ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 เสียแรงที่ฉันไว้ใจ
ตอนที่ 7 เสียแรงที่ฉันไว้ใจ
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วพยายามลุกขึ้นมองไปรอบๆห้อง
"ตื่นแล้วหรอยัยตัวแสบ" เสียงๆนึงดังขึ้นมาจากปลายเตียง พอมองไปก็เจอผู้ชายคนนึงกำลังนั่งอยู่โซฟาไม่ไกลจากเตียงนัก
"นายเป็นใคร? แล้วจับตัวฉันมาทำไม" ฉันถามพลางจ้องผู้ชายคนนั้น
"ฉันไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องมาตอบคำถามเทอ หุบปากแล้วก็อยู่เงียบๆด้วย" ผู้ชายคนนั้นสั่งเสียงเรียบแล้วก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นต่อ
"ถ้านายไม่ตอบฉันก็จะตะโกนอยู่แบบนี้แหละ #@!@#$#@!!@#$$%^$&#@" ฉันตะโกนเสียงดังลั่นห้อง
"ยัยบ้า! ฉันบอกให้เงียบไงวะ" หมอนั่นลดโทรศัพท์ลงแล้วหันมาทำตาเขียวใส่ฉัน
"ไม่!! ฉันไม่เงียบ ถ้านายรำคาญนักก็ปล่อยฉันไปสิ"
"เทอจะเงียบหรือไม่เงียบ?!"
"ไม่ๆๆๆๆๆ!!!! ฉันจะตะโกนแล้วนายจะทำไม อุ๊บ..oxo"
"อื้ออออ....ออยอั๋นอ้าาาา..ไอ้อ้าาาา!!!!!!" ไม่ทันที่ฉันจะรู้สึกตัวก็โดนปิดปากด้วยเทปกาวซะแล้ว
"หึหึ" หมอนนั่นหันมายิ้มที่มุมปากก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม บ้าจิง!! แล้วอย่างนี้ฉันจะหนีออกไปยังไงเนี้ย ดีโอ..ช่วยฉันด้วย
----------------30นาทีผ่านไป--------------
หลังจากที่นั่งคิดแผนที่จะหนีไปจากที่นี่อยู่นาน ในที่สุดฉันก็คิดออกแล้ว
"โอ๊ยยยยย........ปะ ปวดท้องงงงงงง" ฉันกลิ้งไปมาและร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด
"ไม่ต้องมาทำแอคติ้งเลยนะยัยแสบ มุขนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอกเฟ้ย" หมอนั่นพูดอย่างน่าตาเฉย หนอยยย...รู้จักยัยเค้กคนนี้น้อยไปซะแล้วววว!!!
"ฉันปวดจิงๆนะ ขอเข้าห้องน้ำหน่อยไม่ได้รึไง ขอร้องล่ะ ฉันปวดท้องจิงๆนะ สงสัยจะท้องเสียซะแล้วล่ะ โอ๊ยยยยย...."
"........." ทำเป็นเมินงั้นเรอะ!! อย่างนี้ต้องใช้ไม้ตายซะแล้ว หึหึ
"นะ..นั่นเทอจะทำอะไรน่ะ! ยัยบ้า" หมอนั่นรีบหันมาทันที เมื่อเห็นฉันทำท่าจะถอดกระโปรง
"ก็บอกแล้วไงว่าปวดอึ ถ้านายไม่ยอมให้เข้าห้องน้ำ ฉันก็จะปล่อยมันตรงนี้แหละ" ฉันบอกและทำท่าจะถอดกระโปรงอีกรอบ
"เอาจิงดิ" หมอนั่นมองอย่างเอือมๆ
"เออสิยะ"
"งั้นก็ได้! แต่ถ้าเทอคิดจะหนีละก็...เทอตายแน่!! เข้าใจมั้ย" สำเร็จ!! ฮ่าๆยังไงร้อยทั้งร้อยผู้ชายมันก็ต้องแพ้มารยาผู้หญิงอยู่ดีนั่นแหละนะ
"รู้แล้วน่าาา..รีบแก้มัดซะที" หมอนั่นเดินเข้าแก้มัดและปลดโซ่ที่ล่ามอยู่ข้อเท้าออก เอาล่ะ..จังหวะนี้ละ่นะ ย้ากกกกก......ลูกเตะพิฆาตไข่~~~
~~ตุ๊บ!!~~ ~~อ๊ากกกกกกกกกก........~~~~
ฉันเตะเข้าที่หว่างขาหมอนเต็มแรงจนเขาทรุดลงไปกับพื้น แล้วก็รีบวิ่งไปที่ประตูทันที
~~ตุ๊บ!~~ แต่ก่อนที่จะได้วิ่งออกไปฉันก็ชนเข้ากับใครบางคนที่ยืนอยู่น่าประตูซะก่อน
"แบคฮยอน!!" ฉันตะโกนออกมาด้วยความดีใจเมื่อเห็นแบคฮยอนยืนอยู่ตรงหน้า นายมาช่วยฉันใช่มั้ย? แบคฮยอน
"แกนี่มันไม่ได้เรื่องจิงๆเลยนะจื่อเทา แค่ผู้หญิงคนเดียวยังเอาไม่อยู่" ฉันมองหน้าแบคฮยอนอย่างงงๆ นี่..แบคฮยอนรู้จักหมอนี่ด้วยงั้นหรอ
"หุบปากไปเลย!!"
"เทอน่ะ มานี่!!" แบคฮยอนจับแขนฉันแล้วลากไปที่เตียง
"นะ นี่มันอะไรกัน? โอ๊ย!!" ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนแบคฮยอนเหวี้ยงลงบนเตียงอย่างแรง เขาเอาโซ่มาล่ามที่ข้อเท้าฉันไว้
"แบคฮยอน..นี่นายเป็นพวกเดียวกันกับหมอนั่นงั้นหรอ"
"........" แบคฮยอนไม่ตอบอะไร เพียงแต่มองมาด้วยสายตาเย็นชา มะ..ไม่จิงอะ
"ทะ..ทำไม?? ทำแบบนี้ทำไม" ฉันถามแล้วจ้องหน้าแบคฮยอน
"....." แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรเลย
"นายมัน...เลว เลวที่สุด!" ฉันก้มหน้าลงเพื่อซ้อนน้ำตาเอาไว้ ความรู้สึกโกรธ เสียใจ ผิดหวังมันถาโถมเข้ามาจนรู้สึกแน่นที่หน้าอก
"ทั้งที่ฉันอุตส่าห์ไว้ใจนายแท้ๆ แต่นายกลับทำแบบนี้..จำไว้เลยนะแบคฮยอน ว่าฉัน..เกลียดนาย ฉันเกลียดนาย!! ได้ยินรึป่าว ว่าฉันเกลียดนาย" ฉันตะโกนใส่แบคฮยอนทั้งน้ำตา
"หุบปาก" แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ทำไม!! ทนฟังไม่ได้รึไง ฉันมันโง่เองที่หลงเชื่อคนอย่างนายทั้งที่ดีโอก็เตือนฉันแล้วแท้ๆ แต่ฉันกลับไม่เชื่อเขา ฉันเลือกที่จะไว้ใจนาย แต่ฉันคิดผิด..นายมันเลว เลวที่สุด ฉันเกลียดคนอย่างนะ......"
~~เพี๊ยะ!!!~~ ใบหน้าของฉันสะบัดไปตามตบของแบคฮยอน ใบหน้าข้างที่โดนตบมันเจ็บจนรู้สึกชา แบคฮยอน.....
"ไอ้แบค นั่นมันผู้หญิงนะโว๊ย" นายจื่อเทารีบห้าม เมื่อเห็นแบคฮยอนกำลังเข้ามาบีบคอฉัน
"อึก......." ฉันพยามแกะมือแบคฮยอนออก เพราะรู้สึกว่าอากาศมันเริ่มจะหมดไปทุกที
"นี่..นาย..จะ..ฆ่า..ฉัน..จริงๆ..หรอ?" ฉันพูดเสียงแผ่ว และมองเข้าไปในดวงตาของแบคฮยอน เขาแสยะยิ้มที่มุมปากแล้วเพิ่มแรงบีบขึ้นอีก ดีโอ..ช่วยฉันด้วย ฉันยังไม่อยากตาย
"พอได้แล้วไอ้แบค ถ้ามึงฆ่ายัยนี่บอสเอามึงตายแน่" จื่อเทารีบเข้ามาดึงแบคฮยอนออกไป ทันทีที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระฉันก็รีบโกยเอาอากาศเข้าปอดทันที ส่วนแบคฮยอนก็เดินออกไปจากห้อง
"เป็นไงล่ะ ปากดีนักนะเกือบจะตายเพราะปากแล้วมั้ยล่ะ" นายจื่อเทาหันมาดุฉันแล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม
ณ ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านลู่หาน
" แล้วเราจะเอายังไงดี จะบุกเข้าไปคืนนี้เลยมั้ย" ชานยอลถามอีกเพื่อนอีกสามคนที่นั่งอยู่ด้วยกัน(ดีโอยังสลบอยู่เลย)
ไค: "มึงจะบ้ารึไง ขืนเข้าไปแบบไม่วางแผนก็ตายห่ากันหมดสิวะ"
ลู่หาน: "อืม กูเห็นด้วยนะ"
ชานยอล: "ก็กูเป็นห่วงว่าที่ภรรยากูนิ....
~~ตุ๊บ!~ โครมมมมมมมมม!!~~ ทันทีที่ชานยอลพูดจบก็มีฝ่าเท้าปริศนาถีบเข้ากลางหลังชานยอลเต็มๆ
"ใครผลักกูวะ!!" ชานยอลถามพลางมองไปที่ตัวต้นเหตุที่ยืนกอดอกทำหน้าเย็นชาอยู่
"ชานยอล มึงโดนตีนวะ " ไคพูดพลางปิดปากกลั้นขำจนไหล่สั่น
"ตื่นขึ้นมาก็หาเรื่องเลยนะมึง อยากมีเรื่องไง"
"..........." ดีโอไม่ตอบแต่มองด้วยสายตาเยือกเย็น และนั่นก็ทำให้ชานยอลชะงักไปเลย
"กูว่าแล้ว เป็นอย่างที่กูคิดจริงๆสินะ กูยอมแพ้มึงละกัน" ชานยอลพูดขึ้นมาลอยๆ ดีโอขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
"พูดอะไรของมึง?" ดีโอถามงงๆ เมื่อเห็นชานยอลมีสีหน้าปลงตกอย่างกับพระอรหันต์(พิมถูกมั้ย)
"เห้อ...นี่กูกำลังอกหักหรอเนี้ยยย..อ้ากกก ไม่อยากจะเชื่อ!!" ชานยอลขยี้หัวตัวเอง
"มึงจะยอมแพ้ก็เชิญแต่กูไม่ยอมเฟ้ย " ลู่หานพูดขึ้นแล้วก็เดินไปที่ตู้เย็น
"กูถามว่าพวกมึงพูดเรื่องอะไรกัน?!" ดีโอเองก็เริ่มโมโหขึ้นมาแล้ว
"ช่างพวกมันเถอะ เรามาวางแผนเรื่องจะบุกเข้าไปช่วยเค้กดีกว่านะ" ไคหันไปพูดกับดีโอ
ดีโอ: " อืม กูคิดว่าจะบุกเข้าไปคืนนี้เลย"
ลู่หาน: "แต่เราต้องวางแผนให้ดีก่อนนะ ขืนเข้าไปแบบนี้เราเสร็จพวกมันแน่"
ไค: "ใช่ อีกอย่าง...เราต้องรอคนของพ่อยัยเค้กด้วยนะ"
ดีโอ: "คนของคุณลุงหรอ"
ชานยอล: "คุนพ่อของเค้กโทรมาบอกว่าจะส่งนักล่าแวมไพร์มาช่วยอีกแรงอะ"
ดีโอ: "งั้นพวกมึงก็รอไปแล้วก็กัน กูจะล่วงหน้าไปก่อน"
คริส: "ใจเย็นน่าา...จนกว่าจะถึงคืนเดือนมืดพวกนั้นไม่ทำอันตรายยัยนั่นหรอก" คริสพูดขึ้นพลางวางหนังสือลง
"ทำไมล่ะ?" ลู่หานถาม
"พิธีบูชายันของพวกแวมไพร์จะจัดขึ้นได้เฉพาะคืนเดือนมืดเท่านั้น"
"นายนี่รู้เยอะจิงๆวะ" ชานยอลพูดอึ้งๆ
"แน่ล่ะ สมองแกกับฉันมันต่างกัน"
"อึก...." ชานยอลถึงกับพูดไม่ออกเมื่อโดนคริสแขวะบ้าง
"แต่กูเป็นห่วงยัยนั่น กูรอไม่ไหวแล้วว่ะ"
"กูเข้าใจ แต่ไปตอนนี้มึงอาจจะไม่รอดออกมาก็ได้นะ" ไคบอก
"กูไม่ยอมตายง่ายๆหรอก จนกว่าจะช่วยยัยนั่นออกมาได้"
"เห้อ.....ตกลงมึงจะไปให้ได้ใช่มั้ย" ไคถอนหายใจออกมา
"อืม" ดีโอตอบอย่างหนักแน่น
"งั้นกูก็จะไปด้วยละกัน พวกมึงล่ะ ว่าไง" ไคหันไปถามคนที่เหลือ
"เอาไงเอากันอยู่แล้ว" --->ลู่หาน
"อืม พวกเราไม่เคยทิ้งกันอยู่แล้ว^^" ---->ชานยอล
"อืม" คริสตอบสั้นๆแล้วอ่านหนังสือต่อ
"ขอบใจพวกมึงมากนะ" ดีโอพูดแล้วก็เดินขึ้นห้องไป
ฉันนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนตอนนี้ก็ปาเข้าไปตี 4 แล้ว ทำไมกันนะ? ทำไมฉันถึงได้ไปไว้ใจคนอย่างหมอนั่นกัน อ๊ากกกกกก!!! คิดแล้วก็เจ็บใจซะมัด ฉันกำลังดึงผมตัวเองคะ อย่างกะคนบ้าเลยแฮะ
"เป็นบ้าอะไรของเทอน่ะ?!" นายจื่อเทาที่นั่งอยู่ที่เดิมหันมาถาม
"เรื่องของฉัน!!"
"ฉันก็ไม่ได้อยากสนใจอะไรหรอกนะ แต่เห็นแล้วมันทุเรศว่ะ..เข้าใจป่ะ" หนอยยยย...นี่แกกล้าพูดกับสาวน้อยน่ารักแบบนี้งั้นเรอะ!
"อย่างนายมีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนั้นด้วยรึไง"
"เทอหมายความว่าไงฮะ ยัยอ้วน!! พูดให้มันดีๆนะ"
"เชอะ" ฉันสะบัดหน้าใส่หมอนั่น
"เทอนี่มัน..." นายจื่อเทาชี้หน้าฉันพลางกัดฟันกรอดๆ หึ!
~~~แอ๊ดดด~~~ปัง!!~~~~
เสียงเปิดประตูดังสนั่น เมื่อมองไปก็เจอแบคฮยอนยืนอยู่ ไอ้บ้าเอ้ย! ถ้าจะเปิดแรงขนาดนี้ก็พังเข้ามาเลยเหอะ
"แกใสหัวไปได้แล้ว ฉันจะเฝ้ายัยนี่เอง"
"แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันฟ่ะ!"
"ฉันไม่ได้สั่งแต่บอสสั่ง"
"เออ!!" นายจื่อเทากระแทกเสียงใส่แบคฮยอนแล้วก็เดินออกไป แต่เดี๋ยวนะ! ถ้าหมอนั่นไปฉันก้อต้องอยู่กับแบคฮยอนสองต่อสองอ่ะดิ ม่ายน๊าาาาาา.......ถ้าเกิดแบคฮยอนคิดจะฆ่าฉันขึ้นมาแล้วใครจะห้ามหมอนั่นล่ะ ม่ายยยยยยย.....!!!!!!
"อย่าไปนะ!" ฉันเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อของนายจื่อเทาเอาไว้
"อะ..อะไรของเทออีกล่ะยัยบ้า -///-"
"นายจะปล่อยให้ฉันอยู่กับหมอนั่นจิงๆหรอ?" ฉันกระซิบพลางส่งสายตาแบบลูกแมวน้อยไปให้จื่อเทา
"แล้วทำไมฉันต้องไม่อยากให้เทออยู่กับไอ้บ้านั่นด้วยล่ะ"
"นายก็เห็นนิ ว่าแบคฮยอนคิดจะฆ่าฉันน่ะ"
"แล้วไง? ไม่ใช่เรื่องของฉันนิ" แล้วนายจื่อเทาก็สะบัดมือฉันออกแล้วเดินออกจากห้องไป ตอนนี้ทั้งห้องถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ
"นะ...นายจะทำอะไรน่ะ!!"ฉันรีบถอยหนีทันทีเมื่อแบคฮยอนกำลังเดินเข้ามาไกล้
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอร้อง" ฉันพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวแต่แบคฮยอนก็ไม่สนใจ เขายื่นมือมาหาฉัน
"ไม่นะ! ><" ฉันหลับตาปี๋ เตรียมรอรับชะตากรรมของตัวเอง แต่กลับไม่รู้สึกว่าโดนบีบคอเลย
ที่รู้สึกได้ตอนนี้ก็คือ....สัมผัสเย็นๆที่แตะอยู่ที่แก้ม ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็นแบคฮยอนกำลังลูบแก้มบริเวณที่โดนเขาตบอยู่
"เจ็บมากรึป่าว? ขอโทดนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ดูเจ็บปวด แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกโล่งใจกันนะ?
"อือ ฮึก....ไม่ได้เปลี่ยนไปสินะ แบคฮยอนที่ฉันรู้จัก ฮึก...ไม้ได้หายไปสินะ" ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตาแล้วโผล่เข้ากอดแบคฮยอนทันที
"ขอโทดนะ ฉันขอโทด ทั้งที่สัญญาไว้แล้วแท้ๆ" แบคฮยอนกอดฉันตอบ เขาพูดขอโทดออกมาไม่ยอมหยุดเลย ส่วนฉันเองก็เอาแต่ร้องไห้อย่างหยุดไม่ได้เหมือนกัน
ขณะที่แบคฮยอนและเค้กกำลังกอดกันอยู่ ที่นอกระเบียงหน้าต่างก็มีอีกคนที่ยืนมองพวกเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวดเช่นกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น