คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : season 4 Heartbeats [100%]
ตอนที่ 4
“ครับ งั้น เริ่มสอนวันนี้เลยนะครับ”
หลังจากเสร็จสิ้นประโยคนี้ ชายแปลกหน้าที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดอยากทำความรู้จักก็จูงมือเขาขึ้นไปยังบนห้องรับรองด้านบน โดยมีพ่อแม่ที่ส่งยิ้มให้เป็นการบอกให้โชคดี
หลังจากเดินเข้ามาในห้องรับรองที่ถูกจัดไว้ให้สำหรับการเรียนการสอนพิเศษสำหรับเขาโดยเฉพาะ คุณครูจำเป็นของเขาก็เดินไปวางหนังสือที่โต๊ะตัวใหญ่ที่ถึงจัดอยู่กลางห้องการจัดผายมือมาทางร่างบาง ที่ยืนแหมะอยู่หน้าห้องให้มานั่งตรงเก้าอี้สำหรับเรียน
“คุณพิมพ์ อยากเรียนวิชาไหนก่อนครับ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบหลังจากจัดแจงที่นั่งได้เรียบน้อยแล้ว
“…………………………..”
“…………………………..”
“เออ......ถ้างั้น เรียนเลขก่อนก็ได้ค่ะ”
พิมพ์เอ่ยขึ้น หลังจากก้มหน้ามองพื้นสีขุ่นอยู่นาน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงที่เงียบไป ก่อนจะพบว่าโดนร่างสูงจ้องแบบไม่ละสายตา แล้วไอ้สายตาที่เค้นจะเอาคำตอบนั้นอีก ถ้าไม่ตอบไปคงจะนั่งจ้องทั้งวัน
สิ้นเสียงหวานเอ่ยขึ้น ไรอันก็ยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยื่นมือไปหยิบหนังสือคณิตศาสตร์เตรียมตัวที่จะมาสอนคนตรงหน้า
“คุณพิมพ์ เรียนเลขที่เรื่องอะไรแล้วครับ ผมจะได้สอนได้ถูก”
ร่างสูงเอ่ยถาม ก่อนจะทำการเปิดหน้าหนังสือไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบ ร่างสูงก็ปิดหนังสือและวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะเท้าแขนสองข้างไปกักขังร่างบางที่นั่งตัวสั่นอยู่ และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ยปากกระซิบถามที่ข้างใบหูมน
“ตกลง เรียนถึงบทไหนแล้ว หืมม”
“อ่ะ เออ ค....คือ”
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากการมองตักตัวเองก็พบร่างสูงที่ยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วส่งยิ้มหวานละมุนนี้ให้อีก
‘จะใกล้เกินไปไหม หน้าจะชนกันอยู่แล้วนะ โอ๊ย ตบะแตกหมด ใครใช้ให้ครูจำเป็นของเขาหล่อขนาดนี้ เนี้ย ’
พิมพ์โอดครวญในใจก่อนจะดันอกแกร่งของคนตรงหน้าให้ออกไป แล้วยื่นมือไปหยิบหนังสือของร่างสูงที่วางอยู่บนโต๊ะ และมาเปิดบทที่เรียนล่าสุดในเทอมที่แล้ว ก่อนจะยื่นหนังสือไปตรงหน้าของร่างสูงที่ยืนกอดอกและยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้เขาอีก
‘เมื่อไรจะเรียนจบซะทีนะ ศีลที่เขารักษามาจะหมดก่อนเรียนจบไหมเนี้ย แล้วหัวใจที่เต้นแรงนี้อีก จะระเบิดมาอยู่แล้วนะ คุณครูจำเป็น!!’
………………………………
หลังจากเรียนพิเศษเสร็จ ที่ไม่ค่อยจะได้ความคืบหน้าสักเท่าไร เพราะมัวแต่เขินอายคนตรงหน้า ที่สอนเขาประชิดตัวซะเหลือเกิน ก็ตกเย็นพอดี พิมพ์เลยเดินมาส่งคุณครูพิเศษของเขา ที่เดินตามอยู่ด้านหลัง พอเดินมาถึงด้านล่าง ก็พบกับพ่อแม่ของเขาที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดโต๊ะอาหารอยู่ที่ห้องอาหาร พอเห็นพวกเขาเดินลงมาก็มีเสียงของคุณนายหญิงของบ้านเรียกไว้ซะก่อน
“อ้าว จะไปแล้วหรอคะ มากินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิค่ะ คุณไรอัน เดี๋ยวค่อยกลับ”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาสอนใหม่นะครับคุณพิมพ์ ลาละครับ^^”
หลังจากเอ่ยประโยคแรกกับคุณนายหญิงของบ้านเสร็จ ก็หันมาพูดกับลูกศิษย์ของตนที่ยืนก้มหน้ามองกระเบื้องสีขุ่นอีกแล้ว ไม่รู้มีอะไรหน้ามอง หน้าเขายังหล่อกว่าเยอะเลย ทำไมไม่รู้จักมองบ้างนะ ไรอันคิดก่อนจะบอกลาทั้งสองและหันไปยิ้มให้กับพ่อของพิมพ์ที่ยืนยิ้มให้อยู่ทางด้านหลัง ก่อนจะเดินออกไปโดยมีพิมพ์ที่โดนแม่ให้เดินมาส่งเขาที่หน้าบ้าน
“คุณพิมพ์อึดอัดหรอครับที่อยู่กับผม”
เป็นร่างสูงที่เอ่ยทำลายความเงียบออกมา เมื่อเห็นว่าต่างคนต่างเงียบแล้วบรรยากาศรอบข้างๆที่กำลังโรแมนติกก็เริ่มจะรู้สึกอึดอัดขึ้นมาแทน
“ก็....... ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ พิมพ์เพิ่งจะเจอกับคุณไรอันนะคะ จะให้รู้สึกสนิทสนมด้วย ก็คงไม่ใช่ แต่........ แต่ว่า พิมพ์จะพยายามนะค่ะ”
หลังจากพิมพ์พูดเสร็จ ร่างสูงก็หยุดเดินกะทันหัน จนทำให้พิมพ์ที่เงยหน้าเงยตามองท้องฟ้าอยู่ถึงกับเดินชนจนเซไปด้านหลัง ดีที่ร่างสูงเอื้อมแขนแกร่งมารับไว้ทัน จนร่างบางไม่ต้องล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่ก็ทำให้ตอนนี้เขาต้องมาตกอยู่ในสภาพที่เหมือนกอดกันอยู่
‘อา อยู่ในอ้อมแขนของคุณครูจำเป็นนี้อุ่นดีเนอะ อะไรของเธอนี้ยัยพิมพ์ สงบเข้าไว้ สงบเข้าไว้ ’
พิมพ์บอกตัวเองในใจ ก่อนจะดันตัวเองออกจากอ้อมอกแกร่งของร่างสูงตรงหน้าที่ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อยเขาเลย แต่ผลกลับมาคือว่างเปล่า ร่างสูงตรงหน้ากอดร่างบางแน่นขึ้นไปอีก ร่างสูงถือโอกาสที่กำลังกอดพิมพ์สูดดมความหอมของคนตรงหน้าที่ยังตกใจกำลังการกระทำของเขาอยู่
‘จะรู้ตัวรึเปล่านะ ว่าทำให้ฉันใจเต้นอยู่นะ ยัยตัวดี’
“คุณพิมพ์นี้ ตัวหอมดีนะครับ ผมชอบ”
“ฮะ?? อะ.....อะไรนะคะ [O.O]”
“อะ เปล่าครับ ผมบ่นไรนิดหน่อย ขอโทษนะครับที่เสียมารยาท”
ร่างสูงเอ่ยขอโทษ ก่อนจะปล่อยร่างบางตรงหน้าให้เป็นอิสระเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดเริ่มดิ้น แล้วส่งยิ้มขอโทษไปให้แล้วเดินหันหลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน เมื่อเห็นรถที่ตัวเองต้องใช่กลับบ้านมารับแล้ว แต่ก็มีเสียงหวานขัดขึ้นซะก่อน
“เอ่อ..........เดินทางกลับบ้านดีๆนะค่ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
พิมพ์พูดขึ้น ก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปในตัวบ้าน เมื่อกล่าวเสร็จแล้วโดนไม่หันหลังมาหาคนที่ยืนยิ้มแก้มปริอยู่คนเดียวหน้ารั่วประตูบ้านอยู่เลยแหม่แต่น้อย ร่างสูงหันหลังกลับมา กะจะอวยพรให้ฝันดีก็พบแต่ความว่างเปล่า เมื่อไม่เห็นร่างบางอยู่ตรงนั้นแล้ว ก่อนจะหันหลังเดินออกไปเมื่อเห็นว่ามีคนมาตามแล้ว
“คุณไรอันครับ”
ชายหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มที่เพิ่งลงมาจากรถ เดินมาบอกร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูคนเดียว ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ไรอันหันไปดูคนที่ทักตน ก่อนจะตีสีหน้าเข้มใส่แล้วเอ่ยเสียงดุ
“มีอะไร”
“เอ่อ.....ที่คลับมีปัญหานิดหน่อยครับ”
“แค่นี้แก้กันเองไม่ได้รึไง!! ”
“………………….”
“จะไปก็รีบไป!!”
ไรอันดุใส่คนตรงหน้า ก่อนจะเดินนำไปที่รถ โดยมีหนุ่มจิ้มลิ้ม วิ่งมาเปิดประตูให้ และขึ้นไปคันหรูตามไปติดๆ ก่อนจะขับรถออกไปด้วยความเร็วสูง
[70%]
.
.
.
พิมพ์หลังจากออกไปส่งคุณครูจำเป็นของตัวเอง ก็เดินน่าแดงเข้าบ้านมา ซึ่งเป็นที่แปลกตาแปลกใจของคนในบ้านอย่างคุณนายหญิงของบ้านหลังนี้ ทำไมลูกสาวของเธอเดินมาหน้าแดงอย่างกับลูกตำลึง แปลกใจจริงๆ หรือว่า หลงรักคุณไรอันเข้าแล้ว!!!!
ปัง!!!!
พิมพ์ปิดประตูเสียงดัง หลังจากเดินตรงดิ่งเข้ามาในห้องของตัวเอง ก่อนจะล้มตัวลงนอนกับฟูกเตียงนุ่มของตนเอง
“ทำไม คุณไรอันมีอิทธิพลกับฉันแบบนี้น่ะ”
พิมพ์บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วส่ายหัวเหมือนอยากให้ลืมเรื่องของร่างสูงให้หมด แต่ยิ่งทำก็ยิ่งนึกถึง ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่เจอกันครั้งแรก
“โอ๊ยยย ทำไงดี โทรไปปรึกษายัยณีดีกว่า”
พิมพ์ที่หาทางออกกับหัวใจของตัวเองไม่ถูก ก็นึกที่จะโทรไปปรึกษาเพื่อนตัวแสบ ที่ตอนนี้หน้าจะเที่ยวอยู่ที่ใดที่หนึ่งกับพี่สาวของตัวเอง
“ตู๊ดดดดดด ตู๊ดดดดด”
[ฮัลโหล]
เสียงณีเอ่ยขึ้นมาจากปลายสาย หลังจากที่พิมพ์รอให้รับอยู่พักนึง
“ณี ฉันมีเรื่องจะปรึกษานะ”
[เรื่อง??]
“ก็......คือ......วันนี้มีครูพิเศษเขามาสอนฉันที่บ้านนะ”
[แล้ว? แกตกหลุมรักเข้าหรอไงห๊ะ ยัยพิมพ์]
“จะ....จะบ้าหรอไง ฉันไม่ตกหลุมรักใครง่ายๆหรอกน่า ฉันเป็นแม่ชีนะ อย่าลืม”
[ฮะฮ่าๆๆๆๆ แกเนี้ยจริงๆเล๊ย แล้วโทรมาเนี้ย เรื่องอะไรล่ะ]
“วันนี้คุณไรอันเขามาสอนฉัน แล้วคือแบบ เขาดีกับฉันมากนะ มากจนเกิน...ครู”
พิมพ์พูดไปก็บิดตัวเขินไป เมื่อพูดถึงเรื่องของคุณไรอัน ก็พาลนึกไปถึงตอนที่ไปส่งเขากลับบ้าน โอ๊ย แม่ชีเขิน!! (>//<)
[อ้าว ดีกับแก ก็ดีแล้วไง อยากให้เขาร้ายใส่หรอ] ณีถามออกมา
“ไม่ คือ เวลาเขาดีกับฉัน ฉันจะใจเต้นแรงทุกทีเลย เวลาที่มองตาเขาฉันก็ใจเต้นแรง ไม่รู้ทำไม รึว่า............”
[ว่า??]
“รึว่า ฉันเป็นโรค หัวใจ อ่ะณี ไม่นะ ฉันจะตายไหม แล้วถ้า ถ้าฉันใจเต้นแรง แล้ว”
[ดะ... เดี๋ยวๆ ยัยพิมพ์ แกนึกว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจ เพราะใจแกเต้นเร็วผิดปกติหรอ?]
“อือ ( _ _ )( - - )( _ _ )”
[ปัญญา!! แกจะบ้าหรอไง แกไม่ได้ใจเต้นเร็วหรอกน่ะ แค่ เขิน น่ะ]
“เขิน??”
[ใช่ เขิน น่ะ เขิน รู้จักไหม แต่ว่าใครคือผู้โชคดีคนนั้นน่า อยากเห็นหน้าจัง >.< บอกลักษณะให้ฟังหน่อยสิ]
“ก็.....สูง ดูเข็มแข็ง เวลายิ้มเขาดูอ่อนโยน นัยต์ตาของเขาแฝงไปด้วยความดุดัน ประมาณนี้แหละ ”
พิมพ์พูดไป ก็นึกถึงร่างสูงไป มองยังไงก็ดูเป็นคนเพอร์เฟกต์ ถ้าที่ติไม่เจอ ใครๆเจอก็ต้องละลาย
[โฮ้ ถ้าจะหล่อมาก ชื่ออะไรอ่ะ]
“ชื่อ คุณ ไรอัน”
[อ่อ ทำไมชื่อมันคุ้นๆหูว่ะ]
“ห๊ะ แกพูดว่าไงนะ ยัยณี ”
พิมพ์ถามขึ้น หลังจากได้ยินเสียงจากปลายสายพูดพึมพำอะไรสักอย่าง ที่ตัวเขาเองก็ไม่ค่อยจะได้ยินนัก
[ฮะ ป...เปล่า ไม่มีไร แต่ฉันบอกได้แค่ว่า แกตกหลุมรัก เขาแล้วนะ ยัยแม่ชี แค่นี้ บาย]
ตู๊ด ตู๊ดๆๆๆๆๆ
ณีวางสายไปหลังจากให้คำตอบที่พิมพ์ต้องการ คำตอบที่บ่งบอกสถานะหัวใจของตนเองกับติวเตอร์จำเป็น พิมพ์ที่ได้ยินคำตอบของเพื่อนสนิทตัวเองก็ถึงกับไปไม่ถูก
“ตกหลุมรัก?”
.......................................
ขอโทษที่มาอัพช้านะค่ะ เพราะเพิ่งได้คอมมา คอมพัง #ประเด็น 55555
ความคิดเห็น