คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter #2
Chapter #2
“ตายแน่กู ตายๆๆ” ตอนนี้คนที่เมื่อคืนนอนไม่หลับ เพราะมัวแต่คิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียว พึมพำออกมาอย่างหัวเสีย
“นอนก็ไม่ได้นอน จะเอาแรงที่ไหนไปวิ่งวะเนี่ย” ใช่ นอกจากไม่ได้นอนแล้ว กีฬา ก็เป็นสิ่งที่คนตัวเล็กไม่ชอบเอามากๆเลย
“ไอ้โอ๊ต ตื่นรึยังงงง” เสียงหนึ่งลอยมาแต่ไกล จนทำให้คนที่กำลังหัวเสียต้องพุ่งตัวออกไปที่นอกระเบียง
“เฮ้ย! ไอ้มิน! มาทำไมแต่เช้าละโว้ย “ หลังจากที่รู้ว่าใครอยู่นอกระเบียงแล้ว ก็บ่นออกไป เพราะตอนนี้คนตัวเล็กก็ยังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย
“เอ๊า! ก็กูกลัวมึงจะหนีกูไปก่อนนี่หว่า แล้วไมยังไม่อาบน้ำอีกวะ จะไปทันปะเนี่ย”
“กล้าถามเนอะ นี่ยังไม่หกโมงครึ่งเลย มึงอะรีบไปไหน”
“แล้วมึงจะตะโกนคุยอยู่อย่างนี้ใช่ไหมฮะ มาเปิดบ้านให้ทีดิ” หลังจากที่โดนเพื่อนสนิทบ่นมา คนตัวเล็กก็รีบวิ่งลงมาเปิดบ้าน ให้เพื่อนหน้าหวาน ขึ้นไปรอบนห้องเพื่อที่จะได้ไปโรงเรียนพร้อมกัน
“ตกลงทำไมมึงมาเช้าจังวะ”
ขณะที่กำลังหยิบเสื้อผ้าเตรียมตัวอาบน้ำ คนที่ไม่อยากให้บรรยากาศในห้องเงียบไป ก็เริ่มบทสนทนาขึ้น
“กูกลัวมึงโดดไง เห็นไม่ชอบวิ่ง วันนี้มีสอบด้วย เดี๋ยวมึงจะหนีเรียนตั้งแต่วันที่สองของเทอม”
คนหน้าหวานก็พูดตอบออกมา ขณะที่มือก็เล่นหน้าจอโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ
“ดูถูกกูไปละ ถึงไม่ชอบ แต่กูก็ไม่ใช่คนหนีปัญหาปะวะ”
เสียงเหวี่ยงๆก็หลุดออกมาจากปากของคนตัวเล็ก
“อ้าวๆๆ โกรธเหรอวะ โทษทีๆ กูล้อเล่น กูไม่อยากไปคนเดียวนิหว่า ไปกะมึงดีกว่า “
“ก็แค่นั้น” ถึงเสียงที่พูดออกไป จะไม่มีแม้แต่อาการสั่น แต่ใครจะไปรู้หล่ะ ว่าในอกของคนตัวเล็กมันเต้นแรงขนาดไหน
หลังจากที่โอ๊ต อาบน้ำ แต่งตัว เสร็จ ทั้งคู่ก็เดินทางมาโรงเรียน แบบที่คนหน้าหวาน ก็ถามคนตัวเล็กระหว่างทางที่เดินมาด้วยกัน
“ตกลงวันนี้มึงพร้อมป่าววะ วิ่งอะ”
คำพูดที่ทำให้คนที่ไม่ได้นอนขมวดคิ้วลงหน่อย
“พร้อมก็เชี่ยละมึง เมื่อคืนก็นอนไม่พอ กูตายแน่ๆๆ”
“นอนไม่พอ ทำเชี่ยไรอยู่ว่ะ “
คนตัวเล็กเริ่มอึกอัก เพราะเผลอหลุดปากออกมา เรื่องที่ไม่นอน คิดไม่ตกว่าจะแก้ตัวยังไงดี
“กะ..กะ...ก็ กูดูหนัง รู้ตัวอีกทีก็ดึกแล้ว”
ใครจะไปกล้าพูดหล่ะ ว่ามัวแต่คิดถึงคนที่ใช้นิ้วเช็ดปากให้ตัวเองอยู่
“ไอ้กูก็คิดว่าแอบม่อสาวที่ไหนไว้ เดี๋ยวนี้ไม่มาเล่าให้กูฟังเลยนะ จีบใครอยู่ปะวะ”
“จีบห่าอะไรหล่ะมึง ไม่มีเลย “
คนที่มีอีกคนอยู่ในใจตอบตามความจริง
“เหมือนกูเลย ไม่มีคนคุยเลย ผู้หญิงสมัยนี้แม่งงี่เง่า”
ใครจะไปรู้ว่าแค่ประโยคบ่นเปรยๆแค่นี้ จะทำให้คนที่ยืนฟังหลุดยิ้มออกมา
“ยิ้มห่าไรอยู่หล่ะมึง เข้าโรงเรียนได้แล้ว”
บางที แค่เรื่องเล็กๆ ที่รู้ว่าคนที่แอบชอบหัวใจยังว่าง มันก็ทำให้เราร่าเริงไปทั้งวันแล้วสินะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไอ้เรื่องที่บอกว่าร่าเริงไปทั้งวัน คงจะเป็นเรื่องที่คิดผิดแล้วนะ
“เอาหล่ะ เดี๋ยวครูจะให้วิ่งรอบใหญ่ จะจับเวลาตั้งแต่ปล่อยตัวจนกลับมาที่จุดเริ่มต้นอีกรอบ ใครที่ทำเวลาได้ไม่เกินสามนาทีจะได้เต็ม ช้ากว่านั้นก็ลดลงไปเรื่อยๆ เข้าใจนะ!!”
“เข้าใจครับ / ค่ะ”
ในขณะที่หลายๆคนตะโกนตอบรับครูไป โอ๊ตกำลังนั่งหน้าซีดเซียว เริ่มกังวลเกี่ยวกับการต้องวิ่งกลางแดดร้อนครั้งนี้
“ไหวปะวะมึง” มินที่นั่งมองอยู่ข้างๆ เริ่มเป็นกังวลกับเพื่อนตัวเล็ก
“ไหวดิว่ะ ไอ้ห่า” ทั้งๆที่ตอบไปแบบนั้น คนพูดเองก็ยังไม่มั่นใจเลย ว่าจะวิ่งได้ตลอดรอดฝั่งหรือเปล่า
“เอาหล่ะ! ครูจะให้เริ่มวิ่งหลังเสียงนกหวีดดัง พร้อมนะ”
ปรี๊ดดดด!!!
ธราธรเริ่มออกตัววิ่งอย่างตั้งใจ ททำให้ธิติพัฒน์เริ่มวางใจลงบ้าง
“ไหวนะมึง กูขอแซงไปก่อนได้ปะวะ” คนที่ออกกำลังมาบ่อยๆ ก็เริ่มที่อยากจะทำความเร็วให้มากขึ้น แต่ก็ไม่วายห่วงคนที่หน้าซีด แต่ยังวิ่งอย่างตั้งใจ
“แฮก....แฮก...ไปดิวะ กูวิ่งมันทันมึงหรอก” คนที่พยายามวิ่งให้เร็วที่สุด (เท่าที่ตัวเองไหวอะนะ) ก็ตอบออกมา พร้อมกับกอบโกยอากาศหายใจเข้าปอด
“เออๆ รีบตามมานะมึง” มินหันมามองหน่อยนึง พร้อมกับวิ่งห่างออกไป
ธราธร ก้มหน้าก้มตาวิ่ง ท่ามกลางแสงแดดเมืองไทยที่ร้อนฉ่า แถมเมื่อคืนยังพักผ่อนมาไม่พอ ตอนนี้เริ่มมีอาการที่ไม่ค่อยสู้ดีแล้ว เพราะความเร็วที่รักษามาตั้งแต่แรกก็เริ่มที่จะช้าลงไป
ฟึ่บ!!
“เห้ยยย”
“กรี้ดดด”
เสียงอุทานหลุดออกมาจากเพื่อนๆหลายคน ที่ทั้งวิ่งตามมา และพวกที่บ้าพลังวิ่งครบรอบไปก่อนแล้ว นั่นทำให้ คนที่วิ่งเสร็จและกำลังพักดื่มน้ำคลายความร้อน หันกลับไปมองในสนาม
ตุบบ
“ ไอ้โอ๊ต!!” ทั้งๆที่มินกำลังถือขวดน้ำอยู่ ก็รีบปล่อยทิ้งทันที แล้ววิ่งลัดสนามมา เมื่อเห็นว่าใครล้มลงไป
“ไอ้โอ๊ต ไหวมั้ยมึง โอ๊ตๆ” ทันทีที่เห็นคนหน้าซีด นอนอยู่กับพื้น มินก็รีบเข้ามาเรียกสติ
“.....”
เมื่อเห็นว่าโอ๊ตไม่หือไม่อืออะไรเลย มินก็เลยจัดการพาดโอ๊ตขึ้นบ่า แล้วรีบพาออกไปจากกลางแดดร้อน
“ครูครับ ผมพาเพื่อนไปห้องพยาบาลนะ มันไม่ไหวแล้ว”
มินหันไปบอกครูที่กำลังจะวิ่งเข้ามาดูอาการเพื่อน ก่อนจะวิ่งออกไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อืมมม”
“ตื่นแล้วเหรอคนป่วย”
หลังจากที่ได้นอนพักไปได้สักครู่ คนที่พักไม่พอ ก็เริ่มลืมตาขึ้นมา ก่อนที่จะตั้งสติได้ ว่าตนเองอยู่ที่ไหน
“โอ๊ยย”
“เป็นไรวะ เจ็บตรงไหนเหรอ”
“เจ็บเข่าหว่ะมึง” คนที่ล้มลงไปกับพื้นบอกออกมา อาจเพราะกางเกงวอร์มขายาว ทำให้ไม่มีใครเห็น ว่าเข่าของคนตัวเล็กกระแทกกับพื้นยามที่ล้มลงไป
“ไหนให้กูดูแผลดิ”
“ยังไงว่ะ กางเกงขายาวขนาดนี้” ก็รู้แหละว่าถลกขากางเกงขึ้นมาได้ แต่ว่าเจ็บแผลแบบนี้ ถ้าให้ดึงขากางเกงขึ้นมา คงจะถูกับแผลแน่ๆ
“ถลกขึ้นมันก็โดนแผลนิหน่า” คนที่มาเฝ้าไข้ ก็ฉลาดขึ้นมา
“งั้นถอดกางเกง”
“หะ”
“กางเกงจะได้ไม่โดนแผล กูจะได้ทำแผลด้วย”
**********************************************************************************************************************************************************60% ได้มั้งคะ......เค้าจะเปลื้องผ้ากันอะค่ะทุกคนนน >///< 5555555 ขอบคุณทุกกำลังใจนะ เค้ารีบมาต่อแล้ว เห็นคอมเมนต์เลยอยากรีบมาลงให้หน่อยนึง ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเน้อ อาจจะมาต่อช้าหน่อยนะ การบ้านเยอะจริงจังเลย แล้วจะรีบมาต่อให้ครบร้อยนะฮะ ฝากติดตามด้วยคร้าบ
ความคิดเห็น