คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5~KISS
ตอนที่ 5
“ไม่ ไม่ ช่วยฉันด้วย พิมพ์ ณี ป่าน โฟร์ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ ช่วยฉันด้วย”
พลายกรีดร้องเพื่อให้เพื่อนของเธอได้ยินและมาช่วยเธอ
“ยัยพลาย ยัยพลาย ไอ้พลาย”
ณี ปลุกพลายที่นอนหลับ และอยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา ทำให้พวกเธอตื่น และมาดูพลายอย่างที่เห็นกันอยู่ เมื่อพลายรู้สึกตัวก็ติ่นขึ้นมา พร้อมกับกอดณีที่นั่งข้างๆเธอ พร้อมกับร้องไห้ ณีที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย จึงตกใจเอามาก ที่อยู่ๆเพื่อนของเธอก็เข้ามากอด ณีเห็นพลายร้องไห้จึงลูบหัวเป็นการปลอบ
“ยัยพลาย แกเป็นไรว่ะ นอนอยู่ดีๆแกก็ตะโกนชื่อพวกฉันและบอกให้ช่วยด้วย ทำให้พวกฉันต้องแหกตามาดูแกอ่ะ”
ป่านถาม เมื่อเห็นเพื่อนของเธอตื่นขึ้นมาและร้องไห้ ทำให้พวกเธอต้องปลอบเป็นการใหญ่ สงสัยฝันร้ายมาแหงๆ เมื่อป่านพวกเสร็จ โฟร์ และพิมพ์ก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย เมื่อพลายเห็นดังนั้นจึงพละจากการกอดกับณี แล้ว เล่าเหตุการณ์ที่เธอเจอในความฝัน
เมื่อเล่าเสร็จ เพื่อนก็ถึงบางอ้อกันเลยที่เดียว จากนั้นพวกเธอก็ปลอมพลาย และจะอยู่ด้วยไม่ต้องนอน เพราะจะถึงเวลาไปโรงเรียนแล้วด้วย เมื่อเห็นดังนั้นณีจึงขอตัวไปอาบน้ำก่อนเพราะเพลียมากจากเมื่อคืนเพราะเมื่อคืนเธอกินจนพุงกลางออกมาเลยที่เดียว เมื่อบอกเพื่อนเสร็จ ณีก็เข้าห้องน้ำ และเมื่อเสร็จ เพื่อนๆก็จะเข้าต่อ เพื่อไม่ให้เสียเวลา
V
V
ณ เวลา 6.30 น.
“วันนี้ตื่นเช้าทั้งที่ ไปกินโจ๊กกันเถอะ หิวแล้ว”
โฟร์เอ่ย หลังจากออกจากห้องเป็นที่เรียบร้อยและกำลังจะเดินทางไปโรงเรียน เพื่อนๆที่ยินก็เห็นด้วย จึงไปที่ร้านโจ๊ก หน้าปากซอย
เมื่อมาถึงหน้าร้าน ทั้งหมดก็เดินเข้าไป และสั่งโจ๊กมาเพื่อนกินในยามเช้าตรู่ พวกเธอ นานๆที่จะได้กินข้าวเช้าพร้อมกัน เพราะปกติจะตื่นช้าและไม่มีเวลาได้กินข้าวเช้ากันเลย พวกเธอจึงขอบคุณฝันร้ายของพลายที่ทำให้พวกเธอได้กินข้าวเช้าในวันนี้
คุยกันเพลินๆ บริกรก็เดินมาที่โต๊ะ และนำถ้วยโจ๊กวางที่โต๊ะ ก่อนที่จะจากไปเพื่อให้สะดวกแกลูกค้า เมื่ออาหารมาถึง พวกเธอก็ลงมือรับประทาน พร้อมกับคุยกันไปด้วย ทำให้เช้านี้ ช่างเป็นเช้าที่สดใสเลยที่เดียว
V
V
V
ณ โรงเรียน เวลา 8.00 น
กรี๊งงงงงงงงง
เสียงเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้นทั้งโรงเรียน ทำให้นักเรียนที่อยู่ข้างล่าง ต้องรีบขึ้นไปที่ห้องเรียนเพื่อที่จะเข้าเรียนให้ทัน ป่าน ณี พลาย โฟร์ และพิมพ์ก็กำลังทำเช่นนั้นอยู่ ทั้งหมดวิ่งขึ้นบันได เพื่อที่จะเข้าห้องเรียน แต่มีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน
“รดา มาช่วยครูยกของหน่อยสิ”
เสียงคุณครูท่านหนึ่งเรียกพลายให้ช่วยเธอยกของ เมื่อพลายได้ยินจึงหันไปดูและไปบอกเพื่อนว่าไปก่อน แล้วจะตามไป เพื่อนๆก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องเรียน จากนั้นพลายก็เดินลงไปช่วยครูตุ๊กตา คุณครูสอนภาษาไทยของเธอยกของ แต่ของที่จะให้พลายยกคือ แฟ้มงานขนาดใหญ่10แฟ้ม ซึ่งมันเกินกำลังของเธอ เมื่อคุณครูเห็นจึงเรียกนักเรียนอีกคนที่เดินผ่านมาพอดีให้มาช่วยอีกแรง
“กฤตนัย มาช่วยเพื่อนยกของหน่อยสิ”
เมื่อได้ยินเสียงของคุณครู ชายหนุ่มก็เดินมา และช่วยถือของ เขาเดินไปหาพลายและยกแฟ้มออกจากแขนอันบอบบางของเธอ ทำให้พวกเขา เห็นหน้ากันและกัน พลายรู้สึกอึ้งเพราะตอนแรกที่ได้ยินชื่อ ไม่คิดว่าจะเป็นเขา แต่ที่ไหนได้
เมื่อแบ่งของที่จะยกเสร็จ คุณครูก็บอกว่าต้องนำไปวางไว้ที่ไหน เพราะครูต้องไปสอนที่ห้องน้อง ม.2 จึงไม่สามารถไปกับพวกเราได้ ทำให้พลายและเพล อยู่กันแค่สองคน
พวกเขาเดินไปด้วยกัน แต่บรรยากาศช่างหน้าอึดอัน เพราะทั้งคู่เอาแต่เงียบ จนไปถึงห้องเก็บของที่อยู่หลังโรงเรียน พวกเธอเข้าไปเก็บของข้างใน เพลเข้าไปวางไว้ก่อนและเอ่ยขึ้นกับพลายว่า
“อย่าปิดประตูนะ เพราะมันเปิดจากข้างในไม่ได้”
ปัง!!!
ยังไม่ทันได้กล่าวเสร็จ พลายที่เข้ามาทีหลังก็ปิดประตูดังปัง เมื่อเห็นดังนั้น เพลและพลายจึงหันกลับไปที่ประตูและพยายามที่จะเปิดมัน แต่พลายมีของเต็มมือจึงต้องไปวางไว้ก่อน วางเสร็จพลายก็มาช่วยเพลเปิดประตู แต่ประตูมันไม่ขยับสักนิด นั้นทำให้พวกเธอต้องอยู่กันสองต่อสอง
เมื่อต้องอยู่กันสองคน พวกเธอทั้งคู่จึงอยู่กันคนละมุมของห้อง เพราะไม่กล้าที่จะเข้าหากัน พลายพยายามยับยั้งใจ เพราะเธอต้องการถามเพล เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นกับเธอและพิมพ์ แต่เธอไม่มีความกล้าพอที่จะถาม กลัวถามไป และอาจจะทำให้เพลอารมณ์เสีย และอาจจะฆ่าเธอก็ได้ เมื่อคิดดังนั้น ทำให้พลายเลือกที่จะเงียบ
เพลชายหนุ่มที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ก็เงียบเพราะกล้าคุยกับพลาย จึงนั่งลงไปที่พื้น และหวังว่าจะมีคนมาช่วย เพราะบรรยากาศที่นี้มันช่างอึดอัด ถ้าพวกเขายังเป็นแฟนกันอยู่ ป่านนี้ก็คงกอดกันและปลอบกันอยู่ อย่างมีความสุขก็ได้ เมื่อเพลคิดเช่นนั้น จึงถอดหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้พลายที่ นั่งอยู่ถามขึ้นมาว่า
“เป็นอะไร อยู่กับฉันแล้วมันลำบากขนานนั้นเลยหรอ??”
พลายเอ่ยถาม ทำให้คนที่โดนถามเงยหน้าขึ้นมาและตอบกลับไปว่า
“ไม่มีอะไรนี่”
พลายที่ได้ยินดังนั้น จึงตัดสินใจถามเรื่องที่เกิดกับเธอเมื่อคืนนี้ เพราะมันค้างคาใจของเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“นายเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ”
พลายพูดออกมา เพราะมันทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ และเธอหวังว่าคำตอบนั้นมันคงจะไม่ใช่ในแบบที่คิดไว้ ว่าเขาจะตอบ เกลียดมาก เพลได้ยินก็เดินเข้าไปใกล้ๆพลาย เพราะเขาไม่ได้ยินในสิ่งที่พลายพูด เพราะเธอพูดเบามาก เพลเมื่อเดินเข้าไปใกล้ ก็นั่งลงข้างพลาย แล้วถามขึ้นมาว่า
“เธอพูดว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน อะไร เกลียด เกลียดนะ??”
หลังจากเพลเอ่ย พลายก็เอ่ยหน้าขึ้นมา เธอตกใจอย่างมาก เพราะเพลมานั่งใกล้เธอ และหน้าของพวกเขาอยู่ห่างไม่ถึงคืบ พลายจึงนั่งอึ้งอยู่กับที่พร้อมส่ายหน้าอย่างไม่รู้อะไรเลย เพลที่เห็นกริยานั้นของพลาย ก็เกิดขำขึ้นมาอย่างไม่รู้เหตุผล ทำให้พลายต้องเอ่ยถาม
“นายขำอะไรของนายนะ??”
พลายเอ่ยพร้อมกับทำหน้าชวนสงสัย หน้านิ่วคิ้วขมวด จดคิ้วจะผูกเป็นโบว์อยู่แล้ว เมื่อเพลเห็นดังนั้น จึงเกิดอาการขำหนักกว่าเดิม ทำให้พลายที่โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ก็โมโหหนักขึ้น พลายที่ไม่รู้เหตุผลของเพลที่ขำ ก็ลุกขึ้น เดินไปหาเพลเพื่อให้ได้คำตอบและสาเหตุที่เขาขำออกมา พลายเดินเข้าไปใกล้เพล อย่างรีบเร่ง ทำให้เธอไม่ได้มองพื้นจึงเดินไปสะดุด แฟ้มที่ตนเองวางไว้เอง จึงทำให้พลายล้มลงไปทับเพลที่นอนขำอยู่บนพื้น ทั้งคู่คิดว่าเหตุการณ์นี้ช่างเหมือนทีห้องพยาบาลซะเหลือเกิน แต่มันต่างตรงที่ ปากของพวกเขาประกบเข้าหากัน
พลายที่ลงไปทับเพล ก็ตกใจ เพราะปากของเธอประกบที่ริมฝีปากของเพล ทำให้พวกเธอทั้งสองตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลายที่ตั้งสติได้ก่อน ก็ลุกขึ้น แต่มีแขนของเพล ตวัด ทำให้เธอไม่สามารถลุกออกจากบนตัวเขาได้
“นี้ นายเพล ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยเดี่ยวนี้ ”
พลายบอกพร้อมกับดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเพล ยิ่งเธอดิ้นมาเท่าไร เพลก็จะกอดเธอแน่นมากขึ้นเท่านั้น แต่พลายก็ไม่ละความพยายามก็ยังดิ้นต่อไปเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของเพล พลายดิ้น เพื่อกลบเกลื่อนความเขินของเธอ เพราะตอนนี้ มันทำให้ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองคน ใกล้กันมากขึ้น
เพล เลือกที่จะกอดพลายไว้ในอ้อมกอดของเขาให้นานที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ เพราะตั้งแต่ที่เขาคบกันมาพลายไม่ยอมให้กอด หรือแม้กระทั่งจูบกับเขามาก่อน มันทำให้เพลมีความสุขมาก ถึงพลายจะดิ้นไปสักหน่อย เพลยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอ่ยปากออกมาว่า
“นี้ หยุดดิ้นจะได้ไหม ฉันรู้นะ ว่าเธอนะเขิน”
เพลพูดอย่างรู้ทัน ทำให้พลายหยุดดิ้น และหันมามองหน้าเพล มันทำให้หน้าของเขากับเธอจะติดกันและปากประกบกันอีกรอบ พลายเห็นดังนั้นจึง เอาหน้าของเธอ ยืนไปข้างหลังเพื่อไม่ให้หน้าของพวกเขาใกล้กันมากไปกว่านี้
“นี้ นาย นายไม่รังเกียจฉันบ้างหรอ??”
พลายเอ่ยถามขึ้นมา เพราะสงสัยในกิริยาของเขาที่ทำกับเธอในตอนนี้ มันช่างขัดแย้งกับเมื่อคืนซะเลยเกิน เพลได้ยินคำถามก็ทำหน้าสงสัยทันที ก่อนจะตอบกลับมาว่า
“ฉันจะไปรังเกียจเธอทำไม”
เพลตอบ ก่อนที่จะปล่อยพลายให้เป็นอิสระ ความจริงเพลไม่คิดที่จะปล่อยพลายด้วยซ้ำ แต่เขาต้องปล่อยเพราะ จะได้ถามความคิดที่ว่าทำไมเขาถึงต้องรังเกียจเธอด้วย เมื่อปล่อยเสร็จ เพลและพลาย ก็มานั่งตรงข้ามกันเพื่อที่จะคุยให้รู้เรื่อง
“ไม่จริงหรอก ถ้างั้นนายจะส่งคนมาทำร้ายฉันกับเพื่อนทำไมเมื่อคืนนี้”
พลายบอก ทำให้ความค้างคาใจของเธอไม่มีอีกต่อไป เพลได้ยิน ยิ่งทำให้เขางงขึ้นไปอีก พลายมองหน้าเพล ที่เหมือนเขาจะไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเมื่อคืนอะไรเลย แต่พลายไม่เชื่อ เพราะเขานะ แสดงละครเก่งจะตาย ขณะหลอกให้เรานึกว่าเขารักเรา ยังทำได้เนียนจนจับไม่ได้ เธอจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดอีกต่อไป
“ฉันทำอะไร ส่งคนมาทำร้ายเธอกับเพื่อนนะหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันส่งคนไปทำร้ายเธอนะ พลาย”
เพลถามกลับ ทำให้พลายต้องเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเธอ ให้เพลฟังอย่างละเอียดจนไปถึงข้อความใน FACEBOOK ที่เขาเอ่ยถึงเธอ
เมื่อพลายเล่าจบ ทำให้เพลยิ่งสงสัยเข้าไปอีก เพราะเขาคิดว่าตนเองไม่มีทางทำอย่างนั้นอย่างแน่นอน แล้วยิ่ง ข้อความด้วยแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง เมื่อเขาไม่มี FACEBOOK ซึ่งข้อนี้พลายรู้ดี แต่เธอลืม เธอจึงให้โอกาสเพลได้แก้ตัว เมื่อเพลจะเอ่ย ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาก่อน
แอ๊ดด!!!!
เสียงประตูเปิดเข้ามาทำให้พวกเธอสองคนที่นั่งใกล้กันต้องลุกขึ้นและเดินห่างออกจากกัน และมองไปยังคนที่มาช่วยพวกเธอเอาไว้
“ไอ้วี/พี่วี”
พลายและเพลพูดขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะยิ้มเป็นการแสดงความขอบคุณวี ที่มาช่วยพวกเขา แต่อีกใจหนึ่งของทั้งคู่ ก็รู้สึกเสียดาย เพราะพวกเขายังไม่ได้อธิบายเหตุการณ์ที่เข้าใจผิดกันเลย เมื่อประตูเปิดได้ ทั้งสองก็ออกจากห้องเพื่อที่จะไปเรียน
“ฮึฮึ ฉันไม่มีทางให้พวกแก รักกันโดยที่ฉันไม่ได้อะไรเลย”
เป็นยังไงบ้างคะ กับตอนที่ 5 ถ้าไม่สนุกยังไง หรือมีข้อผิดพลาดตรงไหนบอกกันได้นะคะ จะนำไปแก้ไขให้ดีขึ้นค่ะ
ความคิดเห็น