คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ,,, Part 5 ,,, First Date ของสองเรา ^^
Title : Smartly Boy
Type : Long fiction
Author : *..MooKiiE..*
Category : Comedy / Romance
Paring : Yunho x Jaejoong / YooChun x JunSu
Part 5
ทางด้านของจุนซูนั้นหลังจากที่นั่งรถยนต์คันหรูของยูชอนออกมาจากโรงเรียนแล้ว ยูชอนก็ได้พาเค้าไปทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ทันทีที่ได้เหยียบเท้าเข้าไปในร้านแห่งนี้ก็รู้ได้ทันทีถึงความหรูหราที่ดูจะมีมากเสียเหลือเกิน ร้านอาหารนี้ถูกตกแต่งด้วยสินเค้านำเข้าจากหลายๆประเทศ ที่อยู่ในโทนสีน้ำตาลและครีม คงความโมเดิร์นเอาไว้ด้วยโคมไฟสีนวลที่ทำให้ร้านแห่งนี้ดูอบอุ่นขึ้นมาทันตาเห็น จุนซูกวาดสายตาไปทั่วๆร้านด้วยความตกตะลึง ก็เค้าไม่ได้เป็นคนรวยที่เกิดมาบนกองเงินกองทองนี่นา ร้านแบบนี้ก็ไม่เคยมีความคิดที่อยากจะเหยียบเข้ามาเลยแม้แต่ครั้งเดียว ร้านหรูขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถึงรายการเมนูอาหารเลยว่ามันจะแพงขนาดไหน ที่จริงกินแค่ร้านธรรมดาก็ได้นี่นา แต่เอาเถอะ พี่ยูชอนเค้าคงไม่ชินกับการมานั่งตากลม ตากแดดกินข้าวเหมือนเค้ากับแจจุงหรอก
“ สวัสดีค่ะ ได้จองไว้รึป่าวค่ะ “
เสียงกล่าวทักทายของหญิงสาวคนหนึ่งเรียกให้สายตาของจุนซูหันกลับมามองคนที่อยู่ข้างหน้าเค้าเสียไม่ได้
“ ไม่ได้จองไว้ครับ เรามากันแค่สองคน “ เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับหญิงสาวคนนั้นไปพร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจ ที่ใครๆเห็นก็พากันหลงใหลไปตามๆกัน แล้วหนึ่งในนั้นก็ต้องรวมคิม จุนซูคนนี้เข้าไปด้วย
“ งั้นเชิญทางนี้เลยค่ะ “ ว่าแล้วหญิงสาวร่างอรชรก็เดินนำเค้าและพี่ยูชอนเข้าไปหาที่นั่งทางด้านริมที่ดูจะเป็นส่วนตัวสักเล็กน้อย จุนซูเดินตามยูชอนไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง หญิงสาวคนนั้นได้โค้งขออนุญาตแล้วก็เดินจากไป ตอนนี้ทั้งเค้าและยูชอนก็กำลังนั่งมองหน้ากันอยู่ ไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“ จุนซูจะกินอะไรก็สั่งได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอก พี่เลี้ยงเอง “ เสียงของยูชอนที่ฟังกี่ทีก็ไม่เคยเบื่อพูดบอกจุนซูที่กำลังนั่งทำตัวไม่ถูกอยู่
“ อะ เอ่อ ... มันจะดีหรอครับ ท่าทางอาหารที่นี่จะแพงมาก ผมว่า . ..”
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า ..... สั่งไปเถอะ พี่เลี้ยงเราได้ จุนซูคงไม่กินเยอะขนาดที่พี่จะจ่ายไม่ไหวหรอก จริงมั้ย? “ จุนซูได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้แทนคำตอบ ก่อนที่ทั้งสองคนจะได้พูดอะไรต่อ พนักงานชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน จุนซูหยิบเมนูอาหารขึ้นมาเปิดดูแล้วก็แทบจะตาถลนออกมาจากเบ้าตา นี่มันราคาอาหารหรือราคาทองวันนี้กันว่ะเนี่ย จุนซูเงยหน้าขึ้นมามองยูชอนนิดนึงแล้วก็ก้มกลับไปมองเมนูอาหารอีกครั้ง ให้พี่ยูชอนสั่งให้ดีมั้ย ไม่กล้าสั่งอะไรเลยแหะ น้ำเปล่าที่นี่จะแพงมั้ยอ่ะ? แล้วไอ้ภาษาอังกฤษยาวๆพวกนี้มันคืออะไรล่ะเนี่ย เขียนเป็นภาษาเกาหลีไม่ได้รึไงกัน!! อ๊า. ... เลือกไม่ถูกเลย จะกินอะไรดีล่ะ
ทางด้านยูชอนที่สั่งอาหารของตนเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กร่างบางที่วันนี้มาทานข้าวเป็นเพื่อนเค้า แต่สิ่งที่เห็นกลับทำให้ใบหน้าหล่อเหลาต้องระบายยิ้มบางๆออกมา ก็ใบหน้ากลมเล็กที่ชอบยิ้มจนตาเรียวหยี ตอนนี้กำลังนั่งหน้าหุบ คิ้วทั้งสองฝั่งนั่นก็ชนกันจนแทบจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้วเชียว
“ ตัดสินใจยังไม่ได้หรอจุนซู “
เสียงทักของยูชอนทำให้คนร่างบางถึงกับสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแล้วส่งยิ้มแหยๆไปให้ยูชอนพร้อมกับเอ่ยคำพูดที่คนฟังถึงกับกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่ออกมา
“ แหะๆ คือว่า ..แบบว่า จุนซูไม่รู้จะสั่งอะไรดีเลยอ่ะ มันแพงจนตาลายเลยละฮะพี่ยูชอน “
“ ฮะ ฮ่ะ ฮะ . . . งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่สั่งให้ละกันนะ “ ยูชอนพูดกับจุนซูด้วยรอยยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันไปสั่งอาหารกับบริกรข้างๆ
“ งั้น .... เอาสปาเกตตี้คาร์โบนารา กับ ปลาแซลมอนรมควันเพิ่มละกันนะครับ อ้อ!! แล้วก็เครื่องดื่ม ของเป็นน้ำสตอเบอรี่ปั่น มีแค่นี้หละครับ “
พอสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยูชอนก็หันมาส่งยิ้มให้กับจุนซูโดยที่ไม่ได้รู้เรื่องเลยว่ารอยยิ้มแบบนี้มันทำให้จิตใจของจุนซูสั่นไหว อ๋ายๆๆๆๆ
“ น้องจุนซูเป็นอะไรรึป่าว นั่งนิ่งเชียว ไม่ต้องเกร็งกับพี่ขนาดนั้นก็ได้นะ ทำตัวตามสบายเถอะ “
โอ๊ย. ... พี่ยูชอน จะให้เค้าทำตัวตามสบายได้ยังไงเนี่ย เลิกยิ้มแบบนั้นสักที ถ้าอยู่ๆหัวใจเค้าหยุดเต้นขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ยังไม่ทันจะได้จับพี่ยูชอนกดเลยนะ!!~ จุนซุก็ยังคงได้แต่ส่งยิ้มกลับไปให้กับยูชอน ใช้เวลาไม่นานนักอาหารหรูต่างๆที่ยูชอนเป็นคนสั่งก็นำพากันออกมาเสิร์ฟยั่วน้ำลายคนทั้งสอง
“ อ่ะนี่ เอาสปาเกตตี้คาร์โบนาราของเรา ส่วนน้ำ จุนซูกินน้ำสตอเบอร์รี่ได้ใช่มั้ย พี่ลืมถามเราไปหนะ “
ยูชอนจัดแจงอาหารที่เค้าสั่งให้คนร่างเล็กที่กำลังนั่งมองเค้าตาปริบๆ
“ ฮะ ผมทานได้หมดแหละ พี่ยูขอนไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นี่น้ำสตอเบอร์รี่หนะผมก็ชอบมากๆเลยด้วยแหละฮะ “
จุนซูที่พอเห็นอาหารก็ลืมเรื่องอาการตื่นเต้นที่อยู่กับยูชอนสองต่อสองไปในทันที ถึงยูชอนจะสำคัญ แต่อาหารก็ย่อมสำคัญกว่าเหมือนกัน ถ้าไม่มีอาหารเดี๋ยวไม่มีแรงไปตามพี่ยูชอน!!
ตลอดระยะเวลาในการทานอาหารเย็นมื้อหรูในร้านไฮโซแห่งนี้ ยูชอนก็คอยตักอาหารให้กับคนร่างบางตรงหน้าอยู่เสมอไม่ขาด ชวนคุยนู่นคุยนี่ไปเรื่อย จนตอนนี้จุนซูไม่เหลือเค้าโคลงของอาการเกร็งเลยแม้แต่น้อย กลับกันตอนนี้โลมาน้อยกลับมานั่งพูดเสียงเจี้ยวจ้าว เล่าเรื่องนู้น เล่าเรื่องนี้ให้ยูชอนได้ขำอยู่ตลอดเวลาการทานอาหาร พูดไปกินไปเผลอแปบเดียว จานอาหารที่เคยมีอาหารบรรจุอยู่เต็ม ตอนนี้กลับเหลือเพียงแค่เศษอาหารเล็กๆน้อยๆเท่านั้น จุนซูใช้มือน้อยๆของตนเองลูบพุงกลมๆของตนไปมา อ๊า...!!~ อิ่มจังเลย
ยูชอนมองอาการนั้นด้วยรอยยิ้ม อาหารที่หมดลงไปนั้น ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคนร่างบางตัวเล็กๆนั่นทั้งนั้นเลยที่เป็นฝ่ายกินเข้าไป จุนซูเป็นคนที่นิสัยดีเลยทีเดียว แถมยังร่าเริงแบบสุดๆ คุยก็เก่ง ถึงตอนแรกจะเกร็งนิดนึงก็เถอะ รวมๆกันแล้ว จุนซูก็เป็นคนที่น่าสนใจอีกคนหนึ่ง แล้วคิดว่าคนอย่าง ปาร์ค ยูชอนจะสนใจคนคนนี้มั้ย . .. ?
หลังจากที่จัดการจ่ายค่าอาหารเรียบร้อยแล้ว ยูชอนก็รีบพาจุนซูไปส่งบ้านทันที เพราะว่าตอนนี้ท้องฟ้าก็เริ่มจะกลายเป็นสีดำสนิทแล้วนั่นเอง รถยนต์คันหรูของยูชอนจอดอยู่หน้าบ้านหลังไม่เล็กและไม่ใหญ่ แต่ดูแล้วให้ความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด
“ ขอบคุณที่มาส่งนะฮะ และก็ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเย็นด้วย อิ่มสุดๆเลยหละฮะ ^^ “ เสียงของจุนซูเอ่ยบอกกับยูชอนก่อนที่ตนจะลงจากรถไป
“ ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะที่ไปทานข้าวเป็นเพื่อนพี่ ไม่อย่างงั้นพี่คงจะเหงาแย่เลย “ ยูชอนเอ่ยบอกกับจุนซูด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มๆ จุนซูยิ้มรับก่อนจะเปิดประตูรถออก แล้วพาตัวเองออกไปยืนยื้มหน้าบานอยู่ข้างๆประตู
“ ขับรถกลับดีๆนะฮะ “
“ ครับ .. .. เอ่อ จุนซู ... ฝันดีนะครับคืนนี้ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ “
เมื่อพูดจบแล้วยูชอนก็ขับรถออกไปทันที ปล่อยให้จุนซูยืนยิ้มบิดไปบินมา จนตัวแทบหักอยู่หน้าบ้าน
.
.
‘ เค้าว่ากันว่า .. . ผู้ชายเจ้าชู้มักจะปากหวาน!!~ ‘
* … + … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ …+ …+ …+… + … *
หลังจากที่แจจุงพาร่างกายของตนเองกลับมาถึงห้องนอนเรียบร้อยแล้ว เค้าก็รีบอาบน้ำทันที นั่งทำการบ้านที่อาจารย์สั่งมาให้เสร็จ หาอะไรทำเพื่อจะได้เลิกฟุ่งซ่าน!!~
แต่พอไม่มีอะไรทำเท่านั้นแหละ คำพูดของยุนโฮก็ลอยเข้ามาในหัวทันที เราจะไปเดทกัน อ๋ายๆๆๆ เรา งั้นหรอ นายคนเดียวต่างหาก ชอบคิดเองตัดสินใจเองคนเดียวหมดเลย แถมวันนี้ยังมาหอมแก้มกันอีก ให้ตายเถอะ!! อยู่กับอิตานี่ทีไรเสียเปรียบทุกทีเลย แล้ววันเสาร์นี้ต้องออกไปด้วยกันอีกไม่เข้าทางมันพอดีหรอ ถ้าอยู่ๆอิตายุนโฮเกิดหื่นขึ้นมามากกว่าเดิม ลากเราเข้าโรงแรมไปจำยังไงล่ะทีนี้ ไม่ได้การล่ะๆ!! ต้องพาจุนซูไปด้วย มีจุนซูคอยขัดขวางก็ยังดีกว่าไม่มีเลยล่ะว่ะ ว่าแล้วมือบ้างก็รับหันไปคว้าโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาแล้วกดโทรออก ฟังเสียงสัญญาณอยู่สักพักก่อนอีกฝ่ายจะกดรับ
“ ฮัลโหล จุนซูว่างอยู่ใช่มั้ย ไม่ว่างก็ต้องว่างล่ะ ชั้นมีเรื่องจะขอร้อง!! “
[ “ อะไรของแจจุงเนี่ย เค้ากำลังเขียนไดอารี่อยู่นะ ดูซิ ขัดความสุขกัน ยังเขียนถึงพี่ยูชอนไปไม่ถึงไหนเลย “ ]
“ เก็บยูชอนของนายเข้าลังไปก่อนเลย ตอนนี้ชั้นมีเรื่องสำคัญกว่านั้น จะบอกให้นายช่วย “
[ “ อะไรล่ะ รีบว่ามาซิ เค้าจะได้ไปเขียนไดอารี่ต่อเร็วๆ “ ]
“ คือ วันเสาร์นี้หนะ อิตายุนโฮนั้นมันชวนชั้นไปเที่ยว แล้วชั้นก็ไม่อยากไปคนเดียวด้วย นายช่วยไปกับชั้นหน่อยซิ นะจุนซู นะๆๆ “
แจจุงเลือกที่จะไม่ใช้คำว่าไปเดทเพราะมันทำให้เค้ารู้สึกกระดากอายยังไงชอบกล
[ “ พี่ยุนโฮเค้าชวนนายนายก็ไปดิ จะมาชวนชั้นทำไม “ ]
ดูเหมือนว่าจุนซูจะไม่เห็นใจเค้าเลย เออ เป็นไงเป็นกันว่ะงานนี้!!~
“ นี่. ... บางที พี่ยูชอนก็อาจจะไปด้วยก็ได้นะ นายไม่อยากไปเที่ยวกับยูชอนหรอ? “
แจจุงที่รู้จุดอ่อนของอีกฝ่ายรีบหาเหยื่อออกมาล่อโลมาให้ติดเบ็ดทันที ปาร์ค ยูชอนจะมาหรือไม่มาไม่รู้ เอามาอ้างไว้ก่อนล่ะว่ะ !!~
ทันทีที่ได้ยินคำว่ายูชอนเท่านั้นแหละ จุนซูก็หูผึ่งทันที อ๊า. ...!!~ นั่นซิ ถ้าพี่ยูชอนไปด้วย เค้าก็จะได้ไปเที่ยวกับพี่ยูชอน ได้เดินใกล้ๆกัน ได้คุยด้วยกัน ว้าว!!~ แค่คิดก็มีความสุขแล้ว แต่เดี๋ยวก่อน!! แจจุงอาจจะโกหกเค้าก็ได้
[ “ แจจุงไม่ต้องเอาพี่ยูชอนมาล่อเค้าเลย เค้ายังไม่เชื่อแจจุงง่ายๆหรอก ต้องทำให้เค้ามั่นใจก่อนว่าพี่ยูชอนจะไปด้วย ไม่งั้นเค้าก็ไม่ไปกับแจจุงหรอก “ ]
เหอะๆ แจจุงอยากตาย มันเคยคิดจะห่วงเค้าบ้างมั้ย เออ ลองโทรไปบอกอิตาบ้านั่นดูก็ได้ว่ะ ให้พายูชอนไปด้วย ถ้าไม่เป็นเพราะจุนซู เค้าจะไม่โทรไปหาอิตานั่นก่อนเลย ให้ตายเถอะ!!
“ เออ โอเคๆๆ งั้นเดี๋ยวชั้นโทรไปบอกยุนโฮให้พาที่รักแกมาด้วยก็แล้วกัน ถ้าได้ชั้นจะโทรไปบอก แค่นี้นะ “
ว่าแล้วก็ตัดสายทิ้งทันที ทั้งๆที่ยังไม่ได้ฟังคำตอบจากคนปลายสายเลยสักนิด นิ้วเรียวยาวกดไปที่เมนู สมุดโทรศัพท์ ก่อนจะกดนิ้วไล่รายชื่อลงมาเรื่อยๆก่อนจะเจอกับคำว่า . . ..
.
.
’ ที่รักของแจจุง ‘ เหอะใครเค้าไปรักนายกัน แจจุงจัดการเปลี่ยนชื่อนั้นใหม่ทันที รอยยิ้มพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยทันทีหลังจากเปลี่ยนชื่อนั้นเสร็จ
‘ อิหมีหื่นกาม!!~ ‘
นิ้วสวยกดลงไปที่ปุ่มโทรออก รอสัญญาณเพียงไม่กี่วิ อีกฝ่ายก็รับสายของเค้าทันที
[ “ คิดถึงผมหรอครับ ถึงได้โทรมาเนี่ย “ ]
เหอะๆๆ หลงตัวเองจริงๆ
“ เลิกพูดบ้าๆ แล้วฟังชั้นนะ ชั้นจะโทรมาบอกว่าถ้านายจะให้ชั้นไปเที่ยวกับนายวันเสาร์นี้ นายก็ต้องพาเพื่อนของนาย ปาร์ค ยูชอนอะไรนั่นหนะไปด้วย เพราะชั้นก็จะเอาเพื่อนของชั้นไปเหมือนกัน เข้าใจมั้ย “
[ “ โถ่.... แจจุงครับ มีคนอื่นไปด้วยแบบนั้น มันจะเรียกว่าไปเดทได้ยังไงกันล่ะ “ ]
“ ไม่รู้ล่ะ ยังไงนายก็ต้องให้เพื่อนนายไปด้วย แค่นี้นะ ชั้นจะนอนแล้ว!! “
[ “ ครับๆ เอาแบบนั้นก็ได้ ฝันดีนะครับคนสวยของผม “ ]
ยังไม่ทันที่แจจุงจะได้ตะโกนด่ากลับไป ฝ่ายนั้นก็ชิงกดสายทิ้งเสียก่อน ปล่อยให้คนสวยนั่งจ้องโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตายราวกับกำลังสาปแช่งคนที่เพิ่งจะคุยกันเมื่อสักครู่นี้อยู่
“ ฮัลโหล .. .. จุนซู ตกลงชั้นเอาปาร์ค ยูชอนของนายมาได้แล้วนะ ไปกับชั้นด้วยล่ะ เสาร์นี้ “
* … + … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ …+ …+ …+… + … *
หลังจากวันนั้นที่เค้าและยุนโฮได้ไปซื้อของด้วยกัน แจจุงก็ไม่ได้เจอยุนโฮอีกเลย จะมีก็แต่โทรศัพท์ ที่ขยันโทรมาเหลือเกิน และก็ไม่ได้มีเรื่องสำคัญอะไรเลย โทรมาย้ำไม่ให้ลืมนัดในวันเสาร์แค่นั้นแหละ นี่กลัวว่าเค้าจะลืมขนาดนั้นเลยรึไง!! ลืมได้ก็ความจำเสื่อมแล้ว โทรบอกเช้าเย็นขนาดนี้เนี่ย!!
และแล้ววันที่แจจุงไม่อยากให้ถึงก็เกินทางมาเยือน เช้านี้แจจุงแทบจะไม่อยากตื่นขึ้นมาจากที่นอนเลยทีเดียว แต่ก็ต้องรีบแหกตาตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ของอิหน้าหมีนั่นที่โทรมาบอกว่าจะมาถึงที่บ้านเค้าอีก 2 ชั่วโมงให้เตรียมตัวได้แล้ว แจจุงลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว โดยวันนี้เค้าเลือกที่จะใส่เสื้อกล้ามสีดำที่ตัดขอบตรงชายเสื้อด้วยสีชมพู ก่อนจะสวมเสื้อเชิร์ตสีดำลายกราฟฟิคทับลงไป ส่วนกางเกงก็เป็นกางเกงยีนส์ดำธรรมดาๆทั่วไป แต่พอมันมารวมๆตัวกันอยู่บนตัวของเค้าแล้วกลับให้ความรู้สึกดูดีสุดๆไปเลย แจจุงยืนยิ้มแล้วหมุนตัวไปมาเพื่อตรวจเช็คความเรียบร้อยก่อนจะส่งยิ้มกว้างกว่าเดิมขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าตนเองนั้นดีสุดๆไปเลย
แจจุงก้าวเท้าลงมาตามขั้นบันได ก่อนจะพาตัวเองไปนั่งเล่นอยู่หน้าร้าน เพื่อรอใครบางคน
“ ว้าว!! ทำไมวันนี้ลูกแม่สวยอย่างงี้เนี่ย “
เสียงของมารดาเอ่ยแซวลูกรักด้วยรอยยิ้ม
“ แม่อ่ะ!! ผมหล่อต่างหาก สวยที่ไหนกันเล่า!! “ อดที่จะงอนไม่ได้ ทำไมชอบมีแต่คนบอกว่าเค้าสวย เค้าเป็นผู้ชายต้องหล่อซิ. . ..!!~
นั่งคุยกับคุณแม่ไปได้สักพัก ก็เห็นรถยนต์สีดำมันวาวมาจอดอยู่ที่หน้าร้านก่อนที่เจ้าของรถคันนั้นจะเปิดประตูออกมา ทุกท่วงท่านั้นอยู่ในสายตาของแจจุงทุกกระบวนท่า รอยยิ้มมีเสน่ห์ถูกส่งไปให้คนที่คาดว่าจะเป็นแม่ของแจจุงก่อนจะเอ่ยทักทาย
“ สวัสดีครับ ผมชื่อ ชอง ยุนโฮ เป็นรุ่นพี่ของแจจุงที่โรงเรียนหนะครับ “
“ อ้อ สวัสดีจ๊ะ วันนี้จะไปเที่ยวกันหรอจ๊ะ “ หน้าตาที่สวยหวานไม่แพ้บุตรเอ่ยยิ้มตอบกลับไปอย่างคนใจดี
“ อ้อ ครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลแจจุงเป็นอย่างดีเลย และผมจะไม่พาแจจุงมาส่งบ้านดึกแน่นอนครับ “
เสียงอธิบายยาวเหยียดของยุนโฮอดที่จะทำให้แจจุงทำท่าทางเลียนแบบเสียไม่ได้ แต่ที่ติดใจอยู่เนี่ยก็คือ แม่ชั้นมีลูกคนเดียว!!! แล้วนายมาเรียกแม่ชั้นว่าแม่ได้ไง เนียนไปมั้ย อิตาชอง ยุนโฮ!!!~
เมื่อกล่าวคำล่ำลากับแม่ของแจจุงเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนก็พากันเดินออกจากร้าน แต่ก่อนที่แจจุงจะขึ้นรถของยุนโฮไปก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้
“ นี่ แล้วเพื่อนนายล่ะ !! “
ยุนโฮชะงักค้างอยู่ที่ประตูรถยนต์ ก่อนจะเงยหน้ามาตอบแจจุง
“ เพื่อนของชั้นก็ไปรับเพื่อนของนายไง เดี๋ยวพอเราตกลงกันได้แล้วว่าจะไปไหน ค่อยโทรหาเจ้าพวกนั้น “
แจจุงพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะย้ายตัวเองเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ รถยนต์สีดำคันหรูก็ได้เคลื่อนที่ออกจากฟุตบาทแล้วออกตัวสู่ท้องถนนทันที
“ นี่ .. .มีที่ที่อยากจะไปมั้ย “
เสียงของยุนโฮเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบที่ก่อตัวขึ้นมานานแสนนาน
“ ไม่มีอ่ะ นายจะพาไปไหนก็พาไปเถอะ “
“ งั้นไปโรงแรมละกันนะ ฮึ “
ยุนโฮแกล้งแหย่คนร่างบางเล่น
“ ไอ้บ้า!! ไปคนเดียวเถอะ . . .. ชั้นอยากไปดูปลาฉลามนายพาชั้นไปดูที!! เดี๋ยวนี้เลยด้วย “
อยู่ๆคนสวยก็พูดถึงสิ่งที่อยากจะไปดูขึ้นมา แต่ไอ้ที่อยากไปดูเนี่ย มันน่าไปดูในวันออกเดทตรงไหน ยุนโฮได้แต่หันมามองหน้าของคนที่นั่งนิ่งไม่รู้ไม่ชี้อยู่
และดูเหมือนว่าคนสวยจะรู้ว่าสิ่งที่ตนพูดไปนั้นยังไม่กระจ่างแจ่มแจ้งพอที่จะทำให้สารถีสุดหล่อนี่เข้าใจ เลยต้องเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ ชั้นจะไปพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ “
* … + … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ …+ …+ …+… + … *
COEX Mall Aquarium
ตอนนี้ชายหนุ่มทั้งสี่คนได้มายืนอยู่หน้าพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ COEX Mall Aquarium แหล่งที่รวมเอาสัตว์น้ำหลากหลายชนิดมาอยู่ด้วยกันในที่แห่งนี้ ชายหนุ่มร่างบางสองคนดูจะมีความสุขเสียเหลือเกินที่ได้มาที่แห่งนี้ ผิดกับอีกสองคนที่ยืนหมดอะไรตายอยาก ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดที่จะมาเหยียบสถานที่แบบนี้เลยสักครั้ง. . ... . ให้ตายซิ!!
“ อ๊า. .... ชั้นอยากมาตั้งนานแล้วนะเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะได้มาวันนี้ รีบไปดูกันเถอะแจจุง ไม่รู้ว่าจะมีปลาโลมามั้ยน๊า.. . เร็วๆซิ!!~แจจุง “ เสียงของสัตว์น้ำอีกหนึ่งตัวที่หลุดรอดออกมาจากตู้หรือว่าทางการลืมนำไปเก็บก็ไม่ทราบเอ่ยเรียกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูตื่นเต้นเป็นที่สุด
“ อื้อๆ ไปกันเถอะ ชั้นอยากไปดูปลาฉลาม นี่!!~ พวกนายสองคนหนะ จะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย ชั้นกับจุนซูจะเข้าไปแล้วนะ “ แจจุงพูดกับเพื่อนรักก่อนจะหันหลังกลับไปตะโกนบอกคนสองคนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
ยุนโฮและยูชอนหันมามองหน้ากันอย่างเซงๆก่อนจะเดินตามร่างบางทั้งสองคนนั้นเข้าไป
“ เฮ้ยๆ ไอ้ยูชอนเดี๋ยวแกพาเพื่อนของแจจุง เอ่อ . ... ชื่ออะไรนะ “
“ เค้าชื่อว่าจุนซู คิม จุนซู “
“ เออๆ เดี๋ยวแกพาจุนซูแยกออกไปเลยนะ ตอนที่ชั้นส่งสัญญาณอ่ะ จะพาไปปล่อยในน้ำที่ไหนก็พาไปเลย แต่อย่าทำมิดีมิร้ายเค้าล่ะ พาไปให้ไกลๆจากชั้นและแจจุงเลย โอเคมั้ย ? “
ยุนโฮอธิบายถึงแผนการของตัวเองที่ได้แอบคิดไว้กับตนเองมานานแล้วให้ยูชอนฟัง ยูชอนได้แต่มองหน้าเพื่อนตาปริบๆก่อนจะคิดภาพและขั้นตอนตาม
“ เอ่อ ... โอเค.. . แกจะทำอะไรว่ะ “ ยูชอนพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนอีกครั้ง
“ เออ น่า. .. .ชั้นมีอะไรที่ต้องจัดการหนะ ทำตามที่ชั้นบอกก็แล้วกัน “
ยูชอนพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินเข้าไปหาจุนซูที่ยืนจ้องเหล่าปลาตัวเล็กตัวน้อยที่ว่ายไปว่ายมาอย่างสนใจ ส่วนยุนโฮก็เดินเข้าไปประกบข้างๆแจจุงที่ยืนดูปลาฉลามว่ายโฉบไปมาอย่างสนอกสนใจ โตตาๆคู่นั้นมองตามการกระทำของปลาฉลามตัวใหญ่ไปมา
“ นี่!!~ ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วยอ่ะไม่เห็นจะน่ามาตรงไหนเลย “
เสียงของยุนโฮเอ่ยขึ้นขัดจังหวะคนร่างบางที่กำลังมองปลาฉลามลอยตัวไปมาอยู่ คนสวยขันขวับพลางส่งตาเขียวปั้ดไปให้คนที่เข้ามาขัดการดูน้องฉลามของเค้า
“ ใครเค้าจะไปเหมือนนายกัน ว่างปุ๊บก็เดินเข้าผับ หรือไม่ก็เข้าโรงแรม หัดมาดูอะไรที่มันเจริญหู เจริญตาซะมั่งซิ ลดๆลงซะบ้างนะไอ้กิเลสเนี่ย “ เมื่อได้ว่าคนตรงหน้าจนหนำใจแล้วแจจุงก็เดินไปดูตู้กระจกตรงอื่นทันที ปล่อยให้คนที่โดนว่านั้นได้แต่อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออกอยู่คนเดียว
แจจุงเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตู้กระจกตู้หนึ่ง ที่ในนั้นมีตัวนาคตัวใหญ่กว่าที่เค้าเคยเห็นมากำลังว่ายน้ำไปมาอยู่ แจจุงอดที่จะยิ้มไปกับการกระทำที่แสนจะน่ารักของมันไปเสียไม่ได้
“ โอ้วโห!!~ นี่ๆมีตัวนาคขนาดใหญ่เท่านี้อยู่ด้วยหรอเนี่ย ทำไมชั้นไม่เคยเห็นเลยล่ะ ที่ชั้นเคยเห็นนะมันตัวเล็กกว่านี้ตั้งเยอะแหนะ เออ. .. ใช่ซิ นาคมันชอบเอาหินเคาะหอยใช่มั้ย นี่!!~ เจ้านาคตัวใหญ่ทำให้ชั้นดูทีดิ๊ เอาหินเคาะหอยเร็ว!! อย่าเอาแต่อยู่เฉยๆ เร็วซิ๊!!~ “
“ .. . ..? “
เสียงพูดเจี้ยวจ้าวที่ดูจะตื่นเต้นเอาเสียมากๆเลยในความคิดของแจจุงเรียกให้สายตากลมหันไปมองคนข้างๆตนด้วยอาการแปลกใจ จะไม่ให้แปลกใจได้อย่างไงกัน ถ้าคนที่พูดประโยคพวกนั้นเป็นจุนซูนะเค้าจะไม่ว่าอะไรเลย แต่มันกลับกลายมาเป็นไอ้หื่นร่างยักษ์ ชอง ยุนโฮ นี่ไงล่ะ ที่ทำให้เค้าอดที่จะสงสัยไม่ได้ แจจุงมองการกระทำเหล่านั้นก่อนจะต้องยกยิ้มเพราะการกระทำของใครบางคนที่ดูจะทำตัวเด็กเกินวัยของตนเองอย่างลืมตัว
ดูๆไปนายก็มีมุมน่ารักเหมือนคนอื่นเค้าเหมือนกันนะชอง ยุนโฮ
แจจุงเดินไปดูตรงนู้นที ตรงนี้ทีอย่างสบายอารมณ์ ข้างๆกายของคนร่างบางก็จะมียุนโฮยืนอยู่ด้วยเสมอๆ ไม่ว่าจะไปทางไหนคนตัวสูงนี่ก็เดินไปขนาบข้างอยู่ตลอด จนร่วงเลยเวลาไปหลายชั่วโมงพอสมควร ตอนนี้ท้องของคนสวยดูจะเริ่มร้องประท้วงอยู่หน่อยๆเสียแล้ว แจจุงจึงหันไปเรียกยุนโฮที่ยืนอยู่ข้างๆกัน
“ นี่!!~ ชั้นหิวข้าวแล้วอ่ะ “ สายตาคมละออกมาจากตู้กระจกก่อนจะหันมามองหน้าคนร่างบาง ยืนคิดอยู่สักพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกไป
“ โอเค งั้นเราไปกินข้าวกัน “
แจจุงหันหลังกวาดสายตามองไปบริเวณรอบๆนั้นเพื่อหาจุนซูและยูชอน แต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที หรือว่าจะอยู่ที่อื่นกันนะ ?
“ นี่!! เพื่อนนายพาเพื่อนชั้นไปไหน ? “
“ หืม.. .. ไม่รู้ซิ สงสัยสองคนนั้นคงไปด้วยกันแล้วมั้ง จุนซูอาจจะหิวข้าว ยูชอนก็เลยพาไปกินละมั้ง “
ยุนโฮตอบออกไปด้วยท่าทางใสซื่อราวกับไม่รู้เรื่องอะไรเลย
แจจุงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเป้ แล้วจิ้มกดเบอร์ของเพื่อนรักทันที โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ยอมรับสายสักที ร่างบางจิ๊ปากออกมาด้วยอารมณ์ขัดใจเล็กน้อย นิ้วเรียวก็กดโทรออกซ้ำอย่างไม่ละความพยายาม
“ ไม่ต้องโทรหรอก เราไปกินข้าวกันก่อน เดี๋ยวสักพักค่อยโทรก็ได้ “ แจจุงเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าแล้วเอาโทรศัพท์ยัดเข้ากระเป๋าไป
หลังจากที่ฝากท้องกับร้านหรูที่ยุนโฮพาไปกินเรียบร้อยแล้ว แจจุงก็ยังคงไม่ละความพยายามที่จะโทรหาเพื่อน แต่ผลที่ออกมาก็ยังคงเหมือนเดิม แจจุงจึงตัดสินใจว่าจะไม่โทรต่อ ยุนโฮมอการกระทำเหล่านั้นด้วยรอยยิ้มขำๆ ป่านนี้ยูชอนคงพาจุนซูไปปล่อยทะเลแล้วมั้ง หึ!!~ ต้องขอบใจมันจริงๆที่คอยกันท่าให้ ยุนโฮพาคนร่างบางไปเดินเที่ยวเล่นแถวๆเมียงดงแหล่งรวบรวมร้านค้าต่างๆไว้มากมาย เดินดูนู่นดูนี่ไปเรื่อย จากที่อารมณ์เสียเรื่องของจุนซู แจจุงก็ลืมไปทันที กลับมาสนอกสนใจของตามร้านต่างๆแทน ทั้งสองคนพากันเดินไปเรื่อยๆจนท้องฟ้าเริ่มจะกลายเป็นสีส้มนิดๆเสียแล้ว ยุนโฮเลยหันไปถามคนข้างกายที่ดูจะชาร์ตไฟมาเต็มที่ ไม่มีอาการเหนื่อยใดๆทั้งสิ้น
“ หิวรึยังแจจุง เราไปกินข้าวเย็นกันเถอะ จะได้กลับบ้านเลย “
แจจุงหันมามองหน้ายุนโฮแล้วยืนคิดสักครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าตกลง
ยุนโฮพาแจจุงมาทานข้าวเย็นที่โรงแรมที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่โรงแรมของใครเลย เพราะมันเป็นโรงแรมของครอบครัวเค้านั่นเอง ตั้งแต่ลงจากรถมาแจจุงก็สังเกตได้ว่าทุกคนที่นี่ดูจะรู้จักยุนโฮเป็นอย่างดี มีการเอ่ยทักทายกันด้วย แจจุงเลยอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าหมอนี่มาที่นี่บ่อยหรืออย่างไรกัน ?
พนักงานต้อนรับส่งยิ้มทักทายลูกค้าทั้งสอง ก่อนจะเดินนำยุนโฮและเค้าไปที่ที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ถูกจัดไว้ในมุมส่วนตัวสุดๆและที่สำคัญมันอยู่ติดกับกระจกด้วยนี่ซิ วิวยามพลบค่ำเช่นนี้ช่างสวยงามดีนัก แจจุงนั่งลงทางฝั่งตรงข้ามกับยุนโฮ นั่งมองวิว และมองรอบๆห้องอาหารแห่งนี้ด้วยความสนอกสนใจ
“ ที่นี่เป็นโรงแรมของครอบครัวชั้นเองแหละ สวยรึป่าว? “
แจจุงที่กำลังสนใจสิ่งรอบกายอยู่ถึงกับรีบหันมามองคนตรงหน้าทันที นี่หมอนี่รวยขนาดนี้เลยหรอ?
“ อืม ก็สวยดี “ แจจุงตอบกลับไปด้วยคำพูดๆสั้นๆ “
“ วันนี้ชั้นจะแนะนำอาหารที่ขึ้นชื่อของที่นี่ให้นายทานละกันนะ รับรองอร่อยแน่!! “
แจจุงทำเป็นไม่สนใจคนตรงหน้าที่ยังคงนั่งพล่ามอะไรต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักจบ ก่อนคำพูดของยุนโฮจะถูกขัดขึ้นด้วยจานอาหารจานแรกที่ยกมาเสิร์ฟ รอไม่นานจานที่สอง สาม สี่ และ ห้าก็มาติดๆกันตามลำดับ แจจุงได้แต่นั่งอ้าปากค้าง มองจานอาหารตรงหน้าที่ดูจะมีมากเกินความจำเป็นที่จะกินของคนสองคน
“ นี่นายจะสั่งมาเลี้ยงช้างรึไงกันเนี่ย!!~ “
แต่ถึงจะพูดออกไปอย่างงั้นก็เถอะ แต่อาหารที่อยู่บนโต๊ะนั้นก็ดูจะหมดเกลี้ยงไปเสียทุกจานด้วยฝีมือของคนตัวเล็กร่างบาง ยุนโฮยกยิ้มให้กับคนที่บ่นเค้าว่าจะสั่งมาทำไมเยอะแยะ แต่ตัวเองกลับกินซะเกลี้ยงเชียว
“ อ่ะ ต่อไปนี่เป็นของหวานที่ขึ้นชื่อของที่นี่ Gateau Opera ลองทานดูซิ “
อาหารหวานจานไม่เล็กและไม่ใหญ่เดินทางมาสู่หน้าของแจจุงทันทีที่ยุนโฮพูดจบ กลิ่นของช็อคโกแลตที่หอมลอยขึ้นมากระทบจมูกนั้นเรียกให้ความอยากของแจจุงกลับมาอีกครั้ง ไม่รอช้าแจจุงรีบจับช้อนขึ้นมาแล้วตักลงไปชิมความอร่อยของเค้กนั่นทันที
ยุนโฮเผยรอยยิ้มที่ดูจะคาดเดาได้ที่มุมปาก .. ... ‘ หวังว่าคงจะไม่เผลอเคี้ยวเข้าไปหรอกนะ ’
แจจุงตักเค้กช็อกโกแลตนั่นเข้าปากไปเรื่อยๆอย่างคนมีความสุข แต่แล้วก็ดูเหมือนว่าช้อนของเค้ามันจะไปสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันอยู่ในเค้กนั่นทันที แจจุงรีบใช้ช้อนเขี่ยออกมาดู แล้วก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เห็น ไม่ใช่ขาแมลงสาบแต่งอย่างใด แต่มันคือ . .... จี้รูปดาวที่เค้าไปช่วยยุนโฮเลือกในวันนั้น!!~
“ นี่สำหรับนายเอามานี่ซิชั้นจะใส่ให้ ยุนโฮคว้าจี้ที่อยู่ในมือของแจจุงมาแล้วนำมาเช็ดๆถูๆอยู่สักพักก่อนจะนำมันมาร้อยเข้าไปกับสร้อยที่เค้าเตรียมมาเข้าด้วยกัน ยุนโฮลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหลังของแจจุงที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม แขนทั้งสองข้างถูกยื่นออกไปข้างหน้า ค่อยๆวางสร้อยเส้นสวยไปบนเรียวคอระหงส์ของคนร่างบางก่อนจะสวมใส่ให้
ในตอนนี้แจจุงรู้สึกได้เลยว่าหัวใจของตัวเองมันเต้นเร็วมาก มากอย่างที่ไม่ควรจะเป็น ...นี่เค้าเป็นอะไรไปเนี่ย?
เมื่อใส่สร้อยให้ร่างบางเสร็จเรียบร้อยแล้ว ยุนโฮก็เดินกลับมานั่งที่เดิมที่ที่ตรงข้ามกับแจจุง ส่งยิ้มที่คิดว่าดูดีที่สุดไปให้ก่อนจะเอ่ยบอกข้อข้องใจให้แจจุงฟัง
แจจุงจะต้องเขินเค้าแน่ๆเลย แล้วก็ต้องเอ่ยคำขอบคุณออกมา นั่นคือสิ่งที่ยุนโฮคิดว่าแจจุงจะต้องทำหลังจากที่เค้าใส่สร้อยให้กับร่างบางนั้นแล้ว
“ ถือว่าเป็นของขวัญสำหรับเดทวันนี้ก็แล้วกันนะ “
แจจุงรีบดึงวิญญาณให้กลับเข้าร่างอย่างโดยเร็ว ไม่ได้ๆๆ เค้าจะต้องไม่หลงคารมของหมอนี่เด็ดขาด!!
“ นี่นายจะบ้ารึไง เอาจี้มาใส่ในเค้กแบบนี้ ถ้าชั้นเกิดกินเข้าไปแล้วติดคอตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ทำอะไรไม่คิดเลยจริงๆ ฮึ่ย!!~ “
‘ หงะ!!~ . . .. ผิดคาด ‘ ชอง ยุนโฮได้แต่นั่งยิ้มเก้ออยู่ที่เดิมเนื่องจากผิดแผนที่คิดมา
แต่ถึงจะบ่นออกไปอย่างนั้น แต่ใบหน้าของแจจุงนี่ซิ กลับแสดงสิ่งที่ตรงกันข้ามออกไป คนสวยรีบก้มหน้าที่แดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัดลง ก่อนจะตักเค้กเข้าปากเอาๆ เพื่อกลบ อาการเขิน ของตนเอง
หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จกันเรียบร้อยแล้วนั้นยุนโฮก็ขับรถมาส่งคนสวยที่บ้านทันที สารถีคนหล่อหันไปหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงสดที่ไม่รู้ว่าไปอยู่หลังรถตั้งแต่เมื่อไหร่มาถือไว้ ก่อนจะส่งให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ แจจุงก็รับมันมาอย่างงงๆ
“ อืม. .... เดทนี่ต้องปิดท้ายด้วยอะไร นายรู้มั้ยแจจุง ? “
“ ไม่รู้!! ชั้นจะลงแล้วขอบใจสำหรับทุกอย่างก็แล้วกัน “
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาลงจากรถ ข้อมือเล็กก็ถูกจับไว้ทันทีก่อนที่คนร่างบางจะถูกกระชากด้วยแรงที่ไม่แรงมากนักให้หันกลับมาทางที่คนร่างสูงกำลังนั่งอยู่ กลีบปากบางเตรียมตัวจะอ้าออกจากกันเพื่อด่าคนที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องแต่ก็ต้องตกใจอย่างสุดขีดเมื่อ .. . . .
ยุนโฮดึงแจจุงเข้ามาประกบปากทันที ไม่ได้เป็นจูบที่เร่าร้อน ไม่ได้เป็นจูบที่รุกราน แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่อ่อนโยน และมันก็ให้ความรู้สึกที่ต่างออกไปจากครั้งแรกที่แจจุงโดนยุนโฮจูบ
จูบ!!~
แจจุงรีบผลักยุนโฮออกทันทีก่อนจะมองด้วยสายตาเคียดแค้น
“ ไอ้หื่นกาม แกจูบชั้นอีกแล้วนะ ฮึ่ย!! ฉวยโอกาสจริงๆเลย อะ . .. ไอ้ลามกเอ้ย. .... .!!~ “
แจจุงที่ตั้งสติได้แล้วตะโกนด่านคนตรงหน้าอย่างหมดความอดทน เจอกันทีไรโดนไอ้บ้านี่ลวนลามทุกทีเลย เค้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะ เผลอปุ๊บเป็นจูบ ว่างปุ๊บเป็นหอม ถ้าชั้นหลับแกไม่ลากขึ้นเตียงเลยรึยังไงห๊า . .. !!!~
“ ก็นายไม่รู้เองหนิว่า.. . “
.
.
.
“ เดทหนะ . . ... เค้าต้องจบลงด้วยการจูบลา “
TBC …. .. ^ ^*
* … + … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ …+ …+ …+… + … *
Talk ::
อ่า .. … สวัสดีค่ะ มุกกลับมาพร้อมกับฟิคตอนที่ 5 แล้วนะค่ะ
เหอะๆๆ ตอนนี้ก็ยังคงนั่งแต่งฟิคไป และมีความทุกข์ไป 5 55 5 55 = =
เพราะอยู่ๆคอนมิโรติกนั้นก็มาประกาศแบบกะทันหัน และก็มีการขายแบบกะทันหันด้วยเช่นกัน
เงินทองที่มีอยู่น้อยนิดนั้นจะพอซื้อมั้ย = =
นั่งปั่นเงินกันยกใหญ่เลยทีนี้ โหะๆๆๆๆ * หัวเราะทั้งน้ำตา * T------------------------T*
อ่า. ...เราหยุดเรื่องเครียดๆ มาพูดเรื่องฟิคอันไร้สาระของมุกกันดีกว่า. .. แบบว่าตอนนี้แต่งยาวมากเลยน๊า. . .
ยาวกว่าตอนอื่นๆที่แต่งมาเกือบครึ่งหนึ่งเลยทีเดียวน๊า >< เพราะฉะนั้น ช่วยๆๆกันเม้นหน่อยนะค่ะ ตอนนี้คือการไปเดทของหมี แต่สำหรับแจจ๋าคงเป็นการไปเที่ยวมากกว่า ^^ หวังว่าคงถูกใจกันนะค่ะ ที่จริงอยากแต่งมากกว่านี้อีก แต่ว่ามันยาวเกินไปแล้วนะ 5 5 5555
เรื่องนี้ก็มาถึงตอนที่ 5 แล้ว ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านแล้วก็ชอบเรื่องนี้กันนะค่ะ มุกจะพยามยามแต่งให้ดีขึ้นกว่านี้ สัญญาๆ ><
มุกอาจจะแต่งไม่เก่งนัก แต่ก็ตั้งใจแต่งเรื่องนี้แบบสุดๆเลยนะ ^^ ขอให้คนอ่านทุกคนอดทนอ่านกันต่อไปนะค่ะ และถ้าอ่านแล้วชอบเม้นกันด้วยน๊า เป็นกำลังใจให้มุกแต่งต่อไปไง
รักคนอ่าน&คนเม้นนะค่ะ ><
เจอกันในตอนต่อไปค่ะ ^-----------------------^*
* … + … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ … + …+ …+ …+ …+… + … + …+ …+ …+ …+… + … *
ความคิดเห็น