Fic!!! Because I Love You เพราะว่าผมรักคุณ{Hanhyuk"KiHae}

ลำดับตอนที่ #15 : SF " HanHyuk" { Chapter 2 } 100 %

Chapter 2

 

บนท้องถนนที่มีแต่ความว่างเปล่าในเวลานี้ ชายหนุ่มร่างสูงผู้หนึ่งยังคงเดินโซซัดโซเซไปตามทางเรื่อยๆของท้องถนน จุดมุ่งหมายของเขาคือเดินตรงกลับบ้านให้เร็วที่สุดแต่ทำไมนะขามันไม่ยอมทำตามที่สมองสั่ง เขาได้ทำได้เพียงเดินไปเรื่อยๆตามทางเท่านั้น 

 
 

“ในที่สุดก็มาถึงบ้านสักที” ฮันกยองเอ่ย แต่ในขณะนั้นเหมือนมีสิ่งปกติบางอย่างตกลงมาจากท้องฟ้า ทำให้ฮันกยองแปลกใจไม่น้อย

 
 

วิ้วววววววว   ตุ๊บ!!!   เสียงเหมือนของหนักหล่นลงมากระทบพื้นทำให้คนที่เห็นแปลกใจอย่างยิ่งว่ามันคืออะไรที่ตกลงมาและยิ่งแปลกใจไปกว่านั้นเมื่อเจอของที่อยู่ตรงหน้า มันคืออะไรหน่ะหรอ มันก็คือ ไข่ไก่

 
 

“ไข่ไก่เนี่ยนะ จะตกลงมาจากฟ้า เป็นไปไม่ได้ มันจะเป็นไปได้ยังไง มันคงอยู่ตรงนี้อยู่แล้วล่ะมั้ง เราคงคิดไปเอง เข้าบ้านดีกว่า” ฮันกยอง เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

 
 

แต่ในขณะนั้นเองไข่ไก่ที่อยู่นิ่งๆนั้น กลับกลิ้งไปกลิ้งมาเองได้อย่างน่าฉงน ฮันกยองเห็นดังนั้นก็ตกใจกลัวจึงรีบเร่งไขกุญแจแล้ววิ่งเข้าในบ้านทันทีโดยไม่มีการหันหลังกลับมามองเลยซักนิด

 
 

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แกล้งคนนี้มันสนุกชะมัด ได้เห็นนายในมุมมองแบบนี้บ้างมันก็น่ารักไปอีกแบบนะฮันกยอง” ฮยอกแจหัวเราะคิกคักด้วยความสนุกที่ได้แกล้งคน

 
 

“เฮ้ย เมื่อกี้มันอะไรกัน ทำไมไข่ไก่ใบนั้นถึงกลิ้งได้ หรือเราตาฝาด ไม่นะเราไม่ได้ตาฝาดสิ เราเห็นจริงๆนี้น่า ไม่ไม่ไม่ ไม่มีอะไรสิ ไปอาบน้ำดีกว่าเรา” ฮันกยองพูดด้วยน้ำเสียงงงงวยและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นและพยายามบอกกับตัวเองว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที

 
 

สายน้ำไหลผ่านร่างกายที่งดงามของชายหนุ่ม ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมากมายไม่ว่าจะเป็นกล้ามเนื้อแขนที่สวยงามหรือกล้ามเนื้อหน้าท้องที่ใครๆเห็นก้คงอยากสัมผัสมันดู

 

 

ระหว่างที่ฮันกยองอาบน้ำอยู่นั้นในหัวของเค้าก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นหน้าบ้านเมื่อครู่ คิดแล้วคิดอีกจนเขาเองนั้นก็เริ่มปวดหัว แต่มันยังคงคาใจที่อยู่ๆทำไมน้า ไข่ไก่มันจึงกลิ้งไปกลิ้งมาเองได้จะว่าเป็นลมผัดก็คงไม่ใช่ในเมื่อตอนนั้นไม่มีลมผัดเลยแม้แต่น้อยแล้วมันจะเป็นเพราะอะไรอ่า

 
 

“โอ๊ย!!   คิดแล้วยิ่งปวดหัวอย่าไปคิดมันเลย” ฮันกยองบอกกับตัวเอง ก็จะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

 
 

“เฮ้อ… นอนได้ซักทีวันนี้เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว งานอะไรก็ไม่รู้มากมายขนาดนั้น ฮันกยองบ่นกระปอดกระแปดขณะกำลังพาสังขานตัวเองไปที่เตียงแต่ในระหว่างนั้นสายตาของเขาก็ไปสะดุดอยู่กับสิ่งๆหนึ่งสิ่งที่มีลักษณะ กลมๆรีๆมีเนื้อละเอียดมีสีออกเนื้อๆ ฮันกยองเห็นดังนั้นก็ต้องตาโตเพราะความตกใจอีกครั้งที่อยู่ๆไข่ไก่ใบนั้นกลับมาอยู่ในห้องเขาได้

 
 

“อือ อือ  ผมกลัวแล้วอย่ามาหลอกมาหลอนผมเลยคุณผีไข่ไก่ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ จะเอาอะไรบอกผมมา เดี๋ยวผมจะทำบุญไปให้ บอกมา บอกมาเลยครับคุณผีไข่ไก่” ฮันกยองบอกด้วยสีหน้าที่กลัวจับจิตพร้อมทั้งยกมือไหว้ส่วนตาทั้งสองข้างนั้นปิดสนิท

 
 

ฮะ ฮา ฮะ ฮ่า ข้าต้องการตัวเจ้ายังไงล่ะ เจ้าจะยอมให้ข้าหรือป่าวล่ะ พ่อหน้าหล่อ ฮยอกแจพุดพรางขำนิดๆ
 

 

“ห๊ะ… ต้องการตัวผม จะบ้าหรอ” เมื่อฮันกยองได้ยินในสิ่งที่คุณผีไข่ไก่ต้องการนั้นมันทำให้เขารู้สึกว่าไม่ค่อยพอใจเท่าไรเขาตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมาดูกับเสียงที่ได้ยินแต่ภาพที่ปรากฏเห็น หนุ่มน้อยรูปงามที่หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มน่ากอดน่ากดทำให้ใบหน้าของฮันกยองในตอนนี้เพ้อไปอย่างเห็นได้ชัด

 
 

“สวยจัง คนอะไรน่ารักขนาดนี้ เฮ้ยแต่นายเป็นผีนี้น่า คุณผีไข่ไก่อย่ามาหลอกมาหลอนผมเลยไปที่ชอบที่ชอบเถอะคุณผีน่ารัก เฮ้ย คุณผีไข่ไก่” ฮันกยองเพ้อไปสักพักก็ดึงสติกลับมากลัวเหมือนเดิม

“เจ้านายผมไม่ใช่ผีนะ ผมจะมาเป็นคนดูแลเจ้านายไงครับ”  ฮยอคแจอธิบาย

 

“อะไร คนดูลงดูแลอะไร คุณเป็นผีก็อยู่ส่วนผีสิครับคนสวย จะมายุ่งกับผมทำไม ผมกลัวแล้ว ฮือ ฮือ” ฮันกยองพูดตัวสั่นๆ       

 

“ถ้าเจ้านายไม่เชื่อผมเจ้านายก็ลองจับตัวผมดูสิ ผมเป็นคนจริงๆนะไม่ใช่ผี” ฮยอคแจพยายามอธิบายต่อแต่นี้คนหน้าหล่อเอาแต่หลบตาอย่างเดียวไม่สนใจอะไรเลย

 

“ไม่เอา ไม่เอา ฮือ ฮือ คุณไปที่ชอบที่ชอบของคุณเถอะคุณผีไข่ไก่ อย่ามาหลอมาหลอนกันเลยผมไม่เคยทำอะไรให้คุณเลยนะ ฮือ~ ถึงคุณจะน่ารักยังไงถึงผมอยากจะกดคุณขนาดไหนแต่คุณเป็นผีก็ควรจะอยู่ส่วนผีสิ อย่ามาข้องเกียวกันดีกว่าฮือๆๆๆ” ฮันกยองพูดในขณะที่ตายังคงปิดอยู่ มือยกขึ้นไหว้ด้วยความกลัว ตัวสั่นอย่างกับลูกหมาตกน้ำ

 

“ให้ผมไปที่ที่ผมชอบหรอ........ก็ที่ที่ผมชอบคือที่นี่ยังไงล่ะครับ  ผมไม่ไปไหนหรอก ผมจะอยู่กับเจ้านาย” ฮยอคแจยังคงแกล้งฮันกยองต่อไป

 

“ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณนะจำผิดคนแล้ว กลับไปในที่ของคุณเถอะ ผมขอร้องอย่าให้ผมกลัวไปมากกว่านี้เลย”  ฮันกยองตัดสินใจเปิดตาแล้วพูดความในใจออกมา

 

“เฮ้อ.....ก็ได้ ก็ได้ วันนี้ยังไม่ต้องเชื่อก็ได้ เจ้านายไปนอนเถอะ ผมสงสารเจ้านาย ผมไม่แกล้งแล้ว ไปก่อนนะ อิอิ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะครับเจ้านาย” พูดจบฮยอกแจก็หายตัวไปปล่อยให้คนที่เห็นนั้นตาค้างยิ่งกว่าเดิม

 

“นี่น่ะหรอไม่ใช่ผี ทำไมหายตัวได้ล่ะ ฮือๆ ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องมาก็ได้นะพรุ่งนี้ ฮือ ผมกลัว ฮือ ฮือ” ฮันกยองพูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นเตียงคลุมโปงนอนทันทีและพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดีก็เล่นหายตัวไปต่อหน้าต่อตาอย่างนั้นี่แล้วเขาจะลืมเรื่องอย่างนี้ได้ยังไง จากนั้นไม่นานฮันยองก็พลอยหลับไปด้วยความอ่อนล้าจากการทำงานตลอดทั้งวัน

ภายในไข่ไก่ของไก่น้อยจอมแสบ   ถึงภายนอกอาจจะดูไม่มีค่าแม้แต่น้อยแต่ภายในเนี่ยสิมันชั่งเหมือนสวรรค์เหลือเกิน ขนานที่ใครๆเห็นก็ยังอยากอยู่ ภายในประดับไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรามากมาย มีเครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆครบเครื่อง แต่ที่ขาดในตอนนี้คือคนที่จะมาอยู่เคียงคู่ไง เฮ้อ… ฮยอกแจถอนหายใจกับเรื่องที่ตนคิด วิมานหรูขนาดนี้แต่ทำไมเขายังต้องอยู่คนเดียว หน้าตาก็น่ารักนะแต่ยังไม่มีใครมาจองคิดแล้วเศร้า

 

“ป่านนี้ เจ้านายจะหลับหรือยังนะ ฮยอกแจคนนี้ไม่ได้จะแกล้งให้ตกใจนะแต่เห็นเจ้านายกลัวจนตัวสั่นอย่างนี้ก็น่ารักดีออกเลยอยากแกล้งต่อ อิอิ” ฮยอกแจเอ่ยลอยๆพลางขำคิกคัก

 

“ออกไปดูสักหน่อยดีกว่าว่าตอนนี้เจ้านายทำอะไรอยู่” ฮยอกแจพูดพร้อมกับหายตัวออกไปสู่โลกภายนอกอีกครั้งนั่นก็คือห้องฮันกยองนั่นเอง

 

ZZZZZZ    “ อืม หลับแล้วนี้หว่า สงสัยคงจะเหนื่อย ดีแล้วล่ะที่หลับได้นึกว่ากลัวจนหัวโกร๋นไปแล้ว   ฮยอกแจพูดขณะที่ร่างกายค่อยๆที่จะเข้าไปใกล้เจ้านายของเขาเข้าทุกทีก่อนที่นั่งลงข้างเตียงแล้วมองชายบนเตียงด้วยสายตาที่สื่อถึงความรักที่มีให้อย่างมากล้น

 

 

“ฮันกยองฉันได้เห็นนายใกล้ๆอย่างนี้ ได้สัมผัสนาย ได้มองนายจากตรงนี้ ได้ยินเสียงหายใจของนายมันทำให้ฉันมีความสุขเหลือเกิน เกินที่คนๆนึงจะมีได้ นายรู้ไหมฉันอยากจะทำกับนายแบบนี้มานานแล้วแต่ฉันก็ไม่มีโอกาส   แต่ตอนนี้โชคชะตาให้โอกาสฉันแล้วนะ ฉันสัญญาว่าจะทำให้นายกลับมารู้จักความรักอีกครั้ง หลับฝันดีนะ ” พูดจบริมฝีปากบางก็แตะลงบนหน้าผากมนของคนบนเตียง ถึงคนที่หลับไหลอยู่จะไม่รู้สึกอะไรแต่กับเจ้าไก่นี้สิมีความสุขจนเกินจะบรรยาย

 

“เอาหน่า ฮยอกแจนี่แค่เริ่มต้นเองแกต้องทำให้เขารักแกให้ได้สิว่ะ ต้องทำเพื่อเขามากกว่านี้ เป็นไงเป็นกัน ไก่น้อยตัวนี้สู้ตายอยู่แล้ว ฮยอกแจบอกกับตัวเองในใจก่อนจะหายตัวกลับเข้าไปในวิมานไข่ไก่ดั่งเดิม

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

Oh นัน คือ นู กา นู กา มวอ เร โด นา นึน ซัง กวัน ออบ ตา โก   คือ นู กา นู กา ยก เค

 

โด นอ มัน พา รา บน ตา โก นา ทา ชี แท ออ นัน เด โด โอ จิก นอ ปู นี รา โก เจก

 

กัก เจก กัก ชี กา นี ฮึล รอ โด

 

 

ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ตั้งไว้อยู่บนหัวเตียงก่อนที่จะกดรับอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย ไม่ให้เสียได้ไงล่ะก็ในเมื่อเค้ายังนอนหลับอยู่เลยโทรมากวนทำไมตั้งแต่เช้า

 

“Hello !! ใครครับ” ฮันกยองกรอกเสียงไปยังปลายสาย

 

"ไอ้ฮัน ฉันเองซีวอนไง เพื่อน แกจำฉันไม่ได้หรือไง”

 

“ อ๋อ… อืม ..มีอะไรโทรมาตั้งแต่เช้า คนจะหลับจะนอน” ฮันกยองยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่งัวเงีย

 

“เช้าบ้านแกสินี่มัน 8 โมงแล้วนะเว้ย งานการไม่รู้จักทำหรือไงห๊ะ”

 

“เฮ้ย จริงดิ 8 โมงแล้วหรอ ตายแล้วสายแน่ๆเลย ฮันกยองพูดในขณะที่ตานั้นมองไปยังนาฬิกาตั้งโต๊ะจริงด้วย 8 โมงแล้ว

 

“เออ ซีวอนงั้นแค่นี้ก่อนนะ ฉันไปอาบน้ำก่อน” ฮันกยองพุดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

 

“เออ เร็วๆล่ะเดี๋ยวเข้างานสาย … ถ้าฉันไม่โทรไปปลุกแกจะตื่นกี่โมงว่ะเนี่ย”

 

“ เออ..เออ..ก็ตื่นแล้วนี้ไง ขอบใจนะเพื่อนแล้วเจอกันที่ทำงาน” ฮันกยองพูดจบก็ตัดสายไปจากนั้นตนก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

ทางด้านซีวอน

 

“โทรหาใครหรอครับ” หนุ่มหน้าสวยพูดขึ้นเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาในห้องทำงานของตน


 

 

“อ๋อไอ้ฮันน่ะ ไม่มีไรหรอก แค่โทรไปปลุกมันเฉยๆ ว่าแต่ชอลลี่คนสวยของผมทำอะไรอยู่ครับ” ซีวอนพูดพลางเดินมาโอบเอวคนตรงหน้าทันทีก่อนที่จะขโมยหอบแก้มคนสวยไปอีกหนึ่งฟอด

 

“ก็รอซิมบร้ามาหาไงครับ” ฮีชอลพูดด้วยอาการเขินเล็กน้อย


 

 

 

 

 

ทางด้านฮันกยอง

 

“โอ๊ย.....สายแล้ว สายแล้ว ไปถึงไอ้ซีวอนต้องว่าฉันแน่เลย”

 

“อ้าว เจ้านายจะรีบไปไหนล่ะ ไม่ทานอาหารเช้าก่อนหรอครับ ผมอุตส่าห์ทำให้ ฮยอคแจพูดพร้อมวิ่งเข้ามาหาฮันกยอง

 

“เห้ย คุณผีไข่ไก่ คุณยังไม่ไปอีกหรอ ไปที่ชอบๆเถอะ ผมขอร้อง” ฮันกยองเปลี่ยนอารมณ์ทันทีที่เขาเห็นว่าฮยอคแจยังคงอยู่ในบ้านของเขา

 

“อ้าว.......เจ้านายก็ผมบอกเจ้านายแล้วไงว่าที่ชอบของผมอยู่นี่จะให้ไปไหนล่ะ ผมไม่ไปไหนหรอก” ฮยอกแจยังคงแกล้งฮันกยองไม่เลิก

 

“อะ....เอ่อ....ละ.....แล้วเมื่อกี๊คุณพูดว่ายังไงนะคุณผีไข่ไก่” ฮันกยองเอ่ยถามฮยอคแจหลังจากที่เริ่มหายตกใจไปบ้างแล้ว

 

“ก็.....ผมบอกว่าผมทำอาหารเช้าไว้ให้เจ้านายไงครับ” ฮยอคแจพูดด้วยสีหน้าทะเล้นแถมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆฮันกยองอีก

 

“เอ่อ.....ขอบคุณมากๆนะครับคุณผีน่ารัก เอ้ยไม่ใช่ๆๆคุณผีไข่ไก่ แต่ผมคงจะอยู่ทานไม่ได้ผมต้องรีบไปทำงาน” ฮันกยองพูดผิดๆถูกๆหลังจากเห็นใบหน้าแสนน่ารักนั้นอยู่ใกล้ตน

 

“ว้า...แย่จังเลย ผมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้ามาทำให้เจ้านายเลยนะ......อ้อ...อีกอย่างนะ เจ้านายเลิกเรียกผมคุณผี่ไข่ไก่สักทีได้ไหม มันฟังแล้วรู้สึกแปลกๆอ่า ผมไม่ใช่ผีสักหน่อย” ฮยอคแจยังคงพูดด้วยสีหน้าไร้เดียงสา

 

“แล้วถ้าคุณไม่ใช่ผีแล้วคุณคืออะไร บอกผมทีได้ไหมว่าที่ผมเห็นเมื่อคืนเขาเรียกว่าอะไร...ไอที่อยู่ดีๆก็หายไปน่ะ” ฮันกยองยังคงสงสัยกับสิ่งที่ได้เจอเมื่อคืน

 

“แล้วเจ้านายเห็นอะไรหล่ะครับ ผมให้เจ้านายจับตัวผมแล้ว แต่เจ้านายเอาแต่หลับตาลูกเดียวไม่สนใจอะไรเลย.....ผมก็ต้องหายตัวเข้าที่ของผมไปสิ” ฮยอคแจอธิบายให้ฮันกยองเข้าใจ

 

“แล้วคนบ้าอะไรเขาหายตัวได้ห๊ะ....สงสัยจะมีแต่คนหน้าตาแปลกประหลาดอย่างคุณสินะที่เป็นอย่างนี้” ฮันกยองเอ่ยด้วยสีหน้ากวนส้นนิดๆ

 

“เจ้านาย!!! นี้เจ้านายว่าผมหรอ” ฮยอคแจขึ้นเสียงนิดๆกับฮันกยอง

 

“ปล่าว....ปล่าว....ผมไม่ได้ว่าคุณซะหน่อย ไม่เอาแล้วผมไม่คุยกับคุณแล้ว ผมไปทำงานดีกว่าสายมากแล้ว บาย” พูดจบร่างสูงก่อนเดินออกจากบ้านไป

 

“อ้าวว แล้วอาหารพวกนี้ล่ะ...ดะ...เดี๋ยวก่อนเจ้านาย!!! เจ้านาย !!” ฮยอคแจตะโกนเรียกเจ้านายของเขาแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ฮยอคแจได้แต่หันมองอาหารที่เขาทำขึ้นมาจากนั้นก็ตักมันเข้าปากซะ เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาควรจะทำ

 

 

 

 ตลอดการเดินทางมาทำงานนั้น ในหัวของฮันกยองก็ยังคงมีแต่ภาพของฮยอคแจหนุ่มหน้าหวานคนนั้นซึ่งเป็นใครมาจากไหน เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ทำไมนะถึงทำให้เขาหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้ ยิ่งตอนที่ฮยอคแจเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ ทำไมเขาถึงต้องใจสั่นขนาดนั้นนะ 

 

“ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่านายเป็นใครมาจากไหน ฮยอคแจ” ฮันกยองบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปในบริษัท

 

“ไอ้ฮัน....ไอ้ฮัน....รอด้วย” ซีวอนตะโกนเรียกเพื่อนรักของตนที่กำลังจะเดินเข้าลิฟท์ไป

 

“อ้าว...ซีวอน...นายไปไหนมาเนี่ยเหงื่อท่วมตัวเชียว” ฮันกยองทักทายซีวอนกลับ

 

“อ๋อ....พอดีฉันลงมาส่งงานข้างล่างหน่ะ” ซีวอนพูดแบบเหนื่อยๆ   ก็เขาวิ่งมานิแล้วก่อนหน้านี้เขาก็ทำกิจกรรมในร่มกับฮีชอลมาไม่เหนื่อยให้มันรู้ไป


 

 “เออ......ว่าแต่แกเถอะ......เมื่อคืนทำไรอยู่ว่ะถึงได้ตื่นสายขนาดนี้ นี่ถ้าฉันยังไม่โทรไปปลุกแก....สงสัยวันนี้คงไม่ต้องทำงานกันพอดี” ซีวอนตำหนิเพื่อนรักนิดๆ 

 

“เออน่าอย่าบ่นให้มาก...ที่แน่ๆ....ข้าไม่ได้ทำเหมือนแกแน่นอน” ฮันกยองพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

 

“แกหมายถึงอะไร....ไอ้ฮัน.....ไม่ได้ทำงานเหมือนฉันน่ะหรอ แกนี่นิสัยไม่ดีเลย งานเขามีให้ทำแต่ไม่รู้จักทำ” ซีวอนพูดบ่ายเบี่ยงไปเรื่อย จะให้บอกได้ไงว่าแต่ละคืนเขาทำอะไรกับฮีชอลไปบ้าง

 

“เออ....ฉันมันนิสัยไม่ดี งานมีไม่รู้จักทำ ไม่เหมือนแกหรอ งานมีไม่มีก็จะทำลูกเดียว”

ฮันกยองพูดพลางมองซีวอนด้วยหางตา

 

“เฮ้ย....พูดอะไรของแกอ่ะไอ้ฮัน.....พอเลยเลิกคุยเรื่องนี้เลยฉันขี้เกียจเถียงกับแก....อ้อถึงพอดีเลยไปกันดีกว่า” ซีวอนเปลี่ยนเรื่องทันทีและเดินนำฮันกยองไปแบบที่ไม่คิดจะหันมามองกันเลยทีเดียว

ฮันกยองเองก็เดินตามโดยไม่พูดอะไรต่อแต่ก็อดขำไม่ได้กับท่าทางเขินๆของเพื่อนรัก

 

ตลอดทั้งวัน ฮันกยองไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานเลยสักนิด นึกถึงแต่คนตัวเล็กหน้าหวานนั้นคนนั้น ฮันกยองใจลอย เหม่อมองไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา จนซีวอนเองก็อดแซวไม่ได้ “เฮ้ย....ไอ้ฮันนั่งเหม่อคิดถึงใครว่ะ”   “ปล่าวสักหน่อยฉันจะมีใครให้คิดถึงล่ะ”

 

 

 

 

___________________HanHyuk___________________

100 % แล้วน้า อิอิ มาอัพก่อนกำหนด เพราะอะไรหน่ะหรอ ก็คิดถึงแฟนฟิกทุกคนไงค่ะ

ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้และก็ขอบคุณสำหรับคำว่าจะรอ อิอิ รู้ไหมมันทำให้มุกรู้สึกดีจนต้องหา

เวลามาอัพให้เพื่อนๆ  อย่างที่สัญญากันไว้ว่าจะอัพเรื่องยาว ตอนที่ 10 อัพแน่นอนค่ะ

แต่รอแปปนึงนะค่ะ ตอนนี้กำลังดูอยู่ที่แน่ๆก่อน 30 แน่นอนค่ะ

ขอบคุณมากจริงๆค่ะ