D.O & Baekhyun x you

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับของ Night class

   ...เวลาตี 2 ครึ่ง

        เสียงไวโอลีนอันแสนไพเราะดังเข้ามาในหู ทำให้ฉันต้องตื่นขึ้นมาอย่างจำใจ ใครมาเล่นไวโอลีนกันนะ? ดึกดื่นป่านนี้ ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อตามไปดูหน้าคนที่บังอาจมาปลุกฉันด้วยเสียงเพลงอันไพเราะแบบนี้

 

"อ่าา..หนาวชะมัด" ฉันบ่นพร้อมกอดตัวเองเอาไว้  โรงเรียนนี้ก็ดูหรูหราออกนะ แต่ทำไมไม่รู้จักติดไฟตรงทางเดินซะบ้าง รู้มั้ย.. ว่ามันวังเวง!!

 ฉันเดินตามเสียงไวโอลีนมาจนถึงดาษฟ้าของหอ  พอเปิดประตูเข้าไปก้เจอชายปริศนาคนนึงกำลังยืนสีไวโอลีนอยู่ ฉันพยายามเพ้งสายตามองคนตรงหน้าเพื่อที่จะได้รู้ว่าเขาเป็นใคร
 แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะตรงนั้นมันมืดมาก   เขาหยุดเล่น แล้วหันมาทางฉัน ก่อนจะเดินเข้ามาประชิดตัวฉันอย่างรวดเร็ว  เร็วซะจนเหมือน...หายตัวได้งั้นแหละ

 "หืม มนุษย์นี่น่า ออกมาเดินคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวผีดูดเลือดหรอ" เขาถามฉันที่เอาแต่จ้องหน้าเขาอย่างไม่วางตา  หมอนี่หล่อว่ะ><

 

"นายมาทำอะไรที่นี่หรอ นี่มันหอหญิงนะ แล้วเพลงที่นายเล่นเมื่อกี้ชื่อเพลงอะไรหรอ? ทำไมมันถึงดูเศร้าจังล่ะ?" ฉันยิ่งคำถามใส่ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า

    

     ' นี่เทอไม่ได้สนใจที่ฉันพูดไปเลยใช่มั้ยเนี้ย!!' ร่างสูงคิด

" ไม่ใช่เรื่องของเทอรีบกลับห้องไปซะ"  เขาบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา อะไรของหมอนี่กันอะ

 

" ฉันยังไม่อยากกลับนิ นายจะทำมั้ยฮะ" ฉันทำหน้ากวนใส่เขา

 

"งั้นหรอ หึหึ" สิ้นเสียงหัวเราะที่แสนน่าขนลุก ผู้ชายตรงน่าฉันเขาก็แยกเขี้ยวอันแหลมคมใส่หน้าฉันทันที  ตาเขากลายเป็นสีแดง 

แถมยังมีเขี้ยวและเล็บงอกออกมา   

       'วะ..แวมไพร์!!!'
         
                 

                              
 
 

  " ฉันเตือนเทอแล้วนะ ในเมื่อเทอไม่ฟังก็จงเป็นอาหารของฉันซะเถอะ" เขาพูดเสียงเรียบก่อนจะค่อยๆก้มน่าลงมาที่ซอกคอของฉัน

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด..." ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียง นี่ฉันต้องตายจิงๆหรอ ทำไมร่างกายมันถึงขยับไม่ได้เลยล่ะ ฉันหลับตาลงเตรียมตัวรับความเจ็บปวด และความตายอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

"ฮื่อออ...." มีเพียงร้องไห้และน้ำตาเท่านั้นที่จะช่วยแบ่งเบาความกลัวนี้ได้ ถึงแม้จะน้อยนิดก็ตาม


  

     อีกด้านนึง ณ ที่ห้องเรียนของกลุ่ม SW

 

  "ยัยบ้าเอ้ย!!!" หนุ่มร่างเล็กสบถออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะวิ่ง

พรวดออกจากห้องเรียนไปโดยไม่สนใจครูหนุ่มที่กำลังสอนอยู่เลย

สักนิด   เขารีบวิ่งไปที่หอหญิงทันทีก่อนจะออกแรงกระโดดขึ้นไปยัง

ดาษฟ้า ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มแทบคลั้ง เขากำมัดแน่น 

ก่อนจะกระโจนเข้าใสไอ้แวมไพร์เฮงซวยที่บังอาจทำให้เพื่อนรักของ

เขาต้องร้องไห้ ส่งผลให้แวมไพร์หนุ่มหล่อกระเด็นไปไกลหลายเมตร

 

"นะ..นี่มันอะไรกัน??" ร่างบางพูดกับตัวเบาๆด้วยความสับสน เมื่อจู่ๆ

บุคคลที่มาใหม่ได้กลายร่างเป็นหมาป่าตัวใหญ่ดูน่ากลัว  ร่างบางรีบ

เช็ดน้ำตาออกให้หมดเพื่อจะได้มอง'ตัวประหลาด' สองตัวที่อยู่ตรงน่า

ได้ชัดขึ้น

 

"หึ พวกวูฟสินะ เสียใจด้วยวันนี้ฉันไม่ได้คิดจะมาสู้กับพวกแกหรอก

นะ เพราะงั้น..ฉันไปล่ะ" พูดจบ ร่างสูงที่พึ่งโดนซัดจนกระเด็นก็หาย

วับเข้าไปในความมืด

 

"นายเปนใคร?" ฉันถามหมาป่าสีน้ำตาลตัวสูงใหญ่ที่อยู่ตรงน่า มันเดินเข้ามาหยุดตรงน่าฉัน  ก่อนจะคืนร่างเป็นคน

 

"นาย...O.O" ฉันถึงกับอึ้งไปทันทีเมื่อหมาป่าที่เพิ่งช่วยชีวิตฉันเมื่อกี้ คือผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยที่สุดและเป็น'เพื่อน' ที่ฉันรักที่สุดด้วย

 

"ฉันขอโทดที่ปิดบังเทอ  ฉันกลัวว่าเทอ..จะเกลียดและกลัวฉัน" ดีโอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

 

"....."  ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากฉัน ฉันมองดีโอด้วยสายตาที่..ผิดหวัง เสียใจ เสียใจที่เขาไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับฉัน  

  'ไหนนายบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ? ดีโอ'

 

" ฉันขอโทดนะเค้ก เทอพูดอะไรบ้างสิ จะด่าฉันก็ได้ แต่อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้เลย" ดีโอตะคลอกและเขย่าตัวฉัน ก่อนเขาจะเอาหน้ามาซบลงที่ไหล่ฉัน  แล้ว.....

 

"นาย...ร้องไห้??" ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอึ้งๆเมื่อรู้ว่าดีโอกำลังร้องไห้ ทำไมล่ะ? ดีโอ นายไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ง่ายๆแบบนี้เลยนะ หรือว่า..เขาจะรู้สึกผิดจิงๆ

 

"ฉันขอโทด ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทดให้ฉันนะ" เขาบอกแล้วก็เปลี่ยนมาเป็นกอดฉันไว้แทน

 

"อืม แต่นายอย่าโกหกฉันอีกนะ" ฉันบอกแล้วก็กอดดีโอตอบ ความกลัว ความโกรธสลายหายไปหมด เพียงแค่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

               

                       
(ดีโอ: หมาป่าหนุ่มสุดหล่อ "ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเทอได้เด็ดขาด!!)

 

"ฉันว่าเทอกลับห้องดีกว่านะ อยู่ที่นี่มันอันตราย" ดีโอคลายอ้อมกอดออก

 

 "อันตรายอะไรอีกอ่ะ ผีดูดเลือดมันก็ไปแล้วไม่ใช่หรอ? เอ๊ะ! หรือว่านายก็คิดจะกินฉันเหมือนกันงั้นหรอ!!" ฉันพูดพลางถอยออกห่างจากดีโอ

 "ยัยบ้าเอ้ย-_- พูดไม่ดูตัวเองเลยนะ ซกมกอย่างเทอใครจะไปกินลง" เขาพูดแล้วก็มองฉันด้วยสายตาแบบรังเกียจสุดๆ   หนอย...ไอ้เหลือก!!เอาใหญ่เลยนะยะ

 

"ฉันไม่ได้ซกมกนะโว๊ย!! ฉันอาบวันละ2ครั้งเชียวนะยะ แล้วก็ฉีดน้ำหอมทุกครั้งด้วย เห็นมะฉันไม่ได้ซกมกซะหน่อยนะ ไอ้เหลือกกกกก!!!!"  ฉันตะโกนคำว่าไอ้เหลือกใส่หน้าดีโอแบบเต็มๆ
ก่อนจะรีบวิ่งกลับห้องด้วยความเร็วแสง(?)   แหม..ขืนอยู่ฉันก็โดนนายดีโอรัดคอตายพอดีสิ

 และแล้วฉันก็มาถึงห้องโดยสวัสดิภาพ นีน่ายังหลับอยู่เลยอะ นางหลับลึกจิงๆ-_-  เมื่อถึงห้องฉันก็คิดว่าจะหลับต่ออะนะ แต่ทำยังไงมันก็นอนไม่หลับซักทีเลยได้แต่พลิกตัวไปมาด้วยอารมหงุดหงิด

    Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr       ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ก็มีคนโทรเข้ามา และเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้ผู้ชายที่เพิ่งแยกกับฉันเมื่อกี้ไงล่ะ  เขาคงไม่ได้โทรมาด่าหรอกใช้มั้ยT^T ตอนหมอนั่นโกรธ

ก็น่ากลัวเหมือนกันนะ

 

"ฮัลโหลมีไรอะ โทรมาทำไม? ฉันจะนอนแล้ว"

 

[ไม่ต้องมาโกหกเลย ฉันรู้..ว่าเทอนอนไม่หลับ]

 

"อย่าทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย" ฉันพูดแล้วก็เบ้ปาก  แต่มันก็จิงของนาย

  นั่นแหละนะ ฮิฮิ

 

[ฉันรู้ก็ละกัน]

 

"ดีโอนายจะไม่เล่าอะไรให้ฉันฟังหน่อยหรอ อย่างเรื่องของนายแล้วก็

 เรื่องผู้ชายคนนั้นน่ะ"

 

[ฉันกะแล้วว่าเทอต้องถาม งั้นฉันจะบอกให้ฟังแบบสั้นๆแล้วกัน 

 กลุ่มSW คือ special wolf ส่วนSV คือ special vampire]

 

"งั้นหรอ แล้วนายกลายเป็นwolfตั้งแต่เมื่อไหร่?"

 

[ตอนอายุครบ15ปีน่ะ..]

 

"เพราะแบบนี้ใช่มั้ย? นายถึงต้องย้ายโรงเรียนน่ะ"

 

[อืม   เห้ย!!คยองซูมันคุยกับผู้หญิงว่ะ] มีเสียงผู้ชายคนนึงดังเข้ามา

 ในสาย สงสัยคงเปนเพื่อนหมอนั่นแหงเลย

 [หวัดดีคร้าบ ผมชื่อชาลยอนนะค้าบ ตัวเองชื่อเค้กใช่ป่ะ? เค้าชอบตัวเองนะคับ เค้าเห็นตัวเองในรูปแล้วน่ารักมากเลยล่ะ]  ตอนแรกก็งงๆอะนะ แต่พอได้ยินคำว่าน่ารักสติสตังฉันก็หลุดลอยออกไปทันที

 "ชาลยอนนายนี่ตาถึงจังนะ^//^" ฉันพูดเขินๆ

 [หลงตัวเอง] แต่เสียงที่ตอบกลับมา กลับไม่ใช่ชาลยอนซะงั้น

 "ฉันเนี้ยนะ!หลงตัวเอง เหอะ แต่ใครๆเขาก็บอกว่าฉันน่ารักกันทั้งนั้นเลยนะ จะมีก็แต่นายนี่แหละที่ว่าฉันไม่น่ารักอ่ะ นายมันตาถั่วจิงๆ แล้วนายจะเสียใจที่มองไม่เห็นความน่ารักของฉัน"

 

[ฉันว่าพวกที่มองเทอน่ารักน่ะ น่าจะเสียใจมากกว่านะ]

 

"เออ!! ฉันจะคอยดู นายอย่ามาหลงรักฉันล่ะกัน ไอ้เหลือกปากเสีย" พูดจบฉันก็รีบตัดสายทิ้งทันที ไอ้บ้าดีโอ นายทำฉันอารมเสียได้ทุกทีสิน่าาา......

        

        หนุ่มร่างเล็กเก็บโทรศัพเข้ากระเป๋ากางเกง พลางยิ้มกว้างจน

ปากกลายเป็นรูปหัวใจ

 

"หึ ยัยบ๊องเอ้ย..ฉันน่ะ หลงรักเทอมาตั้งนานแล้วล่ะ รู้ไว้ซะด้วย" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

 "คยองซูทำไมนายดูมีความสุขจังวะ" หนุ่มหน้าหวานถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักกำลังนั่งยิ้มน้อยยิมใหญ่อยู่คนเดียว

 "เรื่องของฉัน" เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะล่วงโทรศัพขึ้นมาแล้วพิมข้อความส่งไปให้ใครบางคนที่ปานนี่คงกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่แน่ๆ

 D.o: ฝันดีนะ ยัยคนหลงตัวเอง

Cake za: ไอ้เหลือกบ้าาาาาา...!!!!

  

     ชายหนุ่มอ่านข้อความี่ตอบกลับมาแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข มันนานมากนะที่ฉันไม่ได้แกล้งเทอแบบนี้ ถึงการที่ให้เทอมาอยู่ที่นี่มันจะอันตรายก็เถอะ 'แต่ฉันจะปกป้องเทอเองนะ'

                 
              (นี่คือโฉมหน้านางเอกของเรานะคร๊าาา....ช่วยเม้นหน่อยยยยยยยยT^T)