สงครามปราบมาร

ลำดับตอนที่ #2 : จุดจบของโจรจลกรรม

การต่อสู้ระหว่างหัวหน้าโจรกับรอน
"แฮก..แฮก...แฮก..."ทั้งหัวหน้าโจรและรอนก็ตอ่สู้กันอย่างเหน็ดเหนื่อย
แต่หัวหน้าโจรก็ใช้อาวุธสู้กับรอนแต่รอนกับไม่มีอาวุธเพราะดาบของเขาอยู่ที่เจ้าลี
"เสียงอะไรกันน้าโครมครามโครมครามอยู่นั้นอะ"ลีก็ออกไปดูที่หน้าต่าง
"กำ ตายแล้ว รอนจะสู้เขาได้ไหมเนี่ยข้ารีบตีดาบดีกว่า"และแล้วลีก้ลงไปตีดาบ
ลีตีดาบอย่างตั้งใจจริงและเวลาผ่านไป
"แฮก...แฮก....แฮก.."
"แก่นี่ขนาดมือปล่าวก็เก่งเอาการนะ"หัวหน้าโจรชมรอน
"แต่แกคงมาได้แค่นี้แหละย้ากกกกกกกกกกกกกกก"
"อะไรนะ"รอนตกใจ
แล้วหัวหน้าโจรก็เผยตัวจริงออกมานั่นเขาก็คือแม่ทัพเวอารเป็นปีศาจแม่ทัพของ
ชาวโรฮาน(ชาวโรฮานคือแคว้นที่กล่าวไว้ตอนที่1นะ)
"แก.....ค...คะ....คือ......"รอนพูดติดๆคัดๆ
"ใช่แล้วละข้าเปงพวกปีศาจของพวกโรฮานเอง"
"แกฮึ่ย"รอนโมโหมากเพราะพวกปีศาจนั้นเก่งกว่ารอนหลายเท่าตัว
ตอนนี้รอนสู้พวกมันไม่ได้หรอกเพราะรอนไม่มีดาบอยู่ในมือ
"ถ้าตอนนี้เราได้ดาบละก้อฮึ่ย"รอนยิ่งพูดก็ยิ่งแค้น
"รอน..."อัลฟ่าเห็นใจรอนมากจนร้องไห้ออกมาและก็....
"เบสสิ่ง!!!!!!!!"
"ฟิ้ง~~~~~~~~~"เสียงวิชาเบสสิ่งของนักบวชที่อัลฟ่ากำลังฝึกฝนอยู่
ทำให้พลังของรอนขึ้นมาเป็นกองเพราะเบสสิ่งเป็นวิชาช่วยเพิ่มพลังโจมตี
อย่างมหาศาล
"อัลฟ่าในที่สุด....."รอนก็ดีใจกับอัลฟ่า
"เห้ยแกทำไม"เวอารตกใจ
"555+ข้าไม่กลัวแกแล้ว"รอนพูดอย่างมั่นใจทันใดนั้นรอนก็วิ่งเข้าไปต่อยที่คางของเวอารอย่างแรง
"อ้ากกกกกกกก"เวอารร้องมาอย่างดัง
"แกทำไมเก่งขึ้นมาเยอะเลยละ"เวอารถามอย่างตกใจ
รอนทำเงียบไม่ตอบแล้วเข้าไปต่อยเวอารอย่างหนักและพูดพรึมพรัมว่า
"เอาอัลฟ่าคืนมานะ"ซึ่งแปลว่ารอนตอนนี้บ้าไปแล้วคิดแต่จะเอาอัลฟ่ากลับมาให้ได้
รอนเข้าไปต่อยอย่าางหนักซ้ำแล้วซ้ำเหล่าจนตอนนี้เวอารทรุดแล้ว
"แฮก....แฮก...แกทำไม...ทำไม..ทำไมมมมมมมมมมม"
แล้วเวอารก็ขาดใจตายอยู่ตรงใจกลางเมืองแห่งนั้น
การต่อสู้ครั้งนี้ยาวนานมากจน
วันรุ่งขึ้น
รอนแก้หมัดอัลฟ่าออกแล้วทั้งสองก็เอาศพของเวอารให้ชาวบ้านรุมตีซ้ำแล้วซ้ำเหล่าให้สมกับกำเวรที่เขาเคยก่อเอาไว้
จนศพแหลกละเอียด
และรอนก็นึกขึ้นได้ว่า
"กำเราลืมไปเอาดาบเลยตอนนี้ก็ช้าวแล้ว"
"แล้วเอาดาบไปไว้ที่ไหนละ"อัลฟ่าถามอย่างสงสัย
"หน้าร้านตีเหล็ก"รอนบอก
"งั้นก็ที่นี่ซินะ"อัลฟ่าบอก
"อ้าวที่นี่นี่เองงั้นเราไปเอาก่อนนะ"

จบภาค โจรจลกรรมกลางเมือง