คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่7~พิมพ์หายไป
ตอนที่ 7
“กรี๊ดดดดดดดดดดด อุ๊บ อ่อย อัน อ๊า ไอ้อ้า อ่วยอ้วย[ ปล่อยฉันน๊า ไอ้บ้า ช่วยด้วย]”
ก่อนที่จะได้เข้าห้อง ก็มีมือหนามาดึงพลาย และอีกข้างก็มาปิดที่ปากเพื่อไม่ให้กรี๊ด แต่พลายก็ดิ้น เพื่อให้หลุดจากสภาพนี้ แต่คนที่จับเธออยู่ ก็ลากเธอเข้าห้อง เพื่อไม่ให้ใครเห็น และ ล็อกประตู
เมื่อลงห้องเสร็จ ชายหนุ่มก็ปล่อยพลายออก และพลายก็หมุนตัวออกเพื่อให้เห็นหน้าคนที่จับตน เมื่อเห็นพลายก็ตกใจมาก เพราะคนที่ตนเห็นก็คือ เพล เพลที่เห็นอาการตกใจก็เก็บอาการขำ ก่อนที่จะไปนั่งที่โต๊ะคอมของใครไม่รู้ แต่เขานั่งไปแล้ว พลายก็ถามคำถามทันทีที่ตั้งสติได้
“ได้เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง เหลือเชื่อจริงๆเลย”
พลายถาม ทำให้เพลเล่าออกมา ว่าตนอยู่ที่นี้ได้ยังไง พลายก็ถามเหตุผลที่เพลเข้ามาที่นี้ เพลบอกว่าที่เข้ามา เพราะตนสงสัยกับเหตุการณ์ที่พลายเล่าให้ฟังที่ห้องเก็บของ
“แล้วนายจะสงสัยทำไม ก็นายเป็นคนลงมือไม่ใช่หรอ”
พลายพูด เพลที่เห็นท่าทางไม่เชื่อของพลายก็แก้ตัวว่า ตนนั้นไม่เคยจ้างคนไปทำร้ายพลายและเพื่อนของเธอ และเรื่องข้อความ เขาไม่มีFACEBOOK จะไปพิมพ์ข้อความได้ยังไงกัน พลายที่ยังไม่เชื่อคำพูดของเพลอย่างเต็ม100% ก็เปิดFACEBOOK ให้ดู ว่ามันเป็นเรื่องจริง
“นี้ไง ข้อความที่นายโพส และก็ชื่อเฟสก็เป็นชื่อของนายแบบเต็มยศ อ่ะ.!!”
พลายที่อธิบายให้ฟัง ก็หันไปทางเพล เพลที่ตอนนี้สนใจอยู่ที่หน้าคอมทำให้หน้าของเขาเข้ามาใกล้พลายมาก เมื่อพลายหันไปทางเพล จึงทำให้ริมฝีปากพลายไปโดนที่แก้มข้าซ้ายของเพล เพลที่ตกใจว่าอะไรมาโดนที่แก้มของตนก็หันมาที่ข้างซ้ายทำให้ปากของพวกเธอประกบกันอีกครั้งเป็นรอบที่สองของวัน
พลายที่จะพละออก แต่พละออกไม่ได้เพราะมีมือของเพลจับล็อกที่หัวของตนไว้ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ มือของเพลที่จับไปที่หัวของพลายก็กดหัวของพลายเข้ามาหาตน ทำให้ปากของพวกเขาติดกันมากกว่าเดิม ซึ่งตอนนี้ก็ไม่เหมือนตอนที่ห้องเก็บของ เพลรุกหนักกว่าเดิม ปากของเขาจุมพิตอย่างร้อนแรงที่ริมฝีปากของพลาย เหมือนกระหายสิ่งนี้ และเมื่อได้จะไม่ปล่อยไป
เมื่อพลายรู้สึกว่ามันมากเกินไป พลายก็ทุบไปที่อกของเพล เพื่อให้เขาหยุดการกระทำนี้ซะ แต่เพลไปสนใจกลับใช้มืออีกข้างจับที่แขนอันบอบบางทั้งสองข้างไม่ให้ก่อกวนเขา ตอนนี้พลายได้ก่อเกิดความกลัวขึ้นในใจ การกระทำของเพลมันช่างรุนแรง มันทำให้พลายรับไม่ได้ จึงทำให้เธอร้องไห้ออกมา จนตัวโยน เพลที่รู้สึกว่าพลายร้องไห้ก็หยุดการกระทำของตน ก่อนที่จะปลอบพลายไม่ให้ร้องและพูดขึ้นมาว่า
“พลาย คือ ฉัน ขอโทษ ฉันไม่ได้....”
เปี้ยะ !!!
ยังไม่ทันพูดจบ พลายก็ตบเข้าไปที่หน้าของเพลอย่างเต็มแรง ทำให้หน้าของเขาหันไปตามแรง
“ออกไปเดี่ยวนี้นะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ออกไป!!”
พลายที่พูดไปร้องไห้ไปก็ไล่ให้เพลออกจากห้องของตน เพื่อเธอไม่อยากเห็นหน้าของเขา เพลที่รู้สึกกับการกระทำของตนก็ยอมรับ และเดินออกจากห้องไป
ปังง!!
พลายที่ได้ยินเสียงประตูปิด ก็ร้องไห้หนักกว่าเดิม เธอยังยอมรับมันตอนนี้ไม่ได้ เขาเปลี่ยนไปอีกคนหนึ่ง เขารุนแรงจนเธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ไม่ใช่เพราะเธอไม่ชอบ แต่เธฮยังคิดว่ามันเร็วไป และที่เธอร้องไห้ เพราะเธอตกใจกับการกระทำของเขา ที่เธอไล่เขาเพราะไม่อยากที่จะเห็นหน้าตอนนี้ เพราะมันเขิน -////////-
V
V
V
หลังจากที่โดนพลายไล่ เพลก็เดินออกมาจากห้อง เดินลงบันไดไปและพบเพื่อนของพลาย ทั้งหมดตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเพลเลย แต่เพลไม่สนใจเพราะใจของเขามันหายไปไหนไม่รู้ตั้งแต่พลายไล่เขา
เมื่อคิดดีๆอีกที่ เขาไม่น่าทำอย่างนั้นกับพลายเลย แต่เขาไม่สามารถอดใจได้ เพราะริมฝีปากของพลายหวานมาก เมื่อได้สัมผัสอีกที มันยิ่งทำให้เขาไม่สามารถปล่อยมันไปอีกครั้งได้ แต่เขาไม่คิดว่า การกระทำของเขาจะทำให้พลายร้องไห้ และเข้าขั้นรังเกียจเขาถึงขนาดนี้
เพลได้แต่เดินไปอย่างเดียวดายและคิดเรื่องที่จะทำยังไงให้พลายกับมาคุยกับเขาอีกตามเคย เพลคิดเรื่องอย่างนี้จนไม่ระวังข้างหลัง
พลั๊วะ!!
เพลที่เดินไม่ทันดู ก็ถูกคนที่ซุ่มโจมตีเขา ตีไม้หน้าสามไปที่หัวของเขา ทำให้เขาสลบทันที และมีเลือดไหลที่หัวหยดลงมา ก่อนจะมีเสียงสั่งขึ้นมาว่า
“นำมันไปเก็บไว้โกดัง”
คนที่เหมือนหัวหน้า สั่งให้ลูกน้องของตนเองเก็บเพล ที่ถูกตีที่หัวไปเก็บไว้ที่โกดัง และขำออกมาอย่างสะใจ โดยที่หารู้ไม่ว่า มีคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด อยู่ข้างหลังพุ่มไม้ คนที่เห็นเหตุการณ์ก็หลบ เมื่อคนที่เป็นหัวหน้าหันมามองที่ที่ตนซ่อนอยู่
เมื่อพวกมันไปหมด คนที่ซ่อนอยู่ก็ส่ง Message ไปหาเพื่อนๆที่อยู่บนหอพัก ว่าตนเองเจออะไร เมื่อส่งเสร็จ ตัวเองไม่ระวังตัว ทำให้โดนตีที่หัวอีกคน และสลบตามกันไปอีกคน
“ฮ่าๆๆ คิดว่าฉันไม่รู้หรอ ว่าแกแอบอยู่ แสบนักนะ เอาตัวมันไปด้วย”
หัวหน้าที่ซ่อนอยู่ เพราะมันคิดว่ามีคนเห็น ก็หลบอยู่และเป็นจริงตามที่คิด ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปและไปตีหัวคนที่เห็น ก่อนที่จะสั่งลูกน้องให้ลากไปเก็บไว้ที่โกดังเหมือนอีกคนที่ไปก่อนหน้านี้
V
V
V
ณ ห้องพัก เลขที่ 123
เมื่อทุกคนมาถึงที่ห้องก็เข้าไป และพบว่าพลายร้องไห้อยู่ ก่อนที่จะเข้าไปปลอบ และถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่พลายไม่บอก เพื่อนๆก็เข้าใจ ไม่รบเร้า และปลอบจนพลายหยุดร้อง พลายที่สังเกตได้ว่าเพื่อนอยู่ไม่ครบ ก็ถาม
“นี้ ยัยพิมพ์ไปไหนนะ จะถึงเวลานอนอยู่แล้วนะ”
ป่านจึงบอกว่าพิมพ์ขอตัวไปโทรศัพท์หาพ่อและแม่ ให้ขึ้นมาก่อน นอนได้เลยไม่ต้องรอ เมื่อเล่าเสร็จ ทุกคนก็ต่างคนต่างไปอาบน้ำทำภารกิจส่วนตัวของตน จนถึงเวลาเข้านอน
V
V
V
V
ณ โรงเรียน 12.00 น.
“ยัยพิมพ์ไปไหนว่ะ แค่ไปคุยโทรศัพท์หายไปเป็นวันๆเลยนะเนี้ย หายไปไหนไม่บอกกันด้วย”
ณีบ่น เพราะว่าพิมพ์ไม่กลับมาที่ห้อง ตอนเช้า คิดว่าหนีมาโรงเรียนแล้วซะอีก แต่ที่ไหนไม่เจอ พวกเธอทั้งหมดก็ค้นหาทั่วโรงเรียนแล้วไม่เจอ จนพักกลางวัน พิมพ์หายไปอย่างนี้ ยิ่งทำให้พวกเธอเป็นห่วง จนกินไม่ได้ เรียนไม่รู้เรื่องกันเลย
วีที่เห็นพวกสาวๆทั้ง 4 คนกระวนกระวาย ก็เดินเข้ามาถามพลายว่าเกิดอะไรขึ้น พลายก็เลาทุกอย่างให้ฟัง วีก็บอกว่า
“พิมพ์ คงไปหาพ่อกับแม่ละมั้ง คงคิดถึงพวกท่านมากนะ เดี่ยวเขาก็โทรมาละมั้ง”
วีพูด เพื่อไม่ให้พลายเครียดเกินไป เพื่อนๆทุกคนก็รอโทรศัพท์ของพิมพ์ เพื่อโทรมาหาแล้วบอกว่าอยู่ที่บ้านพ่อและแม่ ถ้าเป็นแบบนั้น พวกเธอคงให้อภัยไม่ได้ เพราะไปแบบไม่บอกไม่กล่าวกันเลย อยู่ดีๆ นึกอยากไปก็ไป
หลังจากนั้นวี ก็ขอตัวไปขึ้นไปเรียนเพราะใกล้หมดเวลาพักกลางวันแล้ว พลายจึงลาและเดินขึ้นไปเรียนบ้าง และพยายามไม่คิดมาก และบอก ป่าน โฟร์ ณี ว่า เดี่ยวพิมพ์ก็โทรมาเองแหละ พิมพ์ไม่ใช่คนเหลวไหล พลายบอก ทั้งหมดก็พยักหน้ารับ และขึ้นไปเรียน ทั้งๆที่ใจก็เรียนไม่รู้เรื่องแล้ว
V
V
V
V
V
ณ โรงเรียน เวลา 15.10 น.
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“นี่ ทุกคน นี้ก็เย็นแล้วนะ พิมพ์มันยังไม่โทรมาเลย”
ป่านพูด และทำท่ากระวนกระวาย ไม่ใช่แค่ป่านแต่ทุกคนก็เป็นห่วงพิมพ์เหมือนกันทุกคน ระหว่างที่เป็นห่วงกันอยู่ ก็มีสายเข้าที่เครื่องป่าน
ตึ๊ดด ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ป่านก็มองไปที่โทรศัพท์ของตนเองและพบว่าพิมพ์ โทรมาก็ดีใจมาก และรับโทรศัพท์ พิมพ์บอกว่า ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้อยู่กับพ่อและแม่ ขอโทษด้วยที่มาไม่ได้บอกกล่าว แล้วจะกลับไป ตี๊ดดดๆๆๆๆๆ
หลังพูดจบ พิมพ์ก็ตัดสายไปเลย ยังไม่ทันถามอะไรก็ตัดสายทิ้ง เพื่อนๆทุกคนรู้สึกว่ามันแปลก แต่ไม่คิดอะไร คิดว่า ปลอดภัยก็ดีแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นทุกคนก็สบายใจ ลายจึงขอตัวไปตามที่พี่วีนัดกับเธอว่า หลังเลิกเรียนไปที่ร้านกาแฟ ที่ห้าง เพื่อนๆห้ามแล้วแต่พลายก็จะไป เพราะคิดว่าไม่เป็นอันตรายอะไร ทุกคนจึงปล่อยไป
“เดี่ยวฉันโทรหาพ่อก่อน คิดถึงท่านเหลือเกิน”
ณีบอกป่าน โฟร์ เธอตกใจมาก เพราะตั้งเมื่อวานปิดเครื่องตลอด ทั้งๆที่ไม่เคยไปปิดเลย เมื่อเปิดออกมา ก็พบกับข้อความหนึ่งที่ส่งมาโดย พิมพ์ ณีเปิดอ่านก็ตกใจมาก
“ไอ้ป่าน ไอ้โฟร์ มาดูข้อความเร็วเข้า”
เมื่อเรียกทุกคนมาและเปิดข้อความให้อ่าน ทุกคนก็ อึ้งมาก
“ งั้นก็แสดงว่า พิมพ์ไม่ได้หายไปไหน แต่ถูกจับตัวไปด้วย ตอนเห็นเหตุการณ์ และส่งข้อความมาโดยที่ยัยณีปิดเครื่อง ทำให้เราไม่รู้เรื่อง ยัยบ๊องเอ้ย”
ป่านกล่าว ก่อนที่จะหันไปว่าณี ที่ปิดเครื่อง เมื่อรู้ ทุกคนก็ปรึกษา ว่าโกดังที่นำพิมพ์และเพลไปไว้ อยู่ที่ไหน
“ยัยป่าน ณี มีโกดังอยู่นะ ที่ซอยต่อไปนะ มันเคยเป็นโกดังเก็บของแต่ไม่ใช้แล้ว อาจจะเป็นที่นั้นก็ได้”
โฟร์เอ่ย อย่างมีเหตุผล ทุกคนจึงตกลงและไปดูว่าใช่ที่นั้นหรือป่าว
เป็นยังไงบ้างค่ะ แล้วจะลงตอนต่อไปให้เร็วที่สุดนะคะ ขอบคุณคะ
ความคิดเห็น