คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter #1
#1
“ไอ้โอ๊ตตตตต!!!! “ ผมได้ยินเสียงดังกว่า 180 เดซิเบล ลอยมาแต่ไกลเลยครับ ขนาดผมนั่งอยู่กลางห้องยังได้ยินเสียงชัดแจ๋ว พอผมหันกลับไปมอง ก็ไม่ใช่ใครเลยครับ ไอ้เพื่อนตัวแสบ ที่ทุกคนลงความเห็นว่าหน้าสวยกว่าผู้หญิงจริงๆเสยอีก
“ทำไมมาเช้าจังว่ะ” นั่น เดินมาถึงตัวผม ก็โวยวายก่อนเลย
“เช้าบ้านมึงดิ นี่เจ็ดโมงกว่าแล้วครับเพื่อน มาช้ากว่านี้ มีหวังเคารพธงชาติไม่ทันพอดี “ ผมพูดยังไม่ทันจบประโยคดี มันก็วางกระเป๋าลงโต๊ะข้างๆผมเรียบร้อยแล้ว
“แหม แต่มึงก็มาก่อนกูอยู่ดีป่าวว่ะ” ไอ้มินมันก็เป็นงี้แหละครับ บ่นแม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ
“กูก็มาก่อนมึงแป๊บเดียวเองแหละน่า บ่นไรเยอะแยะว่ะ แล้วนี่จะไปหาไรกินป่าวว่ะ “
“ไปๆๆ เมื่อเช้ารีบมา ยังไม่ได้กินไรเลย”
“ตื่นสายอะดิ เมื่อคืนทำบ้าไรอยู่ว่ะ”
“เล่นเกมส์ ยาวยันตีสองได้มั้ง” พูดไปก็เดินไปโรงอาหารไปเรื่อยฮะ
“สมควร มาทันก็บุญละมึง”
ไม่นานพวกผมก็มาถึงโรงอาหารครับ
“มึงจะกินไรวะ เดี๋ยวกูไปซื้อลูกชิ้น” สงสัยมันจะหิวจริงๆครับ แค่มาถึงมันก็จะเดินไปที่ร้านเลยครับ
“เออๆ เดี๋ยวกูไปซื้อผลไม้แล้วกัน กูเฮลตี้ ป่ะเร็ว เดี๋ยวก็แถวก่อนหรอก“ ไอ้มินมันซื้อลูกชิ้นมาเพียบเลยฮะ ผมนี่นึกว่าจะเอาไปเลี้ยงเพื่อนที่ห้องด้วย
“ซื้อมาทำเชี่ยไรเยอะแยะว่ะมึง”
“เอามาเผื่อมึงไง กินไปเยอะๆ จะได้สูงขึ้นบ้าง”
“ไอ้หอกหักเอ๊ย!!” ผมตบหัวมันไปทีนึง จริงๆผมก็ไม่ได้เตี้ยไรมากนะ แต่ก็นั่นแหละ เพื่อนทั้งห้องมันเริ่มสูงกว่าผมกันไปหมดละ
“ด่าได้เจ็บมากเลยเพื่อน “
“หุบปากแล้วกินไป”
“โอ๋ๆๆ อย่าโกรธกูเลย มาๆๆกูป้อน “ มันจิ้มลูกชิ้นมาให้ผม ชิ้นนึงครับ
“เล่นอะไรปัญญาอ่อนนะมึง”
“นะๆๆ กินสิๆ กูอุตส่าห์ป้อนเนี่ย” มันทำหน้าน้อยใจเลยครับ
“เออๆ กินก็ได้ๆ “ ผมอ้าปากรับลูกชิ้นทอดกรอบนั่นเข้ามาในปากของผมครับ แต่เพราะคงมันลูกใหญ่ไปหน่อยมั้งครับ น้ำจิ้มที่ติดมากับลูกชิ้นเลยมาเลอะที่มุมปากของผมนิดนึง
“โถ่ไอ้โอ๊ต กินเลอะเป็นเด็กเลยนะ มากูเช็ดให้” มันวางไม้เสียบลูกชิ้นลง แล้วเอือมมือมาบริเวณริมฝีปากของผม ใช้นิ้วหัวแม่มือของมัน ค่อยๆเช็ดน้ำจิ้มออก
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เอ่อ เสียงหัวใจผมเองแหละครับ
ผมยอมรับครับ ผมแอบชอบไอ้หน้าหวานนี่มาสักพักแล้วครับ ตอนแรกผมเองก็ไม่แน่ใจหรอกครับว่าผมชอบมันจริงๆหรือเปล่า แต่ว่าทั้งวี่ทั้งวัน ไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะมีมันมายุ่งตลอดครับ รู้ตัวอีกที ผมก็เอาแต่นั่งคิดถึงมันอยู่คนเดียว ผมยืนยันนะครับว่าผมไม่ใช่เกย์ ไม่ว่าผมจะตัวเล็ก ปากแดง ผิวขาวละเอียดขนาดนี้ แต่นอกจากไอ้หน้าหวานนี่ ผมก็ไม่เคยชอบผู้ชายคนไหนเลยจริงๆครับ
“เอ๊า!! นิ่งทำบ้าอะไรเนี่ย กินสิวะ เดี๋ยวก็เข้าแถวหรอกมึง”
“เออๆ มึงอะ ทำบ้าอะไรก็ไม่รู้”
“อ้าวๆๆ เขินผมเหรอครับเนี่ยคุณโอ๊ต กิ๊วๆๆๆๆ” ดูมันทำหน้ากวนประสาทใส่ผมสิครับ ยิ้มจนเห็นฟันแบบนั้น ตาหยีจนเป็นสระอิ ปากแดงๆ แก้มขาวๆ ใครจะไปเขิน จริงมั้ย(?)
“บ้าสิมึง กินไปเลย แกล้งแต่กู”
“รับทราบขอรับ”
“โอย อิ่มจัง” มินเดินลูบพุงเดินออกมาจากโรงอาหาร ไม่น่าเชื่อว่าตัวบางๆแบบมัน จะสามารถยัดลูกชิ้นจำนวนมหาสารขนาดนั้นลงไปทั้งหมดได้ โดยที่ผมกินไปแค่สองสามชิ้นเท่านั้นเอง
“ไม่อิ่มสิแปลก กินเป็นบ้านเป็นหลังขนาดนั้น ถามจริง เอาไปเก็บไว้ไหนว่ะ”
“กูกินแล้วกูสูงขึ้นไง”
“เพื่อนครับ มึงช่วยเลิกยุ่งกับส่วนสูงกูซะทีเถอะ”
“ฮ่าๆๆ เออได้ๆ กูเริ่มออกกำลังกาย อยากมีกล้ามหว่ะ รู้สึกขี้ก้างยังไงไม่รู้”
“แต่มึงผอมแบบนี้ก็ไม่น่าเกลียดนี่หว่า“ คือที่มันเป็นอย่างที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้น่าเกลียดนี่หว่า
“จะบอกว่ากูหล่อชะ?” นั่นๆ พูดไม่พอ หันมายักคิ้วให้ผมอีก
“อะ...อะ...ไอ้หลงตัวเอง” โอย เสียงผมจะสั่นทำไมว่ะเนี่ย
“ฮ่าๆๆๆ เสียงสั่นซะด้วย แปลว่าคิดแบบที่กูพูดอะสิ” เออ...ตอบไงดีว่ะเนี่ย
ออดดดดดดดดดด
โอย เสียงออดดังช่วยชีวิตผมทันพอดีเลยครับ
“เลิกเพ้อเจ้อได้ละมึง วิ่งเร็ว เดี๋ยวโดนจารย์เล่นให้หรอก”
ผมไม่รอให้มันพูดอะไรหรอกครับ เพราะผมพูดจบ ก็สับขามาที่แถวเลย
“ไอ้โอ๊ต เตี้ยก็เตี้ยยังวิ่งเร็วอีกนะ ไม่รอกันเลย”
“ธิติพัฒน์!! จะหยุดคุยได้รึยัง” สมน้ำหน้ามันครับ มาถึงแถวก็บ่นผมเลย แต่อาจารย์ดันได้ยินซะก่อนที่ผมจะพูดอะไรออกไป มันเลยทำได้แค่ยืนเงียบๆจนเข้าแถวเสร็จ
“ฮิๆๆๆ” ท่าทางของมินที่สะดุ้งตอนโดนอาจารย์ดุ มันทำให้ผมหยุดขำไม่ได้จริงๆครับ
ป้าบ!!!
หลังจากที่เข้าแถวเสร็จ ผมก็รู้สึกถึงมือเรียวแต่แรงมหาศาลกระแทกลงมาบนหัวของผมอย่างจัง
“ขำอะไรของมึง เพื่อนมึงโดนด่านี่สนุกมากใช่ไหม” เสียงเหวี่ยงๆของมันกลับทำให้ผมแอบรู้สึกผิดลงไปหน่อย
“โทษทีหว่ะมึง แต่หน้ามึงตอนนั้น อย่างจี้อะ ฮ่าๆๆๆ”
“หยุดขำไปเลยมึง โน่น จารย์เดินมาโน่นแล้ว ขืนคุยต่อมีหวังโดนไล่ออกนอกห้องจนได้”
ผมมองตามทีมินมันชี้ไปนอกห้อง ก็เห็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกผมกำลังเดินมาพอดีเลยครับ
“นักเรียนกราบ”
“สวัสดีครับ” เสียงนักเรียนแต่ละคนดังออกมาอย่างพร้อมเพรียง
“ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนสำหรับวันเปิดภาคเรียนวันแรกนะคะ นี่พวกเธอก็เริ่มชีวิตม.ปลายกันแล้วนะ พวกเธอคงต้องเตรียมตัววางแผนชีวิตกันได้แล้วนะ......”
อาจารย์มาถึง ก็ร่ายยาวเกี่ยวกับชีวิตที่นักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลายต้องเจอ และ พูดถึงวิชาเลือกต่างๆนา ผมไม่สนใจอาจารย์หน้าห้องเท่าไหร่หรอกครับ สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของผมตอนนี้ คือไอ้หน้าหวานที่เมื่อคืนมันเล่นเกมส์ซะดึก จนตอนนี้ มันแอบหลับไปแล้วหล่ะครับ ผมว่า ต้องมีผู้หญิงอีกหลายๆคนในประเทศนี้ ต้องอิจฉารูปหน้าของมันแน่ๆครับ ทั้งปากสีแดงสด แก้มขาวนวลละเอียด ที่แทบจะไม่เห็นรูขุมขนแม้แต่นิดเดียว ขนตาที่ยาวเป็นแพ ที่ตอนนี้กำลังหลับตาพริ้ม บ่งบอกว่ากำลังเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสบาย ผมว่า เพราะใบหน้าที่หวานสวยกว่าผู้หญิงๆหลายๆคนแบบนี้แหละครับ ที่ทำให้ผมตกหลุมรักมันเข้า จริงๆแล้ว ผมกับมันไม่ได้สนิทอะไรกันมากหรอกครับ จนกระทั่งปีที่แล้ว พวกเราบังเอิญมาอยู่ห้องเดียวกัน จริงๆผมเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใคร จึงมีมันเป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดในตอนนี้ แถมตอนนี้ ผมกับมันก็เลือกเรียนแผนการเรียนเดียวกัน นั่นแปลว่าต่อจากนี้อีกสามปี ผมก็ยังต้องเรียนห้องเรียนเดียวกับมันอีกต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งผมก็เตรียมใจไว้แล้วแหละครับ ว่าผมหน่ะ จะไม่มีวันยอมบอกความรู้สึกใดๆก็แล้วแต่ให้มันรู้เลยเด็ดขาด ลองคิดดูสิครับ พวกเราเป็นผู้ชายทั้งคูนี่ครับ แถมมินหน่ะ เห็นมันหน้าหวานขนาดนี้ แต่นิสัยของมันหน่ะ ผู้ชาย 100% แน่นอนเลยครับ และถ้าหากว่ามันรู้ว่าผมรู้สึกอะไรกับมันมากกว่าเพื่อน ผมเชื่อเลยครับ ว่ามันไม่มีวันเข้าใกล้ผมอีกแน่ แล้วถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงทำใจไม่ได้จริงๆครับ
“เอาหล่ะค่ะนักเรียน เดี๋ยวอาจารย์จะแจกแบบสอบถามคณะที่เรียนสนใจนะคะ” ตอนนี้ใบงานเริ่มทยอยแจกมาจากเพื่อนหน้าห้องแล้ว
“มินๆๆ ตื่นดิว่ะ “ ผมสะกิดแขนมันเบาๆ เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ามันแอบหลับ
“.......” ครับ มันนอนนิ่งไม่ไหวติงเลยครับ
“มินๆๆๆ ตื่นๆ มีงาน” ผมเริ่มตีแขนมันแรงขึ้น เพื่อให้มันรู้สึกตัว
“อืม งานไรวะ” มินเริ่มลืมตาขึ้นมา พร้อมถามผมเสียงงัวเงีย
“แบบสอบถามคณะที่อยากเรียน” ผมชูใบงานขึ้นให้มันดู พร้อมส่งต่อให้เพื่อนที่นั่งข้างหลัง
“โอยงานแค่นี้ มึงทำให้กูหน่อยนะ เมื่อคืนกูนอนดึก เพลียมากเลย” มันพูดออกมา พร้อมทำท่าจะนอนต่อ
“อ้าว ไรอะมึง งานใครงานมัน ทำเองดิว่ะ” ผมจับตัวมันเขย่าอีกครั้งไม่ให้มันหลับ
“นะโอ๊ตนะ ทำให้เพื่อนมินหน่อยนะครับโอ๊ต” มันยืดตัวขึ้นหน่อย พร้อมจับมือผมไปกุม แถมทำเสียออดอ้อนอีก
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
เอ่อ...เสียงหัวใจผมอีกแล้วครับ ผมหล่ะกลัวมันเสียงดังจนทำให้คนที่นอนฟุบอยู่นี่รู้จัง
“เออๆ มึงยังอยากเรียนคณะเดิมอยู่ใช่มั้ย” ผมรีบดึงมือมันออก พร้อมรีบเขียนลงบนใบงาน กลบเกลื่อนความรู้สึกเขินที่มันมาทำหน้าออดอ้อนแบบนี้ใส่
“อืมใช่ หน้าตาอย่างกูต้องเรียนนิเทศเท่านั้นแหล่ะ” มันพูดจามั่นใจ พร้อมกับก้มหน้าฟุบลงบนโต๊ะตามเคย
ตั้งแต่คาบแรก จนจะไปกินข้าวเที่ยว มันหลับยาวเกือบทุกคาบเลยครับ ดีหน่อยที่วันนี้มันไม่มีงานอะไรมากเพราะเป็นวันแรก ไม่งั้นมีหวัง ผมต้องนั่งทำงานแทนมันทุกชิ้นแน่ๆ
“อืมม สบายจัง” มันยืดตัวบิดขี้เกียจตอนที่ผมปลุกมัน เพราะอาจารย์ปล่อยให้ไปทานข้าวได้แล้ว
“ฮึ นอนมันทั้งเช้า แถมยังใช้กูทำงาน ไม่สบายก็เกินไปละ “ จริงๆแล้วผมก็เต็มใจช่วยมันทำงานนะ แต่อดนึกหมั่นไส้ไม่ได้เลยครับ
“โอ๋ๆๆ อย่าบ่นเลยครับ เดี๋ยววันนี้ผมจะดูแลเพื่อนโอ๊ตเอง” ดูมันพูดสิครับ
“ปัญญาอ่อน”
ผมกับมัน เดินไปซื้อข้าวแล้วมานั่งตรงโต๊ะที่ว่างอยู่
“อะโอ๊ต กูแบ่งให้กิน จะได้โตอีกหน่อย” นั่น มันจะแซวผมก็หนีไม่พ้นส่วนสูงของผมอีก
“ไอ้นี่ ไม่มีเรื่องอื่นจะแกล้งกูเลยรึไง”
“โห่ ก็มึงตัวเล็กจริงๆนี่หว่า เนี่ยส่วนสูงของมึงห่างกับกูตั้งเยอะ” มันทำมือวัดจากหัวผม ไปถึงหัวมันเพื่อเทียบส่วนสูง
ผมไม่สนใจอะไรที่มันพูดมาก นั่งกินข้าวต่อไป
“แต่ตัวแค่นี้ก็ดีละน่ารักดี”
“หะ! อะไรนะ” เมื่อกี้มันชมผมว่าน่ารักรึเปล่า?
“เปล่า กูไม่ได้พูดอะไรซะหน่อย” นั่น ปากแข็งอีก ผมว่าผมได้ยินมันพูดอยู่นะ
“มึงพึ่งพูดเมื่อกี้”
“ช่างมันเหอะ กูหิว จะกินข้าว อย่าเพิ่งชวนกูคุยสิ”
“ก็ได้ๆ” ผมเลิกกวนมัน แล้วก็หันหน้ามากินข้าวต่อ
ระหว่างพักกลางวัน ยังมีเวลาอีกหน่อย ให้พวกผมได้นั่งเล่นก่อนขึ้นเรียน
“คาบบ่ายนี้ มึงห้ามนอนเลยนะ กูขี้เกียจปลุกมึงละ” ถ้ามันเล่นนอนทั้งวัน เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่นอนอีก แถมได้เรียนไม่รู้เรื่องกันพอดี
“โห่ไรวะ เออได้ๆ มึงคอยดูละกัน ท่านมินคนนี้จะแสดงให้มึงดู” มันพูดด้วยท่าทางมั่นใจ
“พอๆ ขึ้นห้องเหอะหว่ะ กูร้อน”
ตั้งแต่คาบบ่าย มันก็ตั้งใจเรียนขึ้นจริงๆครับ ไม่มีมาแอบหลับอะไรเลย จนถึงคาบสุดท้ายที่อาจารย์จะปล่อยให้กลับบ้านแล้ว
“นักเรียนคะ พรุ่งนี้มีสอบสมรรถภาพร่างกายนะคะ มีวิ่ง800เมตร ใส่ชุดพละมาด้วยนะ”
ตายละสิ!! การออกกำลังกาย เป็นอะไรที่ผมไม่ชอบเอามากๆเลยครับ ผมเลยค่อนข้างอ่อนแอ ขี้โรคแบบนี้แหละครับ
“อ้าวๆ แล้วงี้มึงจะไหวเหรอว่ะ ไอ้โอ๊ต ฮิๆๆ” นั่น ไอ้คนที่รู้จักผมอย่างดีข้างตัวผม ก็หันมาแซวผมตามเคย
“อย่ามายุ่งกับกูน่า มึงเอาตัวมึงเองให้รอดก่อนเถอะ” ผมรู้ครับว่ามันชอบออกกำลังกาย ผมสู้อะไรมันไม่ได้หรอก
“กูไหวอยู่แล้วน่า เย็นนี้กูไปส่งมึงที่บ้านนะ ขี้เกียจนั่งรถกลับคนเดียว” บ้านผมเป็นทางผ่านของบ้านไอ้มินมันครับ อยู่หมู่บ้านเดียวกันแต่คนละซอย เรื่องนี้ผมเพิ่งรู้เมื่อปีก่อนนี้เองว่ามันอยู่หมู่บ้านเดียวกันกับผม
“แล้วแต่มึงดิ ไปเลยป่ะหล่ะ” ผมเห็นมันเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ของผมก็เช่นกัน
“ไปดิ”
ระหว่างทางกลับบ้าน มันก็เล่าถึงเรื่องตอนปิดเทอม ที่มันไปเที่ยวกับที่บ้าน แถมเรื่องที่มันนั่งเล่นเกมหามรุ่งหามค่ำทั้งวันทั้งคืนเป็นอาทิตย์ จนหันมาออกกำลังกายบ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองกลายเป็นไอ้ขี้ก้างติดเกมไปซะก่อน
“มิน กูเข้าบ้านก่อนนะ” เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของผม ผมก็บอกลามัน
“อืม พรุ่งนี้เจอกันนะมึง” มันโบกมือลาผม พร้อมเดินไปบ้านมัน
อยากให้มันมาส่งแบบนี้ทุกวันจัง
________________________________________________________________________________________________________________________
เปิดเรื่องไว้แล้วดองนี่นิสัยไม่ดีจริงๆเนอะ น่าจะตีให้ตายจริงๆ
ทุกคนขา หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูไม่คิดว่ามีคนรอ แงงงง ต่อจากนี้ไปจะรีบมาอัพนะคะ อาจจะมีเลทบ้าง ตามสภาพปริมาณงานของนักเรียนม.ปลาย 555555
*
*
*
มาพูดถึงเนื้อเรื่องกันหน่อย คือเรื่องนี้วางไว้ว่าจะให้โอ๊ตแอบชอบมินนะคะ ส่วนตัวมินเองนี่ ต้องรอดูต่อไปเนอะ แต่จะพยายามทำให้ฟินโดยทั่วกันเนอะ ไม่ใจร้ายให้สองคนนี้พรากจากกันแน่นอน (หรือจะเรียกน้ำตาดี 5555) ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
ปล.มีใครอยากได้ทวิตไรท์บ้างมั้ยอ่า เอาไว้ทวง ไว้เมาท์ไรงี้ 555555
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยจ้าาาาา
ความคิดเห็น