ฉันรักนายที่สุด นายเเวมไพร์ [KF]

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ตอนนี้นะหรอเฮ้อ มาถึงวิลัยแล้วล่ะ ก็ยัยมีนรีบให้ฉันมาแต่เช้าเลยนี้ก็พึ่งจะ 7.30 น เอง ง่วงนอนจะตาย ไม่นานยัยมีนก็มาด้วยชุดที่สวยที่สุด แต่เอ๊! ทำไมมันใส่ชุดนั่น?

“ยัยมีนทำไมใส่ชุดนั่นอ่ะ” นี้เราลืมอะไรไปป่ะ? - -

“อ้าวนี้แกลืมไปแล้วหรอ ว่าวันนี้เราไม่มีเรียน - -” เออ ใช่!

“แหะๆ ฉันลืมอ่ะดิ่”

“เออว่าแต่ไปกันนยังจะไปเดินช๊อปสักหน่อย ไปห้างกัน” ยัยมีนไม่รอฉันพูดจบ - - ก็เรียกแท็กซี่มา แล้วก็ขึ้นรถไปที่ห้าง ตอนนี้นะหรอยัยมีนลองชุดไปเกือบ 10 ตัวแหละ

“นี้มีนสรุปงานวันเกิดใครกันแน่” ฉันแอบแขวะยัยมีน ดูหน้ายัยมีนทำสิ่ ฮ่าๆ เบ๊ปากใส่ด้วย

“งานแกๆๆ ก็ฉันจะสวยที่สุดรองจากแกไงจ๊ะเพื่อนเลิฟ” ดูหน้ายัยมีนตอนนี้สิ่เพ้อฝันดีที่สุด

“หรอออจ๊ะ” ตาฉันบ้างที่จะไปลองชุดบ้างสักที -_-

ตัดมาทางแก้ว

ตอนนี้ฉันก็นั้งคิดว่าจะไปงานวันเกิดยัยตัวดีหรือเปล่านะ กล้าไงมาชวนฉันไป

“เอ่อ..คุณหนูครับ” อะไรอีกเนี่ย

“ว่าไง” มีเรื่องอีกแล้วสิ่นะ

“เอ่อ คุณหนูป๊อปเรียกพบครับ” ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปเปิดประตูบเพื่อที่จะไปพบกับนายนั่น!

“ไงน้องสาวหรือชายล่ะ?”

“มีอะไร”

“แกคิดว่า ฉันจะขอฟางคบดีไหม”

“มีเรื่องแค่นี้นะหรอ แค่แกจะไปบอกรักผู้หญิงคนนึงแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”

“พอฉันคบกับเค้าเสร็จฉันก็จะได้ของเค้าทุกอย่างเลย แม้แต่รางกายของเธอพอได้ของเธอเสร็จฉันก็จะทิ้งเค้า ฮ่าๆ”

“แก!!” ตอนนี้แก้วไม่ได้เป็นมนุษย์ธรรมดาทั่วไปอีกต่อไปแล้วตอนนี้ เค้าหลายเป็นแวมไพร์รวมทั้งป๊อปด้วยตอนนี้ทั้งคู่ ยืนประจันหน้าแยกเขี้ยวใส่กันยังไม่หยุด จนกระทั้งพ่อของทั้งคู่เข้ามาเห็นตอนแก้วทำร้ายป๊อปพอดี

“แก้ว!!!” แก้วป๊อปหันมามองทางต้นเสียง

“.....” เห็นในตอนนี้อีกแล้วสิ่นะ

“นี้แกทำร้ายพี่อีกแล้วหรอห่ะ!!” ฉันโดนอย่างนี้ประจำ

“....” ฉันไม่อยากพูดหรอกนะ

“พ่อครับ น้องแก้วเค้าแต่อยากเล่นด้วยนะครับต่อสู้” อย่ามาทำตัวดีเลยนายภาณุ

“ไม่ต้องแก้ตัวแทนมัน” แล้วเค้าก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน

“มันเป็นอย่างที่พ่อเห็น มันคงอยากได้หน้าล่ะมั้ง หึ”

“แกอย่าเรียกป๊อปว่ามันไม่ได้ เพราะป๊อปเป็นพี่แก”

“มันไม่ใช่พี่ของฉัน!!!!” ตอนนี้หน้าของผมก็ชาไปหมดแล้ว เพราะใครหรอที่ทำพ่อตัวเองแท้ๆตบหน้าลูกตัวเองอย่าไม่ใยดี!

“ฉันเกลียดแกไอ้ป๊อป”

“หยุดพูดแล้วจะไปไหนก็ไป!!!” ผมไม่ทนอยู่หรอกบ้านแบบนี้ถ้าแม่ไม่สั่งให้ผมอยู่บ้านนี้คงหนี้ไปทั้งนานแล้ว ตั้งแต่เกิดมาก็มีลุงคนที่รับใช้ผมตั้งแต่เกิดเข้าใจผมคนเดียว ผมมันเลวในสายตาพ่อตัวเองขนาดนั่นเลยหรอ ตอนนี้ผมก็ขับรถออกมาจากบ้านที่สุดแสนจะทรมาร แล้วก็มาถึงห้าง ห้างนึง ผมก็เดินเล่นไปเลื่อยๆ จนไปเดินไปชนกับใครไม่รู้

ตุบบ!

“คุณขอโทษนะค่ะ ขอโทษค่ะๆ”

“ผมต้องขอโทษคุณมากกว่านะครับ” พอผมเงยหน้าขึ้นมา แล้วพบกับยัยนั้น!

“เธอ!’’

“นาย!” พูดตามไม - -

“....” เอ๊า เดินมาชนแท้ๆเงียบใส่อีก

“สวัสดีแก้ว มาเที่ยวหรอ” ยัยมีนทักทายอย่างเป็นมิตร

“อืม”

“ไปกับพวกฉันไหมล่ะ” ยัยเพื่อนบ้าเอ่ยยย ไปชวนนายนั่นทำไม แล้วนายนั่นนะหรอพยักหน้าด้วยแหละ TT ฉันกับมีนแล้วก็นายแก้วก็เดินไปเที่ยวกันอย่างสบายๆ เดินซื้อนูนซื้อนี้ไปเลื่อยจนเย็นมากเลยย ซื้อของเข้าบ้านเพื่อไปเตรียมงานวันเกิดตอนนี้ฉันอยู่กับเค้าแค่สองคน

“เธอ”

“ว่าไงนาย”

“มาเที่ยวไม่เบื่อหรอ”

“ไม่อ่ะ วันนี้วันเกิดฉันนิ่ ซื้อของเข้าบ้าต้อนรับเพื่อนๆนะรวมนายด้วยนะ”

“หรอ ขอบใจนะ ฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ”  ต้องกลับแล้วหรอ

“คืนนี้นายจะมาใช่ไหมแก้ว” ขอร้องเถอะ

“ฉันจะไปนะ” นายนั่นยื่นมือมาลูบหัวฉันเบาๆ

“ฟางจะรอแก้วนะ” ฉันยิ้มให้เค้าแล้ว เค้าก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ

“อืม” ตอนนี้ฉันกับฟางก็เดินแยกกันไปต่างคนต่างกับบ้านของตัวเอง ตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านที่ไม่อยากอยู่ ก็เดินขึ้นห้องไม่อยากที่จะคุยกับใคร ตอนนี้ก็เตรียมอยู่แค่อย่างเดียวคือ ไปงานวันเกิดยัยนั้น กล่องของขวัญก็เตรียมไว้แล้วล่ะ หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จโดนใส่ชุดที่สบายๆ เสื้อยืดสีขาว กางเกงสีดำที่ใส่ได้อย่างไม่อึดอัด ตอนนี้ผมก็ให้ลุงมาลงที่บ้านฟาง

ตัดมาทางฟาง

“นี้ยัยมีน แกว่าแก้วจะมาไหมอ่ะ เพื่อนเราก็มาคบแล้วนะ”

“เชื่อดิ่แก้ว มาอยู่แล้ว” ฉันหวังอย่างที่มีนพูดนะ

“ไม่ต้องเครียดหรอกน่า ฟาง” เพื่อนฉันปลอบ

“ไม่ได้เครียดสักหน่อย อีตาพี่ป๊อปมาแหละ ฉันล่ะเบื่อจริงๆ” ไม่รัยจะเลิกทำตื้อสักที

“สวัสดีค่ะ ฟาง สุขสันต์วันเกิดนะค่ะ” อยากจะอ้วกมาพูดค่ะขากับฉันอีก

“เอ่อ...ขอบคุณนะค่ะ” ฉันรับมาอย่างไม่เต็มใจ

ตอนนี้ผมก็มาถึงหน้าบ้านของยัยนั่นแล้วล่ะ งานแบบนี้ก็ไม่ค่อยได้มาหรอกเพราะอะไรนะหรอกไม่ค่อยชอบอ่ะ เสียงมันดัง

ฉันเห็นเค้าเข้ามาในบ้านฉันแล้ว เชื่อแล้วว่านายนั่นต้องมา........