คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Day 9 – How you met your crush
Day 9 – How you met your crush
Words:
950
ย้อนลับไปเมื่อ่วปิเทอมอนม.ปลายปีสอ
ะรรมารนัเรียนถูเรียมาประุมันถึเรื่อวันปมนิเทศสำหรับรุ่นน้อที่ำลัะมาเป็นส่วนหนึ่ในโรเรียนนี้
ผมนั่ปาาอย่าเลื่อนลอย ในหัวมีไม่มีวามิใ ๆ เี่ยวับิรรมในวันานเลยสันิ
มือหยิบแผ่นำหนาร่าๆ ที่ทาอาารย์ไ้นำมาให้ พยัหน้าทำวามเ้าใับมัน่อนะวามันล
ารเป็นประธานนัเรียนนี่มันน่าปวหัวีะมั
ผมถอนหายใ
เมื่อระหนัถึำแหน่ที่รุ่นพี่ประธานนัเรียนนเ่าโยนมาให้ หลัาที่นเอไ้สำเร็ารศึษาไปเมื่อเทอมที่แล้ว
ารประุมบลโยผลสรุปมีเพียแ่เรื่อำหนารในวันาน
ในส่วนอิรรมทาะรรมารนัเรียนยัพอมีเวลาิ
แ่อนนี้านที่พวเาะ้อทำือ่วยอาารย์รับสมัรนัเรียนใหม่
่วบ่ายแ่ ๆ
นเริ่มบาาล ผมลุออาโ๊ะ หันไปบอเพื่อนว่าะไปห้อน้ำ
แ่อันที่ริผมแ่อยาะยืเส้นยืสายเย ๆ ผมเินลบันไแทนที่ะลลิฟ์
เินไปเรื่อย ๆ นเือบะถึสนามบอล ลมอนบ่ายพัเย็นสบาย
นผมรู้สึิถึเียนอนที่บ้าน
“อโทษนะรับ”
เสียทุ้มแปลหูทำให้ผมหันไปมอ ภาพที่เห็นือเ็ผู้ายัวสูในุมัธยม้นถืออเอสารสีน้ำาลอยู่แนบอ
“รับ?”
ผมเลิิ้วถาม
“ห้อสมัรนัเรียนใหม่ไปทาไหนเหรอรับ?”
เ็ายแปลหน้าถามผม ผมร้อออในลำอและส่ยิ้มให้เา
“ึAั้น2รับ
เราไปถูหรือเปล่า?” ผมอบเาอย่าใี
“เอ่อ..”
เ็ายัวสูมีท่าทีที่ไม่แน่ใ ผมยิ้มอีรั้
“ั้นามพี่มา”
ผมพู วัมือน้อย ๆ แล้วหันหลัเินนำไปยัึที่ผมเพิ่เินออมา
ผมไ้ยินเสียรอเท้าระทบพื้น่อนะเห็นเาน้อนนั้นมาเินอยู่้า ๆ
“อบุนะรับ” น้อนนั้นบอ
ผมเห็นเาโ้หัวให้ผมนิหน่อยผ่านเาแที่ส่อหลัเราสอน ผมพยัหน้ารับ่อนะพาน้อเาไปยัห้อสมัรเรียน
“เอสารรบเรียบร้อย
เอาไปยื่นที่โ๊ะสามไ้เลยรับ”
ผมเอาลิปหนีบระาษหนีบเ้าที่หัวมุมปึเอสารที่น้อเายื่นมา
ส่ยิ้มให้อย่าเป็นมิร มอามไปแผ่นหลัว้า ๆ ที่เินไปยัุหมายามที่ผมบอ
เห็นแวบ ๆ ว่าเหมือนะื่อ
ิม มินยู
“อาารย์บอว่าวันนี้ไม่น่าะมีนแล้วให้ลับไ้”
เป็นอฮันที่เินมาระิบที่้าหู ผมพยัหน้ารับ ่อนะหยิบระเป๋าเป้ึ้นมาสะพายหลั
เินออาห้อไปพร้อมับอฮัน
“มึลับเลยไหม?”
อฮันถามหลัาที่เราเินออาึเอ ผมรุ่นิอย่าลัเล่อนะส่ายหน้า
“อยาไปเล่นบาสว่ะ”
ผมอบ โยที่เพื่อนสนิทอผม็ทำหน้าเหม็นบู
“อผ่านล่ะมึไปเถอะ
ั้นูลับ่อน” อฮันว่าอย่านั้น่อนะโบมือลา
ผมโบมือลาลับไป่อนะเินเลี่ยไปอีทา
ทาเินลอสายเียบสบ
แหล่ะ ในเมื่อมันเป็นวันปิเทอม ผมเินมาเปิประูยิมและโีที่มันไม่ไ้ล็อเอาไว้
แ้มมันให้พอมีแสลอเ้ามาและอาาศถ่ายเท เินไปวาระเป๋าเป้ที่อัรรย์้าสนาม
ถอสูทัวนอวาทับระเป๋าไว้พลาพับแนเสื้อนัเรียนึ้นมาถึ้อศอ
ผมเินไปหยิบลูบาสออมาาห้อเ็บอุปร์
เาะลูหนัสีส้มนั้อไปทั่วโรยิมสลับับเสียพื้นรอเท้าที่สีับพื้นีเมน์
ไม่รู้ว่าเวลาล่วเลยไปนานเท่าไหร่แล้ว แ่ผมหยุเล่น
เมื่อรู้สึว่าแผ่นหลัมันุ่มไป้วยเหื่อ
“อ้าว/เอ่อ..”
ผมอุทานในัหวะที่หันหน้าไปทาประูหน้าโรยิม ปราร่าสูเ่นอเ็ายในยูนิฟอร์มมัธยม้น
มอแ่แวบเียว็ำไ้ว่าือน้อนที่มาถามทาับผม
ผมมอน้อเาที่มีท่าทีอึอั
สีหน้ายุ่ ๆ นั่นทำให้ผมหลุยิ้ม
นสุท้าย็หลุหัวเราะออมาเพราะวามลปนน่าเอ็นู ผมยมือึ้นโบไปมาในเิอโทษ
เมื่อน้อเามอมาทาผม้วยสีหน้านที่เริ่มะเอนเอียไปทาประหม่าเสียแล้ว
“อโทษที...”
“อ่า...”
“สนใเรื่อเล่นบาสเหรอ?”
ผมถาม ส่ยิ้มให้อย่าเป็นมิร น้อเาพยัหน้าน้อย ๆ แม้ะูไม่ระือรือร้น
แ่สายาที่เปล่ประายอเาทำให้ผมไม่ิแบบนั้น
“หน่วย้านใ้ไ้เลยนะ
ื่อมินยูใ่ไหมเรา?” ผมถามเาอี เา็พยัหน้าน้อย ๆ เหมือนเิมอีเ่นัน
“เอ่อ...รับ..”
“ั้นลมรมบาสไหม?
พี่ะลื่อเราไว้ให้เลย”
“ฮะ?...”
ใบหน้าเหรอหราอเาทำให้ผมเม้มปาลั้นำ ผมพยายามห้ามไม่ให้ไหล่ัวเอสั่นไปมาว่านี้
่อนะยิ้มให้เาอี และผม็ัะัวเอแล้วว่าะยิ้มอะไรันนัหนา
“แ่เรา้อสอบให้ินะ...”
“.....”
“หวัว่าะเอันวันปมนิเทศนะรับ
.. น้อมินยู”
โผล่มา ๆ อีเ่นเย
ปล. พิมูน น้อนำมาสามวันแล้วนะะ ^-^
้วยรั
xinninq
ความคิดเห็น