คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
“นี่หนูคับ เป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนไหม” ทำหน้าตาแบบนั่นอย่าบอกนะว่า 0.0
“แง๊ๆๆๆ แม่จ๋า แม่อยู่ที่ไหน แง๊ๆๆๆ” นั่นไง เฮ้อฉันจะทำไงเนี่ย อุ้มแล้วกัน
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคับคนดี” อ้าว =0= ไม่ยอมหยุดอีก เหนื่อยใจจริงๆ
“ไม่เอาาาาา หนูจะหาแม่ แม่อยู่ไหน แง๊ๆๆ” ยัง ยังไม่หยุด เห้ยนั่นมันยัยนั่นนิ่ดีล่ะ
ตอนนี้ฉันเห็นเค้ามองฉันอยู่แล้วกำลังจะเดินมาหาฉันด้วย มาถึงแล้ว =0=
“เธอ!” ยัยยนี้ตกใจเลยแหะ
“ห่ะ! อะไร” ตกใจเลยไอ้บ้า
“โอ๋ เด็กเป็นไหม” อ๋อ โอ๋เด็กไม่เป็น 55
“อ่ะ ได้สิ่ มา ฮึบ” ตอนนี้ฉันอุ้มเด็กแล้ว แต่ก็ยังไม่หายเลย ตอนนี้เค้าอมยิ้ม ยิ้มอะไรของเค้า
“......” สุดท้ายก็ยังไม่เลิกร้อง แต่ว่าฉันอมยิ้มอะไรเนี่ย
“แง๊ๆๆๆ~” เห้ยเมื่อไรจะเลิกร้องเนี่ย
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคับ ถ้าหยุดร้องเดียวพี่เลี้ยงไอ้ติม” โอ้ววพระเจ้า ยัยนี้เอาเด็กอยู่ด้วย
“คับพี่สาวคนสวย” หะ หอมแก้มด้วย 0.0
“555 จร้าๆ ป่ะๆ ไปร้านไอติมใกล้ๆกัน” ลืมฉันหรือยังเนี่ย
“คับพี่สาวว” นายนั่นเงียบเลยแหะ สรุปพูดไทยไม่ได้หรือไง - -
“นี้นายไปด้วยกันไหม” ตานั่นก็สะดุดนิดหน่อย
“อืม” คำตอบสั้นๆ ได้ใจความ -0-
ตอนนี้นะหรอถึงร้านไอติมแล้วล่ะ ตอนนี้บรรยากาศนะหรอ สุดจะทนมีแต่คนมามองๆ จะใครล่ะนอกจากนายนี้อ่ะ หมั้นใส้ หึ ชิ! ว่าแต่ฉันไม่ได้ชอบเค้านะ ไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบ ><
“นี่เธอจะยิ้มคนเดียวอีกนานไหม” เค้า เค้า! [เพื่อไร/ไรเตอร์] เริ่มพูดกับฉันก่อนด้วยยยย
“เอ่อ..เปล๊าฉันไม่ได้ยิ้ม แล้วนายอ่ะไม่กินติมหรอ” เปลี่ยนเรื่องๆ
“ไม่ค่อยชอบ” สั้นอีกแล้ววววว
“ทำไม่อ่า อร่อยดีนะ ลองกินดูสิ่” ฉันตักไอติมจ่อตรงปากนายนั่น
“......” ทำอะไรของเค้า - -
“อย่างเงียบสิ่นาย” สุดท้ายยย เด็กคนนั่นก็งับไปกิน
“เอ่อ...” เด็กนั้นขำใหญ่เลย
“พี่ชาย พี่สาวป้อนพี่ชายไม่กินหนูกินเองคับ” L เสียใจอ่ะจะได้ป้อนแก้วสักหน่อย
“พี่ไม่ค่อยชอบกินนะคับ” นายนี้มองน้องแปลกๆแหะ แววตาของเค้าเป็นอีกอย่างเลย
“คับผม” เด็กน้องยิ้มให้ฉันด้วย
“ป่ะ เดียวพี่พาไปหาแม่นะคับ” ผมและฟางที่จับมือเด็กน้อยเดินไปตามหาแม่ของเด็ก เดินได้ 10 นาทีก็มีหญิงคนนึงเดินมาหาเรา
“ลูกแม่ไปไหนมาแม่เป็นห่วงจะตาย” ผู้หญิงคนนี้วิ่งเค้ามากอดเด็กน้อย
“คุณคือ?” ยัยนั่นเป็นคนถาม
“แม่ของน้องภูค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ดูแลน้องภูนะคะ” แม่ของน้องภูหันมาบอกฉัน
“ไม่เป็นรัยค่ะ ที่หลังก็อย่าเดินหนี้แม่นะค่ะน้องภู อีกอย่างนะค่ะขอบคุณคนที่ช่วยไว้ดีกว่าค่ะพี่” ฉันขยี้หัวน้องภูเบาๆ แล้วยิ้มให้
“ยังไงก็ขอบคุณแฟนน้องด้วยนะค่ะ” ห๊า ฟะ แฟนหรอ บ้า ><
“เอ่อ..เราสองคนไม่ได้เป็น...” แล้วแม่น้องภูก็แทรกขึ้นมาตอนที่นายนั่นจะพูด
“ไม่ต้องเขินหรอค่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ” แล้วฉันกับนายนั่นก็มองน้องภูกับแม่เค้าเดินไป
“นี่เธอ กลับบ้านยังไง” เออนั่นดิ่ ป่านี้ลุงรอตายแล้วมั้งนั่น
“เอ่อ..คนที่บ้านฉันมารับนะ นายล่ะ” เดินต่อไปเลื่อยๆ จนถึงหน้าวิลัย
“หรอ อืม ฉันก็คนมารับนะ” ตอนนี้มีรถสองคันมาจอดตรงหน้าเราสองคน แล้วก็มีลุงคนนึงเดินตรงมาที่นายแก้ว
“คุณหนูครับ ลุงมารับกลับบ้านครับ” ลุงคนนั่นพูด หะ! คุณหนู
“อืม” นายนั่นตอบสั้นๆ
“แล้วคุณหนูป๊อปปี้ล่ะครับ” ลุงรู้จักป๊อปปี้ด้วยหรอเนี่ย
“คงกลับบ้านไปแล้ว” พูดถึงมันทำไม เอ่อใช่สิ่มันลูกคนโปรด
“อ่อครับ งั้นเชิญครับคุณหนู” นายนั่นลุกขึ้นไปแล้วมองฉัน
“ฉันกลับบ้านก่อนนะ อ่องานวันเกิดเธอนะ ฉันจะพยายามไปนะ กลับบ้านดีๆนะ” หมอนั่นบอกฉันแล้วก็ยิ้มที่มุมปากนิดหน่อย หล่ออ่ะ ><
“จ๊ะ มาให้ได้นะฉันจะรอนาย” ฉันพูดแล้วโบกมือให้นายนั่นก่อนรถคันนั่นจะขับออกไป ตอนนี้ฉันก็ขึ้นมาอยู่บนรถแล้วล่ะ กำลังกลับบ้านตอนนี้ฉันก็มากถึงบ้านสักที่ เฮ้อ..รถติดโคตรนานเลยยตอนนี้ก็โยนตัวเองไปนอนบนเตียงสบายใจ
ก๊อกๆ
“เชิญค่า” ใครอีกแหละ
“ลูกฟางพรุ้งนี้วันเกิดลูกชวนเพื่อนมาหรือเปล่าจ๊ะ”
“อ๋อ..เรื่องนั่นไม่ต้องเป็นห่วงค่ะแม่ ยัยมีนจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“จ๊ะ ว่าแต่ตาป๊อปปี้แฟนหนูจะมาไหม”
“แม่ค่ะ หนูไม่ได้เป็นแฟนกับอีตาพี่ป๊อปนะค่ะ” เบื่อจิตเลยพูดถึงนายนี้ เฮ้อ แล้วแม่ฉันก็พยักหน้าแล้วเดินออกไป ฉันก็เดินไปหน้าห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำแล้วก็จะเข้านอน หาวว~
6.00
ก๊อกๆๆ!!
“ตื่นได้แล้วจ๊ะ ฟาง” หาววว ยังไม่หายง่วงนอนเลย
“ค่ะแม่ ตื่นแล้วค่ะ” เฮ้อไปอาบน้ำดีกว่า
วันนี้แล้วสิ่นะที่เราจะแก่ขึ้นอีกปี 1 -0- วันนี้แก้วจะมางานเราหรือเปล่านะ ตื่นเต้นจังเลย >< ไม่เคยตื่นต้นอย่างนี้มาก่อนเลย อุ๊ยลืมไปเลย แม่คงรออยู่แน่ๆเลย ตอนนี้ฉันก็แต่งตัวเสร็จก็ลงมารับประทานข้าวกับแม่....
ความคิดเห็น