ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER 1 Doctor?
"อื้ออ" เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ทำให้คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมามอง
"ตื่นเเล้วหนิ เป็นไงบ้าง" จงอิน
"โอ้ยยย" เพียงเเค่ยันตัวเพียงนิดเดียว ร่างอันบอบบางก็ล่มลงไป
"ถ้ายังไม่ไหวก็นอนไปก่อน"
"ผะ ผมปวดหัวจัง" เด็กหนุ่มตอบอย่างทรมาน เป็นเพราะคงปวดหัวอย่างมาก
"เอ๊ะ คุณความจำเสื่อมหรอ จะอะไรได้บ้างมั้ย" จงอินดูแปลกใจ เพราะเค้าไม่คิดว่าจะความจำเสื่อม
"อ่า ผมไม่รู้ครับ"
"ผม ชื่อ จงอินนะ"
"ครับ" ร่างเล็กตอบพลางกุมมือไว้ที่หัว
"เเล้วรู้มั้ยตัวเองชื่ออะไร" จงอินถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"อ่าา ผมชื่อ.."
"หืม"
"เซฮุน โอเซฮุนครับบ"
เซฮุน part
"เซฮุน โอเซฮุนครับ" ใช่ ผมชื่อเซฮุน ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ผมจำได้ทุกอย่าง เมื่อวานผมเเค่ออกมาซื้อขนมเพื่อนจะไปกินกับเพื่อนของผมเท่านั้นเอง เเต่ก็เกิดเรื่องซะก่อน เห้ออ.. ผมเกือบตายเเล้วมั้ยหล่ะะ เเล้วคนตรงหน้าผมนี้คือใครเนี่ย ผิวสีเข้มขนาดนี้เป็นคนเกาหลีจริงๆหรอ หน้าตานี้อย่างกับหมี อ่า ว่าเเต่เค้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ยังไงเนี่ย ว่าเเล้วก็เอ่ยถามออกไป
"เเล้ว คุณมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไงครับ"
"เมื่อวานผมเข้ามาช่วยคุณ" ไอ้ดำตอบเสียงดูเหนื่อยๆนะ
"เเล้วอายุเท่าไหร่" ที่ผมถามหน่ะ จะได้รู้ว่าต้องเรียกพี่มั้ย เเต่ผมก็ยังจะเรียกเค้าว่า ไอ้ดำ เพราะชื่อ ขงอิน มันยาวเเละเรียกยาก
"25" หืม.. บอกได้คำเดียวว่า เเก่มากก เเต่ทำไมหน้ายังเด็กอยู่เลยย อร้ายหล่อ
เซฮุนเขินน....
"โหย เเก่จัง งั้นผมต้องเรียกคุณว่าพี่มั้ย" ถามไปงี้ ไอ้ดำ?จะโกธรมั้ยนะ
"อืม" เกลียด เกลียดคำนี้มาก เหอะ ถ้าเป็นคนสนิทกันพูดนะ ผมจะตบให้คว่ำ
Rrrrr เสียงโทรศัพท์ของ ไอ้ดำ? ก็เข้ามา
"ฮาโหล" มันตอบอย่างเสียงเรียบเฉย ไอ้ดำนี้มีความรู้สึกกับเค้ามั้ย?
"ว่าไงนะ!!" ไอ้ดำมันตะคอกลั่นห้องเลย ทำเอาผมสดุ้ง มีเรื่องไรเนี่ย
"ไอ้_ ใช่เรื่องมั้ยมึง" อื้ม หลุดหยาบออกมาเลยลูกก ยังเห็นผมอยู่ในห้องนี้มั้ยคร้าบบบ เกรงใจเด็กตัวเล็กๆหน่อย!?
"เออๆ เดี่ยวออกไปหา" เหมือนไอ้ดำจะคุยจบเเล้ว ตอนนี้สายตาผม เพ่งไปที่ไอ้ดำอยู่ พอมันวางโทรศัพท์ลง มันก็หันมามองผม อ๊าก ผมจ้องมันอยู่ มันจะหาว่าผม ส ใส่เกือกมั้ยเนี่ยย
"อะ เอ่อ มีไรก็ไปเถอะ" ผมรีบพูดดักไว้ กลัวไอ้ดำเข้ามาฆ่าผม!! ?
"อืม เเล้วนี้ไม่คิดจะโทรหาญาติ หรือเพื่อน เลย ใช่มั้ย" อีกเเล้ว... อืม ก็บอกอยู่ไม่ชอบ เด๋วปั๊ดเลย เออ ใช่ ผมลืมเลยว่าต้องโทรบอกไอ้แบคมันก่อน ป่านนี้มันคงห่วงผม เเทบเเย่ ก็เมื่อวานผมเล่นเกมกับมัน ใครเเพ้ต้องออกไปซื้อขนม เป็นไงหล่ะ เเค่เล่นเกม ทำให้คนเกือบตายได้เลยนะ อ่า เเล้วไอ้เเบคนี้ เพื่อนผมเองครับ
"ขอยืมโทรศัพท์ทีได้มั้ยครับ" ผมขอไอ้ดำอย่าง
กลัวๆ ไอ้ดำล้วงกระเป๋าเเล้วหยิบสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดออกมา เเล้วยื่นมาตรงหน้าผม ผมรับมาแล้วกดเบอร์ของไอ้เเบคอย่างเร่งรีบ
(ต่อ)
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
รับดิวะไอ้เพื่อนบ้า ผมคิดในใจ
"ฮาโหล สวัสดีครับ" ไอ้เเบคมันตอบเสียงร่าเริง
"ไอ้เเบค" ผมเรียกชื่อมันเฉยๆ มันจะจำเสียงผมได้มั้ย
"อ่า เราเคยรู้จักกันด้วยหรอครับ เรียกให้มันดีๆสิครับ" ไอ้เวร ดูมัน อีเเอนนิมอล เป็นเพื่อนผมจริงๆหรอ อย่าให้เจอมัน ผมจะโดดทับมัน? ขี่คอมัน? เเล้วก็จะ งอนมัน?
"ไอ้เเบค กูเซฮุน มึงจำกูไม่ได้หรอ" ผมถามมัน
"อ้าว ไอ้ฮุน! มึงไปไหนมา เมื่อวานบอกจะซื้อขนมให้กูไม่ใช่หรอ เเล้วทำไมไม่กลับบ้าน ห้ะ" ไอเวร มันไม่รู้เรื่องไรเลยใช่มั้ย ผมจะทำไงกับเพื่อนผมดีนะ
"กูอยู่โรงบาล มึงมาหากูด้วย" ผมตอบมันงอนๆ
"เป็นไรครับ คุณเพื่อน ไปม้อสาวหรออออ" ไอ้สึส กวนทีน กูใกล้จะตายเเล้วมึงยังจะเล่นอีกก
"กูโดนรถชน" ผมตอบมันเสียงนิ่งเรียบ
"ไอ้ห่า อย่ามาล้อเล่น55555 มึงเล่นไรเนี่ยย" ไอ้เเบคมันยังเล่นไม่เลิกครับ ผมหล่ะเกลียดมันจริงๆ มันเป็นคนนิสับเเบบนี้เเหละ
"เออ เเล้วเเต่มึง กูวางละ" ผมเเกล้งพูดจะตัดสายมัน
"เห้ยๆ เด๋วกูไปรับ อยู่โรงบาลไร" เห็นมั้ยหล่ะ ไอ้แบคมันก็ยังไม่ลืมเพื่อนน้า น่ารักจังเพื่อนผม
"กูอยู่ที่ บราๆ ไปละ มารับกูด้วย"
"เห้ยๆ เดี๋ยวก่อนๆ"
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
ยังไม่ทันที่ไอ้เเบคจะพูดจบ ผมก็ตัดสายก่อน
ห้าห้าห้า สะใจจังง ก็ผม คือ โอเซฮุนไง ผู้ที่ไม่มีใครปฎิเสธได้ ว๊ากกก
เอ๊ะ ว่าเเต่ผมลืมไรไปป่าวนะ นี้ไม่ใช่โทรศัพท์ผมนี้ โอ๊ะ คุยไปซะนานเลย ผมรีบหันไปหาเจ้าของโทรศัพท์ ซึ่งไอ้ดำก็ไม่ได้สนใจผมอยู่ก่อนเเล้ว เเละเหมือนว่าไอ้ดำจะรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ เค้าหันมาสบตาผม ผมยื่นโทรศัพท์ ไปให้ไอ้ดำก็รับเเละทำท่าจะลุก
"ขอโทษที่ใช้โทรศัพท์นานไปหน่อยนะ"
ผมเริ่มตอบรับเเบบไม่มีหางเสียง ก็คนมันขี้เกียจหนิ เมื่อยปาก
"ไม่เป็นไร เพื่อนคุณจะมารับกี่โมงหล่ะ"
"น่าจะตอนเย็นมั้ง" ผมลืมถามไอ้เเบคเลยว่ามันจะมารับผมกี่โมง เห้อ
"งั้นถ้าผมยังไม่กลับมา คุณห้ามไปไหนนะ" หืม
"อ่าว ทำไมอ่ะ" ผมถามอย่างสงสัย
"เมื่อวานคุณเป็นอะไรก็รู้หนิ ต้องรอดูอาการก่อน"
ไอ้ดำพูดอย่างมีเหตุผล
"โอเค"
ผมตอบรับไปตามน้ำตามเนื้อ
โอ้ยย เมื่อไหร่จะมาเนี่ยย
ร่างบางคิดในใจ เค้ารอไอ้เพื่อนบ้ามา เกือบ 3 ชม เเล้ว
เเอ้ด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นมา
"ไอ้เเบคกว่าจะมา รอจนตูดผึ่งละ"
ฟิ้ว
ร่างบางคิดว่าคนที่เข้ามาต้องเป็นไอ้เเบคเเน่ๆ เลยขว้างหมอนไปอย่างเเรง
หมับ
"เห้ยยย ขอโทษ ผมคิดว่าเป็นเพื่อน"
เซฮุนตกใจมากมี่คนเข้ามาไม่ใช่แบคฮยอน เเต่กับเป็น จงอิน
"วันหลังก็ดูหน่อยเเล้วกัน"
จงอินกล่าวอย่างเยือกเย็น
ร่างบางได้เเต่ยิ้มเเหยะๆ พร้อมมองไปที่อื่น
ไอ้บ้านี้ยิ้มเป็นมั้ยเนี่ย ทำหน้าอย่างกับปวดขี้ ร่างบางคิดในใจ
แอ๊ด
คราวนี้ร่างบาวคิดว่าต้องเป็นเเบคฮยอนเเน่ๆ เลย ปาหมอนไปอีกรอบ
"โอ้ยย" เสียงผู้มาเยือนดังมาเเต่ไกล
เอ๊ะ ทำไมเสียงเเก่ๆ ไอ้เเบคเเกล้วดัดเสียง สำออยหรออ ร่างเล็กคิด พลางมองคนที่มาเยือน
เฮือก นั้นเป็นหมอใช่มั้ยย!??
"ผมขอโทษครับๆๆๆ ผมคิดว่าคือเพื่อนของผม"
เซฮุนเอ่ยอย่างร้อนรน
"ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่เป็นไรหรอกก ปาหมอนมาเเรงขนาดนี้ นี้หายดีเเล้วหรอเนี่ย"
"แหะๆ ก็ดีครับ"
"นี้เพราะได้ คุณหมอ จงอินมานะเนี่ย ไม่งั้นนายคงเเย่เเน่ๆ"
"อ่อ ครับ ห้ะ!!!"
ห้ะ!! หมอจงอิน????? ไอ้นี้นะเป็นหมอหรออ
เอ้ยยย คนนั้นเป็นหมอหรอ?? เซฮุนมีสีหน้าตกใจอย่างมากพลางมองไปที่ จงอิน ที่ยืนหัวเราะอยู่เบาๆ เเล้วพอเจ้าตัวรู้ว่ามีคนกำลังมองอยู่ก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
"อ่าว นี้ไม่รู้หรอ เค้าอุตสาห์ เฝ้าไข้คุณทั้งคืนเลยนะ เเล้วเมื่อวานก็เป็นคนช่วยคุณอีก" หมอมีสีหน้าอึ้งๆเล็กน้อย
"เอ่อ มะ ไม่ ไม่รู้ครับ" เซฮุนพูดตะกุกตะกัก
เซฮุนตกใจมาก ที่คนที่เค้าเรียก ว่า ไอ้ดำ ไอ้นี่ เเละพูดไม่มีหางเสียง กับเป็นหมอ ที่ช่วยเจ้าตัวไว้เอง
โอ้ย นุ้งฮุนเพลียย จะทำไงดีเนี่ย ออโตเค!!??
"ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่รบกวนคุณละ ฝากหมอดูทีนะครับ" หมอหันมาพูดกับเซฮุน เเล้วหันไปพูดกับจงอิน ที่นั่งอยู่บนโซฟา จงอินพยักหน้าเล็กน้อย
หลังจากที่หมอออกไปความเงียบ เข้าปกคลุม ร่างเล็ก นั่งนิ่งไม่เเม้เเต่จะปริปากพูด จนเจ้าตัวอึดอัด เลยหันมาหาร่างสูงเเล้วถามเสียงสั่นๆ
"เอ่อ นาย เอ้ยคะ คุณ เป็น หมอหรอ"
ร่างเล็กหันไปถามด้วนเสียงสั่นๆ
"ใช่" ร่างสูงตอบเสียงห้วนๆ
"เเล้วทำไมไม่บอกผมก่อนหล่ะครับ"
"ก็ไม่ถาม"
ผมผิดใช่มั้ยย!!!
"อ่า ครับ"
ผม ไม่อยากคุยกับหมอคนนี้จริงๆเลย
กวนอวัยะวะเบื้องล่างเป็นบ้า
เเล้วนี้ เมื่อไหร่ไอ้เเบคจะมา ผมรอมันนานละนะ
ระหว่างที่ผม กำลังคิดอะไรอยู่ ร่างหนาก็พูดขึ้นมา
"ผมว่าเพื่อนคุณคงไม่มาเเล้ว เดี๋ยวผมไปส่ง"
ร่างหนาพูดขึ้น ทำให้คนที่กำลังคิดอะไรสะดุ้งเเละตกใจกับสิ่งที่ร่างหนาพูด
"อ่ะ เอ่ออ"
"ผมไม่มีเวลามากนะ ผมจะไปส่ง" ร่างหนาย้ำอีกรอบ เเล้วทำท่าจะลุกออกไป
ร่างเล็ก ที่กำลังจะลุกเพื่อนไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับรู้สึกเวียนหัวขึ้นมานิดๆ เเต่ก็พยายามยันตัวขึ้นมาให้ได้
"ว๊ากกกก"
"เห้ยยยยยย"
มันเป็นไงบ้างง โอเคมั้ยค่าา
ช่วยเม้นให้กำลังใจหน่อยสิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น