คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ,,, Intro ,,, ในวันที่ฝนตก
Title : Mystery Love
Type : Long fiction
Author : *..MooKiiE..*
Category : Comedy / Romance
Paring : Yunho x Jaejoong / YooChun x JunSu
Note : เรื่องนี้มุกได้แรงบันดาลใจมาจากซีรี่ส์เกาหลีเรื่อง The Master’s Sun นะคะ จึงทำให้เนื้อหาบางอย่างอาจคล้ายคลึงกันบ้าง
*******************************************************
Intro
ซ่า!!!!!
เม็ดฝนที่เทกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าทำให้คนร่างบางที่กำลังเดินทอดน่องอยู่บนถนนต้องเปลี่ยนย่างก้าวให้กลายเป็นวิ่ง
เสียงย่ำเท้าบนท้องถนนเปียกที่เต็มไปด้วยน้ำฝนดังสะท้อนไปมาบนเส้นทางเล็กๆ เส้นนี้ ท้องฟ้าเป็นสีดำเข้ม ก้อนเมฆสีเทาปกคลุมดวงจันทร์และดวงดาวจนแทบมิด
นอกจากเสียงฝน และเสียงย่ำเท้าของเขา… ภายในซอยนี้ก็ไม่มีเสียงอะไรอื่นเลย
แน่ล่ะ ใครที่ไหนจะออกมาเดินเล่นตอนกลางคืนในวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้กันเล่า!
ไฟข้างทางติดๆ ดับๆ บรรยายกาศที่ว่าน่าวังเวงอยู่แล้วยิ่งทวีคูณความน่ากลัวขึ้นไปอีก
ช่วงขาเรียวยังคงไม่หยุดนิ่ง ออกตัววิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าเนื้อตัวของเขาจะเปียกไปหมดแล้วก็ตาม แต่ไฟข้างทางที่มันกำลังกระพริบแบบติดๆ ดับๆ ที่กำลังไล่หลังเขามาอยู่ในตอนนี้เป็นสัญญาณบ่งบอกให้เขาได้รู้ว่าเขาต้องวิ่ง วิ่งให้เร็ว และวิ่งให้ไว
เพราะสิ่งที่กำลังตามหลังมานั้น… มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน
จุดหมายปลายทางคืออพาร์ทเม้นท์ที่เขาพักอยู่ ซึ่งแม้ว่าสภาพของมันจะไม่ได้สวยหรูเหมือนกับบ้านพักคนรวยๆ ที่ตั้งอยู่ในย่านแถบเดียวกัน แต่มันก็น่าจะทำให้เขาอุ่นใจมากกว่าซอยเปลี่ยวๆ แบบในตอนนี้
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงฝีเท้าที่รีบวิ่งขึ้นบันไดดังก้องไปมา เม็ดฝนยังคงเทกระหน่ำไม่ยอมหยุด
ช่วงขาเรียวยังคงรีบก้าวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ทันทีที่ถึงชั้นที่ตนเองพักอยู่ก็ออกวิ่งต่ออย่างไม่คิดชีวิต ประหนึ่งเหมือนว่าตนเองกำลังหนีอะไรบางสิ่งอย่างอยู่
ซึ่งจริงๆ แล้วมันก็จริง… เขากำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่
บางสิ่งบางอย่าง ที่เขา… มองเห็นมันแค่คนเดียว
ลูกกุญแจถูกเสียบเข้ากับแม่กุญแจของประตูพร้อมกับฝ่ามือบางที่จัดการบิดลูกบิด ประตูห้องพักถูกกระชากให้เปิดออกพร้อมกับร่างบางๆ ที่เปียกมะล่อกมะแล่กเป็นลูกหมาตกน้ำที่แทรกตัวเข้าไปในห้องพักและปิดประตูบานนั้นลงอย่างแรง
ปั้ง!!!
บรรยากาศภายในห้องพักนั้นเงียบสงบ ไร้แสงสว่างเพราะไฟทุกดวงนั้นถูกปิดการใช้งาน
“จุนซูยังไม่กลับ”
เสียงพูดเนือยๆ พึมพำออกมาเบาๆ
บานกระจกใสที่ผ้าม่านถูกเปิดออกมีแสงสว่างวาบเพราะฟ้าแลบ และเวลาต่อมาเพียงไม่กี่วินาทีเสียงท้องฟ้าคำรามก็ดังสนั่นหวั่นไหว เขาแอบรู้สึกนิดๆ ว่าพื้นห้องนั้นก็เกิดแรงสั่นสะเทือนจากฟ้าร้องครั้งนี้ด้วยเช่นกัน
คนร่างบางสะดุ้งก่อนที่จะทรุดตัวลงนั่งอยู่หน้าบานประตู เขาหอบหายใจเหนื่อยร่างกายที่เปียกไปทั้งตัวนั้นทำให้เขารู้สึกหนาวจนต้องโอบกอดตัวเองเอาไว้ เส้นผมสีดำที่ยาวปิดหน้านั้นลู่แนบไปกับผิวแก้มขาว ผิวที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วในเวลานี้ยิ่งขาวซีดจนน่าตกใจ
แจจุงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เขารู้สึกสบายใจขึ้นมานิดนึงที่อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็อยู่ในห้องที่เป็นของเขาเรียบร้อยแล้ว และในตอนนั้นเองที่…
ปั้ง!!!
เสียงเหมือนมีใครบางคนมาทุบประตูดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศที่มืดมิดและเงียบสงบ
คนร่างบางสะดุ้งสุดตัว ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น เขาหันกลับไปมองบานประตูที่อยู่ทางด้านหลังของเขา และมันก็…
ปั้ง!!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!!!!
เสียงประตูที่ถูกทุบอย่างรัวๆ นั้นยิ่งทำให้คนที่นั่งอยู่ภายในห้องตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น ดวงตากลมมองไปที่บานประตูที่กำลังสั่นสะเทือนจากแรงทุบด้วยสายตาหวาดกลัว
“จะ……. จุน…… จุนซูรึป่าว?”
แม้จะรู้ว่าคนที่ทุบประตูอยู่นั้นจะไม่ใช่จุนซู แต่เขาก็ยังได้แต่ภาวนาขอให้ความหวังที่แทบจะติดลบนั้นเป็นจริง แต่ดูเหมือนคำขอของเขาจะไม่เป็นผล
ปั้ง!!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!!!
เสียงทุบประตูยังคงดังอยู่ต่อเนื่อง
ฝ่ามือขาวซีดถูกยกขึ้นมาปิดที่หูของตนเองทั้งสองข้าง เขาหลับตาปี๋พร้อมกับตะโกนออกมาเสียงดัง
“พอ!! พอได้แล้ว เลิกยุ่งกับกับฉันสักที!!”
ปั้ง!!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!!!!!!!!!
“ไปให้พ้น! หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันบอกให้หยุด!!”
หลังจากที่เขาตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง อยู่ๆ เสียงทุบประตูที่ดังระรัวอยู่เมื่อสักครู่ก็เงียบหายไป บรรยากาศกลับเข้าสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง
เสียงฝนที่ดังอยู่ภายนอกเริ่มเบาลงจากเมื่อสักครู่ คนร่าบางนั่งกอดตัวเองนิ่งอยู่ที่เดิม เขาค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อเสียงทุบประตูนั้นหายไป สันจมูกโด่งพรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
และในตอนที่เขากำลังจะหันหน้ากลับไปมองเวลาที่ฝาผนัง ดวงตากลมของเขาก็เผลอไปสบเข้ากับร่างๆ หนึ่งที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
ภาพของบุคคลหรืออาจจะเรียกว่าอดีตคนที่คาดว่าไม่น่าจะเป็นคิมจุนซู น้องชายเพียงคนเดียวของเขาที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่ ผมยาวสีขาวเป็นตัวบ่งบอกอายุของบุคคลนั้นได้เป็นอย่างดี
คนร่างบางตัวสั่นหนัก ไม่ใช่เพราะความหนาว แต่เป็นเพราะความกลัว เขากลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก ปากสั่นตัวสั่น พูดอะไรไม่ออก ในตอนที่กำลังคิดว่าควรจะทำอย่างไรดี อยู่ๆ ผู้หญิงแก่ๆ ที่นั่งอยู่มุมห้องนั้นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา
“คะ…. คุณยะ…… คุณยาย มะ…… มี อะไร”
ยังไม่ทันทีเขาจะได้พูดจบประโยคดี ร่างของคนคนนั้นก็พุ่งตรงเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขาในระยะประชิด
พรึ่บ!!!!
คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือก เขาลืมหายใจไปชั่วขณะ
ใบหน้าเหี่ยวย่นตามกาลเวลา เส้นผมสีขาวที่ยาวปกปิดใบหน้าของคุณยายคนนั้น ดวงตาของเธอกำลังจ้องมองมาที่เขาพร้อมกับสื่อข้อความอะไรบางอย่างออกมา…
‘ช่วย…. ฉัน…’
‘ช่วยฉัน….. ทีนะหนู’
และนี่ก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขา ‘คิมแจจุง’ ต้องแบกรับความหวังและให้ความช่วยเหลือกับภูตผีเหล่านี้อยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะไม่อยากช่วย แต่เขาก็มักจะไม่มีโอกาสที่จะได้ปฏิเสธมันออกไป
คิมแจจุง นั่นคือชื่อของเขา ปีนี้เขาอายุ 23 ปี เมื่อยี่สิบปีก่อนเขาก็มีชีวิตที่ปกติเหมือนกับคนอื่นๆ แต่หลังจากอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาหลังจากนั้น ชีวิตที่เคยเป็นปกติของเขา… ก็ไม่เคยปกติอีกเลย
แจจุงถอนหายใจออกมา
“ครับ… คุณยายจะให้ผมช่วยอะไร บอกมาได้เลย”
เพราะไม่กล้าปฏิเสธ เพราะความสงสารที่มีให้กับพวกเขา เพราะการเห็นผีไม่ได้เป็นสิ่งที่เห็นกันทุกคน เพราะสิ่งๆ นี้ ที่ทำให้หลายๆ คนคิดว่าคิมแจจุงนั้นแปลก สติฟั่นเฟือน หรือถึงกับเรียกเขาว่า “คนบ้า” เลยก็มี แต่เพราะเขาเป็นแค่ที่พึ่งเดียวของผีพวกนั้น เป็นเหมือนแสงสว่างที่คอยช่วยเหลือพวกเขาได้
ถึงจะโดนเรียกว่า ‘คนบ้า’ เขาก็คงต้องยิ้มรับ
และบอกกับตัวเองว่า… ไม่เป็นไร
การที่เขาเห็นผี อาจจะทำให้ชีวิตเขาเปลี่ยนไป กลายเป็นคนบ้าในสายตาของหลายๆ คน
แต่บางที… เจ้าสิ่งนี้
อาจจะนำสิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตของเขาก็ได้นะ
อาจจะทำให้เขาได้พบกับใครดีๆ สักคน
ใครสักคน ที่จะมาเป็นหลุมหลับภัยให้แก่เขา…
คิมแจจุงก็ได้แต่หวัง…
หวังว่าเขาจะได้เจอคนคนนั้นเร็วๆ
TBC ^----------^*
*******************************************************
Talk : )
สวัสดีค่ะทุกคน ^----------------^*
จำมุกกันได้มั้ยเนี่ย หายไปนานเลยอ่ะ 55555
กลับมาครั้งนี้ก็กลับมาพร้อมกับฟิคเรื่องที่ 5 ของมุกแล้วค่ะ!!
เย้! แนวไร้สาระตามเดิม
สืบเนื่องจากได้ดูซีรีส์ เรื่อง The Master’s Sun และเกิดชอบในพล็อตเรื่อง
ก็เลยอยากลองแต่งฟิคแนวนี้ดูบ้างค่ะ ไม่รู้จะมีคนอยากอ่านกันมั้ย แต่มุกอยากแต่งอ่ะ! 55555
ขอฝากฟิคเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะคะ
จอนนี้อาจจะสั้นไปสักนิดเพราะเป็นอินโทร ตอนหน้าก็อาจจะยาวเพิ่มขึ้นนิดนึง
หวังว่าจะมีคนรออ่านกันนะคะ
เอาล่ะ ขอแวะไปปั่นวิวต่อก่อนนะคะ
ช่วงนี้ตาเหลือกทุกวันค่ะ 55555
ขอจบทอล์คแต่เพียงเท่านี้ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
^-------------------^*
Twitter >>> http://twitter.com/@MMooKiiEE
E-mail >>> mookiie_jong@hotmail.com
*******************************************************
ความคิดเห็น