คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
วันต่อมา
ณ โรงอาหาร
“เออ..ฮีชอล..ฮันฝากมาบอกว่าวันนี้ตอนเย็นไปพบเค้าที่ร้านอาหารร้านเดิมแถวๆย่านดงจู หน่อยนะ ฮันเค้ามีอะไรจะพูดกับนายอ่า” คิบอมเอ่ยขณะรับประทานอาหารกลางวัน
“เอ๋? แล้วทำไมฮันไม่โทรมาบอกหรือมาบอกเราเองล่ะคิบอม” ฮีชอลถามด้วยความสงสัยว่าถ้าจะชวนทำไมไม่ชวนด้วยตนเอง
“เอ่อ......” คิบอม อึกอักที่จะตอบ
‘นั่นสิไอ้ฮันทำไมแกไม่โทรมาบอกหรือมาบอกเองว่ะให้ฉันมาบอกทำไม’ คิบอมคิดในใจ
“อ๋อ สงสัยฮันมันเงินหมดมั้งเลยไม่ได้บอกหรือไม่ก็คงจะลืม” คิบอมหาเหตุผลที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดมาอ้าง(ใครก็ได้เติมเงินให้ป๋าหน่อย)
“น่าจะลืมมากกว่ามั้ง เพราะเมื่อวานฮันก็โทรหาเราแต่ไม่ได้พูดอะไร” ฮีชอลเสนอความเห็น
“เอ่อ..จะอะไรก็ช่างมันเหอะ ว่าแต่นายจะไปรึเปล่าล่ะฮีชอล ฉันจะได้บอกฮันให้”
คิบอมถามเอาคำตอบของฮีชอลเพื่อจะได้ไปบอกเพื่อนรักของเขาอีกคน
“วันนี้หรอ อืม ก็ได้นะวันนี้เราว่างพอดี.....ว่าแต่คิบอมจะไปด้วยรึป่าวอ่ะ” ฮีชอลเอ่ยถามแกมชวน
“เอ่อ ไม่ได้หรอกพอดีวันนี้เรามีนัดอ่า” คิบอมปฏิเสธ ก็นะคนมีเสน่ห์อย่างคิบอม สาวๆติดตรึมอยู่แล้วและคิบอมคนนี้จะปล่อยให่สาวๆหลุดมือไปได้ไง
“แหม นาย เนี้ย เดียวนี้สาวเยอะนักนะ น้อยๆบ้างก็ได้นะ คิบอม” ร่างบางเอ่ยแซว
“อื้ม สรุปว่าไปใช่ป่ะ ฮีชอลเราจะได้โทรไปบอกไอ้ฮัน” คิบอมถามเพื่อความแน่ใจ (มันจะถามทำซากอะไรก็ไม่รู้ก็บอกอยู่ว่าไป )
“ไปสิ ว่าแต่ให้ไปกี่โมงหรอ” ฮีชอลถามเวลานัดเพื่อจะได้ไปไม่สาย
“เอ่อ......” ‘นั่นสิแล้วจะไปกี่โมงล่ะไอ้ฮัน จะให้ฉันนัดทั้งทีทำไมไม่บอกให้ละเอียดว่ะ งั้นเดี๋ยวฉันนัดให้แกแล้วกัน เฮ้อ.....แล้วกี่โมงดีเนี่ย’ คิบอมบ่นว่าเพื่อนในใจที่ไม่บอกรายละเอียดมาให้หมด
“ว่าไง......คิบอมกี่โมงอ่ะ” ฮีชอลถามย้ำ
“เอ่อ........ประมาณหกโมงครึ่งล่ะกัน”
“โอเค หกโมงครึ่ง.” แล้วตกลงนายไม่ไปแน่นะ คิบอม
“เออ ก็บอกว่ามีนัดไงจ๊ะ สาวน้อย ฟังภาษาคนรู้เรื่องป่ะเนี้ย” คิบอมพูดกับฮีชอลด้วยอารมณ์หงุดหงิดแกมเล่นนิดๆ
“บ้าหรอก เราก็ผู้ชายนะ แค่หน้าหวานเหมือนผู้หญิงไปหน่อยเท่านั้นเอง” ฮีชอลบอกปัดความเขินที่ไอ้เพื่อนบ้าตัวแซบพูดแซว
ครืด~ครืด~ เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งระบบสั่นของฮันกยองดังขึ้น
“ฮัลโหล ว่าไงคิบอม” ฮันกยองรับสายเพื่อนรัก
“ก็แค่จะโทรมาบอกนายว่า ฮีชอลตกลงไปเจอกับนายนะ” คิบอมบอกเหตุผลที่โทรมา
“อ่อ ขอบใจมากนะเว้ยเพื่อนรัก แกเป็นเพื่อนที่ฉันพึ่งได้จริงๆว่ะ” ฮันกยองดีใจจนแทบกระโดดตัวลอย
“เออ.. เออ นี่ ไอ้ฮัน วันหลังจะให้ฉันนัดอะไรให้แกอ่ะ แกช่วยบอกเวลานัดด้วยนะเว้ย ฉันตอบฮีชอลไม่ได้ว่าจะให้ไปกี่โมง เลยนัดให้แกไปว่ะ” คิบอมบ่นว่าฮันกยองที่ไม่รอบครอบ
“เออ ขอโทษว่ะลืมคิด ....... ว่าแต่แกนัดให้ฉันกี่โมงอ่ะ”
“ฉันนัดให้แกหกโมงครึ่ง โอเครึป่าวล่ะเวลานี้” คิบอมถามเพื่อความชัวร์ในเวลานัด
“อืมได้ เวลานี้บรรยากาศกำลังดีเลย” ฮันกยองเห็นด้วยกับเวลาที่คิบอมนัดให้
“อ้อ ไอ้ฮัน ฉันต้องเข้าห้องเรียนแล้วว่ะ แค่นี้ก่อนนะเว้ย” คิบอมเอ่ย
“อื้ม ได้ฉันก็ต้องวางแล้วเหมือนกันเหมือนกัน ขอบใจมากนะเว้ย”
“เออ ไม่เป็นไรแค่นี้นะ บาย”
“อืม บาย” แล้วทั้งคู่ก็ตัดสายไป
‘เย้~~~เย้~~~ วันนี้ฉันจะได้ทำในสิ่งที่อยากทำซะที วู้วู้~~~ดีใจที่สุดเลย’
ฮันกยองคิดในใจ และยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นสักพักแล้วจึงเข้าห้องเรียน
ภาพนี้สร้างรอยยิ้มให้คนที่แอบมองอยู่ได้ดี ตัวเขาเองมีความสุขที่เห็นคนที่รักมีความสุขถึงจะไม่รู้ว่าร่างสูงดีใจเรื่องอะไร แต่แค่เค้าได้เห็นรอยยิ้มของร่างสูง หัวใจก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หลังจากคิดอะไรเพลินๆแล้ว ร่างเล็กก็หันมาสนใจกับหนังสือที่อยู่ตรงหน้าต่อ
ณ ร้านอาหาร Mini Pray Girls
ภายในร้านอาหารที่เต็มไปด้วยบรรยากาศโรแมทติดเหมาะสำหรับคู่รัก ที่ต้องการความเป็ฯส่วนตัวและโรแมทติด ฮันกยองกำลังยืนกระวนกระวายอยู่หน้าร้าน
“มากี่ที่ครับ” พนักงานในร้านคนหนึ่งถามขึ้น
“อ๋อ...พอดีผมจองโต๊ะไว้ 2 ที่น่ะครับ”
“ใช่คุณฮันกยองหรือป่าวครับ”
“เอ่อ ใช่ครับ” ฮันกยองหันไปตอบ
“เชิญทางนี้ครับ” พนักงานบอกแล้วเดินนำไปยังโต๊ะอาหารที่จองไว้
“เชิญนั่งครับ ต้องการสั่งอาหารเลยไหมครับ”
“อืม.. ยังครับเดี๋ยวรออีกคนก่อนดีกว่า”
19.00 น
“โห สายอีกแล้วหรอเรา” ฮีชอลวิ่งมาถึงร้านพร้อมความเหนื่อย พร้อมทั้งก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตน เขาไม่น่าเผลอหลับเลยนี่ก็เลยเวลานัดไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วฮันจะว่าอะไรไหมเนี่ย หลังจากบ่นกับตัวเองเสร็จฮีชอลก็เดินเข้าไปในร้าน
“ฮีชอล ทางนี้” ฮันกยองเอ่ยเรียกฮีชอลหลังจากที่เห็นว่าฮีชอลกำลังเดินเข้ามาในร้าน
“อ๋อ ฮันขอโทษทีนะที่มาสาย พอดีเราเผลอหลับไปเลยทำให้มาสายไปหน่อยอ่ะ” ฮีชอลพูดด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิดจริงๆ
“อืม ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมรอคุณได้อยู่แล้ว” คำๆนี้มันมีอะไรแอบแฟงหรือป่าวไม่มีใครรู้ นอกจากเขาเท่านั้น ฮันกยองเจ้าของคำพูดนั้นแหล่ะที่เป็นผู้รู้แค่คนเดียว
“อ๋อจ๊ะ……แล้วสั่งอะไรบ้างยังเนี่ย”
“ยังเลยครับ” ฮันกยองยองตอบ สายตายังคงจ้องหน้าสวยๆนั้นอยู่
“ถ้างั้นเรามาสั่งอาหารทานกันเถอะ” ฮีชอลพูดจบพร้อมเปิดเมนูอาหารดู แล้วก็เรียกพนักงานร้านมา
“เอาหูฉลามน้ำแดง หอยลายผัดฉ่า เห็ดผัดเนย ต้มยำไก่ หอยเชลล์อบเนย แล้วก็.....”
“เอ่อ ฮีชอลมันจะเยอะไปหรือป่าวครับ เรากินแค่สองคนนะ” ฮันกยองพูดขัดขึ้นหลังจากนั่งฟังฮีชอลสั่งอาหารมาหลายรายการ
“เหอะหน่า ฮันนิดเดียวเอง ไม่สั่งแล้วก็ได้” แล้วฮีชอลก็วางเมนูลง
“โอ๊ะ โอ๊ะ อย่างอนสิครับผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะแค่บอกว่าที่สั่งมามันก็เยอะแล้วก็แค่นั้นเอง” ฮันกยองรีบง้อคนหน้าสวย
“อืม นั้นแหล่ะ ยังไงมันก็ยังอยู่ในทำนองว่าเราอยู่ดีนั่นแหละ งอนฮันแล้ว เชอะ!” ฮีชอลหันหน้าหนีฮันกยอง
“อาๆๆ ยังไงก็ได้ครับ.....ตามใจคนสวยล่ะกัน จะสั่งอะไรยังไงเท่าไรก็สั่งไปครับผมมีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว” ฮันกยองพูดเอาใจฮีชอลพร้อมกับอวดรวยไปในตัว
“อืม ก็ได้ งั้นเอาสลัดผักอีกที่หนึ่งครับ” แล้วฮีชอลก็สั่งอีกเมนูนึงจนได้
“ครับ พวกคุณสองคนน่ารักกันดีนะครับ เป็นคู่ที่เข้ากันดีครับ ผมไม่เคยเห็นคนรักที่ไหนเขางอนกันเพราะเรื่องอย่างนี้เลยล่ะครับ” พนักงานที่รับออเดอร์พูดขึ้นหลังจากที่เห็นคนสองคนตรงหน้างอนกันแค่เรื่องสั่งอาหาร
^__^ สีหน้าฮันกยอง ดีใจที่กำลังถูกเรียกว่าเป็นคนรักของฮีชอล
T_T สีหน้าฮีชอล กังวลกลัวว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“เอ่อ.. เราเป็นแค่เพื่อนกันครับ ไม่ได้เป็นคนรักอย่างที่คุณว่า” ฮีชอลพูดแจะแจงไม่ให้พนักงานเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“ใช่ไหมฮัน” ฮีชอลหันไปหาแนวร่วม
“เอ่อ ครับ เราเป็นเพื่อนกันครับ” ฮันกยองหุบยิ้มแทบจะทันทีที่ฮีชอลพูดจบ
“อ๋อ...ครับขอโทษนะครับที่เข้าใจผิด” พนักงานคนนั้นพูดขอโทษด้วยสีหน้าจริงจัง
“รอสักครู่นะครับ อาหารจะมาภายในเวลา 15 นาที” แล้วพนักงานก็เดินออกจากโต๊ะของทั้งสองไป(ร้านอาหารนี้ทำอาหารเสร็จเร็วเนอะ 55 สั่งไปกี่อย่างล่ะ)
ภายในโต๊ะอาหารตอนนี้ ความเงียบได้แผ่อนุภาพของมันไปแล้ว ทั้งฮันกยองและอีชอลต่างไม่ใครปิดปากพูดอะไรออกมาหลังจากที่พนักงานคนนั้นเข้าใจผิดในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ มีแต่ฮันกยองเท่านั้นที่ตอนนี้ให้หัวของคิดแต่ว่าจะมีหวังไหมถ้าบอกรักฮีชอลในวันนี้ แต่ในเมื่อเค้าตัดสินใจแล้วนี่นาก็ต้องทำสิ ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ นี้ล่ะสุภาษิตที่เขายึดมาเป็นหลัก
“อาหารมาแล้วครับ” เสียงพนังงานดังขึ้นทำลายความเงียบทั้งหมดที่เกิดขึ้นภายในโต๊ะ
ทั้งสองสายตาจดจ่ออยู่ที่อาหารที่หน้าตาของมันชั่งน่ารับประทานเหลือเกิน
“อ่า มาแล้ว น่าทานจังเลย” ฮีชอลพูดพร้อมสีหน้าที่อยากจะทานมันเต็มที่แล้ว
“อืม งั้นเรามาทานกันเลย” ฮันกยองพูดพร้อมกับตักอาหารใส่จานตัวเอง
หลังจากนั้นทั้งสองก็รับประทานอาหารที่มากหน้าหลายตานั้นอย่างสนุกสนาน
คุยเรื่องราวต่างๆนานา ทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องอาจารย์ และอีกมากมาย ทำให้ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นเห็นรอยยิ้มของคนทั้งสองนั้น ก็สามารถจะยิ้มตามไปด้วย รอยยิ้มที่บริสุทธ์คนหนึ่งยิ้มออกมาจากความเป็นเพื่อน แต่อีกคนยิ้มออกมาจากความรักรอยยิ้มจากความรักที่บริสุทธ์ ทั้งสองอย่างนี้อะไรน้าที่มันจะมีความหมายมากกว่ากันไม่มีใครรู้ได้ถ้ายังไม่ได้พิสูจณ์ ด้วยตนเอง
____________❤Because I Love You❤____________
ความคิดเห็น