สะดุดรักยัยตัวจุ้น 5*12 AF3

ลำดับตอนที่ #5 : หัวมันแล่น(หัวคนแต่ง)

 ไม่รู้ว่าบรรยายได้เห็นภาพรึป่าวนะค่ะ เอาเป็นมิ้นท์สวยน่ารักมากๆ ส่วนพี่ตุ้ยก็หล่อสุดๆไปเลยนะค่ะนายตุ้ย ถึงกับตะลึงเลยหรอ 555"คุณขวัญถามตุ้ยที่ตะลึงตาค้างอยู่
"อาร่ายพี่ป่าวซะหน่อย :: "ตุ้ยบอกปัดไปทั้งที่ตัวเองหน้าแดงสุดๆ
"งั้นก็รีบเตรียมตัวเถอะนักข่าวมากันเต็มไปหมดละ เด้วพี่ไปรอข้างหน้างานนะ แล้วพอทีมงานส่งสัญญาณตุ้ยก็จูงมิ้นออกไปเลยนะ"คุณขวัญพูดจบก็เดินออกไปทันที
  มิ้นท์ค่อยๆขยับมายืนข้างตุ้ยด้วยท่าทีประหม่าสุดๆตัวมิ้นท์ดูสั่นๆด้วย จนตุ้ยต้องถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรรึป่าวมิ้นท์ หน้าตาดูไม่ดีเลย"
"คือ มิ้นท์ เออ มิ้นท์ตื่นเต้นแล้วก็กลัวด้วย ทำไมคนมันเยอะยังงี้ละตุ้ย"มิ้นท์หันเป็นมองหน้าตุ้ย ดวงตาของเทอมีน้ำตาคลอๆด้วย ตุ้ยคว้าเอามือเย็นๆของเทอมากุมไว้แล้วพูดด้วยน้ำสียงอ่อนโยนว่า" ไม่ต้องกลัวนะมิ้นท์ ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไม่มีใครทำอะไรเทอได้หรอก เทอไว้ใช่ฉันใช่ไหม" มิ้นท์พยักหน้าช้าๆ" ดีมากงั้นเทอก็ไม่ต้องกลัวอะไรเทอเป็นองค์หญิงส่วนฉันจะเป็นอัศวินคอยปกป้องเทอเอง ถ้ามีคำถามไหนที่เทอตอบไม่ได้ก็ไม่ต้องตอบ หันมามองหน้าฉันเอาไว้แล้วฉันจะช่วยเทอเอง เข้าใจไหม"  "อืมเข้าใจแล้วนายเป็นอัศวินของฉัน'มิ้นท์ยิ้มอย่างแจ่มใสได้อีกครั้ง'
สัญญาณเรียกจากทีมงานดังขึ้น
ตุ้ยกระชับมือไว้แน่นเหมือนจะบอกเทอว่าเค้าไม่มีทางปล่อยในเทอต้องเดี่ยวดายแน่นอน มิ้นท์รู้สึกสุขใจขึ้นอย่างประหลาดเทอเองก็รู้สึกปลอดภัยเช่นกันที่มีเขา ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเขาทั้ง2คนก้ไม่กลัวอีกต่อไป "ขอแค่มีกันและกันก็พอ'

ตุ้ยกับมิ้นท์เดินออกไปทามกลางเสียงแฟชและผู้คนมากมายจนมิ้นท์สะดุดจะล้มลงแต่ตุ้ยหันกัลบไปคว้าตัวเอทไว้ทันทำให้มิ้นท์ไปอยู่ในอ้อมแขนของตุ้ยทันที
"ขอบคุณนะ :: "มิ้นท์พูดเบาๆ 'ไม่เป็นไรเราไปกันเถอะ"

---- งานแถลงข่าว-------
'สวัสดีค่ะยินตัวรับแขกผู้เกียรติและนักข่าวทุกท่านนะค่ะ วันนี้เรามีข่าวที่หน้ายินดีจะมาแจ้งให้ทุกคนทราบกันด้วยค่ะ งั้นดิฉันขอเชิญคนสำคัญของงานเลยนะค่ะ น้องตุ้ย และ น้องมิ้นท์ค่ะ"หลังจากคุณขวัญพูดจบสายตาทุกคู่ก็หันไปมองหนุ่มสาวทั้งคู่ เสียงฮือฮาดังกึกก้องไปหมด

"เอาละค่ะเวลาที่พี่ๆนักข่าวรอคอยกันแล้วนะค่ะ จากที่เห็นภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ไปเมื่อเช้านี้นะค่ะหลายๆคนก็คงสงสัยว่าสาวน้อยในภาพนั้นเป็นใครกันแน่ แล้วเทอกับนายตุ้ยเป็นอะไรกัน วันนี้ทั้งนายตุ้ยและสาวน้อยคนนั้นยินดีตอบทุกคำถามค่ะ เชิญเลยค่ะ"หลังจากคุณขวัญผุ้จบนักข่าวก็สาดคำถามใส่นายตุ้ยไม่หยุดหย่อน

"ตุ้ยครับช่วยอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้พวกเราฟังหน่อยสิคับ"นักข่าว
"เออ ก็อื่นผมต้องขอโทดพี่ๆนักข่าวทุกท่านก่อนนะครับที่ไม่ได้บอกให้ทราบ คือที่จิงแล้วผมกับน้องมิ้นท์เราคบกันมาสักพักแล้วคับ"ตุ้ยหันไปมองหน้ามิ้นท์พร้อมกับยิ้มให้เทอ
"แล้วพวกคนคบกันตอนไหน เมื่อไรละค่ะทำไมถึงไม่มีข่าวเลย"
"อ้อ เรา 2คนไปเจอกันที่อเมริกานะครับ ตอนที่ผมไปเที่ยวพักผ่อนเมื่อต้นปีที่แล้วนะคับ แล้วผมไปเจอกันที่นั้น ผมไปขับรถเชี่ยวเทอเขานะคับ แล้วมิ้นท์เขาก็ลุกขึ้นมาว่าผใหญ่เลย ผมก็เลยประทับใจนะครับที่เทอไม่เสแสร้งและก้ไม่เข้ามาใกล้ชิดผมเพราะแค่ผมเป็นคนดัง ใช่ไหมจ๊ะมิ้นท์"ตุ้ยหันไปยิ้มหวานให้มิ้นท์ "เออ ใช่ค่ะ"มิ้นท์ยิ้มแหย่ๆพลางคิดว่านายนี่โกหกเก่งชะมัด
"คุณมิ้นท์ครับไม่ทราบคุรเป็นใครแล้วทำไมถึงกลับมาเมืองไทยละค่ะทั้งๆที่อยู่ที่อเมริกานิ"
"คือ มิ้นท์อยู่กับคุณพ่อ คุรแม่ที่โน้นนะค่ะ ที่มาเมืองไทยก็เพราะปิดเทอมแล้วตุ้ยก็ชวนด้วย'มิ้นท์พูดอย่างประหม่า
"พวกคุรคบกันนานกันมานานรึยัง"
"ก็ประมาณปีกว่าๆนะคับ"
"คุณมิ้นท์คับ แล้วกับข่าวที่ว่าคุณกับคุณตุ้ยอยู่ด้วยกันแล้วเป็นเรื่องจิงรึป่าวคับ"นักข่าวเพ็งเล็งคำถามไปที่มิ้นท์ มิ้นท์ได้แต่อึ้งเทอหันหน้าไปมองตุ้ยอย่างขอความช่วยเหลือ
"เออผมขอตอบเองก็แล้วกันนะคับ คือมิ้นท์เค้าก็แวะมาเที่ยวในช่วงปิดเทอมประมาน1เดือนนะคับแล้วญาติพี่น้องเค้านี้ก็ไม่มีเลย เค้าก็แค่มาอาศัยอยู่ที่คอนโดห้องข้างๆผมนะคับคือมันเป็นห้องของพี่ขวัญนะคับ เรา 2คนคบกันอยู่ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด ไม่เชื่อถามพี่ขวัยดูซิคับ" ตุ้ยหันหน้าไปยิ้มให้คุณขวัญ
'ใช่ค่ะ ฉันเองก็รักน้องมิ้นท์เค้าเหมือนน้องสาวนะค่ะ ทั้งคู่เป็นเด็กดี"คุณขวัญช่วยเหลือทันที

'งั้นพวกเราขอถามคำถามสุดท้ายนะคับ คุณทั้ง 2คน รักกันไหมคับ"นักข่าวถามยิ้มๆ
"รักสิคับ ผมรักมิ้น :: "ตุ้ยตอบทันที
'แล้วน้องมิ้นท์ละค่ะว่าไงรักพี่ตุ้ยไหม"นักข่าวสาวถาม
"เออ คือ มิ้นทื'มิ้นท์เขินจนหน้าแดงหันไปมองหน้าตุ้ยแต่ตุ้ยก้ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"น้องมิ้นท์ว่าไงค่ะ'นักข่าวถามย้ำ
"มิ้นท์รักตุ้ยค่ะ :: "

-------------------------จบงานแถลงข่าว---------------เวลาเดียวกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ตูน บอย บลูน และเพชร กำลังกินอาหารกันอยู่
"เห้ย นั้นมันพี่ตุ้ยนี่นา'บลูนาร้องเสียงดังขึ้น
'ไปหนอะบลูนา ไอ้ตุ้ยมันมาด้วยหรอ"บอยหันไปมองรอบๆ
"ไม่ใช่พี่บอยนิบลูนาหมายถึงในทีวีนั้นต่างหาก"บลูนาชี้ไปที่ทีวีที่กำลังถ่ายถอดสดงานแถลงข่าวของตุ้ยและมิ้นอยู่
"เห้ยงานแถลงข่าวเปิดตัวแฟน ไอ้ตุ้ยเนี่ยนะมีแฟน มีตอนไหนวะเนี่ย"บอยงงสุดๆ
"เป็นไปไม่ได้ ตุ้ยจะมีแฟนได้ไง"เพชรพูดอย่างไม่เชื่อสายตาเทอรู้สึกเจ็บปวดมากๆ
"พี่ตูน พี่ตูนเป็นอะไรนั่งเงียบเชียว"บลูน่าหันไปเห็นตูนจ้องที่หน้าจอทีวีไม่วางตา
"ไม่จิง เป็นไปไม่ได้"ตูนพูดจบก็รีบวิ่งออกไปจากร้านทันที
ตูนรีบขับรถไปที่บริษัทUBC ACADEMY ทันทีตอนนี้คเต้องการเจอตุ้ยกับเทอคนนั้นให้เร็วที่สุด"ทำไมทุกอย่างต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทำไมเทอต้องเป็นคนรักของตุ้ยด้วย ทำไมพอฉันจะเทอคนที่ใช่แล้วมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย"

บริษัทUBC ACADEMY
หลังจากงานแถลงข่าวผ่านไปกมิ้นกับตุ้ยก็ต้องใช่เวลากว่าครึ่งชั่วโมงในการถ่ายรูปคู่รักคู่ให้ในกับนักข่าวในสำนักพิมพ์ต่างๆกว่าจะเสร็จก็เล่นเอามิ้นท์กับตุ้ยหมดแรงไปเลย
"โอ้ยเหนื่อยจังเลยอะ ฉันปวดตาไปหมดแล้วแสงแฟชนี่มันทำร้ายสายตาจิงๆ"มิ้นล้มตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง
"อย่าบนไปหน่อยเลย ฉันเองก้เหนื่อยเหมือนกันแหละ"ตุ้ยนั่งลงข้างๆมิ้นท์แล้วเอามือว่างบนโชฟาข้างมิ้นท์จนมองคล้ายๆตุ้ยกำลังโอบมิ้นอยู่
"เอามือออกไปไกลๆได้มะ รำคาญ"มิ้นท์ขยับห่างจากมิ้นท์นิดหนึ่ง
"อาร่ายแค่นี้ก็รำคาญเห็นเมื่อกี้เทอยังพูดอยู่เลยว่ามิ้นรักตุ้ยค่ะ"ตุ้ยแกล้งดัดเสียงเลียนแบบมิ้นท์
"ไอ้บ้ามันก็แค่การแสดงยะ"มิ้นท์หันไปแยกเขี้ยวให้ตุ้ย
"หรออ แคแสดงจิงหรอ เทอชอบฉันจิงๆก็บอกมาเหอะ555++"ตุ้ยยิ่งเห็นมิ้นท์โกดก็ยิ่งสนุก
"ไอ้บ้านี่ต้องโดนนี่"มิ้นท์คว้าหมอนอิงที่อยู่ข้างๆไล่ตีตุ้ย ตุ้ยก็วิ่งหนีอย่างไม่มีใครยอมใครเป็นภาพที่ใครว่าได้เห็นก็ต้องคิดว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่น่ารักจิงๆ

"ขอโทษนะที่เข้ามาขัดจังหวะ"ตูนที่มองภาพบาดตานั้นอยู่นานก็เอ้ยขึ้นตุ้ยที่จับแขนมิ้นท์ค้างไว้ก็ต้องค่อยๆปล่อยแขนเทอลง
"อ้าว คุณตูนนะเอง'มิ้นท์หันทักตูนพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"สวัสดีครับมิ้นท์ หวัดดีตุ้ย"ตูนทักทั้งคู่ด้วยหน้าเครียด
"นี่นายรู้จักมิ้นท์ด้วยหรอ"ตุ้ยหันไปจ้องตูนเขม้ง
"ใช่เพิ่งรู้จักกัน แล้วฉันก็อยากรู้จักเทอมากกว่านนี้ด้วย"ตูนก็มองตุ้ยอย่างไม่ยอมแพ้
"งั้นสงสัยเราคงต้องคุยเรื่องนี้กันยาวแล้วละ"ตุ้ยเอ้ยเสียงเข้ม
"ดีงั้นออกไปคุยกันข้างนอก"ตูนพูด
"ด้วยซิพวกนายคุยอะไรกันหรอ แล้วจะไปไหนกันอะ"มิ้นท์ที่ยืนงงอยู่นานเอ้ยขึ้น
"รออยู่ในห้องนี่นะอย่าออกไปไหน เด้วฉันกลับมา"ตุ้ยสั่งมิ้นท์
ตุ้ยกับตูนเดินออกไปจากห้องทั้งคู่ดูทั้งนิ่งและเงียบจนมิ้นท์เริ่มหวั่นใจ
ตุ้ยกับตูนยืนจ้องหน้ากันในห้องซ้อมดนตรีก่อนที่ตูนจะเอ้ยปากพูดขึ้น
"นายกับมิ้นท์เป็นแฟนกันนานรึยัง"
'ก็สักปีกว่าแล้วละ"
"แล้วนายรักมิ้นท์ไหม"ตูนถามตุ้ยทันที
"ก็ต้องรักสิ"ตุ้ยตอบแล้วหันหน้าไปทางอื่น
"แล้วแกลืมเชอรี่ได้แล้วหรอ"
ตุ้ยหันกลับไปมองหน้าตูนอย่างเคือง"นายรู้เรื่องเชอรี่ได้ยังไง"
"ฉันรู้ก็แล้วกัน นายตอบฉันมาซิว่านายลืมผู้ญิงคนนั้นได้รึยัง"
"มันเรื่องของฉันนายไม่เกี่ยว"
"ฉันต้องเกี่ยวซิเพราะฉันชอบมิ้นท์ จำเอาไว้นะตุ้ยถ้านายไม่รักมิ้นท์จริงและทำให้เทอเสียใจฉันจะเอามิ้นท์ไปจากนายแน่"ตูนพูดจบก็หันหลังเดินหนีตุ้ยไป
ตุ้ยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพร้อมกับประโยคของตูนที่ว่าเค้าจะแย่งมิ้นท์ไปวนเวียนอยู่ในหัวครั้งแล้วครั้งเล่า

ตูนเดินกลับไปหามิ้นท์ที่นั่งรออยู่ในห้อง
"พี่ เอ้ย คุณตูนกลับแล้วหรอค่ะ แล้วนายตุ้ยละค่ะ"มิ้นท์หันไปมองหาตุ้ย
"เรียกพี่ตูนก็ได้จ๊ะ ไอ้ตุ้ยนะเด้วมันก็มาไหนน้องมิ้นท์ลองเรียกพี่ตูนซิค่ะ"
"ค่ะพี่ตูน'มิ้นท์ยิ้มอย่างสดใสก็ทำให้ตูนถึงกลับหัวเราะออกมา

"มิ้นท์กลับบ้าน"ตุ้ยที่ยืนอยู่หน้าประตูมองทั้งคู่อย่างโมโห
"เออ แต่ว่า..."มิ้นท์งงที่ท่าทีดุดุของตุ้ย
"ไปได้แล้ว เร็วซิ"ตุ้ยไปดึงแขนเล็กๆของมิ้นท์ให้เดินตามเขาไปทันที มิ้นท์หันกลับไปยิ้มแล้วโบกมือลาตูน"บะบายนะค่ะพี่ตูน"
"บะบายคับน้องมิ้นท์"ตูนได้แต่มองตามมิ้นท์เศร้าๆ

ตุ้ยกับมิ้นท์กลับมาถึงคอนโดแต่ตุ้ยก็ยังไม่ยอมพูดกับมิ้นท์สักคำจนมิ้นท์รู้สึกกลัว
"ตุ้ยเป็นอะไรไปหรอทำไมเงียบจัง :: "มิ้นท์ถามตุ้ยเบาๆอย่างกลัวๆ
"ไม่ได้เป็นอะไรนิ'ตุ้ยเดินหนีไปกินน้ำ
มิ้นท์ไม่ยอมแพ้ยังเดินตามไปง้อตุ้ยต่อ'นายโกดอะไรฉันรึป่าว ฉันทำอะไรให้นายโกดรึป่าว ฉันขอโทดน้า นะค่ะ นะตุ้ยคนดีคนดี้"มิ้นท์วิ่งวนไปรอบๆตัวตุ้ยจนตุ้ยเวียนหัวและเริ่มจะหายโกด
///////กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง/////เสียงโทรสับที่ห้องดังขึ้นมิ้นท์จึงตัดสินใจไปรับ
"สวัสดีค่ะบ้านนายตุ้ยค่ะ"มิ้นท์กรอกเสียงใสไป
"เออน้องมิ้นท์หรอคับ พี่ตูนเองนะจำพี่ได้ไหม"
"อ้อพี่ตูนหรอค่ะ มิ้นท์จำได้อยู่แล้วละ"
ตุ้ยที่ยืนฟังอยู่ก็เดินมาคว้าโทรสับไปจากมือของมิ้นท์ทันที
"นายตูนมีอะไรถึงโทรสับมาฉัน"
"อ้อฉันก็แค่จะบอกว่าฉันรู้แล้วนะว่านายกับมิ้นท์แกล้งเป็นแฟนกันไง"
"นายรู้ได้ยังไง"ตุ้ยพูดอย่างตกใจ
"ฉันแอบไปได้ไอ้บอยมันคุยกับพี่ขวัญเรื่องที่น้องมิ้นท์ความจำเสื่อมแล้วก็ต้องแกล้งเป็นแฟนกับนายนะสิ"
"แล้วนายจะเอายังไง"ตุ้ยเครียดมากๆ
"ฉันไม่ทำร้ายนายหรอกตุ้ย ฉันจะไม่บอกใครทั้งนั้น แต่ฉันต้องการเพียงอย่างเดียวเท่านั้น"
"อะไร นายต้องการอะไร"
"ฉันจะจีบมิ้นท์ นายไม่มีสิทธิ์มาขัดขวางฉันด้วย แล้วถ้านายชอบละก็เราก็มาแข่งกันอย่างรู้ผู้ชายตกลงไหม
ตุ้ยเงียบอยู่นานจนตูนพูดขึ้นว่า"ถ้านายเงียบฉันถือว่านายตกลงแล้วนะ แค่นี้ละ"ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตุ้ยยืนอึ้งถือมือถือค้างไว้จนมิ้นท์ผิดสังเกต
"ตุ้ยๆๆ เป็นอะไรอะ พี่ตูนวางไปแล้วรึยัง"มิ้นท์ถามขึ้น
"วางไปแล้ว ทำไมอยากคุยกับมันมากหรอ"ตุ้ยถามมิ้นท์อย่างหาเรื่อง
"ก้ป่าวแค่ถามดู"มิ้นท์พุดเสียงอ่อยๆ
"ถ้าเทออยากคุยกับมันมากก็โทรไปหามันเลยสิอย่ามายุ่งกับฉัน"ตุ้ยตะโกนใส่หน้ามิ้นท์แล้วเดินออกไปนอกห้องปล่อยให้มิ้นท์ยืนร้องไห้อย่างเสียขวัญอยู่ตรงนั้น
   "ทำไมฉันต้องสนใจเทอด้วย ใครจะจีบเทอ เทอจะชอบใครมันก็เรื่องของเทอ ทำไมฉันต้องเจ็บปวดด้วย"ตุ้ยนั่งมองกระต่ายในดวงจันทร์ที่ดืนฟ้าอย่างเศร้าๆ

หนูแต่งแล้วค่ะเอาใจคุณป้าเลย เอาแบบซีนอารมณ์หน่อยค่ะคราวนี้ สงสัยน้องๆจะไม่ว่างต้องทำการบ้านจิงๆด้วยค่ะ*หลังจากตุ้ยออกไปมิ้นท์ก็เอาแต่ร้องไห้เทอไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรตุ้ยถึงโกดเทอ
ส่วนตุ้ยนั่งมองท้องฟ้าแต่จิตใจของเค้ากลับคิดไปถึงสาวน้อยผมสวยคนนั้น คิดถึงภาพที่เทอร้องไห้น้ำตาใสๆไหลออกมาจากตาดวงน้อยดวงนั้น
ยิ่งคิดตุ้ยก็ยิ่งเจ็บปวด
----ฉันควรจะปล่อยเทอไปดีไหมมิ้นท์
----ไอ้ตูนมันจะรักคุณจริงไหม
----ไอ้ตูนมันจะทำให้เทอร้องไห้เหมือนที่ฉันทำหม
----เทอจะอยู่ได้ไหมถ้าไม่มีฉัน
----แล้วฉันละจะอยู่ได้ไมถ้าไม่มีเทอ
ตุ้ยคิดวนไปวนมาจนเขาได้คำตอบสุดท้ายแล้วว่า
----ฉันคิดว่าฉันชอบเทอแล้วละมิ้น***แล้วเทอละชอบฉันบอกไหม

ตุ้ยแน่ใจตัวเองซะทีว่าเค้ารู้สึกดีๆกับมิ้นท์แม้จะยังไม่เท่าที่เขามีให้เชอรี่ก็ตามแต่เขาก็แน่ใจว่าจะมีทางปล่อยมิ้นท์ให้กับตูนง่ายๆแน่ๆ

"ฉันจะลองสู้กับนายสักตั้งตูน ฉันไม่มีทางยกมิ้นท์ไปให้นายง่ายๆแน่"ตุ้ยรีบวิ่งลงไปจากดาดฟ้าเพื่อไปหาหัวใจตัวเอง

ตุ้ยกลับเข้ามาให้ห้องพบว่าไฟดับมืดมีแต่โทรทัศน์ที่เปิดวีซีดีคาราโอเกะเพลงของเขาอยู่ ตุ้ยมันไปที่โซฟาพบร่างน้อยๆของมิ้นท์นอนขดตัวอยู่ในชุดนอนเนื้อบาง
 ตุ้ยเดินเข้าไปหาลูบผมและใบหน้าที่เปื้อนคาบน้ำตาของเทออย่างเบามือ หน้าเนียนใสและตาคู่สวยบวมช้ำจากการร้องไห้จนตุ้ยเองยังตุ้ยใจ
มิ้นท์ละเมอพูดเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายว่า"ตุ้ยนายโกดอะไรฉัน ฉันขอโทด"
ตุ้ยสะเทือนใจมากน้ำตาของเทอมันกรีดใจเขาได้จิงๆตุ้ยค่อยๆก้มหน้าไปกระซิบข้างหูมิ้นท์ว่า"ผมขอโทด ผมจะไม่ทำให้คุรเสียใจอีก"ตุ้ยพูดจบก็จูบไปที่ดวงตามิ้นท์เบาๆ ตุ้ยช้อนร่างมิ้นท์เพื่อจะอุ้มเทอไปนอนที่เตียง  มิ้นท์ลืมตาขึ้นว่าและบอกตุ้ยว่า"ตุ้ยนายอย่างทิ้งฉันนะ" ตุ้ยยิ้มให้มิ้นท์อย่างอ่อนโยนแล้วบอกกับเทอว่า"ฉันจะไม่มีวันทิ้งเทอไปไหนทั้งนั้นฉันสัญญา" มิ้นท์เอื้อมแขนไปกอดรอบคอตุ้ยแล้วหลับไปทันที ตุ้ยไม่อยากจะปล่อยเทอวางลงจากอ้อมแขนเลยเขากอดเทออย่างอยู่สักพักแล้วตัดสินใจว่าเทอลง

ตุ้ยมองหน้ามิ้นท์แล้วพูดว่า"ฝันดีนะกระต่ายน้อยของฉัน"

เพลงนี้เหมาะกับพี่ตุ้ย+น้องมิ้นท์เรื่องจังเลยเอามาให้อ่านกัน
ก่อนนั้นไม่เคยเข้าใจ ว่าความเหงามันเป็นยังไง
มีเพื่อนตั้งมากตั้งมาย ก็ไม่เคยจะเหงาเลย

เมื่อครั้งที่เธอเข้ามา มาแกล้งฉันทุกวัน
มันแสนจะน่ารำคาญ จนยากให้เธอน่ะหายไป
ก็เธอกวนโอ๊ยทุกทีที่เจอ ทำให้ฉันปวดหัวได้ทุกที

*ไล่เธอเท่าไรไม่ไปสักที แต่พอวันไหนไม่ได้เจอกับเธอ
มันเหงายังไงบอกไม่ถูก มารู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็

**มอง มอง ก็คอยมองหาเธอ เธออยู่ไหน
ใจมันเพ้อหาเธออยู่ ทำไมวันนี้ไม่เห็นมา
กวน กวน มากวนใจฉันที เธอเล่นหายไปอย่างนี้
ใจไม่ค่อยดี ถ้าเธอบังเอิญได้ยินเพลงนี้ช่วยรีบมา

ก็เพิ่งรู้ ว่าใจฉันมันชอบเธอ อยากให้เธอตอแยกันเหมือนเดิม
เธออย่าหายไปเลยจะได้ไหม

บอกไว้นะเธอ ถ้าผมไม่อยู่เดี๋ยวเหงาไม่รู้นะ
ไม่มีใครกวนโอ๊ย เดี๋ยวเฉาไม่รู้นะเธอ
ใครแหละจะกวนใจเธอได้ถึงใจเท่าฉัน
ฉันมั่นใจอย่างนั้น, girl

“โอ้ยปวดหัวจังเลย” มิ้นท์คิด มิ้นท์ค่อยลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการปวดหัวที่ทำตัวหัวเทอแทบระเบิด
“ตื่นแล้วหรอมิ้นท์ ”
มิ้นท์ได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูเทอหันหน้าไปทันทีก็พบตุ้ยที่นอนเท้าคางมองเทออยู่ มิ้นท์ตกใจรีบลุกขึ้นนั่งแล้วถามตุ้ยว่า  นายมานอนบนเตียงฉันได้ไง
”ก็ฉันกำลังจะมาปลุกเทอไปกินข้าว เห็นเทอนอนหลับสนิทแล้วน่ารักดี ฉันก็เลยกะจะนอนมองเทอจนกว่าเทอจะตื่นอะ” ตุ้ยนอนเท้าคางยิ้มให้มิ้นท์อย่างกวนๆ
มิ้นท์เริ่มเขินๆแต่อาการปวดหัวรวามกับอาการโกดที่ตุ้ยดุเอาเมื่อคืนทำให้มิ้นท์เปลี่ยนจากเขินเป็นเคืองแทนมิ้นท์เลยล้มตัวลงนอนแล้วเอาผ้าคลุมทันที
`”เป็นไรไปอะตื่นแล้วนินอนต่อทำไม”ตุ้ยชักงงๆ
”ก็ไม่หิว ไม่อยากกิน มีอะไรมะ”  มิ้นท์ตะโกนอย่างโมโห
”ลุกได้แล้วน่า อย่าทำตัวเป็นเด็กดื้อไม่มีเหตุผลซิ ” ตุ้ยพูดอย่างขำขำ
แต่มิ้นท์ไม่ขำด้วยมิ้นท์เปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าตัวเองออกพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า ”
ใช่สิฉันมันคนไม่มีเหตุผล เป็นเด็กไม่รู้จักโต แล้วนายละมีเหตุผลมากนักหรอ อยู่ๆนายก็มาโกดฉัน ดุฉัน ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรให้นายโมโห แล้ว แล้ว นายก็หายไปนายทิ้งฉันให้อยู่คนเดียว ฮือ ฮือออออออออออออออออ  ” เหมือนกับทำนบที่กั้นไว้พังทลายมิ้นท์ปล่อยโฮออกมาทันที
ตุ้ยตกใจมากรีบไปดึงร่างบางที่กำลังสั่นด้วยเสียงสะอื้นมากอดไว้ทันที
”ฉันขอโทดมิ้นท์ ฉันขอโทดที่ทิ้งเทอไว้คนเดียว ฉันขอโทดที่ดุเทอ ฉันผิดไปแล้ว มิ้นท์หยุดร้องไห้เถอะนะ ” ตุ้ยกอดมิ้นท์ไว้แน่น
”ฮืออออออออออ  นายมันคนใจร้าย ฮือออออออออ ”มิ้นท์ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
”มิ้นท์หยุดร้องไห้เถอะนะ ถ้าเทอหยุดร้องไห้จะให้ฉันทำอะไรก็ได้” ตุ้ยเริ่มใจไม่ดีเพราะมิ้นท์ร้องไห้อย่างนี้เกือบ10นาทีแล้ว
”จิงหรอ” มิ้นท์หยุดร้อง  ”จิงสิเทออยากให้ฉันทำอะไรอะ”
”งั้นเทอเป็นเป็ดสิ  ”
”อาร่ายนะ” ตุ้ยคลายอ้อมกอดแล้วมองหน้ามิ้นท์งงๆ
”ก็บอกแล้วไงให้เป็นเป็ด ร้องเพลงเป็ดก๊าบๆแล้วเดินไปให้ทั่ว ห้องเลย เร็วสิๆ ไม่งั้นฉันร้องไห้ต่อด้วย แงง... ”
”โอเคเป็นเป็ด ก๊าบๆๆๆ  ตุ้ยยอมเป็นเป็ด”
พอรึยังละมิ้นท์  ตุ้ยเริ่มหมดแรง
”ไม่พอ นายต้องเป็น ไก่ กระต่าย แมว หมา นก................. ”_มิ้นท์สั่งตุ้ยยาว ตุ้ยก็ยอมทำทุกอย่าง มิ้นท์ก็หัวเราะตบมืออย่างชอบใจ  ตุ้ยถึงแม้จะอายแต่พอเห็นิ้นท์ยิ้มได้เขาก้เมใจจะทำ
”พอรึยังละคับคุณหนูมิ้นท์ ข้าน้อยจะตายแล้วนะ” ตุ้ยถามมิ้นท์ขณะที่ตัวเองนอนแผ่อยู่กลางห้อง
”5555++สนุกจังเลย วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ เดี๋ยวมิ้นท์ไปอาบน้ำดีกว่า ”
มิ้นท์ลุกขึ้นจากที่นอนเพื่อจะเดินไปอาบน้ำ แต่เมื่อเทอก้าวออกมาได้เพียง2ก้าว เทอก็รู้สึกเวียนหัวมาก ”ตุ้ยมิ้นท์เวียนหัวจัง
ตุ้ยหันมาหามิ้นท์ตาเสียงเรียกและเห็นเทอล้มลงกับพื้น
        ”มิ้นนนนนนนนนน”
มิ้นท์เป็นไรหรอค่ะ บอกไปแล้วอย่าขำนะ

มิ้นท์ ตุ้ยรีบวิ่งไปช้อนร่างของมิ้นท์แล้วอุ้มเทอไปวางบนเตียง ตุ้ยหยิบยาดมมาให้มิ้นท์ดมสักพักเทอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น
”มิ้นท์ฟื้นแล้วหรอ มิ้นท์เป็นอะไรไปบอกผมสิ” ตุ้ยยิ้มอย่างดีใจที่เห็นมิ้นท์ฟื้น
”คือ มิ้นท์ เออ ...   ”
”ว่าไงละมิ้นท์เป็นอะไรไป” ตุ้ยถามอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นมิ้นท์ไม่ยอมพูด
”มิ้นท์หิวข้าวอะ ” มิ้นท์อายตุ้ยรีบหันหลังให้ทันที(น้องมิ้นท์ตัวจิงก็ต้องกินเก่งสิค่ะ)
”555++ ยัยบ๋องเอ้ยไอ้เราก้เป็นห่วงจะแย่ที่แท้ก้หิวข้าวจนเป็นลม ”ตุ้ยทั้งโล่งใจทั้งขำ
”หัวเราะทำไม ก็เพราะใครละที่ทำให้ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อเย็นนะ” มิ้นท์หันขวับมาจ้องหน้าตุ้ยอย่าเอาเรื่องจนตุ้ยเริ่มเสียวๆ
”เออ ขอโทดคับองค์หญิง เป็นความผิดขอข้าน้อยเอง” ตุ้ยเสียงอ่อยๆเพราะโกดแม่ตัวดีจะโกดอีก
”สำนึกก็ดีแล้วมีอะไรให้กินบ้างเนี่ย หิวจะตายแล้ว เข้าใจไหมว่าหิวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  มิ้นท์ทั้งดิ้นทั้งะโกนลั่นไปห้องไปหมด จนตุ้ย้องอุดหู
”รู้แล้วองค์หญิง ข้าน้อยจะไปเอาข้าวต้มสูตรเด็ดที่ปรุงเองกับมือมาให้เสวยเดียวนี้เลย”
ตุ้ยกลับมาพร้อมข้าวต้มกุ้งน่าตากินกลิ่นก็หอมจนมิ้นท์ตาเป็นประกายด้วยความยากกิน(จินตนาการเวลาน้องมิ้นท์เรากินอาหารตามไปด้วยนะค่ะจะเห็นภาพัดเจน}
 “นี่นายทำเองหรอน่ากินจัง“มิ้นท์ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ก็นะสิตื่นมาทำตั้งแต่เช้า  ไหนว่าน่ากินก็กินซะซิยัยเจ้าตะกะ“ ตุ้ยส่ายหัวอย่างระอา
“ก็อยากกินไง แต่เค้าไม่มีแรงอะ ยกแขนก้ไม่ขึ้นด้วย ป้อนในหน่อยสิ“ มิ้นท์หันทำท่าไม่มีแรงออดอ้อนตุ้ยอย่างน่ารัก
“เหอออ ยัยตัวขี้เกียด เอามาให้กินถึงเตียงแล้วยังจะเรื่องมากอีก จะกินก็อ้าปากซิ “
 สุดท้ายตุ้ยกันยอมแม่ตัวดีอีกจนได้ ทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างมีความสุข

 แต่เค้าทั้งสองคงไม่รู้หรอกว่าปัญหาและความยุ่งยากกำลังเข้ามาใกล้พวกเขาอีกแล้ว

ที่สนามบินสุวรรณภูมิ
       หนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังขนย้ายกระเป๋าเดินทางออกจากสนามบิน เค้าทั้งคู่ดูโดดเด่นจนใครๆต้องมันมามอง ชายหนุ่มหน้าตี๋คิ้วเข้มหน้าตาสะอาดสะอ้าดกับสาวน้อยหน้าลูกครึ่งร่างบางดูสาวโฉบเฉี่ยว ใครๆเห็นก็คงคิดว่าทั้งคู่เป็นคู่รักชาวต่างชาติแต่แท้ที่จริงแล้วทั้งคู่จำใจต้องมาด้วยกันเพียงเพราะต้องการพบยัยตัวแสบที่ขโมยหัวใจหลายๆคนไป
“ซาร่าดูหนังสือพิมพ์นั้นสิ นั่นมันรูปมิ้นท์ใช่มะ“ หันไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่วางขายอยู่
“ใช่ยัยมิ้นท์จิงๆด้วยพี่ต้า แล้วนายรูปหล่อนี้เป็นใครเนี่ย  เราไปอ่านใกล้ๆกัน “ซาร่าเองก้ตกใจไม่แพ้ต้า

            ******ตุ้ยเปิดตัวน้องมิ้นท์สาวผู้กุมหัวใจนายตุ้ย******
ต้าเห็นพาดหัวข่าวก็ทำเอาเขาทั้งโมโหและเจ็บปวด ต้ากำหนังสือพิมพ์แน่นจนมันขาดขามือ
“ซาร่าพี่ต้องการพบมิ้นท์เดียวนี่“
“อิ่มแล้วละ“ มิ้นท์พูดหลังจากกินข้าวต้มแสนอร่อยไปแล้ว 2 จาน
“เหอ ไม่อิ่มก็บ้าละยัยตะกะ“ ตุ้ยพูดเบาๆกะจะไม่ให้มิ้นท์ได้ยิน
“นายพูดว่าไรนะ ว่าฉันตะกะหรอ“ มิ้นท์หันถามอย่างเอาเรื่อง
“ปะ ป่าวนะ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย“
“ก็ฉันได้ยินอะ ฉันยังไม่ได้ยกโทษนายเรื่องเมื่อวานเลยนะ “
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงอีกละ“ ตุ้ยพูดเสียงอ่อยๆ
“นายก็ต้องเอาจานไปล้างสิเร็วๆ“ มิ้นท์ได้ที่เลยใช้ตุ้ยซะเลย
โ“ห้ อะไรเนี่ยเอาให้กิน แถมป้อนให้ถึงปาก ยังต้องมาล้างจานให้อีก “ตุ้ยบนอุบ
“จะทำ ไม่ทำ“   มิ้นท์หันไปเอาเรื่อง
“ทำจ้าทำ เชิญนอนตีพุงเป็นคุณนายไปเลย“

///////กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง////
เสียโทรศัพท์ดัง มิ้นท์เลยรับทันที
“สวัสดีค่ะ บ้านนายตุ้ยค่ะ“
“ยัยมิ้นท์นั่นเทอไหม นี่ฉันซาร่านะ“
“เห้ยยัยร่าเองหรอ เทอรู้เบอร์โทรศัพท์ฉันได้ไงอะ“  มิ้นท์เริ่มงง
“ฉันหามาได้ก็แล้วกัน อย่าเพิ่งถามมากเลย ฉันบอกเทอว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่เมืองไทยกับพี่ต้า“
“ห่า อะไรนะ เทออยู่เมืองไทยหรอ กับพี่ต้าด้วยมาทำไมกันอะ  “มิ้นท์ตกใจสุดขีดเผลอพูดเสียงดังจนตุ้ยที่ล้างจานอยู่ในครัวได้ยิน“ มิ้นท์มีอะไรหรอ เรียกฉันรึป่าว“
“ป่าวจ้า ไม่มีอะไรล่างจานต่อเหอะ “มิ้นท์ตอบตุ้ย
“ยัยมิ้นท์เทออยู่กับนายนั่นหรอ ฉันอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์แล้วงงมากเลยอยู่ๆเทอไปเป็นแฟนนายนักร้องนั่นได้ยัง  “
“ซาร่าพี่คุยกับมิ้นท์เอง“ ซึ่งอดทนรออยู่นานก็ทนไม่ไหวคว้าโทรศัพท์มาทันที
“เออ สวัสดีค่ะพี่ต้า “มิ้นท์พูดเบาๆอย่างกลัวๆ
“น้องมิ้นท์อยุ่ที่ไหน อยู่กับใคร แล้วข่าวในหนังสือพิมพืนั้นมันจริงรึป่าว“ ต้ารั่วคำถามเป็นชุด
“พี่ต้าใจเย็นสิค่ะ มิ้นท์ไม่รู้จะตอบอะไรก่อนแล้ว“
“ยังไงน้องมิ้นท์ก็ต้องตอบพี่ทุกคำถามอยู่แล้ว พี่ต้องการเจอน้องมิ้นท์เดี๋ยวนี้“
พี่ต้าค่ะใจเย็นๆสิ มิ้นท์ออกไปเจอพี่จ้าตอนนี้ไม่ได้จิงๆนะค่ะ
“ทำไม ทำไมออกมาไม่ได้หรือว่าจะให้พี่ไปหา“ ต้าโมโหสุดๆ
มิ้นท์เลยต้องใช้ไม้ตายสุดท้าย“  แง แง ๆๆ พี่ต้าใจร้าย “
“น้องมิ้นท์ร้องไห้ทำไมอะคับ“ ต้าตกใจที่ได้ยินมิ้นท์ร้องไห้
“ก็ทำไมพี่ต้าต้องดุมิ้นท์ด้วยละค่ะ วันนี้มิ้นท์ไม่สบายเลยไปหาพี่ต้าไม่ไหวนิค่ะ“
“น้องมิ้นท์ไม่สบายเป็นอะไรมากรึป่าว พี่ขอโทดนะที่ดุน้องโอ๋ๆไม่ร้องนะเด็กดี  “ต้าฟอร์มหลุดทันที ซาร่าได้แต่ส่ายหน้าพลางคิดว่า “ยัยมิ้นท์คงแผนน้ำตาอีกตามเคย“
“งั้นพรุ่งนี้ตอน 11โมงเราเจอกันที่ห้าง****นะค่ะ“
“จ้าๆ พรุ่งนี้พี่จะไปเจอน้องมิ้นท์  น้องมิ้นท์ดูตัวเองดีๆนะคับ พี่เป็นห่วง“ต้าพูดอย่างอ่อนโยน
“ค่ะแค่นี้นะค่ะ สวัสดีค่ะ  “มิ้นท์วางโทรศัพท์พร้อมกับความโล่งใจ
“คุยโทรสับกับใครอะมิ้นท์“  ตุ้ยเดินานั่งข้างๆ
“อ้อป่าวอะ พอดีเค้าโทรผิดอะ พวกบริษัทกำจัดปลวกอะ“ มิ้นท์แก้ตัวไปน้ำขุ่น
“ตุ้ยพรุ่งนี้ตอนเช้านายว่างมะ “
“พรุ่งนี้ฉันมีถ่ายโฆษณา ตอน 10โมงอะ มีอะไรหรอ“
“คือพรุ่งนี้ฉันอย่างจะไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าอะนายแวะไปส่งฉันหน่อยได้มะ“
“งั้นหรอ อืมได้สิ แล้วเดี๋ยวฉันกลับเทอตอนบ่ายโมง โอเคมะ“
“อืมโอเค งั้นพรุ่งนี้ตอนบ่ายโมงฉันจะรอเทอที่ประชาสัมพันธ์“
“โอเค ตุ้ยพูดจบก็หันไปดูทีวีต่อ“
“ตุ้ยวันนี้นายไม่มีงานหรอ“
“งาน เห้ยกี่โมงอะ วันนี้ฉันต้องไปออกรายการวิทยุตอนเทียงนิ ตายแล้วอีกครึ่งชั่วโมง “ ตุ้ยพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที

“พรุ่งนี้เจอพี่ต้าแล้วจะเป็นยังไงน่า ฉันจะต้องจากนายไปรึป่าวก้ไม่รู้สิตุ้ย“  มิ้นท์มองตามตุ้ยไปพร้อมความรู้สึกกังวล มิ้นท์เด้วฉันมารับเทอตอนบ่ายโมงอย่าลืมมารอที่ประชาสัมพันธ์ นะ“ ตุ้ยสั่งมิ้นท์อย่างห่วงเพราะตั้งเทออยู่กับเขาเทอยังไม่เคยไปไหนคนเดียวเลย
“จ้า ไม่ลืมหรอก รีบไปทำงานเหอะ“ มิ้นท์โบกมือบะบายุ้ย
 “10.30เองพี่ต้ากับซาร่าคงยังไม่มาหรอกมั้ง“  มิ้นท์คิดพร้อมกับเดินไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูที่เทอนัดกันไว้ ก็พบต้ากับซาร่านั่งอยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่ต้า หวัดดียัยร่า“  มิ้นท์นั่งลงข้างซาร่า
“น้องมิ้นท์เรากลับบ้านกันเถอะ“ พูดโพล่งขึ้นมาทันที
“พี่ต้าใจเย็นๆสิค่ะ “ซาร่ารีบยั้งต้าเพราะเห็นมิ้นท์ตกใจจนหน้าซีด
“พี่ต้าค่ะ มิ้นท์ยังไม่อยากกลับ พี่ต้าอย่าบังคับมิ้นท์เลยนะค่ะ“  มิ้นท์หน้าเสีย
“ทำไมละมิ้นท์ มิ้นท์จะอยู่ที่นี่ไปทำไม“ ต้าโมโห
“มิ้นท์กำลังสนุก แล้วมิ้นท์ก็ต้องการอิสระ “มิ้นท์น้ำตาคลอๆ
“แล้วมิ้นท์รู้ไหมว่าทุกคนเป็นห่วงมิ้นท์แค่ไหน “
“มิ้นท์ทราบค่ะว่าทำให้ทุกคนเป็นห่วง แต่มิ้นท์ขอเวลาสักหน่อยได้ไหมค่ะ “มิ้นท์ร้องไห้ออกมาจนได้
“นานแค่ไหนละมิ้นท์ บอกพี่ได้ไหม  มิ้นท์ขอเวลาช่วงปิดเทอม 3เดือนนี้ได้ไหมค่ะ มิ้นท์อยากเรียนรู้โลกกว้างบ้าง มิ้นท์เบื่อบ้านที่เป็นเหมือนกรงขังมิ้นท์เอาไว้ เห็นใจมิ้นท์เถอะค่ะ“
 มิ้นท์เหมือนปลดปล่อยวามรู้สึกทั้งหมดที่เอทเก็บไว้ออกมา การที่เทอเป็นลูกสาวนเดียวของมหาเศรษฐีทำให้เทอต้องใช้ชีวิตอยู่ในกฎท่ามกลางความหวังขอพ่อแม่ ทำให้เทออยากที่จะหนีหลายครั้งหลายหนและการที่เทอทั้งดื้อและเอาแต่ใจก็เพราะต้องการให้พ่อแม่ที่เอาต่ทำงานสนใจเทอบ้างก้เท่านั้น
ต้าเห็นมิ้นท์เสียใจจิงๆจึงยอมอ่อนลง  “มิ้นท์แน่จนะว่าแค่ 3เดือน แล้วมิ้นท์จะดูแลตัวเองได้“
“มิ้นท์พูดจิงๆนะค่ะ มิ้นท์ดูแลตัวเองได้ แล้วตุ้ยเค้าก้เป็นคนดีด้วย“ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเทอมรอยยิ้มขึ้นมา
“งั้นพี่ก็ตกลง แต่พี่จะอยู่เมืองไทยคอยดูแลมิ้นท์อยู่ห่างๆตกลงไหม “ ต้ายืนเงื่อนไงสำคัญ
มิ้นท์ค่อนข้างลังเล  “ก็ได้ค่ะ แต่พี่ต้าต้องสัญญาว่าจะไม่เปิดเผยเรื่องที่เรารู้จักกันให้คนอื่นรู้  เราจะติดต่อกันเงียบๆ พี่ต้าสัญญาได้ไหมค่ะ“
“ทำไมพี่ต้องตกลงด้วย“
“ถ้าพี่ต้าไม่ตกลงมิ้นท์ก็จะหนีไปอีก ที่นี้รับรลองว่าพี่ต้าจะหามิ้นท์ไม่เจออีกแน่“ มิ้นท์พูดด้วยสีหน้าจริงจังจนต้าหวั่นใจ
“งั้นก็ได้พี่ตกลงตามเงื่อนไข“ ทั้งคู่เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“ไม่คุยเรื่องเครียดๆกันแล้วมาคุยเรื่องชีวิตสนุกๆของเทอกันดีกว่า เอาอย่างละเอียดเลยนะ “ ซาร่ารีบเปลี่ยนบรรยากาศทันที
ทั้ง 3 คนคุยกันอย่างสนุกสนานจนมิ้นท์ลืมเวลาที่นัดกับตุ้ย
13.00น
ตุ้ยใส่หมวกและแว่นตามายืนรอมิ้นท์ที่ประชาสัมพันธ์ แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แวะมิ้นท์เลย ตุ้ยรอมิ้นท์1 ชม.เต็มๆจนเค้ารู้สึกทั้งห่วงและกังวลให้เวลาเดียวกัน
“ยัยมิ้นท์ทำไมเทอยังมานะ หลงทางรึป่าว หรอจะเกิดอันตรายขึ้น“ ตุ้ยเครียดจนนั่งไม่ติด เดินวนไปมาอยู่อย่างนั่นเอง แล้วสายเค้าก็หันไปเห็นสาวน้อยผิวขาว ผมยาววิ่งกระหืดกระหอบมา
“ตุ้ยมิ้นท์ขอโทดที่มาช้า มิ้นท์เดินช๊อปปิ่งเพลินไปหน่อย “มิ้นท์หน้าแดงก่ำด้วยความเหนื่อยพูดไปหอบไป
“เทอรู้ไหมว่าฉันต้องเป็นห่วงเทอแค่ไหน ต้องกังวลมาเทอจะเป็นอันตรายรึป่าว แต่เทอกลับบอกแค่ว่าลืมฉันงั้นหรอ  “ตุ้ยมองหน้ามิ้นท์เต็มตาด้วยแววตาโกดๆ
“ตุ้ยมิ้นท์ขอโทด มิ้นท์จะไม่ทำอีกแล้วนะ  มิ้นท์สัญญาว่าจะไม่เถลไถลแล้ว“  มิ้นท์พูดอย่างสำนักผิดจิง
“แค่นั้นไม่พอหรอก เทอต้องสัญญามาก่อนว่าต่อไปนี้เทอจะไม่ลืมฉัน แล้วก็ต้องลืมคำพูดของฉันด้วย ตุ้ยมองเข้าไปนามิ้นท์
“ได้สิ มิ้นท์จะไม่ลืมตุ้ยและก็จะไม่ลืมคำพูดของตุ้ยด้วย “ มิ้นท์ยิ้มหวานให้ตุ้ย
“ดีงั้นไปมกับฉัน   เร็วสิ“  ตุ้ยฉุดแขนของมิ้นท์ให้เดินแกมวิ่งตามเขาไปทันที
“นายจะพาฉันไปไหนนะ“มิ้ นท์ถามอย่างตกใจ
ที่ร้านมือถือ
“เลือกเอาสิว่าชอบรุ่นไหน เดี๋ยวฉันซื้อให้เทอเอง “ ตุ้ยพูดหน้าตาเฉย
“นี่นายแค่พาฉันมาซื้อมือถือแค่นั้นอะ“  มิ้นท์หันไปมองตุ้ยอย่างไม่เชื่อสายตา
“ก็ใช่มีอะไรหรอ  “ตุ้ยมองหน้ามิ้นท์ไม่รู้เรื่องรู้ราว
“แล้วทำไมนายจะต้องที่ชุดทั้งลากฉันอย่างนี้ด้วยละ ฉันเจ็บนะบอกกันดีๆก็ได้ “ มิ้นท์เอามือลูบแขนที่แดงจากแรงดึงขอตุ้ย
“ไหนเอามาดูดิ“  ตุ้ยคว้าแขนของเทอมาดู “ เป่าพ่วง หายแล้ว  “ตุ้ยเป่าเบาๆที่แขนมิ้นท์
“ทำบ้าอะไร คนอื่นเค้ามองกันหมดแล้ว “มิ้นท์เขินจนหน้าแดง
“เหอมัวแต่เขินอยู่ได้แล้วจะเอามะมือถืออะ“
“เอาสิ มีคนให้ก็ต้องรับไว้สิ“   มิ้นท์รีบตอบทันที
ทั้งคู่เลือกอยู่นายจนในที่สุดมิ้นท์ก็ได้มือถือเครื่องเล็กกระทัดรักนำสมัยเหมาะกับเทอมากๆ แต่ก่อนที่มิ้นท์จะได้เชยชมตุ้ยก็คว้าไปทันที
“เอาไป เวลาโทรหาฉันกด 1นะ เออแล้วโทรสับอันนี้มีไว้โทรหาฉันแล้วก็รับโทรสับฉันคนเด้วรู้ปะ  “ตุ้ยพูดหน้าตาเฉยขณะนี้ที่มิ้นท์กำลังใช่สมองน้อยๆคนเทอประมวลผลว่า“ เอ้ทำไมฉันต้องโทรหานายคนเด้ว ห้ามรับสายคนอื่นด้วย “
“เออเกือบลืม มาถ่ายรูปกันก่อนเร็วๆจิ  “
มิ้นท์ค่อยๆยืนหน้าของเทอไปใกล้ๆหน้าตุ้ยที่เปลี่ยนตัวจะถ่ายรูป  แล้วทันได้นั้นเอง ** จุ๊บ **แชะ**
“อิอิ น่ารักจัง ฉันตั้งแปะหน้าจอมือถือแล้วนะห้ามเปลี่ยนด้วย “ตุ้ยพูดจบก็เดินไปเลยปล่อยให้มิ้นท์ยืนงงอยู่ตรงนั้น
“นายตุ้ย เมื่อกี้ นาย จุ๊บแก้ม ฉันหรอ  “มิ้นท์ยังงๆอยู่เทอเลยหยิบภาพที่น่าจอมือถือว่าดูแล้วเทอก็ด้เห็นภาพ
                           ?ตุ้ยกำลังจุ๊บแก้มเทอ?
คอนโดของต้ากับซาร่า
ซาร่าที่เพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จเดินมาเห็นต้ามองดูที่ห้อยมือถือรูปกระต่ายที่มิ้นท์ให้ไว้อย่างเศร้าๆ
“พี่ต้าทำอะไรอยู่หรอค่ะ “ซาร่าไปนั่งลงข้างๆชายหนุ่ม
“เมื่อกี้เพิ่งโทไปบอกคุณลุงว่าน้องมิ้นท์ปลอดภัยดี“
“ก็ดีแล้วนี่ค่ะคุณลุงจะได้ไม่เป็นห่วง“
“ซาร่าพี่บอกตรงๆว่าพี่เป็นห่วงมิ้นท์มาก พี่ไม่ไว้ใจไอ้นักร้องนั่นเลย“ ต้าถอนหายใจอย่างเครียดๆ
“แต่มิ้นท์เค้าก็บอกเองไม่ใหรอค่ะ ว่านายนั้นเป็นคนดี ดูแลมิ้นท์เป็นอย่างดีด้วย ซาร่าเอนะค่ะว่ามิ้นท์ดูแลตัวเองได้ อีกอย่างเรา 2คนก็ยังแอบดูแลมิ้นท์อย่างห่างๆได้นิค่ะ“ ซาร่าพยายามปลอบใจต้า
“อืมจิงสิ ยังไงน้องมิ้นท์ก็อยู่ใกล้ๆเรานิเอง  พี่คงห่วงมากไปเอง“ ต้ายิ้มบางๆ
“ซาร่าเดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วอย่าลืมเช็ดผมให้แห้งก่อนนอนด้วยเห็นบอกว่าปวดใช่มะ ไหนมาใกล้ๆสิ“   ต้าเอื้อมมือไปจับหน้าผากซาร่าเบาๆ“ ตัวอุ่นๆนิเรา รีบนอนนะเด้วจะไม่สบาย “ ต้ายิ้มให้ซาร่าอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินจากไป
“พี่ต้าค่ะ ทำไมพี่ต้าถึงดีกับซาร่ายังงี้ค่ะ ยิ่งพี่ต้าดีกับซาร่าเท่าไร ซาร่าก็ยิ่งต้องรักพี่ต้ามากขึ้นเท่านั้น“  ซาร่าได้แต่คิดอย่างเจ็บปวด
      

*** ยิ่งเจ็บก็ยิ่งรัก ไม่รู้ไม่เข้าใจ
ผู้คนตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็นเทอ
ยิ่งปวดยิ่งคิดถึง    หัวใจเฝ้าละเมอ
น้ำตาต้องล้นเอ่อ  เท่าไรก็ยอม***
   ให้ซาร่าแล้วกันนะค่ะ

“ยัยกระต่ายเทอเป็นอะไรฮะ ตั้งแต่กลับมายังไม่ยอมพูดอะไรเลย แล้วทำไมต้องไปนั่งห่างฉันขนาดนั้นด้วย “ ตุ้ยถามอย่างแปลกใจที่เห็นมิ้นท์เงียบผิดปกติ
“ปะ ป่าวนิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย  “มิ้นท์ไม่กล้ามองหน้าตุ้ยเพราะยังรู้สึกแปลกที่โดนโขมยจุ๊บอย่างนั้น
“นี่อย่าบอกนะว่าเทอเขินที่ฉันหอมแก้มเทออะ โถ้เอ้ยฉันก็แค่เห็นว่าแก้มเทอใสเหมือนตูดเด็กก็เลยหอมๆไปนั้นแหละอย่าคิดมาก “ตุ้ยแก้ตัวไปส่งๆเพราะเขาเองก็ไม่อยากให้มิ้นท์ไม่พูดกับเขาแบบนี้
“ไอ้บ้า นี่นายว่าหน้าฉันเหมือนก้นเด็กหรอ “ มิ้นท์เริ่มแผลงฤทธิ์
“เอออะดิ หรือจะให้เหมือนตูดหมาละ555++  “ เห็นมิ้นท์โกดตุ้ยก็ยิ่งแกล้ง
“ไอ้บ้าตายซะเถอะ “ มิ้นท์คว้าไม้กวาดได้ก็วิ่งไล่ตีตุ้ยที่ถือถาดใส่ผลไม้เป็นอาวุธ ทั้งคู่วิ่งไล่ตีกันอย่างสนุกสนาน  ( คิดภาพตอนที่ 2คนนี้วิ่งไล่กันในบ้านนะค่ะ  )

///////กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง////
ตุ้ยและมิ้นท์หยุดชะงักพักยกกันก่อนเพราะโทรสับในห้องดังขึ้น
“รับโทรสับสิยัยกระต่าย “
“ทำไมฉันต้องรับด้วยละ “ มิ้นท์ไม่ยอมง่ายๆ
“ก้โทรสับมันใกล้เทออะเร็วๆดิ เด้วคนโทมาเค้าก็ว่างไปหรอก“
“เออก็ได้ แต่นายห้ามตีหัวฉันนะ “มิ้นท์ยังอดระแวงไม่ได้ก่อนจะรับโทรสับ
“สวัสดีค่ะ บ้านนายตุ้ยนุ้ยค่ะ “ มิ้นท์หันไปแลบลิ้นให้ตุ้ย
“สวัสดีคับ นั่นน้องมิ้นท์ใช่ไหมคับ พี่ตูนเองนะจำได้ปะ“
“พี่ตูนหรอค่ะ จำได้ส่ะ อิอิ “ มิ้นท์ยิ้มหน้าบาน ขณะที่ตุ้ยหน้าบูดขึ้นเรื่อยๆ
“คือพรุ่งนี้พวกพี่จะไปกินข้าวร้องคาราโอเกะกันอะจ๊ะ ก็เลยจะชวนตุ้ยกับน้องมิ้นท์มาแจมกันนะ
งั้นหรอค่ะ เด้วมิ้นท์ถามนาตุ้ยก่อนนะค่ะ“
“ตุ้ย พี่ตูนเค้าชวนฉันกับนายไปกินข้าวกับร้องคาราโอเกะอะนายจะไปไหม“  มิ้นท์ไปถามตุ้ยที่ยืนหน้าหงิก
“ไม่ไป“
“ทำไมอะ ไปเถอะนะ เพื่อนๆนายเค้าไปกันตั้งเยอะอะ 
“เทออยากไปมากนักรึไงฮะ“ ตุ้ยเสียงดัง“
“ก็อยากไปนะสิ เวลานายไปทำงานฉันก้องอยู่บ้านคนเดียวเหงานะ“ มิ้นท์พูดเศร้าๆจนุ้ยอดใจอ่อนไม่ได้
“เออ ไปก็ได้แต่ต้องตอนค่ำๆนะ “ 
“เย้ๆๆๆตุ้ยใจดีจังเลย อิอิ “
“พี่ตูนค่ะ สรุปว่าไปได้ค่ะแต่ต้องตอนเย็นๆ พวกพี่ว่างกันไหมค่ะ“
“ว่างครับงั้นตอนเย็นพรุ่งนี้เราก็เจอกัน “  ตูนพยายามเน้นคำว่าเราให้มิ้นท์ได้ยินดูเหมือนเทอจะไม่ได้ใส่ใจ แล้วตูนก็ได้ยินเสียงตุ้ยดังขึ้น 
 “วางได้แล้วมิ้นท์ ไปอาบน้ำซะหัวเทอเหม็นจะตาย“
“ไอ้บ้าตุ้ยตัวฉันออกจะหอมนายสิเหม็นๆๆๆ“
“พี่ตูนค่ะงั้นนี้ก่อนน่ะ พรุ่งนี้เจอกันค่ะ “  ตู๊ด ตุ๊ด ตู๊ด
มิ้นท์วางโทรสับไปแล้วแต่ตูนยังคงถือวันค้างเอาไว้พลางพูดเบาๆว่า ฝันดีนะครับน้องมิ้นท์

**เวลาฉันได้เห็นเทอและเค้าอยู่ใกล้กัน เทอรู้ไหมว่าใจฉันมันเจ็บ ยิ่งได้ยินเสียงเทอและเค้าหยอกล้อกันใจฉันเหมือนโดนบีบจนแตกละเอียด  ฉันอากเป็นเคนนั้นจะได้อยู่ใกล้กับเทอทุกวันและคืน*
เสียงให้หัวใจตูนมันร่ำร้อง
บนเรือหรูที่มีทั้งห้องอาหารและคาราโอะหรูแบบบรรยากาศส่วนตัวลอยลำอยู่กลางแม่น้ำเจ้าพระยา

“น้องมิ้นท์รับน้ำส้มอร่อยๆจ้“า ตูนยิ้มให้มิ้นท์ซึ่งกำลังมองดูวิวทิวทัศน์ริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยายามเย็นอยู่
“ขอบคุณค่ะ พี่ตูนตรงนั้นที่สวยๆอะเค้าเรียกว่าอะไรหรอ“ มิ้นที้ให้ตูนดู
“อ้อพระบรมมหาราชวังไงมิ้นท์ สวยมะ“ 
“สวยค่ะ  พี่ตูนว่าสวยไหมค่ะ“ มิ้นท์หันไปมองพระบรมมหาราชวังอีกครั้ง ผมปล่อยยาวสยายถงกลางหลังของเทอปลิ้วไปสายลมทำให้ตูนมองตามอย่างเคริบเคริ้ม
“สวยจ๊ะ สวยมากๆเลย “ตูนมองหน้ามิ้นท์แล้วพูด
“มิ้นท์เข้าไปข้างในดีกว่า“ มิ้นท์หันหลังเป็นจังหวะเดียวกับที่เรือโดนครื่นซัดพอดี มิ้นท์เสียหักเซไป ตูนรีบพยุงเทอทันที
ตุ้ยที่กำลังยืนคุยกับบอยอยุ่หันไปเห็นภาพบาดตาพอดีเขามองภาพนั้นอย่างเจ็บปวด ตุ้ยบีบแก้วใส่เบียร์แน่นจนบอยกลัวว่ามันจะแตกไปคามือตุ้ย
“ตุ้ยฉันถามอะไรหน่อยสิ“
“มีอะไรก็ถามม“า ตุ้ยพูดขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่มิ้นท์และตูน
“เอ็งชอบน้องมิ้นท์จิงๆใช่ไหม“
“เอ็งพูดอะไร มันก็แค่การแสดงเท่านั้น“  ตุ้ยรีบแก้ตัวทันที แต่บอยก็ยังเห็นพิรุธ
“เอ็งอย่ามาโกหกข้าเลยไอ้ตุ้ย เมื่อวันแถลงข่าวข้าก้เห็นสายตาเอ็งมองน้องเค้าแปลกๆ ยิ่งมีเรื่องไอ้ตูนเข้ามาข้ายิ่งแน่ใจวะ “บอยพูดยิ้มๆ
“เรื่องไอ้ตูนอะไรข้าไม่รู้เรื่อง“
“เหอไอ้ตุ้ยเอ้ยทั้งเอ็งแล้วก็ไอ้ตูนมันก็เพื่อนข้าทั้งคู่แหละ วันก่อนไอ้ตูนมันก็เล่าให้ข้าฟังเรื่องมันโทไปหาเองนะ มันบอกว่าคนอย่างเอ็งถ้าเงียบก็คงแปลว่าพร้อมจะสู้กับมันเรื่องมิ้นท์  แล้วมันก็คงจิงอย่างที่มันพูดซะด้วยใช่มะ  “
“ข้าไม่รู้จะพูดยังไงวะบอย ข้าก็ยอมรับนะว่าข้ารู้สึกแปลกๆกับยัยนั้น แก็ไม่รู้ว่ารักหรือป่าว อาจจะเพราะข้าเหงาๆตั้งแต่เชอรี่จากไปก็มีมิ้นท์เป็นผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาใกล้ชิดข้า ข้ายอมรับว่าข้าสับสน “ ตุ้ยเปิดเผยความรู้สกในใจเขาให้บอยฟัง
“เรื่องอย่างนี้มันก็ต้องใช่เวลา เอ็งเพิ่งเจออกับมิ้นท์ไม่นานยังมีเวลาศึกษากันอีกเยอะ แต่ข้าก้ไม่อยากให้เอ็งปิดบังวามรู้สึกตัวเองมากเกินไปยังไงเชอรี่ก็เป็นอดีตไปแล้วเอ็งควรมองไปข้างหน้า แล้วข้าก็ขอเตือนนะว่าคนนี้ไอ้ตูนมันเอาจิง“  บอยตบไหล่เพื่อนรักเบาๆก่อนเดินจากไปทิ้งให้ตุ้ยจบอยู่กับความรู้ของตนเองที่ห้องอาหาร

“มิ้นท์กับพี่ตุ้ยนี่ร้ายนะแอบไปคบกันตอนไหนเนี่ยไม่ยอมบอกพวกเราเลย“ บลูน่าพี่นั่งทานข้าวอยู่ พี่บอยพูดขึ้น
“ไม่อยากบอกใครนิ“  ตุ้ยพูดยิ้มๆพลางหันไปมองมิ้นท์ที่นั่งอยู่ข้างตัวเอง
“ไม่อยากบอกหรือว่ามันเป็นเรื่องโกหกกันแน่“ เพชรที่นั่งหน้าเครียดอยู่นานก้พูดขึ้นมา
มิ้นท์พี่นั่งกินเพลินๆก็ตกใจจนท้ำอนหล่นไปใต้โต๊ะ ทั้งมิ้นท์และตูนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันต่างก้มไปหยิบพร้อมกัน มือของคนทั้ง 2จับกันโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตุ้ยที่มองดูอยู่รีบดึงแขนมิ้นท์ขึ้นมาทันที  “ไม่ต้องไปเก็บช้อนหล่นไปแล้วสกปรก น้องขอช้อนใหม่ด้วย “ตุ้ยพูดเสียงดุๆจนมิ้นท์จ๋อย ส่วนตูนก็ได้แต่มองอยู่เศร้าๆ
“เออพวกเราไปร้องเพลงกันที่ห้องคาราโอเกะดีกว่า “บอยพยายามเปลี่ยนบรรยากาศ
“ใช่ๆบลูน่าอยากแหกปากร้องเพลงเต็มทีละไปกันเหอะ  บลูน่าเห็น 4หนุ่มสาวที่เหลือหน้าแย่ก็ใจไม่ค่อยดี“
ห้องคาราโอเกะ
บอยกับบลูน่าร้องเพลงคู่กันอย่างสนุกสนาน ตุ้ยนั่งหน้าบึ้งอยู่ข้างๆมิ้นท์ ส่วนเพชร และตูนก็ได้แต่เฝ้ามองอยู่ช้ำๆ
“ตุ้ยเป็นอะไรหรอ ทำไมหน้าเครียดๆจัง“  มิ้นท์เอียงหน้าไปใกล้ๆตุ้ยเพราะเสียงเพลงมันดังมาก
“ป่าวนิไม่ได้เป็นอะไร“ ตุ้ยหันหน้าไปทางอื่น
“ไม่เป็นอะไรได้ไงดูหน้าสิ หงิกงอขนาดเนี่ย“   มิ้นท์เอามือไปจับหน้าตุ้ยหันมาแล้วบิดแก้มของเขาไปมาอย่างสนุก
“ทำบ้าอะไรของเทอเนี่ยเจ็บนะ “ ตุ้ยไม่ยอมแพ้เอามือตัวเองไปบิดแก้มใส่ของมิ้นท์อย่างหมั่นเขี้ยว
“5555++ที่ตุ้ย มิ้นท์เล่นอะไรกันน่ารักเชียว“ บลูน่าเห็นภาพน่ารักนั้นก็อดแซวไม่ได้
“ร้องสักเพลงไหมละตุ้ย“  บอยอมยิ้มขำที่เห็นตุ้ยน่าแดง
“ไม่อะพวกแกร้องกันไปเหอะ “ทั้งตุ้ยและมิ้นท์ก็เขินๆ

“งั้นฉันขอร้องเอง“  เพชรเดินไปบนเวทีคว้าไมค์มาร้องเพลงที่แพลงที่แทนความรู้สึกเทอ

++เมื่อเพื่อนรักกลายเป็นว่ารักเพื่อน ดูเหมือนช่างใกล้กัน แต่ความจริงคำนั้นมันห่างไกล เมื่อความรักฉันเป็นเหมือนอากาศที่คอยเคียงข้างเทอเรื่อยไป ไม่เยเห็นเลยไหมว่าใคร ...รักเทอ+++
เพชรร้องเพลงนี้เพราะมากจนทุกคนต้องปรบมือให้เทอ
ขอบคุณค่ะ เพชรเดินลงมาจากเวทีพร้อมมองไปที่ตุ้ย ถ้าสังเกตดีๆจะพบรอยน้าที่ค่อยๆไหลออกมาจากตาของเทอ  ถึงแม้เทอจะดูเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งแต่ใครจะรู้ว่าตลอดเวลากว่า 2 ปีเทอนั้นแอบรักเพื่อนสนิทของเทอคนนี้มาตลอด

“ฉันขอร้องซักเพลงก็แล้วกันนะ ขอมอบเพลงนี้ให้ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งผมชอบเทอมากๆครับ“
++ น่าจะเจอกันมาจากนาน ก่อนที่เทอจะเป็นของใคร อยากให้มันมีปาฏิหาริย์ให้ตัวฉันย้อนเวลากลับไป จะไม่ยอมให้เราพรากกันฉันคงจะพบรักเทอก่อนใคร มันน่าเสียดาย ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง++
ตูนถ่ายทอดเพลงนี้ออกมาอย่างเจ็บปวดจนมิ้นท์เองยังรู้สึกได้

“ฉันเปลี่ยนใจละขอร้องสักเพลงละกัน เพลงนี้ขอมอบให้มิ้นท์นะครับ“ตุ้ยพูดยิ้มๆ
++ในค่ำคืนที่มีเทอยู่เคียงข้างกันมันช่างอุ่นใจเหลือเกิน ต่อให้คนมากมายไม่อาจคลายความเหงาเท่าที่มีเราอยู่เพียง 2 คน แต่เวลาที่เปลี่ยนจิตใจคนนั้นเปลี่ยน เลยทำให้เทอไม่มั่นใจ อยากให้เทอรับปากว่าจะไม่จากไปไหน ไม่ให้ใครมาแทนที่เทอ
แต่ไม่สัญญาได้ไหมว่าจะรักตลอดไป ไม่สัญญาได้ไหมว่าพรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร บอกได้เพียงว่าชีวิตฉันมีเทอเป็นหัวใจและคงจะไม่มีใครเปลี่ยนใจฉัน
**ก็มีเทอเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง ก็มีเทอเที่รู้รักฉันเป็นเช่นไร ก็เท่านั้นที่เก็บรักฉันเอาไว้ คนเดียวที่เปลี่ยนหัวใจฉันได้ก้คือเทอ**
(เพลงเธอเท่านั้นของ หมอเอ้นค่ะ)
ตุ้ยหันไปมองตาของมิ้นท์ตลอดทั้งเพลงตั้งใจจะสื่อความรู้สึกบางอย่างที่เขามีไปถึงเทอ  ตูนจ้องหน้ามิ้นท์อย่างเศร้า ขณะที่มิ้นท์อายจนร้อนไปทั้งตัวแล้ว

“มิ้นท์จ้าไม่ร้องสักเพลงหรอ บลูน่าว่าเพลงนี้เหมาะกับมิ้นท์ที่สุดเลย ขึ้นมาๆ“
“เอ่อ คือ จะดีหรอค่ะ“ มิ้นท์หันไปมองหน้าตุ้ยอย่างหวั่น ตุ้ยพยักหน้าให้มิ้นท์ไปร้อง

++คิดมากจังเหมือนเทอไม่เคยรู้เลยว่าฉันรักเทอกว่าใคร แล้วตัวเทอจะเปลี่ยนแปลงเพื่อใครหรอ
แค่เป็นเทอที่เปลี่ยนเทอที่เป็นตัวเทอแค่นั้นพอไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าชายในฝัน แค่เป็นเทอที่เป็นแบบเดิมทุกวัน แค่นั้นฉันก็สุขใจ+++
(เพลงนี้ถ้าเนื้อผิดก็ขออภัยนะค่ะ*-*)
มิ้นท์ร้องเพลงนี้อย่างน่ารัก จนตุ้ยยิ้มแก้มแทบปริเลย
ตูนและเพชรได้แต่มองหน้ากันเพราะต่างก็เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย

มิ้นท์นอนอยู่บนเตียงท่ามกลางความมืด เทอเฝ้าถามตัวเองว่าเพลงที่ตุ้ยร้อง ทุกสิ่งที่ตุ้ยทำดีกับเทอนั้น มันเป็นเรื่องจริงหรือแค่การแสดงกันแน่ บ้างครั้งเทอก็รู้สึกเหมือนกับว่าเขาชอบเทอ แต่หลายอย่างก็ให้เทอไม่มั่นใจว่าเทอควรที่จะเปิดใจให้เขาดีไหม

อีกมุมหนึ่งของห้องเล็กๆนั้น ตุ้ยหยิบรูปของเชอรี่มานั่งดูเค้าพูดเบาๆกับภาพนั้นแต่ราวกับจะสื่อไปถึงผุ้หญิงในรูปว่า
“ เชอรี่ครับตอนนี้ตุ้ยเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าในใจตุ้ยมีแค่เชอรี่คนเดียว“
ตุ้ยพูดจบก็หันไปมองร่างบอบบางของสาวน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเขา ตุ้ยแอบยิ้มกับตัวเอง
                             “ฉันดีใจนะมิ้นท์ที่มีเทออยู่ข้างๆ“
“ตุ้ย ตุ้ย ตื่นได้แล้ว ยูฮู้ ตื่นๆๆๆๆๆ
เสียงแจ้วๆของใครบ้างคนทำให้ตุ้ยค่อยๆลืมตาขึ้น  ตุ้ยก้เห็นมิ้นท์นั่งเขย่าแขนเขาอยู่
มีอะไรมิ้น ปลุกฉันทำไมแต่เช้า วันนี้ฉันอุสาห์ว่างนะ  ตุ้ยปัดมือของมิ้นท์ออกไป ตั้งน่าตั้งตาจะนอนต่อ
ตุ้ยตื่นเถอะนะ ฉันหิวข้าว  มิ้นท์ยื่นหน้าไปใกล้ๆตุ้ย ทันทีที่ตุ้ยลืมตาขึ้นตุ้ยก็เห็นหน้าใสๆของมิ้นท์เต็มตา ทำเอาตุ้ยตาสว่างทันที
เห้ย....เอาหน้ามาใกล้ทำไมเหม็นขี้ฟัน ตุ้ยโวยวายแก้เขิน
ไม่เหม็นซะหน่อย มิ้นท์แปรงฟันแล้ว ตุ้ยมิ้นท์หิวข้าวอะ
เทอก็ไปหากินเอาเองสิ
ก้อยากจะหาอะนะ แต่ทั้งบ้านเนี่ยไม่มีอะไรที่กินได้เลย ถ้าฉันกินทีวีกับโซฟาได้ฉันกินไปแล้วละ มิ้นท์เริ่มโมโห
อ้าวของกินหมดหรอ
ก้เออนะสิ ฉันหิวข้าวๆๆๆนายได้ยินไหม มิ้นท์เริ่มงอแง
ได้ยินแล้ว  เด้วรอแปปฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วเด้วเราออกไปซื้อของมาทำกับข้าวกัน
อาร่ายนะ ทำกินกันเอง แล้วใครจะทำละฉันทำไม่เป็นนะ  มิ้นท์ปฏิเสธทันที
เทอทำไม่เป็นแต่ฉันทำเป็นนิ  ตุ้ยเดินไปเข้าห้องน้ำปล่อยในมิ้นนั่งเครียดว่า
วันนี้ฉันจะได้กินข้าวมะเนี่ย

ที่  Supermarket ค่ะ
ตุ้ยเอาหัวหอมด้วย เนื้อหมู ผักกาด  ปลาๆ กุ้ง   มะนาวด้วยดีมะ ส้มๆมิ้นท์จะกินส้ม  ฝรั่งด้วย อิอิ
มิ้นท์วิ่งวุ่นวายไปหมดเทอหยิบข้าวของทุกอย่างจนตุ้ยที่เข็นรถอยู่ยังเวียนหัว
มิ้นท์หยุดเด้วนี้เลย มันเยอะเกินไปแล้ว  ตุ้ยส่ายหน้ากับความซนของเทอ
ไม่เอาอะมิ้นท์ยังได้ของกินไม่ครบเลย  ว่าแล้วเทอก็วิ่งปรู๊ดไปจนตุ้ยต้องวิ่งเข็นรถตาม กลายเป็นทั้งคู่วิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน จนผู้คนแถมนั่นอดยิ้มไม่ได้
พี่ตุ้ย พี่ตุ้ยไหมค่ะ เอ้นั่นของมิ้นท์แฟนที่ตุ้ยนิ ขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมค่ะ แฟนคลับ 2-3ขอตุ้ยถ่ายรูป
มิ้นท์มองหน้าตุ้ยแบบขอคำตอบ ตุ้ยก็พยักหน้ารับคำแฟนๆ
งั้นเอารูปน่ารักๆเลยน่ะค่ะ
ได้ค่ะตามคำขอ  มิ้นท์ตอบอย่างอารมณ์ดี ว่าแล้วมิ้นท์ก็จัดการวางหัวหอมไว้บนหัวตุ้ยพร้อมกับทำท่าน่ารัก มีหรือตุ้ยจะยอมเลยเอาแครอทไปทำเป็นหูกระต่ายบ้าง ทั้งคู่เล่นกันไปมาจนบรรดาแฟนคลับขี้เกียดจะถ่ายรูปแล้ว
พี่ 2 คนน่ารักจังเลยค่ะ ขอให้รักกันนานๆนะค่ะ
ทั้งมิ้นท์และตุ้ยมองหน้ากันอย่างเขินๆ

ที่คอนโดนายตุ้ย
“โอ้ยเหนื่อยเป็นบ้าเลยเพราะเทอคนเดียวเลยยัยมิ้นท์ซื้อของบ้าบออะไรตั้งเยอะแยะ’ ตุ้ยมองข้าวของกว่า 10ถุงลงบนโต๊ะ
“แค่นี้ก็ทำเป็นบ่น ก็บ้านนายอะไม่มีขอกินขอใช่เลยนิฉันก็ต้องซื้อมาตุนไว้สิ”  มิ้นท์แกะขนมมากินหน้าตาเฉย
“อย่าเพิ่งกินขนมสิมาช่วยกันทำกับข้าวก่อน “ ตุ้ยคว้าขนมให้มือมิ้นท์ไปเก็บแล้วจูงเทอเข้ามาในครัว
“จะให้ทำอะไรอะทำไม่เป็นนะ” มิ้นท์ทำหน้างงๆ
“เอาผักไปล่างซิยัยบ๋อง เดี๋ยวฉันจะหันเนื้อเอง”
“เสร็จแล้วจ้า ผักสดสะอาดฝีมือมิ้นท์เอง” มิ้นท์ยิ้มแป้นมา
“เด้วช่วยหันผักนะ”  มิ้นท์เสนอตัว
“ทำได้แน่หรอ อยากเทอนะไม่มีทางทำได้หรอก”  ตุ้ยเหล่มองตุ้ยแบบไม่ค่อยเชื่อ  
มิ้นท์ก็คว้ามีดไปหันผักกะจะล้มคำสบประมาทของตุ้ยให้ได้ แล้วอีกไม่กี่นาทีต่อมาผลก็เป็นแบบนี้
“โอ้ย/////  “ เสียงมิ้นท์ร้อง   ตุ้ยที่กำลังต้มน้ำซุปอยู่รีบหันมาดูอย่างเป็นห่วง
“เป็นไรไป ไหนเอามือมาให้ดูสิ “ ตุ้ยคว้ามือมิ้นท์ไปดูก้เห็นนิ้วชี้ของเทอมีเลือดไหลออกมา ตุ้ยเลยดึงมิ้นท์ไปล่างเลือดทันที
“เจ็บนะ เบาๆซินะ “มิ้นท์หน้าแหย่เกด้วยความเจ็บ  
 ตุ้ยค่อยๆปิดผ้าพันแผลให้มิ้นท์อย่างเบาๆ ตุ้ยเป่าเบาๆแล้วคว้านิ้วของเทอมาแตะที่ปากเขา
“ทำอะไรนะ” มิ้นท์รู้สึกร้อนไปทั้งตัวเพราะลมหายของตุ้ยที่โดนนิ้วเทอ
“ก็เสกคาทาไง แม่ฉันเคยทำให้ฉันแบบนี้ตอนฉันเด็กๆ”
“ตุ้ยนั้นกลิ่นอะไรนะ”
“เห้ยน้ำซุปฉัน”  ตุ้ยและมิ้นท์เข้าไปดูน้ำซุปที่บัดนี้เหลือแต่วิญญาณน้ำซุปที่ไหม้คาหม้อไปแล้ว ตุ้ยกับมิ้นท์มองหน้ากันอย่างจ๋อยๆ
“เออ ฉันว่าเรามาทอดไก่กันดีกว่านะ” ตุ้ยหันมามองหน้ามิ้นท์
“นั่นสิกินไก่ดีกว่า”  นายสอนฉันทอดหน่อยสิ
“จะดีหรอ เด้วก็เจ็บตัวอีกหรอก”   ตุ้ยพูดอย่างหวั่นๆ
“น้านะ มีนายอยู่ด้วยฉันไม่เป็นอะไรหรอก “ คำพูดของมิ้นท์ทำเอาตุ้ยแอบยิ้มโดยไม่รู้ตัว
ตุ้ยสอนมิ้นท์ทอดไก่โดยมิ้นท์เป็นคนจับตะหวิวอยู่หน้าเ ตา ส่วนตุ้ยก็ค่อยยืนประกบเทออยู่ด้านหลัง ตุ้ยจับมือมิ้นท์อยู่ตลอด พอน้ำมันกระเด็นที่มิ้นท์ก็วิ่งแอบหลังตุ้ยที ซึ่งตุ้ยก็ยินยอมโดนนั้นกระเด็นใส่เพราะเขาไว้อยากให้ผิวสวยๆของเทอต้องพุพอง เสียหัวเราะร่าเริงของคนทั้งดังอย่างต่อเนื่อง  จนทั้งคู่แอบคิดเหมือนกันว่า   ถ้าเรา 2 คนได้อยู่อย่างนี้ด้วยกันตลอดไปก็คงดีนะ

“เหอๆสรุปว่าอาหารกลางวันของเราก็คือ แต้น แตน แต๊นน “  ตุ้ยหยิบอาหารกลางวันสุดหรูที่ซ่อนไว้ข้างหลังให้มิ้นท์ดู
“มาม่าเนี่ยนะ”  มิ้นท์มองตุ้ยอย่างไม่เชื่อสายตา
“ก็ช่ายนะสิก็ไก่ที่ทอดไว้ก็ไหม้ น้ำซุปที่ทำไว้ก็ไม่เหลือ มีมาม่าให้กินเนี่ยก็สุดยอดละ”
“แล้วทำไมเอามาจานเดียวละ กินกันตั้ง 2คนอะ”
“เทอนิไม่รู้อะไร กินจานเด้วกันดิถึงจะอร่อย ฉันนะร่ายมนต์ให้มันอร่อยไว้แล้ว”
“ถ้าฉันเชื่อนายก็บ้าละ”  มิ้นท์พูดอย่างเซงๆแต่ก็ยอมกินมาม่าถ้วยนั้นกับตุ้ย
ขณะที่ทั้งก้มตักมาม่าพร้อมกันทั้งคู่ก็พบว่าหน้าของทั้ง 2คน ห่างกันแค่นิดเด้วเท่านั้น ตุ้ยและมิ้นเผลอสบตากันอยู่นาน มิ้นท์ได้สติก็เลยรีบตักม่ามาใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆแก้เขิน
                “ทำไมมาม่าถ้วยนี้อร่อยจังหรือว่านายจะเสกมนต์อะไรให้ฉันกินจิงๆ”มิ้นท์แอบคิดอยู่ในใจ

มิ้นท์พรุ่งนี้ไปที่บริษัทฉันมะ” ตุ้ยหันไปถามมิ้นท์ที่กำลังนั่งหวีผมอยู่ข้าง
“ฉันไปได้ด้วยหรอ   คิดยังไงถึงมาชวนกันเนี่ย” มิ้นท์ก้มหน้าหวีผมต่อไป
“ก็ ฉันเห็นว่าเทออยู่บ้านเฉยๆไม่มีอะไรทำไม่ใช่หรอ”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้คิดถึงฉันจนทนไม่ไหวฮะ  อิอิ“มิ้นท์หันหน้าไปมองตุ้ยอย่างรวดเร็วจนผมหอมๆของเทอปัดไปโดนหน้าตุ้ย
ตุ้ยรู้สึกว่าตัวเองหน้าชาไปหมด เหมือนเค้ากำลังตกอยู่ในพะวัง คอแข็งแห้ง มือไม้สั่นไปหมด
“ตุ้ยๆ นายตุ้ยเป็นอะไรไปอะ”   มิ้นท์ใช้มิ้นท์จิ่มแก้มตุ้ยเบาๆเพราะตุ้ยนั่งมองหน้าเทอค้างอยู่อย่างนั้น
“ฉันร้อน ไปอาบน้ำก่อนนะ”  ตุ้ยรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
“เขาเป้นบ้าอะไรของเขานะ”มิ้นท์มองตุ้ยงง
“เราเป็นบ้าอะไปเนี่ย ทำไมอยู่ใกล้ๆยัยนี่แล้วเราควบคุมตัวเองไม่ค่อยจะได้เลย” ตุ้ยถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เขาเลยเปิดฝักบัวรดใบหน้าตัวเองเพื่อว่าความคิดฟุ่งซ่านจะได้หายไปบ้าง

บริษัท UBC ACADEMY
ตุ้ยกับมิ้นท์เดินคุยกันมาเพื่อจะเข้าไปในตัวบริษัท
“มิ้นท์หยุดก่อน”ตุ้ยดึงแขนมิ้นท์ไว้
“ทำไมหรอตุ้ย”มิ้นท์หันไปมองหน้าตุ้ย
“นักข่าวนะ”
พอตุ้ยพุดจบมิ้นท์ก็หันไปพบกองทัพนักข่าวมากมายพุ่งตรงมาที่พวกเขา มิ้นท์ตกใจจนหน้าซีด
“มิ้นท์จับมือฉันไว้แน่นนะ ห้ามปล่อยมือฉันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น 
มิ้นท์หันไปสบตามิ้นท์ มิ้นท์พยักหน้าให้ตุ้ยอย่าเชื่อใจ ตุ้ยจับมือมิ้นท์เดินฝ่าบรรดานักข่าวที่ยื้อแย่งกันสัมภาษณ์คนทั้งคู่  มิ้นท์จับมือตุ้ยแน่น แต่มิ้นท์ก็ถูกชนจนล้มลงไปกองที่พื้นจนได้ ตุ้ยหันไปเห็นมิ้นท์ล้มลงเขารีบตรงไปยังร่างเทออย่างรวดเร็ว
“ถอยออกไป อย่าเข้ามาใกล้เทอ ออกไปให้หมด”ตุ้ยหันไปตวาดนักข่าวรอบๆดวงตาของเขาดูดุร้ายและน่ากลัวมาก
‘เป็นอะไรรึป่าวมิ้นท์ เจ็บตรงไหนไหม”ตุ้ยหันไปมองมิ้นท์อย่างอ่อนโยน มิ้นทืรู้สึกราวกับตุ้ยเป็นคนละคนกับที่เสียงดังใส่นักข่าวพวกนั้นเลย
มิ้นท์ส่ายหน้าช้าๆ
“ลุกไหวไหม”ตุ้ยถามหร้อมกับประคองเทอ
“โอ้ย” มิ้นท์จะล้มลงอีกครั้งสีหน้าเทอเจ็บมาก
“เดี๋ยวฉันอุ้มเทอเอง”ตุ้ยอุ้มมิ้นท์เข้าบริษัทไปท่ามกลางสายตานักข่าวหลายสิบคู่
“พี่ตุ้ยมิ้นท์เป็นอะไรค่ะ”บลูน่าเห็นตุ้ยอุ้มมิ้นท์เข้ามาก็เขามาทักอย่างตกใจ
บรรดาพนักงานในบริษัทต่างเข้ามารุมล้อมพวกเขากันใหญ่
“หลบไปให้หมดเกะกะ”ตุ้ยหันไปตวาดใส่ทุกคนจนทุกคนเข้าหน้ากันไม่ติด
“ตุ้ยใจเย็นๆสิ”มิ้นท์สะกิดแขนตุ้ยเบาๆให้เขามีสติ
“พี่ตุ้ยพามิ้นท์ไปพักในห้องก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวบลูน่าเอายาไปให้”

ท่ามกลางความวุ่นวายเพชรแอบแสยะยิ้มอย่าวสะใจอยู่มุมหนึ่งที่ทุกคนไม่สังเกตเห็นเทอ

น้องมิ้นท์เป็นยังไงบ้างครับ’ตูนวิ่งเข้ามาหามิ้นท์อย่างเป็นห่วง
‘ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ตูน ขาถลอกนิดเดียวเอง”มิ้นท์หันไปยิ้มให้ตูน
“น้องมิ้นทืไม่เป็นอะไรก็ดีละ พี่ตกใจแถมแย่”ตูนยิ้มให้มิ้นท์
มิ้นท์หยิบมือถือมากดเล่นแก้เขินเพราะตูนเอาแต่จ้องหน้าเอท
“เออ น้องมิ้นทืครับคือพี่อยากจะขอเบอรืมือถือน้องมิ้นท์ได้ไหมครับ”
“เออ คือ มัน...”มิ้นท์ไม่กล้ให้เพราะตุ้ยสั่งเอาไว้
“ถ้าน้องมิ้นท์ลำบากใจมากไม่ต้องให้พี่ก็ได้ครับ’ตูนตัดบทเพราะเขาเห็นมิ้นทือึดดัดใจ สีหน้าและแววตาเศร้าๆของตูนทำเอามิ้นท์ใจอ่อน “มิ้นท์ให้ก็ได้ค่ะ พี่ตูนอย่าทำหน้าแบบนี้สิค่ะ 081*******เบอร์มิ้นท์ค่ะ”ตูนยิ้มจนหน้าบาน
“มิ้นท์ๆๆรีบไปห้ามพี่ตุ้ยเร็ว”บลูน่าตะโกนมาแต่ไกล
“มีอาร่ายหรอบลูน่า ตุ้ยไปทำอะไร”
“ก้เขาไปเอาเรื่องพวกพี่พีอารือะซิหาว่าบอกพวกนักข่าวแล้วทำให้มิ้นท์เจ็บตัว
“บลูน่า พี่ตูนพามิ้นท์ไปหาตุ้ยเร็ว”
ตูนและบลูน่าพามิ้นทืไปหาตุ้ยที่กำลังอาระวาดกับหนักงานบริษัทอยู่
“ตุ้ย หยุด เดียว นี้ นะ”มิ้นท์พูดเสียงดังฟังชัด
ตุ้ยหันมาเห็นมิ้นท์อยู่ในอ้อมแขนของตูน(บลูน่าด้วย)ก็รีบพุ่งตรงไปประคองเทอทันที
“มิ้นท์เดินมาทำไมยังเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ”ตุ้ยหันมามองหน้ามิ้นท์ห่วงๆแต่ก็เจอสายตาดุๆของเทอ
“เมื่อกี้นายกำลังทำอะไร” ตุ้ยเงียบ “ฉันถามว่านายกำลังทำอะไร”มิ้นท์ถามย้ำแบบดุๆ
‘ฉันก็แค่มาถามว่าพวกพี่ๆเค้าว่าใครเป็นคนบอกให้นักข่าวมาอะ”ตุ้ยหน้าจ๋อยๆเพราะเห็นมิ้นท์เอาจริง
“แต่ที่ฉันเห็นนายไม่ได้ดีๆนะ นายกำลังดุพวกพี่เขาตั้งหาก ใช่ไหม”ตุ้ยเงียบ  “ฉันถามว่าใช่ไหม”มิ้นท์ตวาดตุ้ยเสียงดัง
“ใช่ก็ได้”ตุ้ยจ๋อยสนิทจนพนักงานบริษัททั้งหลายยังแอบขำ
“ยอมรับก็ดี งั้นนายก็ต้องขอโทษพี่ๆเขาซะ เร็วสิ ฉันบอกให้ทำ”มิ้นท์ดุตุ้ยเสียงดัง
“ก้ได้จ้า  พี่ๆครับตุ้ยขอโทดนะที่พูดไม่ดี”ตุ้ยหันไปขอโทษพนักงานบริษัททั้งหลาย
“บอกด้วยสิว่านายจะไม่ทำยังงี้อีกแล้ว”มิ้นท์สั่งต่อ
‘มันไม่มากไปหน่อยหรอมิ้นทื ฉันขอโทดไปแล้วนะ”
‘ไม่พูด ใช่ไหมงั้นปล่อย ฉันเดินเอง’มิ้นท์สะบัดตัวจากตุ้ยแต่เพราะขาที่ยังเจ็บอยู่ทำให้เทอเสียหลักจะล้มลงดีที่ตุ้ยประคองไว้ทัน
‘ก้ได้ๆตุ้ยพูดละ พี่ๆครับตุ้ยจะไม่ทำยังงี้อีกแล้วครับ”ตุ้ยหันไปตะโกนเสียงดังลั่นเหมือนนักเรียกถูกครูทำโทษเลย
“พาฉันกลับไปในห้องได้แล้ว”มิ้นท์สั่ง ตุ้ยรีบทำตามทันที
พนักงานในบริษัทหัวเราะกันคิกคักพลางพูดกันว่า สงสัยงานนี้นายตุ้ยเจ้าโวยวายจะโดนแม่สาวน้อยหน้าหวานนี้ปราบซะแล้ว
บอยกับบลูน่ายิ้มให้กันอย่างขำๆ
ตูนมองตามมิ้นท์กับตุ้ยไปอย่างเศร้า
เพชรโมโหมากที่แผนการของเทอผิดพลาดไปซะหมดพี่ต้า พี่ต้าเป็นอะไรอะค่ะ” ซาร่าได้ยินเสียงแก้วแตกจึงหันไปดูเห็นต้ามองภาพในทีวีนิ่งงั้นมือที่ถือแก้วไว้ก้กลับหมดแรงทำให้เค้าปล่อยแก้วลงพื้นไป
ซาร่าเดินไปอยู่ข้างๆต้าก้เห็นภาพข่าวที่ตุ้ยอุ้มมิ้นท์เดินฝ่าฝูงนักข่าวไป ซาร่าได้แต่มองหน้าต้าอย่างสงสาร เทอเอื้อมมือไปกุมมือเขา “พี่ต้าเป็นอะรไหมค่ะ”
“ซาร่าเห็นสายตาที่นายนั่นมองมิ้นท์ไหม”ต้าถามซาร่าด้วยเสียงแหบพล่า
“ค่ะ” ซาร่าได้แต่รับคำเบาๆเพราะสายตาของตุ้ยที่มองมิ้นทืมันดูพิเศษจิง
“พี่กลัวซาร่า พี่กลัวว่านายนั่นจะแย่งมิ้นท์ไปจากพี่” ต้าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
“ พี่ต้าต้องไว้ใจมิ้นท์ซิค่ะ” ซาร่าปลอบใจต้า
“ ไว้ใจหรอซาร่า พี่จะไว้ใจคนที่ไม่เคยรักพี่เลยได้ยังไง ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่พยายามมากเท่าไรมิ้นทืก็ยังเห็นพี่เป็นแค่พี่ชาย แล้วที่มิ้นท์หนีมาก็เพราะไม่อยากหมั่นกับพี่ มิ้นท์เลือกอยู่กับผู้ชายคนนั้นมากกว่ากลับไปกับพี่อีกนะ” เหมือนกับความเจ็บปวดของต้ามันได้ถูกถ่ายทอดออกมา
ซาร่ามองเห็นต้าเจ็บปวดเทอกลับยิ่งเจ็บปวดกว่า ซาร่าโผเข้าไปโกดต้าอย่างอ่อนโยน ต้าก็เหมือนคนหมดแรงแล้วได้ที่เพิ่งพาเขาซบหน้าลงบนไหลเล็กๆของเทอ
“ พี่ต้าต้องเข้มแข็งนะค่ะ พี่ต้าต้องพามิ้นท์กลับไปให้ได้ ซาร่าจะอยู่ข้างๆพี่ค่อยเป็นกำลังใจให้พี่ต้าเองค่ะ” ซาร่าพูดเบาๆแต่เข้มแข็งถึงแม้ในใจเทอจะเจ็บปวดที่เขาไม่ได้รักเทอเลย แต่เทอก็ทนไม่ได้ที่จะเห็นเขาเสียใจอย่างนี้
ต้าพยักหน้าช้า “พี่จะต้องเอาน้องมิ้นทืกลับมาเป็นของพี่ให้ได้” ต้ารู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นจนเขาอีกยังแปลกใจว่าทำไมเมื่อเขาได้อยู่ใกล้ผู้หญิงตัวเล็กคนนี้แล้วจึงรู้สึกอบอุ่นแล้วเข้มแข็งขนาดนี้

“ ยังเจ็บแผลอยู่ไหมมิ้นท์ “ ตุ้ยถามมิ้นท์อย่างเป็นห่วง
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วละ” มิ้นทืพูดจบก็หันไปดูทีวีต่อไม่สนใจตุ้ย
“ เทอกินยาแก้อักเสบมะเพื่อว่าแผลมันอาจจะอักเสบก้ได้นะ”ตุ้ยยังตื้อต่อ
“ ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นอะไร นายนิยุ่งจริงๆ” มิ้นท์บอกปัดอย่างรำคาญ
////อกหักไม่ว่าอย่างเทอไม่รักคงบ้า////
ริงโทนโทรศัพท์มิ้นท์ดังขึ้น มิ้นท์หยิบมารับทันที พอเห็นชื่อคนโทรมาเทอก็ยิ้มกว้างอย่างยินดี ตุ้ยได้แต่มองอย่าเคืองๆ
“ สวัสดีค่ะพี่ตูน”
“ รู้ได้ไงครับว่าเป็นพี่” ตูนถามอย่างงง
“ ก็มิ้นทืไม่ได้ให้เบอร์ใครเลย นอกจากพี่ตูนนิค่ะ” มิ้นทืพูดอย่างอารมณ์ดี ขณะนะที่ตุ้ยเริ่มโกดมากขึ้นเรื่อยแต่มิ้นท์ไม่ได้สังเกต
“  มิ้นทืไม่เป็นอะไรแล้ว ขอบคุณนะค่ะที่เป็นห่วง”
แล้วทั้งมิ้นท์และตูนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานกว่าครึ่งชั่วโมง ตุ้ยมองภาพนั่นด้วยความเจ็บปวดและโกรธปนกันไป
“ งั้นแค่นี้นะค่ะพี่ตูน ฝันดีค่ะ” มิ้นท์วางโทรสับอย่างอารมณ์ดี

“ เลิกคุยกันได้แล้วหรอ” ตุ้ยพูดเสียงเข้มๆอย่างโมโหสุดขีด
“ อืม “ มิ้นท์พยักหน้าแล้วเดินไป ตุ้ยยิ่งโมโหที่เทอไม่สนใจเขา ตุ้ยกระชากแขนเทอเขามาอยู่จนชิดตัวเขา หน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึง 1ฟุต
“ นายเป็นบ้าอะไรฉันเจ็บนะ” มิ้นท์ทั้งตกใจทั้งเจ็บที่ตุ้ยจับแขนเทอไว้อย่างแรง
“ เทอคุยกับไอ้ตูนใช่ไหม “
“ใช่แล้วจะทำไมละ” ,มิ้นท์บอกตุ้ยด้วยสีหน้ารีบเฉย
“ ฉันบอกเทอแล้วไม่ใช่หรอว่าห้ามให้เบอร์คนอื่น”
“ ทำไมละ พี่ตูนเขาก้เป็นเพื่อนฉันนิ จะให้ฉันรู้จักแต่นายแค่คนเด้วหรอ”
“รู้จักฉันแค่คนเด้วแล้วมันยังไงฮะ” ตุ้ยเสียงดังอย่างโมโห
“ ก็เบื่อไงเข้าใจมะ” มิ้นท์ก้โมโหเหมือนกันจึงพูดไปแบบไม่คิด
“ เทอเอาโทรสับที่ฉันให้ไปคุยกับคนอื่นยังไม่พอ เทอยังกล้าบอกว่าเบื่อฉันอีกหรอ อีกหน่อยเทอก็จะทิ้งฉันไปใช่ไหม ฮะ” ตุ้ยตะโกนสีดังอย่างเจ็บปวด คำพุดของมิ้นทืทำให้เขารู้สึกว่ามิ้นท์จะทิ้งเขาไปเหมือนเชอรี่อีก ตุ้ยเขย่าแขนมิ้นท์อย่างแรง
“ ปล่อยนะ ตุ้ย โอ้ย ฉันเจ็บนะ ปล่อยๆๆ ฉันเกลียดนายๆ” มิ้นท์ทั้งดิ้นทั้งตะโกนดังลั่น คำว่าเกลียดของมิ้นทืทำให้ตุ้ยถึงกับเสียการควบคุมไปเลย
“ เทอเกลียดฉันมากใช่มะ “ ตุ้ยโมโหจนหน้ามืดเขาจับหน้ามิ้นท์ไว้แล้วก้มไปจูบที่ปากของเทออย่างดูดดืมและเนินนาน 
ตุ้ยได้สติจึงค่อยๆถอยห่างจากมิ้นท์ มิ้นท์ทั้งตกใจและเสียใจน้ำตาเทอไหลออกมาเป็นสาย
“ ฉันขอโทด” ตุ้ยพูดออกมาเบาๆ
มิ้นท์โกดมากเทอหยิบโทรศัพท์มือถือที่ตุ้ยให้ออกมาจากกระเป๋ากางเกงและปาใส่ตุ้ยอย่างแรง มิ้นท์วิ่งเข้าไปในห้องน้ำและร้องไห้อย่างเสียใจ

ตุ้ยค่อยๆก้มไปหยิบโทรสับมือถือที่หน้าจอเป็นรูปเขาหอมแก้มมิ้นท์ ที่บัดนี้มันมีรอยร้าวไปแล้ว ตุ้ยมองมันอย่างเจ็บปวด
“ นี่ฉันทำอะไรลงไป ฉันมันบ้าไปแล้วจริง” ตุ้ยเสียใจมากน้ำตาของตุ้ยค่อยๆไหลช้า เขาหยิบโทรสับของมิ้นทืไปวางไว้บนหมอนที่มิ้นท์นอน และส่งข้อความจากมือถือของตัวเองไปว่า
“ มิ้นท์ฉันขอโทด ฉันมันบ้ามากๆที่ทำแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเทอจะให้อภัย แต่ฉันแค่อยากให้เทอได้รู้ว่าฉันขอโทษจิง”
ตุ้ยเดินออกไปจากห้อง ตุ้ยขับรถไปเรื่อยๆท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บที่กรีดแทงร่างกายเขา แต่มันก้ไม่เท่ากับเสียงร้องไห้และแววตาที่เกลียดชั่งเขาจากผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาทั้งรักและแคร์

มิ้นท์เดินออกมาจากห้องนอนหลังจากที่เทอร้องไห้อย่างหนักเกือบ 1 ชม. มิ้นท์มองไปรอบๆก็พบกับห้องที่ว่างเปล่าไม่มีเงาของผู้ชายคนนั้นเลย ความเหงามันเข้ามากุมหัวใจเทออีกครั้ง  มิ้นท์เดินไปที่เตียงนอนก็พบโทรศัพท์มือถือที่ตุ้ยให้เทอวางอยู่บนหมอน  มิ้นท์หยิบมันขึ้นมาช้าๆมิ้นท์เห็นรอยร้าวที่หน้าจอตรงกลางระหว่างรูปของตุ้ยและเทอมิ้นทืก็ยิ่งปวดใจ

"ข้อความ 1 ฉบับ"
มิ้นท์ตัดสินใจกดเปิดข้อความนั้นช้าๆ

“ มิ้นท์ฉันขอโทด ฉันมันบ้ามากๆที่ทำแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเทอจะให้อภัย แต่ฉันแค่อยากให้เทอได้รู้ว่าฉันขอโทษจิง” ตุ้ย เวลา  20.20
  เมื่อมิ้นท์ได้เห็นข้อความนั้นเทอก็น้ำตาไหลพรากทันที มิ้นท์ตัดสินใจโรหาซาร่าเพื่อนที่เทอรักแล้ไว้ในที่สุด

"สวัสดีค่ะ ซาร่าพูดค่ะ"
"ซาร่า ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"
"มิ้นท์ นั่นแกใช่ไหมแกเป็นอะไร ใครทำอะไรแก"ซาร่าตกใจมากที่เพื่อนรักของเทอร้องไห้อย่างหนัก
"ซาร่า ฉัน ฉันคิดถึงแกจัง"มิ้นทืพุดไปสะอื้นไป
"แกอยู่ที่ไหนมิ้นท์บอกฉันมาสิเด้วฉันกับพี่ต้าจะไปหาแกเด้วนี้เลย'
"อย่าบอกพี่ต้านะ ฉันขอร้อง นะซาร่าอย่าบอกพี่ต้า ฮือๆๆ"มิ้นท์รีบพูด
"ก้ได้ฉันไม่บอก แต่แกเหล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น'
มิ้นท์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ซาร่าฟัง
"อะไรนะ นายนั่นจูบเทอหรอมิ้นท์"ซาร่าตกใจสุดขีด
'ใช่ แต่ๆทำไมฉันเองกลับไม่รักเกลียดจูบนั่นเลยก้ไม่รู้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ฮือๆๆๆ"มิ้นท์พูดอย่างสับสน
"แล้วที่แกร้องไห้เนี่ยเพราะอะไรละ"ซาร่าเองก็เริ่มงง
"ฉันตกใจ กลัว แล้วก็ผิดหวังนะที่เขาทำยังงี้กับฉัน ทำไมๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆ"มิ้นท์ร้องไห้หนักขึ้น
'มิ้นท์กลับบ้านเรากันเถอะ"ซาร่าพูดอย่างจริงจัง
"ฉันยังไม่อยากกลับ"มิ้นท์พูดเสียงเบาๆ
"ทำไมละมิ้นท์ นายนันมันเริ่มไม่หน้าไว้ใจแล้วนะเทอจะอยู่กับเค้าทำไม หรือว่า..."
"หรือว่าอะไร ซาร่า"มิ้นทืเริ่มสงสัยที่ซาร่าพูดค้างไว้
"มิ้นท์เทอชอบนายตุ้ยนั่นใช่ไหม"
มิ้นทืรู้สึกอึ้งกับคำถามของซาร่าเหมือนกัน เทอได้แต่ถามตัวเองว่าเทอชอบตุ้ยหรือเปล่า
"ว่าไงมิ้นท์ ตอบฉันมาสิ'
'ฉันก้ไม่ร้เหมือนกันซาร่า ฉันสับสนไปหมด ขอเวลาฉันหน่อยนะ ฉันยังอยากอยู่ที่นี้'
'ก้ได้มิ้นท์ถ้าเทอต้องการเวลา แต่ยังไงถ้าเทอมีเรื่องทุกข์ใจหรือเจ็บปวดเทอต้องคิดถึงฉันเป็นคนแรกนะ ฉันพร้อมจะรับฟังเทอทุกอย่าง อย่าลืมซะละ ว่าฉัน   รักเทอนะมิ้นท์"ซาร่าพุดกับมิ้นท์อย่างจริงใจ
"ซาร่าขอบคุณมากๆๆ ฉันก็รักเทอนะ"มิ้นท์ร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างตื่นตัน
"นอนซะมิ้นท์หลับซะ พรุ่งนี้มันต้องดีกว่าวันนี้แน่นอน"
มิ้นท์ล้มตัวลงนอนพร้อมน้ำตาที่ไหลรินจิตใจวนไปเห็นแต่ภาพที่ตุ้ยจูบเทอตลอดเวลา มิ้นท์หยิบหมอนมาปิดหน้าตัวเองและร้องไห้อย่างหนักอีกครั้ง
ริมถนนอักษะถนนที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศไทย รถฟอร์ตคันหรูจอดนิ่งอยู่ริมถนน แสงไฟและเสียงพระจันทร์สาดแสงให้เห็นชายหนุ่ม 2 คนกำลังนั่งอยู่ที่ริมฟุตบาทเงียบๆกันกว่า 1 ชม.แล้ว

"ตุ้ยไปไงรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม" บอยตบไหล่เพื่อนสนิทของตนเองที่นั่งหน้าเครียดอยู่
ตุ้ยส่ายหัวช้าๆ"ไม่เลย ฉันรู้สึกแย่มากเลยรู้ไหมบอย ข้าเห็นแต่สีหน้าที่เจ็บปวดของเขา แววตาที่เกลียดชังข้า น้ำตาที่ไหลออกมาจากตาของเขา คำพูดว่าเขาเกลียดข้ามันยังดังอยู่หุอยู่เลย"ตุ้ยยกมือทั้ง 2ข้างขึ้นมาปิดหน้า พลางสะบัดหน้าไปมาหวังจะให้ความคิดเหล่านั้นหายไป
"ตุ้ย ใจเย็นๆสิ ใครๆก็ต้องเคยทำผิดกันทั้งนั้นแหละ แต่มันต่างก็ที่เอ็งอะผิดก็รู้ตัวผิด ข้าว่ายังไงมิ้นท์เขาก็ต้องเข้าใจ"
"ข้ากลัววะบอย กลัวมิ้นท์เค้าจะเกลียดข้า กลัวว่าเค้าจะไม่ให้อภัยข้า กลัวว่าเค้าจะหนีข้าไป"
บอยสังเกตเห็นน้ำตาของตุ้ยคลออยู่ที่ตาโตทั้ง 2 ข้างของเขา บอยดึงตัวตุ้ยมากอดแล้วตบหลังตุ้ยเบาๆอย่างปลอบใจ
"บอยข้าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมิ้นท์ ตั้งแต่เชอรี่จากไป มิ้นท์ก้เป็นคนทำให้ข้าได้รู้สึกคำว่ารักอีกครั้ง ข้าทนไม่ได้บอย ข้าทนให้คนที่ข้ารักเค้ามาเกลียดข้าไม่ได้"น้ำตาลูกผู้ชายของตุ้ยไหลมาอีกครั้ง
"งั้นเอ็งก้ต้องพิสูจน์ให้เค้าเห็นสิ ว่าเอ็งสำนักผิด ว่าเอ็งรักเค้าจริงๆ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะปิดบังมันไว้"
ตุ้ยหันมามองหน้าบอยด้วยแววตาที่เข้มแข็งขึ้น
"ข้าจะสู้อีกครั้ง อกหักก็ไม่ว่าละ'ตุ้ยหัวเราะออกมาเบาๆ บอยพลอยยิ้มได้เมื่อเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก
"กลับบ้านกันเถอะ พรุ่งนี้เอ็งมีงานเช้าไม่ใช่หรอ'
"เอ็งก้เหมือนกันแหละตุ้ย ไม่ค่อยได้หลับได้นอนแถมช่วงนั้ยังอากาศหนาวๆแล้วด้วย เดียวไม่สบายเอานะโว้ย" บอยพูดอย่างห่วงๆ
"เออๆ เด้วข้าส่งเอ็งเสร็จก็กลับบ้านแล้ว"

หลังจากตุ้ยส่งบอยถึงบ้านแล้ว เค้าก็กลับมาที่คอนโดของตัวเอง ตุ้ยยืนมองที่หน้าประตูห้องเห็นไฟภายในห้องยังไม่ดับลง ตุ้ยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสับสนก่อนจะตัดสินใจนั่งลงพิงประตูที่หน้าห้อง ตุ้ยหยิบโทรสับมากดข้อความช้าๆ
"ดึกแล้วนะครับ นอนหลับได้แล้ว เด้วไม่สบายนะ ผมอยากบอกมิ้นท์มาขอโทดอีกครั้ง แม้มิ้นท์จะไม่ให้อภัย  ตุ้ย"

//ติ๊ด ติ๊ด// เสียงข้อความดังขึ้น
มิ้นท์หยิบโทรสับมาเปิดดูที่พบข้อความที่ตุ้ยส่งให้น้ำตาของมิ้นท์ไหลอีกครั้ง ก่อนที่เทอจะลุกขึ้นไปปิดไฟและล้มตัวลงนอนพร้อมกับหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

ทางด้านตุ้ยเมื่อเห็นไฟภายในห้องดับลงไปสักพักจึงตัดสินใจส่งข้อความให้มิ้นท์อีกฉบับ
"ฝันดีนะครับมิ้นท์ ตุ้ย' ตุ้ยกดส่งข้อความไปและพูดเบาๆกับตัวเองว่า"ฝันดีนะครับ กระต่ายน้อยของผม"
ตุ้ยนั่งพิงประตูอยู่ข้างนอกห้องและหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน  เช้าวันรุ่งขึ้นอากาศแจ่มใสลมหนาวพัดมาอ่อนๆ มิ้นท์ลืมตาขึ้นช้าๆเธอรู้สึกปวดตาทั้ง 2ข้างอย่างมาก มิ้นท์เดินเข้าไปในห้องน้ำส่องกระจกมองหน้าตัวเองอยู่นาน มิ้นท์มองเห็นผู้หญิงที่ดูเศร้าเหลือเกิน ตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าที่เคยสดใสอยู่เสมอกลับยังรอยคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ มิ้นท์แถบไม่เชื่อว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเป็นเทอจริงๆ มิ้นท์ล้างหน้าตัวเองอย่างรวดเร็วพลางบอกกับตัวเองว่า
"ฉันต้องเข้มแข็ง ฉันจะไม่ร้องไห้กับเรื่องบ้าๆนี่อีกแล้ว"
หลังจากอาบน้ำจนสดชื่นเรียบร้อยแล้วมิ้นท์ใส่เสื้อยืดสีสีชมพูกับกางกางขาสั้นสีขาว ผมที่เคยปล่อยสยายก้ถูกเกล้าเป็นมวยลวกๆไวด้านหลังอย่างทะมัดทะแมง มิ้นท์จัดการเก็บกวาดห้องพักจนสะอาดเอี่ยมเทอหวังว่าการได้ทำอะไรซะบ้างจะทำให้เทอลืมเรื่องเศร้าๆไปได้บ้าง
มิ้นท์หยิบถุงขยะภายในบ้านเพื่อจะออกไปทิ้งข้างนอก เทอเปิดประตุห้องออกไปแล้วก็ต้องพบกับผุ้ชายที่เทอคุนเคยดีนั่งกอดเข่าพิงผนังห้องอยู่
"นายตุ้ยนี่ มานั่งทำอะไรตรงนี่เนี่ย "มิ้นท์มองดูตุ้ยอย่างงง
"ตุ้ยๆๆ " ตุ้ยไม่ขานรับใดๆ มิ้นท์เลยเอาถุงขยะที่ถือว่าพาดตุ้ยแรงๆไป1ที ตุ้ยค่อยล้มลงไปนอนกับพื้น มิ้นท์ตกใจมากเทอผวาเข้าไปหาตุ้ยทันที
"ตุ้ยๆนายเป็นอะไรอะ ทำไมตัวร้อนจัง" มิ้นท์ผยังตุ้ยขึ้นมาตุ้ยเอนซบตัวซบไหลเล็กๆของมิ้นท์ ความร้อนจากตัวตุ้ยทำเอามิ้นท์ตกใจ
"ตุ้ยๆนายเป็นอะไรอะ ไม่สบายหรอ ตื่นสิตื่น"มิ้นท์ซึ่งตอนนี้ลงไปนั่งกับพื้นเพราะรับน้ำหนักของตุ้ยไม่ค่อยจะไหวใช้มือเล็กๆเขย่าหน้าตุ้ยเบาๆ
ตุ้ยค่อยๆเปิดเปลือกตาช้าๆอย่างยากลำบาก ตุ้ยมองเห็นหน้ามิ้นท์ก็ยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน
"มิ้นท์ แค๊กๆๆๆ ฉัน แค๊กๆ ขอ โทด"ตุ้ยพูดไปไอไป
'ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เข้าไปในห้องกันเถอะ"มิ้นท์ค่อยพยุงตุ้ยลุกขึ้นและพาเข้าไปนอนบนเตียงอย่างทุลักทุเล
มิ้นท์รีบไปเอาอ่างน้ำและผ้าเช็ดตัวมาเช็ดหน้าให้ตุ้ยอย่างเป็นห่วง ขณะที่ตุ้ยกำลังเช็ดหน้าตุ้ยช้าๆตุ้ยก้คว้ามือมิ้นท์ไปจับไว้
'มิ้นท์"ตุ้ยเรียกชื่อเทอเบาๆ
"มีอะไรหรอ"
"ฉันขอโทด เทออย่าเกลียดฉันนะ แค๊กๆๆ เทออย่างทิ้งฉันไป"
"นายนอนพักก่อนเถอะ อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ฉันโทไปที่บริษัทนายแล้ววว่าวันนี้นายไปทำงานไม่ได้"
มิ้นท์พยายามดึงมือออกจากมือตุ้ย ตุ้ยไม่ยอมคว้าตัวมิ้นท์ไปกอดไว้ทันที
"ปล่อยนะนายตุ้ย บอกให้ปล่อยไงละ"มิ้นท์ทั้งร้องทั้งดิ้นอย่างตกใจ แต่ตุ้ยก้ไม่ยอมปล่อย
"ฉันไม่ให้เทอไปไหนทั้งนั้น เทอห้ามไปคุยกับคุณตูนหรือผู้ชายคนไหนทั้งนั้น ฉันไม่ชอบ ฉันไม่ชอบให้เทออยู่ห่างจากสายตาฉัน" ตุ้ยพูดเป็นชุดๆทั้งๆที่หลับตาอยู่
             "ฉันชอบเทอมิ้นท์ ฉันชอบเทอ" ตุ้ยพูดจบก็นิ่งเงียบไป
มิ้นท์นิ่งอึ้งเทอรู้สึกว่าตัวเทอเบาเหมือนกับรอยได้ มิ้นท์นอนนิ่งอยู่บนอกกว้างของตุ้ยเทอคิดทบทวนในใจว่า
"นายชอบฉันจริงๆหรือว่านายเพ้อเพราะพิไข้กันแน่ฮะนายตุ้ย"มิ้นท์คิดวนไปวนมาอยู่อย่างนั้น ร่างกายอ่อนนุ่มที่ถูกกระฉับไว้ด้วยวงแขนแข็งแรงของตุ้ย ทำเอามิ้นท์ผ่อนคลายอย่างประหลาดร่างกายและใจที่เคยเจ็บปวดดูเหมือนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว มิ้นท์ค่อยหลับตาลง เทอรู้สึกว่า ณ ที่ตรงนี้เป็นที่ที่เทออบอุ่นและปลอดภัยที่สุดแล้ว

ฟ้าจะมืดจะมน ลมจะแปรจะปรวน
ใจไม่เรไม่รวนไม่เคยหลงทาง
เพราะใจมีดาวหนึ่งดวง ส่งมืดมนให้เจือจาง
ไม่อ้างว้างไม่หวั่นไหว

คนหนึ่งคนตรงนี้ ใจหนึ่งใจดวงนี้
ไม่มีที่เก็บไว้ได้แต่วุ่นวาย
เพราะไปหลงรักเจ้าดาว
เกิดเรื่องราวจนร้อนใจ
อยากบอกรักกับดาว

* ฝากรักไว้หน่อยได้ไหม
นานเท่าไหร่ยังไม่รู้
แต่รักมันห้ามไม่อยู่ตอนนี้
ฝากรักไว้หน่อยเถอะน่ะ
ฝากกับดาวที่แสนดี
รักจะได้ไม่มีวันจาง

แค่หนึ่งคนตรงนี้ แค่หนึ่งใจดวงนี้
ช่วยเก็บไว้ให้ที ที่ในแสงดาว
ให้วันไหนได้พักพิง
ให้หัวใจไม่ว่างเปล่า
ได้บอกรักกับดาว

(*)

แค่หนึ่งคนตรงนี้ แค่หนึ่งใจดวงนี้
ช่วยเก็บไว้ให้ที
ที่ในแสงดาว ให้อุ่นใจได้พักพิง
ให้หัวใจไม่ว่างเปล่า ได้บอกรัก...ทุกคืน
  
ตุ้ยลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกถึงความนุ่มนิ่มของสาวน้อยที่เป็นเจ้าของหัวใจของเขาไปแล้วนั้นเอง เทอพลิกหน้าไปมาอยู่บนหน้าอกของเขาเหมือนนอนไม่ค่อยสบาย ตุ้ยลูบหัวเทอเบาๆเขาค่อยแกะมวยผมที่หลุดลุ่ยของเทอออก ตุ้ยสางผมนิ่มมือของเทอด้วยนิ้วยาวๆของเขา ตุ้ยตบหลังมิ้นท์เบาๆอย่างทะนุถนอม
มิ้นท์ยิ้มออกมาพร้อมกับพูดเบาๆว่า"ขอบคุณค่ะแม่"
ตุ้ยถึงกับหัวเราะออกมา มิ้นท์ขยับตัวเล็กน้อย ตุ้ยกลัวว่าเทอจะตื่นขึ้นจึงเงียบเสียงลง ตุ้ยยิ้มเมื่อมิ้นท์กอดเขาแน่นขึ้น ตุ้ยมองมิ้นท์อย่างแสนรัก เขายกหัวตัวเองขึ้นอย่างลำบากเพราะอาการปวดหัว ตุ้ยฝังจมูกของตนเองลงกับเรือนผมนุ่มของมิ้นท์
ตุ้ยกระซิบข้างหูมิ้นท์เบาๆว่า"ฉันรักเทอมิ้นท์" ตุ้ยล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ทั้งคู่กอดกันอย่างอบอุ่น

4 ชม.ต่อมา
มิ้นท์ขยับตัวด้วยความเมื่อย เมื่อเทอลืมตาขึ้นเทอก็ต้องตกใจสุดขีด
'เห้ย ฉันนอนอยู่ไหนเนี่ย แล้วแขนใครอะเนี่ย คิดๆๆๆมิ้นท์เทอมากอดใครกันเนี่ย  ตายแล้วๆๆ นี่ฉันนอนกอดนายตุ้ยอยู่นี่นา ทำไงดีละคุรแม่เคยบอกว่าเป็นผู้หญิงต้องรักนวลสงวนตัวนิ ทำไงดีๆๆ"
มิ้นท์พลิกตัวไปมาทำให้ตุ้ยที่หลับอยู่ตื่นขึ้นเขาแอบมองเห็นสีหน้ายุ่งยากใจของมิ้นท์แล้วก็แอบขำจึงแกล้งหลับต่อไป
"แอบลุกหนีไปดีกว่า ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ นายตุ้ยหลับเป้นตายยังงี้ไม่รู้หลอกว่าเราทำอะไร'พอหาข้อสรุปแล้วมิ้นท์ค่อยขยับตัวออกมาจากอ้อมแขนของตุ้ย มิ้นท์ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงได้แล้วเลยพูดอย่างอารมณ์ดีว่า"รอดตัวแล้วมิ้นท์เอ้ย"
จังหวะที่มิ้นท์จะหันหลังลงจากเตียงตุ้ยก้กระชากข้อมือของมิ้นทือย่างแรงจนมิ้นท์ล้มลงไปทับบนตัวตุ้ยหน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"ว้ายยย////"เสียงมิ้นทืดังขึ้นแล้วเทอก็ต้องหยุดนิ่งเหมือนซบตากลมโตวับวามและรอยยิ้มขี้เล่นของตุ้ยที่มองเทออยู่
"ปล่อยเด้วนี้นะ"มิ้นท์พูดเบาๆเทอรู้สึกว่าแม้แต่จะขยับปากพูดอะไยงอยากลำบากเมื่ออยู่ต่อหน้านายตัวดีคนนี้
'ไม่ปล่อย ทีเมื่อกี้เทอกอดฉันตังนานฉันยังไม่ว่าเลยนะ"ตุ้ยพูดยิ้มๆ
"อะไรฉันไม่รู้เรื่องปล่อยเลยนะ เรื่องเมื่อคืนฉันยังโกรธนายอยู่นะ"มิ้นท์ยกเอาเรื่องวันก่อนมากลบความเขิน
สีหน้าตุ้ยดูจริงจังขึ้นทันที
"มิ้นท์ฉันขอโทดสำหรับทุกอย่าง ฉันรู้ว่าตัวฉันมันเลวมากที่ทำแบบนั่น เทอจะโกดฉันก็ได้แต่อยากเกลียดฉันเลยนะ"
มิ้นท์ได้ยินคำขอโทดจากตุ้ยแล้วก็เหมือนน้ำแข็งในใจเทอจะลืมละลายลงไป มิ้นท์มองตาตุ้ยอีกครั้งก่อนจะพูดช้าๆอย่างชัดเจนว่า
"ครั้งนี้ฉันจะยกโทดให้นายก็ได้ แต่นายต้องสัญญาว่าจะต้องไม่ทำแบบนั้นอีก"
มิ้นท์พูดจบตุ้ยก้คว้ามิ้นท์มากอดแน่นอย่างลืมตัว"ฉันสัญญาๆ"
"ปล่อยเด้วนี้ ฉันหายใจไม่ออกแล้ว ถ้าไม่ปล่อยนะฉันโกดนายจิงๆด้วย'มิ้นท์ยืนคำขาดแล้วก็ได้ผลตุ้ยปล่อยมือจากร่างเทอทันที มิ้นท์ลุกมานั่งหอบที่เตียง เทอหันหลังจะเดินไป
'เด้วจะไปไหนนะ ฉันปวดหัวจัง'ตุ้ยเรียกไว้อย่างอ้อนๆ
"ก็จะไปต้มโจ๊กแล้วก้ไปเอายาให้นายกินนะซิ"มิ้นท์หันไปทำตาขวางใส่ตุ้ย
"จ้าๆๆ รีบไปรีบมานะตุ้ยคิดถึง"ตุ้ยยิ้มแป้นนอนมากมิ้นทื
ขณะที่มิ้นท์รู้สึกร้อนไปทั้งหน้าและทั้งตัวเทอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันมาจากที่เทอติดไข้จากนายตัวดีนั้นหรือเพราะเทอรู้เขินกับคำพูดนั้นกันแน่

“เอาโจ๊กไปกินซิจะได้กินยาซะที” มิ้นท์ยืนชามโจ๊กไปตรงหน้าตุ้ยที่นั่งอยู่บนเตียง
“ฉันตักเองไม่ไหวอะ ปวดหัวมากๆเลย ป้อนให้หน่อยสิมิ้นท์” ตุ้ยทำหน้าตาเหมือนป่วยเจียนตาย
“ไม่มีแรงอะไร เมื่อกี้นายยังมีแรงกอดฉันอยู่เลย อุ้ย//”มิ้นท์หน้าแดงจัดด้วยความเขินเทอรีบเอามือมาปิดที่ปากทันที
ตุ้ยมองภาพนั้นอย่างขำๆ “เร็วสิมิ้นท์ฉันหิวแล้ว ฉันยังเคยป้อนข้าวเทอเลยจำได้มะ มานั่งนิมา” ตุ้ยตบเตียงเป็นเชิงบอกให้เทอมานั่งข้างเขา
“โถ้เอ้ยแค่นี้ก็ต้องท่วงบุญคุณด้วย”มิ้นท์พูดจบก็มานั่งข้างตุ้ยและป้อนข้าวเค้าอย่างเต็มใจ ตุ้ยรู้สึกว่าโจ๊กมื้อนั้นอร่อยที่สุดเท่าที่เขาเคยกินมาเลยที่เดียว พอตุ้ยกินหมดมิ้นทืก็เดินเอาชามไปเก็บแต่ตุ้ยเรียกเทอไว้
“เรียกทำไมอะตุ้ย’มิ้นท์หันไปมองงงๆ
“เออ คือ เรื่องโทรสับของเทอที่มันหน้าจอร้าวไปอะ มันยังใช้ได้อยู่มะ”ตุ้ยถามด้วยหน้าเจื่อนๆ
“ก็ยังใช่ได้อะ ทำไมหรอ”
“เทอเอาโทรสับเครื่องมันมาให้ฉันใช้เถอะ แล้วเอทก้เอาโทรสับของฉันไปใช้”
“ทำไมละ ฉันใช้เครื่องนั้นก้ได้”มิ้นท์หยิบยาเดินไปใกล้ๆตุ้ย
“ฉันอยกจะเก็บโทรสับเครื่องนั้นไว้เตือนใจตัวเองว่าฉันจะไม่ทำให้เทอเสียใจอีก เราเปลี่ยนโทรสับกันเถอะนะ”
มิ้นท์มองหันความจิงใจของตุ้ยเทอจึงยอมแลกโทรสับกับตุ้ย
‘มิ้นท์ โทรสับฉันไม่มีรูปแบบนี้เลยอะ”ตุ้ยชี้ไปที่รูปที่เขาหอมแก้มมิ้นท์แล้วอมยิ้มอย่างเจ้าเลห์ “เรามาถาสยแบบนี้กันใหม่มะ” ตุ้ยทำตาเจ้าชู้
มิ้นท์ทั้งขำทั้งเขินเลยปาหมอนใส่ตุ้ยไปทีหนึ่ง “ ตาบ้า ทะลึ่งจิงๆเลย กินยาเร็วๆเลย” มิ้นท์รีบเดินไปในครัวทันที
“รีบไปรีบมานะจ๊ะที่รัก 555++” ตุ้ยตะโกนตามอย่างอารมณืดี มิ้นท์เลยเขวี้ยงหนังสือเล่มโตใส่หัวเขาเป็นการให้รางวัลทันที////อกหักไม่ว่าอย่างเทอไม่รักคงบ้า////
เสียงโทรทับมือถือของมิ้นท์ดังขึ้น ขณะที่มิ้นท์กำลังล่างจานอยู่ในครัว ตุ้ยซึ่งนอนเล่นอยู่บนเตียงเลยหยิบมือถือมิ้นท์มาดู แต่พอเห็นชื่อคนโทรมาตุ้ยก็หน้าเครียดทันทีทำเอามิ้นท์ที่รีบวิ่งมารับโทรศัพท์ถึงกลับะงักไปเลย
`”โทรศัพท์ของเทอนะ”ตุ้ยยื่นโรสับมาให้มิ้นท์ด้วยใบหน้าเครียด
มิ้นท์มองชื่อในโทรสับเห็นชื่อตูนเทอเลยเงยหน้าขึ้นมองตุ้ย`”เออ คือ พี่ตูนโทรมาอะ”
“อืมแล้วไงละ”ตุ้ยทำเป็นหันหน้าทางอื่น แต่เจ้าตัวกลับแอบขบกลามแน่นอย่างโมโห
“งั้นฉันรับแล้วนะ”มิ้นท์เห็นตุ้ยเฉยๆก็เลยกดรับโทรสับของตูน
“สวัสดีค่ะพี่ตูน”
“สวัสดีคับน้องมิ้นท์ พี่ได้ข่าวว่าตุ้ยไม่สบายเป็นไงบ้างละ”
“ก็ดีขึ้นแล้วละค่ะ”
“ฝากบอกมันด้วยละให้หายไวไว”
“ตุ้ยพี่ตูนฝากบอกให้นายหายไวๆอะ”มิ้นท์หันไปบอกตุ้ยที่นอนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนเตียง
“บอกมันว่าฉันยังไม่ตายหรอกยังอยู่เป็นคู่แข่งของมันอีกนาน อีกอย่างถ้าทีหลังอยากโทรมาเยี่ยมฉันละก้โทรเข้าเครื่องฉันนะ”ตุ้ยพูดเสียงดังหวังให้ตูนที่ฟังอยู่ได้ยินทั้งหมด
“เออ คือพี่ตูนค่ะ “มิ้นท์ไม่รู้จะพูดกับตูนยังไงดีซึ่งตูนก็เข้าใจดีเพราะเขาได้ยินทุกอย่างแล้ว
“ไม่เป็นไรครับน้องมิ้นท์พี่ได้ยินหมดแล้ว จริงๆที่พี่โทรมาก้เพราะว่าวันศุกร์ที่จะถึงพวกเราจะมีถ่ายหน้าปกและก็ MV อัลบั้มพิเศษของพวกเราที่สะเม็ดนะครับ พี่เลยอยากรู้ว่าตุ้ยชวนน้องมิ้นท์รึยัง“
“ไม่เห็นเค้าบอกอะไรมิ้นท์เลยอะ“  มิ้นท์หันไปมองตุ้ยที่นอนหน้าบูดอยู่แล้วถาม “ตุ้ยนายจะไปปกอัลบั้มใหม่ที่สะเม็ดหรอ“
“อืมช่าย“  ตุ้ยทำหน้ากวนประสาท
“แล้วนายไม่คิดจะบอกหรือว่าชวนฉันไปเลยใช่มะ“ มิ้นท์เริ่มหงุดหงิด ตุ้ยแกล้งทำเป็นผิวปากอย่างไม่สนใจมิ้นท์
“น้องมิ้นท์ถ้าไอ้ตุ้ยมันไม่ชวนไม่เป็นไร พี่ชวนเองไปเที่ยวด้วยกันสิครับ สนุกดีนะ “ตูนรีบพูดแซงขึ้นมา
“พี่ตูนจะให้มิ้นท์ไปด้วยจริงๆหรอค่ะ“ มิ้นท์พูดขึ้นมาอย่างดีใจ ตุ้ยท่ำเป็นไม่สนใจแต่แอบฟังอยู่ถึงกับหูผึ่งเลยที่เดียว
“มิ้นท์อยากไปค่ะ อยากไปเที่ยวทะเลสวยๆมีพี่ตูนเป็นไกด์คงสนุกน่าดู“ มิ้นท์แกล้งพูดยั่วประสาทคนขี้เก๊ก แล้วก็ได้ผลตุ้ยรีบเดินมาคว้าโทรสับไปจากมิ้นท์เลย
“แค่นี้นะตูน มิ้นท์จะไปไม่ไปมันขึ้นอยู่กับฉัน หวัดดี“  ตุ้ยวางโทรสับไปแล้วหันมามองหน้ามิ้นท์ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้บ้าง
“เทออยากไปรึป่าว “ตุ้ยหันมามองมิ้นท์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“อืมก็อยากไปนะซิ อยากไปมากๆเลย“
“อยากไปเที่ยวทะเลหรือว่าอยากไปเที่ยวกับไอ้ตูน“  ตุ้ยทำหน้าบึ่งๆ
“ถ้าบอกว่าอยากไปกับพี่ตูนนายจะให้ไปมะ“ มิ้นท์ยิ้มเจ้าเล่ห์
“งั้นไม่ให้ไป เฝ้าบ้านไปเลย“ ตุ้ยหันหน้าหนีอย่างงอนๆ
 มิ้นท์รีบวิ่งไปดังหน้าตุ้ยแล้วหัวเราะอย่างชอบใจ “ ทำไมทำหน้ายังงั้นละ งอนฉันหรอ น่าตาตลกะมัดเลย555++“
“ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอก“  ตุ้ยยังงอนอยู่
“โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอนสิเด้วไข้กลับหรอก ฉันอยากไปเที่ยวทะเลจริงๆนะ อยากไปกับนายด้วย “ มิ้นท์ยิ้มหวานอย่างเอาใจ
“เทออยากไปเที่ยวกับฉัน ไม่ได้อยากไปเที่ยวกับไอ้ตูนจริงๆนะ“  ตุ้ยทำหน้าตาลังเลใจ มิ้นท์หมั่นเขี้ยวเลยบีบจมูกตุ้ยเบาๆ“ ก็จริงนะซิ นายคนขี้งอน“
“ให้ไปก็ได้ แต่มีข้อแม้ 2 ข้อ ถ้าเทอทำได้ฉันให้ไปเลย“
“อะไรละฉันทำได้หมดเลย“  มิ้นท์กระโดดไปมาอย่างดีใจ
“ข้อแรกต่อไปนี้เทอต้องเรียกฉันว่า พี่ตุ้ยห้ามเรียกชื่อเฉยๆ“ 
“อะไรนะ เรียกนายว่าพี่เนี่ยนะ“  มิ้นท์ตกใจ
“อืม เรียกสิ ไม่เรียกฉันไม่ให้ไปนะ“ ตุ้ยกอดออกอย่างถือไพ่เหนือกว่า
“เออเรียกก้เรียก พี่ตุ้ย “ มิ้นท์พูดเบาๆ
“ไม่ได้ยินอะ ไม่ไรนะ“ ตุ้ยกวนมิ้นท่อไป
“พี่ตุ้ยๆๆๆๆๆ   ดังพอมะ “มิ้นท์ตะโกนลั่นไปหมด
“พอละๆๆเสียงดังแสบหูชะมัด“
“ข้อ 2ละว่ามาดิ“
“ข้อ 2ก็คือ คือนี้เทอต้องนอนเตียงเดียวกับฉัน“ ตุ้ยพูดจบก้ไปขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มมาห่มทันที ปล่อยให้มิ้นท์ยืนหน้าเอ๋ออยู่ตรงนั่น
“ทำไมฉันต้องนอนกับนายด้วยละ นายก็นอนบนเตียงก้ได้ เด้วฉันไปนอนโซฟาเอง “
“ไม่ได้ ฉันไม่สบายต้องการคนดูแล ถ้าเทอใจดำไม่เห็นใจคนป่วยก็ตามใจ แล้วเทอก็ไม่ต้องไปทะเลกับฉันด้วยอยู่บ้านคนเดียวให้ผีหลอกไปเลย“  ตุ้ยปล่อยหมัดเด็ดเรื่องผีไปเล่นเอามิ้นท์จ๋อยสนิทเทอรีบวิ่งจู๊ดมานั่งข้างตุ้ยทันที
“ที่นี่มีผีด้วยหรอ“  มิ้นท์ถามเสียงสั่นๆ
“ก็ใช่นะสิห้องข้างๆเนี่ยเมื่อหลายปีก่อนอะมีผู้หญิงถูกฆ่าตาย คนเห็นเค้ามายืนร้องไห้กันออกบ่อย “ ตุ้ยแกล้งหลอกมิ้นท์ไป มิ้นท์เลยขยับตัวมาสอดใต้ผ้าห่มกับตุ้ยแล้วนอนเบียดเค้าทันที
“ไม่เอาไม่ต้องพูดแล้ว ฉันกลัว“ มิ้นท์เอามือปิดหูอย่างกลัวๆ ตุ้ยมองมิ้นท์ขำๆพลางคิดในใจว่าเค้าน่าจะใช้มุกนี้กับแม่เด็กดื้ออย่างเทอมาตั้งนานแล้ว
  ตุ้ยลุกขึ้นจากเตียงมิ้นท์ผวาฉุดแขนเขาไว้ทันที “จะไปไหนอะ“
“ไปปิดไฟไงเปิดไฟแล้วมันนอนไม่หลับ“
“นาย “  ตุ้ยหันมามองหน้าอย่างเอาเรื่อง “ เรียกว่าอะไรนะ““ พี่ตุ้ยรีบไปรีบมานะ“ ตุ้ยยิ้มกว้าง
ทั้งคู่ต่างนอนไม่หลับมากว่าครึ่งชั่วโมงมิ้นท์จึงตัดสินใจถามอะไรบ้างอย่างกับตุ้ย
“พี่ตุ้ยมิ้นท์ถามอะไรหน่อยสิ“
“ถามอะไรละ ว่ามาสิ“  ตุ้ยหันหน้ามาใกล้ๆมิ้นท์
“ทำไมพี่ตุ้ยต้องโกดมิ้นท์เวลามิ้นท์คุยกับพี่ตูนด้วยละ“
“อยากรู้จริงๆหรอ“ 
“ก้จริงนะซิ“
ตุ้ยสบตามิ้นท์อย่างจริงจิง  “ ก็เพราะฉันหึงไง   “
ตุ้ยพูดจบก็หันหลังให้มิ้นท์ให้หลับตาไปอย่างเป็นสุข ส่วนมิ้นท์ก็นอนอึ้งหน้าแดงเป็นลูกสตอเบอรี่ทันที

มันคือความอ่อนไหว กลายเป็นคำว่ารักเข้ามาทักทายในจิตใจ
นีใช่ไหมอะไรที่ใครเรียกกันว่ารัก
เธอคือใครคนนั้นเพียงแค่นี้ที่ใจต้องการ
เธอรู้สึกอย่างฉันหรือเปล่า.....
นี่คือรักจริงๆใช่ไหม ไม่ใช่ฉันคิดไปอย่างนั้นคนเดียว

เอาน้องค่า เร็วค่ะขนข้าวขนของขึ้นรถกันจ้า เราจะสะเม็ดกันวันนี้นะจ๊ะไม่ใช่พรุ่งนี้ ทีมงานไปรถตู้คันหลังนะจ๊ะ น้องๆAF นั่งคันหน้าเลยจ้า“  พี่ลิลลี่สาวประเภทสองสุดสวย??ประจำบริษัทตะโกนโวกแหวกสั่งน้องๆอยู่
บลูน่ากับบอยมาเดินคุยกันมาอย่างกระหนุงกระหนิง  ส่วนเพชรที่ยืนหลบร้อนดูเทอจะหงุดหงิดไม่น้อย นายตูนก็เหมือนจะเฝ้ารอคอยการมาขอใครสักคน รถเฟอร์มคันหรูสีดำขลับก็แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มมาดเข้มใส่แว่นตากันแดดสีดำรับกับใบหน้าทำให้เขาดูหล่อขึ้นมากจอดรถลง สาวน้อยผมยาวสลวยที่นั่งข้างๆก็ก้าวขาขาวลงมาจากรถพลางหยิบหมวกสานใบโตมาใส่กันแดดทำให้เทอดูน่ารักน่าถนุถนอมขึ้นอีก
“สวัสดีจ๊ะน้องมิ้นท์ พี่คิดว่าจะไม่มาซะแล้วนะเนี่ย“  ตูนเดินยิ้มไปหาสาวน้อยที่เขารอคอยทันที
“ขอโทษค่ะ พอดีมิ้นท์ตื่นสายนะค่ะ“  มิ้นท์ทำหน้าสำนักผิด
“เหอ   ตื่นสายหรอ ทำให้คนอื่นเค้ารอเนี่ยมีความสุขมากมะ“ เพชรที่ยืนอยู่ไม่ไกลพูดขึ้นอย่างหมั่นใส
“แหม ยัยเพชรสายอะไรกันเนี่ยมันก่อนเวลานัดอีกนะ อย่าให้มันเวอร์ไป “บลูน่าที่ผ่านมาได้ยินเลยจัดการทันที
“น้องมิ้นท์กระเป๋าอยู่ไหนละเด้วพี่ช่วยขนให้ “ตูนเสนอตัวอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ต้องหรอกตูน กระเป๋าแฟนฉัน ฉันถือเองได้  “ตุ้ยซึ่งขนกระเป๋าของตัวเองและมิ้นท์มายืนอย่ข้างๆมิ้นท์อย่างหวงๆ
มิ้นท์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบตัดบท“ เออพี่ตุ้ยเอาของไปเก็บเถอะ เด้วมิ้นท์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแบบนะค่ะ
ตุ้ยพยักหน้ารับก่อนบอกว่า “รีบไปรีบมาพี่เป็นห่วง“  ตุ้ยปลายตาไปทางตูนอย่างสะใจ
ส่วนตูนและเพชรรู้สึกเจ็บปวดที่เดี๋ยวนี้มิ้นท์เรียกตุ้ยว่าพี่แทนการเรียกชื่อเฉยๆแล้ว

มิ้นท์เข้ามาในห้องน้ำก็รีบโทรสับหาซาร่าทันที
“ฮัลโล่ซาร่าฉันมิ้นท์เองนะ“
“อืมม โทรมาทำไมแต่เช้าอะ “ ซาร่าที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นพูดอย่างงัวเงีย
“ฉันจะโทรมาบอกแกว่าตอนนี้ฉันกำลังจะไปที่สะเหม็ดกับพวกเพื่อนตุ้ย แกไม่ต้องเป็นห่วงนะ“
“แกเดินทางดีๆนะมิ้นท์ ไม่แน่ฉันกับพี่ต้าอาจจะตามแกไปนะมิ้นท์“
“จะดีหรอซาร่า ฉันกลัวพี่ตั้ยจับได้อะ  “มิ้นท์พูดอย่างหวั่นใจ
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า เราก็แอบเจอกันโดยที่นายนั่นไม่รู้สิ ถ้าเค้าจับได้เราก็บอกว่าเพิ่งรู้จักกัน เห้ย มิ้นท์เมื่อกี้แกเรียกนายนั้นว่าพี่ตุ้ยหรอ  “ซาร่าพูดเสียงแปร้นทันที
“อืม ช่างมันเถอะ แค่นี้นะซาร่าฉันต้องรีบไป “มิ้นท์รีวางโทรสับทันทีเพราะเทอรู้สึกเขินเอามากๆ

“เอาขึ้นรถกันได้แล้วค่ะน้องๆ “พี่ลิลลี่เดินมาบอก ทั้งหมดกำลังจะก้าวขึ้นรถแต่เพรชก็พูดขึ้นว่า
“รถตู้คันนี้สำหรับนักร้องไม่ใช่หรอค่ะ คนนอกต้องไปนั่งคันหลังไม่ใช่หรอ“ เพรชปรายตามองไปทางมิ้นท์อย่างจงใจ
“มิ้นท์ไปนั่งรถคันหลังก็ได้ค่ะ“ มิ้นท์พูดอย่างจ๋อยๆ
ตุ้ยดึงมือของมิ้นท์เอาไว้“ ถ้ามิ้นทืไปนั่งรถคันหลังฉันก็จะไปนั่งด้วย “
ตุ้ยหันไปมองเพชรอย่างดุๆเล่นเอาเพรชถึงกับหน้าเสียไปเลย
“ไม่ต้องมีใครไปไหนทั้งนั้นละ น้องมิ้นทืก็เป็นเพื่อนของเราไม่ใช่คนอื่น ถ้าใครเรื่องมากก็ให้ไปกนั่งที่อื่นเอง“ บอยพูดอย่างรำคาญ
“ใช่ค่ะ พี่บอยพูดถูกเราขึ้นรถกันเถอะบลูน่าร้อนอะ“ บลูน่ากับบอยขึ้นไปจับจ้องที่นั่งบนรถคู่กันอย่างมีความสุข
“มิ้นท์เข้าไปนั่งข้างในซิ “  ตุ้ยกับยืนกั้นกลางระหว่างตูนและมิ้นท์พูดขึ้น
“ทำไม พี่ตุ้ยไม่นั่งข้างในเองละ“ มิ้นท์หันไปถามงงๆ
“ไหนว่าอยากดูวิวไง นั่งติดหน้าต่างจะได้ดูให้เต็มทีเลยไง “
“จริงด้วยพี่ตุ้ยใจดีจัง “ มิ้นท์ยิ้มร่าเริงพอมิ้นนั่งตุ้ยก็เข้าไปนั่งข้างๆทันที ตูนกับเพชรมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะตัดสินใจไปนั่งข้างกันที่เบาะหลังของตัวรถ
ตุ้ยพูดไปแบบนั้นเพราะแก้ตัวความจริงเขาไม่ต้องการให้มิ้นท์ตรงกลางระหว่างเขากับตู้ต่างหาก
ระหว่างการเดินทางมิ้นทืก็ตื่นเต้นไปหมดทุกอย่างเพราะเทอไม่เคยกลับมาเมืองไทย มิ้นท์ซักถามอยู่ตลอดเวลา ตูนมักจะยืนหน้ามาตอบเทอทุกคำถามอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย จนตุ้ยหมั่นไส้
“พี่ตูนขาแล้วมันอีกไกลไหมค่ะกว่าจะถึง“
“ไม่ไกลหรอกจ๊ะ อีกประมาณ 2ชม.ก็ถึง“
“มิ้นท์เงียบๆหน่อยได้มะ ตั้งแต่รถออกเทอยังพูดไม่หยุดเลยนะ“ ตุ้ยหันไปดุมิ้นท์
“ก็มิ้นท์อยากรู้นิ มิ้นท์ไม่เคยมาสะเม็ดนิ “มิ้นท์ทำหน้าจ๋อยๆไปจนตุ้ยอดสงสารไม่ได้
“งั้นมากินขนมกันมีแต่ขนมที่มิ้นท์ทั้งนั้นเลยนะ“ พอนู๋มิ้นท์เห็นขนมก็ตาลุกวาวทันทีแม่ตัวยุ่งกินขนมอย่างเอร็ดอร่อยจนลืมตูนไปเลย
“พี่ตุ้ยกินมะ “มิ้นท์ส่งถุงขนมให้
“ป้อนพี่หน่อยดิพี่ไม่อยากมือเปื้อน “มิ้นท์ดูเขินๆแต่ก็ยอมทำให้ ทั้งคู่คุยกันอย่างน่ารัก หลังจากมิ้นท์กินขนมจนอิ่มหนังตาเทอก็เริ่มหย่อน มิ้นท์หลับเอาหัวไปเพียงที่กระจก ตุ้ยเห็นจึงจับหัวเล็กๆของเทอมาพิงที่บ่าแทน มิ้นท์ซบลงบนบ่าตุ้ยอย่างสบาย ตุ้ยมองมิ้นท์อย่างแสนรักเค้าเอามือลูบผมมิ้นท์เบามือเพราะกลัวเทอจะตื่น บลูน่ากับบอยมองภาพนั้นอย่างเอ็นดู ส่วนตูนและเพชรไม่อาจทนดูภาพบาดตานั่นได้ทั้งคู่หันไปมองวิวทิวทัศน์ด้วยใจที่เจ็บปวด

 
 
 
รถจอดเมื่อถึงท่าเรือที่จะไปยังเกาะสะเหม็ด
“มิ้นท์จ้าตื่นได้แล้ว ถึงแล้วนะครับ”  ตุ้ยขับตัวและเรียกเพื่อปลุกมิ้นท์ มิ้นท์หยีตาขยับหัวออกจากไหลตุ้ย ตุ้ยเอามือนวดไหลตัวเองเพราะมันต้องทำหน้าที่แทนหมอนให้มิ้นท์มานาน
“พี่ตุ้ยเหมื่อยหรอค่ะ “
“นิดหน่อยนะ ให้หมูน้อยนอนทับนานไปหน่อย555++”
“พี่ตุ้ยว่าใครเป็นหมูเด้วเหอะ” มิ้นท์ทำท่าจะทำร้ายร่างกายตุ้ย ตุ้ยเลยรีบวิ่งหนีลงมาจากรถ มิ้นท์ก็วิ่งไล่ตามอย่างสนุกสนาน ทุกคนที่เห็นภาพนั้นก็อดที่ยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้
.พี่บอยค่ะ บลูน่าว่าพี่ตุ้ยเค้าดูร่าเริงขึ้นเยอะเลยเนอะ ไม่เย็นชาจนหน้ากลัวเหมือนเมื่อก่อนด้วย “
“อืมช่าย พี่ชอบนะพี่ไอ้ตุ้ยมันเป็นแบบนี้อะ ต้องขอบคุณน้องมิ้นท์ซะแล้วสิ”
“ยังงี้ละเนอะที่เค้าเรียกว่าความรักเปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง มะพี่บอย”
“ใช่จ๊ะก็เหมือนคู่เราไง “ ทั้งคู่หันมามองหันกันแบบหวานสุดๆ
“หยู๊ดดดดดดดดดดด น้องตุ้ย น้องมิ้นท์ค่ะ เจ๊ขอร้องนู๋หยุดสวีทกันชั่วคราวเรือมันจะออกแล้วค่ะเด้วไปถึงเกาะนู๋ๆค่อยไปหวานให้น้ำทะเลจืดกันเลยนะจ๊ะ พี่ลิลลี่ต้องออกมาห้ามทัพ2หนุ่มสาวที่วิ่งเล่นกันไม่หยุด เล่นเอาทั้งตุ้ยและมิ้นท์หน้าแดงไปเลย
ทุกคนช่วยกันขนข้าวของลงเรือ ตุ้ยยืนมือให้มิ้นจับขณะก้าวลงมาที่เรือ มิ้นท์เสียหลักเซไปอยู่ในอ้อมกอดตุ้ยพอดี เรียกเสียงกรี๊ดกราดจากทีมงานรอบๆได้ดังลั่น
ตูนเดินมาหามิ้นท์นั่งมองวิวสวยๆอยู่คนเดียว
“น้องมิ้นท์ทำไมมานั่งคนเดียวละครับ’ตูนอมยิ้มมานั่งข้างๆมิ้นท์
“ก้มานั่งดูทะเลสวยๆไงค่ะ แล้วพี่ตุ้ยเค้าก็ไปเข้าห้องน้ำมั่งค่ะ”
“ได้มีโอกาสออกมาเที่ยวต่างจังหวัดก้ดีเนอะ อยู่กรุงเทพอึดอัดจะตาย”
“ใช่ค่ะมิ้นท์ก็เบื่อ แถมอยู่ที่นั่นยังต้องระวังนักข่าวอีกต่างหากจะไปไหนกับพี่ตุ้ยละทีลำบากจะตาย”มิ้นท์เบะปากอย่าเบื่อๆ
ตูนตัดสินใจถามบางอย่างที่ใจเขาต้องการรู้กับมิ้นท์ “มิ้นท์พี่ขอถามอะไรมิ้นท์หน่อยได้ไหม”
“ได้สิค่ะ พี่ตูนมีอะไรหรอค่ะ” มิ้นท์หันมามองหน้าตูน
“พี่อยากรู้ว่าตุ้ยมันดีกับมิ้นท์รึป่าว”ตูนรู้สึกว่าพอตนเองเอ้ยชื่อตุ้ยใบหน้าใสของมิ้นท์ก้เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อทันที ตาเล็กนั้นอีกก็ดูเปร่งประกายออกมาอย่างชัดเจน
“กับพี่ตุ้ยหรอ บางทีเราก็ดูมีความสุขดีนะ เล่นกับ กินข้าวด้วยกันแต่พอเวลาเราทะเลาะกันแต่ละทีนะ มิ้นท์ไม่อยากจะพุดถึงเลย”มิ้นท์คิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายในช่วงเวลาไม่นานระหว่างเธอและตุ้ย
“มิ้นท์ครับ ถ้าวันไหนตุ้ยทำให้มิ้นท์เสียใจหรือร้องไห้ขอให้มิ้นท์คิดถึงพี่เป็นคนแรกนะครับ’ตูนคว้ามือของมิ้นท์ไปจับไว้พลางมองเข้าไปในดวงตาของเทอหวังพียงให้เทอเห็นถึงความจริงข้างในจิตใจของเขา
“ฮะแฮ่ม ขอโทดนะที่มาขัดจังหวะ’ตุ้ยมาหยุดยืนอยู่ข้างๆทั้งคู่ด้วยใบหน้าเย็นชาจนมิ้นท์เสียวสันหลังเทอรีบชักมือออกจากการเกาะกุมของตูน
“อะน้ำ เห็นบอกว่าหิวเลยเอามาให้”ตุ้ยส่งน้ำเปล่าเย็นๆให้มิ้นท์ด้วยสีหน้าว่างป่าว ‘ขอโทดนะตูนฉันเอามาแค่ 2ขวดไม่ได้เอามาเผื่อแกอะ”ตุ้ยนั่งลงข้างมิ้นท์
“ขอบคุณนะพี่ตุ้ย”มิ้นท์ยิ้มเจื่อนๆให้ตุ้ย
“ไม่เป็นไร”ตุ้ยยกมือขึ้นมานวดไหล่ของตัวเองที่ให้มิ้นท์หนุนนอนที่บนรถ
“ยังเหมื่อยอยู่หรอพี่ตุ้ย เด้วมิ้นท์นวดให้นะ”มิ้นท์ไปยืนด้านหลังตุ้ยและนวดให้เขา
“ไม่ใช่ตรงนั้น ขวาๆ ไม่ใช่ๆซ้ายนิด ขวาหน่อย ตรงกลาง”ตุ้ยแกล้งสั่งมิ้นทืไปเรื่อยๆ
“พี่ตุ้ยอะ ตรงไหนกันแน่เนี่ย งงแล้วนะ”มิ้นท์หน้าบูดเลย
“ตรงนี้ไง 555++”ตุ้ยดึงแขนมิ้นท์ที่วางอยู่บนบ่าของเขาจนตัวเซมาลงหน้ามิ้นท์เลยวางอยู่บนบ่าตุ้ยพอดี
‘พี่ตุ้ยแกล้งอะ ต้องโดนนี่”มิ้นท์ใช้ฟันซี่เล็กๆของเขาฝังลงไปหน้าตุ้ยเบาๆทันที
‘เห้ยเจ็บนะ ปล่อยเลย แปลงร่างจากตายเป็นหมาแล้วหรอเนี่ย”ตุ้ยพยายามดันหัวแม่ตัวดีออกไป
“555++สมน้ำหน้าอยากแกล้งเค้าก่อนนิ”มิ้นท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ยี้ น้ำลายติดหน้าเลยอะ จะเป็นดรคผิดสุนัขบ้าไหมเนี่ย”ตุ้ยเช็ดหน้าตัวเองป้อยๆ
“มิ้นท์ไม่ใช่หมาบ้านะ อ้าวแล้วพี่ตูนไปไหนแล้วอะพี่ตุ้ย”มิ้นท์เพ่งคิดขึ้นมาได้มาตูนหาย
“ช่างเหอะมาให้อาหารปลากัน พี่เอาขนมปังมาด้วย”ตุ้ยยื่นขนมปังให้มิ้นท์ทำเอามิ้นท์ลืมจนตูนไปอีกจนได้ ทั้งคู่หยอกล้อกันอย่างน่ารัก
ตูนหลังจากได้เห็นภาพบาดตานั้นเขาก็เดินมายังฝั่งของเรือมองดูน้ำทะเลใสๆด้วยจิตใจที่เจ็บปวด
“หลบมาอยู่นี่เองหรอตูน”เพชรมายืนอยู่ข้างๆชายหนุ่มอย่างเข้าใจความรู้สึกของเขา
“ไม่ได้หลบนิ ตรงนี้มันอากาศดีกว่า”
“เพชรรู้หรอกว่าตูนรู้สึกยังไง เพชรก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน เพชรอยากจะรู้จริงนะว่าเด็กนั้นมีอะไรถึงทำให้ตุ้ยที่เย็นชาดูร่าเริงขนาดนั้น แล้วไหนจะนายตูนเพลล์บอยที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่เลือกต้องมายืนหน้าเศร้าอมทุกข์แบบนี้”เพชรถอนหายใจแบบข่มขื่น
“มิ้นท์มีความสดใส ร่าเริงไร้เดียงสา เขาไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาหาฉันเพราะฉันเป็นนายตูนAF3ไง แต่ฉันคงเจอเขาช้าไป”ตูนเมื่อพูดถึงมิ้นท์ใบหน้าเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาพร้อมกับแววตาเศร้า
“อย่ายอมแพ้สิตูน เพราะฉันก้ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เรามาสู้ด้วยกันนะตูน”
เพชรเอื้อมมือไปตบบ่าตูนอย่างให้กำลังใจ ตูนหันกลับมามองเพชรพร้อมยิ้มให้เทออย่างอบอุ่นในเวลาแบบนี้คงมีแค่เพียงเขาและเทอที่เข้าใจกันมากที่สุดแล้ว

“ถึงซะที เมื่อยเป็นบ้าเลยอะ”บลูน่าบ่นกระปอดกระแปดลงมาจากเรือด้วยมีบอยช่วยถือของอยู่ข้างๆ
“อย่าบ่นเลยนา มาถึงก็ดีแล้ว”บอยพูดอย่าเหนื่อยใจ
“พี่บอยค่ะ มิ้นทืฝากไอ้นี่ใส่กระเป๋าพี่บอยหน่อยสิค่ะ”มิ้นท์ส่งแว่นตากันแดดของตุ้ยให้บอยอย่างมีพิรุธ
“อะไรอะคับ นี่มันแว่นไอ้ตุ้ยนิ”บอยเริ่มงงๆ
‘ก็ใช่ไงค่ะ มิ้นทืแอบเอามาอะ ถ้าอยู่ที่มิ้นท์นะพี่ตุ้ยหาเจอแน่เลยพี่บอยเก็บไว้อย่าบอกพี่ตุ้ยด้วยละ เห้ยพี่ตุ้ยมาแล้วอะมิ้นท์ไปก่อนนะ”มิ้นท์วิ่งปรู๊ดไปในกลุ่มทีมงานทันที
‘ยัยเด็กบ้า กลับมาเด้วนี้เลย ไอ้เด็กขี้โขมย”ตุ้ยวิ่งตามมา
“เห้ยตุ้ยอะไรกัน หยุดๆทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”บอยดึงแขนตุ้ยไว้อย่างขำๆ
“แกก็ดูไอ้เด็กแสบนั้นดิเอาของฉันไปแล้วยังไม่ยอมรับอีก แกเห็นมะว่ายัยนั้นเอาแว่นตาฉันไปไว้ไหน”
“ไม่เห็นนิ แกลองไปถามเค้าเองดิ” บอยทำหน้าตาย ตุ้ยเลยรีบวิ่งตามมิ้นท์ บอยได้แต่ยิ้มแล้วมองตามไป
“น้องมิ้นท์นิเขาน่ารักดีเนอะบลูน่า”บอยหันไปหาแฟนสาวที่ยืนหน้าเครียดอยู่ข้างๆ
“ค่ะน่ารัก น่ารักมากๆเลยด้วย ทำไมพี่บอยไม่ไปเลยละ”บลูน่าพูดอย่างงอนๆ
บอยเห็นลางร้ายเลยต้องรีบปลอบใจแฟนสาวทันที “พี่จะไปรักใครได้ไงละ ก็พี่มีบลูน่าให้อยู่แล้วนิ”
บอยยิ้มให้บลูน่าด้วยหน้าซื่อๆจนบลูน่าต้องใจอ่อนอีกตามเคยทั้งคู่จูงมือกันที่หน้าโรงแรมหรูริมทะเล
“เอานี่จ๊ะ คุณแจห้องน้องตูน น้องตุ้ย น้องบอยอยู่ห้อง 605นะจ๊ะนี้จ๊กุญแจรับไป’พี่ลิลลี่ส่งกุญแจให้หนุ่มๆไป
“เอานี้ของสาวๆน้องเพชร น้องบลูน่าน้องมิ้นท์พวกหนูอยู่ห้อง 606นะจ๊ะ” บลูน่ากับมิ้นท์รับกุญแจมาแล้วยิ้มให้กันอย่างดีใจ
เพชรยืนนิ่งก่อนจะพูดว่า “ ทำไมเพชรต้องนอนร่วมห้องกับยัยคนนี้ด้วยละ ที่จริงเพชรควรจะนอนกับบลูน่าแค่ 2 คนนะค่ะ คนอื่นไม่เกี่ยว”เพชรเชิดหน้าแบบหยิ่งๆ
“คือน้องเพชรค่ะทางบริษัทเราจองห้องไว้จำนวนจำกัดค่ะ มีห้องสำหรับศิลปินแค่ 2ห้องที่เหลือก็เป็นห้องทีมงานค่ะ อยู่กันหลายๆคนก็สนุกดีนะค่ะ” พี่ลิลลี่พยายามไกล่เกลีย
“ไม่ค่ะ เพชรไม่ชอบอยู่กับคนอื่น”เพชรมองมิ้นท์อย่างจงใจจนมิ้นทืหน้าเสียไปเลย
“เอ่ออมิ้นทืไปนอนที่ห้อมพี่ทีมงานก็ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องไปมิ้นท์ บลูน่าจะนอนกับมิ้นท์ ใครไม่อยากนอนก็ไม่ต้อง เทออย่าให้มันเรื่องมากนักเลยน่า”บลูน่าพูดอย่างโมโห
“อย่าทำตัวเรื่องมากนะเพชร”ตูนโมโหมากๆที่เพชรพูดแบบนั้นกับมิ้นท์
“ถ้าปัญหามันมากนักเด้วผมกับมิ้นทืไปเปิดห้องใหม่ข้างนอกก็ได้’ตุ้ยมาดึงมือมิ้นท์ที่ทำท่าเหมือนจะร้องไห้แล้ว
“น้องๆใจเย็นสิค่ะ เรื่องเล็กนิดเด้วเองอย่าให้มันเป็นเรื่องใหญ่สิค่ะ”
“ใช่นั่นสิใจเย็นๆกันดีนะ”บอยพยายามจะยุติปัญหา
‘ก้ได้ค่ะเพชรยอมก็ได้พอใจกันรึยังค่ะ”เพชรสะบัดหน้าเดินเข้าห้องไปท่ามกลางความโล่งอกของทุกคน
ตุ้ยคว้ามือมิ้นทืบีบไว้แน่นก่อนจะจูงมือเทอเข้าไปในห้องไป

////อกหักไม่ว่าอย่างเทอไม่รักคงบ้า////
มิ้นท์ที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จรีบวิ่งออกมารับโทรสับ “ยัยร่าโทรมาทำไมยะ”มิ้นท์เมื่อเบอร์เพื่อนรักก็พุดอย่างอารมณ์ดี
“มิ้นท์ตอนนี้ฉันอยู่ที่ล๊อบบี้โรงแรมที่แกมากพักนะ”
“แกพูดจริงพูดเล่นเนี่ยยัยร่า”มิ้นท์ตกใจ
“พูดจริงสิแกรีบลงมานะ ฉันกับพี่ต้ารออยู่ล่างเนี่ย”
“ไม่ได้โรงแรมนี้ทีมงานอยู่กันเยอะแยะเลยเด้วเค้าสงสัย แกกับพี่ต้าไปรอฉันที่ริมทะเลหน้าโรงแรมดีกว่า เด้วฉันจะรีบไปนะ”
ซาร่ากับต้าเดินเล่นอยู่ชายหาดยามเย็น ซาร่ารู้สึกดีใจมากที่เทอได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดต้าอย่างนี้ ส่วนต้ากลับดูกระวนกระวายเพราะต้องการพบมิ้นท์คนที่เขาคิดถึงที่สุดสักที ระหว่างที่เดินเล่นอยู่ซาร่าสะดุดกับกิ่งไม้ที่ฝังอยู่ในทรายจนเซล้มลง ต้ารีบคว้าร่างเล็กๆของเทอไว้ซาร่าจึงอยู่ในอ้อมแขนของต้า ซาร่าเขินจนหน้าแดง “ขอบคุณค่ะพี่ต้า” ซาร่าเอ่ยเบาๆ
“พี่ต้า ยัยร่ายู้ฮู้”มิ้นท์ส่งเสียงใสแจ๋วมาแต่ไกล
“น้องมิ้นท์”ต้าหันไปมองมิ้นทือย่างดีใจก่อนจะปล่อยมือที่ประคองซาร่าทันที ซาร่าพี่ยังเจ็บอยู่ก็รีบยันตัวขึ้นจากพื้นอย่างลำบาก
ต้ารีบวิ่งไปกอดร่างนุ่มนิ่มของมิ้นท์ไว้แน่นอย่างคิดถึง
“พี่ต้ามิ้นท์หายใจไม่ออกแล้วปล่อยๆ”มิ้นท์ผลักตัวต้าออกไปแล้วยืนหอบ
“ก้พี่คิดถึงน้องมิ้นท์นิ คิดถึงมากๆๆ” ต้ายิ้มจนตาหยี
“ยัยร่าคิดถึงเทอจัง”มิ้นท์กอดซาร่าที่เดินตามมา หอมแก้มซ้าย-ขวาของซาร่าอย่างไม่นับ
“พอแล้วยัยมิ้นท์เหม็นขี้ฟัน อิอิ”ซาร่าเข้กหัอย่างเอ็นดู
“หอมแก้มพี่บ้างก้ได้นะ พี่ยอมๆ”ต้ายืนแก้มของเขาให้มิ้นท์อย่างแซวๆ
“พี่ต้าบ้าอะ”มิ้นท์ทุบหน้าอกต้าอย่างเขินๆ
“โอ้ยน้องมิ้นท์ทำร้ายจิตใจพี่อะ”ต้ากุมหน้าอกตัวเองทำท่าเจ็บปวดมากๆ จนมิ้นท์หัวเราะลั่น ซาร่ายิ้มเจื่อนกับความสนิทสนมของทั้งคู่
ทั้ง 3 คนเดินเล่นและคุยกันอย่างสนุกสนานโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่งเฝ้ามองอยู่อย่างสงสัย

 
 
 
มิ้นท์"เสียงทุ้มที่มิ้นท์คุ้นเคยดีดังขึ้น เทอหยุดชะงักแล้วหันกลับไปเห็นตุ้ยที่ยืนมองเทอ ต้าและซาร่าอยู่
"ตุ้ย" มิ้นท์พูดอย่างตกใจ
ตุ้ยกวาดตามองคนทั้ง 3อย่างสงสัย
"เทอมาทำอะไรตรงนี้ แล้ว 2คนนี้เป็นใคร"ตุ้ยมองต้าและซาร่าอย่างหาเรื่อง
"เออ คือ 2คนนี้เขาเป็นนักท่องเที่ยวนะแล้วเค้ามาถามทางมิ้นท์แล้วเราก็คุยกันถูกคอไง พวกเราก้เลยตกลงเป็นเพื่อนกันใช่มะ"มิ้นท์แก้ตัวยาวเหยียดแล้วมันพยักหน้ากับซาร่าแบบหาตัวช่วย
"ใช่ค่ะพวกเราเพิ่งรู้จักกันเมื่อกี้เองใช่ไหมค่ะพี่ต้า"ซาร่ากระตุกแขนต้าที่ยืนหน้าเครียดอยู่
"ครับ'ต้ารับคำเพราะเห็นหน้าซีดๆของมิ้นท์
"แล้วจะไม่แนะนำให้ฉันรู้จักเพื่อนใหม่ของเทอหน่อยหรอ"ตุ้ยหันกลับมามองมิ้นท์ที่ยืนเอ่ออยู่
"อ้อจ้าๆ ตุ้ยนี่ซาร่าจ๊ะ" ซาร่ายิ้มแหละให้ตุ้ย ตุ้ยพยักหน้าให้เทอ
"เออแล้วนี่พี่ต้าค่ะ พี่ต้าค่ะนี่พี่ตุ้ยค่ะ" "เป็นแฟนมิ้นท์ครับ"ตุ้ยรีบพูดแทรกทันทีเล่นเอามิ้นท์ถึงกับยืนเอ่อไปเลย
ตุ้ยยืนมือไปตรงหน้าต้า ต้าที่กำลังโมโหสุดขีดมองหน้าตุ้ยช้าๆต้ายืนมือไปสัมผัสมือตุ้ยช้าเขาบีบมือตุ้ยจนแน่นมากทำเอาทั้งซาร่าและมิ้นท์มองหน้ากันอย่างตกใจ
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"ต้ากัดฟันพุดไป "เช่นกันครับ"ตุ้ยยิ้มอย่างกวนประสาทต้า
"เออ พี่ต้าค่ะซาร่าว่าเรากลับโรงแรมกันเถอะค่ะ"ซาร่าเห็นสถานการไม่ค่อยดีจึงทั้งดึงทั้งลากต้าที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่ตรงนั้น
"ไปก่อนนะมิ้นท์ ตุ้ย"ซาร่าหันไปยิ้มให้คนทั้งคู่
"พี่ไปก่อนนะครับน้องมิ้นท์ แล้วเราจะได้เจอกันอีกแน่"ต้าหันไปยิ้มให้มิ้นท์ และมองตุ้ยอย่างเหยียดๆก่อนจะเดินจากไปเล่นเอาตุ้ยถึงกับขบกล้ามแน่น
มิ้นท์รีบเดินจากไปแต่ตุ้ยคว้าแขนเทอเอาไว้ก่อน
"เทอนี่มนุษยสัมพันธืดีจริงๆเลยนะมาแปปเด้วก็มีเพื่อนใหม่ละ"ตุ้ยประชดมิ้นท์
"ก้แน่ละฉันไม่ใช่คนกวนประสาทเหมือนนายนิ"
"ใช่สิฉันจะไปสุขภาพเหมือนคุณคุณชายต้านั้นได้ไงละ"ตุ้ยเริ่มพาล
"หยุดเลย มไต้องมาหาเรื่องฉันเลย ฉันเบื่อ ไปกินข้าวดีกว่า"มิ้นท์เดินหนีตุ้ยอย่างรำคาญ
"เด้วมิ้นท์"ตุ้ยเรียกมิ้นทืไว้อีกครั้ง
"เรียกทำไม มีไรก็ว่าหิวข้าวแล้ว"
"เทอไม่ได้รู้จักคนพวกนั้นมาก่อนแน่นะ"ตุ้ยจ้องมิ้นทืนิ่ง
"จะบ้าหรอ ฉันจำใครได้ที่ไหนละ หรือว่าพี่ตุ้ยอยากให้มิ้นท์จำได้ซะทีเบื่อที่จะดูแลคนสมองเสื่อมอย่างมิ้นท์แล้วใช่มะ"มิ้นท์หน้างอทันที
'เปล่าซะหน่อยก็แค่ถามเฉยๆอย่าทำแบบนั้นนะ"ตุ้ยรีบปฏิเสธพัลวันเพราะกลัวมิ้นท์จะโกด
"ดีงั้นอย่ามาถามอะไรมิ้นท์แบบนี้อีกนะไม่งั้นมิ้นท์โกดด้วย"
"คร๊าบๆๆ ผมขอโทดครับ"ตุ้ยยิ้มให้มิ้นทือย่างทะเล้นอีกครั้ง
'ดีมาก ไปกินข้าวดีกว่า"มิ้นท์ยิ้มแป้นก่อนสะบัดหน้าเดินไป
"ใครจะอยากให้จำได้ ฉันอยากให้เทอความจำเสื่อมอย่างนี้ตลอดไปมากกว่า อิอิ"
"พี่ตุ้ยว่าอะไรนะ"มิ้นท์หันมาทำหน้าดุใส่ตุ้ย
"เปล่าจ้าเปล่า พี่ไม่ได้ว่าอะไรองค์หญิงเลย ไปกินข้าวกันดีกว่า"ตุ้ยพูดจบก็วิ่งไปดันไหล่มิ้นท์ให้รีบวิ่งไปด้วยกันอย่างสนุกสนาน  "นิมิ้นท์รู้ปะเมื่อก่อนพี่ตุ้ยเค้าไม่ได้หล่อแบบนี้หรอกนะ หน้าก็กลมตาโตๆเหมือนปลาทองเลยอะ"
"จริงหรอบลูน่ามิ้นท์คิดภาพไม่ออกเลยนะ"
"จริงๆแถมตอนอยู่ที่บ้านAFนะพี่ตุ้ยเคยแต่งตัวเป็นผีเสื้อด้วย มีปีกกับที่คาดผมสีชมพูรูปพี่เสื้อด้วยละ 555"บลูน่าส่งเสียงหัวเราะเสียงดัง
"555++คงตลกมากเลยเนอะบลูน่าพี่ตุ้ยเป็นพี่เสื้อ โอ้ยคิดแล้วขนลุก"
เพชรที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จมองบลูน่ากับมิ้นท์อย่างรำคาญ
"เสียงเบาๆหน่อยได้มะ ฉันจะนอนพรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้าหัดเกรงใจกันบ้างสิ"เพชรพูดจบก็เดินไปปิดไฟกลางห้องทันทีเทอล้มตัวลงนอนตรงกลางเตียงโดยไม่สนใจมิ้นทืกับบลูน่าที่นั่งตาปริบๆอยู่เลย
"นิยัยเพชรเทอจะนอนคนเด้วให้มันเต็มเตียงเลยรึไงฮะ " บลูน่าพูดอย่างโกดๆ
"ฉันชอบนอนคนเด้ว ไม่สะดวกให้ใครมานอนด้วย"เพชรหลับตาพูดอย่างไม่สนใจใคร
"แล้วฉันกับมิ้นท์ละจะนอนที่ไหนฮะ"
"ก็ที่พื้นไงห้องออกจะกว้าง ฉันง่วงหลับก่อนนะฝันดี"ว่าแล้วเพชรก็เอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ส่วนบลูน่าก็โมโหมากจนอยากจะกรี๊ดออกมาเลย
"บลูน่ามิ้นท์ว่าเรามานอนที่พื้นกันก็ได้นะ เอาผ้าห่มมาปูแล้วก็นอนคุยกันไง สนุกดีออกนะ"มิ้นท์จับแขนบลูน่าไว้แล้วยิ้มอย่างปลอบใจ สาวน้อยทั้ง 2คนจึงช่วยกันหอบผ้าห่มและหมอนมานอนที่พื้น ทั้งคู่ยิ้มเจื่อนให้กัน

+++อกหักไม่ว่าอย่างเทอไม่รักคงบ้า+++
มิ้นท์หยิบโทรสับมาดูทันทีที่เทอเห็นชื่อในโทรสับเทอก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"ใครโทมาอะมิ้นท์ยิ้มแก้มปริยังงี้ต้องพี่ตุ้ยแน่เลยใช้ม้า"บลูน่าแอบแซวมิ้นท์ มิ้นท์เลยมุดหน้าเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างเขินๆ
"หวัดดี มีไรหรอพี่ตุ้ย"
"ไม่มีไรหรอกพอดีพี่เดินผ่านหน้าห้องแล้วเห็นไฟห้องปิดแล้วอะ ก็เลยอยากรู้ว่าหลับรึยัง"
"กำลังจะนอนแล้วค่ะ พี่ตุ้ยอยู่ที่หน้าห้องมิ้นทืหรอ"
"อืมจ้า แต่มิ้นทืไม่ต้องออกมานะ พี่แค่จะโทรมาบอกว่าฝันดีจ๊ะ"
"อืมหรอค่ะ พี่ตุ้ยก้ฝันดีเหมือนกันนะค่ะ"มิ้นทืเขินจนหน้าแดงไปหมด
"อย่าลืมนอนห่มผ้าละอากาศมัเย็น เออแล้วก้อย่าดิ้นไปทับบลูน่าเขาด้วยละ"
"พี่ตุ้ยอะไม่ต้องพูดเลย มิ้นทืไม่ได้นอนดิ้นนะ มิ้นทืนอนละค่ะ พี่ตุ้ยก็ไปนอนได้แล้วเด้วไปทำงานไม่ไหวนะ"
"จ้าๆพรุ่งนี้เจอกันครับ"ตุ้ยวางโทรสับไปแล้วมิ้นท์ก็หลับตาลงอย่างมีความสุข

"ทำไมไม่เป็นฉันนะที่ได้ความรักจากนายบางทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ด้วย"
เพชรที่ได้ยินทุกคำพูดที่มิ้นทืคุยกับตุ้ยก็ได้นอนร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่คนเดียว

***pett in her mild***

      ตลอดระยะกว่า 1ปีที่ฉันได้รูจักนาย ฉันเฝ้าถามตัวเองว่าเธอมีดีอะไรดีทำไมตัวฉันถึงได้งมงายเฝ้ามองหาแต่นายอยู่ได้ ฉันยังจำวันที่เราเจอกันครั้งแรกได้ วันนั้นเป็นวันที่ฉันมาออดิชั่นเข้าบ้านAF ขณะที่ฉันทั้งสับสนและกังวลใจที่สุดนายก็ก้าวเข้ามาในชีวิตของฉัน ผู้ชายแต่งตัวปอนๆไม่ได้มีอะไรเลยที่โดดเด่านายเข้ามานั่งใกล้ฉันแล้วอะไรก็ไม่รู้ทำให้ฉันไปสบตาโตๆของนาย นายยิ้มให้ฉันแล้วพุดว่า
  "สวัสดีครับ สู้ๆนะครับ เราจะได้ไปล่าฝันด้วยกัน"
      คำพูดสั้นๆของนายทำไมมันกลับทำให้จิตใจฉันสั่นไหวขนาดนั้นได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาหัวใจของฉันมันก็ไม่ได้เป็นของฉันอีกต่อไป"หัวใจของฉันมันเป้นของนายไปแล้วตุ้ย" เราหัวเราะด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน อยู่ด้วยกัน แต่นายก็ยังเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนของนายเท่านั้น ฉันยังจำวันที่ฉันเดินออกจากบ้าน AF ได้ วันนั้นฉันตักสินใจเดหัวใจฉันให้นายได้ดุ แต่ที่ฉันได้รับกลับมามันคือความเจ็บปวด ทุกอย่างมันยังแจ่มชัดในใจฉันเสอมอ
***เวลาเที่ยงคืน ดวงดาวเต็มฟ้ามีเพียงฉันและนาย 2คน
"ตุ้ยวันนี้ฉันต้องออกจากบ้านนี้ไปแล้ว แต่ฉันมีอย่างหนึ่งที่ยังไม่ได้บอกนาย ฉนกลัวว่าถ้าผ่านวันนี้ไปฉันอาจจะไม่ได้พูดมันออกมา"ฉันยิ้มให้นายอย่างเศร้า
"มีอะไรละเพชร บอกมาซิ"นายหันมายิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่น
"ฉันคิดว่าฉันชอบนายแล้วละตุ้ย"ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตานายด้วยซ้ำ แต่คำพูดของนายมันก็กรีดหัวใจฉันจนแหลกละเอียด
"ขอโทดนะเพชรฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว และฉันก็ยังลืมเค้าไม่ได้ด้วย"
"ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วหรอ เค้าทิ้งเทอไปแล้วนะตุ้ย ทำไมนายไม่ลองมองคอื่นดูบ้างละ"ขอบตาฉันร้อนผ่าวไปหมด
"ฉันยังไม่เจอผู้หญิงที่จะทำให้ฉันลืมเชอรี่ได้ ฉันยังไม่เจอคนที่ฉันรักหมดหัวใจ"
"เป็นฉันได้ไหมตุ้ย ถ้าเทอคิดจะมองหาใครขอให้เทอมองฉันเป็นคนแรกจะได้ไหมตุ้ย"
"ฉันขอโทษเพชร"นายเดินจากฉันไปโดยไม่หันกลับมา น้ำตาฉันไหลออกมามากมาย นายจะรู้ไหมตุ้ยนายทำให้ฉันเจ็บปวดแค่ไหน

         1ปีที่ผ่านไปฉันคิดว่าฉันเจ็บปวดมากแต่มันกลับไม่ได้เศษเสี่ยวของวันนั้วันที่นายเจอผู้หญิงที่นายรักหมดหัวใจและผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ใช่ฉัน

เช้าวันรุ่งบรรดานักร้องAFทั้งหลายและทีมงานต่างวุ่นวายกับการถ่ายปกอัลบั้มพิเศษกันยกใหญ่ มิ้นท์ปลีกตัวมานั่งอยู่บนชิงช้าที่แขวนอยู่กิ่งไม้ริมทะเลบรรยากาศสวยๆริมทะเลไม่ช่วยทำให้มิ้นท์อารมณ์ดีขึ้นเลย มิ้นท์เฝ้าแอบมองการถ่ายรูปเชทนี้บ่อยๆ เพราะตุ้ยกับเพชรต้องถ่ายคู่กัน ตุ้ยต้องให้เพชรขี่รักราวกับคู่รักที่มาเที่ยวด้วยกัน
"แหวะ ทำเป็นเกีกหน้าหล่อ หล่อตายละคุณพี่ตุ้ย แล้วทำไมต้องเอาหน้าไปใกล้กันแบบนั้นด้วยละ ตาบ้าๆๆ"มิ้นท์กิ้งไม้เล็กๆมาหักแล้วปาลงพื้นอย่างโมโห
"น้องมิ้นท์เป็นอะไรครับหน้าบูดเชียว"ตูนเดินมาหามิ้นทือย่างเป็นห่วง
"ป่าวหรอกค่ะ มิ้นท์แค่ร้อนอะ'มิ้นท์ยังคงหน้าบูดยู่เดิม
"ไปนั่งข้างในลมไหมละ เด้วพี่ไปนั่งเป็นเพื่อน"ตูนถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรอะมิ้นท์มีหมวกแล้ว อีกอย่างมิ้นทือย่างนั่งชิงชาด้วย"
"อย่านั่งชิงชาหรอ งั้นเด้วพี่ไกวให้เอามะ"ตูนมองมิ้นท์อย่างเอ็นดู
"เอาค่ะ พี่ตูนไกวแรงเลยนะค่ะ"มิ้นท์ยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ
"ได้เลยครับเจ้าหญิง"
ตูนไกวชิงช้าอย่างรวดเร็ว มิ้นท์สั่งให้เร็วขึ้นอีก ทั้งคู่เล่นกันอย่างสนุกสนาน
"กรี๊ดดดดดดดด 555++ พี่ตูนช้าๆหน่อยสิมิ้นท์จะตกแล้ว"
"555++ ก็อยากให้พี่ไกวแรงๆไม่ใช่หรอ"
"พอแล้วพี่ตูน หยุดๆๆๆๆ โอ้ยพี่ตูนอะ555++"
ตุ้ยที่กำลังถ่ายรูปอยู่ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของมิ้นท์และตูนก้หันไปจ้องเขม้น ตุ้ยเดินออกไปทันทีโดยไม่สนเสียงทักท่วงของทั้งเพชรและช่างภาพ
"กึก"ตุ้ยเอามือทั้งไปจับเชือกของชิงช้าจนชิงช้านั้นหยุดอย่างกระทันหัน ทั้งตูนแลมิ้นท์ตกใจ
"เลิกเล่นได้แล้ว มิ้นท์ไปนั่งข้างในเด้วไม่สบาย"
"แต่ว่ามิ้นท์..'มิ้นท์จะปฏิเสธแต่พอหันไปเห็นหน้าดุๆของตุ้ยก็ทำเอาเทอใบ้กินไปเลย ตุ้ยคว้าแขนขาวๆของแล้วจูงไปด้วยกัน โดยที่ไม่สนใจตูนที่ยืนมองอยู่แม้แต่น้อย
"โถ้โว้ยทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ" ตูนผลักชิงช้าไปอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวดและเคียดแค้นโอ้ยเจ็บนะพี่ตุ้ย"ตุ้ยเหวี่ยงมิ้นท์ลงไปที่เก้าอี้อย่างแรง
"เจ็บอะสิดีจะได้รู้ว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ"ตุ้ยยืนกอดอกมองมิ้นท์แบบดุๆ
"พูดอะไร มิ้นท์ไม่เห้นรู้เรื่องเลย"มิ้นท์ส่ายหน้าไปมากวนประสาทตุ้ย
"ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลยนะทำผิดแล้วยังไม่สำนึกอีกนะ"
"มิ้นท์ทำอะไรผิดไหนบอกมาดิ"
"ก็ที่เทอไปสวีทกับไอ้ตูนที่ริมทะเลนั้นไง คนอื่นเห็นเข้าเขาจะคิดยังไง ยังไงเทอก็ได้ชื่อมาเป็น... เอ่อ..."ตุ้ยอึกอัก
"เป็นอะไรไหนบอกมาดิ"มิ้นท์จ้องหน้าตุ้ยอย่างคาดคั้นคำตอบ
"ก็เป็นเอ่อ คือ"
"เป็นอะไรก็พูดมาดิ"มิ้นท์เริ่มโมโหลุกขึ้นมาตะโกนใส่หน้าตุ้ย
ตุ้ยก็ชักเริ่มโมโหเมื่อกันเลยตะโกนกลับไปบ้าง
"ก้เป็นแฟนกันไงละ"
***ฟิ้ววววววววววววว***
ความเงียบเข้ามาปกคลุมคนทั้งคู่ มิ้นท์และตุ้ยจ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่มิ้นท์ได้สติก่อนเลยพูดขึ้นมาว่า
"พี่ตุ้ยไม่ต้องมาว่ามิ้นท์เลยนะทีตัวเองกับเพชรอะสวีทกันขจนน้ำทะเลจืดละมิ้นท์ยังไม่ว่าอะไรเลยนะ"มิ้นท์จ้องหน้าตุ้ยอย่างโกรธๆ
แต่พอตุ้ยเห็นหน้ามิ้นท์ตอนนี้มันทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
"555++นิมิ้นท์กำลังจะบอกว่ามิ้นท์หึงพี่ใช่มะ"ตุ้ยเอานิ้วยาวๆของตัวจิ้มหน้าผากมิ้นท์เบาๆอย่างเอ็นดู
"อาร่ายย เปล่านะ มิ้นท์ไม่ได้พูดซะหน่อยพี่ตุ้ยอะมั่วแล้ว"มิ้นท์ปฏิเสธตุ้ยพัลวันแต่หน้าเทอกลับแดงขึ้นเลยๆ
"หน้าแดงด้วยดูดิ เขินใช่ม๊า แน่ๆๆๆอายด้วย555++"ตุ้ยใช่มือทั้ง 2ข้างจับหน้ามิ้นท์ให้มองหน้าเขาตรงๆ
"ไม่พี่ตุ้ยบ้า มิ้นทืไม่ได้เขิน ไม่ได้หึงด้วยปล่อยเลยนะ"มิ้นท์สะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งไปอย่างเขินๆ ตุ้ยไม่ยอมแพ้วิ่งตามมิ้นท์ไปอย่างไม่ลดละ
"พี่ร๊ากจ้า หึงพี่ก็บอกซิจ๊ะมาให้พี่หอมหน่อยเร็ว5555++"
"ไอ้บ้ากาม ไอ้พี่ตุ้ยบ้าเค้าไม่ได้ชอบตัวซะหน่อย"
ทั้งคู่ทั้งวิ่งไล่และตะโกนเล่นกัน
"ตุ๊บ"
มิ้นท์วิ่งชนอกกว้างของใครคนหนึ่ง เขารีบคว้าเทอไว้ในอ้อมแขนทันที มิ้นท์เงยหน้าขึ้นช้าๆ
"พี่ต้า"
มิ้นท์เห็นสีหน้าเจ็บปวดของต้าก็เขาใจได้ทันทีว่าเขาคงเห็นที่เทอคุยกับตุ้ยตั้งแต่ต้น
"ขอโทดแทนแฟนเขาด้วยผมด้วยละครับ เขาชอบซุ่มซามแบบยี้ตลอดเลย"ตุ้ยดึงมิ้นท์จากอ้อมแขนต้ามาโอบไว้อย่างเป็นเจ้าของ
"ขอโทดค่ะพี่ต้า"มิ้นท์พูดเสียงเบาๆเทอต้องการให้เขาได้รู้ว่าที่เทอขอโทดไม่ใช่แค่ที่เทอวิ่งชนเขา แต่เทอขอโทดกับทุกอย่างที่ทำให้ต้าต้องเสียใจต่างหาก
"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไม่เคยกลัวอะไรมิ้นทือยู่แล้ว"ต้าพูดด้วยเสียงทุ่มนุ่มดวงตาเขาสื่อให้เทอได้รู้ว่าเขาพูดเช่นนั้นจริงๆ
"ไปกันเถอะมิ้นท์ พี่ต้องไปทำงานต่อแล้ว"ตุ้ยโอบไหล่มิ้นท์แน่นแล้วดึงตัวเทอให้เดินไปพร้อมเขา มิ้นท์หันมามองหาต้าอย่างอาวรณ์วูบหนึ่งที่เห็นน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาของชายหนุ่ม
"พี่ต้าค่ะมิ้นท์ขอโทษ แต่มิ้นท์รักพี่ไม่ได้แล้วค่ะ"
มิ้นท์บอกกับใจตัวเองเบาๆก่อนจะก้าวเดินไปพร้อมกับชายหนุ่มที่โอบกอดเทอไว้อย่างเต็มใจ

 
***แชะ***
"เห้ยพี่หนึ่งทำไรอะ"ตุ้ยหันไปมองพี่หนึ่งตากล้องสุดเซอร์ประจำกองถ่าย
"ก้ถ่ายรูปไงตุ้ยเดินโอบกันกระหนุงกระหนิงยังงี้น่ารักดีออก"
ตุ้ยกับมิ้นทืมองหน้ากันก่อนจะสำรวจตัวของคนทั้งคู่ ตุ้ยกำลังโอบมิ้นท์ไว้ในวงแขนอย่างน่ารักใครๆที่เห็นคงต้องคิดว่าทั้ง 2คนรักกันหน้าดู
"เห้ย"
ทั้งคู่ร้องขึ้นพร้อมกันก่อนจะกระโดดห่างกันไปคนละทางอย่างตกใจ ตุ้ยยกมือขึ้นเกาหัวอย่างเขินๆส่วนมิ้นท์ก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงไปเลย
 "ขอโทดนะค่ะ เพชรว่าเราหน้าจะเริ่มทำงานกันได้แล้วนะค่ะ เสียเวลามามากละ"
"เออจิงด้วยตุ้ยแกหายไปตั้งนานเสียเวลาวะ มาถ่ายกันต่อเถอะ  น้องมิ้นท์จ้าพี่ขอตัวพี่ไปทำงานก่อนนะจ๊ะเด้วเอามาคืน555"พี่หนึ่งหันไปแซวมิ้นท์ที่ยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น
"เออ ค่ะตามสบายเลย"มิ้นท์ก้มหน้าไม่สบตาใครเลย
"เด้วฉันกลับมานะ อย่าซนละ"ตุ้ยลูบหัวมิ้นท์เบาๆก่อนเดินจากไป
เพชรมองมิ้นท์ด้วยสายตาโกรธแค้น
"นิเทอ วันๆไม่คิดจะทำอะไรให้เป็นประโยชน์บ้างหรอ"เพชรเดินไปพูดกับมิ้นท์ใกล้ๆอย่างหน้ากลัว
"เออแล้วมิ้นท์จะช่วยอะไรได้มั้งละค่ะ"มิ้นท์เริ่มหน้าเสีย
"ไม่เห็นคนอื่นเค้าวุ่นวายกันจะตาย เทอจะยืนตากลมสบายๆคนเด้วก็ตามใจหวังว่าคิดเองคงเป็นนะ"เพชรแสยะยิ้มแล้วเดินจากไป
มิ้นท์ยืนอึ้งหน้าเสียอยู่ตรงนั้นเทอจึงตัดใจไปช่วยพี่ๆทีมงานเสิร์ฟน้ำให้กับนักร้องที่กำลังถ่ายปกอัลบั้มอยู่
"น้ำค่ะพี่ตุ้ย เพชร อันนี้ของพี่บอยค่ะ น้ำมะนาวของบลูน่า แล้วก็เป๊ปซี่ของพี่ตูนค่ะ"หน้าของมิ้นท์แดงด้วยไอแดดเหงื่อออกจนเนื้อตัวเปียกไปหมดทำให้ทุกคนตกใจมีเพียงเพชรคนเด้วที่แอบยิ้มอย่างสะใจ
"ฉันอยากได้น้ำส้มเอามาเปลี่ยนให้หน่อยได้มะ"เพชรพูดขึ้น
"อ้าวก็ไหนพี่ๆบอกว่าเพชรชอบทานน้ำแดงไม่ใช่หรอ"มิ้นท์ถามแบบซื่อๆ
"ก็วันนี้ฉันอยากกินน้ำส้มนิไม่ได้รึไง"เพรชมองมิ้นท์ด้วยสายตาดุๆ
"เอได้จ๊ะเด้วมิ้นท์ไปเอาให้นะ"มิ้นท์รีบหันหลังเดินไปอย่างตกใจ
"น้องมิ้นท์" "มิ้นท์"
เสียงของชายหนุ่ม 2 คนดังขึ้น ตูนกับตุ้ยหันไปสบตากันอย่างไม่พอใจ ตุ้ยลุกขึ้นจับมือมิ้นท์ไว้
"ไม่ต้องไปมิ้นท์ไหนบอกฉันสิว่าเทอไปทำอะไรมาทำไมถึงเหงื่อโชกขนาดนี้"ตุ้ยยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่หน้ามิ้นท์ออก มิ้นท์จับมือตุ้ยไว้
"ไม่เอาพี่ตุ้ย มือเปื้อนหมดแล้ว"
"บอกพี่มาสิมิ้นท์ว่าไปทำอะไรมา"ตุ้ยจ้องหน้ามิ้นท์
"ก้ไปช่วยพี่ๆเค้าเตรียมเสื้อผ้า อาหาร แล้วก็เสิร์ฟน้ำแค่นั้นเองแหละ"
"ใครบอกให้เทอไปทำมิ้นท์"ตุ้ยเริ่มโมโห
"ป่าว มิ้นท์ทำเอง"มิ้นทืพูดเสียงอ่อยๆ
"มิ้นท์มองหน้าพี่แล้วบอกมาว่าใครสั่งให้ไปทำ"
"มิ้นท์เอ่อ มิ้นท์ทำเองค่ะ"มิ้นท์ไม่กล้าสบสายตาตุ้ย
"มิ้นท์โกหกพี่จะเอาเรื่องพวกพี่ๆทีมงานเรื่องอะไรต้องให้มิ้นท์มาทำงานพวกนี้ด้วย"ตุ้ยโมโหมากทำจะเดินไปเอาเรื่องให้ได้ มิ้นท์ต้องฉุดมือตุ้ยเอาไว้
"พี่ตุ้ยหยุดนะ"
"หยุดได้แล้ว ฉันเองนี่แหละที่ให้ยัยนี่ไปทำงานพวกนั้นพอใจรึยัง"เพชรพูดอย่างโมโห
"เทอทำอย่างนั้นทำไมเพชร ทำไมเทอต้องหาเรื่องแกล้งมิ้นทือยู่เรื่อยด้วยฮะ"ตุ้ยจ้องเพชรอย่างโมโหสุดขีด
"ก็เพราะเกลียดยัยนี่ไง ฉันเกลียดเทอได้ยินไหมมิ้นท์"เพชรตะโกนใส่หน้ามิ้นท์ที่ตกใจจนหน้าซีด
"มิ้นท์เค้าไปทำอะไรให้เทอทำไมเทอต้องเกลียดเขาด้วย"ตุ้ยจับมือมิ้นทืเอาไว้แน่นเหมือนจะปกป้องเทอเอาไว้ ภาพนั้นยิ่งทำให้เพชรโมโหยิ่งขึ้น
"ทำไมนะหรอตุ้ย ฉันเกลียดยัยนี้ก็เพราะนายรักเค้าไง นายเลือกผุ้หญิงธรรมดาๆคนนี้แทนที่จะเป้นฉันที่อยู่ข้างๆนายมาตลอด เกลียดที่นายห่วงใยเขาปกป้องเขาไง ทำไมไม่เป้นฉันฮะตุ้ย ทำไมนายไม่รักฉัน"เพชรระเบิดคำพูดทั้งหมดในใจออกมา น้ำตาเทอไหลเป็นทาง
"เพชรฉันไม่เคยรักเทอ แล้วก็ไม่มีวันจะรักด้วย จำเอาไว้อย่ามาทำลายมิ้นทือีกไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน'ตุ้ยมองหน้าเพชรอย่างเกลียดชัง และดึงมิ้นท์มาโอบไว้ข้างตัว
ทั้งสายตาและคำพุดของตุ้ยทำให้เพชรเจ็บปวดมากเทอร้องไห้อย่างหนักก่อนจะวิ่งหนีไปจากตรงนั้น
"พี่ตุ้ยใจร้าย พี่ตุ้ยพูดอย่างนั้นกับเพชรได้ยังไงค่ะ'มิ้นท์สะบัดมือตุ้ยแล้วรีบวิ่งตามเพชรไปอย่างเป็นห่วงเพชรวิ่งมาหยุดร้องไห้อยู่ที่ริมทะเล เกลียวคลื่นซัดซาดจนกระโปรงยาวตัวสวยของเทอเปียกชุ่ม สายลมแรงพัดพิ้วไปมันก้ไม่อาจพัดพาน้ำตาที่ไหลรินจาดวงตาคมสวยของเทอได้
"เพชร"
มิ้นทืเรียกเพชรเบาๆและเอื้อมมือมาแตะที่บ่าของเพชร เพชรสะบัดตัวอย่างแรงจนมิ้นท์เซไป
"ตามมาทำไมจะมาเยอะเย้ยฉันใช่ไหม"เพชรมองมิ้นท์ด้วยความโกรธแค้น
"ป่าวนะเพชร มิ้นทืไม่เคยคิดแบบนั้นนะ"
"ไม่ได้คิดงั้นหรอไม่ต้องมาโกหก เธอชนะฉันแล้วนิ"
เพชรเดินหนีไปแต่มิ้นท์ขวางเอาไว้เพชรเลยผลักมิ้นท์จนล้มลงไปเนื้อตัวมิ้นท์เปียกปอนน้ำทะเลไปหมด เพชรก็ตกใจมาก
"เป็นอะไรรึป่าว"เพชรมองมิ้นท์ที่นั่งก้มหน้าอยู่
มิ้นทืเงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มสดใสที่ทำให้ใครต่อใครต้องใจอ่อนเสมอ
"อิอิ*-*เค็มจังน้ำทะเลเปากมิ้นท์เต็มๆเลยอะ"
****ยิ้ม****
ทำไมเทอถึงยังยิ้มได้นะ ทำไมเทอไม่โกธร ทำไมถึงไม่ต่อว่าฉันสักคำ
   เพชรคิดในใจ
"นี่เทอไม่โกดฉันหรอมิ้นท์"
"โกดอะไรหรอ มิ้นท์จะโกดเพชรทำไมก้เพชรไม่ตั้งใจนี่นา"มิ้นท์ยิ้มอย่างใสซื่อ
"ลุกขึ้นมาแล้วเราไปนั่งคุยกันดีๆเถอะ"เพชรส่งมือให้มิ้นท์จับเพื่อลุกขึ้นมา ทั้งคู่นั่งเคียงข้างกันอยู่ที่ชายหาดริมทะเล
"เทอรู้ไหมมิ้นท์ว่าอะไรทำให้คนเราเจ็บปวดที่สุด"เพชรพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบกันอยู่นาน
"อะไรหรอ'มิ้นท์ที่กำลังนั่งกอดเข่าโยกตัวไปมาเล่นถามขึ้นอย่างสงสัย
"ก็การที่คนที่เรารักที่สุดเกลียดเราไง"เสียงเพชรเศร้าลงจนมิ้นท์รู้จัก
"เพชรฉันขอโทด"มิ้นท์พูดออกมาด้วยใจจริง
"เทอมาขอโทดอะไรฉัน เทอไม่เคยทำอะไรฉันสักอย่างมีแต่ฉันที่แกล้งเทอตั้งแต่เจอกันครั้งแรก"
"ฉันขอโทดที่เข้ามาในชีวิตของเทอกับตุ้ย ถ้าไม่มีฉันเทอก็ไม่ต้องเสียใจอย่างนี้หรอก"น้ำตาขอมิ้นท์ไหลออกมาช้าๆ
"มันไม่เกี่ยวกับเทอหรอกมิ้นท์ ถึงไม่มีเทอยังไงตุ้ยเขาก้ไม่รักฉันหรอก ฉันว่าเขาโชคดีนะที่เจอผู้หญิงน่ารักอย่างเทอ ฉันรู้สึกได้เลยนะว่าตุ้ยมีความมากที่มีเทออยู่ข้างๆ"เพชรยิ้มให้มิ้นท์อย่างจริงใจ
"บางที่สิ่งที่เทอเห็นมันอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก้ได้นะ"มิ้นท์พูดอย่างเศร้าๆเมื่อคิดถึงเรื่องรักกำมะลอของเทอและตุ้ย
"เหอฉันนี่มันบ้าจริงๆเลย ทำตัวเป้นนางอิจฉาละครหนังไทยอยู่ได้ตั้งนาน"เพชรถอนหายใจยาวแล้วล้มตัวลงไปนอนที่พื้นทราย
มิ้นท์ชะโงกหน้ามาใกล้ๆเพชรที่นอนอยู่"ถ้าเทอเป็นนางอิจฉาฉันก้เป็นนางเอกสิ นางเอกมิ้นท์แสนสวย555++"
"เทอนี่มันติ้งต่องจริงๆเลยนะ"เพชรเอามือผลักหัวมิ้นท์ไปอย่างขำๆ แล้วหลับตาลง
"เพชร"
"อะไรหรอ"
"เทอไม่โกด ไม่เกลียดฉันแล้วใช่ไหม"
"ไม่ใช่"เพชรลืมตาขึ้นทันที
"ทำไมละ"มิ้นท์จ๋อยสนิท
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่นางเอกจะให้ฉันหายโกดเทอเป็นปิดทิ้งนะไม่ได้หรอก มันต้องเหลือความโกไว้สัก 5%"พูดเพชรจบมิ้นทืก็ยิ้มกว้างมันที
"เย้ๆๆ5เปอร์เซนก็พอแล้วนะอย่ามากกว่านี้นะ"
"เพชร"
"อะไร"
"เราเป็นเพื่อนกันนะ"มิ้นท์จ้องหน้าเพชรนิ่ง
"อืมก้ได้"
"เย้ๆเราเป็นเพื่อนกันแล้ว มิ้นทืกับเพชรเป็นเพื่อนกัน อิอิ'
มิ้นท์โถมตัวลงไปกอดเพชรอย่างดีใจจนเพชรหายใจแทบไม่ออก เสียงหัวเราะของทั้ง 2สาวดังก้องไปหมด
  ***นายเลืกคนไม่ผิดแล้วตุ้ย เพื่อนคนนี้ดีใจด้วยจริงๆ***เห้ยตุ้ย หยุดเดินวนไปวนมาซะทีได้มะ"
บอยที่เห็นตุ้ยเดินไป-มากว่าครึ่งชั่วโมงแล้วอดทักขึ้นไม่ได้
"ก็ข้าเป็นห่วงมิ้นท์นิ หายไปตั้งนานละ แถมเค้ายังไม่โกดข้าอีก โอ้ยจะทำไงดีวะเนี่ย"ตุ้ยกุมขมับตัวเองอย่างเครียดสุดๆ
"ใจเย็นๆยัยเพชรไม่ทำอะไรมิ้นท์หรอกมั้ง"ตูนที่นั่งเครียดอยู่เหมือนกันก็พูดเหมือนปลอบใจทั้งตัวตุ้ยและตัวเองด้วย
"โน้นไง มิ้นท์กับเพชรมาโน้นแล้ว"บลูน่าตะโกนเรียกพลางชี้ให้พวกหนุ่มๆดู
"เห้ย ทำไมเค้าจับมือกันเดินมาวะ หายโกดกันแล้วหรอเนี่ย "บอยเกาหัวงงๆ
"มิ้นท์หายไปไหนมาตังนานอะ พี่ขอดทดนะครับ"ตุ้ยพุ่งตรงไปจับมือของมิ้นท์มากุมเอาไว้
"ปล่อยมือเลยพี่ตุ้ย"มิ้นท์เชิดหน้าอย่างงอนๆตุ้ยปล่อยมือมิ้นท์แบบจ๋อยๆ
"พี่ขอโทดน้า อย่าโกดพี่เลยนะครับ"ตุ้ยพูดอ้อนๆ
"คนที่พี่ควรจะขอโทดอะไม่ใช่มิ้นท์ พี่ต้องขอโทดเพชรมากกว่า"มิ้นท์จับมือเพชรที่หน้าเสียเอาไว้แน่น
"คือ พี่ เอ่อ"ตุ้ยติดอ่างไปเลย
"พี่ตุ้ยค่ะ พี่ตุ้ยพุดกับเพชรเค้าแรงไปนะค่ะยังไงพวกพี่ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานจะมาผิดใจกันเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆได้ไงค่ะ ถ้าพี่ตุ้ยไม่พูดมิ้นท์จะผิดหวังแล้วก็เสียใจมากๆเลยนะ"มิ้นท์พูดอย่างมีเหตุผงจนตุ้ยเริ่มสำนึก
ตุ้ยเดินไปหยุดตรงหน้าเพชรที่ก้มหน้ามองพื้นอยู่ เพชรเป็นเพื่อนที่รักและหวังดีกับเค้ามาก แต่แค่เพียงเทอรักเค้ามากเกินกว่าเพื่อน ซึ่งเค้าไม่คิดอย่างเด้วกับเทอ แต่เค้ากลับทำร้ายจิตใจคนที่ได้ชื่อว่า"เพื่อน"มากมายถึงเพียงนี้ได้อย่างไร ตุ้ยมองหน้าเพชรอย่างสำนึกผิด
"เพชร"ตุ้ยเอื้อมมือไปจับมือเพชรเอาไว้ เพชรเงยหน้าพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า
"ฉันขอโทด"ตุ้ยพูดพร้อมกับดึงร่างที่น้ำตาร่วงพรูและสะอื้นอย่างหนักหน่วงมากอดเอาไว้
"ตุ้ยฉันขอโทดที่ฉันทำไม่ดีกับนาย ฉันรู้ดีว่าทำยังไงนายก็คิดกับฉันแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ฉันกลับดื้อดึงและเกือบจะทำให้ความเป็นเพื่อนของเราจบลง ฉันขอโทดอย่าเกลียดฉันเลยนะตุ้ย"เพชรพูดความในใจพร้อมหยาดน้ำตาที่รดลงบนตัวตุ้ย
"เพชร ฉันไม่มีทางเกลียดเทอหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ ยังไงมิตรภาพอย่างพวกเราทุกคนก็ไม่เปลี่ยนไปหรอก ใช่มะ"ตุ้ยหันไปมองเพื่อนทุกคนที่เหลือ
"ใช่สิก็เรามันเพื่อนกันนิ"บอยพูดขึ้นก่อนจะมากอดทับร่างเพื่อนทั้ง 2คน บลูน่าและตูนตามเข้ามาทั้งหมดกอดกันอย่างรักใคร่
"พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปใช่ไหม"ตุ้ยตะโกนถามขึ้น
"ใช่พวกเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป"ทุกคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน
มิ้นท์ยืนอมยิ้มมองภาพนั้นอย่างซึ้งใจ
"พี่ตุ้ยถ้าวันหนึ่งมิ้นท์ไม่อยู่พี่ตุ้ยก็ยังมีทุกคนที่พร้อมจะยืนอยู่เคียงข้างนะค่ะ"เห้ยๆซึ่งกันเกินไปละ มาหาอะไรสนุกๆทำดีกว่าไหนๆงานก็เสร็จละ"ตูนพูดขึ้น
"ทำไรดีละตูน เอ็งมันชอบหาอะไรสนุกๆอยู่แล้วนิ"
"อืมพวกเรามีกัน 6คนใช่มะ งั้นมาเล่นวอลเลย์บอลชายหาดกันเหอะ แบ่งเป็น 2ทีม ทีมละ 3 คนดีมะ"ตูนหันไปหาเพื่อนๆอย่างขอความคิดเห็น
"ดีค่ะ มิ้นท์อย่างเล่น "มิ้นท์ยิ้มอย่างร่าเริงจนตุ้ยหมั่นไส้
"เออ ก็ได้ งั้นฉันอยู่กับมิ้นท์นะ"ตุ้ยพูดแล้วดึงมิ้นท์มาอยู่ข้างตัว
"งั้นบลูน่าอยู่กับพี่บอยนะ"
"แล้วฉันกับเพชรเอาไงละ"ตูนเกาหัวงงๆ เขาหันแอบมองมิ้นท์ที่อยู่กับตุ้ยเพราะอยากอยู่กับเทอแต่ไม่กล้า
"อืมฉันอยู่ข้างพี่บอยกับบลูน่าดีกว่า เด้วข้างตุ้ยจะเสียเปรียบเกินไปเพราะข้อางบอยมีผู้ชายตั้ง 2คนละ"เพชรพูดยิ้มๆ
"อะไรยัยเพชรพูดงี้หมายความว่าไงฮะ"บลูน่าเท้าเอวเอาเรื่อง
"ก็มีบลูน่าอยู่ก็เหมือนได้พูดชายบึกบึนไปแล้วคนหนึ่งไง 555"
คำพูดอฃของเพชรเรียกเสียงฮาจากเพื่อนที่เหลือเล่นเอาบลูน่าเชิดหน้างอนไปเลย
"เอาเล่นกันได้ละ เด้วค่ำมืดก็อดเล่นกันพอดี"ตุ้ยตัดบทพลางจูงมือมิ้นท์ไปกลางสนาม ตูนเดินตามไปยืนข้างๆมิ้นท์ ตุ้ยได้เหลือมตามองอย่างไม่ค่อยพอใจ
 เกมเริ่มต้นขึ้นอย่างสนุกสนาน ทั้ง 2ทีมต่างพลัดกันรุกและรับอย่างเต็มที่
"น้องมิ้นท์" "พี่ตุ้ย" ทั้ง 2 คนต่างพุ่งตัวไปรับลูกวอลเลย์ที่บอยเสิร์ฟมาจนล้มไปกองที่พื้นทั่งคู่ หน้าของมิ้นท์เลยไปซบอยู่กลางอกของตุ้ยอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"วิ๊ด หวิ้วว สวีทกันกลางแจ้งเลยหรอค๊าบ เจ้าชาย เจ้าหญิง"บอยแซวทั้งคู่อย่างขำๆตามด้วยเสียงหัวเราะจาก 2 สาวข้างๆ
มิ้นท์กับตุ้ยมองหน้ากันอย่างเขิน
"น้องมิ้นท์ลุกขึ้นเถอะ"ตูนคว้าตัวมิ้นท์มาประคองเอาไว้ ตุ้ยมองภาพนั้นแบบโกดๆ ตุ้ยรีบลุกขึ้นทันที
"มิ้นท์ตัวเปื้อนหมดเลยอะ เด้วพี่ปัดทรายให้นะ"ตุ้ยก้มไปปัดทรายที่ติดผมและเสื้อผ้าของมิ้นท์ยืนหน้าแดงอยู่โดยไม่สนตูนที่ยืนทื่ออยู่ตรงนั้นเลย

หลังจากจบเกมทีมของตุ้ย มิ้นท์ และ ตูนเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปอย่างฉิ่วเฉียด
"เห้ยเหนื่อยแหละกลับไปอาบน้ำ ดีกว่า"ตูนรีบชิ่งทันที
"เออช่าย ไปกันเหอะมิ้นท์ร้อนๆ"ตุ้ยก็รับมุกตูนต่อเลย
"เห้ยๆ หยุดเลยทั้ง 3 คนอะ คนแพ้ก็ต้องโดนลงโทดสิใช่มะ"บอยพูดขึ้น
"ช่ายๆต้องโดนลงโทดอะไรดีละ'บลูน่าทำท่าคิด
"คิดออกละ ให้ตุ้ยกับตูนผลัดกันแบกน้องมิ้นท์ขึ้นหลัง แล้วก็วิ่งไปรอบๆชายหาดสัก 10รอบดีกว่า แล้วก็ตะโกนมา พวกเราแพ้แล้วค๊าบดรกว่า"เพชรยิ้มเจ้าเล่ห์
"ดีๆเอาเลย"บลูน่าหัวเราะอย่างคิดสนุก
ตุ้ย มิ้นท์ และตูนมองหน้ากันอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
"เร็วดิวะ รึว่าพวกเอ็งไม่แน่จริง"บอยเริ่มท่าทาย
"เออก็ได้วะ แค่นี้เองเล็กน้อยวะ"ตุ้ยไม่ยอมโดนหยาม เขาหันไปหามิ้นท์ที่ยืนหน้าเสียอยู่ "มิ้นท์ขึ้นหลังพี่ดิ"
ตุ้ยย่อตัวลงแต่มิ้นทืก็ยังไม่ยอมขึ้น "เร็วสิมิ้นท์ขึ้นมา"ตุ้ยหันสั่ง
"พี่ตุ้ยมิ้นท์ตัวหนักนะ"มิ้นท์พูดเบาๆ
"555+คิดว่าอะไร ไม่หนักหรออกขึ้นมาเร็วพี่แข็งแรงนะ"ตุ้ยทำท่าเบ่งกล้ามให้มิ้นท์ดู มิ้นท์เลยขึ้นไปขี่หลังตุ้ยช้าๆ
"แล้วข้าละ จะให้ทำอะไรเนี่ย'ตูนที่ยืนเงียบอยู่นานก็พูดขึ้น
"ก็วิ่งตามมาดิ"ตุ้ยหันมาเหล่ตูน ก่อนจะรีบวิ่งไปอย่างเร็วจนมิ้นท์ตกใจผวากอดคอตุ้ยเอาไว้แน่น
"เห้ย เหนื่อยแล้วบอกนะโว้ยเด้วข้าเอาน้องขี่หลังต่อได้ "ตูนตะโกนไล่หลังแล้วรีบวิ่งตามไป
'ฝันไปเถอะคุณตูน"ตูนยิ้มเจ้าเลห์พูดเบาๆ
"พี่ตุ้ยว่าอะไรนะค่ะ" มิ้นท์ก้มหน้าไปหาตุ้ยอย่างงงๆ
"ป่าวจ้า ไปต่ดีกว่านะ"
ผ่านไป 9 รอบแต่ตุ้ยก็ยังเอามิ้นท์ขี่หลังอยู่โดยไม่ยอมให้ตูนช่วย ขาตุ้ยล้าไปหมดแล้วแต่เขาก็ยังวิ่งต่อไป
"พี่ตุ้ยพอเหอะ พี่จะยืนไม่อยู่แล้วนะ ให้พี่ตูนช่วยก็ได้เด้วก็เป็นลมไปหรอก"มิ้นท์เช็ดเหงื่อที่ไหลซึมจากหน้าตุ้ยและพูดอย่างเป็นห่วง
"แฮกๆๆ ไม่ เป็น พี่ เหนื่อย แฮกๆ หรือว่ามิ้นท์อยากขี่หลังคุณตูนมัน"ตุ้ยแอบโมโห
'ป่าวนา มิ้นท์แค่เป็นห่วงพี่ตุ้ย ไม่ได้คิดอย่างนั้นซะหน่อย"มิ้นท์รีบแก้ตัวทันที
"เป็นห่วงพี่งั้นก็ต้องพูดว่า พี่ตุ้ยสุดหล่อสู้เค้านะค่ะซิ"
"บ้า พี่ตุ้ยอะ"มิ้นท์ทุบไหล่ตุ้ยเบาๆอย่างเขินๆ
"พูดหน่อยสิ โอ้ย พี่ไม่ไหวแล้ว จาเป็นลม"ตุ้ยแกล้งเดินเซไปมา
"ค่ะพูดก็ได้พี่ตุ้ยสุดหล่อสู้เค้านะค่ะ พอใจมะ"มิ้นท์พูดขำๆ
"โอ้ยแข็งแรงๆกอดให้แน่นนะพี่ไปละ"ตุ้ยวิ่งไปถึงเส้นชัยก่อนจะวางมิ้นท์ลง ส่วนตัวเองก็ลงไปนอนแผ่หลาที่พื้นทราย มิ้นท์เช็ดพาเช็ดหน้ามาเช็ดเหงือให้ออย่างเอาใจ ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ตูนได้แต่ยืนมองเศร้า

"พี่หนึ่งขา ถ่ายรูปอะไรอยู่อะ เห็นถ่ายตั้งนานละ"พี่ลิลลี่เดินมาหาพี่หนึ่งที่ยืนถ่ายภาพอยู่
"ก็ถ่ายรูปพวกน้องๆAFนะ เห็นพวกเขาเล่นกันน่ารักดี พี่เลยอยากจะถ่ายรูปเก็บเอาไว้นะ"
"นั่นสิน่ารักกันทุกคนเลยอะ"
"พี่อยากเก็บภาพความประทับใจดีของพวกเขาเก็บเอาไว้นะเพื่อวันข้างหน้ามีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปพวกเขาจะได้จดจำภาพความจำดีๆเหล่านี้เอาไว้"
พี่หนึ่งมองและภาพของคนกลุ่มนั้นอย่างมีความสุข

ค่ำคืนวันนั้นหลังจากการทำงานจบเรียบร้อยลง ทีมงานและเหล่านักร้องจึงมาจัดปาร์ตี้เล็กๆรอบกองไฟริมชายทะเลกัน
"พี่หนึ่งร้องเพลงให้พวกเราฟังหน่อยดิ ได้ข่าวว่าเมื่อก่อนพี่เป็นนักร้องเก่านิ"ตูนทักพี่หนึ่งที่กำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่
"เห้ยนั้นมันนานและโว้ย พี่ร้องไม่ได้หรอก"
"โห้พี่เอาหน่อยนะ เด้วผมเล่นกีตาร์ให้"ตุ้ยที่นั่งอยู่ข้างๆมิ้นท์เสนอตัวขึ้น
"จะดีหรอ"พี่หนึ่งเริ่มลังเล
"ดีซิค่ะ มิ้นท์อยากฟังอะนะค่ะ พี่หนึ่งนะ"มิ้นท์ทำท่าอ้อนอย่างน่ารักจนตุ้ยต้องแอลลิดแก้มใสๆของเทอเบาๆ
"เออเพื่อนเห็นกับน้องมิ้นท์ที่น่ารักของพี่เด้วพี่จะร้องให้ฟังนะจ๊ะ"
พอพี่หนึ่งพูดจบก็เรียกเสียงเฮจากน้องๆได้ลั่น
"เอาเพลงนี้แล้วกันนะตุ้ย รู้ตัวช้า"

http://365jukebox.com/script/search.cgi?keyword=รู้ตัวช้า#PLY
เพราะว่าฉันมันไม่ทันคิด 
ทำอะไรผิดไปกับเธอหลายอย่าง 
และไม่เคยแคร์อะไร 
ที่เธอนั้นคอยถามคอยหวง 
ฉันก็มองว่าเธอห่วงจนก้าวก่าย 
บอกให้เธอไปไกลๆ 

แต่..ตอนนี้ คนที่เอาแต่ผลักไส 
ปวด..หัวใจ มองอะไรก็เป็นภาพเธอ 

จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล 
แต่ใจทำไมยังรัก และคิดทุกวัน 
ว่าอยากย้อนไป ทำอะไรดีๆ ให้เธอ 
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ 
ขาดเธอ..เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เหลืออะไร 

รู้ว่าสายไปถ้าวันนี้ 
ฉันจะขออภัยให้เธอหายโกรธ 
โปรดกลับคืนมาได้ไหม 
ถึงจะช้าแต่ขอบอกไว้ 
ให้เธอรู้หมดใจอยากจะขอโทษ 
กับสิ่งเลวๆร้ายๆ 

ก็..ตอนนี้ คนที่เอาแต่ผลักไส 
ปวด..หัวใจ มองอะไรก็เป็นภาพเธอ 

จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล 
แต่ใจทำไมยังรัก และคิดทุกวัน 
ว่าอยากย้อนไป ทำอะไรดีๆ ให้เธอ 
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ 
ขาดเธอ..เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เหลืออะไร 

จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล 
แต่ใจทำไมยังรัก และคิดทุกวัน 
ว่าอยากย้อนไป ทำอะไรดีๆ ให้เธอ 
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ 
ขาดเธอ..เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เหลืออะไร 

จบไปก็นาน ห่างกันก็ไกล 
แต่ใจทำไมยังรัก และคิดทุกวัน 
ว่าอยากย้อนไป ทำอะไรดีๆ ให้เธอ 
ผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอเสมอ 
ขาดเธอ..เพิ่งรู้ว่าฉันไม่เหลืออะไร 
(วันนี้..รู้ตัวว่าต้องเสียเธอไป)
 
พี่หนึ่งร้องเพลงนี้ได้อย่างไพเราะสะกดทุกคนให้หยุดนิ่งไปหมด เมื่อเพลงจบลงทุกคนก็ปรบมือให้พี่หนึ่งอย่างชื่นชม
"พี่หนึ่งร้องเพลงนี้เพราะจังค่ะ"เพชรพูด
'พี่ก็แค่คิดถึงความหลังที่มันตรงกับเพลงนี้พอดีนะ"พี่หนึ่งถอนหายใจช้าๆราวกับคิดถึงใครสักคน
"ยังไงหรอพี่ บอกพวกเราได้ไหม"บอยถามอย่างเกรงใจ
"ได้สิพี่น้องกันสบายมาก  เมื่อก่อนพี่เคยชอบผู้หญิงอยู่คนหนึ่งเทอดีกับพี่มากแต่พี่กลับไม่ใส่ใจและไม่เคยแม้จะพูดกับเทอด้วยซ้ำว่ารักเทอ จนวันหนึ่งเทอก็จากพี่ไป พี่ก็ได้แต่มานั่งเสียใจว่าทำไมวันนั้นพี่ไม่บอกไปซะว่ารักเทอ ทำไมไม่ทำดีกับเทอต้องรอให้เสียเทอไปแล้วค่อยรู้สึกตัว" เสียงพี่หนึ่งเศร้าลงอย่างหน้าใจหาย
"แล้วเอทไปไหนแล้วละครับ"ตูนถามเบาๆ
"แต่งงานมีลูกมีเต้าไปแล้วมั้ง เหอจำเอาไว้นะพวกนายถ้ารักใครชอบใครก็บอกเค้าไป เด้วจะมาเสียใจเหมือนพี่ พี่ไปนอนก่อนนะชักมึนๆหัวละ"พี่หนึ่งจงใจมาตบไหล่ตุ้ยเบาๆก่อนเดินจากไป

ตุ้ยหันไปน้อยสาวน้อยข้างกายอย่างใจหาย เขายังไม่เคยบอกให้เทอรู้ถึงความรู้สึกที่เขามีให้เทอได้รับรู้เลย ตอนนี้กลัวขึ้นมาจับใจกลัวว่าวันหนึ่งเทอจะไปจากเขาโดยที่เขายังไม่ได้บอกคำว่า"รัก'กับเทอเลย ตุ้ยขยับไปใกล้มิ้นท์พลางเอามือไปโอบไหล่บางของเทอไว้มิ้นท์มองตุ้ยงงแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
หนุ่มสาวทั้ง 6 คนนั่งคุยเล่นกันอย่างสนุกสนานจนดึก
"หาวว บลูน่าง่วงแล้วอะ ไปนอนกันเหอะเพชร"
"อืมเราก็ง่วงเหมือนกันไปด้วยๆ บอยละไปมะ"เพชรหันไปถามบอยที่นั่งอยู่
"เออไปก็ได้"
มิ้นท์กำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ตุ้ยคว้ามือเล็กๆของเทอเอาไว้
"มิ้นท์เด้วไปเดินเล่นกับพี่หน่อยสิ"
"อืมก็ได้ค่ะ"มิ้นท์ยิ้มและนั่งลงข้างตุ้ยอย่างว่าง่าย
'เห้ยตูนไปกันเหอะ นอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องเดินทางแต่เช้า"บอยตบบ่าตูนที่นั่งหน้าเศร้าอยู่
ตูนค่อยลุกและเดินจากไปช้าๆแต่ก็ยังไม่วายหันกลับมามองตุ้ยพี่กำลังสอนมิ้นท์เล่นกีต้าร์อยู่ด้วยความเจ็บปวด
"มิ้นท์เคยจับปูลมมะ"ตุ้ยหันไปถามมิ้นท์ที่เดินเล่นอยู่ข้างๆ
"ไม่เคยอะจับยังไงหรอ"มิ้นท์ทำหน้างงๆ
'ก็นั้นไงเห็นมะ ปูตัวเล็กๆที่พื้นทรายเราก็วิ่งไปจับมันดูสิว่าใครจะจับได้มากกว่ากัน"ตุ้ยชี้ปูลมตัวเล็กที่พื้นทราย มิ้นท์ตาลุกวาวอย่างนึกสนุกก่อนจะวิ่งจู๊ดไปจับเจ้าปูน้อยทันที
ตุ้ยมองมิ้นท์อย่างขำๆก่อนจะวิ่งตามเทอไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่เล่นกัอย่างสนุกสนาน มิ้นท์และตุ้ยผลัดกันเตะน้ำทะเลใส่กันอย่างสนุกสนาน
***พึบ***
ทั้งคู่ทิ้งตัวนั่งลงบนทรายอย่างเหนื่อยอ่อน
"เหอเหนื่อยชะมัด แถมปูลมยังหนีไปหมดอีกต่างหาก'มิ้นท์ย่นจมูกและบ่นเบาๆ
"ขี้บ่นจริงๆเลยนะเราเนี่ย"ตุ้ยผลักหัวเบาๆ
"พี่ตุ้ยขี้แกล้งอะ"มิ้นท์กัดปากัวเองอย่างขัดใจและยกมือน้อยๆของเทอตีเบาๆที่ไหล่ตุ้ย
"มิ้นทืเด้วพี่ร้องเพลงให้มิ้นท์ฟังดีกว่า เพลงนี้พี่ให้มิ้นท์เลยนะ'ตุ้ยมองตามิ้นท์นิ่ง
"เอาสิค่ะมิ้นท์จะฟัง'มิ้นท์หันมามองตุ้ยอย่างจริงจัง
"เพลงนี้สำหรับเจ้าหญิงหญิงขิงพี่"ตุ้ยอมยิ้มบางๆก่อนจะเล่นกีตาร์
http://www.doo-dd.com/music/play.php?id=338
(ฟังเพลงไปด้วยนะค่ะจะได้อารมณ์มากๆ)

**ขอให้คำคืนนี้มีแต่เรา อยู่เคียงข้างเสียงดาว
    และมีความรักและกันและกัน
    ให้เทอเป็นดังเจ้าหญิงในใจฉัน
    และจะมีเทอเท่านั้นที่มีค่า สูงเกินกว่า
    จะหาถ้อยคำใดมาอธิบาย***
สิ้นเสียงเพลง ตุ้ยหันไปมองมิ้นท์ช้าๆมิ้นท์ตุ้ยมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยราวกับดาวบนฟ้าคืนนี้ของมิ้นท์อย่างหาคำตอบ มิ้นท์ที่กำลังนิ่งราวกับโดนสะกดสะดุ้งขึ้น ใบหน้าของเทอแดงระรือด้วยความเขินอาย
"มิ้นท์ที่มีอะไรอย่างจะบอกมิ้นท์สักอย่าง"
"เอ่อ พี่ตุ้ยมีอะไรหรอค่ะ"มิ้นทืพูดด้วยเสียงสั่นจากความประหม่า
"พี่รักมิ้นท์ พี่ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร แต่พอพี่รู้สึกตัวอีกที่พี่ก็ตกหลุมรักมิ้นท์ไปแล้ว พี่อยากจะอยู่ข้างๆมิ้นท์ อยากตื่นขึ้นมาเจอมิ้นท์ อยากให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป พี่อยากให้เราเป็นคนรักกันจริงๆมิ้นท์จะว่ายังไงครับ"ตุ้ยจ้องเข้าไปในตาที่สั่นไหวของมิ้นท์
"พี่ตุ้ย เอ่อ คือ มิ้นท์"มิ้นท์ทั้งเขินและสับสนจนพูดไม่ออก
"น้องมิ้นท์ยังไม่ต้องตอบพี่ก็ได้ พี่ให้เวลามิ้นท์ได้ งั้นคืนนี้พี่กลับไปที่ห้องก่อนนะ"ตุ้ยยิ้มจางๆให้มิ้นทืก่อนจะลุกขึ้นยืนและกำลังจะก้าวเดินไป
"พี่ตุ้ย มิ้นท์ก็รักพี่ตุ้ยค่ะ"
มิ้นท์ลุกขึ้นและโผไปกอดตุ้ยจากด้านหลัง ในที่สุดเทอก็ได้พูดความใจของเทออกไปเสียทีมิ้นท์ยิ้มกว้างกับแผ่นหลังของตุ้ย
ตุ้ยนิ่งอึ้งอยู่เขาดีใจอย่างบอกไม่ถูกเทอรักเขาเมื่อที่เขารักเทอ ค่ำคืนนี้มันช่างวิเศษเสียจริงๆ ตุ้ยค่อยๆหันหลังกลับมายังร่างหญิงสาวที่เค้ารักสุดหัวใจ ตุ้ยปล่อยกีต้าร์ทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี เขากอดกระชับร่างของมิ้นท์ไว้แน่น
"พี่รักมิ้นท์นะครับ"ตุ้ยกระซิบที่ข้างหูมิ้นทืแล้วจูบที่เรือนผมสวยของเทออย่างแสนรัก
"มิ้นท์ก็รักพี่ตุ้ยค่ะ"มิ้นท์เอ่ยออกมาเบาๆ
**ตุ้ยและมิ้นท์กอดกันอย่างอบอุ่นท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านดวงที่เป็นพยานในความรักของเขาและเทอ**"มิ้นท์รักพี่ตุ้ยค่ะ"
   คำพูดนี้ยังดังก้องอยู่ในหูของตูนอยู่ตลอด เขารีบวิ่งหนีไปจากภาพที่แสนเจ็บปวด ตูนเอามือปิดหูของตัวเองไว้พยายามสะบัดหน้าไปมาเพื่อลบคำพูดนั้นออกไปจากหู แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผลเพราะคำพูดของมิ้นท์มันได้ฝังเข้าไปอยู่ในจิตใจตูนเสียแล้ว
"ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยมะ ทำไม"ตูนตะโกนเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
***โครม***ตูนต่อยผนังของโรงแรมอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์
"ตูน//"
เพชรร้องอย่างตกใจ เทอรีบวิ่งมาหาตูนทันที เพชรคว้ามือที่แตกและมีเลือดซึมออกมาอย่างเป็นห่วง แต่ตูนกลับก้มหน้านิ่งอย่างไม่สนใจใดๆเลย
"ทำอะไรลงไปรู้ไหมตูน ทำร้ายตัวเองทำไม"เพชรพูดอย่างโมโห แต่ตูนก็ยังนิ่งอยู่
"ตูนฉันถามนายนะ เงียบไม พูดซินายบ้าไปแล้วหรอ"เพชรเขย่าตัวตูนอย่างแรง
"ช่ายฉันมันบ้า ฉันมันบ้าเองที่ไม่รักเค้า  ฉันไปรักเค้าทำไม"ตูนเงยหน้าขึ้นพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่ไหลอาบแก้ม
"ตูน" เพชรเอ่ยชื่อตูนเบาๆอย่างตกใจ
"เพชร เค้ารักกันจริงๆ"
ตูนโผเข้าไปกอดเพชรแน่น ตูนซบหน้างกับบ่าของเพชรแล้วร้องไห้ออกมาราวกับเด็กๆ เพชรลูบหัวตูนเบาๆอย่างปลอบใจ
"ร้องออกมาเถอะตูน ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเข้มแข็ง ฉันรู้ว่านายรู้สึกยังไงเพราะฉันก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน
"เพชรฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี"
"ก็ไม่ต้องทำอะไร รักมันไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไปหรอก แต่เราก็สามารถรักเค้า ดูแลเค้าได้นินา ถึงแม้วันนี้เขาจะมองไม่เห็นค่าของเราแต่ก็อาจจะมีสักวันหนึ่งที่เค้าหันกลับมามองเราก็ได้นิ"
ตูนค่อยออกมาโอบกอดของเพชรเขามองหน้าเพชรอย่างสงสัย
"เพชรเทอหมายความว่า ฉันสามารถรักมิ้นท์ต่อไปได้งั้นหรอ ตุ้ยมันเพื่อนฉันนะ'
"ก็ต้องได้สิ นายแค่รักเค้า ไม่ได้ไปแย่งเขามาจากตุ้ยซะหน่อย แค่ทให้คนที่นายรักมีความสุขนายก็พอใจแล้วม่ใช่หรอ"
"จิงสิ ฉันรักมิ้นท์รักโดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทน ฉันจะรักเขาไปอย่างนี้แหละ"ตูนยิ้มให้เพชรเป็นครั้งแรก
"ดีมาก เจ้าเต่าหมายปองกระต่ายก็ต้องอดทน"
"แล้วเทอละ กับตุ้ยจะเอายังไง.
"ฉันเหนื่อยมากละ จะขอหยุดซะทีเป็นเพื่อนกันแหละดีที่สุดแล้ว"เพชรยิ้มบาง
"ฉันเป็นเพื่อนกันนะดีที่สุดแล้ว เหมือนฉันกับเทอไง"
ทั้งคู่มองหน้าและยิ้มให้แก่กันอย่างมีความสุข**ปัง ปัง ปัง**

"มีคราย อยู่ข้างนายย เปิดปาตูหน่อยซิ เรวววว เปิด โถ้โว้ยเรวว"
เสียงทุบประตูและเสียงเรียกดังลั่นจากหน้าห้องปลุกให้ซาร่าที่กำลังนอนหลับสบายตื่นขึ้น
"เอะ เสียงพี่ต้านี่นา ตี 2แล้วนิทำไมเพิ่งกลับ"
ซาร่ารีบวิ่งไปเปิดประตูให้กับต้า แต่สภาพเมาเละเทะของต้าก็ทำเอาซาร่าถึงกับตกใจ ซาร่ารีบเข้าไปประคองต้าที่เมาจนแทบยืนไม่อยู่แล้ว
"พี่ต้า ทำไมถึงได้เมาขนาดนี้ละค่ะ"
"ม่ายดายเมา เมาเทหน่ายย จากินเหล้า อาวเหล้ามาอีกเช"
"พี่ต้าเดินดีๆสิค่ะเด้วก็ล้มกันไปทั้งคู่หรอก ตัวหนึ่งชะมัด"ซาร่าบ่นต้าที่เดินเซไปมาจนร่างเล็กๆของเทอจะรับน้ำหนักไม่ไหวแล้ว
"ช่ายเช เพี่มานเปนคนม่ายดี สู้อายนักร้องน่านก้อม่ายดาย มิ้นท์ถึงม่ายรักเพ่ ทามม่ายมิ้นท์ต้องทามกับพี่แบบนี้
พี่รักน้องมิ้นท์นะรู้ม่ายย พีรักน้องมิ้นท์ ฮือออออออออ"แล้วต้าก็ร้องไห้ออกมาทำเอาซาร่าถึงกับอึ้งไปเลย
"พี่ต้าค่ะไปนอนดีกว่านะพี่เมามากแล้วนะ เด้วซาร่าพาพี่ไปนอนที่เตียงนะ"
ซาร่าพาต้าไปที่เตียงเทอพยายามวางตัวของต้าลงบนเตียง แต่ด้วยความแตกต่างกันของร่างกายทำให้ทั้งต้าและซาร่าล้มลงไปนอนบนเตียงทั้งคู่ ซาร่าพยายามจะลุกขึ้นแต่ต้ากลับพลิกตัวไปทับบนตัวซาร่าทันที ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ห่างกันเพียงนิดเด้วเท่านั้น
"พี่ พี่ต้า"ซาร่ามองใบหน้าของต้าที่อยู่ห่างจากไปใบหน้าเทอไม่กี่คืบเท่านั้น ใจของสาวน้อยเต้นรั่วไปหมด
"มิ้นท์ พี่รักมิ้นท์ รักมากๆด้วย มิ้นท์อย่าทิ้งพี่ไปนะ"ต้าเห็นหน้าของซาร่าเป็นใบหน้าใสๆของมิ้นท์ เข้าจ้องมองไปในดวงตาของเทอก่อนจะโน้มใบหน้าของตนเองไปใกล้ๆแล้วจูบเทอยังอ่อนหวาน ต้าถอนปากจากซาร่าและหลับไป ซาร่าค่อยๆผลักร่างต้าออกจากร่างบอบางของเทอ ซาร่าขยับตัวต้าให้นอนอย่างสบาย เทอลูบใบหน้าของชายหนุ่มที่เทอปักใจรักมาแสนนานอย่างทั้งรักและสงสาร ถึงแม้เค้าจะคิดว่าเทอเป็นมิ้นท์แต่เทอก็ไม่คิดจะปฏิเสธรอยจูบของเขาได้เลย ซาร่าจับที่ริมฝีปากตัวเองช้าๆน้ำตาใสๆไหลออกมาจากตาคู่สวยของเทอ ซาร่าก้มหน้าลงไปจูบที่แก้มต้าเบาๆ
"พี่ต้าซาร่ารักพี่ค่ะ"
ซาร่ากระซิบที่ข้างหูก่อนจะเดินออกไปจากห้องเขาอยากเจ็บปวด
 "มิ้นท์แน่ใจนะว่าจะอยู่รอดูพระอาทิตย์ขึ้นกับพี่"ตุ้ยหันไปมองสาวน้อยหน้าใสที่นั่งกอดเข่ามองทะเลอยู่ข้างๆเค้า
"แน่ใจสิค่ะ มิ้นท์อยากรู้ว่าพระอาทิตย์ที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำทะเลจะสวยแค่ไหน"แม่ตัวดีหันมายิ้มจนตาหยีให้เค้า
"เหลือเวลาอีกตั้ง 3-4 ชม.เราจะทำอะไรกันดีละ"
"อืมม นั่นสิทำอะไรดีน้า คิดๆๆ ผลักพี่ตุ้ยตกทะเลดีม้า 555++"มิ้นท์ทำหน้าทะเล้นน่ารัก ผมยาวสลวยของเทอถูกลมพัดปลิ้วทำให้เทอดูทั้งอ่อนหวานและน่ารักจนตุ้ยอดที่จะไปลูบผมสวยๆของเทอไม่ได้เล่นเอามิ้นท์ถึงกับชะงักเสียงหัวเราะของเทอเงียบลงกลายเป็นใบหน้าแดงกล่ำจากความเขินอายแทน
"เอ่อ พี่ตุ้ยมิ้นท์อยากร้องเพลงอะ พี่ตุ้ยเล่นกีตาร์ให้หน่อยสิ"มิ้นท์ก้มหน้าเอาคางวางบนเขาของตัวเองอย่างเขิน
ตุ้ยอมยิ้มอย่างเอ็นดู"อยากร้องเพลงอะไรละ บอกมาซิ"
"อืม เพลงนี้ละกัน เพลงไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน"มิ้นท์หันไปมองหน้าตุ้ยราวกับจะบอกว่ามันเป็นเพลงของเทอและเขา
ใครอาจจะไม่เข้าใจ
ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นมันเป็นเช่นไร
และใครอาจจะเข้าใจผิด
และคงคิดไป และคงคิดไปและคงเข้าใจตามที่เห็น

* คงมีเพียงเราสองคน ท่ามกลางหมู่ดาวมากมาย ที่รู้กันในใจ
มันจำเป็นด้วยหรือ ที่ต้องอยู่ในกฎเกณฑ์
ที่ใครบางคนกำหนดว่ารักเป็นอย่างไร

** ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหน
ไม่อาจหาคำๆไหนมาเพื่ออธิบาย
ไม่ต้องรักเหมือนคนรักก็สุขหัวใจ
เพียงแค่เราเข้าใจ ก็เหนือคำอื่นใดในโลกนี้

เราอาจจะแยกกันอยู่ ไม่นอนด้วยกันทุกคืนทุกวันอย่างคู่ใคร
อย่างน้อยมีเธอที่เข้าใจ แม้จะไม่มีผู้ใดเข้าใจความรักนี้

http://www.bangkokcity.com/2003/service/board/detail.php?home=nene&boid=43759
ฟังไปด้วยนะจ๊ะจะได้ซึ้ง
เพลงจบลงตุ้ยมองหญิงสาวคนรักอย่างหลงไหล เทอร้องเพลงนี้ไพเราะมากจนเขายังปแลกใจ
"มิ้นท์ร้องเพลงนี้เพราะมากๆเลยรู้ไหม"
"ก็มิ้นท์ร้องออกมาจากใจนี่ค่ะ เพลงนี้ของเรา 2 คน ไม่ต้องรู้ว่าเราคบกันแบบไหนแค่รู้ว่าเรารักกันก็พอ"มิ้นท์ยิ้มหวานให้ตุ้ย
"มิ้นท์"ตุ้ยมองมิ้นท์อย่างซึ้งใจ
"ห้ามพูดอะไรเลี่ยนอีกนะ แค่นี้มิ้นทืก็จะอ้วกกับคำพูดตัวเองละ"มิ้นท์ทำท่าเหมือนจะอ้วกจิงๆ
"ไม่ได้พูดอะไรเลี่ยนซะหน่อย พี่แค่อยากจะบอกว่า.."
ตุ้ยลุกขึ้นยืนหันหน้าไปทะเลป่องปากและตะโกนอยากสุดเสียงว่า
"พี่ตุ้ยรักมิ้นท์ที่สุดเลยครับ"
มิ้นท์แกล้งทำเป็นอุดหูแต่เทอก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ทั้งคู่มองหน้ากันตุ้ยและมิ้นท์ชี้หน้ากันก่อนจะตะโกนขึ้นว่าพร้อมกันว่า
"ฉันรักเทอ"
 
5*12เลี่ยนไปมะมากไปบอกได้มะจะได้ลดๆน้ำตาลลงหน่อย"ง่วงแล้วหรอแม่ตัวดี"ตุ้ยเห็นมิ้นท์ปิดปากหาวตาก็ใกล้จะปิดเต็มที
"ง่วงที่ไหน ตามิ้นท์สว่างจะตาย"มิ้นท์พยายามเบิงตาเล็กๆของเทอให้ดูโตขึ้น
"555++ ตาโตมากๆเลยยัยตัวจุ็้้น" ตุ้ยผลักหัวมิ้นท์อย่างเอ็นดู
"โห้พี่ตุ้ยอ้า "มิ้นท์หน้ามุ้ยคลำหัวตัวเองป่อยๆ
ตุ้ยถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตนเองปูลงบนพื้นก่อนจะเอนตัวลงนอนและเหยียดแขนซ้ายของตัวเองออก
"มานอนบนแขนพี่เร็ว"
"อาร่ายนะ"มิ้นท์มองงงๆ
"มิ้นท์ก็มานอนหนุนแขนพี่ไง นั่งตั้งนานเหนื่อยหลังตาย"
"จะดีหรอพี่ตุ้ย"มิ้นท์ทำหน้าแย่ๆอย่างไม่แน่ใจ
"ดีสิ เราจะได้นอนดูดาวด้วยกันด้วยไง ดูสิดาวเต็มไปหมดเลย"
มิ้นท์ก็เลยยอมล้มตัวลงนอนบนแขนแข็งแรงของตุ้ย ตุ้ยขยับตัวเข้าใกล้มิ้นท์ มิ้นท์เขินจนหน้าแดงไปหมด เทอรีบเมินหน้าไปทางอื่นทันที
"ไม่ดูดาวแล้วหรอ มองไปทางอื่นทำไม"ตุ้ยพอรู้ว่ามิ้นท์เขินก็เลยแกล้งแซว
"ก็ดูแล้วไง โอ้โห้ดาวสวยตั้งเนอะพี่ตุ้ยเยอะแยะเต็มฟ้าไปหมดเลย" มิ้นท์ตาเป็นประกายสดใส
"มิ้นท์อยากได้ดวงไหนละ"
"อืมมม ดวงนั้นละกันดาวโตๆนั้นอะ"มิ้นท์ชี้ไปที่ดาวดวงสวย
ตุ้ยเอื้อมมือขึ้นไปบนฟ้าแล้วทำท่าคว้าดาวดวงนั้นมากำไว้ในมือ"อะพี่ให้เก็บไว้ดีๆนะ"ตุ้ยทำท่าส่งให้มิ้นท์ด้วยท่าทีจริงจังสุดๆ มิ้นท์ก็เลยรับมุกรีบเอื้อมไปจับไว้อย่างทะนุถนอม "โอ้โห้ดาวสวยจัง มิ้นท์จะเก็บไว้ให้ดีเลยค่ะ อิอิ"มิ้นท์ยิ้มกว้าง
"ดีมาก กระต่ายน้อย"
"อุ้ยพี่ตุ้ยดาวตกอธิฐานเร็ว"มิ้นท์รีบหลับตาลงทันที ตุ้ยก็เลยทำตามเทออย่างงงๆ
"เหอ อธิฐานเสร็จละ พี่ตุ้ยอธิฐานว่าอะไรหรอ"มิ้นท์หันไปหาชายหนุ่มข้างกาย
"ก็อธิฐานให้เรามีความสุขอย่างนี้ไปนาน ให้เรารักกันตลอดไปไง"ตุ้ยยิ้มให้มิ้นท์อย่างมีความสุข
"มิ้นท์ละอธิฐานว่ายังไง"
"ไม่บอก"
"บอกมา"
"ไม่บอก"
"จะบอกหรือไม่บอก"มิ้นท์หันไปจ้องหน้ามิ้นท์แบบเอาเรื่อง
"ก็บอกแล้วไงว่าม่ายบอกๆๆๆๆๆๆๆ"มิ้นท์พูดเสียงดังลั่นพลางสั่นหน้าไปมา
"'งั้นต้องโดนยังงี้"ตุ้ยพูดยังคิดสนุก
ตุ้ยพลิกตัวขึ้นมาทับบนร่างของมิ้น หน้าของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ตุ้ยจ้องมองใบหน้าเนียนใส ตาเล็กเป็นประกายและปากสีชมพูสวยของหญิงสาวคนรัก เขาค่อยก้มหน้าลงไปริมฝีปากของตุ้ยทาบทับเรียวปากบางของสาวน้อยช้าๆ ตุ้ยจูบมิ้นท์อย่างอ่อนหวานและดูดดื่ม ตุ้ยค่อยๆถินริมฝีปากออกมาช้าๆ แล้วตุ้ยก็ต้องตกใจที่เห็นมิ้นท์นอนนิ่งตาค้างอยู่
"เห้ยมิ้นท์เป็นอะไรอะ."ตุ้ยเขย่าตัวมิ้นท์เบาๆ
"แฮกๆ มิ้นท์หายใจม่ายทันอะ"มิ้นท์พูดอย่างอ่อนแรง
"555++ คิดว่าเป็นอะไร ความโรแมนติกหาบหมดเลยยัยบ๋องเอ้ย"ตุ้ยฉุดแขนให้มิ้นท์ขึ้นนั่งแล้วลูบหัวมิ้นท์เบาๆอย่างเอ็นดู
"ก็เค้าไม่เคยโดนจูบแบบนี้นิ "มิ้นท์บ่นเบาๆอย่างน่ารัก

น้องมิ้นท์จ้าพี่รักนู๋นะ อิอิ

ตุ้ยหันไปมองมิ้นท์ที่เอาแต่ก้มหน้าใช้นิ้วม้วนผมตัวเองเล่นมาพักใหญ่แล้วอย่างเอ็นดู
"เหอออ เด้วผมก็ขาดหรอกม้วนเล่นอยู่นั่นละ เขินมากหรอเลยหรอจ๊ะ"ตุ้ยยื่นหน้าไปใกล้มิ้นท์อย่างแซวๆ
"คุณพี่ตุ้ย เด้วเหอะ"มิ้นท์กัดปากอย่างขัดใจก่อนจะเงื้อมือฟาดเบาๆที่ไหล่ตุ้ยเบาๆ
"เอาเขินๆๆดูดิหน้าแดงๆๆ555"ตุ้ยยิ่งเห็นมิ้นท์เขินก็ยิ่งแกล้ง
"พี่ตุ้ยอย่าแกล้งชิ โกดแล้วนะ"มิ้นท์หน้างอหงิกสะบัดหน้าให้ตุ้ยอย่างงอนๆ
"โอ้ๆๆอย่างอนนะไม่แกล้งแล้วจ้า อย่างอนนะจ๊ะคนสวยของพี่ อิอิ" คำพูดของตุ้ยทำเอามิ้นท์อมยิ้มหายงอนเป็นปลิดทิ้ง
**หาววว**
มิ้นท์ปิดปากหาวอย่างง่วงๆ
"ง่วงแล้วหรอ"
"อืมม"มิ้นท์ตาปรือจนจะปิดแล้ว
"งั้นก็มานอนแขนพี่ต่อดิ"ตุ้ยทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีก
"ไม่เอาอะไม่นอนกับพี่ตุ้ยแล้ว"
"ทำไมละ แขนพี่ไม่นุ่มหรอจ๊ะ"ตุ้ยอมยิ้มขำๆ
"ไม่เอาเด้วพี่ตุ้ย ทำเออออ"มิ้นท์พอคิดถึงตอนตุ้ยจูบเทอก็เขินจนหน้าแดงขึ้นมาอีก ตุ้ยมองอยากรู้ทัน"ทำไมพูดมาให้จบสิ"
"ไม่เอาไม่พูดแล้ว"มิ้นท์ทั้งเขินทั้งงอนตุ้ย
"ก็ได้ๆไม่นอนหนุนแขนพี่ก็ได้งั้นนอนหนุนตักพี่แทนก็ได้นะ"ตุ้ยนั่งขัดสมาธิแล้วตบตักตัวเองเบาๆ
"ให้มิ้นท์นอนตักหรอ "มิ้นท์เริ่มสนใจ
"อืม มานอนสิง่วงไม่ใช่หรอ"
"แล้วพี่ตุ้ยไม่เหมื่อยหรอง่วงหรอป่าวเนี่ย"มิ้นท์หันไปมองหน้าตุ้ยอย่างลังเล
"ไม่ง่วงหรอกอีกชั่วโมงกว่าๆก็เช้าแล้ว มิ้นท์มานอนเถอะ"ตุ้ยยิ้มให้มิ้นท์
มิ้นท์ตัดสินใจขยับตัวไปนอนที่ตักตุ้ย ตุ้ยลูบผมที่สยายเต็มตักของเขาอย่างแสนรัก
"พี่ตุ้ย"
"อืม ว่าไงครับ"ตุ้ยที่กำลังมองทะเลยามค่ำคืนก้มลงไปมองหน้าคนรักของตน
"พี่ตุ้ยเห็นดาวดวงนั้นมะ ดาวที่มันเหมือนกระต่ายอะ"มิ้นท์ชี้ไปที่ดวงดาวบนฟ้า
"อืมเห็นแล้ว ทำไมหรอ"
"นั่นนะดวงดาวของมิ้นท์นะ"
"เหออมั่วอะป่าวใครเค้าบอกอะว่าเป็นดาวของมิ้นท์"ตุ้ยส่ายหัวอย่างเอ็นดู
"ก็พี่ ต."มิ้นท์ชะงักไปเพราะเทอจะหลุดปากพูดถึงต้าออกไป
'ว่าไงนะ"ตุ้ยถามขึ้น
"ป่าวก็มิ้นท์ตั้งเองอะ ทำไมละ'มิ้นท์แก้ตัว
"ยัยบ๋องเอ้ยยังงี้ก็มีด้วย"
"ดาวดวงที่เป็นรูปหัวใจใกล้มิ้นท์นะของพี่ตุ้ยนะ "
"พี่เอาดวงข้างๆนั้นไม่ได้หรอ"ตุ้ยชี้ไปที่กลุ่มดาวอีกดวง
"ไม่ได้"มิ้นท์รีบพูดเพราะดาวอีกดาวนั้นมันเป็นของพี่ต้าพี่ชายสุดรักของเทอไปแล้ว
"พี่ตุ้ยเอาดาวดวงนั้นไปนะเราจะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไปไม่ว่าเราจะอย่ไกลกันแค่ไหนแต่พอมองเห็นดวงดาวเราก็จะเหมือนอยู่ใกล้ๆกันตลอดไป"
ตุ้ยมองดวงดาวของเขากับมิ้นท์ที่อยู่เคียงข้างกันบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
"พี่กับมิ้นท์เราก็จะอยู่ด้วยกันเหมือนดวงดาวทั้ง 2ดวงนี้ตลอดไปใช่ไหมมิ้นท์"
ตุ้ยก้มหน้าไปมองมิ้นท์ที่หลับสนิทไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ตุ้ยใช้นิ้วยาวๆของเขาเกลี่ยไปทั่วใบหน้าอ่อนใสสีชมพูของมิ้นท์อย่างทะนุถนอม
"มิ้นท์รู้ตัวไหมว่าเทอยิ่งจะทำให้พี่รักเทอมากขึ้นๆจนพี่ไปไหนไม่รอดแล้วนะ อย่าลืมรับผิดชอบพี่ด้วยนะแม่ตัวดี"
 
"ตื่นได้แล้วมิ้นท์ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วนะ"ตุ้ยเขย่าตัวมิ้นท์เบาๆ
มิ้นท์พยายามลืมตาขึ้น เทอลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วภาพพระอาทิตย์สีส้มดวงกลมโตที่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากพื้นน้ำช้าๆทำให้มิ้นท์ถึงกับตะลึงในภาพสวยงามนั้น
"พี่ตุ้ยสวยจังค่ะ"มิ้นท์ตาวาวอย่างถูกใจ
"อืมสวยมากๆเลย มิ้นท์ชอบไหม"
"ชอบค่ะ พี่ตุ้ยรู้ไหมมิ้นท์ไม่เคยดูพระอาทิตย์สวยอย่างนี้กับใครเลยนะ"มิ้นท์พูดแล้วยิ้มกว้าง
"พี่ก็เหมือนกันมิ้นท์ก็เป็นคนแรกที่พี่ดูพระอาทิตย์ด้วยเหมือนกัน"
ตุ้ยจ้องมองมิ้นท์นิ่ง ทั้งคู่นั่งมองหน้ากันราวกับต้องมนต์ ตุ้ยค่อยๆเลื่อนหน้ามาใกล้ๆใบหน้าสวยของมิ้นท์ มิ้นท์รีบยกนิ้วเรียวสวยของเทอมาแตะที่ริมฝีปากของตุ้ยเบาๆก่อนจะส่ายหน้าช้าๆเป็นเชิงห้าม
"ไม่ได้หรอครับ"ตุ้ยทำท่าอ้อนๆ
"ไม่ได้ค่ะ วันนี้ไม่อนุญาติ อิอิ"มิ้นท์แกล้งทำหน้าดุใส่ตุ้ย
"ไม่ได้ก็ไม่ได้ งั้นเราไปเดินเที่ยวให้รอบๆชายหาดกันมะ"
"อืมก็ได้ แต่..."มิ้นท์ทำท่าเจ้าเลห์
"แต่อะไรอะคร๊าบบ ที่รัก"ตุ้ยเขย่าแขนมิ้นท์เหมือนเด็กโดนขัดใจ
"ก็มิ้นท์เหมื่อยอะขี้เกียดเดิน"
"แล้วจะให้พี่ทำไงอะ"
"มิ้นท์จะขี่หลังพี่ตุ้ย ได้ปะละ"มิ้นท์กอดอกอย่างถือไพ่เหนือกว่า
ตุ้ยมองหน้ามิ้นท์อย่างระอาแต่ก็ยอมให้เทอขี่หลังโดยดี มิ้นท์ยิ้มอย่างดีใจก่อนจะกระโดดขี่หลังตุ้ย
"พี่ตุ้ยถ่ายวีดีโอกัน"มิ้นท์หยิบโทรทัศน์มือถือของเทอมาถ่ายวีดีโอของเทอกับตุ้ย ตุ้ยเห็นมิ้นท์เผลอก็เลยแอบจุ๊บแก้มมิ้นท์ไป 1ที
"พี่ตุ้ยอะแกล้งนะ เด้วเหอะ"มิ้นท์เขินหน้าแดง
"จะทำอะไร อะๆงั้นพี่ให้หอมคืนก็ได้เอามะ"ตุ้ยยื่นหน้าทำแก้มป่องให้มิ้นท์ มิ้นท์เลยหยิกแก้มตุ้ยอย่างหมั้นเขี้ยว ตุ้ยเลยแกล้งทำท่าจะเหวี่ยงมิ้นท์ลงทะเลไป มิ้นท์กรี๊ดลั่นก่อนจะดิ้นลงมาจากหลังของตุ้ย ตุ้ยรีบวิ่งไปจับตัวสาวน้อยมาอุ้มเทอจนตัวลอยแล้วทำท่าจะโยนมิ้นท์ลงไปในทะเลจริงๆมิ้นท์หลับตาและกวนรอบคอตุ้ยแล้วแน่น
"กลัวรึป่าว"ตุ้ยแกล้งทำเสียงเข้ม
"ไม่ได้กลัวนะ"มิ้นท์ทำเป็นปากแข็งแต่กอดคอตุ้ยแน่น
"ไม่กลัวก็ดีงั้นโยนลงน้ำไปเลยดีกว่า"ตุ้ยทำท่าจะโยนจริง
"ว้าย อย่านะพี่ตุ้ยไม่อาวนะ"มิ้นท์กรี๊ดลั่นทันที
"ไม่โยนก็ได้แต่มีข้อแม้นะ"ตุ้ยจ้องหน้ามิ้นท์ด้วยสายตาแปลกๆจนมิ้นท์เริ่มหวั่นๆ
"อาร่ายอะ"
"หอมแก้มพี่ก่อน"
"ไม่เอาอะ"มิ้นท์ปฏิเสธทันที
"ดีงั้นลงหน้าไปเลย"ตุ้ยจะโยนจริงๆ
"ไม่เอานะ หอมก็ได้"
มิ้น์ค่อยกดจมูกเล็กๆของเทอลงบนแก้มของตุ้ยอย่างรวดเร็ว
"เห้ย เมื่อกี่อะไรมาชนแก้มพี่เนี่ย อย่างนี้เค้าไม่เรียกว่าหอมรู้ไหม หอมใหม่เลย"
"ไม่เอาแล้ว มิ้นท์อายนะ"ตุ้ยมองหน้าขาวใสของมิ้นท์ที่มันเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดไปซะหน่อยก็เลยหัวเราะออกมา
"โอเคไม่หอมก็ไม่หอมงั้นพี่หอมเอง"ตุ้ยกดจมูกของตนเองลงบนจมูกเล็กๆของมิ้นท์อย่างหมั่นเขี้ยว
ตุ้ยจ้องตามิ้นท์ก่อนจะพูดเบาๆว่า"รักนะ เด็กโง่55++"

ตุ้ยกับมิ้นท์เดินเล่นและถ่ายรูปด้วยกันอย่างมีความสุขราวกับโลกใบนี้มีเพียงเขาและเทอเท่านั้น

รักแรกเกิดขึ้นในใจของมิ้นท์ แต่รักครั้งใหม่ก็เกิดขึ้นกับตุ้ยเช่นกันเอาน้องๆทุกคนค่ะขนของขึ้นรถได้แล้วจ้าเราจะเดินทางกลับบ้านกันแล้วนะ"พี่ลิลลี่ตะโกนเรียกทุกคน
"นิยัยมิ้นท์เมื่อคืนเทอหายไปไหนมา"บลูน่าหันไปถามมิ้นท์ที่เดินขนของมาด้วยกัน
"เออ คือ มิ้นท์"มิ้นทืพูดตะกุกตะกักอย่างมีพิรุธ
"บอกมาเด้วนี้นะ"
"อืมบอกก็ได้ อย่าดุสิ มิ้นท์ไปนอนดูดาวมาอะ"
"ไปนอนดูดาว ไปกับใครฮะ"
"ก็ไปกับพี่ตุ้ยอะ"มิ้นท์พูดเบาๆแล้วหน้าของเทอก้เปลี่ยนสีเป็นสีชมพูระเรือทันที
"555++คุณเราก็คิดว่าหายไปไหนที่แท้ก็ไปสวีทส่งท้ายนะเอง"บลูน่าพูดเสียงดังอย่างถูกใจ
"บลูน่าอะเสียงเบาๆหน่อยสิเค้าได้ยินกันหมดแล้ว"มิ้นท์สะกิดแขนบลูน่าเตือนๆ
ตูนกับบอยถือกระเป๋าเสื้อผ้าผ่านมาพอดี มิ้นท์สังเกตเห็นบาดแผลที่มือของตูน เทอจึงเดินไปหาและคว้ามือของเขามาดูอย่างเป็นห่วง
"พี่ตูนมือไปโดนอะไรมาค่ะ"
"อ้อ อุบัติเหตุนิดหน่อยนะ"ตูนไม่กล้าบอกความจริงว่าที่แล้วแผลนี้เกิดขึ้นเพราะเขาเห็นภาพบาดตาระหว่างเทอกับตุ้ยนั่นเอง
"หรอค่ะ เจ็บมากไหมเนี่ย"
"ไม่หรอกครับ ไกลหัวใจตั้งเยอะ"ตูนยิ้มให้มิ้นท์อย่างร่าเริง
มิ้นท์คว้ามือตูนขึ้นมาแล้วเป่าไปที่แผลของตูนเบาๆ"หายไวๆนะค่ะ พี่ตูน"พูดจบมิ้นท์ก็ยิ้มอย่างสดใสและเดินจากไปทันที ปล่อยให้ตูนที่กำลังอึ้งอยู่กับลมหายใจอุ่นๆและความน่ารักของเทอ
"ก็มิ้นท์น่ารักยังงี้ไงพี่ถึงเลิกรักมิ้นท์ไม่ได้ซะที"ตูนคิดในใจ บอยตบบ่าเพื่อนรักเบาๆอย่างเข้าใจ
"เอาเด็กๆขึ้นรถไดแล้วจ้า"พี่ลิลลี่บอกทุกคน
ตุ้ยที่ตามมาทีหลังรีบขึ้นไปนั่งข้างมิ้นท์ทันที
"พี่ตุ้ยทำไมมาช้าละ"มิ้นท์หันไปถามตุ้ย
"พี่มึนๆอะไม่ได้นอนทั้งคืนนิ ไม่เหมือนใครบ้างคนแอบหลับทิ้งพี่ไปนิ"ตุ้ยกระซิบข้างหูมิ้น?เบาๆ
"ไม่ต้องพูดมากเลย หลับไปเลย"มิ้นท์พอคิดถึงเรื่องราวเมื่อคืนนี้ก็ทำให้หัวใจเทอกระตุกขึ้นมาทันที
"อืมงั้นพี่หลับก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว"ตุ้ยพูดจบก็หลับนิ่งไปทันที มิ้นทืเห็นตุ้ยหลับสบายก็เลยอยากแกล้งขึ้นมา
"บลูน่ามีปากกาสีๆไหม"
"มีทำไมอะ"บลูน่าที่นั่งกินขนมกับบอยถามอย่างงงๆ
"เอามานี่เด้วทำอะไรสนุกๆเล่นกัน อิอิ"มิ้นท์เอาปากกาสีมาเขียนหน้าตุ้ยเป็นแมวเหมียวน่ารัก ก่อนจะถ่ายวิดีโอเก็บไว้เป็นที่ระลึก หนุ่มสาวบนรถต่างหัวเราะกันลั่น ตุ้ยที่ตกเป็นเหยื่อลืมตาขึ้นช้าๆอย่างงง
'ทำอะไรกันเสียงดังหนวกหู"
"พี่ตุ้ยรถเข้าจอดให้ลงไปหาอะไรกินอะพี่ตุ้ยลงไปกันนะ"มิ้นท์ยังแกล้งตุ้ยต่อไป
'อืมก็ได้"
ตุ้ยงงๆที่ทุกคนที่เห็นเขาต่างพากันหัวเราะขบขันไปหมด แม้แต่มิ้นทืเองก็ยังอดขำไม่ได้
"มิ้นท์หน้าพี่มีอะไรหรอ"ตุ้ยเริ่มระแวง
"หุหุ ไม่มีนี่นา"มิ้นท์กลั้นหัวเราะเอาไว้
"ต้องมีอะไรแน่ๆเลย "ตุ้ยรีบไปส่องกระจกที่รถพอเห็นหน้าตัวเองตุ้ยก็อึ้งไปเลยแล้วหันมาจ้องหน้ามิ้นทือย่างเอาเรื่อง
"มิ้นท์ ฝีมือเทอใช่ไหม"
"ป่าวน้า มิ้นท์ป่าว"มิ้นท์พูดจบก็วิ่งจู๊ดไป ตุ้ยไม่ยอมแพ้วิ่งตามไปอย่างเอาเรื่อง ทั้งคู่วิ่งเล่นกันราวกับเด็กๆทำเอาทุกคนที่ได้พบเห็นมองอย่างเอ็นดูในความเหมาะสมกันของคนทั้งคู่

พี่ต้าค่ะ ตั้งแต่กลับมาพี่ต้ายังไม่ยอมพูดอะไรเลยนะค่ะ"ซาร่ามานั่งข้างต้าอย่างเป็นห่วงเพราะตั้งแต่กลับมาจากทะเลต้าก้เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์และที่ห้อยมือถือรูปกระต่ายที่มิ้นท์ให้โดยไม่ยอมพูดอะไรมากว่า 1 ชม.แล้ว
"พี่ต้าค่ะพี่ต้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกซาร่าได้นะค่ะ"ซาร่าจับมือของต้าไว้อย่างให้กำลังใจ
ต้าหันมาหาซาร่าด้วยใบหน้าที่แสนเศร้า"ซาร่าเมื่อคืนนี้พี่เห็นมิ้นทืกับผู้ชายคนนั้นกอดกันที่ทะเล"
"จริงหรอค่ะพี่ต้า"ซาร่าพูดอย่างตกใจ
"พี่เจ็บซาร่าพี่เจ็บมากๆทำไมมิ้นท์เค้าถึงทำแบบนี้กับพี่"ต้ายกมือทั้ง 2ข้างของตนเองปิดหน้าเอาไว้อย่างเครียดๆ
ซาร่ายกแขนไปโอบรอบเอวของต้าเอาไว้"พี่ต้าค่ะเรื่องมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ต้าคิดก็ได้นะค่ะ พี่ต้าต้องถามมิ้นท์ให้รู้เรื่องก่อน"
"พี่โทรไปหาเค้าแล้วแต่ก็ติดต่อไม่ได้ พี่อยากคุยกับเค้าให้รู้เรื่อง พี่ปวดหัว พี่เจ็บจนแทบคลั่งแล้วนะซาร่า"ต้าร้องไห้ออกมาจนได้
ซาร่าดึงต้ามากอดเอาไว้"พี่ต้าค่ะ พี่ต้าต้องอดทนนะค่ะ รอมิ้นท์หน่อยนะค่ะ ซาร่าเชื่อค่ะว่ามิ้นท์เค้าต้องรู้ว่าพี่รักและจริงใจกับเค้ามาก"
"ซาร่ามิ้นทืเค้าจะกลับมาหาพี่ใช่ไหม
"ค่ะ มิ้นท์ต้องกลับมาหาพี่แน่"
"ซาร่าอย่าทิ้งพี่ไปนะ พี่ขอร้อง"ต้าพูดอย่างอ่อนล่าและกอดซาร่าเอาไว้แน่น
"ค่ะซาร่าไม่มีวันทิ้งพี่ต้าไปหนแน่"ซาร่าซบใบหน้าเล็กๆของเทอลงกับผมของชายหนุ่มที่เทอรัก
    เวลานี้เทอรู้ดีว่าเค้าคงเจ็บปวดมากและเมื่อเค้าเจ็บหัวใจของเทอก็ยิงเจ็บเป็นร้อยเท่า ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไรที่จะทำให้เค้าดีขึ้นเทอก็พร้อมจะทำถึงแม้มันจะทำให้เทอต้องเจ็บปวดก็ตาม

เหออ ถึงบ้านซะทีเหนื่อยชะมัดเลยอะ"ตุ้ยเปิดประตูห้องเข้ามาก็โยนข้าวของทั้งหมดลงที่พื้นห้องแล้วไปนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรง
"พี่ตุ้ยอะ เก็บของให้ดีๆก่อนได้มะเนี่ย"มิ้นท์ที่ตามเข้ามาบ่นอย่างเอือมระอา
"น้องมิ้นท์ก็เก็บให้พี่หน่อยสิครับ ฝึกไว้จะได้เป็นแม่บ้านที่ดี อิอิ"ตุ้ยอมยิ้มทำหน้ากรุ่มกริ่ม
"พี่ตุ้ยอะบ้า"มิ้นท์เขินๆก่อนจะเดินไปหยิบข้าวของออกจากกระเป๋าใบโต
"เอ้นี่มันนยานอนหลับของยัยบลูน่านี่นา สงสัยเก็บใส่กระเป๋าผิดแน่ๆเลย"มิ้นท์บ่นเบาๆเทอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก็พบว่าแบ็ตของเครื่องมันได้หมดไปแล้ว มิ้นท์หยิบโทรศัพท์ไปเสียบชาร์ททันที
***ติ๊ด ติ๊ด****
ข้อความเสียง 1 ฉบับ
มิ้นท์หยิบโทรศัพท์มากดเปิดข้อความอย่างงงๆ
http://music.siamza.com/music.php?k=64K&id=3706
เสียงกระซิบของเธอ ยังก้องในหูของฉันเรื่อยไป
และไม่เคยลบเลือนจากใจฉัน
แค่คำพูดเบาๆ ก็มีความหมายมากมายทุกคำ
และมันมีค่ามากกว่าจะหลงลืม

*แต่(หาก)ต้องมีวันหนึ่ง เราบังเอิญต้องลากจาก
อยากรู้จะเกิดอะไร ถ้าต้องอยู่ ห่างกันนานๆ

**เธอจะลืมคำพูดของเธอหรือเปล่า ที่บอกว่ารักฉัน
เธอจะลืมมันไหมเมื่อเราต้องห่าง ไกลแสนไกล
เธอจะลืมไหม เธอจะลืมไหม สำหรับฉันไม่เคยลืม
ไม่มีวันที่ฉันจะเป็นอื่นไป เธอเหมือนกันไหม

ไม่ต้องให้สัญญาว่าเราจะยังรักกันจนกว่า
ตราบดินและฟ้าจะดับสลาย ขอแค่คิดถึงกัน
เก็บฉันที่เธอว่ารักในใจ อย่าให้คนไหนมาแทนที่ฉันเลย
ถ้าเธอนั้นมีวันเปลี่ยนไป ฉันจะทำอย่างไร ยังไม่รู้

หลังจากเสียงเพลงจบลงมิ้นท์ก็ได้ยินเสียงเศร้าๆของชายหนุ่มที่เทอรักและเคารพราวกับพี่ชายแท้ดังขึ้น
"สวัสดีครับน้องมิ้นท์ น้องมิ้นท์คงได้ฟังเพลงที่พี่ส่งไปให้แล้วนะ พี่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงแต่เพลงนี้มันได้แทนความรู้สึกที่พี่มีต่อนี้ไปหมดแล้ว พี่อยากเจอน้องมิ้นท์นะ อยากรู้ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราตอนนี้มันเป็นยังไงกันแน่ พี่อยากได้ยินจากปากของมิ้นท์เอง เย็นนี้ 1 ทุ่ม มิ้นท์มาเจอกับพี่ที่ร้าน starชั้นดาดฟ้านะ น้องมิ้นท์คงจำได้นะร้านที่ครอบครัวของเราเคยไปกินข้าวด้วยกันเมื่อ2ปีก่อน พี่หวังมาน้องมิ้นท์จะมานะพี่จะรอนะครับ"
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
โทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว แต่มิ้นท์ยังคงถือมันไว้ในมือแน่น น้ำตาใสๆไหลกลบตาคู่สวยของมิ้นท์ทันที
"พี่ต้า มิ้นท์ทำให้พี่เสียใจมากใช่ไหมค่ะ"มิ้นท์เอ้ยกับตัวเองเบาๆมือเรียวบางจับสร้อยคอรูปกระต่ายที่ต้าให้ไว้อย่างเจ็บปวดใจ  
 
ความเจ็บปวดยังไม่จบสิ้นของโทดนะค่ะพี่ต้า น้องซาร่า

มิ้นท์เดินวนไปมาอย่างสับสนเทอคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงจะออกไปหาต้าได้ในเมื่อตุ้ยยังคงนอนดูโทรทัศน์อย่างสบายอารมณ์
"ทำยังไงดีเนี่ย โอ้ยพี่ตุ้ยจะไม่หลับนอนมั้งหรือไงเนี่ย"สมองมิ้นท์สว่างขึ้นมาทันที"ใช่สิพี่ตุ้ยต้องหลับไป ยานอนหลับของบลูน่าคงช่วยเราได้นะ"มิ้นท์ยิ้มด้วยแววตาเจ้าเลห์
"พี่ตุ้ยจ้า น้ำส้มหวานเย็นแสนอร่อยค่ะ"น้องมิ้นท์ยิ้มหวานก่อนจะส่งน้ำส้มหวานกับตุ้ย
"เห้ยจะแกล้งอะไรพี่อะป่าวเนี่ย ทำไมใจดีจัง"ตุ้ยทำหน้าไม่ไว้วางใจ
"โถ้พี่ตุ้ยอะ คนเค้าอุสาห์หวังดีนะ ไม่อยากกินก็ไม่ต้องกินเลย"มิ้นท์ทำเป็นงอนดึงแก้วน้ำส้มมาจากมือของตุ้ยทันที
"โอ๋ๆๆ อย่างอนสิครับ พี่ล้อเล่นนะ เด้วพี่ดื่มรวดเดียวให้หมดเลยดีมะ"
"ดีค่ะ พี่ตุ้ยดื่มให้หมดเลยนะ"มิ้นท์ยิ้มตาวาวอย่างถูกใจที่ตุ้ยดื่มน้ำส้มสูตรพิเศษของเทอหมดเกลี้ยง
"หาวว ทำไมพี่ง่วงจังเลยอะ"ตุ้ยบ่นเบาๆ
"ก็พี่ตุ้ยไม่ได้นอนทั้งคืนเลยนี่ค่ะ แถมขากลับยังแวะซื้อของกันจนเย็นอีกพี่ตุ้ยนอนพักเถอะค่ะ"
"อืมก็ดีเหมือนกันงั้นพี่นอนก่อนนะ"ตุ้ยเดินไปนอนที่เตียงก่อนจะหลับเป็นตายไปเลย มิ้นท์แอบยิ้มอย่างสมใจ
"5โมงครึ่งแล้วสิ ทำไมพี่ต้าต้องนัดเราที่ร้านนั้นด้วยนะ ร้านหรูจะตายเสื้อผ้าสวยยิ่งไม่มีด้วย"มิ้นท์บ่นอย่างหัวเสีย มิ้นท์ตัดสินใจใส่เสื้อกล้ามสีขาว กับกระโปรงยาวกลอมเท้าสีครีมพลิ้วสวย เทอหยิบผ้าคลุมไหลที่ทักทอด้วยไม่พรมเนื้อนุ่มมาคลุมที่ไหลบอบบางของตนเอง ผมสีดำขลับถูกปล่อยสยายเต็มแผ่นหลัง ใบหน้าเนียนใส่ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางค์สีอ่อน ปากบางสวยถูกทาทับด้วยลิปสติกสีชมพูระเรือทำให้มิ้นท์ดูบอบบางน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้นไปอีก
มิ้นท์หันไปมองตุ้ยที่นอนหลับสบายอยู่บนเตียง เทอค่อยดึงผ้าห่มมาห่มให้ตุ้ยอย่างเบาๆมิ้นท์ลูบใบหน้าคมเข้มของตุ้ยช้าๆ
"พี่ตุ้ยค่ะ วันนี้มิ้นท์จะไปพูดความจริงกับพี่ต้านะค่ะ ไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไงมิ้นท์ก็พร้อมจะยอมรับ มิ้นท์จะไม่เสียใจที่เลือกรักพี่ตุ้ยค่ะ"
มิ้นท์ก้มไปจูบที่แก้มของตุ้ยช้าๆก่อนเดินออกจากห้องไป ต้าอยู่ในชุดสูทสีขาวดูสง่างามราวเจ้าชายนั่งมองมิ้นท์ที่เดินเข้ามาในร้านอย่างตกตะลึง ผมสวยของเทอปลิ้วไปกับสายลมเย็นๆยามค่ะคืน แสงไฟสีเหลืองนวลกับแสงพระจันทร์ขับให้ผิวขาวของเทอมีเปล่งปลั่งชวนมากยิ่งขึ้น
"เชิญนั่งครับเจ้าหญิงน้อย"ต้าเลื่อนเก้าอี้และยิ้มให้เทออย่างเศร้าๆ
"พี่ต้ารอมิ้นท์นานไหมค่ะ"
"ไม่นานหรอกที่จริงที่พี่คิดว่ามิ้นท์จะไม่มาซะแล้วสิ"
คำพูดของต้าทำเอามิ้นท์ถึงกับพูดไม่ออกไปเลย
"น้องมิ้นท์ทานอาหารดีกว่านะ พี่สั่งกุ้งลอบเตอร์กับสปาเก็ตตีหอยลายของโปรดน้องมิ้นท์เอาไว้ด้วยนะ"
"อืมน่าทานจังเลยนะค่ะ พี่ต้าเนี่ยรู้ใจมิ้นท์จริงๆเลย"มิ้นท์ยิ้มหวานให้ต้าของอย่างถูกใจ
"พี่จำได้ทุกอย่างที่มิ้นท์ครับ"ต้ายิ้มอย่างอบอุ่นแต่มันทำให้มิ้นทือึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
มิ้นท์รีบทานอาหารจนหมด ต้ามองมิ้นท์อย่างเอ็นดู ต้าเอื้อมมือไปเช็ดช้อทที่ติดตรงมุมปากของมิ้นท์เบาๆ
"ขอบคุณค่ะ"มิ้นท์ก้มหน้าลงต่ำทำตัวไม่ค่อยถูก
"มิ้นท์เนี่ยเหมือนตอนเด็กเลยเนอะ เมื่อก่อนมิ้นท์ชอบร้องตามพี่บ่อยๆเวลาพี่จะกลับบ้านมิ้นท์ก็ไม่ยอมให้กลับ รู้มะตอนมิ้นท์ร้องไห้อะพี่ทำอะไรไม่ถูกเลย แต่พอพี่ไปซื้อไอติมมาให้นะก็กินไม่หยุด ลืมร้องไห้ไปเลย"ต้ายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อคิดถึงความหลัง
"เหอๆมิ้นท์เนี่ยคงทำอะไรบ๋องๆไว้เยอะนะค่ะ"
"ตอนที่มิ้นท์บังคับให้พี่เล่นเป็นเจ้าหญิงเจ้าชายนะ มิ้นท์บอกว่ารักพี่ต้าที่สุดในโลกเลย แล้วพอโตขึ้นเราก็จะแต่งงานกันมิ้นท์จำได้ไหม"ต้ายิ้มอย่างอ่อนโยน
"แต่บางอย่างพอเวลาเปลี่ยนไปมันก็ไม่เหมือนเดิมนะค่ะ"มิ้ท์ก้มหน้าต่ำลงไม่กล้าสบตาต้า
ต้าที่ฟังอยู่ถึงกับชะงัก ต้ารวบช้อนแล้วมองหน้ามิ้นท์อย่างจริงจัง
"มิ้นท์พี่อยากจะถามอะไรมิ้นท์สักอย่างได้ไหมครับ"สีหน้าต้าเคร่งเครียดทันที
"ค่ะ มิ้นท์จะตอบพี่ต้าทุกอย่างค่ะ"มิ้นท์สบตาต้านิ่ง
ต้าสูดลมหายใจเข้าช้าๆ"มิ้นท์ตอนนี้มิ้นท์รู้สึกยังไงกับพี่กันแน่ มิ้นท์ยังรักพี่เหมือนที่พี่รักมิ้นท์ไหม"
"พี่ต้าค่ะที่ผ่านมามิ้นท์รักพี่ต้าแบบพี่ชายเท่านั้นค่ะ มิ้นท์ขอโทดที่ทำให้พี่ต้าเข้าใจผิด ขอโทดที่มิ้นท์ให้พี่ต้าต้องรอ"น้ำตาของมิ้นท์ไหลเป็นทาง เสียงสะอื้นเบาๆของมิ้นท์มันยิ่งทำให้ต้าเจ็บปวดยิ่งขึ้นเป็นร้อยเท่า
"มิ้นท์คิดยังไงกับผู้ชายคนนั้น"ต้ากลั้นใจถามออกไป
"มิ้นท์รักพี่ตุ้ยค่ะ มิ้นท์ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน แต่พอรู้ตัวมิ้นทืก็รักเค้าไปแล้ว"ถึงแม้น้ำตาจะยังกลบดวงตาทั้งคู่ของมิ้นทืแต่ก็ยังเห็นได้ถึงแววตาแห่งความสุขของมิ้นท์ ต้ามองหน้ามิ้นท์นิ่งดวงตาของเขาหมองหม่นจนมิ้นท์ใจหาย
"พี่ต้าค่ะ มิ้นท์ขอโทด ฮือๆๆ พี่ต้าจะโกดจะเกลียดมิ้นทืก็ได้นะค่ะ มิ้นท์ขอโทด ฮือออออออ"มิ้นท์ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
ต้ารีบเดินมาหาเทออย่างรวดเร็ว นั่งขุกเข่าลงกับพื้น ต้ารวบร่างบางที่สะอื้นจนตัวโยนของมิ้นท์มาไว้ในอ้อมกอดอย่างแสนรัก
"อย่าร้องไห้สิครับคนดี พี่ไม่มีทางโกดเกลียดน้องมิ้นท์ได้หรอก ถึงน้องมิ้นท์ไม่ได้รักพี่แต่พี่ก็ยังเป็นพี่ชายของมิ้นท์นะ"ต้าพูดเบาๆข้างหูของมิ้นท์ถึงแม้เขาจะเจ็บปวดมากที่พูดออกไปแต่ถ้าทำให้เทอสบายใจเขาก็พร้อมจะทำ
"พี่ต้าค่ะ มิ้นท์ขอโทดนะค่ะ"มิ้นท์เงยหน้าที่เปียกน้ำตาของตัวเองขึ้นมามองต้า
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ไม่ต้องร้องแล้วนะคนดี"ต้ายิ้มให้มิ้นท์อย่างอบอุ่น
"พี่ต้าลองมองคนที่อยู่ใกล้ๆตัวพี่ต้านะค่ะ แล้วพี่ต้าจะเจอคนที่รักพี่ต้าจริง"
"น้องมิ้นท์หมายความว่าไง พี่ไม่เข้าใจ"ต้ามองหน้ามิ้นท์งงๆ
"ปิดใจสิค่ะแล้วพี่ต้าจะเห็นเอง"
มิ้นท์พยายามลุกขึ้นหันหลังจะเดินจากต้าไป
ต้าคว้าแขนเรียวบางของมิ้นท์เอาไว้
"มิ้นท์เต้นรำกับพี่สักเพลงได้ไหมครับ"
มิ้นท์สบตาเศร้าของต้าแล้วเทอก็ไม่อาจปฎิเสธคำขอของเขาได้
เสียงไพเราะแต่แสนเศร้าของไว้โอลินดังขึ้น ต้าโอบแผ่นหลังเนียนนุ่มของมิ้นท์ไว้ต้าอยากจะหยุดเวลาไว้เพียงตรงนี้ ความไม่อยากแม้แต่ปล่อยมือจากเทอไปเลย และแล้วเพลงก็จบลงมิ้นท์ดึงมือออกจากไหล่ต้าช้าๆ
"ลาก่อนนะค่ะเจ้าชายของมิ้นท์"มิ้นท์เดินจากต้าไปพร้อมหยดน้ำตา
"ลาก่อนครับเจ้าหญิงของพี่ บางที่เจ้าหญิงก็ไม่ต้องการเจ้าชายใช้ไหมครับ"
คอนโดตุ้ย
     ตุ้ยลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียตุ้ยมองไปรอบๆห้องแต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของมิ้นท์เลย
"มิ้นท์ๆอาบน้ำอยู่รึป่าวอะ"ตุ้ยเดินไปที่ห้องน้ำก็พบว่ามันไม่มีคนอยู่ ตุ้ยเดินหามิ้นท์อย่างหงุดหงิด ตุ้ยกดโทรศัพท์หามิ้นท์ทันทีแต่ก็พบว่าเธอลืมโทรศัพท์ไว้ในห้องนั้นเอง
"หายไปไหนของเค้าวะจะ 4ทุ่มแล้วนะ เหอโทรสับก็ไม่เอาไป รู้ไหมเนี่ยว่ามีคนเค้าเป็นห่วงแค่ไหน กลับมาละหน้าดู"ตุ้ยนั่งบ่นกัดฟันอย่างโมโหและเป็นห่วงมิ้นท์มาก
**ติ้งต๋อง ติ้งต๋อง**
เสียงอ๊อดหน้าห้องดังขึ้น ตุ้ยรีบวิ่งไปเปิดประตูทันทีแล้วตุ้ยก็ไม่ผิดหวังเขาเห็นสาวน้อยร่างบางที่เขาเป็นห่วงจนแทบบ้ายืนสงบนิ่งอยู่
"หายไปมาฮะ"ตุ้ยพูดอย่างโมโห
เงียบ
"ไปไหนมาเป็นผู้หญิงไปไหนคนเด้วมันอันตรายรู้ไหม"
มิ้นท์ก้มหน้านิ่ง
"ฉันถามว่าเทอไปไหนมา ไม่รู้รึไงว่ามีคนเป็นห่วง"ตุ้ยตวาทมิ้นท์เสียงดังลั่น
ร่างบางๆของสั่นไหว เสียงสะอื้นดังขึ้น มิ้นท์เงยหน้าขึ้นช้าพร้อมหยาดน้ำตา
'มิ้นท์เป็นอะไรอะ ร้องไห้ทำไมใครทำอะไร"ตุ้ยผวาไปจับแขนมิ้นท์อย่างตกใจ
"ฮือออออออออ พี่ตุ้ย ฮืออออ"มิ้นท์ปล่อยโฮผวาไปกอดตุ้ยไว้แน่น
"มิ้นท์เป็นอะไร อย่าร้องไห้นะครับโอ๋ๆๆ"ตุ้ยกอดมิ้นท์ไว้แน่นและลูบหัวเทอเบาๆอย่างปลอบใจ
"พี่ตุ้ย ฮือ มิ้นท์ ฮือขอโทดฮือๆๆ"มิ้นท์พูดไปร้องไห้ไป
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ เข้าไปนั่งในห้องก่อนนะ'ตุ้ยประคองมิ้นท์เข้าไปในห้อง
ตุ้ยให้มิ้นท์มานั่งบนตักของตนกอดเอวเทอไว้อย่างแสนรัก มิ้นท์ซบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาลงกับซอกคอของตุ้ย เสียงสะอื้นเบาๆของเทอยังคงดังอยู่ไม่ขาด
'มิ้นท์จ้าเป็นไปครับร้องไห้ทำไมบอกพี่ได้รึยัง"ตุ้ยใช้นิ้วยาวเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มใสของมิ้นท์เบาๆ
"พี่ตุ้ยมิ้นท์ถามอะไรพี่ตุ้ยสักอย่างได้ไหม"มิ้นท์พูดเบาๆ
"ไม่สิมีอะไรหรอ"ตุ้ยมองเข้าไปในดวงตาเศร้าของมิ้นท์
"สมมตินะค่ะว่ามีผู้ชายกับผู้หญิงคู่หนึ่งเค้ารู้จักกันตั้งแต่เด็กแล้วผู้ชายก็ทั้งรักและดูแลผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างดี แต่วันหนึ่งผู้หญิงคนนั้นกลับหนีเขาไปแถมยังบอกให้เขารออีก แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไปพบรักกับผู้ชายคนใหม่แล้วทิ้งให้ผู้ชายคนที่รักเทอมากต้องสเยใจ ถ้าเป็นตุ้ยเป็นผู้ชายคนนั้นพี่ตุ้ยจะโกดและเกลียดผู้หญิงคนนั้นไหมค่ะ"
"อืมม ถ้าพี่เป็นผู้ชายคนนั้นพี่จะไม่โกดและก็ไม่เกลียดผู้หญิงคนนั้นหรอก"
"ทำไมละค่ะ"มิ้นท์มองหน้าตุ้ยอย่างงๆ
"ไม่มีใครเดกลียดผู้หญิงคนที่เรารักสุดหัวใจได้หรอก อีกอย่างความรักมันบังคับกันไม่ได้นินา เมื่อผู้หญิงนนั้นเจอคนที่ดีที่เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นก็ต้องดีใจกับเทอด้วย"ตุ้ยพูดอย่างจริงจัง
"จริงหรอค่ะ"
"จริงสิ"ตุ้ยยิ้มบางๆเหมือนเห็นดวงตาหม่นของคนรักดูสดใสขึ้น
"อืมแล้วหายไปไหนมาเนี่ยจะบอกพี่ได้รึยัง"ตุ้ยยังลืมเรื่องที่เขาข้องใจ
"เออ คือ มิ้นท์ไปดูหนังมาอะค่ะ"มิ้นท์หลบตาต่ำเพราะกลัวตุ้ยจะจับได้
"อย่าบอกนะว่าพี่มาร้องห่มร้องไห้เนี่ยเพราะไปดูหนังมา"ตุ้ยเกาหัวตัวเองอย่างเหนื่อยใจ
"อืม"มิ้นท์พยักหน้าช้าๆ
"เหอออออออ ที่หลังอย่าทำแบบนี้อีกนะไปไหนคนเด้วตอนกลางคืนคนเด้วมันอันตราย ถ้าอยากไปไหนก็บอกพี่เด้วพี่พาไปเองรู้ไหมครับ"
"รู้ค่ะ ต่อไปมิ้นทืจะไม่ทำยังงี้อีกแล้ว"มิ้นท์ชู 2 นิ้วสัญญาอย่างน่ารักจนตุ้ยอดจะบิดแก้มขาวๆนั้นเบาๆอย่างหมั้นเขี้ยวไม่ได้
'พี่ตุ้ยมิ้นท์ปวดตาจัง"มิ้นท์จับไปที่ดวงตาบวมช้ำของตัวเอง
"ก็ร้องไห้ไปซะขนาดนั้นจะไม่ให้ปวดตาได้ไงละ ไหนมาให้พี่ดูใกล้ๆสิ"
มิ้นท์เอียงหน้าไปใกล้ๆใบหน้าของตุ้ย ตุ้ยค่อยจูบลงเบาๆที่ตาทั้ง 2 ข้างของมิ้นท์และเลื่อนปากลงมาที่แก้มใส และคางมนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาของมิ้นท์อย่างทะนุถนอม ตุ้ยถอนจูบจากหน้าของมิ้นท์ ตุ้ยมองเข้าไปในดวงตาสั่นระริกและใบหน้าแดงระรือของเทออย่างเอ็นดู
"หายปวดตารึยังจ๊ะ"ตุ้ยอมยิ้มกรุมกริ่ม
"เออ หายแล้วค่ะ'มิ้นท์เขินจนปากสั่นไปหมด
"ดีแล้ว ถ้าร้องไห้อีกบอกพี่นะเด้วพี่จะช่วยเอง"ตุ้ยยิ้มทะเล้น
"มิ้นทืไปอาบน้ำก่อนนะ"มิ้นท์ผุดลุกขึ้นจากตักตุ้ยและเดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ตุ้ยได้แต่มองตามอย่างเอ็นดู
มิ้นท์ส่องกระจกมองไปที่ใบหน้าของตนเอง เทอคลี่อย่างเขินอายเทื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้
"พี่ต้าค่ะ มิ้นท์คิดว่ามิ้นท์เลือกคนไม่ผิดนะค่ะ มิ้นท์รักพี่ตุ้ยค่ะ"
มิ้นท์ยิ้มให้ตัวเองอย่างมีความสุข 
 
 
ไปเลี้ยงน้องรหัสมาค่ะ มาต่อแล้วนะ รักเมืองเหนือมากๆเลยอากาศดี ภูเขาสวย น้ำตกงาม ผู้คนก็น่ารัก โดยเฉพาะที่ปายโรแมนติกมากๆยิ่งตอนกลางคืนบริเวณถนนคนเดินนะสุดยอดแสงไฟสีส้ม อากศเย็นของแฮนเมคสวยราคาไม่แพงผู้คนเดินยิ้มทักทายกันน่ารักมากๆเลยค่ะ ขอแนะนำสถานที่อีกแห่งนะค่ะ น้ำตกหมอกฟ้า จ.เชียงใหม่ค่ะ ชื่อว่าสวยแล้วนะค่ะสถานที่จริงสวยกว่ามากน้ำตกตกลงมาจากภูผาสูงละอองน้ำเป็นฝอยกระจายไปทั่วเหมือนหมอกที่ตกลงมาจากฟ้าเลยสวยงามจนตะลึงเลยค่ะ แต่ต๊อบเกือบไปทิ้งชีวิตไว้ที่โค้งสยองที่แม่ฮ่องสอนแล้วสิค่ะพอชมความงามของทุ่งบัวตองเสร็จรถของเราก็เกือบพุ่งตกเขาเลยค่ะ เพื่อนนู๋เอาหัวไปม่งกระจกรถตู้ซะแตกละเอีดยดเลยแต่หัวเพื่อนต๊อบแข็งค่ะเลยไม่เป็นอะไร มารู้ที่หลังจากเจ้าหน้าที่อุทยานว่าบริเวณเมื่อ 4-5ปีก่อนมารถพุ่งตกเขามีคนตายไปตั้ง6-7ศพเลย รู้สึกว่าตัวเองแอบโชคดีในความโชคร้ายนะค่ะเนี่ย แต่สำหรับ3วัน2คืนที่แม่ฮ่องสอนและเชียงใหม่มีความสุขมากๆเลยค่ะคิดว่าจะกลับไปปายอีกให้ได้เลย อิอิ
**แก๊ก**
เสียงเปิดลูกบิดประตูดังขึ้นปลุกให้คนตัวเล็กที่นอนคุดคู่อยู่ที่โซฟาตื่นขึ้น ซาร่าขยี้ดวงตากลมโตเพื่อปลุกให้ตัวเองตื่นหลังจากที่เผลอหลับไปได้เพียงครู่เดียว ซาร่าหันไปเห็นชายหนุ่มที่เธอเฝ้ารอรอยิ้มจางๆของซร่าที่หุบลงทันทีเมื่อเห็นสภาพของต้า ดวงตาและใบหน้าที่แดงก่ำจากการร้องไห้หรือจากฤทธิ์ของสุราก็ไม่อาจบอกได้ กลิ่นของแอลกอฮอร์คละคลุ้งไปหมด ร่างกายที่แข็งแรงของชายหนุ่มบัดนี้ดูอ่อนแอจนเทอใจร้าย ในมือของต้ากำโทรศัพท์มือถืออที่มีที่ห้อยรูปกระต่ายตัวน้อยน่ารักไว้แน่น
"พี่ต้าเป็นอะไรไปค่ะ"ซาร่ารีบไปหาต้าอย่างเป็นห่วง
'มิ้นท์เค้าทิ้งพี่ไปแล้ว มิ้นท์เค้ารักคุณนักร้องนั้น มิ้นท์เค้าไม่เคยรักพี่เลย "ต้าขว้างโทรศัพท์มือถือลงพื้นอย่างแรงแล้วยืนร้องไห้อย่างไม่อายใคร
ซาร่าผวาไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากพื้นตุ๊กตารูปกระต่ายหลุดออกจากมือถือของต้าไปเสียแล้ว
"พี่ต้าใจเย็นสิค่ะ อย่าทำแบบนี้"
"ฮือๆๆทำไมพี่ไม่ดียังไงทำไมมิ้นท์เค้าถึงไม่รักพี่'
ต้าเดินไปเปิดตู้เย็นและหยิบขวดเหล้าออกมา ซาร่ารีบไปดึงขวดเหล้าออกมาจากมือต้าทันที
"เอาเหล้ามาให้พี่นะ"ต้าพูดอย่างโมโห
"ไม่ค่ะ ซาร่าไม่ให้พี่ต้าดื่มมันแล้ว มันไม่ช่วยอะไรเลยนะค่ะ'ซาร่าไม่ยอมง่ายๆ
"บอกให้เอามาไง เอามา"ด้วยความมึนเมาและความโมโหทำให้ต้าไปดึงขวดเหล้าออกมาจากมือซาร่า แต่ซาร่าก็ยังไม่ยอมทั้งคู่ยื้อแย่งกันด้วยขนาดตัวและความแข็งแรงของต้าทำให้ซาร่าเสียหลักล้มลงไปพร้อมกับขวดเหล้าที่แตกกระจายบนพื้น
"เธอจะวุ่นวายกับฉันไปถึงไหนฮะ นี่มันเรื่องของฉันเทอจะมายุ่งอะไรหนักหนาฮะ'ต้ายืนมองหน้าซาร่าที่ล้มอยู่ที่พื้นอย่างโมโห
'ก้เพราะมันเป้นเรื่องของพี่ต้าไงค่ะ ซาร่าถึงต้องยุ่ง"ซาร่าพูดด้วยเสียงสั่นเครือดวงตาของเทอร้อนพร่าวไปหมด
"เทอพูดอะไรของเทอ ฉันไม่เข้าใจ"ต้ามองซาร่าอย่างสับสน
ซาร่าค่อยลุกขึ้นช้าๆเทอมองหน้าชายคนที่เทอรักและสามารถให้ได้ทุกอย่างแต่เขากลับมองว่าเทอวุ่นวายและก้าวกายชีวิตของเขา
"ซาร่าไม่อยากให้พี่ต้าทำร้ายตัวเอง แค่มิ้นท์ไม่รักพี่ต้า พี่ต้าก็ดื่มเหล้าทำเหมือนตัวเองไม่มีค่าอย่างนี้หรอค่ะ มิ้นท์เค้าไม่เห็นค่าของพี่ต้า พี่ต้าก็ไม่ต้องไปสนใจเขาสิค่ะ"ซาร่าพูดด้วยความน้อยใจและปวดร้าว
"เทอไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงมิ้นท์แบบนี้นะ พี่รักเค้าเอง เค้าไม่รักพี่เค้าก็ไม่ได้ผิดอะไร'ต้าแม้จะเจ็บปวดแต่ก็ยังปกป้องหญิงคนรักของเขาอยู่
'ทำไม ทำไมพี่ต้าต้องปกป้องเค้าด้วยค่ะ มิ้นท์เค้าทิ้งพี่ต้าไปนะค่ะ"ซาร่าเดินไปจับแขนของต้าเอาไว้
"ก็เพราะพี่รักเค้าไง รักมากด้วย เทอไม่เข้าใจหรอการที่เรารักใครสักคนแล้วไม่ได้รับรักตอบนะมันเป็นยังไง"ต้าเขย่าแขนทั้ง 2ข้างซาร่าอย่างแรง
"ฮือๆทำไมซาร่าจะไม่เข้าใจซาร่ารู้ดี รู้ดียิ่งกว่าใครๆซะอีก ฮือออ"ซาร่าร้องไห้และตะโกนเสียงดังจนต้าตกใจเขาหยุดเขย่าแขนเล็กๆของเทอและมองซาร่าที่ร้องไห้อย่างหนักอย่างสงสัย
"เทอหมายความว่ายังไง"
ซาร่าเงยหน้าที่กลบไปด้วยน้ำตาแห่งความร้าวรานใจขึ้นมามองชายหนุ่มที่เทอรักหมดหัวใจ
"ซาร่ารักพี่ต้าค่ะ รักมานานแล้วแต่พี่ต้าก็ไม่เคยเหลียวแลซาร่าเลย ที่นี้พี่ต้ารู้รึยังค่ะว่าซาร่ารู้ดีแค่ไหนกับการรักคนที่เค้าไม่รักเรา"
ต้าถึงกับตกตะลึงมือของเขาปล่อยออกจากข้อมมือของซาร่าทันที ซาร่ารีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ต้าเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง ในหัวของเขาสับสนไปหมดวันนี้ช่างดูเป็นวันที่หัวใจของเขาต้องทำงานหนักเสียจริงๆดวงตารีของชายหนุ่มเหลือบไปเห็นสมุดไดอารี่สีฟ้าสวยเล่มหนึ่ง ต้าเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาอ่านช้าๆ แล้วเพียงแค่หน้าแรกเขาก็เข้าใจได้ถึงจิตใจทั้งหมดของหญิงสาวตัวน้อยที่อยู่ข้างกายเขาเสมอมาได้ดี
         "ความรักไม่จำเป็นต้องรักเอยด้วย เรารักกันเสมอไป แต่การแค่ได้รักใครสักคนถึงแม้เค้าจะไม่เห็นคุณค่าของเราเลยก็ตาม แต่การที่ได้รักและเฝ้ามองเค้าอยู่อย่างนี้ก็ทำให้เรามีความสุขแล้ว"
                                                                     ซาร่ารักพี่ต้าค่ะถึงแม้พี่ต้าจะรักใครก็ตาม
ต้ามองตัวหนังสือที่เขียนอยู่ในหน้าแรกของไดอารี่อย่างสับสน เสียงสะอื้นของเจ้าของมันยังดังไม่ขาดสาย ต้าตัดสินใจเปิดมันอ่านช้าต้าเปิดไดอารี่ของซาร่าช้าๆและอ่านมันอย่างตั้งใจ
 
ฉันเจอกับเขาครั้งแรกตอนที่ฉันอายุได้ 5 ปี ฉันกับคุณแม่และก็แด๊ดดี้ย้ายเข้ามาทำงานในบริษัทส่งออกรายใหญ่ของประเทศ ฉันก็เลยได้รู้จักเด็กผู้หญิงตาเล็กๆผิวขาวๆคนหนึ่ง เทออยู่ในชุดกระโปรงสีชมพูดูน่ารัก ผมสีดำขลับถูกมัดเป็นเปีย 2 ข้าง เทอมองหน้าฉันที่ยืนแอบอยู่หลังคุณแม่อย่างสนใจ
"เทอชื่ออะไรหรอยัยเตี้ย"ยัยตาเล็กคนนั้นเรียกฉัน
"ฉัน ฉันชื่อซาร่า แล้วเทอละชื่ออะไร"ฉันตอบเบาๆอย่างกลัวๆ
"อืม ฉันชื่อมิ้นท์เป็นเจ้าของบ้านนี่"ยัยคุณหนูเชิดหน้าอย่างหยิ่ง ฉันเริ่มจะไม่ค่อยชาวยัยคนนี้ซะแล้วสิ
"อืม หวัดดีมิ้นท์"ฉันยิ้มให้เทออย่างเป็นมิตร
"อืมจับมือกันเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ"คุณหนูเจ้าหยิ่งยิ้มหวานให้ฉันอย่างน่ารักฉันมองหน้ามิ้นท์อย่างตะลึงก็ยัยคนนี้เวลายิ้มโลกดูสดใสดีจัง ฉันยืนมือไปจับมือขาวๆนั้นฉันได้เป็นเพื่อนกับเทอแล้วนะมิ้นท์
"คุณหนูมิ้นท์ค่า ดูซิค่ะว่าใครมา"แม่บ้านเดินมาหามิ้นท์แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
ตาเล็กๆของมิ้นท์เบิงกว้าง ยัยแก้มใสนั้นยิ้มอย่างดีใจก่อนจะวิ่งไปกอดเด็กชายผิวขาวหน้าตาเหมือนคุณชายคนนั้นอย่างดีใจ
"พี่ต้าขา มิ้นท์คิดถึงพี่ต้าจังค่ะ"มิ้นทืกอดผู้ชายคนนั้นไว้แน่น
"พี่ก็คิดถึงมิ้นท์จ๊ะ เจ้าหญิงน้อยของพี่"นายนั่นกอดเจ้าหญิงตัวน้อยไว้อย่างแสนรัก ฉันมองภาพนั้นอยู่นานทำไม 2คนนี้ถึงได้เหมาะสมกันยังกะเจ้าชาย เจ้าหญิงในนิทานเลยแล้วฉันละเป็นอะไร??
"พี่ต้าค่ะนี้ซาร่าเพื่อนน้องมิ้นท์ค่ะ แล้วนิพี่ต้าพี่ชายของฉันจ๊ะยัยเตี้ย อิอิ"มิ้นท์จูงมือต้ามาตรงหน้าฉัน
"หวัดดีจ๊ะตัวเล็ก ตัวจิ๊ดเด้วเองกินเยอะๆซิจะได้โตไวๆไง"พี่ต้ายิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่นแล้วฉันก็ไม่อาจลืมสายตาที่พี่ต้ามองฉันอย่างอ่อนโยนได้เลย

22 ก.พ. 2003 วันเกิดของมิ้นท์เพื่อนรักฉันเอง ฉันตั้งใจจะไปตามมิ้นท์มาเป่าเทียนวันเกิดแต่ฉันกลับเห็นพี่ต้าและมิ้นท์อยู่ด้วยกันในสวน ฉันแอบอยู่หลังพุ่มไม้ใกล้ๆแต่ก็ได้ยินทุกอย่างชัดเจน
"Happy birthdayนะครับน้องมิ้นท์"ต้าพูดขณะดูดวงในสวนกับมิ้นท์
"Happy birthday อย่างเดียวไม่พอค่ะต้องมีของขวัญด้วย"
"ของขวัญอะไรพี่ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"ต้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"พี่ต้าอะอย่าล้อเล่นซิ เอามาซิเร็ว"มิ้นท์เขย่าแขนต้าอย่างอ้อนๆ
"ไม่มีจิงๆนะเนี่ย"ต้าทำเป็นเฉยอีก
"ไม่มี ก็ไม่มีมิ้นท์ไปละ"มิ้นท์งอนแล้วสะบัดหนีไปจนตาต้องคว้าแขนขาวๆของเทอไว้
"โอ้ๆๆอย่าเพิ่งโกดซิครับคนดี นี้ครับของขวัญ"ต้ายื่นกล่องของขวัญผูกดบสวยให้มิ้นท์
มิ้นท์แกะมันออกมาอย่างดีใจ ก็พบสวยคอเส้นเล็กๆมีจี้รูปกระต่ายเขียนคำว่าMINTข้างใน
"น่ารักจังค่ะ มิ้นท์ชอบมากๆเลย"มิ้นท์ดีใจสุดๆยิ้มกว้างอย่างน่ารัก
"พี่ใส่ให้นะครับ มิ้นท์สัญญาอะไรกับพี่อย่างหนึ่งซิ"
"สัญญาอะไรหรอค่ะ"
"มิ้นท์ต้องใส่สร้อยเส้นนี้ไว้ติดตัวตลอดห้มถอดนะครับ"ต้ามองหน้ามิ้นท์อย่างจริงจัง
"ได้ซิค่ะ มิ้นท์สัญญา"มิ้นท์เกี้ยวก้อยสัญญากับต้า
"น้องมิ้นท์ไม่มีอะไรจะให้พี่บ้างหรอ"
"พี่ต้าขี้งกอะ  อิอิ แล้วพี่ต้าอยากได้อะไรอะค่ะ”
“น้องมิ้นท์ให้อะไรพี่ พี่ก็ถือว่ามันมีค่าเสอแหละ”
“อืมมม  งั้นเอาที่ห้อยมือถือมิ้นท์ไปละกัน มิ้นท์ชอบมันมากเลยแต่ให้พี่ต้าเก็บไว้ก็ได้’
“พี่ขอบคุณมากเลยนะ พี่จะเก็บมันไว้อย่างดีเลย’ต้ายิ้มดีใจสุดๆ
“พี่ต้า ๆดูโน้นซิดาวดวงนั้นเหมือนกระต่ายเลย อิอิ”มิ้นท์ชี้ให้ต้าดูอย่างตื่นเต้น
“อืมเหมือนจิงๆด้วย’
“อยากรู้จักว่ามันชื่ออะไร”
“พี่รู้แล้วละว่ามันชื่ออะไร”ต้ายิ้มอย่างอบอุ่น
“ชื่ออะไรหรอค่ะพี่ต้า”มิ้นท์มองต้าอย่างสงสัย
“ชื่อ   มิณทิตา ไงครับ”
“งั้นดวงที่อยู่ข้างๆ  มิณทิตา ก็ชื่อดาว สักกทัศน์ ก็แล้วกันจะได้อยู่ข้างๆกันเนอะ”มิ้นท์หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“ดีจัง พี่กับมิ้นท์จะได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไป”ต้ามองต้ามิ้นท์อย่างลึกซึ้ง

ฉันมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดทำไมนะฉันถึงต้องปวดหัวใจอย่างนี้นะ ทำไมฉันถึงไม่อยากเห็นเวลาที่พี่ต้าอยู่กับมิ้นท์นะ หรือว่า หรือว่า ฉันจะ...
"ฉันจะชอบพี่ต้าจริงๆ"เสียงภายในใจของฉันดังขึ้น วูบหนึ่งรอยยิ้มฉันก็ปรากฎขึ้นแต่มันก็เพียงครู่เด้วเท่านั้นจริงๆ
เมื่อฉันรับรู้ได้ถึงความเป็นจริงที่เจ็บปวด
'พี่ต้ารักมิ้นท์ ฉันไม่สิทธิ์ที่จะรักเค้าได้เลย"
น้ำตาหยดแล้วหยดเหล่าไหลออกมาจากดวงตาของฉันไม่ขาดสาย การแอบรักเขามันเจ็บปวดอย่างนี้เอง ฉันเข้าใจมันแล้วละ
 
 
 
14 ก.พ.2005
วันนี้เป็นวันวาเลนท์ไทฉันตั้งใจทำช็อกโกแลตหัวใจที่มีชื่อพี่ต้าอยู่ข้างในอย่างสวยงาม ฉันเห็นเขาแล้วชายหนุ่มร่างสูงผิวขาวพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ฉันเห็นจนชินตา ฉันเดินตรงไปหาเขาและซ่อนกล่องช็อกโกแลตที่บรรจุอย่ในกล่องสวยงามไว้ด้านหลัง
"พี่ต้าค่ะ สวัสดีค่ะ"ฉันเอยทักเขาอย่างประหม่า
"สวัสดีจ๊ะซาร่า'พี่ต้ายิ้มให้ฉันอย่างอารมณ์ดี
"พี่ต้าค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทค่ะ"ฉันยื่นกล่องช็อกโกแลตให้พี่ต้าอย่างรวดเร็ว ฉันรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวของใบหน้าตนเองได้ดี
"ขอบคุณจ้า น่ารักจังเลยนะ ทำเองรึป่าวเนี่ย"
"อืมชะ"
"น้องมิ้นท์"
พี่ต้าพุ่งตรงไปพี่หญิงสาวที่เขารอคอยทันทีทิ้งให้ฉันยืนนิ่งงันอยู่อย่างนั้นเอง
"สุขสันต์วันวาเลนไทด์ค่ะพี่ต้า"มิ้นท์ยิ้มหวานแล้วส่งช๊อกโกแลตกล่องเล็กๆน่ารักให้ต้า
พี่ต้าวางกล่องช็อกโกแลตที่ฉันให้อย่างไม่ใยดี และรับยิ้มของที่มิ้นท์ให้มาถือไว้อย่างดีใจ
"ขอบคุณมากเลยนะน้องมิ้นท์ อุตสาห์เอามาให้พี่ด้วยทำเองรึป่าวเนี่ย"พี่ต้ายิ้มอย่างมีความสุขสุดๆ
"มิ้นท์ซื้อมาค่ะ ทำเองไม่เป็นหรอก"มิ้นท์เบะปากเล็กน้อย พี่ต้าเขย่าศีรษะของเทออย่างเอ็นดู
"แค่มิ้นท์ซื้อมาพี่ก็ดีใจจะตายแล้วละ น้องมิ้นท์หลับตาก่อนสิ"พี่ต้าบอกมิ้นท์เบาๆ
"ทำไมละค่ะหลับตาทำไมอะ"มิ้นท์งงๆ
"เถอะน่าหลับตาก่อนนะจ๊ะพี่ขอร้อง"พี่ต้าอ้อนๆมิ้นท์ก็ยอมหลับตาแต่โดยดี
"ลืมตาได้แล้วจ๊ะ"มิ้นท์ลืมตาขึ้นช้าๆแล้วเทอก็ยิ้มอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นกุหลาบขาวช่อโตที่ต้ายื่นให้ตรงหน้า
"สุขสันต์วันวาเลนท์ไทจ๊ะเจ้าหญิง"
"ขอบคุฯค่ะพี่ต้า พี่ต้ารักที่สุดในโลกเลย"มิ้นท์กอดต้าอย่างดีใจทั้งคู่เดินจากไปอย่างมีความสุข พี่ต้าไม่แม้แต่จะหันมามองช็อกโกแลตที่ฉันให้เลยสักนิด และถ้าเขาหันกลับมาซะหน่อยก็จะเห็นน้ำตาของฉันที่มันไหลกลบตา 27 พ.ย.2006
ววันนี้พี่ต้าเมามากๆเลย ฉันไม่เข้สาใจเหมือนกันว่าอะไรทำให้เขาดูเสียใจถึงขนาดนี้ ดวงตาของพี่ต้าดูเศร้าเหลือเกิน คงเป็นเพราะมิ้นท์สินะที่ทำให้พี่ต้าเศร้าได้ขนาดนี้ ถ้ามิ้นท์ไม่ใช่เพื่อนที่ฉันรักที่สุดฉันคงจะเกลียดเทอไปแล้วที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ แต่เพราะเทอคือเพื่อนที่ฉันรักที่สุดและเป็นคนสุดท้ายในโลกที่ฉันจะเกลียดฉันถึงได้แต่มานั่งเจ็บปวดที่ช่วยแบ่งเบาความเสียใจของเขาไม่ได้เลย
วันนี้พี่ต้า"จูบ"ฉันด้วยถึงแม้เค้าจะคิดว่าฉันเป็นมิ้นทืก็ตามแต่ฉันก็มีความสุขมากๆเลยถึงแม้มันจะเป็นเหมือนความฝันที่ผ่านมาและผ่านเลยไปก็ตาม
 "พี่ต้าค่ะซาร่ารักพี่ต้านะค่ะ "เมื่อไรฉันถึงจะพูดคำนี้กับเขาได้เสียที่นะ

ต้าอ่านมาถึงบรรทัดนี้ก็ทำให้เขาถึงกับชะงักไปคงเป็นเหตุการณ์วันนั้นสินะ สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นความฝันที่ได้จูบมิ้นท์อย่างอ่อนโยนนั้นแท้จริงแล้วเทอคนนั้นคือ ซาร่า นี้มันอะไรกัน เขาเป็นอะไรไปทำไมจูบของผู้หญิงคนนั้นถึงได้ทำให้เขามีความสุขมากนักนะ ต้าเริ่มสับสน นี่เองใช่ไหมที่มิ้นท์บอกกับเขาว่าให้มองคนที่อยู่ข้างๆตัวแล้วเค้าจะเจอกับรักที่แท้จริง ที่แท้เทอก็มองทะลุถึงความรู้สึกของเพื่อนรักของเทอนั้น ซาร่าคือคนที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดเวลากว่า 10 เป็นคนที่ปลอบใจ ให้กำลังใจเขาและรักเขาอย่างสุดหัวใจ แล้วทำไมเขาถึงไม่เปิดใจให้กับเทอบ้างนะ ต้ามองไปที่ประตูห้องของซาร่าและยิ้มให้ตัวเองเหมือนเขาได้ค้นพบความจริงภายในใจอะไรบ้างอย่างเสียแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น
ซาร่าเดินออกมาจากห้องด้วยดวงตาที่บวมปุ๊ดจากการร้องไห้อย่างหนัก เทอรู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิดออกมาแล้ว
"นมอุ่นๆจะซาร่า"ต้ายืนนมสีขาวน่ากินในแก้วที่ต้าส่งให้อย่างงงๆ
"ขอบคุณค่ะพี่ต้า"ซาร่าก้มหน้ารับแก้วนมจากต้ามาถือไว้
"โอ้ยยย"
"พี่ต้าเป็นอะไรไปค่ะ"ซาร่าจับแขนต้าอย่างตกใจ
"พี่ปวดใจจัง อกหักมันเจ็บอย่างนี้นี่เองเนอะ"ต้ากุมที่หน้าอกข้างซ้ายทำท่าทะเล้น
"พี่ต้าเล่นอะไรเนี่ยตกใจหมด"ซาร่าตีต้าเบาๆ
"พี่เจ็บๆนะซาร่า เจ็บที่มิ้นท์เค้าไม่รักพี่ เจ็บพี่เค้ามีคนอื่น ซาร่าเข้าใจใช่ไหม"ต้ามองหน้าซาร่าอย่างจริงจัง
"ซาร่าเข้าใจค่ะ"ซาร่าพยักหน้าช้าๆอย่างเศร้าๆ
"พี่มีอย่างหนึ่งที่จะให้ซาร่าช่วยพี่หน่อยได้ไหม"ต้าจับมือซาร่าไว้
"พี่ต้ามีอะไรให้ซาร่าช่วยละค่ะ ถ้าซาร่าทำได้ซาร่าจะทำค่ำ"ซาร่าสบตาของต้านิ่ง
"พี่อยากจะให้ซาร่าช่วยรักษาพี่หน่อยสิ พี่เสียความจากมิ้นทืไปแล้วพี่ก็อยากได้ความรักจากใครมาทดแทน ซาร่าจะให้พี่ได้ไหม"
"พี่ต้า หมายความว่าอย่างไงค่ะ'ซาร่ามองหน้าตาอย่างงงๆ
"พี่บอกตรงๆนะว่าตอนนี้พี่ยังรักมิ้นท์มากแต่พี่เชื่อความรักของซาร่าจะทำให้พี่ลืมมิ้นท์ได้ ซาร่าจะให้พี่ได้ไหมครับ"ต้ามองหน้าซาร่าที่ยืนนิ่งงันอย่างรอคอยคำตอบ
"พี่ต้าได้รับความรักจากซาร่าตั้งนานแล้วนะค่ะ ไม่รู้ตัวหรอ คอยดูซาร่าจะทำให้พี่ต้าลืมมิ้นทืและหันมารักซาร่าให้ได้เลย 555"ซาร่ายิ้มทะเล้นให้ต้า
"ขอบคุณนะครับนางฟ้าตัวน้อยของพี่"
ต้าจับมือของซาร่าไว้ ทั้งคู่มองตากันนิ่งอย่างความสุข ความรักที่ยิ่งใหญ่จากเทอคงทำให้เขาได้เรียนรู้จักคำว่ารักอย่างแท้จริงได้ไม่ยาก
“มิ้นท์ วันนี้พี่มีงานเดินแบบที่พารากอนนะจะไปด้วยกันมะ”ตุ้ยใส่หมวกไหมพรมใบเก่งและหันชวนมิ้นท์ที่นอนกินขนมอยู่หน้าทีวี
“ไม่เอาอะพี่ตุ้ยมิ้นท์ขี้เกียจไปไหนแล้วจะนอนยาวเลย”มิ้นท์ไม่ละสายตาจากการ์ตูนเรื่องโปรดเลย
“อืมงั้นอยู่บ้านดีๆนะ อย่าดื้ออย่าซนละกระต่ายน้อย”ตุ้ยเดินมาจูบที่หัวมิ้นท์เบาๆก่อนเดินจากไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้ มิ้นท์อ้าปากค้างมองตุ้ยอย่างงง
“เผลอไม่ได้เลยนะนายตัวดี”มิ้นท์พูดเบาๆก่อนแอบยิ้มอยู่คนเด้ว

**อกหักไม่ว่าอย่างเทอไม่รักคงบ้า**
เสียงโทรสับดังขึ้นปลุกให้มิ้นท์ที่แอบงีบหลับไปพร้อมกับขนมถุงโตในมือตื่นขึ้น
“ฮัลโลมิ้นท์พูดค่า”
“สวัสดีคับน้องมิ้นท์”เสียงทุ่มหนุ่มตามสายทำให้มิ้นท์ตาสว่างทันที
“พี่ต้าหรอค่ะ”
“ครับพี่เองตกใจมากเลยหรอ”
“ก็นิดหน่อยนะค่ะ พี่ต้ามีอะไรหรอค่ะ”มิ้นท์ชักเริ่มหวั่นใจ
“พี่อยากเจอน้องมิ้นท์อะครับ มากินข้าวกลางวันกับพี่หน่อยสิ”
“เออจะดีหรอค่ะ คือมิ้นท์”มิ้นท์ลังเล
“มาเจอพี่กับซาร่าหน่อยเถอะพรุ่งนี้พี่จะกลับอังกฤษกันแล้ว”
“กลับอังกฤษหรอค่ะ ทำไมรีบกลับกันจังเลยอะ”มิ้นท์ตกใจมากๆที่พี่ชายกับเพื่อนสนิทจะหนีเทอกลับบ้านเสียแล้ว
“จะไม่ให้รีบได้ไงละอยู่ที่นี้พี่ก็ยิ่งช้ำใจ ใครก็ไม่รู้หักอกพี่ อิอิ”ต้าหัวเราะอย่างเศร้าๆ
‘พี่ต้าอะอย่าพูดอย่างงี้ซิค่ะ มิ้นท์รู้สึกแย่อะ”
“โอ๋ๆอย่าเพิ่งเศร้าสิยังไงก็มาเจอกันก่อนนะครับ”
“ก็ได้ค่ะพี่ต้าแล้วจะเจอกันที่ไหนละ”
“อืม ที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่พารากอนได้มะ”
“ห๊า พารากอนหรอไปที่อื่นไม่ได้หรอค่ะ”มิ้นท์ตกใจอย่างแรงเพราะกลัวจะไปเจอตุ้ยที่นั่นนะสิ
“พี่จองโต๊ะไว้แล้วอะ มาเถอะนะครับ พี่ขอร้อง”ต้าส่งเสียงออดอ้อนมา
“อืมก็ได้ค่ะงั้นเจอกันตอนบ่ายโมงนะค่ะ”
ต้าวางโทรสับไปแล้วแต่มิ้นท์ยังคงนั่งกุมขมับอยู่ด้วยความเครียดสุดๆ
“โอ้ยเทวดาฟ้าดินเจ้าขาอย่าให้มิ้นท์ไปเจอพี่ตุ้ยที่นั่นเลยน่ะไม่งั้นมิ้นท์โดนฆ่าแน่ๆเลยค่ะ”
มิ้นท์พนมมือท่วมหัวแต่ไม่รู้ว่าเทวดาจะช่วยกระต่ายตัวน้อยอย่างเทอรึป่าวนะซิ??
 
 
 
มิ้นท์เดินเข้าไปในร้านญี่ปุ่นบรรยากาศน่ารักสายตาเรียวเล็กก็หันไปพบเพื่อนสาวน่าฝรั่งกับพี่ชายมาดตี๋ที่เทอเพิ่งหักอกไปนั่งมองหน้ากันอย่างหวานซึ้งยังไงชอบกล มิ้นท์เองก็เริ่มสังหรณ์ใจแปลกๆเสียแล้ว
“ยัยมิ้นท์มาแล้วหรอ’ยัยตัวเล็กโบกมือให้มิ้นท์อย่างดีใจ ต้าสะดุ้งเบาๆสีหน้าเค้าเสียไปเล็กน้อยก่อนจะพยายามหันกลับมายิ้มให้มิ้นท์ที่เดินเข้ามานั่งข้างๆซาร่า
“มารอกันนานรึยีงจ๊ะ”
“ไม่นานเท่าไรหรอก พี่ต้าเขาขับรถช้ายังกับเต่าคลาน”ซาร่าหันไปแซวชายหนุ่มที่นั่งตรงข้าม
“อะไรที่ช้าอะไม่ใช่เพราะพี่นะซาร่าต่างหากแต่งตัวช้า”
“พี่ต้าแหละช้า”
“ซาร่าแหละ”
“พี่ต้า”
“ซาร่า”
มิ้นท์หันมองไปมาระหว่างซาร่ากับต้าที่โต้ถียงกันอย่างสนุกสนานมิ้นท์แอบยิ้มในใจ สงสัยว่าความรักของซาร่าเพื่อนซื่จะไปเข้าตาพี่ชายจ้าระเบียบของเทอซะแล้ว
“เออขอโทดนะค่ะ อย่าทำให้มิ้นท์เป็นเหมือนส่วนเกินได้ไหมอะ”มิ้นท์ยิ้มเจ้าเลห์
“มิ้นท์อะพูดบ้าอะไรเนี่ย”ซาร่าก้มหน้าสีชมพูระเรื่อของเทอลงอย่างเขินๆ
“อิอิ พี่ต้าแล้วใช่มะว่าใครรักพี่ต้าจริงๆ”มิ้นท์หันไปยิ้มให้พี่ชายคนดี
“พี่ก็เพิ่งรู้เมื่อคืนนี้แหละ”ต้าก็เริ่มเขินๆ
“ดีจัง มิ้นท์ดีใจที่สุดเลยที่พี่ชายกับเพื่อนสุดที่รักของมิ้นท์จะได้เป็นแฟนกัน 555”มิ้นท์หัวเราะกดังลั่นอย่างชอบใจ
“ไม่ขนาดหรอก พี่บอกตรงๆนะว่าพี่ยังรักมิ้นท์มากจะให้พี่ลืมมิ้นท์ภายในชั่วข้ามคืนคงทำไม่ได้หรอก ความรักที่พี่มีให้มิ้นท์มันมากกมายกว่าที่มิ้นท์คิดมากรู้ไหม”ต้ามองหน้ามิ้นท์นิ่ง ดวงตาหมองหม่นยังคงฉายชัดในใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขา
“พี่ต้า”มิ้นท์เอ้ยเบาๆความรู้สึกผิดแล่นมาในใจเทออีกครั้ง
“เออ ซาร่าขอตัวออกไปข้างนอกก่อนนะ พี่ต้ากับมิ้นท์จะได้คุยกัร”ซาร่าลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว
“ซาร่าเทอเป็นอะไรรึป่าว’มิ้นท์หัไปหาเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง
“ฉันไม่เป็นไร เมื่อก่อนฉันเสียใจมากกว่านี้เยอะ ช่วงนี้ต้องให้พี่ต้าเคลียร์หัวใจตัวเองไปก่อน”ซาร่าหันมายิ้มให้คนทั้งคู่ก่อนเดินจากไป
“พี่ต้าค่ะ มิ้นท์ขอโทดสำหรับทุกอย่างนะค่ะ แต่มิ้นท์เชื่อคนที่เหมาะสมกับผู้ชายดีๆอย่างพี่ต้าคือซาร่าไม่ใส่เด็กนิสัยไม่ดีอย่างมิ้นท์”มิ้นท์ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
“ไม่เอาหน้า มิ้นทืไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย  มิ้นท์นะเป็นเด็กดีจะตาย ไม่ต้องคิดมากนะพี่สัญญาว่าพี่จะเปิดใจให้ซาร่า แล้วพี่จะเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยใช่มะ”ต้ายิ้มให้มิ้นท์
‘ใช่ค่ะ มิ้นท์จะดีใจที่สุดเลยถ้าพี่ต้ากับซ่ารารักกัน”
ต้าเอื้อมมือมากุมมือของมิ้นท์อย่างรักใคร่และเอ็นดู

***ผลั่ว***
หมัดของตุ้ยกระแทกใบหน้าต้าอย่างแรงจน เลือดข้นๆไหลออกมาจากปากของต้าทันที
“กลับบ้านเด้วนี้เลยมิ้นท์”ตุ้ยกระชากแขนมิ้นท์ที่ยังงงอยู่ในลุกขึ้น
“ปล่อยนะ ทำบ้าอะไรเนี่ยพี่ตุ้ย”มิ้นท์สลัดแขนจากมือที่แข็งแรงของตุ้ยก่อนจะผวาไปเช็ดเลือดที่มุมปากของต้าอย่างเป็นห่วง “พี่ต้าเจ็บไหมค่ะ”
 “มิ้นท์”
ตุ้ยมองภาพนั้นอย่างเจ็บปวดทำไมเทอถึงเป็นห่วงไอ้หมอนั้นขนาดนี้นะ

“พี่ต้า มิ้นท์เกิดอะไรขึ้นอะ”ซาร่ารีบวิ่งผ่านหน้าตุ้ยไปประคอต้าอย่างเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นไรมากหรอกจ๊ะ”ต้าพยายามยิ้มให้ซาร่า มิ้นท์ถอยหลังออกมายื่นห่าง ตุ้ยมองคนทั้ง 3อย่างงงสุดๆ
“มิ้นท์นี่มันอะไรกัน”ตุ้ยถามมิ้นท์เบาๆ
“มิ้นท์ต้องถามพี่ตุ้ยมากกว่าว่านี่มันอะไรกัน ทำไมพี่ตุ้ยทำแบบนี้”มิ้นท์หันมองจ้องตุ้ยด้วยความโมโห ใบหน้าที่เคยเปื้อนยิ้มเสมอเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยจนตุ้ยเสียวสันหลัง
“เออคือพี่คิดว่ามิ้นท์มากับนายคนนี้แค่ 2 คนอะ อีกอย่างพี่เห็นเค้าจับมือมิ้นท์ด้วยอะ
พี่ก็เลยโมโหนะซิ”ตุ้ยจ๋อยสนิทไปเลย
“พี่ต้ากับซาร่าเค้าชวนมิ้นท์มากินข้าวเพราะพรุ่งนี้เค้าจะกลับอังกฤษกันแล้ว แต่พี่ตุ้ยดันมาทำยังงี้กับพี่ต้าเขาซะได้ ไม่ไหวเลยนะ”มิ้นท์ส่ายหน้าอย่างระอา
“ก็พี่ไม่รู้นิ อีกอย่างพี่ก็ต่อยเค้าไปแล้วด้วยจะให้ทำไงอะ”ตุ้ยทำหน้าเหมือนเด็กโดนแม่ดุจนมิ้นท์กับซาร่าแอบมองหน้ากันขำๆไม่ได้
“ทำไงงั้นหรอ พี่ตุ้ยก็ต้องไปขอโทดพี่ต้าเค้าสิ เร็วๆยืนนิ่งอยู่ได้”มิ้นท์ดุตุ้ยจนตุ้ยสะดุ้งโหย่งเลย
“อืม ผมขอโทษนะครับที่ต่อยคุณ ผมไม่ได้ตั้งใจ”ตุ้ยเดินไปหาต้าที่นั่งมองตาขว้างอยู่
“ขอโทดอย่างเด้วมันไม่หายหรอกนะคุณ”ต้าทำหน้ายียวน
“อืมงั้นคุณต่อยผมคืนก็ได้จะได้หายกัน”ตุ้ยยืนหน้าไปใกล้ต้า ต้ากำหมัดแน่นทำเอา 2สาวเพื่อนซี้ยืนตัวเกร็งด้วยความหวั่นใจ ต้ายืนมือไปตรงหน้าตุ้ยกอ่นจะแบมือออกมา
“มาจับมือเป็นเพื่อนกันดีกว่า ผมไม่ถือสาคุณหรอก แต่มีเรื่องหนึ่งที่อยากจะขอคุณมากกว่า”
ตุ้ยมองหน้าต้าอยากอึ้งๆกับความเป็นสุภาพบุรุษของเขา ตุ้ยยืนมือไปจับมือต้าไว้ “ตกลงเราเป็นเพื่อนกัน แล้วคุณจะให้ผมทำอะรให้นะว่ามาเลย”
“ผมอยากให้คุณรักและดูแลน้องมิ้นท์ให้ดีที่สุด คุณทำได้ไหม”ต้ามองตุ้ยนิ่ง
ตุ้ยมองเข้าไปในดวงตาของต้าอย่างมั่นใจก่อนจะพูดว่า
“ผมจะรักและดูแลมิ้นท์ให้ดีที่สุดแน่นอน”
ต้ายิ้มให้ตุ้ยอย่างจริงใจเขาเองรู้สึกได้ถึงความรักที่มั่นคงที่ผู้ชายคนนี้มีให้กับผู้หญิงที่เขารักหมดใจ เขาคงไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ต่อไปเขาก็พร้อมแล้วที่จับรับผู้หญิงอีกคนที่อยู่ข้างกายเขามาตลอดให้มาอยู่ข้างใจเขาในอนาคต
ตุ้ยกับมิ้นท์มองตามต้ากับซาร่าที่จูงมือกันเดินไปจนสุดสายตา มิ้นท์เหลือบมามองตุ้ยนิดหนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าไปอย่างงอนๆ ตุ้ยเลยรีบวิ่งไปดักหน้าเทอทันที
“มิ้นท์อย่าทำหน้างอสิเด้วไม่น่ารักนะครับ”ตุ้ยยิ้มประจบมิ้นท์สุดฤทธิ์
“ไม่น่ารักก็ไม่ต้องมารักเค้าสิ ไม่เห็นจะง้อเลย”มิ้นท์ทำปากยื่นๆแบบงอนๆ
“โห้ไงพูดงี้อะก็คนมันรักไปแล้วอะจะให้เปลี่ยนง่ายๆได้ไงละ”ตุ้ยเอามือทั้ง 2ข้างประคองหน้ามิ้นท์ให้จ้องหน้าเค้าตรงๆ แล้วตุ้ยก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นแก้มเนียนใสของเทอเปลี่ยนเป็นสีชมพูน่ารัก
“พี่ตุ้ยพูดอะไร มิ้นท์ฟังไม่รู้เรื่อง”มิ้นท์พูดเบาๆอย่างเขินๆ
“อ้าวยังไม่รู้เรื่งอีกหรอเนี่ยเหองั้นพูดใหม่ก็ได้ พี่บอกว่าพี่รักน้องมิ้นท์ไงหึงด้วยไม่ชอบให้อยู่ใกล้ๆผู้ชายคนอื่น ไม่ชอบให้น้องมิ้นท์มองผู้ชายคนอื่นนอกจากพี่เข้าใจไหมครับ”ตุ้ยพูดยาวเหยียดเหมือนไม่ได้หายใจแต่มิ้นท์กลับรู้สึกว่าคำพูดของตุ้ยทำให้เทอหายใจไม่ออกต่างหาก
“ว่าไงเข้าใจไหมครับ”ตุ้ยถามย้ำเมื่อเห็นเทอเงียบไป
“อืมเข้าใจแล้ว กลับบ้านแล้วนะ”
มิ้นท์พูดจบก็วิ่งปรู๊ดไปทันทีด้วยความเนสุดขีด ตุ้ยมองตามแม่ตัวดีไปอย่างเอ็นดู
‘ก็พี่มันรักมิ้นท์ซะแล้ว เปลี่ยไม่ทันซะแล้วนิ ทำไมได้ อิอิ”

เป็นไงค่ะบอกแล้วไงว่าหวานรุ่นนี้ไม่มีทะเลาะกันหรอก อิอิ