ด้วยรัก(และคำสาป)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่๓::ตัดสินใจ

         “แอน”

          อ้อ นี่เองแฟนสดๆร้อนๆของณัฐ  หญิงสาวคิดอย่างแปลกใจ  รู้สึกมาตรฐานคราวนี้จะเปลี่ยนไปแฮะ ปกติเลือกแต่พวกเรียบๆกว่านี้นี่นา  เมธาวีมองสำรวจสาวน้อยที่เธอแอบเปรียบเทียบว่าเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ในชุดสีชมพูตั้งแต่ต่างหูจรดรองเท้าส้นสูง ซึ่งกำลังวิ่งอย่างน่ารักจากกลุ่มเพื่อนของหล่อนมาหาเพื่อนของเธอที่แทบจะกอดเธอไว้แนบอก

“พี่ณัฐจะไปไหนเหรอคะ แล้วนี่อุ้มใครไว้คะเนี่ย ท่าทางหนักเชียว”

ณัฐนนท์ยิ้มเร็วๆตามแบบฉบับที่เมธาวีรู้ว่าไม่จริงใจ เพราะเขายิ้มด้วยปาก แต่ดวงตากลับไม่เปลี่ยนแปลงหรือยิ้มแย้มอย่างที่ควรจะเป็น ซึ่งทำให้เธอรู้สึกดีใจเล็กน้อย

“นี่เม เพื่อนพี่เอง เค้าไม่สบายนิดหน่อย พี่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มตอบพลางก้าวเท้าออก แต่ถูกรั้งไว้ด้วยมือเล็กๆ กับเล็บยาวๆซึ่งแต่งไว้อย่างดี และแน่นอน – ทาสีชมพู

“แหม จะรีบไปไหนล่ะคะ แอนไปด้วยสิคะพี่ ไม่เจอกันตั้งหลายชั่วโมง แอนคิดถึงพี่จังเลย” คนพูดไม่พูดเปล่า ยังทำท่าประกอบอารมณ์ด้วยการกระพริบตาถี่ๆ แบบน่ารักแกมเซ็กซี่ ส่งให้แฟนคนดีที่อุ้มผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน โดยไม่ได้สังเกตท่าทางของชายหนุ่มซึ่งเริ่มจะรำคาญ

“ไม่ได้หรอก พี่จะกลับบ้านแล้ว แอนกลับไปหาเพื่อนแอนเถอะ แล้วพี่จะโทรหาก็แล้วกัน” พูดจบก็เดินก้าวยาวๆจากไปโดยไม่รอให้ถูกรั้งไว้ได้อีก ปล่อยให้แฟนสาวยืนส่งสายตางอนแกมอึ้งอยู่ตรงนั้น

แหม นี่แสดงว่าเห็นเราสำคัญกว่าแฟนสินะ

หญิงสาวคิดอย่างพอใจขณะที่เพื่อนวางเธอลงบนอานรถมอเตอร์ไซค์คู่ชีพ พร้อมกันนั้นก็ตัดสินใจไม่บอกว่าเธอเองได้ทานยาแก้ปวดประจำเดือนไปแล้ว เพียงแต่ยายังไม่ออกฤทธิ์เต็มที่

“นั่งไหวมั้ย” ณัฐนนท์มองอย่างไม่แน่ใจ เมื่อเห็นคนที่เขาเพิ่งวางลงส่ายร่างโอนเอนอยู่บนอานรถ   จะร่วงมั้ยวะเนี่ย

  “นั่งได้ รีบๆขี่กลับบ้านเหอะ” เมธาวีมีสีหน้าดีขึ้นหลังขดตัวอยู่ในอ้อมแขนเพื่อนมาหลายนาที (และยาเริ่มออกฤทธิ์ แต่ข้อนี้ณัฐนนท์ยังไม่รู้) แต่ชายหนุ่มยังคงไม่ไว้ใจ

อย่าเสี่ยงดีกว่า

ไวเท่าความคิด คนตัวสูงก้าวคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่หลังคนป่วยที่อุทานเบาๆด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเอนหลังพิงอกเพื่อนผู้ทำหน้าที่สารถีบนรถพยาบาลสองล้อ มุ่งหน้าสู่บ้านของทั้งสองคน

 --------------------------------------------------------------------------------------

เสียงโทรศัพท์กรีดฝ่าความมืดยามค่ำคืนปลุกให้เมธาวีตื่นขึ้นแม้จะยังง่วงงุน และหงุดหงิดเพราะการรบกวนอันไร้มารยาทนั้น

“ใครน่ะ” หญิงสาวกรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างห้วนๆ นี่ถ้าไม่ง่วงขนาดนี้คงด่าไปแล้ว

“แอน แฟนพี่ณัฐ” เสียงที่ตอบกลับมาแม้ไม่ห้วน แต่ก็ไม่น่าฟังนัก

“เธอได้เบอร์ฉันมาจากไหน แล้วโทรมาทำไม” เมธาวียิ่งหงุดหงิด เพราะเธอไม่ได้รู้จักสนิทสนมกับเด็กคนนี้ซักนิด

“เธอก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วนี่ พี่ณัฐเค้าเป็นแฟนชั้นนะ ในเมื่อเธอเป็นแค่เพื่อนของเค้า ก็ช่วยอยู่ห่างเค้าหน่อยจะได้มั้ย ขอร้อง คนที่เป็นแฟนของเค้าคือชั้น ไม่ใช่เธอซักหน่อย อย่าดึงเค้าไว้กับเธอแบบวันนี้อีกนะ แล้วก็...” เสียงอันเย็นชาลดความถี่ต่ำจนฟังดูน่ากลัว “อย่ามายุ่งกับแฟนของชั้นให้มากนัก ไม่งั้นเธอจะต้องเสียใจ”

              ปลายสายวางหูไปทันทีที่พูดจบโดยไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตอบโต้แม้แต่คำเดียว เมธาวีได้แต่นั่งถือหูโทรศัพท์ค้างด้วยความเซ็งในสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับโทรศัพท์แบบนี้จาก ‘แฟน’คนใดคนหนึ่งของณัฐนนท์ สมัยม.ต้นเธอก็เคยโดนยิ่งกว่านี้ แต่ส่วนใหญ่มันมักเกิดขึ้นเมื่อสาวๆเหล่านั้นถูกปฏิเสธหรือบอกเลิก แล้วณัฐนนท์โบ้ยให้เธอกลายเป็นกองหน้ารับศึกจากผู้หญิงอกหักทั้งหลาย แน่ล่ะ เธอไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าแอบชอบเพื่อนคนนี้ตั้งแต่ยังเรียนชั้นประถม แม้ความรู้สึกนั้นจะยังมั่นคงมาถึงทุกวันนี้ แต่ก็มั่นใจว่าไม่เคยแสดงออกมาให้ใครเห็นง่ายๆ อย่างน้อยบรรดาแฟนเก่าของณัฐนนท์ก็ไม่เคยระแคะระคายอะไรมากไปกว่าจะอิจฉาเมธาวีที่ใกล้ชิดกับเขามากอย่างเพื่อนสนิท แฟนใหม่ผู้น่ารักของณัฐนนท์จะต้องขี้หึงไม่เบาทีเดียว ที่จะคิดโทรมาวีนเอากับเธอได้แบบนี้

            เมธาวีนอนคิดจนหลับไปอีกครั้ง แต่ไม่ก่อนที่เธอจะได้ทำการตัดสินใจบางอย่าง เด็กสาวขี้หึงคนนั้นพูดถูก ถ้าเธอยุ่งกับณัฐนนท์มากกว่านี้ เธอก็จะต้องเสียใจมากยิ่งขึ้นไปกว่านี้อีกแน่ๆ ในเมื่อเขาไม่เคยมองเห็นความรักของเธอเลย ดูรึ เลิกกับแฟนเก่ายังไม่ทันจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงก็มีคนใหม่ ณัฐนนท์ทำอย่างนี้มาเป็นสิบครั้งในรอบสามสี่ปี โดยไม่เคยเลยสักครั้งที่จะหันกลับมาแลคนใกล้ตัวอย่างเมธาวี ทำไมเธอจะไม่รู้ ว่าทำไมเจ้าเพื่อนตัวดีคนนี้ถึงได้ไม่รักแฟนคนไหนจริงซักคน เหตุการณ์ครั้งนั้น กับคนๆนั้น มันคงยังฝังอยู่ในใจของเขา เธอเองก็ได้แต่เฝ้ารอ ให้เขาเปิดใจด้านนี้ออกมาเสียที ก่อนที่เขาจะทำร้ายจิตใจใครไปมากกว่านี้ แต่มันก็คงถึงเวลา ที่เธอจะต้องปล่อยวาง ปล่อยให้กรรมกำหนดชะตาของผู้กระทำเอง

ไม่อีกแล้ว
            หญิงสาวคิดกลับไปกลับมาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่เริ่มหลงรักเพื่อนของตน จนในที่สุดก็ได้พบทางออกที่เธอเองหวังว่ามันจะดีที่สุด เธอจะต้องหยุดหัวใจเอาไว้ก่อนที่จะต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ มากกว่าที่เคยเป็นทุกครั้งที่ณัฐนนท์มีแฟนใหม่ ทุกครั้งที่เขามองข้ามความรักของเธอ