D.O & Baekhyun x you

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 แวมไพร์

            


                                                        ตอนที่ 3 แวมไพร์

   

ช่วงพักกลางวันของนักเรียนเดย์คลาส.....
 
             

     การเรียนวันแรกของฉันผ่านไปได้ด้วยดีถึงจะมีงงๆบ้างแต่ก็ไม่ได้

เป็นปัญหาอะไร แล้วตอนนี้ฉันก็กำลังจะไปหาที่พักก้นหลังจากที่เดิ

ไปชื้อขนมปังกับนมเพื่อมากินเปนมื้อเที่ยง

 

"วันนี้เป็นไงบ้าง เรียนรู้เรื่องรึป่าวเค้ก?" นีน่าถามขณะที่กำลังเดินหาที่นั่งอยู่

 

"ก็..มีงงๆบ้างน่ะ แต่ก็โอเค^^" ฉันตอบและยิ้มให้นีน่า

~~กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด~~~~         เสียงกรี๊ดของสาวๆดังขึ้นจนฉันที่เดินอยู่รีบหันกลับไปมองตามแทบไม่ทัน  นั่นมันดีโอนิ? แล้วผู้ชายอีกคนเป็นใคร??

 

"ดีโอ!!" ฉันตะโกนเรียกพร้อมกับโบกมือทักทายเพื่อนรัก

~~ฟิ่ว.....~~ (เสียงดีโอเดินผ่านหน้าไป)

  

 และแล้ว..นายดีโอก็เดินผ่านฉันไปโดยไม่ชายตามองมาด้วยซ้ำ เหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลยงั้นแหละ  นี่นายกำลังเมินฉันหรอดีโอ!!

"เพื่อนแกหรอคยองซู" นายดำถามพลางมองมาที่ฉัน

" ป่าวอ่ะ ฉันไม่รู้จักเทอ"  ประโยคสุดท้ายของดีโอดังซ้ำไปซ้ำมาอยูในหัวของฉัน พร้อมกับเสียงซุบซิบนินทาต่างๆนาๆ

"เทอดูยัยนั่นดิ ช่างกล้าเนอะ"

"ใช่ๆ โดนดีโอเมินใส่ขนาดนั้นยังยืนจ้องหน้าเขาอยู่ได้"

"เป็นฉันคงขุดรูหนีไปแล้วอะ หน้าด้านจิงๆ"

  ~~ตุ๊บ!~~  ฉันโยนขนมปังใส่หน้าดีโอ แล้วก็รีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที  พอวิ่งมาได้สักพักก็มาเจอม้านั่งอยู่ริมทะเลสาบ

                 

      

       ในโรงเรียนมีที่แบบนี้ด้วยหรอ? แต่ช่างเถอะ เพราะตอนนี้ฉัน

ต้องการแค่ที่เงียบๆสำหรับการนั่งสงบสติอารมณ์เท่านั้น  ฉันไปนั่งที่

ม้านั่งพลางนึกถึงคำพูดของดีโอ  เขาทำแบบนี้ทำไม? หรือว่านาย

อายที่มีเพื่อนแบบฉัน? คำถามมากมายตีกันจนยุ่งเยิงไปหมด น้ำตาก็

ค่อยๆไหลออกมาอย่างกับต้องการระบายความรู้สึกเสียใจที่มันอัดอั้น

อยู่เต็มอก

 

"มาแอบร้องไห้อยู่ตรงนี้นี่เอง" เสียงปริศนาดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฉันต้องรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงทันที  

"!!!" แต่พอมองเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงแล้วฉันก็แทบจะลมจับ  T^T วันนี้ฉันยังซวยไม่พอใช่ไหม??

"ฉันไม่ได้ร้องไห้ย่ะ!!"

"ก็เห็นๆอยู่ว่าร้องอ่ะ นี่ไง..น้ำตายังเลอะแก้มเทออยู่เลย" หมอนั่นพูดก่อนจะเข้ามาจ้องหน้าฉันไกล้ๆ    แต่ว่า...มันไกล้ไปแล้วน๊าาา....><

"ฉันไม่ได้ร้อง! นี่นายมาทำอะไรตรงนี่อ่ะ จะตามมาดูดเลือดฉันรึไง" ฉันถามอย่างปลงๆ

"ก็นะ " เขาตอบสั้นๆ พลางอ้าปากโชว์เขี้ยวอันแหลมคมของเขา  คิดจะกินฉันงั้นหรอ เหอะ! ฝันไปเถอะย่ะ  ฉันรีบเอามือล้วงอะไร บางอย่างออกมาจากกระเป๋าสะพายรูปสติซใบโปรด

"นี่ไง กลัวใช่มั้ยล๊า?" ฉันยื่นกระเทียมแบบเปนพวงใส่หน้านายแวมไพร์หน้าหล่อ เขารีบถอยออกห่างฉันทันที  ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้า

"นี่เทอ..คิดว่าฉันจะกลัวกระเทียมของเทองั้นหรอ อุ๊บ.. ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เขาพูดแล้วก็กลั้นหัวเราะแต่กลั้นไม่อยู่

"ขำดีนักใช่มั้ย งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง" ฉันหยิบสเปรย์กระเทียมออกมาแล้วฉีดใส่หน้าหมอนั่นอย่างรวดเร็ว

"อ๊ากกกกกกก...นี่เทอเอาอะไรมาฉีดใส่ตาฉันเนี้ย!! โอ๊ย แสบๆๆๆ แหวะ เหม็นด้วย อี๋ๆๆ" 

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ สมน้ำน่า " ฉันนั่งขำกับท่าทางตีโพยตีพายของแวมไพร์ที่ปกติจะชอบเก๊กหน้าเย็นชาแต่ตอนนี้...หน้าตาเขาดูตลกจิงๆ

"ยัยบ้าเอ๊ย!! มั่วแต่หัวเราะอยู่นั่นแหละ หาน้ำมาให้ฉันเร็วเข้า!! ฉันจะตายอยู่แล้วเนี้ย!!"

"ไม่เอาอ่ะ ถ้าฉันช่วยนาย นายก็จะกินฉันน่ะสิ ใช่มั้ย?"

"ยัยบ้า! ถ้าฉันคิดจะกินเทอจิงๆเทอไม่รอดมาถึงตอนนี้หรอก ส่งน้ำมา!!" เขาบอกฉันที่ตอนนี้หยิบขวดน้ำมาเปิดฝาไว้เรียบร้อยแล้ว  ฉันควรจะเชื่อหมอนี่ดีรึป่าวนะ?

"แล้วฉันจะเชื่อใจนายได้ไง" ฉันถามออกไป

" ฉันสัญญาด้วยชีวิตของฉันว่าฉันจะไม่มีวันทำร้ายเทอ" น้ำเสียงที่ฟังดูจิงจังถูกส่งเข้ามาในหัวใจดวงน้อยๆ ของฉันส่งผลให้มันเริ่มเต้นแรงขึ้นมาเฉยๆ

"นายสัญญาแล้วนะ" ฉันบอกและตัดสินใจยื่นขวดน้ำไปให้เขา เขาเองก็รีบคว้าไปล้างหน้าทันที

  "หึ่ม!! ยัยตัวแสบ" นายนั่นพูดพร้อมกับเข้ามาล็อคแขนฉันไว้อย่างรวดเร็ว

"นายสัญญาแล้วมะใช่หรอ ว่าจะไม่ทำร้ายฉานอ่าT^T"  แง๊!! เหลือกกก..ช่วยเค้าด้วยยยยย
 

 เอ๊ะ! ฉันจะไปเรียกหาไอ้คนบ้าแบบนั้นทำไมกันนะ ต่อให้ฉันโดนฆ่าตายอยู่ตรงนี่เขาก็คงไม่มาสนใจหรอก

"โอ๊ะ ฉันพูดแบบนั้นหรอ ไม่เห็นจำได้เลย" ยังจะมาทำหน้าใสซื่ออีก

"ฉันเกลียดนาย T^T" 

~~พรึบ!!~~

"นะ..นายจะทำอะรายยย! ปล่อยฉันลงเด๋วนี้น๊า" ฉันร้องโวยวายทันทีเมื่อคนแปลกหน้าอุ้มฉันขึ้นพาดบ่าเหมือนแบกกระสอบข้าว

"ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า!! ไม่งั้นฉันจะตะโกนจิงๆด้วย!!" ฉันขู่พลางใช้มือทุบแผ่นหลังของหมอนั่นอย่างบ้าคลั่ง

"แล้วที่ทำอยู่มันไม่ใช่ตะโกนรึไง==^"  เออ นั่นสิเนอะ

"ไม่รู้แหละ ถ้านายไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย"

"ก็ร้องสิ ใครสนล่ะ" อ๊ากกก...ฉันจะฆ่านายยยย..ไอ้ผีดูดเลือดกวนประสาททท!!

"คะ...............เอ๋??" ความจริงกะจะตะโกนว่า'ใครก็ได้ช่วยด้วย' อะนะ แต่แค่กระพริบตาครั้งเดียวฉันก็มาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แล้วอะ

"ห้องฉันเองอ่ะ  อ่า..นี่เทอหนักเท่าไหร่กันเนี้ย ปวดแขนชิบ!!" เขาวางฉันลงบนโซฟาพลางบ่น

"พูดแบบนี้ นายจะหาว่าฉันอ้วนงั้นเรอะ!!"

"ก็นะ" พูดกวนยังไม่พอแถมยังมาทำหน้ากวนใส่อีก

"นายนี่มัน...หึ่ย!!" ฉันมองหน้าเขาพลางคิดหาคำด่า แต่ก็คิดไม่ออก

"ในตู้เย็นพอจะมีของกินอยู่อะ ไปหยิบเองละกัน ฉันจะไปอาบน้ำซะ

หน่อย" เขาบอกแล้วก็เดินจากไป ส่วนฉันก็เดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆ

 

        

     ว้าว..ห้องหมอนี่ก็สวยดีนะเนี่ย  ไปหาไรกินดีกว่า ฉันเดินเข้าไป

ในครัวแล้วก็หยิบขนมกับน้ำอัดลมออกมา เอ..แก้วอยู่ตรงไหนหว่า?? 

โอ๊ะ เจอแล้ว แต่ทำไมต้องเอาไปไว้ในที่สูงลิบลิ้วขนาดนั้นฟร่ะ ไม่

สงสารคนเตี้ยอย่างฉันบางรึไง

~ตุ๊บ~~เพล้งงง!!~~      

ขณะที่ฉันพยายามเขย่งตัวขึ้นเพื่อหยิบแก้ว แก้วใบนึงก็ได้หล่นมา

แตกกระจายเต็มพื้น แง๊>< ซวยแล้ว ถ้าอีตานั่นออกมาฉันต้องโดน

ฆ่าแน่ๆ รีบเก็บดีกว่า ทำลายหลักฐานทิ้งซะ หมอนั่นจะได้ไม่รู้ว่าฉัน

ทำแก้วราคาแสนแพงของเขาแตก  หุๆๆ

"โอ๊ย!!" ฉันร้องเสียงหลงทันทีเมื่อโดนเศษแก้วบาดที่นิ้วมือ ของเหลวสีแดงไหลออกมาและหยดลงเต็มพื้น

"ยัยบ้าเอ้ย!! ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้!" นายแวมไพร์รีบวิ่งเข้ามาหาฉันก็จะดึงมือฉันไป แล้วก็งับที่แผลของฉันทันที!!  

"ไอ้บ้า! นี่นายดูดเลือดฉันหรอ!! ปล่อยเด๋วนี้นะ ฉันไม่อยากกลายเป็นผีดูดเลือด หยุดเดี๋ยวนี้!!"ฉันร้องโวยวายและพยายามดึงนิ้วมือออกจากปากหมอนั่น

"ปล่อยมือฉันนะ!!!" ฉันรวบรวมเรียวแรงทั้งหมดดึงมือออกจากหมอนั่นอีกครั้ง ได้ผล..มือฉันเป็นอิสระแล้ว ฉันรีบวิ่งตรงไปที่ประตูห้องทันที แต่พอเปิดประตูห้องออกก็เจอชายร่างใหญ่สามคนยืนอยู่หน้าประตู และที่สำคัญ......สามคนนั้นไม่ใช่คน แต่เป็นผีดูดเลือด!!!!

 

  ที่ห้องของดีโอ หมาป่าหนุ่มทั้ง5ตน กำลังนั่งกินมื้อเที่ยงกันอยู่

"บ้าเอ้ย!! ทำไมชอบหาเรื่องจังวะ!!" ชายหนุ่มร่างเล็กสบถออกอย่างหงุดหงิดสุดๆ เมื่อเขาได้กลิ่นเลือดของใครบางคนลอยมาเตะจมูกเข้าอย่างจัง

"มีไรวะ?" ร่างสูงผิวสีเข้มถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กของเขากำลังจะลุกออกจากห้องไป

"ฉันจะไปที่หอSV" ดีโอตอบสั้นๆ

"งั้นพวกฉันไปด้วย" ชายผิวคล้ำบอก

"อืม" จากนั้นพวกเขาทั้งห้าคนก็มุ่งน่าไปที่หอของSVทันที

   

  'เค้ก..เทออย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ รอฉันก่อน ฉันกำลังจะไปช่วยเทอ'

                  

                    
         ( นี่คือหนุ่มๆ แก็งหมาป่า เจ้าคร๊า^^ฝากติดตามกันด้วยนะ)

   "วันนี้โชคดีจังวะ มีอาหารสวยๆหลงเข้ามาในนี้ด้วย"

"ไอ้เคมึงอย่าพูดให้เทอกลัวสิวะ ว่าแต่..จะกลับหอแล้วหรอจ้ะคนสวย ให้พี่ไปส่งมั้ย"

"......" ทำไงดี? เรียกนายนั่นให้มาช่วยดีมั้ยนะ แต่ว่า..หมอนั่นก็คิดจะกินฉันเหมือนกันนิ

"อย่ายุ่งกับเทอ! ยัยนี่เป็นของฉัน!" นายแวมไพร์ที่เพิ่งจะกินเลือดฉันไปหยกๆ เดินตามออกมาโอบฉันไว้อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสุดๆ

"เอาน่า..แบคฮยอนแบ่งๆกันหน่อยจะเป็นไรไป" 

"แกก็รูว่าฉันไม่ชอบแชร์อาหารกับใคร" อะ..อาหารหรอ!? ไอ้หมอนี่มาช่วยฉันเพราะกลัวจะโดนแย่งอาหารไปงั้นหรอ!! 

"ช่างเถอะน่าเค เราไปกันเถอะ" แวมไพร์ตัวถึกอีกตัวบอกกับเพื่อนของมัน 

"เออ ก็ได้วะ!!" คนที่ชื่อเคสบถออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินหนีไปในที่สุด

"ส่วนเทอ มานี่เลย" แบคฮยอนพูดเสียงดุก่อนจะลากฉันกลับเข้าไปในห้อง

"ปล่อยฉันเถอะ นายอย่ากินฉันเลยนะเลือดฉันไม่อร่อยหรอก ฉันเป็นโรคโลหิตจางด้วย มันไม่อร่อยหรอก จิงๆนะ"

"แผลเทอหายรึยัง" เขาเลือกที่จะไม่สนใจที่ฉันพูดแล้วถามคำถามกลับมาแทน ฉันเลยยกมือขึ้นมาดูปรากฏว่าแผลมันหายไปแล้ว มีก็แต่คราบเลือดติดอยู่นิดหน่อย

"เฮ้ย!! เป็นไปได้ไงอ่ะ" ฉันถามด้วยความแปลกใจ

"น้ำลายฉันมันจะช่วยให้แผลหายเร็วขึ้นน่ะ" เขาตอบน่านิ่ง

"แล้วฉันจะกลายเป็นแวมไพร์รึป่าว?นายดูดเลือดฉันไปแล้วนิ"

"ยัยบ้า!! ฉันแค่ดูดเลือดจากแผลเทอ ไม่ได้กัดเทอซะหน่อย" เขาบอกแล้วก็ดีดหน้าผากฉันไปหนึ่งที

"ฉันเจ็บนะ!!" ฉันร้องโอดครวญพลางส่งสายตาค้อนๆไปให้แบค

ฮยอน

"เจ็บแหละดี เทอจะได้ไม่ทำตัวแบบนี้อีก" เขาดุ

"แบบนี้น่ะ มันแบบไหนกันฮะ ฉันไปทำอะไรให้นายมิทราบ" ฉันตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน

"ก็แบบเมื่อกี้นั่นแหละ"

"เมื่อกี้ แล้วมันแบบไหนกันล่ะ พูดให้มันชัดๆนะ"

~~หมับ~~

 

แบคฮยอนดึงฉันเข้าไปกอดไว้ เขาค่อยๆกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเรื่อยๆอย่างกับกลัวว่าฉันจะหายไปไหนงั้นแหละ

"เทอรู้รึป่าวว่าถ้าฉันออกมาไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นอาจจะทำร้ายเทอก็ได้"

"......" ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ยืนนิ่งฟังเสียงหัวใจตัวเองที่มันกำลังเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอกให้ได้ แล้วหลังจากนั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งฉันและแบคฮยอน


~~Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr~~~~    

   

    และแล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นทำลายความเงียบของฉันกับแบค

ฮยอน ฉันรีบผละตัวออกแล้วรับโทรศัพท์ซึ่งตอนนี้กำลังโชว์ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยอยู่บนน่าจอ

[ย๊า!! ยัยบ้า เทออยู่ข้างบนใช่มั้ย!! อยู่กับใคร!! ไอ้หมอนั่นรึป่าว แล้ว

 ยังปลอดภัยดีใช่มั้ย ไอ้บ้านั่น มันไม่ได้ทำอะไรเทอใช่มั้ย เค้ก! 

  ตอบฉันเซ่!! ยัยบ้า!!]

"พูดไทยเถอะดีโอ ฉันฟังเกาหลีไม่รู้เรื่องนายก็รู้" 

[อะ..อืม เทออยู่ข้างบนใช่มั้ย ฉันได้กลิ่นเลือดของเทอ เทอไม่ได้

  เป็นอะไรใช่มั้ย] น้ำเสียงเขาเย็นลง

"อืม ฉันปลอดภัยดี แล้วเลือดที่นายได้กลิ่นน่ะ ฉันโดนเศษแก้ว

  บาดมือน่ะ"

[ให้ตายเถอะ ทำไมเทอถึงเซ่อขนาดนี้นะ]

"เออ ฉันมันเซ่อ ซุ่มซ่าม นายถึงไม่อยากมีคนแบบฉันเป็นเพื่อนใช่

 มั้ยล่ะ" ฉันก็น้อยใจเป็นนะ

[เอ่อ.....ฉัน....]

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ก็แค่นี้นะ ฉันจะลงไปเด๋วนี้แหละ"

[อะ..อืม ฉันจะรอที่หน้าหอนะ]

"ไม่ต้องหรอก นายกลับไปเถอะ แบคฮยอนเขาจะไปส่งฉัน"

[หึ...]  แล้วเขาก็วางสายไป

"จะกลับแล้วหรอ" แบคฮยอนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ถามขึ้น ไอ้ท่าทางแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ

"อืม ฉันต้องไปเรียนแล้ว"

"งั้นก็..ไปกันเถอะ" ยิ่งมองหมอนี่ก็ยิ่งรู้ว่า........โครตจะขี้เก๊กอ่ะ-_-   

     

     แล้วฉันก็เดินกลับห้องเรียนโดยมีแบคฮยอนเดินมาส่งถึงหน้าห้อง ไม่อยากพูดเลยว่าฉันโดนพวกผู้หญิงในโรงเรียนด่ามาตลอดทางอ่ะ เหอะ  หมอนี่ก็เป็นคนดังงั้นสินะ

"ตั้งใจเรียนนะ ฉันไปล่ะ  จุ๊บ~" หมอนั่นพูดแล้วก็ยื่นนิ้วมาแตะเบาๆที่ปากของฉัน

"อ๊ายยยยย!! นังนั่นมันเป็นใครกานน!! ทำไมท่านแบคยอนถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย ฉันจะฆ่าแก๊!!!!!!!"เสียงพวกสาวๆในห้องโวยวายกันใหญ่

">//<"  ทำบ้าอะไรของนายยยยยยย.... ฮื่ออ..หมดกันชีวิตนักเรียนที่แสนสงบสุขของช้านนนน
แบคฮยอนยักคิ้วกวนๆใส่ฉันก่อนจะเดินจากไป ไอ้บ้าาาาาาา..!!!!!

 

 ย้อนไปเมื่อ15นาทีก่อน

 "หึ" ดีโอหนุ่มร่างเล็กสบถออกมาอย่างไม่พอใจก่อนจะกดวางสายจากเพื่อนรักของเขา

"เป็นไรของแกน่ะ" ชานยอลถามเมื่อเห็นสีหน้าคนเป็นเพื่อนดูไม่พอใจนัก

"กลับกันเถอะ ยัยนั่นคงไม่ต้องการเราแล้วล่ะ"

"อะ..อืม" ชานยอลตอบแบบงงๆ เขาตามอารมณ์ของหมอนี่ไม่ทันจริงๆ

"แกยังไม่ชินอีกหรอชานยอล" ลู่หานพูดพลางตบไหล่ของชานยอลเมื่อดีโอเดินนำหน้าไปแล้ว

"นี่แหละนะ ความรัก" ไคพูดออกมาลอยๆ ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วก็เดินตามดีโอไป และคริสที่เดินถือหนังเล่มเล็กๆก็ตามไปติดๆ

"ไปเหอะ ฉันชักหิวอีกแล้วล่ะ เมื่อกี้ยังกินไม่อิ่มเลย" ลู่หานบอกแล้วก็เดินออกไปพร้อมชานยอล

"พวกแก ล่วงหน้าไปก่อนเลยนะ" ดีโอพูดขึ้น

"ทำไมอ่ะ นายจะไหนหรอ" ชานยอลถาม

"ฉันจะไปซื้อของกินเพิ่มน่ะ"

"เออ เผื่อฉันด้วยนะ" ลู่หาน

"อืม ไปล่ะ"  ดีโอตอบแล้วก็เดินแยกออกไป แต่จุดหมายของเขามันไม่ใช่มินิมาร์ทของโรงเรียนแต่เป็นตึกSVต่างหาก  ชายหนุ่มเดินไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ห่างจากหน้าตึกพอสมควร เขามองร่างเล็กๆของหญิงสาวที่เดินออกมาพร้อมกับชายร่างสูงน่าตาดี  ดีโอกำมือแน่นเพื่อสะกดกลั้นความโมโหเอาไว้ ถึงเขาจะไม่ชอบเวลาที่เพื่อนตัวเล็กของเขาอยู่กับไอ้หมอนี่ก็เถอะ  แต่ยังไงเขาก็ต้องตามมาดูให้แน่ใจว่าเทอปลอดภัยดี และไอ้หมอนั่นจะไม่ทำร้ายเทอระหว่างทาง  ดีโอยังคงตามดูทั้งสองคนอย่างเงียบๆจนมาถึงหน้าตึกเรียนของเดย์คลาส

"เป็นห่วงเขาทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ" เสียงๆนึงดังขึ้นจากด้านหลังดีโอทำให้เจ้าตัวสะดุ้งเฮือกทันที

"ช่างเถอะ ฉันแค่มาดูว่ายัยนั่นปลอดภัยรึป่าวก็แค่นั้น ไม่ได้เป็นห่วงอะไรหรอก"

"นายนี่มันปากไม่ตรงกับใจเลยนะ ระวังเหอะ ไอ้หมอนั่นจะคาบไปกินซะก่อน" เพื่อนตัวสูงบอก

"ช่างสิ ใครสนกันล่ะ"

"เฮ้อ..." ชานยอลถอนหายใจออกมา เขาล่ะเบื่อกับความดื้อรั้นของหมอนี่จริงๆ   ดีโอไม่ได้พูดอะไรแล้วเขาก็เดินกลับหอ โดยมีชานยอลเดินตามไปติดๆ