หลอกรักกับดักหัวใจ

ลำดับตอนที่ #15 : มารยาหญิงล้านแปดจุดห้า

‘’น้องจิ๋ว...น้องจิ๋วอยู่ไหม’’

นิวลองตะโกนเรียก หลังจากกดกริ่งหน้าบ้านพักแพทย์ของจิ๋วอยู่สักพักก็ไม่มีเสียงตอบรับ

…น้องจิ๋วหายไปไหน...

‘’ฮัลโหล...คุณแม่คะ นิวขอเบอร์น้องจิ๋วหน่อยสิคะ’’

นิวรีบติดต่อตัวช่วยทันที

‘’เอาไปทำไม?จะไม่ให้น้องเขามีเวลาส่วนตัวบ้างเลยหรือไงลูก’’

‘’ไม่ใช่ตอนนี้ค่ะคุณแม่ น้องจิ๋วเขางอนนิวแล้วก็หนีหายไปไหนไม่รู้’’

‘’ก็ได้ๆ’’

นิวบันทึกเบอร์ของจิ๋วที่มารดาให้มา แล้วก็กดหาอย่างเร่งด่วน...

‘’สวัสดีค่ะ’’

เสียงหวานๆของปลายสายกดรับ ทำให้นิวในใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่ติดต่อจิ๋วได้

‘’น้องจิ๋ว ตอนนี้อยู่ที่ไหนค่ะ’’

‘’กรุงเทพฯค่ะ’’

‘’ฮะ!! น้องจิ๋วกลับบ้านทำไมไม่บอกพี่ละคะ พี่จะได้ไปส่ง’’

‘’ฉันกลับเองได้ค่ะ ไม่ต้องรบกวนคุณหรอกค่ะ’’

สรรพนามที่เปลี่ยนไปและเสียงที่แข็งขึ้นกว่าปกติ ทำให้นิวรู้แล้วว่าจิ๋วนั่นโกรธตนจริง...

‘’น้องจิ๋วคือคนพิเศษสำหรับพี่นะ จะถือว่ารบกวนได้ยังไง พี่เต็มใจบริการน้องจิ๋วเสมอนะค่ะที่รัก’’

นิวพูดหวานเอาใจ แต่กลับยิ่งทำให้ปลายสายโกรธขึ้นไปอีก

...คนหนึ่งที่รัก อีกคนดาร์ลิ้งก์...แล้วคนที่สาม สี่ หรือห้า จะเรียกว่าอะไรอีก

‘’ขอบคุณในความหวังดี...แต่เก็บไว้ทำกับคนอื่นเถอะค่ะ แค่นี้นะคะ’’

‘’เดี๋ยวสิคะน้องจิ๋ว’’

แต่ไม่ทันแล้ว จิ๋วไม่เปิดโอกาสให้นิวได้หยอดคำหวานจอมปลอมอะไรได้อีก

...คิดว่าพี่จอยอมแพ้รึไงหนูจิ๋ว...

จิ๋วนั่งเหม่อลอยอยู่ในสวนภายในบ้าน ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะเข้มแข็ง จะไม่แสดงความหึงหวงหรือทำนิสัยแย่ๆแบบผู้หญิงทั่วไป...แต่พอเอาเข้าจริงก็ทำไม่ได้ เธอเผลอแสดงอาการโกรธเคือง น้อยใจ และที่สำคัญทำเหมือนหึงนิวแบบนี้

พี่นิวต้องรู้แน่เลยว่าเราคิดอะไรกับนิว...ตายแล้ว’’

 ‘’คุณหนูคะ มีของมาส่งค่ะ’’

หญิงสาวหันมาหาคนรับใช้ แล้วมองกล่องปริศนาอย่างงงๆ

‘’ใครส่งมาจ๊ะ? ได้บอกไว้หรือเปล่า’’

‘’เปล่าค่ะ..คุณหนูเปิดเองดีกว่าค่ะ’’

‘’ก็ได้จ๊ะ’’

จิ๋วรับกล่องของขวัญนั้นมาเปิดดู ภายในเป็นตุ๊กตาหมีตัวน้อยน่ารักตัวหนึ่ง ใส่เสื้อยืดสีฟ้ามีอักษรNPอยู่บนหน้าอก พอหยิบน้องหมีน้อยขึ้นมาก็เห็นการ์ดใบน้อยสีชมพูสอดอยู่ข้างใต้หนึ่งใบ

…พี่สาวคนสวยขา ลองกดฟังดูนะค่ะ แล้วจะรู้ว่าหนูคือใคร...

‘’หายงอนนะค่ะหนูจิ๋วของพี่นิว’’

จิ๋วมองตุ๊กตาแล้วก็หันมองรอบตัว...เหมือนมองหาอะไรบางอย่าง

...พี่นิวจะส่งตุ๊กตาตัวนี้มาเร็วขนาดนี้ได้ยังไง...

‘’ดอกไม้มาส่งค่ะคุณหนู’’

คนรับใช้คนเดิมเดินกลับมาหาจิ๋วอีกครั้ง พร้อมทั้งลิลลี่สีขาวช่อโต

‘’คนเดิมกับของขวัญนี่รึเปล่า’’

‘’ไม่ทราบค่ะ...คุณหนูดูเองเถอะค่ะ’’

จิ๋วรับดอกไม้ช่อนั้นมา การ์ดใบน้อยสีชมพูแบบเดียวกับของขวัญเสียบอยู่ในช่อ

...หายโกรธพี่เถอะนะที่รัก…

จิ๋วแอบอมยิ้มเล็กน้อย แต่เธอยังไม่ยอมหายงอนง่ายๆหรอก อยากเห็นว่านิวจะงัดลูกไม้อะไรมาง้อเธออีก...แหมๆนานทีปีหนพี่นิวจะยอมง้อเธอสักทีนี่เนอะ

‘’คุณหนูคะ’’

จิ๋วหันมาหาคนรับใช่ทันที เพื่อจะดูว่าคราวนี้จะมีอะไรส่งมาให้อีก

‘’ใครฝากอะไรมาอีกล่ะจ๊ะ’’

‘’ไม่มีค่ะ...แต่คุณนายแม่ให้มาเชิญคุณหนูเข้าบ้านค่ะ ท่านบอกว่ามีคนไข้รอคุณหนูอยู่ในบ้านค่ะ’’

‘’คนไข้???’’

จิ๋วมองดอกไม้และตุ๊กตาหมีในมือ เธอพอจะรู้ว่าคนไข้ที่ว่าเป็นใคร

...ตามมาถึงนี่ก็ใช้ว่าจะหายงอนง่ายๆหรอกนะพี่นิว...

‘’โอ๊ย!!’’

เสียงร้องดังลั่นออกมาจากห้องรับแขก แต่แพทย์สาวก็ยังเดินแบบไม่รีบร้อน

‘’โอ๊ย! ปวดหัวมากเลยค่ะคุณน้า นิวจะตายไหมค่ะ’’

‘’ไม่ตายหรอกจ๊ะ บ้านนี้มีหมอประจำบ้านนะจ๊ะ’’

‘’แต่นิวปวดมากเลยนะค่ะ ปวดจนแทบจะระเบิด โอ๊ย!! ทำไมคุณหมอยังไม่มาอีกล่ะคะเนี่ย คุณน้าให้คนไปเรียกตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ’’

‘’จ๊ะ...เดี๋ยวก็มาแล้ว’’

แพทย์สาวหยุดยืนฟังอยู่หน้าห้อง

…น่าหมั่นใส้!! เจ็บหนักใช่ไหม? หึๆ…

‘’ป้าวัลคะ’’

จิ๋วเรียกแม่บ้านที่กำลังจะเข้าไปเสิร์ฟอาหารว่างให้หยุดเดิน

‘’มีอะไรคะคุณหนู’’

‘’เดี๋ยวจิ๋วเอาเข้าไปให้เองค่ะ ป้าวัลช่วยไปหยิบกระเป๋าแพทย์บนห้องนอนจิ๋วให้ทีนะคะ จิ๋วจะมาตรวจคนไข้เจ็บหนักนี่สักหน่อย...’’

‘’อ๋อ ได้ค่ะคุณหนู’’

จิ๋วรับถาดของว่างมา แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก

‘’จิ๋วมาแล้วค่ะคุณแม่’’

‘’อ้าว...หนูจิ๋ว มาแล้วเหรอลูก คนไข้ของหนูเขารอตั้งนานแล้ว’’

‘’ถ้าเจ็บมากทำไมไม่ไปโรงพยาบาลล่ะคะ??’’

‘’ก็หมอของพี่อยู่ที่นี่ พี่จะไปโรงพยาบาลทำไมล่ะ’’

จิ๋วพูดต่อไม่ออกเมื่อโดนนิวขายขนมจีบต่อหน้ามารดาแบบนี้...

‘’เอ่อ...จิ๋วตรวจอาหารพี่เขาไปนะลูก เดี๋ยวแม่ไปเตรียมอาหารเย็นให้’’

นิวยิ้มหน้าระรื่นเมื่อว่าที่แม่ยายเปิดโอกาสให้ขนาดนี้ จนลืมอาการเจ็บของตนเองไปชั่วคราว ตาพอหันไปสบตาคนที่จ้องนิวเขม็ง นิวก็รีบกลับมาสวมบทคนป่วยต่ออย่างเร็ว

‘’โอ๊ย!! น้องจิ๋ว พี่ปวดหัวเหลือเกิน’’

‘’ไปทำอะไรล่ะคะ ถึงได้ปวดขนาดนี้’’

‘’น้องจิ๋วช่วยตรวจอาการพี่หน่อยนะ โอ๊ย!!’’

แพทย์สาวยอมเดินไปนั่งข้างๆนิว เอามืออังหน้าผากนิวดู ไม่เห็นจะร้อนสักนิด

‘’กระเป๋ามาแล้วค่ะคุณหนู’’

จิ๋วหยิบกระเป๋าแพทย์ของเธอมาเปิดดูอุปกรณ์...แล้วหยิบบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา

‘’ดูคุณเจ็บหนักมากเลยนะคะ...ฉันว่าฉีดยาเลยดีกว่า’’

นิวรีบคว้ามือบางของจิ๋วไว้ ก่อนที่เข็มแหลมเล่มนั้นจะปักมาบนเนื้อของตนได้ อาการปวดต่างๆหายปลิดทิ้งโดยไม่ต้องพึ่งยาใดๆ

‘’อะไรกันน้องจิ๋ว...จะฉีดยาอะไรให้พี่’’

‘’ยานอนหลับค่ะ...กะจะฉีดให้หลับแล้วจะส่งตัวกลับบ้านคุณไปสักที’’

นิวแย่งเข็มฉีดยาจากจิ๋วมาได้ นิวรีบจับโยนไปไกลๆจากรัศมีการเอือมถึงของจิ๋วทันที

‘’ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอค่ะที่รัก’’

‘’ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ...เก็บคำนี้ไว้เรียกกับผู้หญิงของคุณเถอะ’’

‘’มีที่ไหนล่ะ...ที่รักของพี่ก็มีน้องจิ๋วคนเดียวเท่านั้น’’

นิวช้อนปลายคางของจิ๋วขึ้นมาจ้องตาหวานเชื่อมออดอ้อน

‘’ดีกันนะ’’

‘’ฉันไม่ได่โกรธอะไรคุณสักหน่อย แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ต้องมาดีกัน’’

‘’ปากแข็ง ไม่ยอมเรียกพี่ว่าพี่นิวแบบนี้ โกรธพี่เห็นๆ’’

‘’เปล่าสักหน่อย ฉัน เอ่อ...จิ๋วแค่ลืม’’

‘’ถ้างั้นก็ต้องโดนทำโทษตามสัญญา...เรียกพี่ว่าคุณกี่ครั้งแล้วนะ?’’

นิวรวบตัวจิ๋วเข้ามาจูบทำโทษฐานที่เธอลืมเรียกเขาว่าพี่นิว แต่ยิ่งจูบก็ยิ่งหวานล้ำขึ้นเรื่อยๆจนหญิงสาวตัวอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดของนิว

‘’หายโกรธพี่นะคะที่รัก’’

‘’บอกแล้วไงว่าไม่ได้โกรธสักหน่อย’’

แต่เสียงที่พูดอ่อนลงตามความอ่อนไหวของหัวใจ

‘’ถ้างั้นก็แสดงว่าหึง...แอบหึงพี่หับดาร์ลิ้งก์ใช่ไหม’’

ชื่อนี้สะกิดความโกรธในใจจิ๋วขึ้นมาอีกครั้ง ดาร์ลิ้งก์ๆ รักกันมากขนาดนี้ แล้วจะตามมาง้อเธอถึงกรุงเทพฯทำไม คนนิสัยไม่ดี!

‘’สีหน้าฟ้องชัดเลยนะว่าหึง ดีใจจัง’’

จิ๋วหันขวับมาจ้องคนที่ดีใจออกนอกหน้า จะมาดีใจอะไรกัน

‘’ผู้หญิงคนนั้นไม่สำคัญกับพี่เท่าน้องจิ๋วหรอก...เชื่อพี่นะ’’

‘’ไม่สำคัญ แต่เรียกดาร์ลิ้งก์ทุกคำ’’

‘’โธ่เอ๋ย! เด็กน้อยของพี่ ผู้หญิงคนนั้นเขาชื่อดาร์ลิ้งก์ พี่ก็ต้องเรียกเขาว่าดาร์ลิ้งก์สิจ๊ะ ไม่เหมือนน้องจิ๋วนี้ที่ชื่อจิ๋ว แต่พี่อยากเรียกว่าที่รักมากกว่า’’

จิ๋วรู้สึกอายยิ่งนักที่เผลองอนนิวเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้...

‘’ดีกันได้ยังค่ะ..ที่รัก’’

นิวเน้นสองพยางค์สุดท้ายด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลชวนฟังเป็นที่สุด นิ้วก้อยถูกยื่นมารอตรงหน้าคนขี้งอนของเขา แล้วก็เฝ้ารอเวลา

‘’ก็ได้ค่ะ’’

จิ๋วยื่นนิ้วก้อนไปเกี่ยวไว้กับนิว

‘’อยากมีหมอไว้ประจำบ้านจัง...ต้องทำยังไงน้า?’’

‘’ก็ไปหว่านเสน่ห์สิคะ อย่างพี่นิวถ้าจะเอาเข้าบ้านจริง คงมีทุกอาชีพแล้วแหละค่ะ’’

‘’นั่นมันอดีตแล้ว อดีตพี่กลับไปแก้ไขไม่ได้ แต่ปัจจุบันน้องจิ๋วช่วยพี่ไข้ได้นี่ ให้โอกาสพี่นิวแก้ไขตัวเองเพื่อหนูจิ๋วได้ไหม’’

นิวจับมือจิ๋วมากุมไว้ ส่งสายตาหวานเชื่อเต็มที่

…ถ้าพี่แก้ไขอดีตได้ พี่จะยอมเจอหน้าน้องจิ๋วตั้งนานแล้ว...แต่เจอตอนนี้ก็ยังไม่สาย ยังไงพี่ก็ได้ทั้งตัวน้องจิ๋วแล้วก็เงินยี่สิบล้านอยู่แล้วแน่ๆ

‘’พี่เริ่มปวดๆอีกแล้ว...น้องจิ๋ว’’

‘’ปวดออะไรอีกล่ะคะ’’

นิวจับมือจิ๋วมาจับอยู่ที่หัวใจของตน

‘’ปวดหัวใจที่น้องจิ่วไม่ให้โอกาสสักที’’

…ทำตัวแบบนี้ไง ถึงไม่น่าให้...

‘’ขอจิ๋วดูความประพฤติหน่อยนะคะ พี่นิวไว้ใจไม่ได้’’

‘’พี่ให้ดูทั้งตัวเลย จะดูตอนนี้เลยไหม พี่จะได้เปิดให้ดูเต็มๆ’’

‘’บ้า...ลามกที่สุด’’

จิ๋วหน้าแดงเถือกขึ้นมาเมื่อแอบจิตนาการสิ่งที่เธอคิดว่านิวจะเปิดให้ดู

‘’ผู้หญิงอะไรไม่รู้ เขินน่ารักชะมัด’’

แล้วผู้หญิงน่ารักๆแบบนี้ก็ต้องถูกนิวลงโทษไปอีกหลายฟอด

‘’พี่มีของขวัญให้น้องจิ่วอีกอย่าง’’

‘’อะไรคะ’’

นิวโชว์สร้อยข้อมือที่มีจี้เพชรเป็นรูปตัวNและPสองตัวห้อยอยู่

‘’พี่สั่งเขาทำมาให้เหมือนกับสร้อยข้อเท้าน้องจิ๋วที่พี่เก็บเอาไว้ไม่ได้ยอมคืน ตัว เอ็นเจตัวนี้พี่หวังว่าน้องจิ๋วจะคิดตรงกันกับพี่นะค่ะที่รัก’’

นิงบรรจงใส่สร้างข้อมือเส้นนั้นให้จิ๋ว แล้วยกข้อมือของจิ๋วขึ้นมาจุมพิตที่สร้อยเส้นนั้น

....นภัสสร & ปิยนุช เราคิดตรงกันใช่ไหม….
 

จ๊ะเอ๋...วันนี้มาลงชดเชยให้ยาววๆๆๆๆเลย
ไรต์ขอลาสัก2-3 วัน พักจิตแป๊บ ตอนนี้เครื่องพังหมดแล้ว ขอบินตามหาความฝันก่อนน๊าจ๊ะ
รักทุกคนจุ๊บๆ
ขอบคุณน๊าที่ชอบและประทับใจเรื่องนี้
ขอบคุณจากใจจริงๆ