[Fic Naruto]Don't stop ! หยุดนะ...ไม่งั้นฉันจะรักนาย

ลำดับตอนที่ #2 : STOP ONE : This is a brief affair UP %

 

STOP ONE : This is a brief affair

 

Touch me, t-touch me, baby
But don't mess up my hair
Love me, l-love me crazy
But don't get too attached 
This is a brief affair

เพราะความสัมพันธ์ของเรามันก็แค่ชั่วคราว

 

STOP ONE : This is a brief affair

เลิศหรู
รูปภาพในนิตยสาร
จอภาพยนตร์
อลังการ
กระจกและกล้องทั้งหลาย
สาวงามมากมาย
เย่อหยิ่ง
ดีจริงๆที่เป็นคนดัง น่าหลงไหล
เรารักแค่ตัวเราเองเท่านั้น ไม่มีใครอื่นใดอีก

 

 

             ท่ามกลางแสงสี...ของผับโคโนฮะ วิลล์ซึ่งเป็นคลับขนาดใหญ่ซึ่งเป็นที่มั่วสุมที่ไม่ผิดกฏหมายที่ใหญ่และอลังการที่สุดในญี่ปุ่น...ซึ่งมากกว่าครึ่งเป็นนักเรียนของสถาบันที่ใหญ่ที่สุดและเป็นที่รวมนักเรียนอันดับต้นๆของเอเชียเละยุโรปเข้ามาไว้ด้วยกัน

             เจ้าของของโคโนฮะ วิลล์ จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก...

            “คุณเพนครับ...ขออนุญาตเข้าไปนะครับ” ลูกน้องในชุดดำพูดกับผู้ได้ชื่อว่าเป็นนายที่ด้านหลังประตูห้องสีดำทมิฬ..

           “เข้ามา” น้ำเสียงน่าเกรงขามและทรงอิทธิพลของบุคคลที่ได้ชื่อว่าเพนเจ้าของและหุ้นส่วนที่สำคัญของ โคโนฮะ วิลล์ และเป็นหัวหน้าเหล่าบุคคลเบื้องหลังของโคโนฮะที่คอยจัดการในทุกๆด้านรวมถึง...ผู้คุมกฎในแถบนี้ของญี่ปุ่น...เพราะฉะนั้นจะไม่มีใครที่ไม่รู้จักเขาและไม่กลัวเขายกเว้น...พวกเอ็ม ไฮล์ ที่ร้ายกาจไม่แพ้กันเพียงแต่พวกเขาต่างก็เป็นหุ้นส่วนของที่นี้เช่นกัน...ดังนั้นคำว่ามิตรภาพที่ดูเหมือนจะไปได้สวยจึงเริ่มต้นขึ้น

           “เรื่องวันพรุ่งนี้...ท่านจะเอายังไงต่อครับ” ลูกน้องก้มหัว...ให้กับความน่าเกรงขามของเขาส่วนเรื่องวันพรุ่งนี้น่ะหรอ...ก็หมายถึงเรื่องที่จะจัดการไอ้พวกที่มาทำใหญ่แถวนี้น่ะสิแค่คนอย่างเขากระดิกนิ้วครั้งเดียว...ไม่กี่วินาทีพวกมันทุกคนก้ได้ลืมตาอยู่ในนรกแล้วแหละ

           “หึ...เรื่องนั้นไม่ต้องถาม...ขยะก็มีไว้...ให้กำจัด”

           “เข้าใจแล้วครับ”เมื่อผู้เป็นนายให้คำสั่งมาแล้วเขาเองก็รีบออกจากห้องภายในไม่กี่วินาที...ก็ใครกันเล่าอยากจะเข้ามาอยู่...ในสถานที่แบบนี้ยังกับเข้ามาตายยังไงยังงั้น

           ก๊อก ก๊อก

           “ใครอีก” ขณะที่เขากำลังจะพักสายตา...ก็ต้องพบกับเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกรอบเพราะถ้าเป็นสมาชิกคนอื่นเขาไม่อนุญาติให้มาเคาะประตูรวมถึงลูกน้องหรือใครก็ตามนี่นา...เว้นแต่

           “ฉันว่านาย...ควรทาสีประตูใหม่เถอะ” เจ้าของเสียงหวานใบหน้าราวกับเทพธิดาในรูปปั้นเจ้าของผมสีน้ำเงินม่วงเดินเข้ามาด้วยสีหน้า...เบื่อหน่าย..

           “โคนัน งั้นหรอ...” โคนัน บุคคลคนเดียวที่เขาอนุญาตทุกอย่าง...ซึ่งเป็นเพราะอะไรก็ไม่รู้

           “ไม่ใช่ผู้หญิง...ในฮาเรมของนายหรอกเพน...:)”

           “หึ...ว่าแต่มีอะไร”

           “นายควรกลับบ้านไปนอนได้แล้ว” เรื่องไร้สาระน่า...แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อได้ยินเสียงเธอผมจึงลุกขึ้นเดินออกไป...จากห้องกันนะแต่มันก็เป็นแค่...แค่นั้นล่ะ :)

           “เฮีย...ได้ข่าวว่ามีพวกขยะเข้ามาอีกแล้วหรอ” เสียงของผู้ชายผมสีเหลืองสว่างตายาวดังขึ้น

           “มันก็แค่ขยะ”

           “ขยะมันก็คือ...ศิลปะต่างหากเล่าน่าเฮีย”

           “เดอิดาระ...ถ้านายว่างมากนักก็ช่วยทำงานทำการหน่อยสิ” เสียงหวานของผู้หญิงคนเดียวในแสงอุษาพูดขึ้น

           “เจ๊ก็ทำไปสิครับ...สำหรับงานของผมมีอย่างเดียวก็คือสร้างสรรค์ศิลปะเท่านั้นแหละเจ๊”

           “ระเบิดตูมตามเลอะเทอะของนายเนี่ยนะ”

           “ศิลปะมันก็คือ...ระเบิดดดดดดดดดดดดดดด”

            “เอาเหอะ...ว่าแต่พวกอิทาจิหายไปไหนน่ะ”เจ้าของเสียงหวานพูดพลางบอกไปรอบๆห้องแต่ก็ไร้เงาคนอื่นที่เหลือ

            “รุ่นพี่อิทาจิอยู่ในคลับน่ะครับ “ เจ้าของเสียงคนล่าสุดก็บุคคลที่สวมหน้ากากสีส้มคล้ายกับหอยเอาไว้บนใบหน้า

             “โทบิ๊ ~ มาพอดีกับจังหวะที่ฉันได้วางเอาไว้เลยน้า ~” เดอิดาระก็สิ่งเอาไว้ลากแขนโทบิออกไปข้างนอกห้อง

              “เฮียเพน ~ ช่วยผมด้วยซิคร๊าบ เจ๊โคนัน รุ่นพี่เขาจะเอาผมไประเบิดเล่นอีกแล้วคร๊าบ T^T” ฉันก็เห็นมันเป็นแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนี่พวกนายเนี่ย

             “โชคดีน้า โทบิ”หลังจากรับส่งพวกโทบิเสร็จแล้ว...ฉันก็คือจะเดินออกไปจากห้องเพื่อไปหาอิทาจิ

             “เธอจะไปไหนน่ะ” แต่น้ำเสียงของคนที่ยืนหันหลังให้กระจกเมื่อกี้ก็ดังขึ้น

             “ไปคลับน่ะ”

             “แล้วเธอ...จะให้ฉันเข้านอนเนี่ยนะ”

             “อะไรของนาย...เนี่ยเพน”

             “ไปส่งฉันหน่อยสิ” ฉันมองหน้าเพน...อีกครั้งอย่าไม่เข้าใจแต่สุดท้ายตอนนี้ฉันกลับมานี่งอยู่ในรถของเขาแทนที่จะกลับเข้าไปในคลับแต่ก็ดีอย่างที่ฉันจะได้กลับไปนอนสักที

             พวกเราแสงอุษาอาศัยอยู่กันที่คอนโดใจกลางโคโนฮะที่ค่อนข้างใหญ่...และหรูหราแต่คงมีแต่เพนคนเดียวที่...อยู่ชั้นบนสุดเพียงเพราะเขาชอบ...ความเป็นส่วนตัวมาก

             ส่วนพวกที่เหลือก็นอนกันชั้นเกือบสุดกันทุกคน...แต่แค่นี้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว

             พวกเราคอยจัดการคุมกฎของแถบนี้และเป็นเจ้าของคลับชื่อดัง โคโนฮะ วิลล์ ส่วนเรื่องต่างๆในสถาบันฉันจะเป็นคนจัดการเกือบทั้งหมด...เพราะที่เหลือเนี่ยมันไม่ทำกันแต่ก็ยังดีที่มีอิทาจิมาช่วยแล้วก็โทบินิดหน่อยเพราะรายนั้นจะถูกเดอิดาระจับไประเบิดทุกวันน่ะสิ

             “เจอกันนะเพน” ฉันส่งเพนแค่ตรงข้างขึ้น...ส่วนเพนก็เดินออกไปโดยที่ไม่ได้หันมาเลยแม้แต่นิดเดียว...ช่างเป็นผู้ชายที่เข้าใจยากจริงๆนะ...แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฉันถึงแอบยิ้มอยู่คนเดียวทุกครั้งเวลาได้เห็นท่าที่แบบนี้ของเขา

              กี่ปีแล้วนะที่พวกเรารู้จักกัน...กี่ปีแล้วนะที่นายไม่เคยมีรอยยิ้มเกิดขึ้นบนใบหน้า

             ฉันทิ้งร่างกายของตัวเองลงไปบนเตียงสีม่วงของตัวเอง...แต่จะว่าไปป่านนี้พวกอิทาจิก็คง...อยู่กับผู้หญิงล่ะมั้งเรื่องแบบนี้นี่มันเป็นเรื่องธรรมดาของผู้ชายสินะ...ขนาดเขาคนนิ่งเงียบขนาดเพนยังมีเลยนี่นา...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าความสนุกเพียงข้ามคืนแบบนั้นกับพวกผู้หญิงที่ไม่ได้เกิดขึ้นมาจากความรักมัน...รู้สึกดีตรงไหนหรือสนุกมากตรงไหนสำหรับพวกนั้น

             หรือว่าความรัก...มันเป็นเพียงภาพลวงตากันนะ

             ฉันถึงได้รู้สึก’รัก’มาตั้งแต่ตอนแรกที่พบกัน...ถ้าให้พูดถึงความลับของฉันล่ะก็นี่ก็คงเป็นความลับสุดยอดที่สุดของฉันแล้วแหละที่ว่า ฉันรักเขา...

             

ป.ล แต่งไปประมาณ 4- 5 วัน เรื่องเก่าดำเนินมาเกินครึ่งเรื่องแล้ว...แล้วมาเริ่มประเดิมไปเลยดีกว่ากับเหล่าแสงอุสา ฮาเรม เดี๋ยวเบื่อ นารุโตะ เอ็ม ไฮลล์ ฮาเรม กัน อิอิ ♥ 

 เรื่องนี้อาจจะไม่เขียนยาวนักในแต่ละตอนเพราะอยากให้มันกระฉับนิดๆ นะฮ้า ♥
เข้ามาดูแล้วช่วยเม้นด้วยนะค่ะ ♥