ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
ตอนที่ 6
เช้าวันรุ่งขึ้น
ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอดีโอกำลังหลับอยู่ และเขากำลัง....กอดฉันอยู่!!! นายนี่มัน!!.....มัน....มัน....น่ารักดึแฮะ ฉันเอื้อมมือไปลูบหัวเขา แต่ก่อนที่มือฉันจะถูกปลายเส้นผมของเขา ดีโอที่กำลังหลับอยู่ก็ยกยิ้มที่มุมปาก และนั่นส่งผลให้ฉันรีบชักมือกลับทันที
"คิดจะลักหลับฉันรึไง หืม?" ดีโอถามแล้วก็พลิกตัวขึ้นมาคล่อมตัวฉันเอาไว้
"นะ..นายจะบ้ารึไง ฉันเนี้ยนะจะลักหลับนาย!!" ฉันรีบปฏิเสธพัลวันพลางหลบสายของดีโอที่มองอย่างกับจะกลืนฉันเข้าไปทั้งตัว
"งั้นหรอ? อืมมมม..." ดีโอพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะค่อยก้มหน้าลงมาจนตอนนี้ใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงหนึ่งเซนต์ด้วยซ้ำ นี้เขาคิดจะจูบฉันอีกงั้นหรอ! ไม่น๊าาาาา!! ถึงจะคิดแบบนั้นแต่ร่างกายของฉันกลับสั่งให้ฉันหลับตาลงรอรับสัมผัสจากเขาซะอย่างงั้น ดีโอก้มลงมาเรื่อยๆ จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของดีโอที่เป่ารดอยู่บนใบหน้า
" ~~ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!~~ ดีโอมึงหยุดเด๋วนี้นะโว๊ยยย!!!!" ก่อนที่ปากของเราจะได้สัมผัสก็มีเสียงโวยวายและเสียงทุบประตูกระจกตรงระเบียงดังขึ้นมาซะก่อน
"ชิส์!!" ดีโอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนเขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูระเบียง
"มีไรแต่เช้าวะ" ดีโอถามแล้วตีสีหน้าเย็นชาอย่างเคย ได้ข่าวว่าเมื่อกี้นายยังทำหน้าหื่นกามอยู่เลยนะ ตกลงนายเป็นคนยังไงกันแน่เนี้ย
"เมื่อกี้มึงจะทำอารายย..!!! คิดจะแอบเข้าถ้ำนางฟ้าของกูใช่ม้ายย..!! มึงอย่านะโว้ย!! คนนี้กุหวง" ชานยอลโวยวายใส่ดีโอที่เอาแต่ยืนตีหน้านิ่งมองอย่างเงียบๆ
"มึงวางใจเถอะ แบนเป็นไม้กระดานแบบนี้กูไม่มีอารมณ์ด้วยหรอก"
"ไม้กระดานงั้นหรอ!! หนอย...นี่มันดูถูกกันเกินไปแล้วนะ ไอ้เหลือกบ้า!!"
"แต่ก็ไม่ได้ดูผิดใช่มั้ยล่ะ" ดีโอหันมาทำหน้ากวนใส่ฉันก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
"ดีโอ!! นายจะหนีไปไหนมาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้น๊า! ไอ้บ้าาาา!!" ฉันตะโกนตามหลังดีโอและโยนหมอนใส่เขา แต่มันก็ไม่โดนเพราะนายนั่นเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
"- -*(สนใจตรูด้วยครับ ตรูก็อยู่ตรงนี้นะครับ)" ------>ชานยอล
ที่ห้องเรียน
ฉันกำลังนั่งหงุดหงิดสุดๆ เพราะอะไรน่ะหรอ......
"ดีโอฉันทำข้าวกล่องมาให้คุนด้วยนะ รับไปสิคะ" สาวลูกครึ่งผมทองพูดอย่างเขินอาย
"ขอบคุนครับ ^_^" นายดีโอตอบแล้วก็ส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ให้ยัยฝรั่งผมทองนั่นจนเทออายแทบจะม้วนตัวเป็นน็อตอยู่แล้ว น่าหมั่นใส้ชะมัด!
"คะ >//< ดีโอคะ เอ่อ..ถ้าไม่ว่าอะไรฉันขอไลน์คุนได้รึป่าวคะ"
"ได้สิครับ " แล้วยัยผมทองก็ยื่นโทรศัพท์ให้ดีโอ เขากดไอดีใส่ลงไปก่อนจะส่งคืนให้กับเทอ
"วันนี้ดีโอมันมาแปลกวะ" ลู่หานหันไปพูดกับชานยอลและไค
"ไม่ยักรู้นะ ว่าสเปคนายเป็นสาวฝรั่งผมทองอะ" ชานยอลหันมาแซวดีโอต่อ
"ฉันชอบแล้วมันแปลกหรอวะ ก็เทอทั้งสวย น่ารัก พูดจาอ่อนหวาน แถมยังดูมีอะไรๆกว่าคนบางคนตั้งเยอะ" ประโยคสุดท้ายเขาปรายตามองมาที่ฉัน
"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของเทอหะ!" ดีโอหันมาโวยใส่ฉันทันทีเมื่อโดนฉันเตะเข้าที่ขาแบบเต็มแรง
"........" ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กวนบาทาดีโอต่อไป
"เทอคิดจะกวนประสาทฉันรึไง! ยัยบา!!"
"......." ฉันยังคงเงียบต่อไป ทั้งที่ใจจริงอยากจะด่าหมอนั่นแทบตาย แต่ก็ทำไมได้
"อย่าโกรธดีโอมันเลยนะ ปกติมันก็เป็นคนปากเสียอย่างงี้แหละ"
"อ้าว ไอ้ชานทำไมมึงพูดงี้วะ" ดีโอหันลับไปทำหน้าดุใส่ชานยอล
"แม่งเรียกซะดูบ้านนอกเลย กูชื่อชานยอลเฟ้ย ชานยอล"
"ก็กูจะเรียกไอ้ชานมึงมีปัญหาไรวะ" คนพวกนี้มันอะไรกันเนี้ย
"งั้นกูก็จะเรียกมึงว่าไอ้คลองซู ไอ้คลองซู ไอ้คลองซู" ชานยอลทำหน้ากวน
"แล้วไง? ใครสนวะ"
"กูว่าพวกมึงเลิกเถียงกันเถอะ" เสียงไคแทรกขึ้นมา
"เออใช่ กูรำคาญว่ะ แม่ง!ไม่มีสมาธิเลย" ลู่หานเสริม
"แดกข้าวบ้านมึงต้องใช้สมาธิด้วยไงไอ้ลู่!" ชานยอลแขวะลู่หานที่นั่งกินข้าวอยู่
"เออสิวะ คนอย่างมึงไม่เข้าใจหรอก ดีโอ! ข้าวกล่องนั่นกูขอได้รึป่าว?" ลู่หานพูดกับชานยอลแล้วหันไปพูดกับดีโอต่อ
"อืม เอาไปสิ" ดีโอตอบเสียงเรียบแล้วก็ยื่นข้าวกล่องให้ลู่หาน
"ขอบใจ" ลู่หานตอบแล้วก็กินต่อ
"กระเพราะมึงเป็นหลุมดำรึไงวะ ไอ้นี่แม่งน่ากลัวว่ะ" ชานยอลมองลู่หานที่กำลังกินข้าวอยู่โดยไม่มีท่าทีว่าจะอิ่มเลย
"เห้อออ...." ฉันถอนหายใจออกมาแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างพลางคิดถึงใครบางคน แบคฮยอนตอนนี้นายอยู่ที่ไหนกันนะ ตั้งแต่เจอกันเมื่อวานเขาก็หายเงียบไปเลย บอกตามตรง..ฉันรู้สึกเป็นห่วงเขามากเลย ไม่รู้ทำไม ถ้าจะถามดีโอว่าแบคฮยอนติดต่อมาบ้างรึป่าวเขาคงจะยอมบอกหรอนะ เห้อ....นายอย่าหายไปเฉยๆแบบนี้สิ ฉันเป็นห่วงนะ รู้มั้ย?
"นักเรียนทุกคนฟังทางนี้!! " เสียงครูเคสดังขึ้นทำให้นักเรียนทุกคนต่างเงียบและหันไปมองที่ครูเคส
"ท่านผอ.ได้สั่งปิดโรงเรียนโดยไม่มีกำหนด หลังจากนี้ขอให้นักเรียนทุกคนไปเก็บของเตรียมตัวแยกย้ายกันกลับบ้าน ถ้าเก็บของเสร็จแล้วให้ออกไปเจอกันที่หน้าอาคารเรียน เข้าใจกันทุกคนแล้วใช่มั้ย?"
"ค่ะ/ครับ" นักเรียนตอบและแยกย้ายกันออกจากห้อง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย!? ทำไม่ถึงสั่งปิดเรียนกระทันหันแบบนี้ล่ะ
"ลู่หาน ชานยอล จงอิน คยองซู ธนัญธร พวกเธอไปพบผอ.ที่ห้องทำงานด้วยนะ" ครูเคสบอกก่อนจะรีบเดินออกไป
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?" ชานยอลพูดพลางเกาหัว
"จะไปรู้รึไง กูก็อยู่กะมึงเนี้ย" ลู่หานตอบกวนๆ แล้วพวกเราก็พากันมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของผอ.
ณ ที่ห้องทำงานของท่านผู้อำนวยการโรงเรียน
"มากันแล้วหรอ? นั่งก่อนสิ" ชายสูงอายุท่าทางน่าเกรงขามบอกเมื่อเห็นพวกเราเข้ามากันครบแล้ว
"เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอครับ ทำไมถึงสั่งปิดเรียนกะทันหันแบบนี้ล่ะ" ลู่หานถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด
"เมื่อคืนมีพวกแวมไพร์บุกเข้าไปในหอของนักเรียนเดย์คลาส และฆ่านักเรียนหญิงตายไปหนึ่งคน เธอชื่อ ซากุราชิ นีน่า" เมื่อได้ยินชื่อของนีน่าหัวใจของฉันก็หล่นวูบทันที ทะ...ทำไมต้องฆ่าเทอด้วย? เทอทำผิดอะไร? ทำไมต้องฆ่าเทอ? ฉันกำมือแน่นด้วยความโกรธ ดีโอยื่นมือมากุมมือฉันไว้แล้วบีบเบาๆ ความอบอุ่นของมือดีโอทำให้ฉันใจเย็นลงอย่างน่าประหลาด
"พวกมันคงคิดว่าสายเลือดบริสุทธิ์จะอยู่ที่นั่น" ชานยอลพูดขึ้น
"อืม เทอคือหนูเค้กลูกสาวของเซโรกับเบลล์สินะ" ท่านผอ.หันมาถามฉัน
"ใช่ค่ะ ท่านผอ.รู้จักพ่อกับแม่หนูด้วยหรอคะ?"
"อืม สนิทกันมากเลยล่ะ ว่าแต่..ไม่ต้องเรียกท่านผอ.หรอก เรียกว่าลุงก็ได้" ท่านผอ.ยิ้มอย่างอ่อนโยน
"เอ่อ....แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องอะไรกับหนูหรอคะ ทำไมถึงเรียกหนูมาล่ะ"
"นี่..พ่อกับแม่เทอยังไม่ได้บอกอะไรเทอเลยหรอ?"
"ไม่ได้บอกคะ" ฉันตอบ
"งั้นเดี๋ยวผมจะเป็นคนเล่าทุกอย่างให้เทอฟังเองครับ" ดีโอพูดขึ้น
"อืม งั้นก็ฝากด้วยละกันนะ"
"ครับ" นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ทุกอย่างมันดูซับซ้อนไปหมด
"แล้วที่เรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรหรอครับ" ไคถามขึ้น
"อ่อ ฉันจะมอบหมายงานให้พวกเทอช่วยคุมครองหนูเค้กจนกว่าทางการจะจับตัวเดมอนได้น่ะ"
"ครับ" ไคตอบพลางพยักหน้า
"งั้นพวกเทอก็แยกย้ายกันไปเก็บของเถอะ พวกเทอต้องย้ายไปอยู่บ้านที่ทางการเตรียมไว้ให้ ที่นั่นจะปลอดภัยที่สุด จะมีนักล่าแวมไพร์คอยเฝ้าอยู่ตลอด24ชั่วโมง"
"ครับ" พวกดีโอตอบแล้วโค้งตัวให้กับท่านผอ.ก่อนจะเดินออกไป
"ดีโอ" ฉันเรียกดีโอขณะที่กำลังเดินอยู่
"มีอะไร?" เขาหันมาถาม
"ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนได้มั้ย?" ฉันบิดตัวไปมา
"อั้นไว้ก่อน ถึงหอแล้วค่อยเข้า" เขาตอบเสียงเรียบ
"ไม่ได้! ถ้ารอให้ถึงหอ ฉันก็ฉี่ราดกันพอดีสิ" ฉันเถียง ก็มันปวดจริงๆนิ! เวลาเจอเรื่องเครียดหรือตื่นเต้นทีไรฉันก็จะเป็นแบบนี้ทุกที
"เห้อ....รีบไปรีบมาล่ะ" เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"เดี๋ยวไปเฝ้าหน้าประตูให้ก็ได้" ชานยอลพูดแล้วก็ทำหน้าเจ้าเล่ห์
"มึงหยุดเลย! มึงน่ะ อันตรายยิ่งกว่าพวกแวมไพร์ซะอีก" ---->ดีโอ
"ฉันไปละนะ" ฉันบอกแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที เมื่อทำธุระเสร็จก็ออกมาล้างมือ แต่จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลัง
"นี่ เทอน่ะ" ฉันหันไปมองด้วยความตกใจ แต่ก็พวกนั้นก็ฉีดอะไรบางอย่างเข้าที่หน้าฉันเต็มๆ ไม่นานฉันก็หมดสติไป
"แตะตัวมันไม่ได้เลย" แวมไพร์ตัวหนึ่งที่พยายามจะอุ้มร่างบางขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเทอมีสร้อยไม้กางเขนของดีโอคอยคุ้มคลองอยู่
"ทำไงดีวะ" แวมไพร์อีกตัวถามแล้วก็มองหน้ากันไปมา
"ให้ฉันช่วยมั้ย?" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เธอเดินออกมาจากห้องน้ำห้องท้ายสุด แวมไพร์สองตัวสองหน้ากันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
'ให้มันถอยสร้อยนังนี่ออก แล้วเราก็กินมันซะ'
"เอาสิ" แวมไพร์ตัวนึงบอก แล้วสาวผมทองก็เดินมานั่งลงและถอดสร้อยคอออกาจากร่างบางที่นอนแน่นิ่งอยู่
"พะ....พวกแกจะทำอะไรอะ!! ฉันเป็นคนช่วยพวกแกนะ!!" สาวลูกครึ่งผมทองโพลงออกมาด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆไอ้แวมไพร์เจ้าเล่ห์ได้ปัดสร้อยออกจากมือเทอ แล้วก็กระโจนเข้าใส่ทันที
"ฉันก็จะตอบแทนเทอด้วยการทำให้เทอเป็นเหมือนพวกฉันไง" พูดจบแวมไพร์ตัวนั้นก็แยกเขี้ยวเตรียมจะฝั่งลงบนซอกคอขาว
"มะ..ไม่นะ!!!!!!!" เทอตะโกนออกมา และร้องไห้จนตัวสั่นเทา
~~Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~~ เสียงโทรศัพท์ของแวมไพร์ตัวนั้นก็ดังขึ้น
"ใครมาขัดจังหวะตอนนี้วะ!" แวมไพร์ตัวนั้นสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียสุดๆ แต่พอมองไปที่โทรศัพท์เขาก็หน้าซีดลงทันที
" ครับบอท...ได้ตัวมันแล้วครับ....จะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ" แวมไพร์ตัวนั้นกดวางสายแล้วก็มองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่
"ถ้าแกเอาเรื่องนี้ไปบอกใครล่ะก็.....แกตาย!!" มันขู่เสร็จก็รีบเข้าไปอุ้มร่างบางที่นอนอยู่
"จะไปไหนก็ไป!!" แวมไพร์อีกตัวหันมาตวาดสาวผมทองจนเทอสะดุ้งเฮือก แล้วเทอก็วิ่งหนีไป
ทางด้านดีโอเมื่อเห็นว่านานแล้วร่างบางก็ยังไม่โผล่มาเขาจึงรีบเดินไปทีห้องน้ำทันที
~~ตุ๊บ~~ ขณะที่กำลังเดินทางห้องน้ำก็มีผู้หญิงคนนึงวิ่งมาชนเขาพอดี
"ขะ..ขอโทดคะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงดูลุกลี้ลุกลน
"ไม่เป็นไร " เขาตอบพลางมองหน้าผู้หญิงคนนั้น 'นั้นมันผู้หญิงที่ทำข้าวกล่องมาให้เรานิ' เขาเลือกที่จะไม่สนใจเทอแล้วรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำหญิงทันที
"ยัยนั่นดูแปลกๆนะ ว่ามั้ย" ชานยอลหันไปถามเพื่อน
"เออวะ" --->ลู่หาน เมื่อมาถึงห้องน้ำก็พบแต่ความว่างเปล่า ห้องน้ำทุกห้องไม่มีคนอยู่เลย
ดีโอเริ่มใช้จมูกดมหากลิ่นของร่างบางแต่ก็ไม่พบอะไรเลย ความรู้สึกเป็นห่วงเริ่มรุมเร้าเข้ามาจนดีโอแทบจะคลั่งอยู่แล้ว แต่เขาก็พยายามหลอกตัวเองว่าเทออาจแค่ล้อเล่น เทอแค่ไปซ่อนตัวเพราะอยากให้เขาเป็นห่วงแค่นั้น
"ดีโอ นี่มันสร้อยแกนิ" ดีโอหันขวับไปหาลู่หานทันที เมื่อเจอสร้อยที่เขาเคยให้ไว้กับร่างบางดีโอถึงกับหน้าซีด เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเทอจะถูกพวกแวมไพร์จับไป
"เรามาช้าไปแล้วล่ะ" เสียงไคพูดขึ้นทำเอาสติของดีโอขาดทันที เขาเป็นห่วงร่างบางจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว ทำไมนะ ทำไมเขาถึงไม่มาเป็นเพื่อนเทอ ทำไมเขาถึงปล่อยให้เทอมาเพียงลำพัง
มันเป็นความผิดของเขาเอง เพราะฉะนั้นเขาต้องไปช่วยเทอ ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป เมื่อคิดได้ดังนั้นดีโอก็พุ่งออกไปทันที แต่ชานยอลรั้งตัวเขาเอาไว้ซะก่อน
"มึงจะไปไหนดีโอ" ชานยอลถามและพยายามล็อคดีโอเอาไว้
"กูจะไปช่วยเค้ก! มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะไอ้ชาน!!" ดีโอตวาดดังลั่น และสะบัดตัวชานยอลออก
"ไปตอนนี้มึงก็ช่วยอะไรเค้กไม้ได้หรอก ดีไม่ดีมึงอาจจะไม่รอดออกมาเลยด้วยซ้ำ" ชานยอลบอก
"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง!! จะให้กูนั่งรอให้พวกมันฆ่าเค้กงั้นหรอ! กูทนไม่ได้หรอก ปล่อยกู!!"
"พูดไปมันก็ไม่ฟังหรอกไอ้ชาน" ไคพูดกับชานยอลแล้วเดินเข้ามาหาดีโอที่กำลังคลุ้มคลั่งอยู่
~~ปั๊ก!!~~
ไคใช้สันมือตีที่ท้ายทอยของดีโออย่างแรง จนดีโอสลบไป
"รุนแรงไปรึป่าววะ ดีโอมันเพื่อนเรานะโว้ย" ---->ลู่หาน
"แล้วมึงมีวิธีไหนที่ทำให้มันสงบลงได้มั้ยล่ะ?" ไคถามเสียงห้วน
"ไม่มี" ลู่หานตอบแบบหน้าตาเฉย
"งั้นมึงก็หุบปากไปเลย พามันไปหาพ่อไอ้ลู่ก่อน เราต้องให้พวกผู้ใหญ่ช่วย" ---->ไค
"อืม" ชานยอลพยักหน้าเข้าใจ แล้วพวกเขาก็ไปที่บ้านของพ่อลู่หานทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น