คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2 Start!! 50%
"ว๊ากกกก"
“เห้ยยย”
หมับบ
เซฮุนร้องเสียงหลง
เพราะเจ้าตัวนั้นเซล้มลงมาจากเตียง แต่ในความโชคร้ายนั้นก็ยังมีความโชคดีอยู่ ร่างสูงของจงอินที่ลุกขึ้นยืนพอดี
เห็นร่างของเซฮุนทำท่าจะล้มลง
เลยรีบก้าวขาอันเรียวยาวเข้าไปรับไว้ได้ทัน ทำให้หน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่เซนเท่านั้น
มือหนาข้างขวาของจงอินกอดไว้ที่เอวของร่างบาง ข้างซ้ายนั้นคอยดันหลังร่างบางเอาไว้เพื่อไม้ให้ร่างบางเซล้มลงไป
ส่วนมือของอีกคนนั้นที่ตกใจเลยคว้าแขนของร่างหนาเข้าไว้
Rrrrr Rrrrr Rrrrr
นอ มู บัน จัก บัน จัก นู นี บู ซยอ no
no no no
นอ มู กัม จัก กัม จัก นล รัน นา นึน oh
oh oh oh oh
นอ มู จา ริซ จา ริซ โมม มี ตอล รยอ gee
gee gee gee gee
ทันทีที่สมาร์ทโฟนของจงอินดังขึ้น ทำให้จงอินตกใจแล้วเผลอปล่อยร่างบางตรงหน้าลงไป
และด้วยความที่ร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัว จึงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที ส่วนจงอินนั้นนั้นที่มีสายเข้ามา
ก็รีบวิ่งออกไปนอกห้องแล้วไม่สนใจร่างบางที่ล้มลงมาเลย
เอิ่ม..
นั้นเพลงที่คุณหมอใช่หรอ? มันชื่อเพลงว่าไรนะ gee gee gee gee na ดูหน้าโหดๆแบบนั้นใช้เพลงหวานแหววซะขนาดนี้
หรือว่า หมอนั้นเป็นโรคซึมเศร้า เครียดหนัก ปอดบวม หัวใจอักเสบ ไตวาย โรคกระเพาะกำเริบ จนต้องใช้เพลงพวกนี้มากล่อมจิตใจหรอ
แล้วถ้าเป็นขึ้นมาจริงๆหล่ะ บ้าน่า
เพ้อเจ้อละ
ร่างบางยังคงนั่งคิดต่อไปอยู่แบบนั้น
ความรู้สึกของร่างบางตอนนี้คิดไปไกล เกินกว่าที่คนปกติจะคิดกันได้
สงสัยตอนตกลงมาหัวคงจะกระแทกพื้นแรงไป เลยสติเพี้ยนไปแล้ว ไม่ทันที่ร่างบางจะได้คิดอะไรไปไกลมากกว่านี้
เสียงเปิดประตูดังเข้ามาก็เป็นสัญญาณว่ามีคนกำลังเข้ามา และก็เป็นใครไม่ได้นอกจาก
จงอิน
“นี้คุณ”
“…..”
“นี้ๆ”
“.....”
จงอินที่เอ่ยเรียกร่างบางอยู่นาน
แต่ก็ดูร่างบางจะไม่มีสติเสียเลย นั่งเหม่อลอยมองไปที่ไหนไม่รู้
ทำให้ร่างหนาเริ่มโมโห เลยตโกนเรียกอย่างดัง
“เห้!! เซฮุน”
“ห้ะ อะไรนะ” เซฮุนที่พึ่งเริ่มรู้สึกตัวจากเสียงเรียกดังสนั่น
และยังมีมือมาผลักที่หัวของตนเองอีก
“แล้วนี้จะนั่งอยู่อีกนานมั้ย ผมรีบ” จงอินถามร่างบางด้วยหน้าตาที่ไม่สบอารมณ์นัก
“อ่ะ เอ่ออ” เซฮุนที่พึ่งรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่บนพื้น
และนั่งท่าพับเพียบ มือทั้งสองข้างจับไว้ที่ราวเหล็กข้างเตียง
รีบลุกขึ้นอย่างว่องไว
“เห้ยย ไอ้บ้า”
จากการที่รีบไปนั้นทำให้เซฮุนสดุดเข้าที่ขาตัวเอง แล้วทำท่าจะล้มอีกครั้ง
จงอินที่ยืนมองร่างบางอยู่นานทำหน้าระเอือมใจเป็นอย่างมาก
และก้าวขายาวๆ ไปจับตัวร่างบางไว้ เพราะไม่งั้นถ้าร่างบางตรงหน้าล้มไปมีหวัง
ได้ขึ้นข่าวหน้า 1 หนังสือพิมพ์ไทยรัฐแหงๆ ว่า เด็กหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้ม หัวกระแทกราวเหล็กข้างเตียง
ดับอนาถ เหตุเกิดจากสดุดขาตัวเอง และมันคงเป็นเรื่องที่น่าอายอย่างยิ่งนัก
จงอินจับตัวร่างบางไว้แล้วดึงเข้าหาตัวเอง
ทำให้ดูเหมือนทั้งสองคนกำลังกอดกันอยู่ หัวของเซอุนซุกอยู่ที่หน้าอกของร่างหนา
และมือของเซฮุนนั้นโดนร่างหนาจับไว้อยู่ข้างตัว
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจของผมเต้นดังมาก
ดังจนร่างตรงหน้าอาจจะได้ยินได้
และถ้าเป็นคนอื่นได้ยินก็คงคิดว่าผมเขินคนตรงหน้าหล่ะสิ แต่ไม่ใช่เลย
ผมแค่อึ้งที่สุดในชีวิต
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมากอด โอบเอว หรือแม้แต่จับมือ อย่าหวังแต่ไอ้แบคเลย
ถ้ามันมาจับมือนะผมก็เตะมันออกนอกโลกแล้ว ขนาดแม่ของผมยังไม่เคยเลย
ไม่นับตอนเด็กนะ แต่หมอนี้เป็นใครบังอาจมาจับตัว โอ เซฮุนคนนี้ ห้ะ! เอ่อ
แต่มันก็เป็นความผิดของผมไม่ใช่หรอที่เผลอซุ่มซ้ามเอง แต่งหมอนั้นก็ไม่ควรมาทำแบบนี้สิ
ผมเสียหายหมด เห้ออ
แอ๊ด
“เฮือก ไอ้ฮุน...” แบคฮยอน
เข้ามาพอดีเห็นฉากที่เซฮุนกับจงอินกอดกัน
ทั้งสองรีบผลออกจากกัน
“แหม่ กว่าจะมานะไอ้แบค” เซฮุนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที หน้าก็เริ่มขึ้นสีจางๆ
"เอ่อ กูขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ
เว้ย"
เอิ่ม...
หน้าเซฮุน =__=
หน้าจงอิน -__-
"ไอ้สัส ขัดจังหวะพ่อง"
"อุ้ยๆ ไม่ต้องเขิน"
"ไอ้ห่า มึงอยากตายช้ะ"
เซฮุนก้าวเข้าไปบีบคอแบคฮยอน แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา
"พวกคุณจะเลิกเล่นกันได้ยัง
ผมมีธุระต้องไป" เซฮุนรีบลุกขึ้นมาอย่างเร็ว พลางดึงแบคฮยอนขึ้นมาด้วย
"อ่า โทษครับ"
เซฮุนแสดงสีหน้าผิดหวังอย่างชัดเจน
"ผมจะรอหน้าห้อง พวกคุณก็เร็วๆ ผมจะไปส่ง"
"อะ เอ่อ มะ" เซฮุนที่กำลังจะปฎิเสธ
เเต่ก็ไม่ทันซะเเล้ว
ปัง!
จงอินเดินออกไปหน้าห้อง แล้วปิดประตูอย่างดัง
ทั้งเซฮุนและแบคฮยอน มองหน้ากันอย่าง งงๆ
"เอ่อ เค้าเป็นใครว่ะ ไอ้ฮุน"
"เค้าเป็นคนที่ช่วยชีวิต กู
และเป็นหมอ!!"
"เห้ย หมาบ้าไรโหดขนาดนี้ น่ากลัวหว่ะ"
"เออ"
หลังจากที่เซฮุน เเต่งตัวเสร็จ
ก็เก็บของเเละออกมาพร้อมกับแบคฮยอน
"ขอโทษที่ให้รอนานครับ"
เซฮุนกล่าวอย่างรู้สึกผิด ร่างหนาตรงหน้าไม่ตอบอะไร
"เอ่อ คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้ครับ
เดี๋ยวผมกับไอ้ฮุน เอ้ย เซฮุน ไปกันเองได้ครับ"
"แล้วที่คุณให้ผมนั่งรอเกือบ
ครึ่งชั่วโมง เเล้วพึ่งมาบอกเนี่ยนะ" ร่างตอบด้วยเสียอารมณ์เสียนิดๆ
ใบหน้ายังคงนิ่งเป็นหมีเหมือนเดิม
"ก็ผมมะ" แบคฮยอนที่กำลังจะเอ่ย
"เอ่อ โอเคครับๆ ไปส่งผมที"
เซฮุนไม่ต้องการให้เพื่อนเถียงกับร่าสูงตรงหน้ารีบขัดขึ้น
จงอินไม่ตอบอะไร พลางเดินนำหน้าไป
ทั้ง2คนจึงเดินตามไป โดยที่แบคฮยอน มีสีหน้าที่ไม่พอใจนิดๆ แต่ก็เก็บอารมณ์ไว้ได้
"เลี้ยวขวาครับๆ"
เซฮุนบอกทางร่างสูง ที่กำลังขับรถไปส่ง
"ตรงนี้เเหละครับ" จงอินจอดรถ
หน้าบ้านของสองคน
เป็นบ้านสอบชั้นหลัง
ปานกลางไม่ใหญ่เเละไม่เล็กมาก ตกเเต่งด้วยสีฟ้าทั้งหลัง
ทำให้คนมองรู้สึกปลอดโปร่งตา ด้านหน้ามีเก้าอี้2ตัว เพื่อให้นั่งสูดอากาศ รับลม
ถือว่าเป็นหลังที่โอเคเลยทีเดียว
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ
หวังว่าจะได้พบกันอีก" เซฮุนกล่าวลา เเล้วก้ทหัวให้เล็กน้อย
"อืม" ร่างหนา ตอบเสียงเรียบ
จากนั้นก็ขับรถออกไป
เม้นกันหน่อยเซ้ๆๆๆ เสียจายยยยน้าาา จะพยายามอัพให้เร็วขึ้นน้า ช่วงนี้ไม่ว่างเลย
รักคนอ่านน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น