ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ฉันแค่รักเทอ
ตอนที่ 5 ฉันแค่รักเทอ
คาบเรียนสุดท้ายหมดไปพร้อมกับความอดทนของดีโอเขาลุกพรวดขึ้นจากโต๊ะเรียนจนชานยอลที่นั่งอยู่ไกล้ๆหันมามองอย่างงงๆ
"เปนไรของแกวะคยองซู ฉันเห็นแกเอาแต่นั่งถอนหายใจทั้งวันเลย เมนไม่มาไง"
"เรื่องของฉัน" พูดจบก็เดินออกไปทันที เขาไม่เข้าใจเลยทำไมยัยนั่นต้องหลบหน้าเขาด้วย หรือว่าจะเขินเขาเรื่องจูบ? ดีโอเดินมุ่งหน้าไปที่หอของเดย์คลาสทันที
ณ ที่ดาษฟ้าของหอพักเดย์คลาส
วันนี้ฉันโดดเรียนภาคบ่ายทั้งสามวิชาเลย เพราะอะไรน่ะหรอ เพราะไอ้บ้าดีโอน่ะสิก็ฉันเพิ่งจะจูบเขาไปฉันเลยไม่กล้าที่จะไปเจอหน้าหมอนนั่น ไม่รู้ว่าดีโอจะคิดยังไงด้วย บอกตามตรงว่ากลัว...กลัวว่าเราจะไม่เหมือนเดิมอีก ไหนจะแบคฮยอนอีก ทำไมแววตาของเขาถึงได้ดูเศร้าขนาดนั้น เขาเป็นแบบนั้นเพราะฉันหรอ? ฉันอยากเจอนายจัง...แบคฮยอน อยากอธิบายให้นายเข้าใจ ฉันไม่อยากเห็นนายเศร้าแบบนั้นเลย
"ใจร้ายจังนะ" เสียงของแบคฮยอนดังขึ้นข้างๆฉัน นายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน- -*
"ฉันน่ะหรอใจร้าย?" ฉันถามงงๆพลางชี้มือมาที่ตัวเอง
"ก็ใช่น่ะสิ เล่นจูบกับไอ้หมอนั่นต่อหน้าฉัน.."
"มะ มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ!!" พูดออกไปจนได้ นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี้ย
"หืม งั้นอะไรล่ะ? พูดมาสิ ฉันจะเชื่อเทอซักครั้งละกัน" แบคฮยอนพูดแล้วก็จ้องเข้ามาในดวงตาของฉันอย่างต้องการคำตอบ
"ฉันแค่..ไม่อยากให้เขากลายร่างต่อน่าคนทั้งโรงอาหารน่ะ เลยต้องทำแบบนั้น" อ๊ากกก...บ้าไปแล้ว ทำไมฉันต้องมานั่งอธิบายให้เขาฟังด้วยล่ะ
"เทอไม่ได้ชอบหมอนั่นหรอกหรอ"
"จะบ้าหรอ! ทำไมฉันต้องชอบหมอนั่นด้วยเล่า-//- แล้วอีกอย่างเราก็เป็นเพื่อนกันนะ"
"งั้นเองสินะ"
~~พรึ่บ!!~~
แบคฮยอนจับหัวฉันให้นอนลงไปบนตักของเขา นะ นี่มันอะไรกัน??
"เหนื่อยไม่ใช่หรอ จะหลับก็ได้นะ" แบคฮยอนพูดแล้วก็ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ ลมเย็นพัดผ่านมาอย่างแผ่วเบา ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆมาจากตัวเขาด้วย อ่า..ทำไมถึงรู้สึกง่วงขึ้นมาล่ะ หรือว่าฉันควรจะพักอย่างที่เขาบอกจิงๆ ฉันหลับตาลงความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกันทั้งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นมาเลยแท้ๆ รู้สึกผ่อนคลาย ปลอดภัย เหมือนกับตอนที่อยู่กับเขา.....' ดีโอ '
"ฉันรักเทอนะ " ร่างสูงกระซิบแผ่วเบาพลางใช้มือเกลี่ยปอยผมเทอออกเพื่อที่จะได้มองน่าเทอได้ชัดๆ ก่อนจะก้มลงไปประกบจูบเบาๆบนริมฝีปากเล็ก
"เทอเป็นคนที่ทำให้หัวใจฉันกลับมาเต้นอีกครั้งนะ รู้รึป่าว" เขาพูดกับเทอถึงแม้จะรู้ว่าเทอไม่มีวันได้ยินมันก็ตาม 'ฉันสัญญาว่าจะดูแลและปกป้องเทอด้วยชีวิตของฉัน ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นเหมือนในอดีตอีก ฉันสัญญา'
อีกด้านนึงในห้องของดีโอเขากำลังต่อยกระสอบทรายอย่างบ้าคลั่ง ประโยคนั่น ประโยคที่เขาเผลอไปได้ยินเพื่อน(คนที่เขารัก)พูดกับไอ้ผีดูดเลือดเฮงซวยนั่น ยังดังอยู่ในหัวเขาซ้ำๆ และนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดสุดๆ ใช่สิ เขามันแค่เพื่อนนิ!! เป็นได้แค่นี้สินะ ดีโอชกเข้าไปที่กระสอบทรายเต็มแรงจนกระสอบทรายทะลุ ทรายใหลออกมาเป็นทาง
"ฉันคงเป็นได้แค่นั้นใช่มั้ย...เค้ก??" เขาทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างคนหมดแรง
"เทอเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นสินะ แล้วไงหรอ? แต่ฉันแค่รักเทอเข้าใจมั้ยเค้ก? ว่าฉันรักเทอ....รักมาตั้งนานแล้วด้วย..."
ที่ห้องของแบคฮยอน
"บอสเรียกผมมามีอะไรหรอครับ" แบคฮยอนที่ถูกเรียกมาอย่างกะทันหัน รีบโค้งให้กับชายสูงวัยที่มีศักดิ์เป็นบอสของเขา
"พาตัวผู้หญิงคนนั้นมาให้ฉัน"
"หมายถึงยูราใช่รึป่าวครับ" แบคฮยอนถามเพื่อความแน่ใจเพราะผู้หญิงที่มาพัวพันกับเขามันเยอะซะจนเขาเองก็จำไม่ได้
"ฉันไม่ต้องการผู้หญิงสกปรกแบบนั้นหรอก แกก็รู้ว่าเทอคนนั้นเป็นใคร ผู้หญิงที่มีเลือดบริสุทธิ์"แบคฮยอนถึงกับหัวใจหล่นวูบเมื่อเขารู้ว่าบอสของเขาหมายถึงใคร ใช่แล้ว..ผู้หญิงคนนั้นคือเค้กนั้นเอง เขารู้ตั้งแต่ได้ลิ้มรสเลือดของเทอแล้ว รู้ว่าเทอคือสายเลือดบริสุทธิ์ เลือดของเทอสามารถทำให้แวมไพร์อย่างพวกเรากลับไปเป็นมนุษย์ได้อีกครั้ง และถ้าหากแวมไพร์ตนใดได้กินหัวใจของคนที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ก็จะมีพลังมากมายมหาศาลและเป็นอมตะอีกด้วย
"ว่าไงล่ะ แบคฮยอน แกจะพาเทอมาให้ฉันได้รึป่าว" บอสถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นแบคฮยอนเอาแต่ยืนเงียบ
"แต่ว่า...บอสครับ.."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น!!" ผู้เป็นบอสตวาดเสียงดังลั่นจนแบคฮยอนต้องก้มน่าลงต่ำเพื่อหลบสายตา
"ผม....ผมทำไม่ได้ครับ"
"ฉันเคยบอกแกแล้วใช่มั้ย ว่าความรักมันจะทำให้แกอ่อนแอ"
"ผมขอโทดครับ"
"ไม่เป็นรัย ฉันจะสั่งให้เทาไปจัดการแทนแกละกัน"
"บอสครับ ผมว่า..."ไม่ทันที่แบคฮยอนจะพูดจบเขาก็หมดสติไป
"หึ แกมันอ่อนแอเกินไป แบคฮยอน" บอสพูดด้วนน้ำเสียงเรียบเฉยก่อนจะหายตัวไป
Cake talk
"อืออ~~~~" ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอกับท้องฟ้าที่มืดสนิท ตายแล้ว!! นี่มันกี่โมงแล้วเนี้ยยย
แล้วแบคฮยอนล่ะหายไปไหนอ่ะ อย่าบอกนะว่าอีตาบ้านั่นทิ้งฉันให้หลับอยู่คนเดียวอ่ะ นายมันแย่จิงๆแบคฮยอน ฉันลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อสูทที่ตัวเองนอนหนุนอยู่ขึ้นมาดู กลิ่นน้ำหอมนี่มัน.....ดีโอ!
"ตื่นแล้วหรอ?" ฉันหันไปตามต้นเสียงก็เจอดีโอนั่งอยู่ไม่ไกลนัก
"นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ"
"สักพักแล้วอ่ะ" ทำไมหมอนี่ดูแปลกๆไปอ่ะ ปกติจะกวนประสาทตลอดไม่ใช่หรอ หรือว่าเขาจะโกรธฉันเรื่องที่ฉันจูบเขา
"นายยังโกดฉันอยู่หรอ...เรื่องนั้นน่ะ" ฉันถามและก้มน่าลง แต่จู่ๆดีโอก็ลุกขึ้นมาแล้วตัวมาบังฉันไว้
"มะ มีอะไร!" ฉันถามด้วยความตกใจ
"อยู่ข้างหลังฉันไว้นะ" ดีโอบอกแล้วก็มองไปรอบๆ เหมือนกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่
"มีพวกวูฟอยู่ด้วยสินะ" เสียงชายแปลกหน้าดังขึ้นก่อนเขาจะเดินออกมาจากความมืดพร้อมกับลูกน้องอีกสามคน
"แกเป็นใคร ต้องการอะไร" ดีโอถามเสียงเย็น ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดง
"ฉันเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก ถ้าแกยังรักชีวิตของแกล่ะก็ ส่งผู้หญิงคนนั้นมาซะ" ชายคนนั้นบอก ฉันหรอ?พวกนั้นจะต้องการตัวฉันไปทำไมกัน?
"เสียใจวะ เพราะฉันน่ะ...รักผู้หญิงคนนี้ยิ่งกว่าชีวิตฉันซะอีก! จำใส่สมองเน่าๆของพวกแกไว้ซะ!"
ดีโอตะโกนดังลั่น อะไรนะ? เมื่อกี้..เขาบอกว่ารักฉันหรอ?
"ยืนเฉยทำมั้ยจัดการมันสิว่ะ!!" ผู้ชายคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าหันไปตะโกนสั่งลูกน้องด้วยความโกรธ ลูกน้องของพวกแวมไพร์ทั้งสองวิ่งตรงเข้าใส่ดีโอทันที ส่วนดีโอก็กลายร่างเป็นหมาป่ากระโจนเข้าใส่แวมไพร์ทั้งสองตัวเช่นกัน แต่ว่า..สองรุม1มันไม่เอาเปรียบกัเกินไปหรอ
"ว่าไงจ้ะ สาวน้อย" นายแวมไพร์น่าแหลมหายวับมาโผล่ตรงน่าฉัน ทะ ทำไงดี?
"แกจะทำอะไร !! อย่าเข้ามานะ" ฉันรีบก้าวถอยหลังเมื่อไอ้แวมไพร์มันกำลังเดินเข้ามาหาฉัน
"ดีโอช่วยฉันด้วย!!" ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากดีโอ
"เค้ก!! บ้าเอ๊ย!!" ดีโอสบถออกมา เขาพยามสลัดพวกแวมไพร์ให้ออกจากตัวเขาแต่ก็ไม่เป็นผล
~~~~~อาวูววววววววววววววว~~~~~ ดีโอที่อยู่ในร่างหมาป่าส่งเสียงคำรามออกมา
"หมอนั้นช่วยเทอไม่ได้หรอก มากับฉันซะดีๆ"
"ฉันไม่ไป!! อย่าเข้ามานะไอ้แวมไพร์หมีแพนด้า!!!"
"มะ...เมื่อกี้เทอเรียกฉันว่าไงนะ!! ยัยผู้หญิงอ้วน" อร๊ายยย!! ไอ้บ้านี่ บังอาจมาว่าฉันอ้วนเรอะ!!
"ตายซะเถอะ! ไอ้ปากเสียยยย!!" ฉันตะโกนด้วยความโมโหสุดแล้วก็หยิบสเปรย์กระเทียมมาฉีดใส่หน้าหมอนั่นทันที
"ว๊าาาาากกกกกกกกกกกกกกกกกก นะ...นี่มันอะไรเนี้ย!! โอ๊ย แสบตาซะมัด! เทอทำอะไรฉัน?ยัยบ้าาาาาาาาา!!!" แวมไพร์หมีแพนด้าลงไปนอนกองอยู่แล้วก็กุมหน้าตัวเองร้องอวดครวญอย่างน่าสงสาร
"เค้กเทอไม่เป็นอะไรนะ" ดีโอที่คืนร่างแล้วเดินเข้ามาหาฉัน
"ฉันไม่เป็นไร แล้วนายล่ะ" ฉันถามพลางมองดีโอ เขามีแผลที่หน้านิดหน่อย
"ฉันก็ไม่เป็นรัย " ดีโอลูบหัวฉันเบาๆก่อนเขาจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้
"เอ่อ.....ฉันมาช้าไปรึป่าวนะ" เสียงชาลยอนดังขึ้น ฉันกับดีโอเลยรีบแยกออกจากกันทันที
"แล้วนายคิดว่าไง" ดีโอตอบพลางมองไปที่กองขี้เถ่าสองกอง(มันคือซากของแวมไพร์นั่นเอง)ส่วนไอ้แวมไพร์หมีแพนด้า..หายไปไหนก็ไม่รู้อ่ะ
"แค่สองคนเอง นายจะเรียกพวกฉันมาทำไมเนี้ย กำลังกินข้าวอยู่เลย" ลู่หานบ่น
"นายก็กินอยู่ตลอดเวลานั่นแหละไอ้ลู่" ไคแขวะ
"หุบปากเลยไอ้ดำ ฉันต้องใช้พลังงานเยอะโว้ย!!มึงไม่เข้าใจหรอก"
"ใช้ซั่มพวกผู้หญิงน่ะเรอะ เออๆกูเข้าใจ"
"มึงอย่าพูดต่อหน้าเค้กสิวะ กูเสียภาพพจหมด" ลู่หานพุ่งเข้าไปปิดปากไคไว้
"ฉันคิดว่าจะให้ยัยเค้กย้ายมาอยู่กับพวกเรานายจะว่ายังไง คริส?" ดีโอหันไปถามคริสที่กำลังอ่านหนังสืออยู่
"แล้วแต่นายละกัน"คริสตอบแล้วก็อ่านหนังสือต่อ
"เดี๋ยวนะ ทำไมฉันต้องย้ายไปอยู่กับพวกนายด้วยล่ะ!!" ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ
"เพราะเทอตกอยู่ในอันตรายไง ฉันว่าพวกนั้นมันต้องย้อนกลับหาเทออีกแน่"
"แต่ว่าที่บ้านของพวกเราไม่มีห้องว่างแล้วนะ" ไคพูดขึ้น
"เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเดี๋ยวฉันบอกให้พ่อสั่งคนมาต่อเติมให้ก็ได้ ระหว่างนั้นก็ให้เค้กมาอยู่ที่ห้องฉันไปก่อน" ลู่หาน
"ไม่ได้โว้ย!! เค้กต้องมานอนห้องฉัน"เสียงชาลยอลแทรกขึ้น แล้วลู่หานและชานยอลก็ทะเลาะกันไปมา
"ไปเหอะ เห้อ..กูล่ะเบื่อพวกบ้าผู้หญิงจิงๆ" ไคบ่นพลางมองไปที่เพื่อนสองคนที่กำลังไล่เตะกันอย่างบ้าคลั่ง
"มึงนั่นแหละ ตัวพ่อเลยไอ้ไค!!"ลู่หานและชานยอลหันมาตะโกนอย่างพร้อมเพียงกัน
"รีบกลับเถอะ ฉันหิวแล้ว" ดีโอหันมาบอกฉัน ส่วนคริสก็เดินไปที่ริมตึกก่อนจะกระโดดลงไปตามด้วยไค ลู่หานและชานยอล
"บันไดอยู่ทางนี้นะ พวกเขามองไม่รึไง" ฉันพูดเอือมๆ
"ไปเหอะ"พูดจบดีโอก็อุ้มฉันขึ้นในท่าเจ้าสาว
"นะ..นี่..นายจะทำอะไร! ปล่อยฉันลงนะ!!" ฉันร้องโวยวาย
"โดดบันจี้จัมกันเถอะ" พูดจบเขาก็พาฉันโดดลงไปทันที
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.....ฉันจะฆ่านายยยยยยย โด คยองซู!!!!!" ฉันหลับตาปี๋แล้วตะโกนดังลั่น
"นี่ ลืมตาได้แล้วยัยบ๊อง" ดีโอพูดยิ้มๆ นายคงสนุกมากสินะที่ได้แกล้งฉันน่ะT^T
"นายมันบ้า!! " ฉันด่าและทุบที่ไหล่ดีโออย่างบ้าคลั่ง
"โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ ยัยบ้า" ดีโอร้องโอดครวญ แค่ก็ยังอุ้มฉันอยู่เหมือนเดิม
"ฮื่อออ~~ ไอ้บ้านายไม่รู้หรือไงว่าฉันกลัวความสูง ฉันกลัว..ฉันกลัวจิงๆนะ" ฉันกอดคอดีโอแล้วก็ร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"เค้ก..อย่าร้องสิฉันขอโทษ" ดีโอพยายามปลอบอย่างเต็มที่
"ไม่ร้องนะครับ ไว้กลับถึงห้องจะทำสปาเก็ตตี้ของโปรดเทอให้กินนะ" ฉันชะงักทันที อีกแล้วสินะ เขาใช้ไม้นี้กับฉันอีกแล้ว น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางอบอุ่นแบบนี้ นายมันขี้โกงนิดีโอ นายทำฉันใจสั่นอีกแล้ว
"อื้อ" ฉันตอบพลางพยักหน้า แล้วดีโอก็รีบวิ่งตรงไปที่หอพักทันที เขาวิ่งมาที่ชั้นบนสุดของหอ ก่อนจะมาหยุดอยู่น่าประตูบานใหญ่ แล้วเขาก็วางฉันลง
"ที่นี่น่ะหรอ?" ฉันพูดอึ้งๆ นี่มันอะไรกันเนี้ย อย่างกับประตูคฤหาสน์น่ะ จู่ๆประตูบานใหญ่ก็เปิดออก ฉันยืนอ้าปากค้าง ทำไมที่นี่มันถึงได้หรูหราขนาดนี้นะ
"ยินดีต้อนรับนะครับ เค้ก" ลู่หานพูดแล้วก็ยิ้มอย่างหล่อ แล้วก็จูบบนมือฉัน1ที
"เอ่อ.....-//-" ฉันรีบชักมือกลับอย่างเขินๆ
"ห้องฉันอยู่ข้างบน ตามมาสิ" ดีโอบอกแล้วเดินนำน่าไป
"นี่ฉันต้องนอนห้องเดียวกับนายงั้นหรอ" เมื่อมาถึงห้องของดีโอฉันก็เริ่มหาเรื่องเขาทันที
"หรือเทอจะนอนกับกับไอ้ลู่ล่ะ?" เขาตอบเสียงเรียบ
"จะบ้าหรอ" ฉันตอบ พลางมองไปรอบๆห้อง ห้องดีโอดูเรียบๆแล้วสะอาดมากเลยอ่ะ
"ไปอาบน้ำซะ ตัวเทอเหม็นมากเลย รู้มั้ย" เขาบอกแล้วก็โยนเสื้อผ้ากับผ้าขนหนูมาให้
"ไม่เห็นต้องพูดขนาดนี้เลย" ฉันบ่นแล้วก็เดินไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จฉันก็ออกมาในชุดสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวยาวถึงเข่า ความจริงดีโอให้กางเกงนอนขายาวมาด้วยแต่ใครจะใส่กันล่ะ อากาศเมืองไทยร้อนจะตาย
"ทำไมไม่ใส่กางเกงที่ฉันให้" ดีโอถามทันทีที่ฉันก้าวขาออกจากห้องน้ำ กะแล้วว่านายต้องพูดแบบนี้
"ก็มันร้อนอะ"
"คิดจะยั่วไอ้พวกนั้นรึไง? ไปใส่กางเกงซะ!!"
"ฉันไม่ใส่ มันร้อน!! นายไม่เข้าใจรึไง"
"จะใส่เองหรือจะให้ฉันใส่ให้"
"ใส่ก็ได้!!" ฉันตอบแล้วก็เดินกระทืบเท้ากลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง
เวลา 4 ทุ่มนิดๆ หลังกินข้าวเสร็จฉันก็มานั่งเถียงกับดีโอเรื่องที่เขาเอาโทรศัพท์ของฉันไปใช้แล้วเอาโทรศัพของเขามาให้ฉันน่ะสิ แต่ไม่ว่าฉันจะคัดค้านยังไงก็ไม่เคยชนะเขาสักที เลยอารมณ์เสียแล้วรีบขึ้นมานอนไงล่ะ
~~แอ๊ดดดด~~ (มโนว่าเปนเสียงดีโอเปิดประตูแล้วกันนะคะ)
เมื่อได้ยินเสียงดีโอเปิดประตูเข้ามาฉันก็รีบนอนหันหลังแล้วเอาผ้าห่มมาคุมโปงทันที
"บอกให้ใส่กางเกงทำไมไม่ใส่ จะยั่วฉันรึไง" ทำไมฉันต้องใส่ด้วยย่ะ ในเมื่อฉันก็ใส่กางเกงขาสั่นอยู่อ่ะ
"จะไม่คุยใช่มั้ย ได้" สินเสียงของดีโอฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกำลังมุดเข้าในผ้าห่ม พอหันกลับมาก็เจอดีโอนอนอยู่
"ออกไปนะ!! นายไปนอนข้างล่างเลยไป๊!" ฉันตะโกนพร้อมกับพยายามผลักและถีบดีโอให้ออกไปห่างๆ แต่เขาดันรวบตัวฉันไว้ซะงั้น
"ปล่อยฉันนะดีโอ ปล่อยยย!!" ฉันพยามดิ้นแต่ก็ไม่หลุดซะที เหนื่อยแล้วนะโว๊ย!! ไอ้บ้าาาา~
--------------------------- 30 นาที ผ่านไป ------------------------------------
D.o talk
อยู่ๆยัยเค้กก็หยุดดิ้นแล้วนิ่งไป อย่าบอกนะว่าหลับ?
"เค้ก เค้ก นี่ ยัยบ้า!" ผมเรียกเทอเบาๆ แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ
"ฝันดีนะ ยัยบ๊องส์" ผมกระซิบเทอเบาๆ และหอมแก้มเทอไปหนึ่งฟอด ก่อนจะหลับไปเช่นกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น