คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
สายตาที่จับจ้องอยู่ที่ชายผู้นั้นต้องชะงักนิดหน่อยเพราะข้างกายของชายหนุ่มผู้นั้นกลับกลายเป็นหนุ่มร่างบาง นามว่า“ คิม ฮี ชอล ’’ หนุ่มหล่อหน้าสวยที่ทุกคนในโรงเรียนต่างใฝ่ฝัน ชายหนุ่มที่งามไปทั้งกายและจิตใจเช่นนี้ ก็ไม่ยากหรอกที่จะทำให้หัวใจของหนุ่มๆอีกหลายคนเบิกบาน แต่ที่ฮยอคแจแปลกใจนี้ล่ะสิ คือ ทำไม คิมฮีชอลถึงมาเดินกับชาย คนที่เค้ารักสุดหัวใจอย่าง “ฮันกยอง” ได้นะ ชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ฮยอคแจแอบหลงรักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบหน้า ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก็ไม่เคยมีโอกาสบอกความในใจได้ให้เจ้าตัวได้รับรู้ มีบางครั้งที่ทักทายกันบ้างตามประสาเพื่อนร่วมห้อง แต่ไม่เคยพูดอะไรไปมากกว่านั้น
"เฮ้ย!!ไอ้หน้าขาวมองอะไรอยู่ว่ะ..." ร่างสูงด้านข้างสะกิดถามอย่างสงสัย
"อ๋อ เปล่าหรอก ก็แค่แปลกใจนิดหน่อย ว่าทำไมฮันกยอง เค้าถึงได้เดินมากับฮีชอลได้ล่ะ" ฮยอคแจพูดพลางหันหน้าไปถามซีวอน
"อ้าว...นี้แกไม่รู้หรอกหรอว่าฮันกยองกับฮีชอลเค้ากำลังคบหาดูใจกันอยู่อ่ะ... พูดไปฉันก็แอบอิจฉาไอ้ฮันมันนะเว้ยที่มีแฟนสวยขนาดนั้น แต่ยังไงไอ้ฮันมันก็เพื่อนเรา ถ้าเป็นฉันนะฉันจะไม่ปล่อยให้คนสวยๆอย่าง “ฮีชอล” หลุดมือไปเด็ดขาด แต่คงเป็นได้แค่ฝันว่ะ 555”ซีวอนพูดแบบไม่ได้สนใจอะไร ไม่ได้สนใจเลยว่าคนข้างๆจะรู้สึกเช่นไร พูดจบก็หันไปตักอาหารเข้าปากต่อ
เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางอก ทุกคำพูดของซีวอนเพื่อนรักของเค้าทุกคำมันเสียดสีหัวใจของร่างเล็กจนเป็นแผลอยู่ไม่น้อย น้ำตาที่มันอัดอั้นอยู่ข้างในพร้อมที่จะหลั่งไหลออกมา แต่ทว่าเจ้าตัวไม่รู้เลยว่าทุกคำพูดของตนที่พูดถึงบุคคลที่ 3 นั้นมันทำร้ายจิตใจเพื่อนตัวเองมากขนาดไหน
"เฮ้อ… ถ้าทงแฮอยู่ด้วยคงจะสนุกกว่านี้ เนอะ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างอาการจะดีขึ้นรึยัง ฉันบอกแล้วว่าให้ดูแลตัวเองดีๆช่วงนี้ฝนตกบ่อย จะทำให้ไม่สบายได้ ก็ไม่เชื่อ" ซีวอนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"อ้อ….ไอ้หน้าขาว.....วันนี้เราไปเยี่ยมทงแฮกันไหม" ซีวอนวางช้อนแล้วหันมาถามฮยอคแจ
ร่างกายที่ไม่มีแรงที่จะรับรู้อะไรในตอนนี้ นิ่ง นิ่งลงไปถนัดตา หลังจากทุกคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเพื่อนรักหน้าหล่อนั้น ทำให้เค้าดูต่างไปจากฮยอคแจผู้ที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
" ฮยอคแจ…..ฮยอค.....เฮ้ย!!ฮยอค...ฮยอคแจจจจจจจจจจจจ!!!!" ซีวอนตะโกนเรียกสติเพื่อนรัก
"หะ..ห๊ะ...อะไรนะ...โอ๊ย....จะตะโกนทำไมเล่า นั่งกันอยู่แค่นี้" ร่างเล็กหันไปเอ็ดซีวอนโทษฐานที่ทำให้ตกใจ
"เฮ้ย! ไอ้หน้าขาวแกเป็นบ้าอะไรของแกว่ะ ฉันเรียกแกตั้งนานแล้วนะ แกไม่ได้ยินหรือไงมัวแต่ใจลอยคิดถึงใคร....ตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะเว้ย" ซีสอนบ่นเป็นชุด
"เออๆๆๆ.....โทษที เมื่อกี๊แกถามฉันว่าไงนะ" ฮยอคแจรีบพูดเปลี่ยนเรื่องก่อนที่ไอ้หน้าหล่อจะซักไซร์อะไรไปมากกว่านี้
"อ๋อ ฉันถามแกว่า วันนี้จะไปเยี่ยมทงแฮด้วยกันไหม ทงแฮมันไม่สบายอ่ะ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง อยู่คนเดียวซะด้วยสิ" ซีวอนเปลี่ยนกลับมาใช้น้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงจากใจจริง ต่างจากเมื่อกี้ที่พูดกับเพื่อนหน้าขาว
"หึหึ เป็นห่วงเค้าหรอ......ฮ่าฮ่า ...ดูท่าจะเป็นห่วงมากกก…ซะด้วยสิ" ฮยอคแจพูดด้วยน้ำเสียงกวนส้น....พลางเหล่มองซีวอนด้วยหางตา
"บะ....บ้า ! รึไงแก ฉะ....ฉันก็ห่วงตามปะสาเพื่อนธรรมดาเท่านั้นแหล่ะ ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยซะหน่อย"
"ก็ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลยนิ เพื่อนก็เพื่อนสิ ทำไมต้องร้อนตัวด้วย" ฮยอคแจยังไม่วายจะกวนส้น......ซีวอนต่อไป
"เฮ้ย!!!...ไอ้บ้า ไอ้หน้าขาว นี่แกอยากตายนักรึไง" ซีวอนพูดพลางจ้องมอง
ฮยอคแจด้วยสายตา "อาฆาต"
"อ้าว ซีวอนถ้าแกไม่คิดอะไรทำไมต้องหน้าแดงขนาดนี้ด้วยล่ะ นี้แสดงว่าแกคิด...อ่ะดิ" ฮยอคแจยังคงกวน.....เพื่อนหน้าหล่อต่อไป
" ไอ้บ้า แกยังไม่จบใช่ไหม ห๊า ห๊า มา...มาให้ฆ่าซะดีๆ ไอ้หน้าขาว ไอ้เพื่อนบ้า"
คนหน้าหล่อลุกขึ้นเตะคนตัวเล็กทันที เช่นเดียวกับ คนตัวเล็กที่ลุกขึ้นวิ่งออกจากโต๊ะตั้งแต่พูดจบประโยค
“ 555+ ไม่เอา ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว 55555+”
ซีวอนเขินจัดกับการแซวของเพื่อนรัก จากสีหน้าปกติๆของร่างสูงนั้นกลับแดงขึ้นมาจนเหมือนลูกตำลึง ท้ายสุดแล้วฮยอคแจก็ยังหาทางแกล้งเพื่อนของตนอีกจนได้ทำให้ทั้งคู่วิ่งไล่เตะกันอย่างน่ารัก ภาพนี้ก็สร้างรอยยิ้มให้กับผู้คนที่พบเห็นได้ไม่น้อยสำหรับ มิตรภาพระหว่างเพื่อน ที่น่ารักและกวนส้น....อย่างนี้
แต่สำหรับอีกคนที่ตอนนี้หัวใจบอกช้ำเพียงใดแต่ก็ไม่สามารถแสดงความอ่อนแอของตนให้ใครรับรู้ได้ จึงมีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะกลบเกลื่อนไม่ให้ใครสงสัยหรือเห็นความอ่อนแอของเขา นั่นก็คือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของตัวเขาเอง ที่เป็นสิ่งปกปิดทุกความรู้สึกได้ดีที่สุด
___________❤Because I Love You❤____________
ณ หอพัก ทงแฮ
ก๊อก ... ก๊อก....ก๊อก
“ทงแฮ ทงแฮ นาย อยู่หรือเปล่า” ซีวอนเอ่ยถามตามมารยาท
“เอ่อ.....อยู่ครับ....นั่นใครครับ?” เจ้าของห้องขานรับแจ้งให้ทราบว่าอยู่ภายในห้อง
“เฮ้...นี่นายจำเสียงพวกฉันไม่ได้หรอกหรอ ฉันซีวอนเอง” ซีวอนบอกอย่างขุ่นเคืองที่เพื่อนจำเสียงของตนไม่ได้
“ อ๋อ ซีวอนเองหรอ....เอ่อ...แปปนะ เดี๋ยวไปเปิดประตูให้” เมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใครร่างบางก็รีบก้าวออกไปเปิดประตูให้ทันที
“อืม” สองเพื่อนซี้กล่าวรับพร้อมกัน
“อ่ะนี่ ! ฉันกับไอ้หน้าขาวซื้อมาฝาก รับไปสิ” ซีวอนพูดพลางส่งถุงในมือให้กับทงแฮ
“อ๋อ..อืม ขอบใจมากนะ แต่วันหลังไม่ต้องลำบากก็ได้ เราเกรงใจหน่ะ” ทงแฮพูดออกมาจากใจจริงไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด เพราะตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ที่เขาและซีวอนเป็นเพื่อนกัน ซีวอนทำดีกับเขามาโดยตลอด ดีเสียจนเขารู้สึกเกรงใจ
“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน เพื่อนกัน เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว” ซีวอนพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้คนหน้าหวาน
“อื้ม ยังไงก็ขอบคุณนะ งั้นเข้ามาในห้องก่อนสิ...จะยืนคุยกันอย่างนี้หรอ” ทงแฮพูดเชิญให้เพื่อนทั้งสองเข้ามาด้านใน
“เออ..นั่นสิซีวอน เราจะยืนคุยกันอย่างนี้หรอ ไม่เมื่อยรึไง ฉันยืนจนขาแข็งแล้วเนี่ย เข้าไปข้างในเถอะ”
ฮยอกแจพูดพลางหันหน้าไปหาซีวอน
“ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้ขาตะเกียบยืนแค่แป๊ปเดียวทำเป็นบ่น แต่ว่า.....จะดีหรอ....” ซีวอนเอ่ยพร้อมสีหน้าที่ลังเลใจ
“อ้าวทำไมล่ะ...เข้ามาเถอะน่า....ห้องเรามันไม่กัดนายหรอกนะซีวอน อีกอย่างเราก็เป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิงที่พวกนายจะเข้าห้องเราแล้วมันจะน่าเกลียดน่ะ” ทงแฮอธิบาย พลางหันหลังกลับเดินเข้าไปด้านในห้อง
“นะ...นะ...นะ...ไอ้หน้าหล่อ...ฉันยืนจนเมื่อยแล้ว...เข้าไปข้างในกันเถอะ” ฮยอคแจเสริมพลางทำหน้าอ้อนๆใส่เพื่อนรักของตน
“ไอ้หน้าขาวแกนี่มัน....” ร่างสูงหันไปทำตาดุใส่เพื่อนซี้เล็กน้อย
ดงแฮนายคิดกับฉันแค่เพื่อน แต่ฉันไม่ได้คิดกับนายแค่นี้นิ แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะทำให้นายรับรู้ให้ได้ว่าฉินคิดยังไงกับนาย “ลีทงแฮ” ซีวอนคิดแล้วบอกกับตัวเองในใจ
จากนั้นทั้ง 3 ก็เดินเข้าไปภายในห้อง
“แน่ใจหรอว่าแกคิดกับเค้าแค่เพื่อนจริงอ่ะ” ? ฮยอคแจพูดแซวซีวอน
“ฮยอค เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ? ฉันไม่ทันฟังอ่ะ” ทงแฮ หันถามฮยอคแจเพราะตนกำลังสนใจอยู่กับของฝากเลยไม่ได้ใส่ใจจะฟังสักเท่าไร
“อ๋อ ป่าวเราก็แค่บอกว่าเพื่อนกันอ่ะ เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว ทงแฮไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก” ฮยอคแจบอกทงแฮพลางส่งยิ้มหวานให้ เป็นพยานยืนยันในสิ่งที่พูดนั้นเป็นความจริง
“อืม ยังไงก็ขอบคุณนะ ฮยอคแจ ซีวอน” ทงแฮกล่าวขอบคุณอีกครั้ง
“อ้าว ว่าแต่นายเถอะ ทงแฮ เป็นยังไงบ้างอาการดีขึ้นรึยังรู้ไหมว่ามีคนเขาเป็นห่วง รู้สึกจะห่วงมากซะด้วยสิ” ฮยอคแจถามไถ่อาการของทงแฮแต่ก็ไม่วายแอบกัดเพื่อนข้างๆ
“อ่อ ก็ดีขึ้นแล้วแหล่ะ ได้ทานยาแล้วนอนพักก็โอเคแล้ว เออ ว่าแต่คนที่ฮยอคพูดหน่ะ หมายถึงใครหรอ บอกหน่อยสิ เราอยากรู้ นะ นะนะ” ทงแฮอ้อนฮยอคแจ ตนเพียงอยากจะรู้ว่าใครกันนะที่เป็นห่วงตน
“เอ่อ.....นายอาการดีขึ้นแล้วก็โอเค แล้วนายทานอะไรบ้างยัง ถ้ายังมาทานด้วยกันเลยไอ้หน้าขาวมันซื้อของที่นายชอบมาเยอะเลยล่ะ เรามากินกันดีกว่า ว่าแต่จานชามอยู่ตรงไหนหรอ” คนตัวสูงเอ่ยพร้อมที่จะลุกไปหาจานชาม
“อ๋อ อยู่ตรงนั้นไงเดี๋ยวเราจัดการให้ก็แล้วกัน พวกนายนั่งอยู่เฉยๆเหอะ”
“ อื้ม ก็ได้” ซีวอนพูดตัดบท เพราะไม่อยากให้ทงแฮสักไซร้เพื่อนซี้ของตนไปมากว่านี้ถ้าทงแฮอยากจะรู้เขาก็อยากจะเป็นคนบอกดงแฮด้วยตัวเองมากกว่า ความจริงที่ตนปกปิดไว้ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเขาเองและเพื่อนซี้อย่างฮยอคแจ ที่ไม่ต้องบอกมันก็ดูออกว่าเพื่อนของมันคนนี้คิดยังไงกับร่างบาง
แต่หนุ่มหน้าหวานอย่างทงแฮนี่ จะรู้ไหมว่าเพื่อนคนนี้ เพื่อนที่ชื่อซีวอน แอบหลงรักตัวเองอยู่
หลังจากนั้นทั้ง 3 ก็ทานอาหารกันอย่างสนุกสนาน พูดคุยเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ ให้เพื่อนคนที่นอนป่วยอยู่บ้านฟัง ทั้งสามคุยกันด้วยสีหน้ามีความสุขเสียงหัวเราะเกิดขึ้นอยู่เป็นระยะๆในวงสนทนา ภาพนี้ถ้าใครได้เห็นต้องคิดว่าพวกเค้าทั้ง 3 มีความสุขอยู่แน่ๆ แต่มันก็จริงที่ตอนนี้พวกเขามีความสุข จากการได้พูดคุยกัน แต่ใครจะรู้ล่ะว่า ในใจของสองหนุ่ม “หน้าหล่อขายาว หน้าขาวขาตะเกียบ’’กำลังคิดหรือเศร้าใจเรื่องอะไร คงไม่มีใครทราบนอกจากตัวสองหนุ่มเองเท่านั้นที่รู้ แต่คนที่ดูจะมีความสุขที่สุดคงหนี้ไม่พ้นทงแฮ ที่ชีวิตนี้ได้เจอเพื่อนที่แสนดีอย่างสองคนนี้.....
____________❤Because I Love You❤____________
ความอบอุ่นกับเรื่องนี้อีกนะค่ะ เม้นๆให้กำลังใจกันนิด อิอิ
ความคิดเห็น