ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความวุ่นวาย 2 100%
ตอนที่ 10 ความวุ่นวาย 2
เช้าวันต่อมา.....
ณ ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านพัก เหล่าหนุ่มๆแก๊งหมาป่าต่างมารวมกันที่นี่
" ดีโอ เค้กเป็นไงบ้างวะ" ชานยอลถามดีโอที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่หลังเคาน์เตอร์
" ทำไมมึงต้องมาถามกูด้วยอะ "
" อ้าวไอ้นี่..ถ้ามึงไม่ห้ามไม่ให้ใครเข้าไปกวนเค้กละก็นะ กูคงไม่มาถามมึงให้เมื่อยหรอก"
"........." ดีโอไม่ตอบอะไร
" เห้ย กูเป็นห่วงว่าที่....เอ่อ..กูหมายถึงกูเป็นห่วงเค้กน่ะ 55 " ชานยอลหัวเราะแห้งๆ เมื่อเจอ
สายตาอาฆาตจากดีโอ
" ยัยนั่นไม่ไรแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก" ดีโอตอบพลางวางจานสปาเก็ตตี้ลงบนเคาน์เตอร์
"ดีโอ ทำไมมีแค่จานเดียวอะ กูก็หิวเหมือนกันนะ" ลู่หานมองจานสปาเก็ตตี้ด้วยสายตาละห้อย
" ทำกินเองสิ "
" ชิ โทรสั่งมากินเองก็ได้ฟ่ะ " ก่อนที่ลู่หานจะเดินออกไป ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา
"ให้ตายเถอะ ป๊านะป๊า ให้เจ๊ของผมมาอยู่ที่แบบนี้ได้ยังไงกันเนี้ย "
"มีแต่พวกสัตว์ป่าเต็มไปหมด ไม่ไหวๆ" ชายหนุ่มผู้มาใหม่พูดพลางส่ายหัว
"........(พูดแบบนี้มึงคงเบื่อชีวิตตัวเองแล้วสินะไอ้หนู
) " ------>ลู่หาน
) " ------>ลู่หาน" หืม...นายนี่สวยเหมือนผู้หญิงเลยนะ ไม่น่าเป็นผู้ชายเลย"
" ~พรืดด~ " ชานยอลกลั้นขำจนตัวสั่น
" พูดแบบนี้มึงมาต่อยกับกูเลยมั้ย ไอ้บ้านี่!! " ลู่หานพูดพลางชู้กำปั้นใส่ชายหนุ่มตรงหน้า
" ผมไม่ชอบต่อยผู้หญิงอะ อ่อ แล้วก็ผู้ชายที่เหมือนผู้หญิงอย่างกับแกะด้วย ^^ "
" อะ...ไอ้เ-ี้ยนี่ !! มึงเข้ามาเลย ถ้ากูไม่ได้ฆ่ามึงวันนี้กูต้องอกแตกตายแน่!! " ลู่หานโกรธจัด และพุ่ง
เข้าใส่ชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว แต่ชายหนุ่นคนนั้นก็หลบได้ เขาทั้งสองมือจับหน้าของลู่หานไว้
ก่อนจะ........
~~จุ๊บ ~~ จูบที่ปากของลู่หาน
" 
" สีหน้าของชานยอล ไค
" สีหน้าของชานยอล ไค " .......... " ดีโอ คริส
" วะ ว๊าากกกกกก....ไอ้บ้าเอ้ย!!! กูจะฆ่ามึง!! กูจะฆ่ามึงงงงงงงง !!! " หลังจากได้สติลู่หานก็
สติแตกทันที จนไคที่อยู่ไกล้ๆ(เพิ่งหายเงิบเช่นกัน)ต้องเข้าไปล็อคตัวเอาไว้
" ปล่อยกู!! กูจะฆ่ามานน.. กูต้องฆ่ามันให้ด้ายยยยย!!! " ลู่หานพยายามสะลัดไคออก แต่ก็ไม่เป็นผล
" ใจเย็นสิวะ มึงจะโวยวายไปมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ"
" ใจเย็นเรอะ มึงลองมาโดนผู้ชายจูบดูมั้ยละ มึงจะใจเย็นได้รึป่าว"
" ได้สิ กูไม่ฆ่ามันหรอก แต่กูจะค่อยๆทรมานมันให้มันตายอย่างช้าๆและเจ็บปวดที่สุด "
"(เ-ี่ยไค!! มึงหนักกว่ากูอีกนะ) " ลู่หานคิด
cake talk
" เสียงดังอะไรกันแต่เช้าอะ ?" ฉันเดินงัวเงียลงมาข้างล่างเพราะได้ยินเสียงลู่หานร้องโวยวาย
"เจ้!! เจ้ของผม ผมคิดถึงเจ้สุดๆเลย " ผู้ชายผมสีขาววิ่งเข้ามากอดฉัน แถมยังเรียกเจ้ๆๆไม่ยอมหยุด
"อะ ไอ้หมอนี่ใครอะ? มากอดฉันทำไม ออกไปนะ!! " ฉันตกใจพยายามผลักหมอนั่นออก
" ไอ้บ้าเอ้ย! นี่แกคิดจะทำอะไรฟ่ะ ออกมาห่างเค้กนะโว๊ย!! ไอ้ไคปล่อยกูซะทีเซ่!!"
" ถอยออกไปซะ เซฮุน" ดีโอเดินมากั้นระหว่างฉันกับเซฮุน ห๊ะ!? เซฮุน? ไอ้ผู้ชายที่ท่าทางเหมือน
พวกมาเฟียเนี้ยนะ!! คือเซฮุน
"เป็นไปไม่ได้อะ" ฉันมองผู้ชายผมขาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วอุทานออกมา
" นี่เจ้จำผมไม่ได้งั้นหรอ ผมเสียใจนะ " ผู้ชายที่บอกว่าตัวเองคือเซฮุนทำหน้าเศร้าแล้วเดินเข้ามาไกล้
แต่ดีโอก็ขยับมาขวางไว้อีก
" ถึงจะเป็นแก ฉันก็ไม่ยกเจ้ให้หรอกนะ" เซฮุนหันไปทำตาเขียวใส่ดีโอที่ยืนขวางอยู่
"นายคือเซฮุนจริงๆหรอ ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ" ฉันถาม ไม่นะ!! นางฟ้าตัวน้อยๆของพี่T^T
" เพราะผมจะต้องแข็งแกร่งขึ้นไงล่ะ ตอนนี้ผมก็โตแล้วด้วย ผมสามารถดูแลเจ้ได้แล้วนะ ^^"
" เอ่อ...ขอบใจนะ "
"งั้นเจ้ก็ไปเก็บของ แล้วไปอยู่กลับผมเถอะ เจ้ไม่ต้องให้พวกสัตว์ป่านั้นคุ้มครองอีกแล้วล่ะ
เพราะผมจะปกป้องเจ้เอง "
"ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!! แกไม่รู้รึไงว่าถ้าให้เค้กออกไปข้างนอกมันจะอันตรายแค่ไหนน่ะ" ชานยอลลุกขึ้นมา
โวยบ้าง เอิ่ม....ฉันจะทำไงดีเนี้ย ถ้าปล่อยไว้แบบนี้คงทะเลาะกันอีกแหง
" แต่อยู่ในนี้มันก็อันตรายเหมือนกันไม่ใช่รึไง ดีไม่ดีอันตรายกว่าอยู่ข้างนอกด้วยซ้ำ"
" เซฮุน !! นี่นายกำลังว่าร้ายเพื่อนพี่อยู่นะ " ฉันตะคลอกใส่เซฮุน
" เจ้........" เซฮุนทำหน้าเศร้า
" พี่ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ แล้วนายก็ต้องอยู่ที่นี่ด้วย "
" ถ้าเจ้ต้องการแบบนั้น ก็ได้ฮะ ผมจะอยู่ที่นี่ " เซฮุนถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินขึ้นไปบนชั้นสอง
" เห้อ....." ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
"มานั่งนี่สิ " ดีโอพาฉันไปนั่งหน้าเคาน์เตอร์ในครัว ตรงหน้าฉันมีจานสปาเก็ตตี้ของโปรดฉันวางอยู่
" กินสิ เทอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานไมใช่หรอ " ดีโอบอกและยื่นช้อนส้อมมาให้ฉัน
"อืม ขอบใจนะ " ฉันยิ้มดีโอ ก่อนจะลงมือกินสปาตี้ที่อยู่ตรงหน้า
D.o talk
ตั้งแต่หนีออกมาได้ยัยเค้กก็เอาแต่เหม่อ แถมยังเอาแต่มองมือถือตัวเองเป็นชั่วโมง
ก็พอจะเดาได้อยู่หรอกนะว่ายัยนั่นรอใคร แต่แบบนี้มันก็เกินไปนะ เธอชอบหมอนั่นรึไงเค้ก
ถ้าไม่ชอบก็อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ฉันรู้สึกไม่ดีเลย
" รอใครโทรมางั้นหรอ ?" ผมทนเห็นยัยนี่เอาแต่มองมือถือที่วางอยู่ข้างๆจานข้าวไม่ไหวเลยเผลอ
ถามออกไป
" อึก เอ่อ....ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ^^" ยัยนั่นตอบแล้วยิ้มกลบเกลื่อน
2 ชั่วโมงผ่านไป
หลังจากกินเสร็จยัยเค้กก็มานั่งเหม่อมองมือถือเหมือนเคย
" เค้กเป็นอะไรรึป่าววะ เห็นจ้องมือถือเป็นชั่วโมงๆแล้วนะ" ลู่หานหันมาถามผม
" มึงไม่รู้อะไรไอ้ลู่ เค้กอาจจะรอคุณตันๆโทรมาก็ได้" ชานยอลตอบ
" ไร้สาระแล้วมึงอะ ถ้าเค้กอยากได้มาขอกูก็ได้ แค่เบ้นส์เองกูซื้อให้ก็ได้ " ลู่หานตอบกวน
" เออไอ้รวย ผลาญเงินพ่อนี่เก่งนักนะมึง"
"พูดอย่างกะมึงหาเงินใช้เองได้งั้นแหละ ก็ขอเงินพ่อแม่ใช้เหมือนกูนั้นแหละ โถ่..มาทำเป็นว่าคนอื่น"
" ก็ดีกว่ามึงละกัน ไอ้เสือผู้หญิงเอ๊ย!!" แล้วพวกมึงสองคนก็ทะเลาะกันเองสินะ -_-
ผมทนฟังไม่ไหวเลยลุกไปลากยัยเค้กออกไปข้างนอก ก่อนออกไปผมก็หันกลับไปพูดกับคริสที่อ่าน
หนังสืออยู่
"คริส ฉันยืมรถนายหน่อยดิ " หมอนั่นไม่ตอบอะไรแต่โยนกุญแจรถมาให้ผม
"ขอบจัย " ตอบแล้วลากยัยเค้กออกไป แต่ยัยนั่นรั้งแขนผมไว้ซะก่อน
" เดี๋ยวสิ นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย "
" ใช่ แกจะพาเค้กไปไหน " ไอ้ลู่หันมาถามเช่นกัน
" ไปเถอะน่าา เธอจะนั่งฟังไอ้สองคนนั้นกัดกันรึไง " ผมบอกพลางออกแรงดึงเล็กน้อย
"กูไม่ใช่หมาเฟ้ย!!!" ไอ้ชานกับไอ้ลู่หันมาประสานเสียงกัน
"กูได้ข่าวว่าพวกมึงก็เป็นหมานะ" ผมตอบ
" วูฟ เฟ้ย วูฟ ไม่ใช่หมา" ชานยอลตอบกลับ
" วูฟแปลว่ามนุษย์หมาป่า ความหมายไม่ต่างกันหรอก พวกมึงไม่ได้เรียนหนังสือรึไง " คริสพูดขึ้น
ทำเอาสองคนนั้นพูดไม่ออกเลย
" ..........." ------>ชานยอล ลู่หาน (แ-กจุด)
" รีบไปเหอะ " ผมดึงยัยเค้กคราวนี้ยัยนั่นยอมเดินตามมาด้วยโดยดี แต่หลังจากขึ้นมาบนรถ ยัยนั่น
ก็ถามเซ้าซี้ผมอีกว่าจะพาไหน พอผมตอบกลับไปเท่านั้นแหละยัยนั้นก็หน้าแดงเลย เตรียมตัวไว้ให้ดี
ล่ะ ฉันจะทำให้เธอเขินมากกว่านี้อีก^^
ตอนสั้นไปก็อย่าว่ากันนะคะ^^ พยายามลงให้บ่อยๆนะ ส่วนเนื้อเรื่อช่วง
หลังๆนี้ใช่คำหยาบหน่อยนะคะ เพราะจะได้เหมือนพวกผู้ชายเขาคุยกันน่ะ
พิมตกพิมผิดตรงไหนไรท์ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
สุดท้ายนี้ก็ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ ถ้าเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยยิ่งดีเรยคะ
ไรท์ชอบอ่านคอมเม้น 55 อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังขึ้นเยอะเลย T^T ขอบคุนนะค๊า><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น