คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องจากอดีต
Rrrr
เสียงมือถือใครมาสั่นเอาตอนฉันกำลังนอนดูซีรี่ย์เนี่ยก่อนที่จะพบว่ามันเป็นของฉันเอง (แฮ่ๆ)
[คุณแม่]
“ฮัลโหลค่าคุณแม่” ฉันต้องกดพอสซีรี่ย์ไว้ก่อนเพราะคุณแม่สำคัญกว่าอะนะ
(คุณหนูว่งมั้ยลูก)คุณหนู ไช่ฉันชื่อคุณหนูมีปัญหาไรม้ะ??
“อ่อค่ะ คุณแม่มีอะไรรึเปล่าคะ?”
(อ่อ ช่วยไปเอาชุดที่แม่ไปตัดไว้ที่ร้านพี่แอลี่ทีนะ พอดีแม่จะใช้นะลูก)
“ค่ะๆ เดี๋ยวคุณหนูชวนผักบุ้งไปเอามาให้ค่ะ”
(จ้างั้นแค่นี้นะลูก)
“ค่ะคุณแม่” หว่าฉันต้องรีบไปรับยัยผักบุ้งก่อนต้องชวนยัยผักบุ้งไปเป็นเพื่อนฉันไม่อยากเดินเข้าร้านตัดเสื้อผ้าผู้ใหญ่(จนเกือบแก่)แบบนั้นคนเดียวนิ้
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง
“นี่ๆ ยัยคุณหนู แกจะรีบไปไหนเนี่ยห๊ะ?” ยัยผักบุ้งเพื่อนสาวที่ควบตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องไปด้วยร้องเรียกฉัน
“นี่บุ้งแกช่วยเดินให้มันเร็วได้ป้ะ ฉันรีบนะ” แหมก็ต้องมารับชุดออกงานอะไรเอาตอนนี้คนยิ่งติดซีรี่ย์เกาหลีอยู่คุณแม่นะคุณแม่ฉันรีบเดินจนไม่ได้มองทางจน
“โอ๊ย” ฮื่ออออ ชนกับใครเข้าเนี่ย!!!
“เออ ขอโทษครับ เอ้าคุณหนู” เอ๊ะ ใครนะใครรู้จักฉันด้วยหรอเนี่ย ดูสิ ว้าวววว?
“พี่สีไม้ เอ่อคุณหนูขอโทษนะคะ” ตายแล้วยัยคุณหนูแกชนใครไม่ชนชนผู้ชายในฝันของแกเนี่ยนะ (T.T ) ( T.T) ม่ายยยยย
“ที่จริงคุณหนูไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะ เรียกสีไม้เฉยๆก็ได้นะ”
“อ่อเรียกพี่สีไม้น่าจะดีกว่าค่ะ อ่อลืมแนะนำนี่ผักบุ้งลูกพี่ลูกน้องคุณหนูเอง ผักบุ้งนี่พี่สีไม่เพื่อนพี่ยีน”
“สวัสดีคะ” ยัยผักบุ้งก้มหัวลงนิดหน่อยเพราะว่ามือของเธอไม่ว่าง
“ครับ แล้วนี้จะไปไหนกันหรอรีบจนมาชนพี่เนี่ย”
“อ่อ มารับชุดให้คุณแม่คะ” ยัยผักบุ้งลอบมองฉันอยู่เนื่องๆก็เพื่อนๆของฉันรู้นะสิว่าฉันแอบชอบพี่สีไม้มานานหลายปี
“อ่อแล้วจะกลับกันรึยังละ ถ้ายังให้พี่เลี้ยงข้าวสักมื้อนะ” ว้าวๆๆๆๆ
“อ่อ พอดีคุณหนูเค้ารีบค่ะพี่ เค้าจะรีบกลับไปดูซีรี่ย์เกาหลี่ค่ะ” อ้าวผักบุ้งไอ้เพื่อนทรยศ ทำไมแกทำกับช้านแบบเน้……
“เอ่อถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ”
“อะ อ่า ที่จริงว่างค่ะว่างมากเลย”
“ฮะๆๆ งั้นกินอะไรดีล่ะ”
“งงั้นเดินไปคุยไปก็ได้”
“แต่พี่สีไม้เลี้ยงแน่ไช่มั้ยคะ” ฉันไม่ได้โลภนะแค่ของฟรีพร้อมคนที่ชอบมากองอยู่ตรงหน้าไครไม่ชอบห๊ะๆๆ
“แน่สิ” อย่ายิ้มค่ะพี่สีไม้พี่อย่ายิ้มคุณหนูละลายแล้ววว
หลังจากนั้นเรา(พี่สีไม้ ยัยผักบุ้งและฉัน)ก็ไปกินอาหารกัน หลังจากนั้นเราก็แยกกันกลับบ้านก่อนหน้านั้นพี่สีไม้ขอไลน์ฉันด้วยแหละ(เขินเวอร์) พี่เค้าอารมณ์ดีมีความเป็นกันเองฉันแอบมองพี่เค้าบ่อยๆ ก็พี่เค้าใจดีเหมือนจะมีใจแต่ก็ไม่มีอะไรชอบมาทำให้คนสวยใจเต้นเรื่อยเลย ตอนนี้ฉันนั่งมองฟ้าอยู่บนดาดฟ้าที่บ้านกำลังดราม่ากับตัวเองอยู่เมื่อนึกถึงเรื่องอดีต
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อน
ณ งานโรงแรมแกรนด์เซอร์ซี
ผู้หญิงทุกคนคงฝันอยากจะแต่งงานอยากที่จะสวยที่สุดในงานแต่งงานของตัวเอง ฉันเองก็ฝันที่จะเป็นแบบนั้นและตอนนี้...... ฉันอยู่ในงานแต่งงานของพี่เนลลี่เพื่อนสาวของพี่ยีนผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันมานาน(แล้วคาดว่าจะต้องเป็นไปอีกนาน ) -*- !
พี่เนลลี่เป็นเพื่อนที่พี่ยีนคิดไม่ซื่อมานานและเมื่อเธอแต่งงานพี่ยีนก็ต้องมาแสดงความยินดีอยู่แล้ว ว่าแต่ว่า...ที่นี่คนเยอะเป็นบ้าเลยอ้ะนี่ ฉันว่าฉันไม่เหมาะกับงานแบบนี้หรอกผู้หลักผู้ใหญ่เต็มงานไปหมด เห้อออ!!! อย่างฉันนะเหมาะกับการออกงานแบบงานที่ไม่เป็นพิธีการมากกว่าแต่พี่เนลลี่อยากให้เรามาอยู่ในงานพิธีการด้วยนี่นา
“นี่คุณหนู เป็นอะไรหน้ารึตูดเนี่ย?” อ่อ ไม่ต้องตกใจฉันไม่ไช่เจ้านายของพี่เค้านะแต่ฉันชื่อ คุณหนู เป็นไงเก๋ม้ะๆ ป้าแก้วเป็นคนตั่งให้เลยนะเนี่ย อิอิ
“พี่จะให้หนูทำหน้าแบบใหนละคะจะให้ยิ้มทั้งวันหรอคุณหนูนะคะไม่ใช่คนบ้า”
“อ่าวหรอ แต่พี่ว่าที่จริงคุณหนูก็คล้ายๆคนบ้าอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ” ดูดู๊ ไอ้พี่ชายตัวดีมาว่าน้องสาวอย่างงี้ได้ไง
“ชิ คุณหนูไม่คุยกกับพี่ยีนแล้วนะ เชอะ!”
“ปะ ไปเถอะ เพื่อนพี่รอแย่แล้ว” อะโด่ เด้ะๆๆ ให้มันรู้ซ้ะมั่งว่านี่ใคร นี่คุณหนูนะคุณหนู!!
“อ่าว มาแล้วๆ” เสียงจากพวกพี่ๆ พวกเพื่อนของพี่ยีนนั้นแหละ ทำไมมีแต่ผู้ชายนะไม่เห็นมีผู้หญิงเลยนี่นา
“สวัสดีครับน้องคุณหนู” เสียงของพี่บีชนำมาแต่ไกลเลย ฉันรู้จักพี่เค้าเพราะฉันกับเพื่อนๆเคยไปพักที่รีสอร์ตพี่เค้าอยู่บ้าง พี่เค้าต้อนรับเราแบบวีไอพีเลยละ เพราะฉันให้พี่ยีนเป็นคนจองห้อง อิอิ
“สวัสดีคะพี่ๆทุกคน” ฉันไหว้ทุกคนอย่างมีมารยาท
“เออ เดียวคุณหนูนั่งนี่ละกันนะข้างๆไอ้ไม้ อ่อนี่สีไม้เพื่อนพี่ นั้นอีรอส บรอสทีส อ่อโน้นไอ้เพอร์ดิก” พี่สีไม้เป็นผู้ชายหน้าตาดีหุ่นดีผิวขาวแต่ไม่ขาวมาก คิ้วหนาตาคม โอ๊ย!! ขนตาเค้ายาวกว่าขนตาฉันอีกอ่ะ กรี๊ดดดด*.*
“นั่งเลยๆครับ เออไม่เจอกันนานเลยนะครับคุณหนู” ว้าวพี่เค้าทักฉันอ่า ว่าแต่เราเคยเจอกันหรอเนี่ยทำไมฉันจำไม่ได้เลยนะ
“เอ่อ เราเคยเจอกันหรอคะพี่” ทำไมฉันจำไม่ได้นะหรือว่าพี่เค้าทักคนผิด หรือว่าฉันมีคนหน้าเหมือน
“นี่ๆ ไม่ต้องทำหน้าตาตื่นเต้นขนาดนั้น คราวที่แล้วที่เจอกันก็ตอนที่เธอไปเที่ยวน้ำตกบ้านไอ้บรอสไง ที่เธอขับมอ’ไซค์จนล้มกระโปรงเปิดไง” (-/\-) สาธุชวยลืมๆกันหน่อยก็ไม่ได้
“พี่ยีนพี่จะพูดเรื่องกระโปรงเปิดทำไม ไม่มีใครเค้ารู้เรื่องนี้ซักหน่อย” ฉันอายนะ ฮื่อๆๆ
“ทำไมจะไม่มีใครรู้ก็ตอนนั้นทุกคนไปดูเธอหมด ไอ้คนที่ไปช่วยเธอขึ้นมาจากบ่อนั้นนะก็ไอ้ไม้เนี่ยแหละ กางเกงในเธอสีอะไรมันก็เห็นมาแล้วจะอายอะไรกันอีกละ” เออ เอาเข้าไปสรุปตอนนี้ทุกคนในโต๊ะนี้รู้หมดแล้วว่าฉันเคยรถล้มจนกระโปรงเปิด แล้วฉันก็อายมากด้วย
“แกอย่าพูดแบบนั้นสิน้องแกอายหมดแล้ว” พี่สีไม้ทำไมพี่ช่างเป็นคนดีแบบนี้นะ อย่าทำให้รักเดี๋ยวมันหลงเดี๋ยวมันรัก ฉันตั่งหลักไม่ทันเดี๋ยวจะรั้งไว้ไม่ไหว ...^^
“เออ ว่าแต่พวกฉันไม่ค่อยได้เจอแกเลยนะเว้ยยีนตั่งแต่พวกเราแยกที่เรียนกัน” พี่เขื่อน ว้าวพี่เขื่อนนี้บ้านรวยชะมัด กรี๊ดดดด (เจอคนหล่อไม่ได้เลยนะยะยัยคุณหนู )
“ใช่ๆๆๆ ก็เพราะว่าแกตั่งใจเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกับยัยเนลลี่ไง พวกเราก็เลยห่างกัน” พี่อีรอส
“ไอ้กาม แกอย่าไปพูดแบบนี้สิวะเกิดไอ้ยีนมันยังทำใจไม่ได้ขึ้นมาจะว่าไง แกก็รู้ว่ามันแอบชอบเนลลี่มาตั่งแต่มัธยม” ไอ้กามนี่หมายถึงพี่อีรอสหรอ ทำไมกามละหรือว่าพี่อีรอสเป็นพวกบ้ากาม
“นี่อีรอสแปลว่ากามเทพโว้ยจะเรียกก็เรียกให้ถูกๆหน่อยเรียกแค่ครึ่งเดียวแบบนี้ฉันเสียหายนะ
“เฮ้ย ไม่เป็นไรๆ แกอย่าไปว่าอีรอสมันเลยฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรกับเนลลี่แล้วละฉันคิดกับยัยนั้นแค่เพื่อนแล้วพวกแกอย่าคิดมากเลย”
ระหว่างคืนนั้นพวกพี่ๆก็คุยหยอกล้อกันสนุกสนานจนเวลาล่วงเลยไปนานฉันเองก็ฟังไปหัวเราะไป พวกพี่รอสนี่คุยสนุกจังเลยนะ ฉันยังขำไม่หยุดเลยกับวีรกรรมของพวกพี่ๆแต่ละคนเนี่ยสุดยอดเลย พี่สีไม้ชวนฉันคุยด้วยละ พี่เค้าน่ารักจังเลยน๊าแก็งค์นี้เนี่ยเป็นศูนย์รวบรวมความหล่อหรือยังไงนะมีแต่คนหล่อๆฉันจะละลายอ่า
เวลาผ่านไปสักพักเริ่มดึกแล้วพี่ยีนดูนาฬิกาหลายครั้งแล้ว
“เฮ้ยพวกแก ฉันกลับก่อนนะเว้ยต้องไปส่งยัยคุณหนูตัวแสบนี่อีกเดี๋ยวงานหลังฉันจะยืมตัวยัยนี่มาไม่ได้วะ”
“เออๆ โชคดีเพื่อน ขับรถดีๆละ” หลังจากที่ลำลากันเป็นที่เรียบร้อยฉันก็กลับบ้านสิจะอยู่ทำอะไรเล่า(-_-) แต่ที่จริงอยู่มองหน้าพี่สีไม้ต่ออีกหน่อยก็คงดี อิอิ (*^o^*)
วันต่อมา
ตอนนี้ฉันกำลังหัวเสียกับรถที่ดันมาเสียไม่ดูเวลาอยู่นะสิ แง เป็นอะไรตอนนี้อะลูกอย่าพึ่งดื่อตอนนี้สิคะ โหยแล้วแบบนี้จะไปสอบทันรึปล่าวนะ เออจริงสิโทรหายัยผักบุ้งดีกว่าเผื่อยัยนั้นยังไม่ออกจากบ้านจะได้แวะมารับเรา ฉลาดเหมือนกันนะฉันเนี่ย พอคิดได้ฉันกก้รีบต่อสายหายัยผทักบุ้งทันที แต่…
(ว่าไงแก)
“แกออกจากบ้านรึยังแกแวะรับฉันทีสิรถฉันเสียอยูซอย…แกแวะรับฉแนไปด้วยนสะเดี๋ยวไปสอบไม่ทันวันนี้มีสอบอ้ะ” ฉันรีบบอกยัยผักบุ้งเพื่อให้ยัยนัท้นนแวะรับฉันได้ทันเพราะว่าไม่รู้ว่ายัยนั้นถถึงไหนแล้วแหม ฉันรอบคอบใช่มั้ยล๊า??
(แกตอนนี้ฉันอยู่มหา’ลัยแล้วย้ะ แล้วนี่แกจะมายังไงเพราะยัยมุกก็อยู่นี้แล้วเนี่ยกำลังเดินมาหาฉันแลย)
“อือ ไม่เป็นไรงั้นเดี๋ยวฉันไปแท็กซี่ก็ได้” ฉันตอบกลับเสียงอ่อย
(งั้นรีบๆมานะแก พวกฉันรอแกที่เดิมนะ)
“อืม ตามนั้นค่ะ” แล้วจะเอาไงละที่นี้ ฉันนี่นะไม่น่าคิดจะมาทางลัดเล๊ยยย ทางนี้จะมีรถผ่านหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทำไงดีทำไงดีทำไงดี
15นาทีผ่านไป
เห้อทำไมไม่มีรถผ่านมาเลยน๊าฉันรอมาจะเป็นชั่งโมงแล้วนะไหนดูนาฬิกาสิกี่นาทีแล้ว เฮ้ย!! พึ่ง15นาทีเองหรอทำไมช่างรู้สึกว่ามันนานแบบนี้ล่ะ
บรื่นนน บรื่นนน
เย้ๆๆๆมีรถมา โบกเข้าโบก โบก โบก อ่าเขาตีไฟเลี้ยวแล้วต้องมาช่วยฉันแน่ๆ พระเจ้าไม่ทอดทิ้งคนสวย ฮิฮิฮิ
“อ่าวคุณหนุมาทำอะไรตรงนี้รถเสียหรอ” เสี่ยงที่เอยมาทำให้ฉันชะเง้อดูชายที่กำลังลงจากรถ กรี๊ดดดดด พี่สีไม้ มันต้องเป็นพรหมลิขิตของสองเราแน่ๆเลย
Rrrr
เสียงมือถือในกระเป๋าสั่น [ผักบุ้ง]
Rrrr
[ผักบุ้ง:ตอนนี้แกอยู่ไหนแล้วอีก20นาทีจะเข้าห้องสอบแล้ว…..]
อ่าตอนนี้ช่างพรหมลิขิตก่อนสอบเข้าสอบไม่ทันฉันหัวแตกแน่ ฮือออ
“เออพี่สีม้คะตอนนี้เรื่องรถเสียเอาไว้ก่อนได้มั้ยพี่ช่วยไปส่งคุณหนูทีนะคะคือคุณหนูต้องรีบไปสอบอ่ะค่ะพี่ รบกวนหน่อยนะคะ”
“อ่อได้สิไปๆเดียวพี่จะรีบซิ่งไปส่งเลยเพื่อคุณหนูของพี่” ของพี่!! กรี๊ดดด โอ๊ยคุณหนูอยากกรีดร้องค่า
เสียงรถยนต์คันใหญ่ขับเคลื่อนเข้ามาในรั่วมหาวิทยาลัยมีผู้คนหันมามองมากมายเนื่องจากนถที่เคลื่อนเข้ามานั้นมิใช่รถธรรมดาที่หาซื่อได้ทั่วไปเพียงแค่ว่าเป็นรถสปอร์ตนำเข้ารากี่สิบล้านกว่าๆเอ๊งงงง และที่สำคัญมันเร็วมากเกินไปก่อนที่จะชะลอช้าลงอย่างที่รู้ว่าควรจะขับช้าเนื่องจากเป็นเขตที่มีประชากร(หญิงสาว)มากมาย หญิงสาวเหลือบมองทางชายหนุ่มแล้วคิดในใจว่า คงชินกับการเป็นเป้าสายตาละสินะ
“เออพี่สีไม่จอดส่งคุณหนูตรงต้นไม้ข้างหน้านี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวคุณหนูเนต่อเองมันใกล้ๆถงตึกแล้ว” ถ้าต้องนั่งเข้าไปอีหน่อยฉันว่ามันคงตกเปาสายตามากกว่านี้แน่ๆ ฉันไม่อยากมีคนนหมั่นใส้นะ
“ก็ได้ครับแล้วเดี๋ยวยังไงพี่ส่งคนไปดูรถคุณหนูให้นะ” พี่สีไม่พูดเสร็จก็ส่งยิ้มมาให้ฉัน พี่คะอย่าส่งยิ้มมาบ่อยนะเดี๋ยวคุณหนูละลายยย
“อ่อค่ะ ยังไงฝากด้วยนะคะพี่สีไม้” โอ้ยฉันใจเต้นกับรอยยิ้มแบบน้านนน
“ครับบายครับ”
“ค่ะ” หลังจากที่ลงมาจากรถแล้วฉันก็เดินยิ้มหวานมาหาเพื่อนสนิททั้งสอง
ฉันว่าฉันต้องแอบชอบพี่สีไม้แล้วแน่ๆเลย หลังจากนั้นฉันก็เข้าสอบเมื่อสอบเสร็จฉันก็เอาแต่เฝ้าคิดถึงพี่สีไม่เค้าช่างเป็นคนดีอะไรขนาดนี้นะ ตอนเย็นพี่สีไม้มารับฉันเนื่องจากเขาให้ลูกน้องเอารถฉันไปเช็คแล้วได้ผลสรุปว่าน้ำมันหมด??? ยัยคุณหนูทำไมแกโง่แบบนี้นะ แค่น้ำมันหมดแกถึงกับต้องเดือดร้อนคนอื่นเลยไช่มัยแต่พี่เค้ายังใจดีกับฉันด้วยการเลี้ยงอาหารเย็นแล้วแบบนี้ฉันไม่ปลื่มพี่เค้าจะใหวหรอ นับแต่วันนั้นมาฉันก็มีพี่สีไม้มานั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางหัวใจ
กลับมาปัจจุบัน
ฉันรู้สึกตัวจากการหวลคิดถึงวันที่ฉันรู้จักกับพี่สีไม้มันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับคนแอบรักอย่างฉัน ฉันไม่รู้ว่าการแอบรักนี้มันจะยาวนานไปอิกสักเท่าไหร่ที่ผ่านมาพี่เค้าก็ทำดีกับฉันแบบนี้เรื่อยมาแต่ก็ไม่มีอะไรมากกว่าเป็นพี่น้องที่รู้จักกัน ถ้าพี่เค้าแสดงให้เห็นว่าเค้าชอบเราบ้างก็ดีสินะ
“เฮ้อ แกอย่ามาเพ้อฝันดีกว่านะคุณหนูพี่เค้าสูงส่งเกินกว่าที่จะมาคบกับคนอย่างแก”ฉันพูดบ่นๆกับตัวเอง เข้านอนดีกว่า
ติ้ง
เสียงโปรแกรมแชทดังขึ้นเมื่อฉันหยิบมาดูก็ต้องตกใจเมื่อคนที่ส่งมาคือ….
[P’สีไม้:ฝันดีนะคะคุณหนูผู้น่ารัก] อร๊ายยย เอาล่ะในเมื่อพี่อ่อยฉันขนาดนี้ ฉันมั่นในฉันจะเอาพี่สีไม้มาเป็นแฟนให้ได้คอยดู หึหึ
#นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของมุกน๊ายังไงก้ฝากด้วยนะคะ แค่อ่านก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ
ความคิดเห็น