คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : จับกุมครั้งที่ 19 [100%]
ตอนที่ 19
ภายในห้องเงียบสงัดหลังจากที่เจบีตอบมาร์คไป
“อยู่บ้านเดียวกัน?”
เจบีรู้สึกขำมากในใจ มาร์คหึงหวงแบมแบมทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
“…”
“พวกมึงคบกันหรอวะ
ไอเหี้ยบี มึงก็รู้ว่ากูคิดไงก็แบมแบม”
“แล้วไง”
สีหน้าของมาร์คเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดจนเจบีรู้สึกว่าไม่อยากแกล้งต่อแล้ว
สงสารเพื่อน เพื่อนดูเซ้นซิทีฟ
“มึงทำกับกูแบบนี้หรอไอบี”
“กูพูดเล่น
กูกับแบมรู้จักกันเฉยๆ
เมื่อวานวันเกิดน้องกูเจอน้องพอดีเลยได้ไปวันเกิดเขาที่บ้านแล้วดันลืมของไว้
เย็นนี้ว่าจะไปเอา”
“เออก็แล้วไป”
“มึงหวง?” เจบีขมวดคิ้วถาม
“ก็เปล่า หวงไร
ไร้สาระว่ะไอบีเราก็โตๆกันแล้วนะ ของงั้นมีแต่เด็กๆเขาทำกัน กูไม่ใช่เด็กนะ
การกระทำแบบนั้นงี่เง่ามากๆ ไม่ได้เป็นไรกันสักหน่อย กูเปล่าหวงจะ…”
“ถามแค่สองคำ
ตอบซะยาวเชียว ขี้เกียจฟัง” เจบีรีบพูดแทรก
พอพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องไป ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกร้อนผ่าวๆ
ก็เพราะความจริงแล้วมาร์คหวงมากน่ะสิ แต่ก็ตอบปฏิเสธเจบีไป
แต่เหมือนว่าเจบีจะรู้ทันเขา
“สมเป็นเพื่อนกูจริงๆ
- -” มาร์คพูดหลังจากที่เจบีเดินออกจากห้องไปแล้ว
แต่จู่ๆก็นึกได้ว่าวันพรุ่งนี้เขาเองจะต้องลงพื้นที่ที่โกดังยาเสพติดหรือโกดังของพ่อเลี้ยงเจบี
เขาจะไม่ให้เจบีไปที่นั่นเด็ดขาด
หกโมงเย็น
เจบีกำลังเก็บของทำความสะอาดโต๊ะ
จัดระเบียบแฟ้มคดีและเตรียมตัวจะกลับบ้าน
มาร์คที่ยืนมองอยู่นานก็ได้เดินเข้ามาหาเจบีที่โต๊ะ
“ไอบี พรุ่งนี้เย็นหลังเลิกงานเสร็จมึงไปไหนเปล่า” มาร์คถาม
“ก็…มีธุระอ่ะ”
“สำคัญมากไหม”
“มึงมีไรป่าวมาร์ค
น้ำเสียงแปลกๆ”
“เปล่า กูจะเปิดตี้อ่ะช่วงนี้เหนื่อยๆเลยอยากหาไรทำหนุกๆ
แต่ดึกๆหน่อยนะเพราะติดภารกิจ มึงเลิกงานเสร็จแล้วไปรอกูที่บ้านได้ไหม”
“…”
“ไปทักทายแม่กูละก็ไปเล่นกับมิกกี้และก็มินนี่รอกู
ได้เปล่า”
“โทษทีว่ะมาร์ค
กูไปไม่ได้”
“นะไอบี”
“อะไรของมึงวะมาร์ค
ปกติไม่เห็นจะวอแวกูขนาดนี้” เจบีเริ่มสงสัยในตัวมาร์คว่ามีอะไรกันแน่ถึงอยากจะให้เขาไปงานปาร์ตี้นั้นจัง
แต่ก็ได้สะบัดความคิดออกไปขืนเขาไปตามคำเรียกร้องของมาร์ค
ไม่ทำตามสิ่งที่พ่อเลี้ยงบอก มีหวังพ่อเลี้ยงนั้นได้ตามหาแบมและทำอะไรไม่ดีแน่ๆ
“อืมม
งั้นก่อนจะถึงเวลาปาร์ตี้ก็ส่งข้อความมาหากูอีกทีละกัน เผื่อมึงจะมาได้”
“เออได้ งั้นกูขอตัวกลับบ้านก่อนนะ” เจบีบอกลามาร์คและเดินออกไป
มาร์คที่ยืนเงียบๆอยู่คนเดียวก็ได้แต่คิดเรื่องที่คุยกับเจบีเมื่อกี้และถอนหายใจออกมา
“ขออย่าเจอมึงในโกดังนั้นเลยนะไอบี”
วันศุกร์
ห้องบัญชาการ
“พร้อมไหมทุกคน
อีกสองชั่วโมงเราจะบุกกันแล้วนะ ขอให้ทุกคน…”
“กูตื่นเต้นว่ะมาร์ค
นี่แม่งคดีใหญ่เลยนะ” จินยองพูดขึ้นในขณะที่หัวหน้ากำลังพูดให้กำลังใจคนในหน่วย
“สู้เว่ยมึง
รอบนี้เราต้องจับมันให้ได้”
“ไม่ต้องกังวลไปนะครับหมวด
ผมแทฮยองจะคอยอยู่ข้างๆเองครับ!” แทฮยองกล่าวอย่างมั่นใจ
“ชู่วว เบาๆสิวะ
ทำเท่นะมึงอ่ะ เอาตัวเองให้รอดก่อน” ในการปฏิบัติงานครั้งนี้มีตำรวจรุ่นๆใหม่ๆแค่เพียงมาร์ค
จินยองและแทฮยอง ส่วนคนอื่นๆที่นอกเหนือจากที่มาทำภารกิจนี้ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
เพื่อเป็นการปกป้องกันการรั่วไหลของข่าวซึ่งทางตำรวจก็ยังไม่รู้ว่าใครที่เป็นไส้ศึก
สองชั่วโมงต่อมา
โกดัง
เจบีและพ่อเลี้ยงนั่งภายในโกดังที่เต็มไปด้วยสิ่งผิดกฎหมาย
เจบีรู้สึกอึดอัดใจแปลกๆ เขาอยาดออกไปจากตรงนี้จะแย่
“นี่ลูกชายฉันเอง
พวกแกคงไม่เคยเห็นสินะ ”
“หูย
นายมีลูกชายหล่อขนาดนี้เลยหรอครับ”
“เท่มากๆ
ขนาดผมเป็นผู้ชายยังมองว่าเท่มากเลย”
เสียงชื่นชมต่างไหลเข้ามามันไม่ได้ทำให้เจบีรู้สึกดีเลยสักนิด
แต่ก็ต้องข่มสีหน้าให้นิ่งเข้าไว้
“ไอมินแจ
แกเตรียมของเรียบร้อยหรือยังวะ” พ่อเลี้ยงเจบีถามลูกน้องที่กำลังจัดเตรียมของที่กำลังจะส่ง
“เรียบร้อยครับนาย
รอแต่ขนส่งอย่างเดียว”
ติ๊ด ติ๊ด เสียงข้อความของโทรศัพท์พ่อเลี้ยงดังขึ้น
เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วเปิดอ่าน
“เจบี
เดี๋ยวพ่อไปก่อนนะ ฝากแกดูแลพวกนี้ด้วยล่ะ มีธุระด่วนน่ะ” พูดจบพ่อเลี้ยงก็รีบเดินออกไปจากโกดังนี้และขึ้นรถจนรถเคลื่อนออกไปได้สักประมาณสิบนาทีก็มีเสียงตึงตังดังขึ้น
“เสียงอะไรน่ะ!” เจบีตะโกนออกไป มีลูกน้องของพ่อเลี้ยงวิ่งมาตาตั้งวิ่งชนของตกกระจัดกระจายไปหมด
“คุณชายครับ ตะ…ตำรวจบุก ตำรวจบุกครับ!!! ผมไปก่อนนะ!!” เมื่อฟังจบเจบีถึงกับทำอะไรไม่ถูก แต่พอตั้งสติได้สิ่งที่เขาทำอย่างแรกคือหนี
โดยที่วิ่งหนีให้เร็วที่สุด โดยที่มีลูกน้องของพ่อเลี้ยงคนนึงวิ่งตามเขาไปเหมือนกัน
“แฮ่กๆๆ” เจบีวิ่งมาหลบที่หลังตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ เขาหอบหนักเพราะวิ่งออกมาไกลพอควร
“คุณชาย
เราจะรอดไหมครับ ออกมาไกลขนาดนี้” ลูกน้องคนนั้นถามขึ้น
แต่เมื่อเจบีมองไปยังลูกน้องคนนั้นเขาถึงกับเบิกตากว้าง
เพราะเจ้านั่นดันหอบของกลางมาด้วย
“มึงทำอะไรวะ จะหอบยาพวกนี้มาทำไม!!”
กึก …กึก
เสียงรองเท้าที่เหมือนว่าจะใกล้เขามาเรื่อยๆทำให้เจบีหยุดฟังและเตรียมตัวจะหาทางหนี
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
“ไอบี”
“ไอมาร์ค…” เจบีที่ก้มตัวนั่งอยู่ได้เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“เหี้ยแล้ว!!” ลูกน้องคนนั้นโยนยาเสพติดใส่เจบีแล้วรีบวิ่งหนีไปเลย แทฮยองที่ตามมาร์คมาได้เห็นซะก่อนจึงรีบวิ่งตามไปจับ
“กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้ไปเล่นกับมินนี่ละก็มิกกี้….รอกู…”
“…”
“ค่อยๆยกมือทั้งสองข้างของมึงขึ้นเหนือหัว”
มาร์คที่ตอนนี้กำลังจ่อปืนไปที่เจบีเขากำลังน้ำตาไหล
มือที่ถือปืนก็กำลังสั่นเล็กน้อย เขาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง
“ทำไมมึงไม่ฟังกู!!
ฮึก.. ทำไมวะ!” มาร์คตะโกนออกมาเสียงดังทำให้จินยองที่กำลังหาลูกน้องคนอื่นๆอยู่นั้นได้วิ่งตามเสียงเพื่อเข้ามาดู
“มาร์คมึงเป็นอะ…” ไม่ทันที่จินยองจะพูดจบ สายตาเขาเบนไปตามสายตาของมาร์คทำให้เขาพูดไม่ออก เจบีที่ก้มหน้าอยู่เมื่อได้ยินเสียงจินยองก็ยิ่งทำให้เขาไม่อยากเงยหน้าขึ้นมา
เขาไม่อยากเห็นสายตาที่ผิดหวังของจินยองรวมถึงมาร์คด้วย
“บี…”
“โธ่เว่ย!!” มาร์คหัวเสียและเขวี้ยงปืนลงกับพื้นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น
ทิ้งให้จินยองกับเจบีอยู่กันตามลำพัง
“ขอโทษ”
“ทำไมวะบี…ทำไมต้องบีด้วย จูไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำแบบนี้” ในหัวจินยองตอนนี้มีแต่เครื่องหมายคำถามไปหมด
เขาก็รู้เรื่องที่มีตำรวจเป็นไส้ศึก
แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเจบี ทำไมต้องเป็นเพื่อนเขา
“…”
“นี่คือจูกำลังจับเพื่อนตัวเองนะ
ทำไมวะบี …” จินยองพูดแต่คำว่าทำไม ก็เพราะเขาไม่รู้ว่าทำไมเจบีต้องทำแบบนี้
อะไรคือแรงจูงใจให้ทำ ทำเพื่ออะไร
“…”
“ตรงนั้นครับหัวหน้า!” แทฮยองชี้มาทางที่จินยองและเจบีอยู่ทำให้พวกเขาวิ่งเข้ามา
ทุกคนต่างพูดไม่ออก เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าจะเป็นเจบี
“ไปครับ” หัวหน้าเดินเข้าไปประชิดตัวเจบีและจับข้อมืออีกคนเพื่อใส่กุญแจมือ
เจบีไม่ตอบโต้อะไรและยอมให้ใส่ข้อมือแต่โดยดี
เรือนจำ
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เจบีโดนตัดสินให้จำคุกไปก่อน
ด้วยความที่เป็นตำรวจที่สร้างผลงานดีๆไว้มากมาย
ทางหัวหน้าจึงอยากจะตรวจสอบอะไรหลายๆอย่างให้ดีก่อน เพื่อความยุติธรรมต่อเจบี
แต่ถ้าตรวจสอบอะไรไม่ได้หรือตรวจยังไงเจบีก็ผิดมากอยู่ดีก็คงต้องทำตามกฎหมายจริงจัง
โดยที่ตอนนี้เขาประกาศออกไปว่าเจบีต้องติดคุกตลอดชีวิต
แต่แท้จริงแล้วแค่ติดชั่วคราวรอสืบคดีให้แน่ชัดก่อน
มีเพียงหัวหน้าเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ แม้แต่มาร์ค จินยองและแจ็คสันก็ไม่รู้
แจ็คสันที่มารู้เรื่องทีหลังก็ช็อคเหมือนกันและเกือบทำใจไม่ได้
แต่ก็ต้องยอมรับและเลือกที่จะอยู่เคียงข้างเจบีเช่นเดิม จินยองและมาร์คก็เช่นกัน
ทุกคนยังคงแวะมาหาเจบีที่เรือนจำบ่อยๆ แต่ก็ไม่มีใครถามเหตุผลว่าทำไมเจบีต้องทำแบบนี้
เพราะรู้ว่าถามไปเจบีก็ไม่ตอบอยู่ดี
ผู้คุมได้พาเจบีออกมาจากห้องขังและพาไปยังห้องที่พบปะกับญาติหรือผู้ที่จะมาเยี่ยม
เขานั่งลงรออย่างใจเย็น ไม่นานก็มีคนเดินมาหาเขา โดยมีกระจกใสๆนั่นกั้นอยู่
“ไง ไอลูกเลี้ยง” พ่อเลี้ยงเอ่ยทัก ทำให้เจบีกระตุกยิ้ม
เขาคิดไว้ไม่มีผิดว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้
แต่ถ้าเจบีไม่ทำตามคำที่พ่อเลี้ยงมันจะต้องเอาแบมแบมมาขู่ทำร้ายแน่นอน ฉะนั้นสิ่งที่เขาเลือกอยู่คงจะดีที่สุดแล้ว
ตัวเขาเองไม่เป็นไร แต่อย่าไปแตะต้องแบมแบมก็พอ
“…”
“เย็นชาจังนะ
แต่ก็เอาเถ้อะ ฉันไม่ถือสาคนที่ต้องกินข้าวคุกไปตลอดชีวิตหรอก”
“มาทำไม” เจบีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“มาแนะนำลูกชาย”
ลูกชาย? เจบีไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลยว่าพ่อเลี้ยงมีลูกชายด้วย แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาลูกชายของพ่อเลี้ยงไปอยู่ไหน
“ในหัวแกคงจะมีคำถามมากมายสินะ
เมียเก่าฉันเป็นคนเลี้ยง และก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะให้คนอย่างแกมารู้จักลูกชายฉันด้วย”
“…”
“ไงไอเจบีคนคุก” เสียงทำอวดดีของลูกชายพ่อเลี้ยงของเขาดังขึ้น พร้อมกับค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆกระจกใสที่กั้นอยู่ เจบีเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนั้น เสียงมันคุ้นหูเขานัก เหมือนเคยได้ยินที่ไหน
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็ยิ่งทำให้เขาประหลาดใจและคิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้ชายคนนี้
“แทฮยอง…”
ช่วงที่เจบีนั้นเกิดเรื่องแบมแบมติดสอบและงานที่ต้องส่งพอดี
ทำให้เขาไม่ได้ติดต่อเจบีหรือไม่ได้แวะไปไหนเลย ไปมหาลัยและก็รีบกลับบ้าน
อ่านหนังสือ เคลียร์งาน เพราะเขาตั้งใจที่จะให้ทุกอย่างเสร็จหมดเรียบร้อยก่อนถึงจะไปเจอพี่ชายของตนซึ่งก็คือเจบี
ตอนนี้เป็นเวลาห้าโมงกว่าๆ
แบมแบมกำลังเดินกลับบ้านกลังจากที่ส่งงานและไฟนอลก็เสร็จเรียบร้อยโดยวางแผนไว้ว่าพรุ่งนี้จะไปหาเจบีแต่ตัวเขาเองดันไม่รู้อะไรเลยว่าตอนนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับพี่ชายของตน
“เฮ้..”
“เห่ย”
ฟึ่บ
แบมแบมจับทุ่มคนที่เอามือมาแตะที่ไหล่ของเขาคามสัญชาตญาณที่ต้องปกป้องตัวเอง
แต่เมื่อเห็นคนที่เขาจับทุ่มก็ทำให้แปลกใจ
“โอ้ยแบมแบม
จะฆ่ากันหรือไง”
บีไอร้องโอดโอยจับหลังของตนเองที่กระแทกพื้นอย่างจัง
สภาพตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่ชอบมีเรื่องกับเขาบ่อยๆเอาซะเลย
“ขอโทษๆ” แบมแบมรีบขอโทษกับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจ
และช่วยพยุงบีไอให้ลุกขึ้นมาจากที่พื้น
“ไม่เป็นไร นายคงตกใจ”
“มาหาเรื่องเราหรือไง
ไม่มีอารมณ์ขึ้นโรงพักด้วยหรอกนะ” แบมแบมพูดขึ้น
“เปล่า
วันนี้ขึ้นมาแล้ว ไม่ขึ้นละ”
“จะใช้ชีวิตแบบนี้หรือไง
หน้าตาก็ไม่ได้แย่แต่มีแต่รอยฟกช้ำไปหมด ใครที่ไหนจะมามอง”
“จะชมว่าหล่อก็พูดตรงๆเลยแบม เรารับได๊”
ผลั้ว หมัดเล็กๆต่อยเข้าไปที่ท้องบีไอเบาๆ
“เฮ้ๆ
สงบศึกกันดีกว่าน่า พักเรื่องที่ชอบตีกันแล้วมารักกันดีกว่า”
“อยากตายหรือไง
ขนลุกเว่ย” แบมแบมทำท่าง้างมือจะตีอีกคนแต่ก็โดนห้ามไว้ซะก่อน
“ไม่เอาน่า
เดะก็ได้ขึ้นโรงพักหรอก เออ พูดถึงโรงพัก เห็นว่ามีตำรวจที่โดนจับนะ”
“ตำรวจ? ในนั้นน่ะหรอ” แบมแบมถามขึ้น
เพราะดูจากที่เขาเป็นส่งน้ำแล้วก็ดูท่าทางคนในนั้นไม่มีใครที่ดูเป็นคนไม่ดี
“ใช่
เห็นว่าอยู่ในแก๊งหมวดหล่อๆ4คนอ่ะ
หนึ่งในนั้นแหละข้าก็ไม่รู้ว่าใคร
เห็นเจ้าหน้าที่ที่เขียนบันทึกประจำวันของข้าเล่าให้ฟ….อ่าวเห่ยไปไหนละฟะ” ไม่ทันที่บีไอจะพูดจบ แบมแบมก็รีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์
แต่รถดันติดมากวันนี้เขาจึงตัดสินใจวิ่งไปที่โรงพักที่อยู่ไม่ไกลมากประมาณสองสี่แยก
โรงพัก
“แฮ่กๆๆ” แบมแบมยืนหอบอยู่หน้าโรงพัก พักเหนื่อยประมาณหนึ่งนาทีก่อนที่จะวิ่งขึ้นไปยังข้างบน
“อ่าวแบมแบม มาทำอะไร
เหนื่อยมาเชียว” มาร์คที่กำลังกลับมาจากเยี่ยมเจบีได้พูดขึ้น
“หหมวดเจบีอยู่ไหนครับ”
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว
หลังจากที่ลาดตระเวนเสร็จมาร์คก็ได้ตัดสินใจขับรถเลยไปยังเรือนจำที่เจบีนั่นอยู่
โดยที่เขานั่นไปคนเดียวส่วนจินยองและแจ็คสันไปเยี่ยมเมื่อตอนกลางวันแล้ว
ถึงมาร์คจะรู้สึกแย่มากแค่ไหนที่สุดท้ายแล้วตัวเองนี่แหละที่จับเพื่อนตัวเองแต่ยังไงเขาก็จะอยู่ข้างเจบี
ถึงเลิกเสียใจแล้วพยายามไม่ให้เจบีเหงาหรือรู้สึกหว้าเหว่ว่าอยู่ตัวคนเดียวโดยการไปหาบ่อยๆ
คุยในสิ่งที่เคยคุยกัน ถ้าวันไหนมาร์ค จินยองและแจ็คสันว่างตรงกันก็จะไปหาเจบีพร้อมหน้า
มาร์คเดินเข้ามายังภายในห้อง
ติดต่อกับเจ้าหน้าที่มาว่าเยี่ยมเจบี
ไม่นานเขาก็เดินมานั่งพร้อมกับรอยยิ้มทักทายให้กับมาร์ค
“วันนี้เป็นไงบ้าง
รู้สึกดีกว่าเมื่อวานไหม” มาร์คถาม
“อืม
ก็ต้องดีขึ้นอยู่แล้ว พวกมึงมาหากูเกือบทุกวันขนาดนี้”
น้ำเสียงของเจบีที่ฟังดูดีขึ้นกว่าทุกๆวัน ทำให้มาร์ครู้สึกดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยเพื่อนก็ไม่มีเหมือนวันแรกๆที่เข้ามาอยู่
“มึงก็เพื่อนนี่หว่า มาร์กี้ไม่ทิ้งไปไหนหร้อก”
“ยังจะเล่น ฮ่ะๆ”
“หัวเราะแล้วสินะ” มาร์คมองเจบีแล้วยิ้มออกมา ถึงจะหัวเราะไม่มากแต่ก็ถือว่าหัวเราะออกมาแล้วหลังจากที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยได้ยินเลย
“ขอบคุณ..เอ่อ…มีเรื่องอยากจะขอ”
เจบีอึกอักที่จะพูดประโยคขอร้องนั่นไปแต่สุดท้ายก็พูดออกมาเพราะมันเกี่ยวกับตัวแบมแบม
“ได้ดิ ขอมาเลย”
“คือ… ขอให้มึงช่วยดูแลแบมแบมให้ดีหน่อยได้ไหม” เจบีที่ก่อนหน้านี้ก้มหน้าได้เงยหน้าขึ้นเมื่อพูดประโยคนี้จบ
“ขอเหตุผล”
“แบมแบมเขาเป็น…”
“น้องชายมึง?”
“!!”
เจบีตกใจกับคำพูดของมาร์ค นี่มาร์ครู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาหรือว่ามาร์คแค่เดา
“ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าใช่สินะ…อย่าโกรธกูนะ..คือตอนที่กูสงสัยมึงอ่ะกูก็แอบสืบประวัติมึงมาเล็กน้อย..ไม่เล็กอ่ะเยอะเลย แล้วก็รู้ว่ามึงมีน้องชื่อแบมแบมแต่ว่ากูก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบมแบมนี้..”
“มึงเข้าใจถูกละล่ะ
แบมแบมเป็นน้องชายกูเอง กูฝากให้มึงดูแลน้องกูหน่อยได้ไหม…ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะรู้ว่ากูเป็นพี่ชายแท้ๆแต่แค่ไม่กี่วันกูดันมาอยู่ในคุกซะแล้ว”
เสียงพูดที่สั่นๆของเจบีทำให้ขอบตาของมาร์คร้อนผ่าวๆและเริ่มจะมีน้ำตาอยู่ที่ขอบตา
เจบีพยายามไม่ร้องไห้แต่สุดท้ายมันก็กลั้นไม่ไหว
น้ำตาของเขาไหลออกมาขณะที่พูดถึงแบมแบมรวมถึงมาร์คด้วย
“กูจะดูแลน้องมึงให้ดีที่สุดเท่าที่กูจะสามารถดูแลได้”
ทั้งสองคุยกันประมาณหนึ่งก่อนที่ผู้คุมจะส่งสัญญาณว่าใกล้จะหมดเวลาแล้วทำให้มาร์ครีบบอกลาและลุกขึ้นจากก้าวอี้ละเตรียมตัวจะเดินออกไป
แต่ก็ถูกเจบีเรียกไว้ก่อนทำให้เขาหยุดชะงักและหันไปหา
“แทฮยอง” เจบีพูด
“ห้ะ”
“แท-ฮยอง มึงระวัง” เจบีพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำ
และหลังจากนั้นผู้คุมก็นำตัวเจบีกลับเข้าไป และโชคดันไม่เข้าข้าง
มาร์คที่ตั้งใจว่าครั้งต่อไปถ้ามาหาเจบีจะมาถามว่าทำไมต้องระวังแทฮยอง
แต่เจบีนั้นถูกสั่งไม่ให้ใครเข้าเยี่ยมแล้วเพื่อความปลอดภัยของตัวผู้ต้อวหาเองเพราะยังจับพ่อค้ายาเสพติดไม่ได้
ทางตำรวจจึงกลัวว่าพวกจะมาฆ่าเจบีเพื่อปิดปาก
ปัจจุบัน
“หมวดเจบีอยู่ไหมครับ”
แบมแบมถามขึ้น
“หมวดเจบีไปทำธุระที่ชายแดนอ่ะ
อาจจะสักพักกว่าจะได้กลับมา”
“อ๋อ งั้นถ้าพี่ เอ้ย หมวดเจบีกลับมารบกวนหมวดไปบอกผมที่ร้านพี่ฟ้าทีนะ”
“ได้” พูดจบมาร์คก็เดินเข้าไปในโรงพัก
ซึ่งแบมแบมรู้สึกแปลกๆกับมาร์คมากเพราะมาร์คดูนิ่งๆ ปกติจะเล่นจะแหย่เขาแล้ว
แต่วันนี้ดันขรึมๆใส่เขา เมื่อเห็นว่ามาร์คเดินเข้าไปแล้วแบมแบมจึงตัดสินใจกลับบ้าน
ระหว่างทางก็พยายามคิดว่าใครกันที่โดนจับ
“หมวดจูเนียร์หรอ
หรือหมวดแจ็คสัน …แต่ก็ไม่น่าจะใช่
พี่เจบีก็ไปทำธุระที่ชายแดน หรือไอ้บีไอแม่งหลอกเรา หึย!”
บ้านพักตากอากาศของแม่แทฮยอง
ตอนนี้แทฮยองได้ขอลาหยุดเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์
หลังจากที่เอาเจบีเข้าคุกได้
“ทำดีมากนะแทฮยอง” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้น
“ครับ
ส่วนหนึ่งผมก็ไม่ชอบหน้ามันด้วยแหละ เลยอยากจะกำจัดมันไปให้พ้นๆ”
“เหตุผลหนึ่งก็คือจินยองล่ะสิ
คนที่ลูกเคยเล่าให้พ่อฟัง”
“ครับ มักกันท่าผมตลอด
บางครั้งผมก็อยากจะต่อยมันให้ยับแทบแย่ ทำเป็นมีมาดและก็หวงจินยองด้วย
ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
พูดจบแทฮยองก็ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม
ดับความร้อนความเกลียดชังในใจที่มีต่อเจบีถือว่าเขาเป็นคนเก็บอารมณ์ได้ดีคนหนึ่งเลยล่ะ
แสดงละครเก่งด้วย
“ก็นะ แต่ตอนนี้ลูกก็กำจัดมันได้แล้วนิ
พ่อก็เบื่อเต็มทนกับท่าทางจองหองของมัน”
“ว่าแต่ พ่อไม่กลัวหรอครับว่ามันจะโยงมาถึงเรา”
“มันไม่กล้าอ้าปากพูดอะไรหรอก
เชื่อพ่อสิ มันเป็นคนฉลาด เพราะมันรู้ว่าถ้ามันพูดอะไรที่สาวมาถึงพ่อได้
มันคงไม่มีวันเห็นหน้าน้องชายมันอีกต่อไป”
“หึ
ใครมีมันเป็นพี่ชายก็ซวยไป”
“ลูกคงไม่รู้จัก
ไว้ถ้ามันตุกติกกับเรา พ่อจะพาไปเจอหน้าน้องชายมันละกัน”
พูดจบผู้เป็นพ่อก็ยิ้มอย่างพอใจออกมาเพราะตนถือไพ่เหนือกว่า
พร้อมกับยื่นมือไปลูบหัวลูกชายของตนหรือแทฮยองเบาๆ
ติ๊ดติ๊ด
‘พรุ่งนี้พวกฉัน
จูเนียร์แจ็คสันมีธุระข้างนอก ฝากนายดูแลโรงพักที’
ข้อความจากมาร์คที่ส่งมาหาแทฮยองเมื่อเปิดอ่านทำให้เจ้าตัวเบะปากนิดๆ
“พวกตำรวจเรียกให้ไปทำงานล่ะสิ”
“ใช่ครับพ่อ ผมล่ะขี้เกียจปั้นหน้าเป็นแทฮยองผู้ยศต่ำต้อยและเป็นคนดีจริงๆ”
ความคิดเห็น