[fairy tail ]lucy x sting โชคชะตาที่เล่นตลก 2

ลำดับตอนที่ #9 : เดท

ยิ่งนานก็ยิ่งผูกพันธ์

เวลาไม่เคยย้อนกลับหากคิดจะทำสิ่งใด อย่ารอให้โอกาสมาถึงแต่จงสร้างขึ้นมาเพราะเราไม่รู้ว่จะมีโอกาสอีกครั้งหรือไม่  

       พอคลายคำสาปไปแล้วลูซี่ก็หนีไปทำงานกับนายหญิงไม่ก็ยูกิโนะตลอดเลย ช่วงสองอาทิตย์ที่ผ่านมาก็เลยไม่เจอกันเลย แถมเพราะจูบครั้งนั้นนอกจากคุณลูซี่จะหลบหน้าแล้ว ดันทำให้ฝันแปลกๆมีที่ไหนฝันว่าลูซี่ขอแต่งงาน คนบื่อแบบนั้นจีบขนาดนี้ยังไม่รู้ตัว หรือว่าควรขอเป็นแฟนให้เป็นรูปธรรมดีนะ. แต่ก็กลัวรุกเร็วไปควรเริ่มจากการเดทก่อนรึเปล่าว(แต่ปกติเราก็ไปเที่ยวดัวยกันประจำก็ไม่ต่างอะไรจากปกติสิ)

      

    เรื่องนี้ปรึกษายูกิโนะน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด.ส่วนพวกเลคเทอร์,โร้คกับฟรอส ไม่น่ารอดเฮะ

     สุดท้ายยยูกิโนะก็ให้คำแนะนำว่า"การจีบคุณลูซี่ควรตรงไปตรงมาน่าจะดีที่สุดแล้วก็ควรสารภาพความในใจอย่างจริงใจไปเลย " บอกตามตรงเราน่าจะทำทั้งหมดนั่นครบแล้วนะ(ขอแต่งงานไปเลยดีไหมนะ. ถึงจะรู้จักกันจริงแค่3เดือนกว่า.  อีกอย่างจากตอนนั้นคุณลูซี่เองก็น่าจะเริ่มจะมีใจ?ให้เราบ้างใช่ไหมนะ )แบบนั้นยิ่งดูไม่จริงใจเข้าไปใหญ่ ควรเริ่มจากทำอะไรที่ธรรมดาแต่ก็เต็มไปด้วยควมทรงจำที่ดีและต้องเป็นแบบที่แค่หากเป็นแค่เพื่อนหรือมาสเตอร์ก็ทำไม่ได้ด้วย ดูจากคุณนัตสึเป็นตัวอย่าง อยู่ด้วยกันตลอดเวลาดูแลกันละกันเป็นอย่างดีแต่ก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิท การมีมิตรภาพที่ดีไม่ใช่เรื่องแย่เป็นเรื่องน่ายินดีด้วยซํ้า แต่ถ้าหากสาวที่เราชอบคิดแค่เพื่อนก็ไม่เอานะเว้ย

      ในเมื่อเจ้าตัวชอบหนีหน้านักก็ดักรอที่หน้าห้องนี่เลยแล้วกัน

กึก !!แกร็ก!

     

ทันทีที่เปิดประตูสีหน้าจากที่ดูง่วงๆทำทีเหมือนตาจะปิดไปนอนอีกรอบ ที่พอเห็นหน้าผมก็ดูท่าจะตื่นตัว?ทันที(ดูจากที่พยามจะปิดประตูหนีผมเต็มที่ นี่เธอจะเขินอะไรเบอร์นั้น หนีไปทำภรกิจกันแบบสามคนสามสาวเกือบเดือนแล้วนะ)  ไหนเพื่อนของคุณลูซี่บอกว่าคลายแค่ชั่วคราวไง ทำไมผลกลับกลายเป็นถอนคำสาปแบบถาวรไปได้ คนช่วยงานก็หายหมอนข้างกอดนอนก็ไม่มี(แลคเทอร์แค่คนหรือตัวเดียวมันไม่เต็มไม้เต็มมือนะแถมไม่นุ่มนิ่มแบบคุณลูซี่ด้วย)เหงาจะตายแล้ว 

อยากตัวติดกันแบบเดิมอะ

"ลูซี่ครับ หยุดหนีไปไหนเวลาเจอหน้าผมได้แล้ว "  มันเหนื่อใจนะ  

      คุณลูซี่ดูเหมือนจะหายตกใจแล้วแถมดูเหมือนกำลังพยายามรวบรวมสติคุยกับผมอยู่ แม้เธอจะไม่กล้ามองหน่้าผมตรงๆก็ตามที ผมไม่โกรธเธอที่คิดจะหนีหน้าผมแล้วกัน     .  ก็นะปฏิกิริยาที่พอเหลือบมองปากผมแล้วน่าแดงแบบนั้น

มองดูน่ารักจนโกรธไม่ลงจริงๆ. แค่ปากประกบกันยังไม่น่าอายเท่าตอนที่คุณนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกลางงานประลองครั้งนั้นด้วยซํ้านะครับ หรือเธอเป็นพวกอายกับเรื่องแบบนี้มากกว่าสินะ 

         แสดงว่าตอนที่คุณลูซี่กับคุุณนัตสึอยู่ด้วยกันคงไม่ได้ทำอะไรเกินเลยมากกว่าเพื่อนสินะ (คงเป็นแบบฉันกับยูกิโนะที่แค่อยู่ด้วยกันบ่อยๆจนคนเข้าใจผิดกันทุกทีดีนะไม่มีข่าวกับโร้คหรือแลคเทอร์ไปด้วยแค่คิดก็สยองแล้ว

   .ผ่านไปได้พักใหญ่ในที่สุดเธอก็พูดกับผมได้ซักทีแต่รูปแบบนี้เป็นประโยคที่น่าตีมากกว่าน่ะสิ

"  มาสเตอร์ ถ้ามีงานให้ทำไม่เห็นต้องมาเองก็ได้.แบบว่า... คือฉันไม่อยากรบกวนมาสเตอร์.."

นอกจากจะไม่สามารถคุยแบบปกติได้ ถ้าปล่อยไปก็คงไม่เจอตัวกันอีกนาน.  

แบบนี้คุยไม่รู้เรื่องแน่นอนคงต้องเปลี่ยนบรรยากาศก่อนเลย

 

"นี่คุณลูซี่ไปเดินเล่นรอบเมืองกับผมกัน วันนี้เราจะไปกันแค่สองคนนะครับ " 

   เพื่อความรวดเร็ว และป้องกันการพูดปฏิเสธคำชวนของผมก็แค่จับมือคุณลูซี่ไว้แล้วลากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด.  

  

"จะไปแต่เช้าเลยหรอคะ แล้วเรื่องงานกับเลคเทอร์.  มาสเตอร์คุยกันก่อนสิคะ นี่จะเดินเร็วไปแล้วนะคะ"  นอกจากไม่ตอบคำถามแล้วยังยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นอีก แถมถ้ายังมัวแต่พูดแล้วเดินไม่ทันมีหวัง ได้โดนอุ้มไปทั่วเมืองพอดี

      ในเวลาไม่นานก็มาถึงลานกว้างกลางเมืองแต่เพราะยังเช้าเกินไปอยู่คนเลยไม่เยอะ. 

  

 "มาสเตอร์คะปล่อยมือได้แล้วคะ" 

 ถึงจะไม่มีคนมากแต่การจะจับมือกับสติงมาสเตอร์กิลด์ใหญ่คนที่มีชื่อเสียงขนาดนั้นกลางเมืองแบบนี้ ต่อให้คนไม่เยอะแต่สายตาคนที่เดินสวนกันไปนั้น มองมาที่มือของพวกเรา ไม่นานก็คงมีข่าวแปลกๆออกมาแน่นๆ 

  จับเพลินไปหน่อยสินะ  อยากจับให้นานกว่านี้จัง แต่อาการเขินจนหน้าคุณลูซี่แดงล่ะน่ารักซะจริงๆ จะปล่อยไปก่อนก็ได้

"อ่า...ขอโทษด้วยนะ. คุณมีที่ไหนที่อยากไปเป็นพิเศษรึเปล่าว  "  หลังจากปล่อยมือแล้วก็นึกเรื่องสำคัญขึ้นได้. นี่มันเช้าเกินไปที่จะชวนมาเดทนี่นา ร้านค้าส่วนมากเปิดช่วงสาย แค่นี้แค่เจ็ดโมงเช้า

เพราะกลัวว่าเธอจะหลบหน้าอีกเลยกะไปดักรอแต่เช้าแล้วค่อยพาไปทานข้าวที่กิลด์หลังจาก นั้นค่อยชวนไปเดท 

โถ่ถัง...แผนผมพังหมดแล้ว 

สุดท้ายเพราะเธอไม่มีแผนที่จะไปไหนเป็นพิเศษ ผมเลยตัดสินใจเป็นคนพาเที่ยวแบบเปลี่ยนบรรยากาศแทน

   ในเมืองนี้มีแต่บรรยากาศครึกโครม เต็มไปด้วยร้านค้าหรือผู้คนแท้ๆ แต่ตอนนี้มีร้านค้าเปิดเพียงไม่กี่ร้าน ดูสงบจนแปลกตาเลย. 

       ส่วนมากเราก็ออกมาตอนช่วงสาย  เลยไม่เจอบรรยากาศแบบนี้สินะ

    "มาสเตอร์คะ ปกติในเมืองตอนเช้าสงบขนาดนี้เลยหรอคะ"  ทำเอาแทบจะไม่เชื่อสายตากับภาพที่เห็นเลย.

       จากทางเดินที่เคยมีทั้งแผงลอยติดถนน การแสดงตามข้างทาง ยังมีร้านอาหาร เสื้อผ้า. แม้กระทั้งอาวุธมาวางขายจนลายตา

ก็นะตอนมาที่นี่ครั้งแรก มีแต่ร้านค้าเต็มไปหมด 

แต่ถึงจะวุ่นวายบ้าง แต่ทั้งที่มีคนมากมายมาที่เมืองนี้แต่ที่น่าแปลกใจคือการที่ไม่เคยมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้นกับเมืองนี้เลยมากกว่า

"คุณคงแปลกตาสินะครับ."ตอนนี้ก็พอจะมีร้านอาหารเปิดบ้างแล้ว. ชวนทานข้าวเช้าด้วยกันสองคนก็ไม่เลว

 

  "ก็นิดหน่อย -เอ่อ" ในขณะที่จะตอบคำถามของมาสเตอร์ฉันก็รู้สึกถึงสัมผัสที่คุ้นเคยมากุมรอบข้อมือของฉัน.   

ทำไมกันนะแค่สัมผัสจากมือของมาสเตอร์ กลับทำให้เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย. ให้ต้้องสงบใจไว้ลูซี่เธอทำได้.   

แต่ว่านะแค่มือก็แย่แล้ว. แต่เพียงแค่ได้หันไปกลับพบเรื่องที่ดูจะแย่ต่อหัวใจกมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว

"ไปทานข้าวเช้าด้วยกันนะครับ ผมเลี้ยงเอง" ผมพูดพร้อมกับมอบทั้งสายตาและรอยยิ้้มที่สื่อความในใจออกไป (เป็นแบบที่ผมจะไม่มอบให้ใครถ้านั่นไม่ใช่คนสำคัญของผม. ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจความหมายหรือเปล่า) 

      น่าอายกว่าที่คิดนะ  

  หลังจากนั้นเธอเพียงแค่พยักหน้าพร้อมกับสีหน้าที่ทำให้ผมคิดว่า เธอในตอนนี้น่ารักมากจริงๆ ไม่แปลกใจที่ผมไม่อาจมองผู้หญิงคนไหนน่ารักเท่าเธอได้อีก. 

คุณลูซี่ครับ ช่วยบอกทีผมต้องทำยังไงผมถึงจะได้ครองหัวใจของคุณกัน

  

.