คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : season 1 begin
ตอนที่ 1
“เป็นไงบ้าง ผลการเรียนเทอมนี้”
พลายเอ่ยถามพิมพ์เพื่อนสนิท ที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยพอใจกับเกรดของตนเองในเทอมนี้ หลังจากที่พวกเธอเดินมาดูบอร์ดหน้าห้อง ที่ถูกแปะด้วยกระดาษเอสี่จำนวนมากเรียงรายกันอยู่ ซึ่งมีตัวเลขมากมายบอกลำดับแต่ละคนในการสอบจัดลำดับของชั้นเรียน
“มันจะพอใจได้ยังไงล่ะ ก็เทอมนี้มันยังครองตำแหน่งเดิมตลอดสองปี ”
โฟร์กัสกล่าวออกมา หลังจากเห็นผลการเรียนของพิมพ์แล้ว ถึงเทอมนี้เจ้าหล่อนจะตั้งใจเรียนขนาดไหน ก็ไม่ได้ทำเจ้าตัวกระเตื้องลำดับของตนเองขึ้นมาเลย
“อืม นั้นสินะ ถึงจะขยันแค่ไหนก็ไม่ได้ เมื่อสมองมันไม่ให้ ก็ได้แค่นี้แหละ”
พิมพ์เอ่ยออกมาอย่างปลงๆ หลังจากเงยหน้าขึ้นมาหลังจากมองพื้นกระเบื้องสีขุ่นอยู่นาน ก็สมองมันไม่เอื้ออำนวยเขาเอง เรียนหนักแค่ไหน ทำงานดีแค่ไหน แต่พอสอบจัดลำดับชั้นที่ไร เขาก็ได้ที่ 10 อยู่เสมอ มันเป็นแบบนั้นมาสองปีแล้ว คิดแล้วเจ็บใจตัวเองชะมัด ทำไมไม่ฉลาดหรือเก่งเหมือนเพื่อนสนิทของตัวเองมั้งนะ
“โอ๊ย อย่าร้องน่า เทอมหน้ายังมีอีกครั้งหนึ่ง เอาให้เต็มที่ไปเลย ส่วนตอนนี้กลับหอไปกินหมูกระทะกันเถอะ”
โฟร์กัสปลอบพิมพ์พร้อมลูบหัวลูบคางไปด้วย ทำให้พิมพ์ที่เครียดๆอยู่ถึงกับยิ้มออกมา ก่อนจะยื่นมือไปตีโฟร์กัส ที่ทำเหมือนตัวเองเป็นลูกหมาอยู่เสมอ
“เพราะว่าพิมพ์ยังได้ที่ 10 เพราะฉะนั้น ฉันคนนี้จะเป็นคนเลี้ยงเอง”
ป่านเอ่ยออกมา ทำให้เห็นปฏิกิริยาของเพื่อนสนิทที่เรียกได้ว่าเกลือตัวแม่ถึงกับ เฮ ออกมาอย่างดีใจ นานๆทีเพื่อนตัวดีจะเลี้ยง ต้องกินให้กระเป๋าเบาเลย
พิมพ์ Part
เฮ้อ ฉันพิมพ์ค่ะ วันนี้เป็นวันที่ฉันก็ไม่สามารถขยับลำดับการสอบของตนเองได้อีกปี ทั้งๆที่อุตส่าห์พยายามอย่างเต็มที่ อุตส่าห์ลดการอ่านหนังสือธรรมะ(?)ไปตั้งครึ่งหนึ่งจากที่อ่าน เพื่อทุ่มเทกับการอ่านหนังสือเรียน แต่ผลที่ได้กลับมาก็เหมือนเดิม ก็ใช่นะซิ สมองของฉันมันไม่แล่นไปตามที่ใจปรารถนาเลยสักนิดเดียว ถึงฉันจะปลงทางโลกแต่ก็อดจะอิจฉาเพื่อนตัวดีของฉันไม่ได้หรอก ปีนี้ ยัยโฟร์กัสคว้าที่ 1 ไปอย่างไม่น่าเชื่อ ตามด้วย ณี ถึงหน้าตาจะดูไม่ค่อยฉลาดแต่ก็เก่งไปซะทุกเรื่อง ต่อมาก็ป่านแล้วตามด้วยพลาย และมาโผล่ที่ 10 ก็คือฉันเอง พูดแล้วเครียดค่ะ จะทำยังไงก็ไม่ประเทื่องปัญญาขึ้นเลยสักนิดเดียว
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr [ริงโทน]
“ฮัลโหลค่ะพ่อ”
ฉันรับสายหลังจากได้ยินมือถือของตนเอง ก่อนจะดูเบอร์ที่โทรมาก็คือ พ่อของฉันเองค่ะ อ่า โทรมาเร็วจัง ฉันยังไม่กล้าจะบอกพ่อตอนนี้หรอกนะ ถึงฉันจะดูใสซื่อ แต่ถ้าคนสนิทฉันก็จะปากจัดและโกหกได้ด้วยเหมือนกัน โดยเฉพาะยัยโฟร์กับณี
[เป็นยังไงบ้างลูก สอบได้ที่เท่าไร]
“เออ......คือ......”
[ทำไมลูก ได้ที่10 เท่าเดิมหรอ พ่อกะไว้แล้วเชียว]
“โธ่ ทำไมคุณพ่อ เดาถูกอีกแล้ว พิมพ์ขอโทษนะค่ะ”
[จะขอโทษทำไมกัน ก็ลูกทำได้เท่านี้ ก็ได้เท่านี้ แล้ววันนี้จะกลับมาบ้านเลยหรือป่าว]
“ยังค่ะ จะไปกินหมูกระทะกับยัยพวกนั้นก่อนนะค่ะ พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
[อืม งั้นพาเพื่อนลูกมาด้วยซิ แม่เขาอยากเจอ ^^ ไม่ได้เจอมานานแล้ว]
“คิดถึงแต่เพื่อนพิมพ์ ไม่คิดถึงพิมพ์บ้างเลย ก็ใช่ซิ พิมพ์มันไม่ฉลาดนิ”
[55555 งั้นก็ฉลาดให้เหมือนเพื่อนสิ พ่อและแม่จะคิดถึง]
“โธ่ คุณพ่ออ่ะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะค่ะ พิมพ์รักพ่อนะ”
[อือ พ่อก็รักพิมพ์นะลูก]
ฉันคุยกับคุณพ่อเป็นพิธี ก่อนจะรอให้ท่านเป็นคนวางสายไปก่อน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาอยากรู้อยากเห็นของยัยเพื่อนตัวดี
“มองอะไร ไม่เคยเห็นพ่อลูกคุยกันหรอไงค่ะ”
“ป๊าววว ก็แค่เห็นคนได้ที่ 10 คุยกับพ่อของตัวเอง อุตส่าสัญญาว่าไว้ว่าจะติด หนึ่งในห้าให้ได้ แต่ก็....นะ”
ณีพูด ก่อนจะทำหน้าล้อเลียน แล้วก็เจอหมัดหนักๆที่ทุบลงมาโดนหัวตัวเองอย่างจัง ไม่ต้องสงสัยก็รู้ว่าใคร พิมพ์ที่โดนล้อก็จัดใส่ไปสักทีสองที ก่อนจะเดินงอนตุบป่อง ออกไปหาพลายกับป่านที่ไปรออยู่ก่อนแล้ว
“เฮ้อ ยัยณีไปแกล้งยัยพิมพ์อีกแล้ว เหนื่อยใจจริงๆกับยัยสองตัวนี้”
พลายพูดกับป่านและโฟร์กัส หลังจากเห็นณีวิ่งมาง้อพิมพ์ แต่เจ้าตัวก็เล่นตัว ทั้งที่ปากก็ยิ้มจนจะฉีกถึงใบหูอยู่แล้ว
“ช่างมันเถอะน่า มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว พวกแกก็รู้นิสัยยัยณีนิ พูดอะไรรุนแรงแต่ก็มาขอโทษเสมอนิ ยัยพิมพ์ก็เหมือนกัน ดูอ่อนหวานแต่พออยู่กับยัยณีก็เป็นอีกคนนึง แปลกจิตจริงๆ”
สายป่านพูดขึ้นมาหลังจากเห็น ยัยณี เดินไปคล้องคอยัยพิมพ์ ก่อนจะหัวเราะเสียงดังออกมาไม่อายใคร
“นั้นนะสิ วิ่งไปเล่นด้วยดีกว่า อิอิ”
โฟร์พูด ก่อนจะเตรียมตัววิ่งไปหายัยสองตัวนั้นแล้วไปแทรกกลางอย่างที่เคยทำเป็นประจำ สร้างเสียงหัวเราะให้ป่านและพลายได้เป็นอย่างดี ก่อนจะเดินไปที่ร้านหมูกระทะ ที่กำลังเปิดประตูรอให้พวกเขาไปทานอยู่
..........................................
...................................
............................
.....................
..............
.........
....
..
[อือ พ่อก็รักพิมพ์นะลูก]
หลังจากวางสายลูกรักคนเดียวของตนเองลง ทางด้านพ่อของพิมพ์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา
“ทำไมค่ะคุณ ปีนี้ยัยพิมพ์สอบได้เท่าเดิมหรอค่ะ คุณ”
คุณนายใหญ่ของบ้าน เดินมาจากห้องครัวก็พบ สามีของตนถอนหายใจออกมาก็เดินเข้ามา พลางถามเรื่องการสอบของลูก ก่อนจะพาไปนั่งที่โต๊ะในสวนหลังบ้าน
“ก็ใช่นะซิคุณ จะทำยังไงดี” คุณพ่อเอ่ยออกมา อย่างไม่เข้าใจ
“จะทำยังไงได้ล่ะค่ะคุณ ก็คงต้องทำตามที่ฝ่ายนั้นเสนอมา”
“อืม นั้นสินะ พวกเขาเป็นคู่หมั้นกันนิ เราจะทำอะไรได้ เมื่อฝ่ายนั้นกลับมาทวงสัญญา ที่พ่อให้เขาไว้”
เมื่อพูดเสร็จ คุณนายใหญ่ของบ้านก็โผล่เข้ากอดสามี จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็ในเมื่อมันแก้ไขอะไรไม่ได้ คงต้องให้มันเป็นไปตามชะตาที่ฟ้าลิขิตเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
พ่อและแม่ขอโทษนะลูก
“โอ๊ย อิ่มชะมัดเลย”
ณีบ่นควรครางออกมา พลางลูบท้องตัวเอง หลังจากกลับมาจากร้านหมูกระทะ
“แหม่ ก็ดูคุณเธอกินสิ มีเท่าไรก็ยัดเข้าไป แล้วงานพาทไทม์ไม่ได้ทำแล้วหรอ”
ป่านเอ่ยขึ้น ก็ดูยัยณีกินสิ ยังกับไม่เคยกินมาก่อน แล้วกินแต่หมูสามชั้น มีกิโลก็ไม่พอให้ยัยนี้กินหรอกถ้าจะเล่นกินขนาดนี้ และเอ่ยถามเกี่ยวกับงานพิเศษที่ปกติเจ้าตัวจะวิ่งวุ่นไปทำงานเสมอ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้ไปทำเลย เรียกว่าไม่ไปเลยจะดีกว่า
“ไม่ได้ทำแล้ว ก็ยัยพี่ตัวดีมันรู้เรื่องที่ฉันทำงานนะสิ เลยโทรมาให้ยกเลิกงานทั้งหมดเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ไม่งั้นจะไม่ให้เรียนต่อ ฉันละเซ็งจิตชะมัดยาด”
ณีบ่นออกมา ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บเสื้อต่อไป
“พวกแกจะไปพบคุณพ่อฉันรึเปล่า พรุ่งนี้นะ ท่านถามหาพวกแกด้วยนะ”
พิมพ์เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบมาอยู่นานแล้วกำลังเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเป้ใบใหญ่ของตัวเอง เพราะหลังจากสอบครั้งนี้เสร็จสิ้น ทางโรงเรียนได้ทำการปิดภาคเรียนเป็นเวลา 3 เดือน ให้นักเรียนที่เรียกันมาหนักได้พักผ่อนได้อย่างเต็มที่
“ขอโทษท่านด้วยล่ะกัน ฉันไปไม่ได้นะ ต้องไปดูงานกับพ่อและแม่ และจะถือโอกาสไปเที่ยวกับพีชด้วย”
ป่านพูด ก่อนจะหันไปเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋า สร้างความอิจฉาให้โฟร์กับณีเป็นอย่างดี
“ฉันก็ด้วย ต้องไปหาแม่ที่ฝรั่งเศสวันพรุ่งนี้ เที่ยวบินตอนเช้าด้วย ไปไม่ได้ ขอโทษนะ” พลายเอ่ยออกมา
“ไปคนเดียวหรอจ๊ะ” โฟร์กัสเอ่ยถามแบบล้อๆ
“รู้ทันอีกแล้ว เพลไปด้วยนะ เผอิญทางบ้านของเพลก็อยู่ที่นั้นเลยจะไปพร้อมกันนะ”
“ไปกันเป็นคู่ๆเลย อิจฉาจริงเว้ย” ณีตะโกนบอกออกมา ก่อนจะวิ่งไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำพักผ่อนหลังจากเก็บเสื้อผ้าเสร็จ
“แล้วโฟร์ล่ะ ว่างหรือป่าว หรือว่านัดหนุ่มรักแรกพบไว้จ๊ะ”
พิมพ์พูดขึ้น ก่อนจะยิ้มออกมา แล้วบรรยากาศก็มาคุขึ้นมาทันที พิมพ์ตบปากตนเองหลังจากรู้ว่าพูดเรื่องไม่ควรพูดออกมา ใครๆก็รู้ว่ายัยโฟร์ไม่ชอบชายหนุ่มรักแรกของเธอ แค้นเลยก็ว่าได้
“เหอะ ตายโหงไปแล้วมั้ง ฮึ้ย พูดทำไมเนี้ย ยัยพิมพ์ [= =**]”
“อ่า ขอโทษน่า ยกโทษให้ฉันเถอะ ฉันรู้เท่าไม่ถึงการณ์ พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่า เราควรปล่อยความแค้นไว้ข้างหลัง ไม่ควรจะจบปลักอยู่ที่มันนะ มันจะทำให้เราตกนรกทั้งเป็นนะ ยัยโฟร์”
พิมพ์เทศน์ออกมายาวเยียด ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนที่สดใสอย่างกับไม่มีอะไรมาทำให้เจ้าหล่อนโกรธ กลับมาแค้นทุกทีที่มีคนพูดถึงรักแรกของตนเอง ในกลุ่มไม่มีใครรู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถ้าเจ้าตัวไม่พร้อมจะบอกก็ไม่คาดคั้นอะไรได้ ปล่อยให้เจ้าตัวเขาเป็นคนบอกเองดีกว่า
“ไปได้ แต่แปปเดี๋ยวเท่านั้นนะ เพราะต้องไปเยี่ยมปู่ที่เชียงใหม่”
โฟร์พูดออกมา ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ หลังจากเห็นณีออกมาพร้อมกับชุดลายการ์ตูนที่เจ้าหล่อนชื่นชอบ
“แล้วณีอ่ะ ไปได้ป่ะ [*.*]” พิมพ์เอ่ยถาม พร้อมส่งสายตาวิ้งค์ๆไปหา
“บรึ๋ย อย่ามาทำสายตาแบบนั้นใส่ฉันนะ ขนลุกหมด” ณีพูดออกมา พร้อมลูบต้นแขนของตนเองไปด้วย
“แล้วตกลงไปได้รึเปล่าล่ะ” พิมพ์เอ่ยถามอีกครั้ง
“ไปได้ดิ แต่อยู่ได้ถึงแค่ตอนเย็นเท่านั้นนะ เพราะพี่จะมารับไปเที่ยว ^^”
“ไปด้วยคนสิ นะ น่า” พิมพ์เอ่ยออกมา พร้อมเดินไปกลุ้มมือณี
“ไปขอแม่เธอก่อน ถ้าอนุญาตจะพาไปด้วย ” ณีพูดออกมา
บทสนทนาก็จบลงหลังจากทั้งหมดดูละครน้ำเน่าจบลง ก่อนจะพากันบอกฝันดี และเข้าสู่ห้วงนิทรา ไปในที่สุด พิมพ์ก็เช่นกัน เจ้าตัวนอนหลับฝันดี โดยไม่เอะใจเลยว่า วันพรุ่งนี้อาจจะเป็นที่เจ้าหล่อนเสียใจที่สุดหรืออาจจะดีใจในชีวิตก็ได้
ความคิดเห็น