คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [ ซีรีย์ชุดยอดดวงใจ ] ดวงใจวายร้าย ตอนที่ 2 : แหวนจริง-แหวนปลอม
อนที่ 2
แหวนริ-แหวนปลอม
“โอ้ยๆๆๆ
ปล่อยัน ปล่อยๆ” โรสร้อเสียัแล้วับมือให่ที่บีบ้นแนเธอไว้
หิสาวพยายามมอหาน่วยแ่เวลาเที่ยในถนนเส้นเล็ลาหมู่บ้านแบบนี้
ไม่มีใรอยู่บ้านสันเพราะออไปทำานันหม
“ุะปิปาัวเอหรือว่าะให้ผมปิให้”
เาระิบเสียเร่ ทำให้โรส้อเม้มปาเ้าหาัน
“ไป
เรามีเรื่อ้อุยัน” อลันบอแล้วลาแนลูรึ่สาวเ้าบ้าน
“ุรู้ไ้ยัไว่าันอยู่ที่นี่”
โรสถามเมื่อเ้ามาอยู่ในบ้านแล้ว เธอยืนมุมหนึ่ ส่วนเายืนอีมุม
“มันไม่ใ่เรื่อยา”
ายหนุ่มยไหล่ “ุอยู่บ้านนเียวแล้วใ่ไหม อนนี้”
“อนนี้”
เธอมวิ้วแล้วทวนำ ใ่ อนนี้เธออยู่นเียว ทำไมเาถามเหมือนรู้
หรือว่า...
“ฟาบอุใ่ไหม”
เธอถามเสียไม่พอใ ะที่อลันยไหล่แล้วทำเป็นหูทวนลม เามอไปรอบๆ
อย่าสำรวบ้านเธอ
“เพราะแบบนี้นี่เอฟาถึออไป้านอ
ทั้ที่ปิเาะนอนพัผ่อน ่อนออไปท่าทาเาูเป็นห่วเป็นใยมา
ันิว่าเาแ่เป็นห่ว ไม่ิเลยว่าเาะเป็นนายเพื่อนแบบนี้”
เธอพูอย่าเ็บใ ร้ามับอลันที่มีสีหน้าพอใ
“ุไม่เลียวใเลยเหรอ
แสว่าเาเ็บวามลับไ้ีมา ผม้อเพิ่มโบนัสพิเศษให้ับเพื่อนอุแล้ว”
“ุ้อารอะไร”
เธอถาม อลัน้อเธอนิ่แล้วเินมาใล้
โรสหัน้ายหันวาอย่าระวััวแล้วถอยหลัเรื่อยๆ เธอเล็ประูห้อนอนไว้
หาเ้าไปหลบในนั้น เธอน่าะมีเวลาสัสอสามนาทีสำหรับารโทรหาำรว
แู่เหมือนว่าอลันะรู้ทันวามิเธอ
เารีบพุ่ัวไปัหน้าแล้วับ้นแนเรียวยึไว้แน่นนโรสหน้านิ่ว
“ุเอาออผมไป”
เาบอ ะที่โรสเอามือ้าหนึ่่อนไว้้านหลัแ่็ูเหมือนะไม่สำเร็เพราะถูอลันับไว้และูึ้น
“นี่อะไร”
เาถาม
“วะ
แหวน แหวนอัน” เธอโหำโ
“แล้วนี่อะไร”
เาถามอีพร้อมูมือัวเอึ้น โยหันหลัมือใหู้เพื่อให้เธอเห็นแหวนอเา
“็แหวนอุไะ
อุ๊ย! บัเอิั แหวนสอวเหมือนันเลย” เธออุทานหน้าื่อาใส
“ุโมยแหวนอผมมา”
“ันเปล่านะะ”
เธอ้านทันวัน “ืนนั้นันทำหน้าที่เสร็็ลับ...แ่ริๆ แล้วมันยัไม่เสร็หรอ
เพราะุหลับไปะ่อน ่ว็ไม่บอนะะ ันะไ้ปล่อยใหุ้นอน”
น้ำเสีย่วท้ายมีแววเย้ยหน่อยๆ และมอเาแบบำๆ ทำเอาอลันไม่พอใ
เาบีบ้อมือเธอแน่น
“ุวายาผม”
“โอ๊ะ
โอยยย ุอลัน ปล่อย ันเ็บ ุล่าวหาันอีแล้ว เี๋ยว็ว่าเป็นโมย
เี๋ยว็ว่าวายา” เธอโวยวาย
“ุไม่ยอมรับใ่ไหม”
เาถามเสียเ้ม
“ะให้ยอมรับอะไระ
แหวนอุ็อยู่ในมือุ ันมีแหวนเหมือนอุแล้วผิรไหน
ุอย่ามามั่วหน่อยเลย”
“ไ้! เี๋ยว็รู้ว่าใรันแน่ที่มั่ว”
เาพูแล้วลาเธอไปยัห้อน้ำที่อยู่ระหว่าห้อนอนสอห้อ โรสพยายามืนัวและึมือออแ่็สู้แรไม่ไ้
ภายในห้อน้ำมืทึบเพราะไม่มีหน้า่า
มีเพีย่อระบายอาาศที่ะทำานอนเปิไฟเท่านั้น แ่อลันไม่เปิ
เาเลือที่ะอยู่ในห้อมืๆ แบบนี้ ายหนุ่มปิประูและลลอน ทำเอาโรสใหาย
นี่เาะ่าเธอหมห้อน้ำหรือเปล่า
“ุอลัน
ุ...ุะทำอะไร” เธอถามเสียสั่นและเริ่มลัว ะที่อลันยิ้ม
เาผลัเธอไปิผนั ใบหน้าหล่อเหลาโน้มมาใล้ มืออเาเอื้อมมาโอบรอบเอวอเธอ
“ทำไม้อลัว
ทำอย่าับุไม่เย” เาระิบ
“นั่นมันเป็นานอัน
แ่อนนี้ไม่ใ่” เธอบอ้วยน้ำเสียไม่พอในิๆ ถึเธอะทำานลาืนอยเอาใแ
แ่็ไม่ไ้หมายวามว่าเธอะ้อทำแบบนั้นลอเวลา
“ั้น็ทำให้เป็นเวลาานะสิ
ืน่อนุยัเอาใผมไ้เลย น่าเสียายที่ยัไม่เรียบร้อย็้อบะแล้ว
ไม่ั้นผมมีวามสุมาว่านี้”
“แลับอะไรล่ะะ”
ราวนี้เธอถามเสียหวาน แสวามลัวออไป็มีแ่ะเสียเปรียบ
สู้ทำใแ็และอยหาัหวะหนีีว่า
มือบาเลื่อนไปโอบรอบอเาและเป็นฝ่ายึเาเ้าหา
ริมฝีปาบาแะที่แ้มสาอเาเบาๆ ลิ่นายสาวทำให้อลันอสูลมหายใเ้าไม่ไ้
วามหอมหวานอเธอ เาิใั้แ่รั้แรที่เอันแล้ว ะที่โรส็พอใับลิ่นน้ำหอมที่เาใ้เ่นัน
มันทำให้เธอรู้สึใละลายและอยาใล้ิเามาึ้น
“ันะทำให้ใุเ้นแรมาว่าวันนั้นเป็นร้อยเท่า”
เธอระิบเสียเบา้าหู มือบาลูบไล้ไปทั่วแผอว้าแล้ว่อยๆ ไล่ปลระุมเสื้อ
ปา่อปาลอเลียใล้ิ เาพยายามะประบแ่โรสหลบเลี่ยและหัวเราะ่อนเป็นฝ่ายประบแนบปาบาับปาไ้รูปอเา
ลิ้นเล็ส่เ้าไปพัวพันับลิ้นหนา อลันราหึ่มในลำออย่าพอใ
มือหนาออลันสอเ้าไปในเสื้ออโรส
ุหมายอเาือ้อนเนื้อเ่ึที่ถูห่อหุ้ม้วยบราลูไม้ เาบีบนวหนัมือ
ทำเอาโรสราแผ่วอย่ารัวน ปา่อปายัแนบสนิท
ลิ้นร้ายเี่ยวระหวัและพัวพันลิ้นอเธอในอุ้ปาเล็
ทำเอาโรสหายใแทบไม่ทันับวามร้อนแรอเา ร่าเล็เริ่มระทวย
ะที่อลันถอนริมฝีปาอเาออ ึ่โรส็รู้สึอบุ เพราะหา้าว่านี้
เธอละลายในอ้อมแนอเาแน่ๆ
“ุเห็นอะไรนี่มั้ย”
เาถามแล้วับมือเธอูึ้น แหวนวสวยบนนิ้วอเธอเปล่แสสีแเ้มนรอบๆ
นิ้วอเธอสว่าาแสอมัน
“แล้วุเห็นนี่มั้ย”
เาถามอีพร้อมูมือที่สวมแหวนอยู่ มันไม่มีแสหรืออะไรออมาเลยสันิ
แหวนอริเปล่แสสว่า!
โรสใหาย
ทำไมเวินถึไม่บอเธอเรื่อนี้
หิสาวทำหน้าปั้นยา
ะยิ้ม็ไม่ล้าะโรธ็ไม่ใ่และรู้สึนแ้มับ้อพิสูน์ที่โ้แย้ไม่ไ้
เามอบวามสุให้เธอ ทำให้เธอเลิ้มฝัน แล้วู่ๆ
็มาับฝันอเธอ้วยวามริแบบนี้หรือ
ร้ายาที่สุ!
เมื่อวามริไ้รับารพิสูน์แล้ว
อลัน็ลาเ้าอบ้านออมาุยที่โถรับแ เาออ วาสีฟ้าเ้ม้อนิ่ไปที่ลูรึ่สาว
“ันอโทษ
ันไม่ไ้ั้ใะโมยอุ” เธอยอมรับเสียอ่อน
“เมื่อีุ้ยืนยันเสียแ็ว่าแหวนที่อยู่ในมือผมเป็นอผม
และอยู่ในมือุเป็นอุ” เาเลิิ้วถาม ะที่โรสยิ้มแห้ๆ ไร้ำอบ
“ุเปลี่ยนแหวนอผมทำไม
ใรสั่”
“มะ
ไม่ ไม่มีใรสั่” เธอรีบปิเสธ
“แล้วุมีแหวนเหมือนผมไ้ยัไ”
“ันื้อมา
มีนเอามาาย ันเห็นุ็มีเหมือนันและแหวนอุใหม่ ัน็เลยอยาไ้ ริๆ
นะะุอลัน ันไม่มีเนาะโมยอุเลย”
“ใรสั่ใหุ้ทำ
บอผมมา ไม่ั้นผมะเอาเรื่อุ”
“ไม่มี่ะ
ไม่มีริๆ” เธอยัเสียแ็ เรื่ออะไระบอ เธอรู้ว่าถึอย่าไรอลัน็้อเอาเรื่อเธอแน่
และืนเธอบอไป มีหวัเวินอาเล่นานเธออีน
...ืนแหวนให้อลันไป
เธออาโนเวิน่อว่านิหน่อย แ่หาเรื่อไม่สาวไปถึเา บาที
เธออาไ้่าอบแทนที่่วยปป้อเา็ไ้
“มีใรอยู่ที่บ้านุอีั้นเหรอ”
ู่ๆ เา็ถามเสียเร่แล้วเินมาใล้เธอ
“ไม่มี
อนนี้ันอยู่นเียว”
“หลบ!” เาบอเสียเียบาแล้วระาแนเธอไปหลบหลัโฟาเี่ยว เพียพริบา
โฟา็ระุยพร้อมเสียัปานระเบิ
“รี๊!!!” โรสร้อสุเสีย านั้น้าวอในบ้านอเธอ็เริ่มแหั
เสียปืนัมาเป็นระยะพร้อมนำนวนหนึ่ที่เลื่อนไหวอยู่นอหน้า่า
อลันหยิบปืนออา้าเอวมาถือไว้
ทำเอาโรสาเหลือ
“นีุ่ทำอะไร
เิอะไรึ้น ันโมยอแ่นี้้อ่าแันเลยเหรอ”
“ถ้าผมะ่าุ
ผมะหลบทำไม” เาย้อนถาม ทำให้สิอโรสลับืน
“แล้วใร
รี๊” หิสาวรีร้อเมื่อระสุนนัหนึ่เียแนเธอไป
เธอยมือึ้นุมศีรษะและหมอบลอย่าหวาลัว
อลันเล็ปืนและยิใส่ายนหนึ่ที่ยืนอยู่้าหน้า่า เสียร้ออย่าเ็บปวัมา
เลือสีแาระเ็นเปื้อนหน้า่า
“หลบอยู่รนี้อย่าไปไหน
อย่าออมา” ายหนุ่มร้อสั่และออาที่่อนวิ่ไปที่ประู เป็นัหวะที่ประูบานนั้นถูถีบให้เปิออ
ระสุนสอนัลั่นาระบอปืนออลัน ายสอนล้มออยู่หน้าประู
บริเวออนทั้สอแา้วยเลือสีส
เายิแม่นราวับวา
ายสามนโนเ้าในำแหน่หัวใเหมือนันหม
เายืนรออยู่รู่และเมื่อไม่มีวามเลื่อนไหวใๆ แล้ว
เา็ะโหน้าออไปนอประูเพื่อให้แน่ใ
านั้น็รไปลาโรสที่้มหมอบ้วยอาารสั่นเทา
“ไปเถอะ
ที่นี่ไม่ปลอภัยแล้ว” เาบอเร็วๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออมาโทรหาลูน้อนสนิท
“ส่นมาเลียร์ที่บ้านโรส้วย
พวมันส่นมาเอาแหวนและิว่าอนนี้มันรู้แล้วว่าันอยู่ที่นี่”
“ุอลันเป็นอะไรมาหรือเปล่ารับ”
เนิสถามเสียรัว เาะามเ้านายมาแล้ว
แ่อลันห้ามไว้เพราะอยาเลียร์ับโรสามลำพัและไม่ิว่าะเิเหุร้ายึ้น
“ไม่เป็นอะไร
นายรีบมาแล้วัน ันไม่แน่ใว่ามันะส่นมาอีหรือเปล่า”
“ไ้รับ
ผมะรีบไปเี๋ยวนี้” ลูน้อรับำ
“มี...นาย...ายที่บ้าน...อ...ัน”
โรสเอ่ยเสียหอบสั่น หน้าื่น
“ูเหมือนว่านที่สัุ่ให้มาเอาแหวน
เาไม่อยา่าย่าแรใหุ้แล้วล่ะ” อลันาและยิ้มนิๆ
เหมือนรู้เหุาร์ล่วหน้าอยู่แล้ว
“ุรู้ไ้ยัไว่ามีนร้ายอยู่นอหน้า่า
นี่ถ้าันหลบไม่ทัน็......” เธอลืนน้ำลาย ร่าเล็สั่นเทา้วยวามลัว
“ผมเห็นเาเลื่อนไหวอยู่นอหน้า่าแ่ไม่แน่ใว่าเป็นใร
เพราะเพื่อนอุะไม่ลับมานว่าผมะโทรไปบอ” เาบอระหว่าเินไปที่รถึ่ออยู่ไลาบ้านอเธอหลายหลั
และนั่นทำให้โรสไม่ทันสัเอนที่ออมานอบ้าน
“อนนีุ้บอไ้หรือยัว่าใรสั่ใหุ้มาโมยแหวนอผม”
“ุเวิน”
เธอบอเสียแ้นๆ านนี้ไม่มีอะไร้อเสียแล้วในเมื่อเวินิ่าเธอ เธอ็ไม่รู้ะปป้อเาอีทำไม
“เป็นมันริๆ
้วย” อลันพยัหน้ารับ เาหม้อสสัยโยสิ้นเิแล้ว
“เาบอว่าแหวนอุทำาอัมีที่แพที่สุ
เาบอว่าถ้าันเอามาไ้ เาะให้่าอบแทนนิที่ว่าอยู่เยๆ
เป็นสิบปี็ยัมีเินใ้ แ่เอาเ้าริๆ เาลับให้ันแ่สอแสน ัน่อรอและเารับปาว่าะให้ห้าล้าน
แ่แล้วู่ๆ เา็ส่นมา่าันแบบนี้น่ะเหรอ” โรสเปรยึ่ถามและหัวเราะน้อยๆ
อย่าปราศาวามหมาย
“ไปาที่นี่เถอะ อนนีุ้ไม่ปลอภัยแล้ว
ผมรู้ว่าเวินเป็นนยัไ แุ่รู้ัับเาอยู่แล้ว น่าะรู้ว่าเาเป็นนยัไ”
“เมื่อ่อนันอารู้
แ่อนนี้ันเหมือนไม่เยรู้ัับเาเลย” โรสพูเสียเบา
น้ำเสียและสีหน้าอเธอูผิหวัไม่น้อยเมื่อไ้รู้ัวนอลู้าประำ
อลันเหลือบมอลูรึ่สาวแล้วยิ้มบาๆ
แ่ไม่ไ้พูอะไร เาผลัเธอเ้าไปนั่ในรถเ๋ันหรู แ่โรสืนัวไว้
“ุะพาันไปไหน
หวัว่าไม่หลอไป่านะะ”
“ถ้าผมะทำ
ทำั้แ่อยู่ในบ้านแล้ว ไปรีบเถอะ่อนที่พรรพวอมันะามมาสมทบ” อลันบอ
ระหว่านั้นสายาอเา็เห็นรถระบะสอันับห้อะบึเ้ามาในอย เามวิ้ว
สัหร์บาอย่าบอถึวามไม่อบมาพาล เาผลัโรสเ้าไปในรถและเินเร็วๆ
ไปยัำแหน่นับ
“ผมรู้สึว่าเรา้อรีบไป”
เาบอแล้วออรถ เป็นัหวะที่รถระบะสอันับมาใล้ เสียปืนัึ้น โรสรีร้อแล้วหมอบัวล
“พวมันามมาแล้ว”
ไม่้อบอ
โรส็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร โีที่ระรถอเาันระสุน ไม่ั้นนในรถพรุนไปแล้ว
อลันับรถออาอย้วยวามเร็วเท่าที่ะทำไ้
นพวนั้น้อารแหวนและไม่มีวามเรลัวหมายสันิ ระบะสอันับามรถเ๋ไปิๆ
พร้อมยิสัเป็นระยะ
แ่แล้ว็เหมือนสวรร์มาโปร
รถโฟร์วีลันหนึ่ับพุ่มาาอยวาหน้ารถระบะันนั้นไ้แบบเียิว
นที่นัู่่มาับนับในรถโฟร์วีลือลูน้อนสนิทออลัน
ผู้เป็นนายยิ้มแล้วแะนิ้วบริเวหาิ้วเป็นเิอบุ
ลูน้อทำามแล้วหยิบปืนออมายิสัให้เ้านาย ระบะสอันรีบับหนี
โยมีโฟร์วีลับาม
้านรถออลัน
โรสหันไปมอ้านหลัแล้วถอนใเฮือให่ อนนี้เธอับเาปลอภัยแล้ว
ในเวลาเพียไม่ถึรึ่ั่วโม เธอผ่านวินาทีเียายถึสอรั้
แ่หิสาว็โล่ใไ้ไม่นาน
เมื่อู่ๆ ็มีเสียระเบิัึ้น เธอรีร้อลั่นรถและรีบหมอบัวล
รถเ๋สะบัไปมานร่าเล็ระแทประูรถ
“เสียอะไร
พวมันามมาอีหรือะ” เธอถาม
“ยาระเบิ”
เาบอและุมพวมาลัยแน่น เหื่อไลไหลอาบแ้ม
“รี๊
ุอลันระวั้นไม้” หิสาวร้อเสียหล อลันหมุนพวมาลัยหลบวูบ
รถอเาเริ่มเสียหลั
“ุว่ายน้ำเป็นมั้ย”
เาถามเร็วๆ
“เป็น
ทำไมหรือะ” เธออบและมอๆ เมื่อเห็นเาลระล
“ปลเ็มัออและับให้ี”
อลันบอเสียเ้มแล้วยิ้มนิๆ เาหัพวมาลัยเ้า้าทาทำให้รถหรูทะยานลน้ำ
โรสรี๊สุเสีย่อนเสียอเธอะถูสายน้ำลืนไปเ่นเียวับรถันนั้น
.............................................
โหลาเมพ >> วใวายร้าย
โหลานายอินทร์ >> วใวายร้าย
ความคิดเห็น