้อปให้กระเป๋าเบาขึ้นสักหน่อยวันนี้’’

…คำก็เพื่อน สองคำก็เพื่อน เธอจะเคยรู้อะไรบ้างไหมจิ๋ว…

‘’จะให้นัดไปเป็นคนถือของให้ล่ะสิ’’

‘’รู้ใจอีกแล้ว นัดไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจิ๋วบ้างไหมเนี่ย’’

…นัดรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับจิ๋ว แต่จิ๋วสิไม่รู้อะไรเกี่ยวกับนัดเลย…

‘’นัดๆร้านนั้นสวยจัง เข้าไปดูหน่อยนะ’’

‘’ไปสิ…’’

ณัฐภัทรยอมโดนลากจูงเข้าไปในร้านเสื้อผ้าสตรีที่เขาไม่มีทางเข้าแน่ถ้ามาคนเดียว แต่นี่เพราะเธอ เธอคนเดียวที่ทำให้เขายอมถือถุงเสื้อผ้าและข้าวของพะรุงพะรังแบบนี้ แล้วเดินตามเธออย่างไม่มีบ่นสักคำ…

‘’นัดว่าจิ๋วใส่ชุดนี้แล้วจะสวยไหม’’

จิ๋วยกชุดเดรสสายเดียวสีชมพูหวานขึ้นมาโชว์เขา

‘’จิ๋วใส่ชุดไหนก็สวยอยู่แล้ว’’

…ยิ่งถ้าเธอใส่ชุดนี้ จะกลายเป็นเจ้าหญิงแสนหวานไปเลยทีเดียว…

‘’นี่ชมจากใจจริง หรือแกล้งพูดเพื่อให้จิ๋วดีใจเล่นเนี่ย’’

‘’ใจจริงสิ’’

จิ๋วยิ้มหวานรับคำชม…แล้วก็ยื่นชุดให้พนักงานขายพร้อมบัตรเครดิต

‘’คนอื่นเค้าจะชมจิ๋วแบบที่นัดชมไหม’’

‘’จิ๋วหมายถึงใครล่ะ พี่นิวของจิ๋วเหรอ’’

เพื่อนสนิททุกคนต่างรับรู้ว่าเจ้าของหัวใจของจิ๋วมาตั้งแต่เด็กก็คือคนที่ชื่อนัภัสสร หรือพี่นิวของเธอ…เพราะทุกคนต่างก็เคยเห็นรูปเด็กผู้หญิงผมสั้นน่ารักน่ารักที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าเงินของเธอมาตลอดเวลา…

‘’พี่นิวเขาไม่ชมจิ๋วหรอกมั้ง เขามีผู้หญิงอื่นให้ชมเยอะแยะไป’’

ท้ายเสียงเบาลงจนคนฟังสังเกตได้….

‘’ชมสิ จิ๋วของนัดน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นแล้วไม่ชมก็ตาบอดแล้วแหละ’’

‘’ขอบคุณนะนัด…นัดเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของจิ๋วเลย’’

…เปลี่ยนจากคำว่าเพื่อน เป็นอย่างอื่นแทนได้ไหมจิ๋ว นัดไม่ชอบคำนี้เลย เพื่อนรัก….

จิ๋วเดินซื้อของตามประสาผู้หญิงอีกพักใหญ่กว่าจะกลับบ้านโดยมีเพื่อนสนิทอย่างณัฐภัทรคอยเป็นสารถีขับรถมาส่ง เพราะจิ๋วเคยมีประสบการณ์ร้ายในการขับรถ เธอจึงกลัวการขับรถตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา…

‘’ขอบคุณนัดมากนะที่ยอมเดินชอปปิ้งเป็นเพื่อน แถมยังต้องมาส่งจิ๋วอีกแบบนี้’’

‘’เมื่อก่อนนัดมาส่งจิ๋วยังไง ตอนนี้นัดก็ยังอยากทำแบบเดิมอยู่’’

จิ๋วแอบเอื้อมมือไปหยิกแก้มเพื่อนชายด้วยความมันเขี้ยวในความเป็นคนน่ารักของเขา เพื่อนเราน่ารักแสนดีขนาดนี้ ทำไมไม่มีแฟนสักทีนะ…

…หรือว่า…เพื่อนเราจะไม่ได้ชอบผู้หญิง…

‘’ทำไมจิ๋วมองหน้านัดแบบนั้น…คิดอะไรพิเรนทร์อยู่ใช่ไมเนี่ย?’’

‘’รู้ทันอีกแล้ว’’

จิ๋วเปิดประตูลงมาจากรถ…แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ชวนเพื่อนชายมาทานข้าวเป็นเพื่อนมารดาตามที่ท่านสั่งเลย จึงหันกลับไปเคาะกระจกเรียก

‘’ก๊อกๆๆ’’

ณัฐภัทรไม่ได้เปิดกระจกลง แต่กลับเปิดประตูลงมาหาเธอเลย

‘’ลืมอะไรอีกล่ะสาวน้อย?’’

‘’คุณแม่ฝากมาชวนทานข้าวเย็น เพราะจิ๋วจะกลับก่อน…นัดว่างไหม?’’

‘’ว่างสิ เดี๋ยวนัดดูแลคุณแม่ให้ ไม่ต้องห่วงหรอก’’

‘’ดูแลดีขนาดนี้ คุณแม่จิ๋วต้องยกสมบัติให้นัดแทนจิ๋วแน่เลย ไม่ได้การแล้ว…ต้องเตรียมวางแผนฆาตกรรมชิงสมบัตกับนัดตั้งแต่เนิ่นๆ’’

ณัฐภัทรหยิกแก้มนวลของจิ๋วคืน

‘’เยอะได้อีกนะเรา เดี๋ยวเดือนหน้านัดก็ไม่ได้มาหาคุณแม่แล้วเหมือนกัน’’

‘’อ้าว…นัดจะไปไหนล่ะ’’

‘’นัดก็ต้องไปทำงานใช้ทุนเหมือนจิ๋วไง’’

‘’แล้วนัดไปที่ไหนล่ะ เผื่ออยู่ใกล้เราจะได้นัดเจอกัน’’

ณัฐภัทรยักคิ้วให้ พร้อมกับเฉลยว่า

‘’ที่เดียวกับจิ๋วไง ได้เจอกันทุกวันแน่’’

‘’จริงเหรอ?จิ๋วดีใจที่สุดเลย’’

และด้วยความลืมตัว จิ๋วก็โถมตัวเขาไปกอดเพื่อสนิทเอาไว้ ชายหนุ่มยืนตัวแข็งทื่อ ทั้งตกใจและดีใจที่ได้รับอ้อมกอดจากหญิงสาวที่ตนแอบรัก

…ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยนะปิยนุช…

ณัฐภัทรกำลังจะยกมือขึ้นกอดหญิงสาวอย่างที่ใฝ่ฝันมานาน…แต่เสียงเรียกชื่อเธออย่างดุดันของใครบางคนกลับแทรกเข้ามาขวางเอาไว้

‘’น้องจิ๋ว!!!’’

จิ๋วสะดุ้งตัวออกมาจากเพื่อนชายทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เธอไม่เคยได้ยินเสียงพี่นิวของเธอเรียกด้วยเสียงที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน แล้วไหนจะดวงตาคู่นั้นอีก น่ากลัวจนหญิงสาวคว้าแขนของเพื่อนชายใกล้ตัวมากอดเอาไว้แน่นอย่างหาที่พึ่ง

นิวเลื่อนสายตาแข็งนั้นมาตามมือของจิ๋วที่เกาะแขนผู้ชายคนอื่นเอาไว้แน่น…

…ยังอีก ยังไม่ปล่อยอีกนะ มองอย่างนี้ยังไม่รู้ตัว…

‘’น้องจิ๋ว…’’

นิวเรียกจิ๋วอีกครั้ง

‘’ค่ะ…พี่นิว’’

จิ๋วตอบรับเสียงเบา เธอไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรผิด ทำไมพี่นิวจะต้องมองเธอด้วยสายตาที่ดุขนาดนั้นด้วย หรือว่าพี่นิวจะรู้เรื่องที่เธอวางแผนเอาไว้!!

ต่อจากตอนที่แล้ว…

…แต่ไม่น่าจะใช่นะ ก็เรื่องนั้นมีแค่เธอกับมารดาของพี่นิวเท่านั้นที่รู้นี่…

‘’หมอนี่มันเป็นใครปิยนุช แล้วไปไหนกันมา ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้?’’

คำถามรัวออกมาเป็นชุดจากปากพี่นิวของหนูจิ๋ว…ทำให้ณัฐภัทรที่แสนฉลาดพอจะเดาเรื่องทั้งหมดได้อย่างทะลุปรุโปร่ง…แต่เพื่อความแน่ใจ

‘’จิ๋วมาทางนี้หน่อย’’

ณัฐภัทรจงใจก้มหน้าลงไปกระซิบข้างๆหูของเพื่อนสาว เอียงองศาให้คนที่มองอยู่เข้าใจว่าเขาก้มลงไปหอมแก้มเธอ ก่อนจะจูงมือจิ๋วให้เธอห่างออกไป…

‘’เดี๋ยว…น้องจิ๋ว’’

นิวเตะลมเตะอากาศ…เมื่อไม่สามารถทำอะไรกับใครได้

ฝ่ายคนสองคนที่จับจูงกันออกมา….ณัฐภัทรก็เปิดฉากซักฟอกทันทีที่เจอพื้นที่อันเหมาะสม

‘’ผู้หญิงคนนั้นคือพี่นิวของจิ๋วใช่ไหม’’

จิ๋วพยักหน้าน้อยๆแต่ใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก

‘’จิ๋วกับเขาเข้าใจกันดีแล้วล่ะสิ ถึงได้ทำท่าหวงจิ๋วขนาดนั้น’’

‘’หวงที่ไหน พี่นิวไม่ได้ชอบจิ๋วจริงๆหรอกนัด’’

‘’แต่นัดดูพี่นิวของจิ๋วออก เขาชอบจิ๋วจริงๆ’’

จิ๋วส่ายหน้าไม่ยอมรับ…เธอไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป

‘’พี่นิวชอบผู้หญิงเกือบทุกคนแหละนัด ไม่ใช่แค่จิ๋วหรอก’’

‘’ตกลงยังไงกันแน่…จิ๋วกับเขาไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอเนี่ย’’

ณัฐภัทรยังคงเชื่อในสายตาตัวเอง เขาเชื่อว่านิวจะต้องคิดอะไรกับเพื่อนเขาแน่ๆ

‘’ยัง…จิ๋วคิดว่าพี่นิวไม่ได้รักจิ๋วจริง แต่จิ๋วจะทำให้พี่นิวรักจิ๋วให้ได้ นัดว่าจิ๋วจะทำสำเร็จไหม’’

‘’สำเร็จสิ…ใครที่ไหนได้อยู่ใกล้จิ๋วแล้วไม่รัก คนๆนั้นก็คงตาบอด หูหนวก เป็นใบ้หรือไม่ก็ผิดปกติแล้ว’’

จิ๋วคิดตามคำพูดของเพื่อนระหว่างที่เดินกลับเข้าตัวบ้าน

‘’นัด…คนที่อยู่ใกล้จิ๋วแล้วไม่ชอบ นี่ผิดปกติเหรอ’’

‘’อืม’’

‘’ถ้างั้น…นัดอยู่ใกล้จิ๋วตลอดสิบปี และนัดก็ไม่ได้พิการแน่ๆ’’

ณัฐภัทรรีบชี้หน้าเธอให้หยุดพูดอะไรบ้าๆออกมา…ทำไมเขาจะไม่รู้ทันความคิดของเธอ

‘’นัดไม่ได้เป็นเกย์’’

จิ๋วรีบวิ่งหนีเพื่อนชายของเธอก่อนที่จะโดนฝ่ายนั้นบีบคอ….

…จิ๋วนัดไม่ได้พิการ นัดไม่ได้เป็นเกย์ เพราะอย่างนั้นนัดก็เลยรักจิ๋ว…

‘’โอ๊ย…’’

ด้วยความที่วิ่งหนีไปหันกลับไปมองข้างหลังไป ทำให้จิ๋วเดินชนอะไรบางอย่างข้างหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว แต่โชคดีเธอไม่ได้ล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น เพราะสิ่งที่เธอชนนั้นยื่นแขนไปช้อนร่างของเธอได้ก่อน

‘’พี่นิว’’

จิ๋วมองอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เธอชนคือ…เขาคนนั้น

‘’ทำไมเห็นหนีพี่แล้วต้องตกใจขนาดนี้ด้วย…หรือต้องเป็นไอ้หน้าจืดนั่นถึงจะยิ้มได้’’

นิวพาลใส่ เขาอยากจะจับเธอมานอนกกกอดทำโทษให้หายโกรธนัก แต่ติดที่ว่านี่เป็นบ้านของจิ๋ว บุพการีจิ๋วก็อยู่ในบ้านนี้ด้ย ยังไงก็ต้องให้เกียรท่าน

…ไว้กลับไปถิ่นตนก่อนเถอะ แม่จะจัดหนักถึงเช้าเลย…

‘’นัดเป็นเพื่อนสนิทจิ๋ว จิ๋วก็ต้องยิ้มให้เขาอยู่แล้ว’’

จิ๋วเริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาเหมือนกัน ทำไมเธอต้องยอมให้พี่นิวพาลใส่เธอฝ่ายเดียวด้วย

‘’เพื่อนสนิท…ตอบแบบดาราเลยนะ เป็นแฟนกันก็บอกมาเถอะ’’

‘’ปล่อยจิ๋วนะ…แล้วพี่นิวจะคิดยังไงก็เชิญเลย อยากเข้าใจอะไรเองก็ตามสบาย ในเมื่อบอกแล้วไม่เชื่อ จิ๋วก็จะไม่พูดซ้ำสองให้เปลืองพลังงานในร่างกาย’’

‘’ไม่ปล่อย แล้วถ้ายังเถียงเก่งอยู่แบบนี้ จะทำให้ปากไม่ว่าง คงรู้ใช่ไหมว่าพี่จะใช้อะไรปิดปาก’’

จิ๋วมองนิวด้วยสายตาตัดพ้อ ทำไมพี่นิวไม่ยอมถามเธอดีๆทำไมต้องว่าประชดประชันเธอแบบนี้ด้วย ทีตัวเองไปกับผู้หญิงคนอื่นเธอยังไม่ว่าอะไรเลย…จะมีก็แค่งอนเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง

‘’น้องจิ๋ว…’’

นิวเห็นสายตาที่เธอส่งมาเธอก็ใจอ่อนยวบ

‘’พี่ขอโทษที่พูดแรงเกินไป ก็พี่ไม่ชอบที่น้องจิ๋วไปกอดผู้ชายคนอื่นแบบนี้’’

‘’แล้วทำไมต้องไม่ชอบด้วยล่ะคะ’’

‘’พี่…พี่หวงน้องจิ๋ว’’

สารภาพไปแล้วก็ต้องเป็นฝ่ายหลบส่ายตาค้นหาของคนในอ้อมกอดซะเอง…ทำไมน้องจิ๋วจะต้องมองเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่พี่พูดเลย พี่พูดออกมาจากใจทั้งนั้นนะ

‘’พี่นิวพูดจริงเหรอคะ แล้วพี่นิวหวงผู้หญิงของตัวเองทุกคนหรือเปล่า?’’

‘’ถ้าพี่จะบอกว่าพี่หวงน้องจิ๋วคนเดียว น้องจิ๋วจะเชื่อพี่ไหม’’

‘’แล้งจิ๋วเชื่อพี่นิวได้ไหมล่ะคะ’’

นิวเลือกที่จะตอบคำถามที่ไม่มีที่สิ้นสุดนั้นด้วยปากของเขาเอง นิวส่งลิ้นเข้าไปตอบคำถามในปากของจิ๋วอย่างแสนหวานและเนิ่นนานกว่าจะยอมถอนตัวออกมา…

‘’จิ๋วจะเชื่อพี่นิวก็ได้ค่ะ’’

‘’แค่เพื่อนจริงๆนะ’’

นิวยังไม่วายถามเพื่อความแน่ใจของตัวเอง

‘’เพื่อนจิ๋วจริงๆง’

‘’เป็นเพื่อนนี่ต้องกอดกันด้วยเหรอไง’’

‘’จิ๋วกอดพี่นิวบ้างก็ได้ค่ะ’’

จิ๋วโอบกอดเอวนิวไว้อย่างเอาใจบ้าง

‘’พี่ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนน้องจิ๋วสักหน่อย’’

‘’ก็ใครอยากให้เป็นล่ะ’’

จิ๋วอ้อมแอ้มตอบเบาๆกลัวว่านิวจะได้ยินคำพูดของเธอ…แต่คนหูดีก็ยังได้ยินอย่างแจ่มชัด เพียงแต่แกล้งถามเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรทั้งนั้น…

‘’น้องจิ๋วพูดอะไรนะ พี่ไม่ค่อยได้ยิน’’

‘’ไม่รู้ ไม่พูด’’

‘’ก็ได้ พี่ล้วงคำตอบจากปากน้องจิ๋วเองก็ได้’’

นิวไม่รอให้จิ๋วได้มีโอกาสหลบเลี่ยง ปากของเขาประกบเข้าไปหาปากหวานๆของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แล้วคำตอบที่ได้รับ…ก็ช่างแสนหวานเกินบรรยาย

คนสองคนที่อยู่ในโลกส่วนตัวอันแสนหวานนั้น ไม่มีโอกาสล่วงรู้เลยว่า ใครอีกคนที่แอบมองอยู่จะเศร้าใจเพียงใด…แต่มันก็เป็นความเศร้าใจที่แฝงไปด้วยความสุขเล็กๆสุขที่เห็นว่าเธอได้สมหวังกับคนที่เธอรัก แต่ก็เศร้ายิ่งนักเมื่อคนที่ยืนจูบกับเธอนั้นไม่ใช่ตัวเอง แต่เขาก็ควรยอมรับความจริงข้อนี้นานแล้งนี่นา

…นัดควรจะยินดีใช่ไหมที่เห็นจิ๋วมีความสุขแบบนี้…

 

จ๊ะเอ๋...เค้าไม่ได้หายไปไหนนะ แต่เรื่องของเรื่อง เค้าจำระหัสผ่านไม่ได้
พยายามเข้าหรือให้ส่งระหัสมาทางอีเมล์ก็ยังไม่ได้
ขอโทษจี่ๆน๊าก๊ะ รักทู๊กคนจุ๊บๆ